12. Jij en ik samen tegen al die vrouwen

Een tijdje dacht ik dat Fletcher gelijk kon hebben: dit was een nieuw begin, een nieuwe kans op geluk voor ons allemaal, zelfs voor Betsy. Ze werd in beslag genomen door haar nieuwe sociale leven en verraste haar vader en ons op een avond toen we aan tafel zaten met de mededeling dat ze naar het college in het dorp wilde.

Haar vader was zo blij dat hij bijna opsprong van zijn stoel om haar te omhelzen. 'Dat is geweldig nieuws, Betsy, fantastisch. Als je het er op dat college goed af brengt, zul je naar een vierjarig college in de stad kunnen en je diploma halen. Wat wil je worden?' De woorden rolden zo snel uit zijn mond dat het leek of er een dam van hoop doorbrak. Ik kreeg het idee dat die woorden, dat optimisme, die ideeën zo lang in zijn hoofd opgesloten waren geweest, dat ze nu naar buiten stroomden over zijn tong en hem bijna deden stikken in zijn enthousiasme.

'Weet je, je zou eens serieus erover na moeten denken of je niet in het onderwijs wilt. Sarah kan je een paar aanwijzingen geven in die richting, want zij is zelf lerares geweest. Of misschien een medische loopbaan? Daar zou ik je bij kunnen helpen. Of een studie economie?'

Hij staarde haar met een dom lachje aan. Mama en ik en zelfs Baby Celeste keken naar Betsy, wachtend op haar reactie. Nu keek zij alsof ze zich overweldigd voelde. Ze keek naar ons en toen weer naar hem.

'Ik weet het niet,' mompelde ze ten slotte. 'Wind je niet zo op, papa. Ik zei dat ik erover dacht. Ik zei niet dat ik er definitief toe had besloten.'

'Ik hoop dat je besluit om het te doen,' zei hij. 'Aarzel niet om me iets te vragen als ik wat kan doen om je te helpen. En Sarah ook,' ging hij verder, naar mama kijkend.

'Natuurlijk,' zei ze. ik zou erg blij zijn als ik je kon helpen met je toekomst. Het is nooit te laat om daaraan te denken, of te vroeg.'

Betsy keek of ze een stap had gedaan in een richting die ze eigenlijk niet wilde nemen, maar later, toen ik Betsy hoorde praten met een meisje dat ze had leren kennen, besefte ik de ware reden waarom ze naar het college wilde. Ze had een andere jongen leren kennen, Roy Fuller, die daar studeerde, een ster van het basketballteam, en volgens Betsy knap en sexy. Blijkbaar had ze Dirk al gedumpt en zat ze nu serieus achter Roy Fuller aan.

Twee dagen later schreef ze zich er daadwerkelijk in. Haar vader was meer dan bereid al haar onkosten te betalen, inclusief een tweedehands auto van een nieuw model. Per slot moest ze op en neer naar college, had ze hem verteld, en daar kon ze 'die arme Sarah, die voor een klein kind moest zorgen en een kruidenfarm runnen', niet mee opzadelen.

Altijd als ze aardig was, of in mijn ogen een complot smeedde, noemde ze mama Sarah; anders was het nog steeds mevrouw Atwell, vooral als haar vader er niet bij was.

'Ik ben niet langer mevrouw Atwell,' zei mama dan kalm. 'Je vader en ik zijn getrouwd.'

'Wat dan ook,' was Betsy's gebruikelijke reactie.

De week daarop gingen zij en haar vader op zoek naar een geschikte auto, en ze kwamen terug met een rood sportwagentje.

'Als je aardig tegen me bent, Nobleman, zal ik een ritje met je maken,' zei ze toen ze thuiskwamen met de auto. Hij zag er splin-ternieuw uit en had leren stoelen en overal chroom. 'Misschien laat ik jou er zelfs in rijden. Hoe zou je dat vinden?'

'Dank je, maar toch maar niet.'

Ze kneep haar ogen halfdicht en vroeg: 'Heb je een rijbewijs?'

Ik wendde mijn blik af.

'Nee, hè? Hoe kun je nou geen rijbewijs willen hebben? Het is het eerste wat iedereen van jouw leeftijd wil, vooral jongens. Je bent een rare,' zei ze beschuldigend, alsof ik haar beledigde door geen rijbewijs te willen.

'Ik wil het wel. Ik ben er alleen niet aan toegekomen,' mompelde ik om van haar af te zijn.

'Niet aan toegekomen! Je bent te oud om van je mammie af-hankelijk te zijn om je rond te rijden. Wal gaat ze doen, je vrien-dinnetje voor je afhalen als je besluit er een aan te schaffen? Ik zie het al voor me!' Ze lachte me uit. 'Je gaat parkeren en dollen op de achterbank terwijl mammie voorin zit en wacht en je misschien be-spiedt in de achteruitkijkspiegel.'

'Hou je mond,' zei ik ten slotte. Tot op dat moment had ik een driftaanval weten te onderdrukken.

'Sorry? Hou je mond?'

'Laat me met rust!' riep ik en liep haastig weg.

'Raar gedrocht!' schreeuwde ze me achterna.

Gelukkig had ze het die eerste weken van ons nieuwe leven zo druk met zichzelf en haar liefdesaffaires en haar nieuwe auto, dat ze nauwelijks enige aandacht besteedde aan mij en Baby Celeste. Zo vaak was ze er ook niet. Ze at zelden met ons samen en sliep altijd te lang uit om met ons te ontbijten, maar ik kon zien dat ze steeds ongeduldiger werd en zich steeds meer ergerde aan het feit dat ik haar zoveel mogelijk vermeed en geen belangstelling toonde voor haar en haar perikelen.

Ik was echt verbaasd dat ze zich daadwerkelijk inschreef voor het college en de nodige boeken en schriften kocht. Ze had haar vader al eerder beloftes gedaan waaraan ze zich niet had gehouden. Waarom zou het nu anders gaan? Maar ze zette door en maakte er een hoop ophef van, voornamelijk om haar vader een plezier te doen.

Ik merkte dat mama een neutrale houding aannam ten opzichte van Betsy's nieuwe studie. Ze zei er tegen niemand van ons iets positiefs of iets negatiefs over. Toen Fletcher Betsy prees omdat ze, al was het laat, een intelligent besluit had genomen in haar leven, luisterde mama met een vage glimlach en keek nu en dan naar mij. Haar blik gaf me het griezelige gevoel dat de dingen nog steeds gingen zoals zij wilde en zoals een hogere macht had gepland. Ik begreep niet waar het allemaal toe moest leiden. Ik was blij met Betsy's besluit, omdat ik dacht dat ik daardoor nog minder contact met haar zou hebben, maar verder had ik geen idee wat ik ervan moest verwachten.

Toen verraste Betsy ons, vooral mij, op een avond tijdens het eten met het voorstel dat ik haar voorbeeld zou volgen.

'Jij kunt je net als ik inschrijven. Je hebt een highschool-diplo- ma. Je zou dezelfde colleges kunnen volgen als ik en ik zou je op en neer rijden tot je je rijbewijs hebt gehaald. Nou?' vroeg ze. 'Wat vinden jullie daarvan? Goed idee, hè?' Ze dwong me bijna om ja te zeggen.

Het bracht me lichtelijk in paniek. Ik keek naar mama, die erbij zat als een boeddha, wachtend tot ik met een goed antwoord zou komen, zonder me te laten merken wat ze wilde horen.

'Dat is helemaal niet zo'n gek idee,' zei Fletcher. 'Wat vind jij, Sarah?'

'Als Noble er klaar voor is, zal hij het ons vertellen,' zei ze ten slotte.

'Waarom zou hij er niet klaar voor zijn?' zei Betsy uitdagend. Ze draaide zich weer naar mij om. 'Je kunt hier niet de rest van je leven rondhangen en plantjes verzorgen en voor babysitter spelen.'

Ik gaf geen antwoord, wat haar frustreerde. Ze keek naar mama. 'Hij is toch niet achterlijk, hè?' vroeg ze.

Mama glimlachte. 'Nou, nee. Ik ben er zelfs van overtuigd dat je hem zult vragen je te helpen met je huiswerk.'

Betsy kreeg een kleur. 'Nou, als hij zo slim is, waarom wil hij dan niet iets met zijn leven doen?'

Mama keek liefdevol naar mij. 'Noble is een heel bijzondere jongeman. Hij beschikt over meer dan alleen wat boekenkennis. Hij heeft heel hoge cijfers gehaald bij al zijn examens en hij weet dat hij kan doen wat hij wil wanneer hij het wil. maar hij heeft ook nog iets anders.'

'En dat is?' vroeg Betsy meesmuilend.

'Wijsheid. Wijsheid. Dat is iets datje niet uit boeken leert of op school of van leraren. Het komt hiervandaan,' zei mama en legde haar hand op haar hart.

'Hou me vast,' mompelde Betsy hoofdschuddend. 'Zie je nou met wat voor griezel je getrouwd bent en wat een griezelige familie je hebt gekregen, papa?'

Hij kreeg een vuurrode kleur. 'Betsy! Dat is een heel ongepaste opmerking. Ik wil datje onmiddellijk je excuses aanbiedt,' snauwde hij.

Gewoonlijk zou ze hem in zijn gezicht hebben uitgelachen, dacht ik, maar hij gaf haar geld; hij had haar een auto gegeven en zou de verzekering ervoor betalen. Ze deed nog steeds haar best om goede maatjes met hem te blijven.

'Oké, oké,' zei ze. 'Het spijt me. Het leek me alleen leuk als mijn nieuwe broer samen met me naar college ging. We zouden samen huiswerk kunnen maken, samen studeren, elkaar beter leren kennen. Was het zo verschrikkelijk wat ik voorstelde?' vroeg ze vol zelfmedelijden.

Het gezicht van haar vader verzachtte. 'Dat zijn goede motiveringen, Betsy.' Hij keek naar mij. 'Je moet iedereen alleen wat meer tijd gunnen.'

'Tijd? Waarvoor?'

'Tijd om relaties zich behoorlijk te laten ontwikkelen. Relaties bouwen we langzaam, zorgvuldig op, als we willen dat ze blijvend zijn en voor alle betrokkenen waardevol,' preekte hij.

Het was een lesje dat ze nooit eerder gehoord had en ook niet wilde horen. Ik kende haar al goed genoeg om te weten dat ze met mensen, vooral jongens, omging zoals iemand een nieuw geurtje van de maand zou uitproberen.

'Oké, papa,' zei ze liefjes. 'Ik zal het allemaal de nodige tijd geven. Als je iets wilt weten over college, Noble, dan vraagje het maar.'

Mama bleef zitten met die ondoorgrondelijke glimlach om haar lippen. Maar ik kon haar inwendig horen lachen. Het zou lang duren voor ik Betsy iets zou hoeven vragen, dacht ze. Ze sloeg de plank niet zo ver mis. Zoals ze had voorspeld, kwam Betsy toen ze met haar studie begonnen was, bij mij om haar te helpen dingen te begrijpen, vooral wiskunde.

Tot die tijd was ze nog nooit in mijn kamer geweest. Nu zij en haar vader bij ons woonden, deed ik de deur van mijn kamer dicht. Op een avond klopte ze aan en opende hem voor ik kon reageren. Ik lag op bed te lezen.

'Jij bent toch zo slim,' begon ze, 'misschien weet jij wat dit betekent.'

Haar vrijpostigheid maakte dat ik me niet op mijn gemak voelde, maar tegelijk nieuwsgierig. Er was zoveel dat me niet in haar beviel, maar toch bewonderde ik het gemak waarmee ze mensen tegemoet trad, vooral jongens. Ze had geen enkele moeite met kleine intieme gebaren, met fysiek contact, eikaars hand vasthouden, haar lichaam langs dat van een jongen schuren, met ze spelen, oogcontact maken en interesse tonen. Was dat stupiditeit en roekeloosheid, of zelfvertrouwen?

Ze kwam binnen, ging op mijn bed zitten en gooide het wis- kundeboek op mijn schoot. Ik trok mijn wenkbrauwen op en sperde mijn ogen open. Ze interpreteerde het verkeerd.

'O, heb ik je pijn gedaan?' vroeg ze flirtend. 'Las je iets erotisch, waar je opgewonden van werd? Ik weet dat dit erg pijnlijk kan zijn voor jongens. Was dat het?'

'Nee!1 zei ik te fel en te snel. Ze lachte. 'Wat wil je?'

Ze knikte naar het opengeslagen boek. 'Kijk eens naar die onzin en vertel me wat het betekent. Ik hoor al die sommen vanavond te hebben opgelost.'

Ik keek even naar de pagina's. 'Heeft je docent het niet uitgelegd?'

'Ik weet het niet. Misschien wel. Ik was bezig.' Ze glimlachte. 'Roy zat vlak naast me, en je kunt je hand onder je lessenaar houden. Snap je wat ik bedoel?'

'Nee.' Dat deed ik echt niet.

'Misschien, als je aardig voor me bent, zal ik het je op een dag eens voordoen. Nou? Hoe zit het met die wiskundeproblemen?'

Ik ging rechtop zitten en las de pagina's door, in de hoop dat ze niet zou merken hoe mijn handen beefden. Ze hing over me heen. Haar warme adem sloeg in mijn gezicht, de geur van haar shampoo drong in mijn neusgaten. Zo zou ik een jongen kunnen beïnvloeden als me werd toegestaan te zijn wie ik werkelijk ben, dacht ik. Het maakte me zenuwachtig.

'Dat is elementaire algebra. Is dat een collegevak?

'Dat moet wel. Ik ga naar college om te leren. Ik heb eerst een test gedaan en ze zeiden iets over inhalen, wat ze daar ook mee mogen bedoelen.'

'Waarom zit Roy Fuller in die klas? Die heeft hij verleden jaar toch al doorlopen ?' Ik herinnerde me een paar dingen die ik haar aan de telefoon tegen haar vriendin had horen vertellen.

'Hij zit eigenlijk niet in die klas. Hij kwam alleen om bij mij te

zijn.'

'En de docent vond dat goed ?'

'Dat weet ik niet. Ja. Wat maakt het uit? Wie kan het wat schelen?' Ze staarde me even aan. 'Weet je, jouw probleem wordt heel serieus, Noble. Je moet met mensen van je eigen leeftijd omgaan. Je moet een vriendinnetje hebben.'

Bijna onmiddellijk moest ik weer denken aan de tijd met haar broer. Hij had meisjes op school verteld dat hij me goed kende en dat hij me kon meenemen naar een party met die meisjes. Hij gebruikte mij om een meisje dat hij aardig vond te versieren, en toen ik tegenstribbelde, zeurde hij net zo door als Betsy nu.

'We zouden een dubbele afspraak kunnen maken,' zei ze. 'Ik heb een vriendin die graag een keer met je uit zou willen... Nou? Zit me niet zo aan te kijken. Je hoort me dankbaar te zijn, niet zo stom te doen.'

ik zoek mijn eigen vrienden wel.'

'O, ja. Waar wil je die vandaan halen? Waar wil je die vinden, in het bos? In de tuin? De schuur?'

'Wil je dat ik je dit uitleg of niet?' vroeg ik bits.

Ze haalde haar schouders op. ik denk het wel, ja. Ik wil niet de eerste de beste week al afgaan. Papa zou dal vreselijk vinden. En Roy zou erg teleurgesteld zijn.' Ze lachte.

Ik begon. Onwillekeurig nam ik mama's docentenhouding aan. Het leek me heel natuurlijk af te gaan, maar ik kon voelen dat Betsy's ogen op mijn gezicht gericht waren toen ik het zo eenvoudig mogelijk begon uit te leggen. Het was algauw duidelijk dat ze niet echt luisterde of zelfs maar enigszins geïnteresseerd was.

'Scheer je je nog niet?' vroeg ze plotseling. Er ging een elektrische schok door me heen.

'Ja,' zei ik. 'Als je niet naar me wilt luisteren, waarom kom je me hier dan lastigvallen?' voegde ik er bits aan toe.

'Stil maar. Ik was gewoon nieuwsgierig. Je boft datje kennelijk geen zware baard hebt.'

Ze leunde achterover, met haar handen op het bed, haar lichaam gewelfd. Wat heerlijk om zo totaal niet geremd te zijn, zo zonder enige verlegenheid watje lichaam betrof. Als ze naar me keek, kon ze dan de afgunst in mijn ogen zien?

'Roy laat zijn baard graag twee dagen staan. Dat vindt hij cool. Ik moet toegeven dat het sexy is. Ik vind het alleen niet prettig als hij met zijn wang langs de mijne strijkt. Dat schuurt. Weetje,' ging ze verder met een knikje naar mij, 'de meisjes zullen je aardig vinden. Zal ik eens met Fredda Sacks praten over een afspraakje? Ze zou je aardig vinden, en geloof me' - Betsy glimlachte koket - 'je zult veel plezier met haar hebben.'

'Nee,' zei ik snel en vastberaden.

Ze haalde haar schouders op 'Oké, wil je me clan een grote gunst bewijzen? Los die sommen voor me op. Ik moet me gaan optutten om uit te gaan. Ik heb met Roy afgesproken in het winkelcentrum. Je kunt mee als je wilt.'

'Als ik die sommen voor je maak, schiet je er niets mee op. Dan leer je niets.'

'Ik leer het later wel. Leg het maar in mijn kamer als je klaar bent.'

Ze sprong van het bed en liep naar de deur. 'Als je eenmaal seks hebt, zul je minder belangstelling hebben voor je planten en dat soort dingen.' Ze lachte. Toen ze de deur achter zich dichtdeed, was het of ze alle lucht uit de kamer had weggezogen en meegenomen.

Voornamelijk om mijn gedachten af te leiden van wat ze gezegd en gedaan had, loste ik de wiskundeproblemen voor haar op. Ze was al weg toen ik klaar was, maar toch klopte ik op de deur van haar kamer voor ik naar binnen ging.

Ik had haar kamer niet meer gezien sinds haar vader en ik haar spullen verhuisd hadden.

Ze had alle lichten laten branden. Het bed was niet opgemaakt en haar kleren lagen in de hele kamer verspreid: op stoelen, over de bedstijl en gewoon op een hoop bij de kast, alsof de kast zelf uitpuilde. Haar toilettafel was een al even grote puinhoop, met open potten crème en tubes, borstels en haarspeldjes. Iets wat eruitzag als een natte badhanddoek hing over de rugleuning van een stoel, en een vuil washandje lag op de grond ernaast. Aan het voeteneind van haar bed stonden drie paar schoenen, twee ervan op hun kant liggend, waarschijnlijk uitgeschopt.

Om wat Betsy een rottingslucht noemde te verdrijven, moest ze een hele fles eau de cologne hebben uitgegoten over het kleed. De lucht was zo doordringend, dal ik me niet kon voorstellen hoe ze hier kon slapen. Het raam was gesloten en de gordijnen waren dichtgetrokken.

Ik zocht naar een plaats om het wiskundeboek en het schrift neer te leggen en besloot er plaats voor te maken op de toilettafel. Toen ik wat dingen opzij schoof en het deksel op een paar open potten schroefde, zag ik een doos met tientallen pillen in vakjes. Onder elk tablet stond de dag van de week. Ik pakte het doosje op en zag dat het anticonceptiepillen waren. Ik weet niet waarom, maar alleen al het vasthouden van dat doosje joeg me angst aan, en mijn vingers trilden zo hevig, dat ik het uit mijn hand liet vallen. Het kwam op de toilettafel terecht en de pillen wipten uit de vakjes op de grond en vlogen door de kamer.

Ik raakte in paniek en er liep een ijskoude rilling over mijn rug. Even leken mijn voeten aan het kleed gekleefd. Ik kon me niet be-wegen. Mijn hart bonsde van angst en ik had het benauwd. Zo snel ik kon, begon ik de pillen op te rapen. Sommige waren onder het bed gerold. Toen ik alle pillen bij elkaar had die ik kon zien, stopte ik ze terug in de lege vakjes, maar er moesten er nog zeven gevuld worden, of, zo vroeg ik me af, waren die al leeg geweest? Op welke dag begonnen de pillen? Ik kon het me niet herinneren.

Ik ging weer op mijn knieën liggen en speurde het kleed nog nauwkeuriger af, centimeter voor centimeter. Toen ik nog een pil vond, werd mijn angst nog groter. Als ik deze niet had gezien, had ik er gemakkelijk nog meer kunnen missen. Hoe belangrijk was het om alle pillen op te maken, en in de juiste volgorde? Als ik de boel eens zo in de war schopte, dat ze zwanger werd? Was dat mogelijk? Ik wilde dat ik meer over dit soort dingen wist.

Met het puntje van mijn neus bijna in het kleed, ging ik zo me-thodisch mogelijk heen en weer om er zeker van te zijn dat ik geen plekje oversloeg. Ik knielde neer en duwde mijn arm zo ver ik kon onder het bed en trok mijn hand toen terug. Tot mijn schrik vond ik weer een pil. Haastig stopte ik hem in een leeg vakje en ging weer op mijn knieën liggen.

'Wat doe jij hier?' hoorde ik mama vragen. Ik keek naar de deur.

Ze stond er met Baby Celeste, die het erg grappig scheen te vinden mij op mijn knieën te zien. Ik had de deur open laten staan, omdat ik geen reden had die dicht te doen. Per slot was ik alleen naar Betsy's kamer gegaan om haar boek daar neer te leggen. Ik had meteen weer weg willen gaan.

'Nou? Geef antwoord, Noble.'

Ik stond op en keek naar de toilettafel. 'Ik... ik heb haar geholpen met haar wiskunde en heb het boek teruggebracht.'

'Waarom lag je dan op je knieën ? Wat zoek je, Noble?'

Ik schudde mijn hoofd en ze liep de kamer in.

'Wat is er?' vroeg ze.

'Toen ik het boek op de toilettafel legde, stootte ik per ongeluk iets om... een doosje met pillen, en er vielen een paar op de grond. Ik probeerde ze allemaal terug te vinden,' zei ik snel.

'Doosje?'

Ze liep naar de tafel en keek naar hel doosje. Toen keek ze naar mij en haar lippen verstrakten.

'Ik begrijp het. En heb je ze allemaal gevonden?'

'Ik weet het niet. Ik geloof het wel.'

'Je hoort niet in deze kamer te komen, Noble, en zeker niet Betsy's spullen aan te raken.'

'Ik... ze zei dat ik het boek in haar kamer moest leggen.'

Mama bleef de pillen bestuderen. Toen keek ze naar mij.

'Heb je ze allemaal in de oorspronkelijke volgorde teruggelegd?'

'Ik geloof het wel. Ik weet het niet zeker.'

'Heel goed. Verdwijn nu.' 

Ik liep weg.

'Ga met Baby Celeste naar buiten om wat frisse lucht te happen,' ging ze verder toen ik bij de deur was.

'Frisse lucht?'

'Ja, Noble. Ga wat met haar wandelen. Schiet op,' beval ze en ging weer terug naar de toilettafel. Ik wist het niet zeker, maar het leek me dat ze glimlachte.

Omdat het een bewolkte lucht was die avond, ging ik met Baby Celeste niet ver van huis. Zoals altijd, was ze nieuwsgierig naar alles wat ze zag. Ze wilde dat ik de naam zei van alles wat ze vastpakte of waarnaar ze wees, zodat ze het kon herhalen en opslaan in haar geheugen. De laatste tijd was haar vocabulaire enorm toegenomen. Ze formuleerde zinnen en gedachten met het vermogen van iemand die jaren ouder was. Steeds vaker, als ik nu naar haar keek, zag ik een diepzinnige blik in haar ogen.

Ik was trots op haar en amuseerde me met haar, maar soms had ik ook ontzag voor haar. Betekende het feit dat ze zo snel leerde en blijkbaar superintelligent was, dat ze zo bijzonder was als mama geloofde, of was ze gewoon een vroegwijs kind, een intelligent klein meisje dat over de moeilijkheden heen kon springen waar iemand van haar leeftijd gewoonlijk mee kampte? Ikzelf had bepaalde dingen sneller onder de knie gekregen dan normaal. Waarom zou ik het belangrijker maken dan het was ?

En toch lag er nog iets meer in Baby Celestes ogen, iets meer in de manier waarop ze alles en iedereen bestudeerde. Ze kon best het gezegende kind zijn dat mama voorspeld had dat ze zou zijn.

'Wat zal er van ons worden, Celeste?' vroeg ik haar, half geamuseerd en half nieuwsgierig of ze het me werkelijk zou kunnen vertellen. Ik zat op de trap van de veranda.

Ze keek me even aan. Ze hield een grassprietje in haar hand en probeerde er geluid mee te maken, zoals ik haar geleerd had. Dat had Noble vroeger zo goed gekund. Hij speelde korte deuntjes op grassprietjes.

Ze liep haastig naar me toe en drukte zich tegen mijn been, alsof ze wist dat ik haar naast me wilde, om me te troosten. Toen ontlokte ze de grashalm een muzikale toon, en ze lachte. Ik gaf haar een zoen op haar wang. Ze had zulke lichte en subtiele gelaatstrekken, wenkbrauwen die nauwelijks zichtbaar waren, maar lange, mooie wimpers. Als je van iemand kon zeggen dat ze een verrukkelijk, aantrekkelijk gezichtje had, dan was het van onze Celeste.

Ze blies weer op het grassprietje, luider deze keer.

'Je wordt er net zo goed in als je oom vroeger,' fluisterde ik. Ik had altijd het gevoel dat ik haar de waarheid kon vertellen, haar dicht bij de onthulling brengen zonder een van ons beiden in gevaar te brengen. Ze zou het niet begrijpen en ze herhaalde nooit wat ik tegen haar fluisterde. Het was of ze wist wat een geheim was, het bijna wist op het moment dat ze het kon horen of zien.

Plotseling draaide ze zich om en sloeg haar armpjes om mijn hals. Ik tilde haar op en gaf haar een zoen op haar wang en ze legde haar hoofd op mijn schouder. We staarden allebei voor ons uit in het duister. Ik hoorde duidelijk het gekraak van takken in het bos. Mijn lichaam verstijfde terwijl ik ingespannen naar de schaduwen tuurde.

'Hert,' zei Baby Celeste, en een ogenblik later verscheen een klein vrouwtjeshert.

Ze bleef zo doodstil staan terwijl ze naar ons keek, dat hel leek of er een standbeeld was neergezet.

Baby Celeste maakte zich los uit mijn armen en liep langzaam naar het hert. Het bewoog zich nog steeds niet. Ze hief haar hand op en het hert hief haar kop op, maar vluchtte nog steeds niet weg. Ze deed nog een stap en nog een. Ik stond op.

'Ga niet te ver,' waarschuwde ik.

Ze keek achterom, glimlachte, en liep door. De staart van het hert ging heen en weer als van een hond. Baby Celeste hief haar beide armpjes omhoog naar het dier, en tot mijn verbazing deed het hert een paar stappen in haar richting. Ik hield mijn adem in.

En toen verschenen de koplampen van Fletchers auto op onze oprijlaan en doorboorden de duisternis.

Het hert maakte een sprong naar rechts en verdween in het bos. Haastig pakte ik Baby Celeste op en keek naar de auto van Fletcher die voor de deur stopte.

'Hallo, Noble,' zei hij toen hij uitstapte. 'Wat is er aan de hand?'

'Mama wilde dat ik even met Celeste naar buiten ging voor wat frisse lucht,' zei ik snel.

'Ja, het is een mooie avond. Warm voor de tijd van het jaar.' Hij zweeg even. 'Hoi, Celeste.'

Ze stak haar armen naar hem uit en hij tilde haar op en gaf haar een zoen op haar wang.

'Wat heb je vandaag gedaan?'

'O, niks bijzonders. Ik schiet al aardig op met het hout sprokkelen,' zei ik, zwijgend over het feit dat ik Betsy had geholpen met haar huiswerk.

Hij keek me zo strak aan, dat ik me niet helemaal op mijn gemak voelde.

'Ik heb veel over je nagedacht de laatste tijd, Noble. Betsy's suggestie aan tafel die avond was nog niet zo slecht weet je, Noble. Heb je er nog over gedacht?'

'Een beetje,' jokte ik.

'Nou ja, we hebben er geen haast mee, gelukkig, maar ik hoop dat je niet vindt dat ik buiten mijn boekje ga als ik je een goede raad geef. Per slot hoor ik nu bij de familie.' Hij glimlachte.

Ik schudde mijn hoofd.

'Je kunt niet opgroeien en je ontwikkelen door je moeder te blijven helpen voor het kind te zorgen en het doen van eenvoudig werk op de farm. Dat is geen leven voor een jongen. Je moet met mensen van je eigen leeftijd omgaan, je horizon verbreden, misschien doorstuderen. Zoek een bestemming. Ik zal je graag zoveel ik kan helpen.'

Ik knikte en sloeg mijn ogen neer. Hij leefde in een huis vol leugens, en altijd als hij zo vriendelijk tegen me sprak, dansten ze voor

mijn ogen. Hij had zoveel in goed vertrouwen geaccepteerd, met zoveel overgave, dat ik me onwillekeurig afvroeg of hij niet echt in mama's ban was. Wat zou er gebeuren als en wanneer hij geconfronteerd werd met de waarheid? Zou zijn hart verscheurd worden?

'Ik weet ook hoe moeilijk het is voor een jongen om op te groeien zonder vader op wie je kunt vertrouwen en die je kan adviseren, niet alleen in dingen die je moet doen, maar over jezelf, je eigen emotionele behoeftes. Ik weet dat we elkaar niet zo lang kennen als ik graag had gewild, maar ik wil dat je me gelooft als ik zeg dat ik je vertrouwen altijd zal respecteren, als je me dat vertrouwen wilt schenken.

'Per slot,' zei hij. Baby Celeste op en neer wippend in zijn armen, 'zijn het alleen jij en ik tegen al die vrouwen hier.'

O, ik zou niets liever willen dan hem de hele waarheid vertellen. Nee, had ik willen uitroepen. Je kent me helemaal niet. Je hebt me nog nooit ontmoet.

'Kijk niet zo ongerust, jongen,' zei hij, en streek met zijn hand over mijn haar. 'Ik oefen geen druk op je uit of om iets te doen of te zeggen. Ik wil je alleen maar duidelijk maken dat ik er voor je ben wanneer je me maar nodig hebt. Oké?'

Ik knikte.

'Mooi. Zo,' ging hij verder, 'ik zie dat mijn dochter er weer vandoor is. Heeft ze gezegd waar ze naartoe ging?'

Ik schudde mijn hoofd. 'Ze zei iets over het winkelcentrum, geloof ik.'

'Hmm.' Hij keek achterom naar de oprijlaan. 'Ze is daar zo vaak, dat ze een baan zou moeten zoeken in een van die winkels.'

Hij draaide zich weer naar mij om. 'Denk eraan, Noble, kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen... dat kun je zelf aanvullen door naar Betsy en mij te kijken. Ga je naar binnen?'

'Straks.'

'Oké. Ik neem Celeste mee. Kop op, kerel. Alles komt op zijn pootjes terecht. We hebben nu te veel goeie dingen om naar uit te kijken.'

Ik glimlachte en keek hem na toen hij naar binnen liep.

'Wat een idioot,' hoorde ik, en ik draaide me met een ruk om.

Ik kon hem niet zien in het donker, maar ik wist zeker dat het Elliots geest was.

'Denk je dat hij stom is of blind als hij naar Celeste kijkt en niet zichzelf ziet?'

Ik bestudeerde de schaduw en liep langzaam naar voren.

'Misschien weet hij het wel,' ging hij verder. 'Misschien is hij degene die de waarheid verborgen houdt, in een leugen leeft. Heb je daar ooit wel eens aan gedacht, Nobleman?'

Zijn lach werd meegevoerd door de klapwiekende vleugels van een opgeschrokken uil.

En in de stilte daarna hoorde ik slechts het bonzen van mijn eigen angstige hart.