19. Bijna voorbij

Toen ik de trap opholde naar haar slaapkamer, vond ik mama op de grond. Ze lag in een vreemde houding, dubbelgevouwen met haar rechterarm uitgestrekt en haar linkerarm onder haar romp. Toen ik naast haar knielde, zag ik dat ze hard terecht was gekomen en de linkerkant van haar voorhoofd had bezeerd. Een dun straaltje bloed vloeide uit de wonden. Ik stond snel op en haalde een nat washandje om de schaafwonden schoon te maken. Gelukkig was ze niet zwaar. Ik was zelfs verbaasd dat ik me niet gerealiseerd had hoe mager ze was onder haar kleren. Ik kon haar ribben voelen toen ik haar voorzichtig op haar bed tilde. Ik legde het koude, natte washandje op haar voorhoofd en wreef haar hand.

'Mama, word wakker. Alsjeblieft,' kermde ik.

Beneden was Panther nog aan het huilen, maar Baby Celeste was me gevolgd en stond met een bezorgd gezicht in de deuropening van de slaapkamer.

'We moeten in de tuin werken,' zei ze, alsof dat de oplossing voor alles was. Ergens vaag in mijn achterhoofd vroeg ik me af of het misschien waar was, of werken in de tuin magisch was en op de een of andere manier alle goede geesten zou oproepen om ons te hulp te komen.

Ik schudde mama's hand. Ze kermde.

'Mama, word wakker. Alsjeblieft,' smeekte ik.

Haar oogleden trilden, haar ogen gingen open en dicht.

Baby Celeste kwam dichterbij. 'De tuin.'

'Celeste, alsjeblieft. Zie je dan niet dat mama zich niet goed voelt!'

Zie keek naar mama en toen naar mij, met een beschuldigend ge-zicht, dacht ik. Ik kon haar bijna horen denken: Dit is jouw schuld.

Mama kreunde weer, toen gingen haar ogen open. Ze keek naar me, maar zei niets.

'Mama, gaat het een beetje? Wat moet ik doen?'

Ze bleef staren, maar zei nog steeds niets. Toen wendde ze haar ogen af. Ik maakte haar wond schoon en ging wat geneeskrachtige zalf halen. Toen ik terugkwam, was Baby Celeste verdwenen, wat me nog meer in paniek bracht. Ik haalde snel en moeilijk adem, en ging haastig terug om voor mama's wond te zorgen. Al die tijd hield ze haar blik strak op de muur gericht en vermeed het me aan te kijken. Ik smeekte haar naar me te luisteren en tegen me te praten, maar ze gaf geen kik.

Ongerust over Baby Celeste en vooral over Panthers welzijn nu ik had gezien wat Baby Celeste met hem had gedaan, liet ik mama met tegenzin alleen en haastte me de trap af. Panther lag weer te slapen in zijn wieg, maar Baby Celeste was nergens te bekennen. Ik ging naar buiten en zag haar aan het werk in de tuin.

'Celeste!' riep ik. 'Waarom ben je zonder mij naar buiten gegaan?'

Ik vloog de trap van de veranda af, gedragen door de wind van mijn woede. Ze stond gebukt in de tuin te graven met haar kleine spade en negeerde mijn geroep. Met een ruk trok ik haar overeind.

'Heb ik je niet gezegd datje op mij moest wachten? Nou?'

Ze keek me koppig aan.

'Eerst moeten we voor mama zorgen en dan gaan we naar buiten, Celeste. De tuin is nu niet belangrijk.'

'We moeten in de tuin werken,' herhaalde ze.

Ik droeg haar terug naar huis. Ze lag schreeuwend en schoppend in mijn armen.

'Je bent erg stout,' zei ik. 'Je weet wat er gebeurt met mensen die stout zijn in dit huis.'

Ik liep met haar de trap op en legde haar met een smak op bed.

'Ga slapen,' zei ik. 'Ik moet voor mama zorgen.'

Ze keek me woedend aan toen ik wegging. Ik deed de deur achter me dicht, maar ik was bang dat ze weer naar buiten zou sluipen. In de bovenste rechterla van de kast in mama's kamer vond ik de sleutel waarmee alle deuren in huis konden worden geopend en afgesloten. Vroeger zou ik het nooit gewaagd hebben die zonder mama's toestemming aan te raken of er zelfs maar naar te zoeken. Ik liep terug naar Baby Celestes kamer en deed die op slot. Zodra ze dat hoorde begon ze te jammeren en op de deur te bonzen.

'Ga slapen!' schreeuwde ik.

Toen kalmeerde ik, ging naar beneden om Panther boven in zijn wieg in Betsy's kamer te leggen. Hij kermde en kronkelde een beetje, maar werd niet wakker. Hoeveel van dit soort dagen had hij al meegemaakt in zijn leven? vroeg ik me af, maar ik had geen tijd om daarover na te denken. Ik moest terug naar mama.

Ze lag nog plat op bed, haar hoofd naar de muur gekeerd, haar ogen open, maar met trillende oogleden. Ik ging naast haar zitten en hield haar hand vast, in de hoop dat ze zich ten slotte naar me zou omdraaien en me vertellen wat ze wilde dat ik zou doen. Maar het licht van de middag ging over in de schemering en ze had zich niet bewogen en geen woord gezegd. Haar ogen vielen dicht en ze zakte weg in een diepe slaap.

Ik stond op, voelde me zelf ook uitgeput. De kinderen waren stil, het huis was donker. Ik moest voor het avondeten zorgen, hield ik me voor, terwijl ik verlangend naar mijn eigen bed keek. Ik kwam in de verleiding om te gaan slapen en te dromen dat niets hiervan gebeurd was, maar ik liep langzaam de trap af naar de keuken om voor ons allemaal iets te eten te maken.

Ik dacht aan mijn prille jeugd als Celeste, een dochter die vaak naast haar moeder in de keuken stond. Als Noble had ik weinig gedaan in de keuken, maar merkwaardig genoeg stond alles wat ik jaren en jaren geleden met mama had gedaan me levendig voor de geest. Ik kookte wilde rijst en paneerde aubergines met haar kruiden. Toen dekte ik de tafel. Ik hoorde de staande klok slaan en luisterde gespannen of ik mama hoorde opstaan. Ze zou tevreden zijn over wat ik gedaan had, dacht ik. Ze zou zich weer beter voelen.

Maar toen ik naar boven ging, zag ik dat ze nog diep in slaap was. Ik aarzelde, vroeg me af of ik haar wakker zou maken. Ze moet wat eten, dacht ik. Als ze niet gauw wakker wordt, zal ik Baby Celeste en Panther te eten geven en dan een bord voor haar boven brengen. Dan zal ze toch nog tevreden zijn.

Ik maakte de deur van Baby Celestes kamer open en vond haar ineengerold op de grond ernaast. Ze ging rechtop zitten, wreef in haar ogen en keek me woedend aan.

'Als je je nu kunt gedragen, mag je eruit. Zul je je netjes gedragen?'

Ze knikte, maar zei niets.

'Kom mee dan. We moeten Panther halen en hem ook te eten geven.'

Panther lag ongemakkelijk te woelen in zijn wieg, afwisselend snuivend en kuchend van het huilen en de pijn. Ik deed nog wat zalf op zijn brandwond en bracht hem naar beneden waar ik hem in zijn hoge kinderstoel aan tafel zette.

'Help me alles binnen te brengen,' zei ik tegen Baby Celeste. Ze deed het, maar niet met het enthousiasme en de vrolijkheid waarmee ze het deed als mama het haar vroeg.

Daarna ging ze rustig eten en keek toe terwijl ik Panther voerde en ondertussen zelf ook iets at. Ik kon de woedende blikken van Baby Celeste niet uitstaan. Het was mama's kwade gezicht dat op haar gezicht overgebracht werd, als een masker dat ze op en af kon zetten wanneer ze maar wilde.

'We moeten ons fatsoenlijk gedragen,' beleerde ik haar, 'en mama helpen. Ze voelt zich niet goed en slecht gedrag zal haar alleen maar zieker maken, Celeste.'

Haar mondhoeken verstrakten, maar ze zei niet 'Oké' of zo, en toen ze klaar was met eten begon ze, zonder dat ik het zei, de tafel af te ruimen.

Panther at, maar was onrustig. Ik vroeg me af wat Betsy zou doen en wanneer ze terug zou komen. Tenzij ik een goed gesprek had met mama, was er weinig wat ik kon doen om Betsy tevreden te stellen en haar te beletten ons in moeilijkheden te brengen. Ik legde Panther in zijn ledikantje en ging bij mama kijken. Ze had haar hoofd omgedraaid en haar ogen waren open, maar ze staarde naar het plafond.

'Mama, hoe gaat het met je? Heb je honger? Ik heb wat eten voor je klaargemaakt.'

Ze gaf geen antwoord.

'Ik zal het boven brengen,' zei ik. Als ze het zag, dacht ik, zou ze tevreden zijn en beginnen te praten.

Baby Celeste volgde me overal, maar was even zwijgzaam als mama. Ze reageerde op niets wat ik zei en vroeg niets. Ik schikte mama's kussens zo, dat ze rechtop kon zitten. Ze was slap en deed niets om te helpen. Zelfs toen ik het blad voor haar had neergezet, bleef ze zwijgend voor zich uit staren.

'Je moet iets eten en drinken, mama. Je moet.' Ik begon haar te voeren. 

Ze keek me aan en kauwde langzaam.

Goed, dacht ik, ze begint bij te komen. Ik voerde haar zoveel ze wilde nemen, maar toen draaide ze haar hoofd om en sloot haar ogen. Al die tijd zat Baby Celeste op de grond te luisteren en te kijken. Ik schikte mama's kussens weer en liep weg met het blad.

'Kom mee naar beneden, Celeste,' zei ik. 'Dan zal ik samen met je lezen.'

Ik liep de trap af naar de keuken, duizelig van de zorgen en ver-warring. Het duurde een paar minuten voor het tot me doordrong dat Baby Celeste me niet was gevolgd. Toen ik borden en bestek had afgewassen, ging ik weer naar boven, in de verwachting dat ze in mama's slaapkamer was gebleven. Niet dus. Ik keek in haar slaapkamer en zag tot mijn verbazing dat ze zich had uitgekleed en al in bed lag. Het leek werkelijk of ze afgestemd was op alle gevoelens, elke gemoedstoestand, van mama. Plotseling beangstigde me dal. Instinctief voelde ik dat dat niet in de haak was.

Ik zorgde voor Panther, praatte en speelde even met hem tot hij ook in slaap viel. Toen liep ik de trap weer af en ging in grootvader Jordans stoel zitten, met bevend hart wachtend tot Betsy terug zou komen. Het was als het wachten op een tornado. De stilte was onheilspellend.

'Papa,' fluisterde ik tegen de duisternis buiten onze ramen. 'Kom bij me. Help me. Help ons.'

Ik hield mijn adem in en luisterde en wachtte, maar ik hoorde niets behalve het bonzen van mijn hart, dat dreunde als een verre drum.

Om de een of andere vreemde reden begon ik mama's liedje te neuriën.

Toen zong ik het zachtjes.

'If you go out in the woods today...'

Ik zong mezelf in slaap en werd pas wakker toen het hele huis dreunde van Betsy's lachende, dronken entree, de dichtslaande voor-deur. Ze stond in de gang naar me te kijken, zwaaiend op haar benen. Ik wilde juist iets zeggen toen een jongeman met donkerblond haar, in een donkerblauw gymshirt en jeans, naast haar kwam staan en zijn arm om haar middel sloeg. Op beide onderarmen had hij tatoeages, slangen die kronkelden in wat schakels van een ketting leken.

Betsy was regelrecht naar een kledingwinkel gegaan en had een nieuwe spijkerbroek en blouse gekocht met een paar roze-met-witte schoenen. De blouse stond half open, haar borsten waren tot bijna aan de tepels te zien.

'Daar is hij, mijn stiefbroer,' zei ze lachend.

Ik hield angstig mijn adem in. Wat had ze deze vreemde verteld?

'Hoi,' zei hij, zwaaiend en lachend.

'Dit is...' Ze draaide zich om naar de jongeman. Zijn ogen stonden dicht bij elkaar boven een brede neus die eruitzag of hij gebroken was geweest. 'Was het Brad of Tad? Ik kan het me niet meer herinneren,' zei ze, nog steeds lachend.

'Tad.' Hij stak zijn rechterhand op om weer naar me te zwaaien.

'Brad speelt in een rock-'n-rollband, genaamd...' Betsy keek hem aan. Haar ogen draaiden als losse knikkers rond in haar hoofd

'The Hungry Hearts.'

'Ja, de Hungry Hearts. Ze zijn goed. Misschien zal ik je er op een avond mee naartoe nemen om ze te horen, als je niet in je tuin werkt of hout hakt of palen verft.' Ze lachte weer, maar leek toen op hetzelfde moment te ontnuchteren en deed een stap naar voren. 'Heb je gedaan watje moest doen?' vroeg ze dreigend.

'Ja,' loog ik. Het leek me onder de gegeven omstandigheden het verstandigste wat ik kon doen.

'Goed. Goed. Noble is perfect,' zei ze tegen Tad. Toen trok ze aan zijn arm. 'Kom mee. We nemen zijn kamer vannacht. Dat vind je toch niet erg, hè, Noble? Ik wil niet je-weet-wel-wie wakker maken,' zei ze veelbetekenend.

Ik wendde mijn ogen af. Waarschijnlijk had ze hem niet verteld dat Panther haar kind was.

Ze trok Tad mee naar de trap. Ik hoorde ze giechelend de trap op klauteren en vroeg me af of ze mama wakker zouden maken. Ik wenste het bijna. Dan zou ze in ieder geval weer praten en zich be-wegen, maar blijkbaar was dat niet het geval. Toen ze in mijn kamer waren en de deur hadden gesloten, keerde de onheilspellende stilte terug in huis.

Ik deed mijn ogen dicht en prevelde een stil gebed.

Toen ik ze weer opendeed, zag ik Elliot tegenover me zitten.

'Het is bijna voorbij,' zei hij. 'Alles... het is bijna voorbij.'

Ik kon hem slechts aanstaren. Hij joeg me niet langer angst aan of verraste me. Ik kon zien dal hem dat stoorde.

Zijn glimlach verzwakte tot een verwarde grijns. Toen schudde hij zijn hoofd.

'Daar ben je toch blij om? Je wilde dit toch ? Je wilde toch dat het me zou lukken?'

Ik zei niets.

Ik deed mijn ogen weer dicht, en toen ik ze veel later weer opendeed, was hij verdwenen.

En in zijn plaats was niets dan leegte, een diepe, donkere leegte die zich in mijn hart had genesteld en zich behaaglijk om mijn ziel had gewikkeld. Ik kon niets anders doen dan slapen, me overgeven als een soldaat die zijn uiterste best had gedaan in de strijd en zich vol spijt maar gewillig neerlegde bij de nederlaag.

Zodra het licht werd, ontwaakte ik door een ruk aan mijn hand. Ik deed mijn ogen open en zag Baby Celeste naar me staan kijken.

'Celeste!' riep ik en wreef met mijn handen over mijn wangen. 'Is Panther ook wakker?'

Ze schudde haar hoofd.

'Heeft mama je wakker gemaakt?' vroeg ik hoopvol.

Weer schudde ze slechts haar hoofd.

'Kom mee dan, laten we gaan kijken hoe het met haar gaat.' Ik liep naar de trap. Ze volgde me niet. Ik keek achterom. Ze stond aan de voet van de trap. 'Ga nergens naartoe, Celeste. We gaan direct het ontbijt klaarmaken.'

Ze gaf geen antwoord. Ze bleef naar me staren. Haastig liep ik naar mama's kamer. Toen ik langs mijn eigen kamer kwam, zag ik dat de deur dicht was. Het zou een hele schok zijn voor mama als ze merkte dat Betsy het lef had gehad iemand mee te nemen naar ons huis, dacht ik.

Mama was wakker, maar haar ogen hadden dezelfde afwezige uitdrukking. Wat me echter het meest deed schrikken, was dat ze als een baby in haar broek had geplast.

'O, god, mama!' riep ik uit.

Ze keek me niet aan; ze liet op geen enkele manier blijken dat ze me gehoord had. Een ogenblik lang wist ik niet wat ik hel eerst moest doen. Toen begon Panther te huilen. Ik verwachtte dat Betsy op zou staan om naar hem toe te gaan, maar de deur van mijn kamer ging niet open. Wat moest ik doen?

'Mama, je moet opstaan. Je moetje verkleden en je wassen. Als-jeblieft,' smeekte ik. 'Mama!'

Ze sloot haar ogen, deed ze toen weer open en keek me aan. Ik hield mijn adem in.

Ze glimlachte.

'Mama. O, dank je, dank je,' kermde ik tegen iedere geest die in en rond ons huis dwaalde.

' Noble?'

'Ja, mama, ja. Het is Noble. Luister. Je hebt een ongelukje gehad. Sta alsjeblieft op. We moeten je bed verschonen en je moetje wassen.'

'Een ongelukje?' Ten slotte drong het tot haar door wat ze had gedaan. 'O, ik begin oud te worden, denk ik.'

Panther begon nog harder te huilen.

'Wie huilt er?'

'Panther.'

'Panther? Wie is Panther?' Ze kwam op haar ellebogen overeind.

'Betsy's Panther, mama. Betsy's baby.'

Ze keek me aan en schudde verward haar hoofd.

'Oké, mama. Kun je opstaan en die kleren uittrekken? Ik zal voor de baby zorgen, oké?'

'Baby? Baby Celeste,' zei ze, het zich weer herinnerend.

'Ja, ze is beneden en wacht op ons om het ontbijt klaar te maken.'

Mama knikte. Ik hielp haar opstaan. Ze wankelde, maar hervond haar evenwicht. Ik bracht haar naar de badkamer en ging toen naar Panther. Hij moest een schone luier hebben. Ik probeerde zoveel mogelijk lawaai te maken om Betsy wakker te maken, maar ik dacht datje een bom bij de deur van de kamer kon laten ontploffen zonder dat ze wakker werd. En zelfs al was ze wakker, dan zou ik niet veel hulp aan haar hebben.

Baby Celeste was al in de keuken en probeerde vast het ontbijt klaar te maken. Ze had sap gepakt uit de ijskast en haar papkommetje gevonden. Ik glimlachte om haar dappere pogingen en installeerde Panther in zijn kinderstoel. Ik maakte zijn ontbijt klaar, zette havermout op voor mama en roosterde wat van haar eigengemaakte brood.

Zelfs toen ik met dat alles klaar was, had Betsy zich nog niet laten zien. Ik ging bij mama kijken en vond haar naakt in het bad, maar zonder water. Ze veegde met een washandje over haar armen en lichaam alsof er water was en zeep. Toen ik dat zag, had ik het gevoel dat ik van top tot teen wegsmolt, dat mijn lichaam in een plas aan mijn voeten lag.

'Mama, er is geen water in het bad.'

Ze keek lachend naar me op. 'Kom je mijn mg wassen?' vroeg ze.

Dat had ze Noble vaak laten doen toen hij nog klein was. Het was het enige dat hij buiten zijn fantasiespelletjes serieus opvatte. Ze bood me het washandje aan. Ik liet mijn hoofd hangen. Wat moest ik doen?

Bij het horen van Betsy's lach draaide ik me met een ruk om. Ze stond in de gang.

'Noble!' schreeuwde ze. 'Waar ben je, verdomme?'

Ik keek naar mama en toen naar Betsy, om te zien wat ze wilde.

Ze stond in de deuropening van mijn kamer, met een kussen tegen haar naakte lichaam.

'Breng ons koffie en toast en wat van dat brood dat ik lekker vind, met die bramenjam. En doe er niet dc hele dag over,' beval ze. 'Daarna zullen jij en ik eens goed met elkaar praten. Waar is de ko-ningin?' ging ze verder, alsof ze er nu pas aan dacht.

Ik meende bijen te horen zoemen rond mijn hoofd. Ik keek ach-terom naar de deur van mama's slaapkamer en toen naar de trap.

'O, wees niet zo'n lui,' snibde Betsy. 'Doe wat ik je gevraagd heb.'

'Hé!' hoorde ik haar nieuwe vriendje roepen. 'Waar zijn we in godsnaam?'

Betsy lachte. 'Je bent in de kruidenhemel,' riep ze, keek mij scherp aan en verdween toen weer in mijn kamer. 'Schiet een beetje op,' beval ze voor ze de deur dichtdeed.

Ik ging terug naar mama's badkamer. Ze was uit het bad gestapt en droogde zich zogenaamd met een handdoek. Ik moest naar de kinderen. Ze waren al te lang alleen gelaten.

ik ben zo terug, mama. Ik heb havermout voor je gemaakt.'

'Heus? Wat lief. Maar,' zei ze, terwijl ze haar hoofd boog en haar ogen naar me opsloeg, 'heb jij die gemaakt of Celeste?'

'Celeste,' zei ik zacht.

'Dacht ik al. Het is goed. Ik weet dat jij het zelf wilde doen, Noble. En dat is het belangrijkste.' Ik zag dat ze, nog steeds naakt, naar haar toilettafel liep en haar haar begon te borstelen. De borstel bewoog heel langzaam.

Ze is nog wel even bezig, dacht ik, en holde de kamer uit en de trap af.

Panther had zijn eten van de hoge stoel gegooid en gebruikte zijn lepel om zijn eieren over de hele tafel te mikken en zelfs op de muren. Ik keek naar Baby Celeste, die haar ontbijt zat te eten en hem gadesloeg.

'Waarom heb je hem dat laten doen, Celeste?'

Ze keek me met een vaag glimlachje aan.

'Je bent nog steeds een stout kind. Je mag vandaag niet naar buiten. Je blijft de hele dag in je kamer.'

Daar wilde ik haar trouwens toch hebben. Ik wilde haar uit de buurt hebben van alles wat er ging gebeuren.

Ze leek het zich niet aan te trekken' Ik deed een snelle poging om Panthers gezicht en lijfje schoon te maken en een deel van de rotzooi die hij gemaakt had op te ruimen. Toen zette ik koffie en sneed brood voor de toast die Betsy wilde. Voor ik klaar was, kwam Celeste met de ontbijtborden, zelfs dat van Panther, en zette alles keurig op het aanrecht bij de gootsteen. Toen keek ze me vol afkeer aan, liep de keuken uit en de trap op naar haar kamer.

Ik hoorde Betsy op de deur van mijn kamer bonzen en schreeuwen om bediening. Toen ik het blad had klaargemaakt, keek ik nog even bij Panther binnen, die bezig was met het restant van zijn eten. Hij had zijn vuistje vol roereieren, genietend van het gevoel ervan. Betsy schreeuwde weer. Ik bracht het blad boven en klopte op de deur van mijn kamer.

'Binnen,' hoorde ik, en slaagde erin de deur te openen.

Ze lag in bed met Tad en ging onmiddellijk rechtop zitten. 'Zet maar neer, broer.'

Tad glimlachte, één oog gesloten.

Ik zette het blad voor hen neer.

'O,' zei ze, 'maak een warm bad voor me klaar en strooi er wat van die kruidentroep voor een schuimbad in, zoals Sarah altijd doet. Het schijnt goed te zijn voor je huid. Hè, Brad?'

'Tad,' zei hij.

'Tad. Is mijn huid niet mooi zacht en glad?'

'Als de kont van een baby,' zei hij, en ze moesten allebei lachen.

Ik liep de deur uit.

'Doe die verdomde deur dicht,' gilde Betsy.

'Graag,' mompelde ik, en deed het.

Toen ik bij mama naar binnen ging, zag ik dat ze haar nachthemd had aangetrokken en op het punt stond weer in bed te stappen.

'Mama, wat doe je? We moeten het bed verschonen en je wilt toch zeker niet weer naar bed!'

'Ik ben moe, en het is laat. Jij hoort ook te gaan slapen.'

'Nee, mama. Hel is ochtend. Sta op. Je moetje aankleden,' drong ik aan.

Ze schudde haar hoofd en ondanks de vuile lakens, kroop ze onder de deken.

Ik bleef even staan. Ik moest iemand bellen, dacht ik. De enigen die ik kon bedenken waren Bogart en zijn vrouw of de vrouw van dominee Austin, Tani. Maar alles op zijn tijd. Mama ging nergens naartoe. Ik moest eerst de zaak met Betsy afhandelen.

Ik keek even binnen bij Baby Celeste, die in haar stoel in haar kamer zat en foto's bekeek in oude familiealbums. Ze was rustig, dus liet ik haar alleen en liet Betsy's bad vollopen. Toen ging ik haastig naar beneden, tilde Panther op en bracht hem naar boven om hem te wassen en hem schone kleren aan te trekken. Voor ik klaar was kwam Betsy de kamer in en deed de deur achter zich dicht.

'Je bad loopt over,' zei ik.

'Ik let er wel op. Denk eraan datje geen woord zegt dat dat kind van mij is,' waarschuwde ze, met een knikje naar Panther. 'Ik heb hem gezegd dat hij een neefje van je is. Wanneer krijg ik mijn geld?'

Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht.

'Nou?' gilde ze.

'Mama is niet in orde,' zei ik, en liet mijn handen zakken. 'Wat je hebt gedaan heeft haar in een...'

'In een wat?'

'In een slechte geestestoestand gebracht. Ze is hopeloos in de war, versuft. Ik maak me erg ongerust. Ik denk dat ik om hulp zal moeten vragen.'

Betsy dacht na. 'Bel voorlopig nog niemand. We handelen het zelf af. Ik bedenk wel wat. Na mijn bad ga ik met Tad naar het dorp

om de dingen te kopen die ik nodig heb als ik hier wegga. Ik moet meer geld hebben, en creditcards. Zorg datje moeder je dat alles geeft. Jij weet waar ze haar chequeboek bewaart. Schrijf een cheque uit voor het bedrag dat op haar rekening staat. Als ik terugkom, zien we verder. Begrepen? Nou? Sta me niet zo aan te staren.'

'Ik zal doen wat ik kan.'

'Doe méér dan je kunt,' antwoordde ze, draaide zich om en liet me alleen met Panther.

Toen ik hem had aangekleed, bracht ik hem naar beneden en zette hem in de box die we voor hem in de zitkamer hadden neergezet. Hij huilde omdat hij alleen werd gelaten, maar dat kon niet anders. Ik ging terug naar mama's slaapkamer. Ze sliep weer, dus zocht ik in haar spullen, vond nog meer geld, haar chequeboek en twee creditcards. Ik moet Betsy tevredenstellen, zodat ze niet nog meer problemen veroorzaakt, dacht ik.

Er bleek een saldo van vierentwintighonderd dollar op haar rekening te staan. Ik schreef een cheque aan toonder uit voor tweeduizend dollar. Toen bracht ik alles naar Betsy, die in bad lag.

'Ik moet het haar nageven,' zei ze, toen ze me hoorde binnenkomen. Ze lag met haar hoofd achterover en met gesloten ogen. 'Dat kruidenbad geeft je een heerlijk gevoel.'

Ze ging rechtop zitten en keek me aan. 'Nou?'

'Ik heb een cheque voor je van tweeduizend dollar. Je moet naar de bank om het geld op te nemen. Als ze hierheen bellen, zal ik zeggen dat het in orde is. Dit zijn de enige creditcards die we hebben, en er is ongeveer vierhonderd dollar in contanten,' zei ik, en liet haar de rol bankbiljetten zien.

'Dat is een begin. Goed gedaan. Je bent een slimmerik, Noble Celeste. Hoe gaat het met de koningin?'

'Ze slaapt.'

'Ze kan maar beter gauw weer gezond worden om die advocaat te bellen,' waarschuwde ze. 'Geef die handdoek eens aan.'

Ik deed wat ze vroeg, en ze stapte uit het bad.

'Zie je,' zei ze, zich omdraaiend om me haai' borsten te laten zien, 'nog steeds stevig. Als je ooit de vrouw wordt die je bent, geef dan geen borstvoeding.'

Ik holde de badkamer uit. Haar lach volgde me. Toen ik bij de trap kwam, hoorde ik de piano.

'Mama?' riep ik.

Maar het was andere muziek. Ik zag dat het Tad was die in de zitkamer zat te spelen.

'Dat ding is ontstemd,' zei hij. Hij knikte naar Panther, die rustig naar hem zat te kijken. 'Kinderen houden van rock-'n-roll.' Hij lachte en speelde verder.

Ik ging naar de keuken en ruimde op. Ik had geen honger en dronk alleen wat koffie. Even later hoorde ik Betsy de trap afkomen.

'We gaan,' riep ze bij de voordeur.

Ik liep de kamer uit en keek toe.

'Ik kom vanmiddag terug en dan zullen we alles regelen. Begrepen?'

Ik zei niets.

Ze vertrokken en het werd weer stil in huis. Panther riep haar na. Langzaam liep ik de gang door en keek bij hem binnen. Hij stond rechtop in zijn box. In de steek gelaten worden was geen nieuwe ervaring voor hem, dacht ik. Dit was niet de eerste keer en zou zeker niet de laatste zijn.

Plotseling voelde ik me zo gevangen, zo ingesloten, dal het leek of ik zelf in een box stond.

Snel liep ik naar buiten en ademde de frisse lucht in. De lucht was gedeeltelijk bewolkt, maar er was voldoende zon om mijn duistere hart enig respijt te geven van de schaduwen die binnen in me ronddansten.

Ik keek naar het bos, en plotseling wist ik zeker dat ik papa zag. Hij kwam eruit en wilde op weg naar het huis, maar iets hield hem tegen en hij was weer terug in het bos. Ik hield mijn blik op hem gericht.

Hij kwam naar buiten en ging op weg naar het huis. Maar weer hield iets hem tegen en was hij weer terug in het bos.

'Papa!' gilde ik. De tranen rolden over mijn wangen.

Weer liep hij in de richting van het huis, maar bleef toen staan en schudde zijn hoofd.

Hij was weer terug in hel bos.

Hij kan niet hier komen, besefte ik.

Ik keek om me heen. Overal bewogen schaduwen en stopten dan.

Ze waren allemaal buitengesloten.

Er was iets heel erg mis, en tot het rechtgezet was, bleven we al-leen.

We waren in de steek gelaten.