8. Geduld en vertrouwen

Als ik ooit bang was geweest mama iets te vragen over haar en Dave Fletcher, dan was het nu wel. Ik wilde niets doen om het idee bij haar te wekken dat ik niet verlost was van het kwaad waarvan ze dacht dat het in het huis en mij was binnengedrongen. Gelukkig ging ze te veel op in haar relatie met Fletcher om mijn nervositeit op te merken. Aan het ontbijt ging ze maar door. pochend over de opofferingen die Fletcher bereid was zich voor haar te getroosten.

'Nee, niet alleen voor mij, voor ons' benadrukte ze. 'Hij zet on-middellijk zijn huis te koop.'

Ik keek snel op. Onmiddellijk? Wanneer was ze van plan te gaan trouwen?

'Het duurt wel even voor een huis verkocht is, vooral een huis als dat van hem,' ging ze verder, alsof ze mijn gedachten kon lezen. 'Maar Dave weet dat ik onder geen voorwaarde uit mijn huis weg wil, en hij vindt het prima om bij ons in te trekken. Hij verkoopt ook al zijn meubels, en als zijn dochter niet thuiskomt, zal hij al haar spullen opslaan. Misschien zal hij zelfs veel ervan weggeven aan arme mensen, die het meer op prijs stellen dan zij.

'Je kijkt verbaasd, Noble. Wat zit je dwars?' vroeg mama met een glimlach. 'Vooruit, vertel op.'

'Wanneer gaan jullie trouwen?'

'Binnenkort zullen we de exacte datum bepalen. Ik wil dat de bruiloft hier gehouden wordt. Hij wil een bekende caterer in de arm nemen, maar ik heb hem uitgelegd dat ik niet wil dat vreemden die het alleen om geld te doen is, iets te maken hebben met onze verbintenis. Bovendien wordt het beslist geen grote partij. Ik kan het aantal gasten dat zal komen wel aan en jij zult me goed kunnen helpen met de organisatie ervan.

'Ik heb er al over gesproken met meneer Bogart. Hij opperde de dominee voor de plechtigheid. Dat is iemand die onze levenswijze apprecieert.

'We maken geen officiële huwelijksreis,' vervolgde ze. 'Later, als de omstandigheden het toestaan, nemen we vakantie. Wij allemaal. Net als alle andere gezinnen.'

'En je werk dan?' waagde ik te vragen.

'O, mijn werk. Ik heb je verteld hoeveel respect Dave heeft voor mijn kruiden, en wat spirituele dingen betreft... het zou je verbazen hoeveel hij gelooft. Hij kan natuurlijk niet wat wij kunnen, maar zijn geloof is niet erg strijdig met het onze. Mettertijd, dankzij zijn liefde voor mij, zal hij alles accepteren, vooral als ik hem een wereld toon waarvan hij het bestaan nooit vermoed heeft. Hij bewondert mijn temperament en zegt dat hij graag wil leren, zodat hij kan ontsnappen aan de zorgen in het leven, vooral' - ze trok een afkeurend gezicht - 'de zorgen over zijn dochter.' Mama lachte. 'Hij noemt me een "frisse slok water". Mijn grootvader gebruikte die uitdrukking altijd. Doet hij nog steeds,' mompelde ze.

Wat had dat allemaal te betekenen? vroeg ik me af. Had ze Fletcher verteld over onze familiegeesten, over ons contact met hen, of gingen hun gesprekken alleen maar over spirituele harmonie, vrede, meditatie? Zou hij net zo worden als papa, tolerant, begripvol, of zou hij proberen zich te verstoppen zodra mama hem vertelde dat er nog iemand anders in de kamer was?

Ze leek niet in het minst ongerust en dat maakte me zowel bezorgd als nieuwsgierig. De grootste vraag moest nog gesteld worden: En ik? Wat zou ze hem vertellen over mij? En over Baby Celeste? Hoe konden we onze geheime wereld voor hem verborgen houden als hij hier woonde? Of zouden we dat wel? Was zijn liefde voor mama zo groot dat ze geloofde dat ze hem alles kon toevertrouwen? Wat wist zij dat ik niet wist?

'Kijk alsjeblieft niet zo bezorgd, Noble. Ik beloof je dal er niets zal veranderen. Niets zal ons spirituele evenwicht verstoren. Wat we nu doen, doen we voor Baby Celeste,' ging ze verder, met een blik op haar. 'Zij is onze toekomst, en dientengevolge ieders toekomst, begrijp je dat? We moeten haar beschermen, alles beschermen dat aan onze hoede is toevertrouwd. Ik reken op jou.'

'Ja, mama.'

'Als een lief klein meisje als Baby Celeste opgroeit in een we- reld zondereen echte vaderen moeder, is ze altijd in het nadeel. De mensen zullen haar nawijzen en haar een onwettig kind noemen. Er bestaan zoveel belachelijke vooroordelen. Jij en ik weten dat maar al te goed. Ik wil ervoor zorgen dat Baby Celeste daar geen last van heeft.

'Je zult het zien, Noble,' ging ze verder. 'Mettertijd zal alles duidelijk worden. Er is geduld en vertrouwen voor nodig, de hoekstenen van ons leven. Ha! Misschien had ik mijn kinderen Patience en Faith moeten noemen. Geduld en Vertrouwen!' Ze lachte. 'Wie weet noemt Baby Celeste haar kinderen nog eens zo.' Mama keek weer naar haar.

Bij het horen van haar naam keek Baby Celeste op en lachte.

'Dat zul je toch doen, hè?' vroeg mama haar. 'Je zult met de juiste man trouwen en een zegen zijn voor iedereen die met je in aanraking komt. Zul je dat doen, kindlief?'

Baby Celeste knikte alsof ze het werkelijk begreep. Ik begon te geloven dat ze dat ook deed.

'En wat jou betreft,' ging mama verder, terwijl ze zich naar me omdraaide alsof ik iets verkeerds had gedaan, 'je hoeft je geen zorgen te maken dat Dave zich met je zal bemoeien of zal proberen je te veranderen. Hij zal hier zijn om alles te doen wat we van hem verlangen. Wat voor suggesties hij je ook doet, je kunt ze accepteren of weigeren. Wees met hem samen zo vaak je wilt of zo zelden als je wilt. Beledig hem alleen niet en geef hem nooit enige reden om te denken dat je hem niet waardeert. Begrijp je?'

'Ja, mama.'

'Goed. Ik ben erg blij voor je, Noble. Ik ben zo blij dat ik je heb kunnen helpen de juiste dingen te zien en te begrijpen. Mettertijd' - mama draaide langzaam haar hoofd om naar Baby Celeste - 'zal zij ons helpen nog meer te Ieren. Er valt nog zoveel te ontdekken via haar.'

Ik keek van haar naar Baby Celeste. Wat bedoelde ze? Hoe kon een peuter ons helpen meer te leren, meer te ontdekken? Wie dacht ze dat Baby Celeste in werkelijkheid was?

'O, Noble, ik ben zo blij. Zo blij voor ons allemaal, dat ik heb be-sloten dat we vandaag alledrie vrij zullen nemen,' verklaarde mama, op en neer dansend in haar stoel. 'We gaan winkelen en lunchen in het grote winkelcentrum in Middletown. Trek wat nets aan,' zei ze tegen mij. 'Ik wil nog meer kleren voor je kopen en een paar mooie kleren voor Baby Celeste, en ook voor mezelf,' voegde ze er met een lichte blos aan toe. 'En we moeten ook een paar nieuwe boeken voor Baby Celeste kopen. Wat zou jij willen hebben? Heb je nog wensen?'

'Nee, mama.'

Er waren wel dingen waarvan ik droomde, maar dat kon ik niet hardop zeggen. Hoe vaak had ik niet stiekem in een tijdschrift gekeken naar de nieuwe mode, nieuwe schoenen, sieraden? Maanden geleden had ik een tijdlang tijdschriften verborgen in mijn kamer zoals een tienerjongen Playboy of zo'n soort tijdschrift in zijn kamer zou verbergen. Maar ten slotte was ik zo bang dat mama ze zou vinden, dat ik ze heimelijk achter het huis begroef. We hadden allebei ons eigen kerkhof, dacht ik.

'Nou, denk er eens over na. Ik weet zeker datje wel iets zult zien datje wilt hebben als we langs de winkels lopen en de etalages bekijken. Het is al leuk om gewoon te zien wat er allemaal voor nieuws is.'

Leuk? Sinds wanneer vond ze dat leuk? Wat was ze veranderd. Ik kon me niet herinneren wanneer mama ooit zo vrolijk en vol energie was geweest als nu. Ze liep neuriënd en zingend door het huis. Ze stond bijna een uur lang te draaien en te pronken voor de spiegel, experimenteerde met verschillende kapsels, verschillende kleding en sieraden en tinten lippenstift. Telkens als ik voorstelde buiten te wachten, zei ze dat ze bijna klaar was en niet wilde dat ik me vuilmaakte.

'Heb een beetje geduld. Ik ken je, Noble. Je slentert weg naar de tuin of de schuur en je komt onder de modder en de smeerolie te zitten. Let op Baby Celeste. We gaan over een paar minuten weg.'

Er kwam geen eind aan die paar minuten, tot ik dacht dat we nooit zouden weggaan. Misschien was het allemaal een illusie van mama, een fantasie. Zelfs Baby Celeste begon zich te vervelen en viel in slaap met haar hoofd op mijn schoot. Ik draaide een rode krul om mijn vinger en zag haar oogleden trillen in haar slaap. Ik keek naar haar mooie mondje en zachte wangetjes en vroeg me af wat voor soort dromen ze had. Waren het serieuze profetische dromen of dromen zoals ik vroeger had, dromen vol zuurstokken en poppen, muziek en gelach? Was ze het magische kind zoals mama dacht of was ze gewoon een klein meisje, geboren in een wereld die ze misschien nooit zou begrijpen?

Ja, ik zag mijzelf in haar, maar ik zag ook Elliot in haar, en ik vroeg me af hoe het mogelijk was dal Dave Fletcher naar haar kon kijken zonder dat te zien, vooral nu hij zo'n intiem deel van ons leven zou worden.

Of had hij het onmiddellijk gezien? vroeg ik me plotseling af. Mijn hart begon te bonzen bij de gedachte.

Was het mogelijk dat hij het wel degelijk wist, dat die hofmakerij waar mama zo trots op was, waarvan ze dacht dat het spiritueel gepland en geregeld was, in feite juist het tegenovergestelde was? Zij verleidde Fletcher niet ter wille van ons, hij verleidde haar om een reden die mama niet zag of begreep. Hoe gevaarlijk was dat? Wat zou het gevolg kunnen zijn?

Hoe aardig en zachtmoedig hij ook leek, hij kon wel eens de uit-daging zijn voor onze wereld en een bedreiging voor ons bestaan waar mama zo bevreesd voor was en waarvoor ze ons waarschuwde. Hij kon het Trojaanse paard zijn waar mama Cleo, mijn hond, van beschuldigd had. Hij kon de donkere schaduw zijn die mama vreesde uit het bos tevoorschijn te zien komen.

Maar toch, hoe zou mama zich zo kunnen laten betoveren? En waarom zouden onze familiegeesten haar niet hebben gewaarschuwd zoals ik dacht dat ze mij hadden gewaarschuwd? Kijk eens hoe snel en op het eerste gezicht Baby Celeste hem aardig had gevonden? Als ze werkelijk dat magische kind was, zou ze dan geen gevaar bespeuren?

Ik was in de war. Ik voelde me duizelig. Hoorde ik blij te zijn met Dave Fletcher, blij dat er weer een man in ons leven zou zijn, een vader voor Baby Celeste en zelfs voor mij, of moest ik voor ons allemaal bevreesd zijn? Als ik ook maar iets van angst liet merken, zou mama me weer opsluiten.

'Ik ben klaar,' hoorde ik, en ik keek op.

Ik weet zeker dat ze de verbazing op mijn gezicht zag. Mama had haar kapsel veranderd, haar haar naar één kant gekamd. Ze zag er verleidelijk, sexy uit. Ze had een roze lippenstift gekozen, die paste bij haar mouwloze shirt en haar schoenen. Was dat een enkelkettinkje? Wanneer had ze dat gekocht? Of was het iets dat ze altijd had gehad maar nu pas tevoorschijn had gehaald? Het leek of ze het ene geheim na het andere onthulde, en elke keer verraste ze me.

Het viel niet te ontkennen dat ze heel mooi en aantrekkelijk was, maar in plaats van trots te zijn op haar schoonheid, voelde ik plotseling die maar al te bekende opwelling van jaloezie, zo hevig, dat het me verbitterde en me bijna verscheurde.

Ik staarde naar mijn vereelte handpalmen, mijn harde onderarmen, mijn jeans en mijn geschaafde en versleten turftrappers. Ik krulde verdrietig mijn tenen. Een gevoel van walging en afkeer ging door me heen. Het benauwde me en kneep mijn hart samen als een spons in een vuist. Mijn buikspieren verstijfden. Wat ben ik, wat ben ik geworden, dacht ik, dat ik zo walg van mezelf?

'Vertel me niet dat ze in slaap is gevallen,' zei mama, die eindelijk de slapende Baby Celeste opmerkte.

'Het duurde ook zo lang,' zei ik beschuldigend, misschien iets te bits. Ik hield mijn adem in. Ze staarde me even aan, schudde toen haar hoofd, zoals ze het water van de douche zou afschudden. Mama accepteerde en ontkende dingen in een wereld binnen een wereld. Ze luisterde altijd naar stemmen, zelfs als ze sprak.

'Hm, je zult haar naar de auto moeten dragen en in haar stoeltje vastgespen, Noble. Ze zal heus wel weer wakker worden als we bij de winkels zijn.'

Mama liep de zitkamer in naar me toe, bevochtigde haar vingers met haar tong en streek toen over mijn wang.

'Jij kunt werkelijk de hele dag rondlopen met een vuil gezicht. Je bent sinds je vierdejaar geen steek veranderd,' zei ze, maar glimlachte tegelijkertijd.

Ik keek op en ze zag iets in mijn ogen dat haar deed zwijgen. Ik dacht kwaad dat ik in haar ogen altijd haar kleine jongen zou blijven. Ik zou niet eens kunnen opgroeien tot een man, laat staan een vrouw.

'Gaat het goed? Je hebt toch geen nieuwe problemen gehad, hè?' vroeg ze snel.

Ik schudde onmiddellijk mijn hoofd. Ze zou me weer in mijn kamer opsluiten, honger laten lijden en zelf weggaan met Baby Celeste.

'Laten we dan opschieten,' zei ze opgewekter.

Ik tilde Baby Celeste zo voorzichtig mogelijk op. Ze kreunde even maar werd niet wakker. Toen we haar in haar stoeltje zetten, gingen haar ogen open en ze keek om zich heen, besefte dat ze in de auto zat en lachte.

'Rijen,' zei ze en klapte in haar handen.

'Zo, zie je, iemand is tenminste blij vandaag,' zei mama met een veelbetekenende blik naar mij. 'Iemand weet tenminste alle inspanning te waarderen die ik me getroost voor ons allemaal.'

'Ik waardeer het,' protesteerde ik.

'We zullen zien, we zullen zien.'

We gingen op weg. Ik kwam tegenwoordig zelden meer buiten de farm. Ik staarde naar het landschap, de huizen, winkels en kantoren waar we langsreden. Ik herinnerde me hoe opgewonden Noble altijd was en hoe hij ernaar verlangde in de wereld te zijn. Zijn droom was om naar school te gaan, hopen vrienden te hebben. Zijn frustratie, zijn ontluikende woede en ontroostbare verdriet hadden hem op het verkeerde pad geleid, naar zijn ontmoeting met de dood. Nu ik over dat alles nadacht, maakte het me onrustig dat mama dat niet begrepen had, het niet aan had zien komen. Ze was uiteindelijk toch niet zo perfect. Niemand was perfect, behalve misschien Baby Celeste.

'Ik dacht dat we vandaag misschien even binnen konden wippen in Daves apotheek om hem te bezoeken,' zei mama. 'We kondigen onze verloving niet officieel aan in de krant, maar zoals je ziet' - ze stak haar hand naar me uit - 'heeft hij me een ring gegeven, en hij heeft het verteld aan zijn collega's en aan zijn vaste klanten, en je weet hoe gauw nieuws hier de ronde doet. We zullen ons vaker in de apotheek laten zien.'

Ik kon mijn verbazing over mama's nieuwe vlotte persoonlijkheid niet verheimelijken. Afgezien van de mensen die voor haar kruiden kwamen, onze advocaat - meneer Derward Lee Nokleby- Cook - en een paar functionarissen van school toen ik nog thuisles kreeg, had mama weinig of geen contact met mensen die, zoals we altijd zeiden, in de buitenwereld leefden. Ze had ze niet nodig; ze wilde ze niet. Dat was al zo sinds papa's dood, en zelfs toen hij nog leefde ging ze niet graag met andere mensen om, nodigde zelden iemand uit om te komen eten en ging vrijwel nooit naar een restaurant. Ik herinnerde me dat papa geklaagd had dat ze niet profiteerde van hun toegenomen financiële ruimte, niet met vakantie ging, geen uitstapjes maakte, niet wat meer ging winkelen voor ons en voor haarzelf. Voordat hij stierf kwamen die meningsverschillen vaak voor. Waarom was ze bereid met Fletcher sociabeler te zijn dan vroeger met papa?

Voor we naar de apotheek gingen, liepen we rond in het win-kelcentrum. Het was een zaterdag, dus was het er druk. Wat me nog het meest verbaasde was dat er zoveel tieners en jonge mensen in groepjes rondhingen, elkaar opzochten. Ik keek heimelijk naar ze, voelde me iemand van Mars. Zouden ze iets afwijkends in me zien? Net als Noble, interesseerde ik me voor alles van hen, de manier waarop ze praatten, elkaar aanraakten, ravotten, lachten, en vooral de kleding van de meisjes.

Ik weet zeker dat het slechts mijn verbeelding was, maar het leek of iedereen naar ons keek, waar we ook kwamen. Mama leek blij met die aandacht, weer iets wat me verbaasde. Vroeger klaagde ze altijd over die 'onnozele blikken van stomme mensen', die ons als een curiositeit zagen en achter onze rug over ons roddelden. Ze glimlachte nooit terug naar iemand, niet zoals ze nu deed.

We kwamen een paar van haar kruidenklanten tegen, en zoals ze had voorspeld, was het nieuws van haar verloving met Fletcher al groot nieuws in het roddelcircuit. Ik zag de manier waarop vrouwen als mevrouw Paris haar gelukwensten, hun ogen voornamelijk op Baby Celeste gericht, zoekend naar een gelijkenis met Dave Fletcher. Toen we wegliepen keek ik achterom en zag dat mevrouw Paris, mevrouw Walker en juffrouw Shamus de hoofden bij elkaar staken en hun tongen in beweging kwamen. Het was duidelijk over wie ze het hadden, maar toen ik naar mama keek, straalde ze. Niet alleen stoorde het haar niet, het was kennelijk precies wat ze wilde.

We kochten een nieuw roze-met-wit jurkje voor Baby Celeste, met een ruche langs de zoom en de hals, lichtblauwe sokjes en bijpassende schoentjes. En mama wilde dat ze het meteen zou aantrekken. Daarna gingen we naar een van de grote warenhuizen, waar ze voor zichzelf een lichte trui met v-hals kocht, nog een rok en een paar schoenen en een zijden sjaal. Toen kocht ze een nieuwe broek voor mij, nog een paar hemden en een paar moderne sportschoenen, zodat ik er 'stijlvoller' zou uitzien. De verkoper merkte op dat ik zo'n kleine schoenmaat had. Ik keek naar mama, maar de uitdrukking op haar gezicht veranderde niet, zelfs niet toen hij naar de schoenen voor kleinere jongens liep.

Later bleef ze staan voor de etalage van een modezaak voor mannen en besloot een pak voor me te kopen dat ik op haar huwelijk zou kunnen dragen. Ik was zenuwachtig toen ik de jasjes moest passen met een verkoper om ons heen, maar mama hield hem bezig met het uitzoeken van bijpassende dassen, een mooi overhemd en sokken. Ten slotte viel haar keus op een donkerblauw pak en ze vertelde de verkoper dat ze de veranderingen zelf wel zou aanbrengen.

Toen dat allemaal gebeurd was, lunchten we, en daarna, zoals ze beloofd had, reed ze naar de winkel, waar Fletcher zijn apotheek had. Hij stond achter de toonbank recepten klaar te maken, maar we waren nog niet binnen of de manager kwam naar ons toe om mama geluk te wensen. Hij heette Larry Jones en was pas een jaar of dertig. Ik vroeg me af hoe hij wist wie mama was, maar zodra we bij de afdeling van de apotheek kwamen, wist ik het. In een zilveren lijst stond daar een foto van Dave Fletcher en mama, een foto die genomen was tijdens de reis toen ze in een hotel hadden overnacht. Ze zaten in de roeiboot en hij had zijn arm om haar schouders geslagen. Ze droeg een rode roos in haar haar.

Ik keek naar haar om te zien of ze geërgerd was, maar ze was juist blij die foto daar te zien.

'Sarah,' riep Fletcher zodra hij ons zag, mompelde iets tegen een assistent en liep snel naar ons toe.

Waar iedereen bij was, klanten, verkooppersoneel, de manager en ik, omhelsde hij mama en gaf haar een zoen op haar wang.

'Wat een geweldige verrassing!' verklaarde hij, luid genoeg dat de hele zaak het kon horen. 'Hoi, Noble. En Celeste. Wat zie jij er mooi uit!'

Met opzet overhandigde mama haar aan hem en hij hield haar in zijn armen alsof hij werkelijk haar vader was.

'We komen net uit het winkelcentrum. Het is een nieuwe jurk,' vertelde mama hem.

'Ze is een beeldje,' zei Fletcher.

Alsof ze haar rol goed had ingestudeerd, sloeg Baby Celeste haar armpjes om zijn hals en hij lachte. De toeschouwers twijfelden er nu niet meer aan dat hij haar vader was. Mama had hem op het prikbord van schandaal en roddels geplakt, waar iedereen het kon zien.

Hij pakte een lollie van de toonbank en gaf die aan Celeste. Maar voordat hij hem haar gaf, keek hij eerst even naar mama of zij het goedvond. Ik was ervan overtuigd dat ze nee zou zeggen. We hadden sinds papa's dood nooit meer snoep in huis. Maar weer liet ze me verbaasd staan door goedkeurend te knikken.

Toen hij hem had uitgepakt en aan Baby Celeste gegeven, keek hij naar mij en toen naar mama. Zijn ogen smeekten haar even weg te lopen van die nieuwsgierige omstanders. Ze voelde dat er iets mis was. Ze hief haar wenkbrauwen op.

'Wat is er, Dave?'

'Betsy,' zei hij zacht, en gaf Baby Celeste terug aan mama.

Onmiddellijk zette ze haar neer en zei dat ik op haar moest passen terwijl zij en Fletcher opzij gingen om onder vier ogen met elkaar te praten. Ik wilde proberen naar hen te luisteren, maar er kwam een verkoopster naar ons toe en ze begon te praten met Baby Celeste. Ze nam haar mee naar de speelgoedafdeling, dus ik moest haar wel volgen.

Een paar minuten later hoorde ik mama zeggen: 'We moeten weg.'

Ze stond achter me. Fletcher was teruggekeerd naar de toonbank van zijn apotheek. Hij zwaaide naar me en ik zwaaide terug. Mama liep al naar de deur, met Baby Celeste in haar armen. Aan de manier waarop ze liep, met stramme schouders en opgeheven hoofd, kon ik zien dat ze van streek was. Ze zei niets tot het kind in haar stoeltje zat en ze was weggereden.

'Wat was er?' vroeg ik ten slotte.

'Betsy komt morgen thuis.' Mama's gezicht zag rood. 'Ze komt thuis om hem over te halen het huis niet te verkopen en niet met mij te trouwen, al zal haar dat niet lukken. Dat kleine kreng!' Ze blies bijna van woede. 'Geen wonder dat ze zoveel waardeloze vriendjes heeft. Altijd als ze een tijdje met iemand samen is geweest, wordt ze door hem gedumpt. Van alle egoïstische...'

'Wat gaat meneer Fletcher doen?'

'Dave. Je moet hem Dave noemen en eens ophouden met dat ge- meneer!' snauwde mama. 'Hij wordt je stiefvader.'

'Het spijt me,' mompelde ik en wendde snel mijn blik af van haar woedende ogen.

'Het spijt je!' Ze bleef nog kwaad kijken. 'Wat denk je dat hij gaat doen? Ik zal je vertellen wat hij gaat doen. Hij zal haar eindelijk op haar nummer zetten. Hij heeft me beloofd dat hij strenger tegen haar zal zijn,' zei ze, maar met minder overtuiging dan ik verwacht had. 'O, hij lijdt aan het gebruikelijke schuldige geweten, verwijt zichzelf dat ze zo is geworden. Ze profiteert van zijn schuldgevoelens. Ze is slim, dat complotterende mormel, ze weet hoe ze hem moet manipuleren. Dat doet ze al jarenlang. Hij geeft haar alles wat ze wil en als hij tegensputtert, jammert ze dat hij haar moeder het huis uit heeft gejaagd en dat hij veel te veel met zichzelf bezig was om haar en Elliot de aandacht te geven die ze nodig hadden. Daar is ze heel goed in. Zoals hij haar beschrijft, kan satan zelf nog wat van haar leren. Wacht maar tot ze in mijn huis woont. Dan zal er een en ander veranderen, en gauw ook.'

'Komt ze bij ons wonen?'

'Wal bedoel je? Natuurlijk komt ze bij ons wonen. Ik heb je net verteld dat ze weer thuiskomt na de zoveelste rampzalige relatie, en ik heb je verteld dat Dave zijn huis verkoopt. Als we eenmaal getrouwd zijn, hoort ze bij het gezin. Geloof me, ik ben er echt niet blij mee, maar voorlopig zal het zo moeten.'

'Hoe bedoel je, voorlopig, mama?'

Ze draaide zich om, staarde me even aan en keek toen weer voor zich uit. 'Ik mag aannemen dat ze op een goede dag op eigen benen zal staan, dat ze een of andere arme stakkerd vindt, een of andere idioot, die met haar trouwt, maar tot die tijd zullen we een oplossing moeten zien te vinden voor het probleem.

'Natuurlijk,' ging ze verder, 'geeft ze Dave ook de schuld van Elliots dood.'

'Heus? Waarom?'

'Hetzelfde. Hij gaf hem niet voldoende aandacht, had niet genoeg belangstelling voor hem, liet hem aan zijn lot over. Elke reden die ze maar kan verzinnen zal ze gebruiken. Dat is deels de manier waarop ze hem weel te manipuleren, maar deze keer... deze keer heeft ze méér tegenover zich dan alleen die arme Dave. Dat zal ze gauw genoeg inzien en dan zal ze een ander deuntje zingen.'

Alleen al de gedachte dat ze bij ons zou komen wonen, deed me huiveren. Ik herinnerde me maar al te goed die keer dat Elliot me overhaalde haar te bespioneren door een gaatje in de muur van zijn kamer. Ik deed het nadat hij en ik elkaar voor de eerste keer ontmoet hadden en hij nog dacht dat ik een van zijn nieuwe vriendjes zou worden. Ik was bang om de uitnodiging te weigeren, maar moest mezelf tegelijkertijd bekennen dat ik erg nieuwsgierig en verlangend was een meisje als Betsy te observeren en haar te zien op momenten dat ze zich alleen waande.

In die tijd was ze het meest sexy meisje dat ik ooit had gezien. Mollig, met mooi haar, een ronder gezicht dan Elliot, met kleine bruine ogen en een zwakke mond met neerhangende hoeken, wat haar een permanente uitdrukking van afkeer gaf als ze bij Elliot en haar vader was. Maar ik was gefascineerd door haar kleren, haar make-up, de manier waarop ze liep en sprak.

Toen ik haar naakt in haar kamer had zien experimenteren met make-up en kapsel, was ik naar mama's kamer gegaan en had voor het eerst haar make-up gebruikt. Ik herinnerde het me nu weer alsof het niet meer dan een paar uur geleden was dat ik het had gedaan.

Ik had een van haar lippenstiften geopend en zorgvuldig op mijn lippen aangebracht, en toen mijn lippen op elkaar geperst en bijgewerkt zoals ik Betsy had zien doen. Ik moest lachen om die helrode lippen in mijn gezicht. Hierdoor aangemoedigd, had ik een van haar potten crème opengeschroefd, de crème op mijn wangen gesmeerd en rond mijn kin. Mijn vingers voelden ruw tegen mijn gezicht, dus wreef ik heel zacht.

Daarna had ik haar gekleurde make-up opengemaakt en ermee geëxperimenteerd. Vervolgens vond ik een wimperborsteltje en begon mijn wimpers donker te maken. Ik was daar bijna mee klaar toen ik mama's gil hoorde. Ik was zo verdiept in mijn bezigheden dat ik haar niet de trap had horen opkomen. Ze stond in de deuropening naar me te kijken, haar ogen wijd opengesperd van afschuw. Ze keek alsof ze zich de haren uit haar hoofd zou trekken.

Net als na dat laatste voorval beschuldigde ze me ervan dat ik besmet was en kort daarna besloot ze dat het Cleo's schuld was. Betsy Fletcher had me niets dan narigheid bezorgd. Ik twijfelde er niet aan of ze zou het weer doen. Ze had alleen maar minachting voor me en ik had geen respect voor haar. Hoe konden we ooit samen in hetzelfde huis leven? Hoe kon ik ooit pretenderen dat ze bij mijn familie hoorde? Waarom maakte mama zich daar niet ongerust over?

Zelfs nu nog, als ik dacht aan de sensuele manier waarop Betsy zichzelf betastte en naar haar lichaam staarde, bevoelde ik soms onwillekeurig mijn eigen lichaam. De tinteling die door me heenging maakte me bang en verrukte me tegelijkertijd. Ik drukte mijn gezicht zo hard ik kon in mijn kussen en hield mijn adem in terwijl ik de beelden en visioenen verjoeg. Maar net als toen ik mama en Dave Fletcher zo romantisch had zien zoenen was het onmogelijk de dromen tegen te houden. Dromen waarin ik een mond voelde op mijn lippen, mijn borsten, dromen waarin ik pagina na pagina reciteerde uit een fascinerende roman.

Betsy zou dat ongetwijfeld weer in me opwekken.

'Haar aanwezigheid zal niet erg prettig voor me zijn, mama,' mompelde ik bijna onhoorbaar, terwijl die gedachten door mijn hoofd gingen.

'Het hoeft niet prettig voor je te zijn,' antwoordde ze. Ze glimlachte vaag. 'Het kan niet anders. Dat is alles. De rest komt vanzelf.'

Haar zelfvertrouwen, dat me anders altijd geruststelde, deed dat deze keer niet. Als ze de ongerustheid in mijn gezicht zag, negeerde ze die, maar ik moest denken aan alle verantwoordelijkheid die ik binnenkort zou krijgen. Betsy zou rondsnuffelen. Betsy zou haar best doen ons in een slecht daglicht te plaatsen tegenover haar vader. Was dit allemaal weer een test?

Ik had het gevoel dat ik aan de voet van een berg stond, en een lawine van verdriet en ongeluk op me neerstortte. Ik kon hem niet tegenhouden en zou hem misschien niet kunnen ontwijken.

Mama keek in de achteruitkijkspiegel naar Baby Celeste, die nog op de lollie zoog.

'Heeft ze zich de hele dag niet voorbeeldig gedragen?' Mama keek naar mij. 'Ja toch?'

'Ja.'

'Ja.' Mama knikte. 'Ja. Ongelooflijk zoals al die mensen naar haar keken.'

Het uitstapje was blijkbaar een groot succes voor mama, maar ik voelde me als iemand die wacht tot de donderbui zal losbarsten.