9. Prinses Betsy

Die donderbui kwam in de vorm van Betsy. Twee dagen later bracht Fletcher (ik kon er nog steeds niet aan wennen hem Dave te noemen) haar mee naar ons huis. De uitdrukking op haar gezicht bewees dat hij haar praktisch hiernaartoe had moeten slepen. Toen ze voor de deur stopten, zag ik dat ze in de auto bleef zitten tot hij het portier opende en haar beval uit te stappen. Ik stond op het veld waar ik zojuist een paar late zomerbloemen had geplant. Ik stond op en zag ze naar de voordeur lopen. Betsy achteraan, met gebogen hoofd. Ik veegde mijn handen af aan een doek en liep ook naar huis.

De middagzon had zich verscholen achter een paar dikke, grauwe wolken. Schaduwen vielen over het huis als een uit duisternis geweven net. Ik rolde mijn mouwen onder het lopen omlaag. Ik maakte me zenuwachtig over het vooruitzicht dat ik oog in oog zou komen te staan met Betsy, maar ik wist dat mama kwaad zou zijn als ik er niet was om onze nieuwe 'prinses', zoals ze haar de afgelopen twee dagen had genoemd, te begroeten. Toen ik binnenkwam, stonden ze nog steeds in de gang.

Betsy stond erbij met gebogen hoofd, opgetrokken schouders en over elkaar geslagen armen. Ze droeg een haveloze spijkerbroek die op het zitvlak, net onder haar linkerbil, gescheurd was, een verschoten blauw T-shirt met het woord Dead nog net leesbaar, maar de rest niet meer, en vroeger witte, maar nu vuile en versleten tennisschoenen. Ze had geen sokken aan.

Mama stond tegenover haar, en Dave Fletcher naast haar. Hij keek haar strak aan, zijn ogen vol teleurstelling en woede. Ik was de onaangename openingsscène kennelijk al misgelopen.

'Ik zei,' viel Fletcher tegen haar uit, 'dit is Sarah. Je weet hoe je behoorlijk goedendag moet zeggen, Betsy.'

'Hallo,' mompelde ze, en keek toen naar mij. Ze kneep haar ogen onderzoekend samen en ik kromp even ineen.

Ze zag er anders uit dan de laatste keer dat ik haar van dichtbij had gezien. Haar gezicht was smaller en leek langer, haar neus scherper. Ze had zich niet opgemaakt, zelfs geen lippenstift gebruikt, maar haar wangen zagen rood, vlak onder haar lichtbruine ogen. Ze bracht haar armen omlaag, balde haar vuisten en perste die tegen haar dijen. Ze droeg geen beha en haar volle borsten persten haar duidelijk zichtbare tepels tegen het dunne, afgedragen T-shirt. Wat ze ook had doorgemaakt om zo af te vallen, het maakte haar sensueler en aantrekkelijker.

Ze meesmuilde en verzachtte toen haar zelfvoldane grijns tot een quasi-verlegen glimlach. 'Zo, dus dat is mijn nieuwe kleine broertje, hè?'

'Noble is nauwelijks een kleine jongen meer,' zei mama. 'Hij heeft veel belangrijke taken op de farm en die voert hij erg efficiënt uit.'

Betsy negeerde haar. Ze bleef haai- ogen op mij gericht houden. Ik voelde me als een hert dat gevangenzit in de koplampen en keek snel naar mama.

'Noble.' Ze knikte naar Betsy. Haai' blik spoorde me aan haar te begroeten.

'Hoi,' zei ik. 'Welkom.'

'Ja, precies. We willen je welkom heten, Betsy,' zei mama met een geforceerde glimlach, 'en je je nieuwe kamer laten zien.'

'Nieuw,' zei ze minachtend. Ze keek om zich heen. 'Dit is niet bepaald nieuw te noemen. Het is waarschijnlijk ouder dan dat kot dat we nu hebben.'

'Eerlijk gezegd wel, ja,' zei mama, niet in het minst uit het veld geslagen. 'En het heeft ook een veel oudere geschiedenis.'

'Joepie,' zei Betsy. 'We verhuizen naar een museum. Geweldig.'

Haar vader keek haar zo woedend en vol afkeer aan, dat ik dacht dat hij een harde klap zou geven op die onhebbelijke grijns van haar. Maar hij wist zich met veel inspanning te beheersen en glimlachte naar mama.

'Het is heel aardig van je om Betsy het huis te laten zien, Sarah. Dank je.'

'Waarom kan ik niet gewoon in ons huis blijven tot het verkocht is?' jammerde Betsy.

'Daar hebben we het al uitvoerig over gehad, Betsy,' zei haar vader met opeengeklemde tanden. 'Ik heb de meubels opgeslagen en ik wil dat het huis er onberispelijk uitziet als er belangstellenden komen. Trouwens, Sarah' - hij richtte zich weer tot mama - 'er komen morgen een paar mensen uil New York die een vakantiehuis zoeken, voor de weekends en de zomer. Ze zijn al geïnteresseerd terwijl ze alleen nog maar langs zijn gereden.'

'Fijne vakantie zullen ze hebben in dat kot,' zei Betsy, en keek naar mij om bijval te zoeken. De uitdrukking op mijn gezicht veranderde niet. Haar lippen verstrakten en haar blik dwaalde af. Ze sloeg haar armen weer over elkaar en zag eruit of ze met haar voeten in beton stond.

'Ach, we moeten allemaal leren het weinige dat we hebben op prijs te stellen,' zei mama. 'Wat jij een kot vindt, kan misschien een paleis lijken in de ogen van de mensen die het komen bezichtigen.'

'Een paleis?' Betsy lachte. 'Dan zouden ze uit een achterbuurt moeten komen.'

'Je vader heeft dat oude huis heel mooi opgeknapt,' hield mama vol.

'Misschien kunnen we daar dan maai" beter blijven,' antwoordde Betsy. Ze liet zich niet gemakkelijk intimideren, zelfs niet door mama's kille blikken en ingehouden woede.

Mama staarde haar slechts een ogenblik aan, draaide zich toen om en glimlachte naar Dave Fletcher. 'Zullen we dan maar met de rondleiding beginnen?'

'Alsjeblieft.' Hij wilde Betsy een arm geven, maar ze trok zich terug, keek even naar mij en volgde hen toen onwillig de gang door. Bij de zitkamer bleef ze staan.

'Wie speelt hier piano?' vroeg ze.

'Sarah, en ze speelt heel mooi.'

'Je bedoelt dat Noble het niet kan?' vroeg Betsy lachend.

Niemand reageerde.

'Papa raakt niet uitgepraat over alles wat jij kan en doet,' zei ze tegen mij.

'En niets ervan is overdreven,' zei haar vader met een knikje naar mij.

Betsy sloeg haar ogen op naar het plafond. 'Mijn vader zag altijd eerder de goede kanten van andermans kinderen dan van mij of mijn broer.'

'Betsy!'

'Laat maar,' zei ze schouderophalend. 'Laten we verdergaan.'

Ze keken naar de eetkamer en ze klaagde dat die van hen groter was en tenminste een mooi groot raam had.

'Dit is net of je in de restauratiewagen van een trein eet,' mompelde ze luid genoeg dat we het allemaal konden horen.

'Echt niet,' zei mama. 'En ik weet zeker dat je beter zult eten dan je de laatste tijd gedaan hebt.'

'Daar ben ik het helemaal mee eens,' zei Fletcher. 'Ik heb nog nooit zo lekker gegeten als hier.'

Betsy interesseerde zich niet voor de keuken, maar ze gingen er toch langs voordat ze de trap opliepen naar de slaapkamers. Op weg naar boven schudde Betsy met opzet aan de trapleuning, tevreden grijnzend als hij op sommige plaatsen rammelde.

'Hé, kleine huismeester,' riep ze naar me, 'ik zou dit maar goed repareren, als ik jou was, anders breekt die leuning nog en kan er iemand vallen, en we willen toch geen verdere ongelukken, hè?'

Ik voelde dat ik een kleur kreeg.

'Betsy,' snauwde haar vader, en ze liep door, een lach als een sleep van minachting achter zich latend. Toen ze op de eerste verdieping waren, hoorde ik Baby Celeste roepen. Ze was wakker geworden. Het klonk als een zweepslag in mijn oren. Ik hield mijn adem in en liep haastig de trap op. Wat zou Betsy zeggen als ze Baby Celeste zag? Zou ze Elliot in haar zien en daarom zonder meer aannemen, net als de andere mensen in het dorp, dat haar vader ook de vader van Baby Celeste was?

Ik stond boven aan de trap op het moment dat mama Baby Celeste optilde om haar aan Betsy voor te stellen. Zoals naar elke nieuwkomer keek Baby Celeste haar met een stralende glimlach aan.

'Celeste,' zei mama, 'dit is Betsy. Ze komt bij ons wonen en wordt je nieuwe grote zus. Vind je dat niet leuk?'

'Betsy.' Baby Celeste sprak het perfect uit. Dave Fletcher lachte.

Betsy staarde haar met een onbewogen gezicht aan. Toen draaide ze zich naar mij om en haar ogen versomberden even. Ik hield nog steeds mijn adem in.

'Welke kamer is van mij?' vroeg Betsy aan mama.

'Hier, kindlief,' zei mama, en opende een deur aan de rechterkant.

Ik was zelf verbaasd over alles wat mama aan de kamer had gedaan. Er hingen nieuwe witte gordijnen en op het queensize bed met de roos in reliëf op het hoofdeinde lag een mooi roze-met-wit dekbed en grote donzen kussens. Een mij onbekend, nieuw donkerroze tapijt lag op de grond; het was gelegd toen Baby Celeste en ik ons moesten verstoppen in de torenkamer. Ik was feitelijk een beetje jaloers op die verbeteringen. In deze kamer stond ook een toilettafel met een spiegel. Mama had staande lampen naar beneden gebracht van de zolder, en aan het voeteneind van het bed stond een grote notenhouten ladekast. Ik had die kast altijd in mijn kamer willen hebben, maar mama had gezegd dat hij vroeger van haar grootmoeder was geweest en nog de geur van haar poeder bevatte.

'Het is geen meubel voor een jongen,' had ze gezegd.

'Mooie kamer, Betsy,' zei haar vader. 'Veel mooier dan die je nu hebt, vind je niet?'

'Nee. Hij is kleiner, en bovendien slaap ik vlak naast de kinder-kamer. Ik zal haar voortdurend horen jammeren.'

'Baby Celeste jammert niet,' zei mama fel.

'Waarom noem je haar Baby Celeste in plaats van gewoon Celeste?' vroeg Betsy onmiddellijk. Het leek een aanval.

'O, een gewoonte,' zei mama een beetje hakkelend.

Het scheen Betsy niet te interesseren wat mama antwoordde.

'Waar is jouw kamer?' vroeg ze mij alsof ze dacht dat die van mij mooier zou zijn.

'Daar.' Ik knikte naar de open deur achter haar, aan de andere kant van de gang.

Ze keek naar binnen en schudde haar hoofd. 'Waar gaat die trap naartoe?' Ze knikte naar de trap die naar de torenkamer leidde.' Dat lijkt me ver genoeg weg.'

'Een opslagruimte,' antwoordde mama droogjes. 'En het is geen plek om in rond te hangen, laat staan te slapen.'

'Wie zou hier nou willen rondhangen?' kaatste Betsy terug.

Mama trok een gezicht of ze tot tien telde. Toen glimlachte ze weer. 'Noble, wil jij even met Baby Celeste naar buiten? Ze kan wel wat frisse lucht gebruiken.'

'Dat geloof ik graag. We kunnen allemaal wel wat frisse lucht gebruiken,' merkte Betsy op. 'Het stinkt hier.'

'Betsy!' riep haar vader uit.

'Nou, het is zo. Je brandt wierook of wat het ook is, hè?' vroeg ze aan mama.

'Ja, maar te oordelen naar wat ik gehoord heb, heb jij zelf in niet erg prettig geurende ruimtes geslapen. Ik weet zeker datje er wel aan went.'

Betsy keek naar haar vader. 'Bedankt, papa. Ik kan me precies voorstellen wat voor verhalen je over me verteld hebt.'

Ik tilde Baby Celeste op en liep de trap af.

'Ik ga ook naar buiten,' hoorde ik Betsy zeggen. Ze volgde me de deur uit.

Ik zette Baby Celeste neer op de vloer van de veranda en ze liep regelrecht op een van haar poppen af die ze in de schommelstoel had laten liggen.

'Je gaat nog steeds niet naarschool, hè?' zei Betsy.

Ze liep naar het hek van de veranda en leunde ertegen, legde haar handen erop en trok haar schouders naar achteren, waardoor haar borsten omhoog en naar voren werden geduwd. Ik keek naar haar en toen naar Baby Celeste, die in de schommelstoel was gaan zitten en de pop op schoot hield, op dezelfde manier als mama en ik haar vaak vasthielden.

'Nee, ik heb mijn highschool-diploma al gehaald.'

'En wat ga je nu doen? De rest van je leven babysitten?'

'Nee, ik ben geen babysitter,' zei ik heftig. 'Ik help zo nu en dan, dat is alles.'

'O, natuurlijk. "Ga met het kind naar buiten. Ze moet wat frisse lucht hebben,"' zei Betsy spottend. Toen lachte ze. 'Je hebt nog steeds geen echte vrienden, hè?'

Ik gaf geen antwoord.

'Wat doe je voor je plezier? Plantje bomen of zoiets?'

'Er is hier een hoop te doen. Ik heb het druk. En ik lees.'

Ze schudde haar hoofd. 'Dit is werkelijk een achtergebleven gebied.'

'Waarom ben je teruggekomen als je het hier zo verschrikkelijk vindt?' vroeg ik bits.

'Ik blijf niet lang. Ik moet papa een beetje opvrijen. Lief en aardig zijn en meewerken tot hij me geld geeft en ik weg kan.'

'Waarheen?'

'Overal is beter dan hier. Wat heeft je moeder gedaan om hem zover te krijgen dat hij met haar wil trouwen? Een van haar toverspreuken over hem uitgesproken of zo?'

'Ze spreekt geen toverspreuken uit.'

'Elliot geloofde van wel. Hij heeft me over jou verteld.'

Het noemen van Elliots naam deed het bloed naar mijn hoofd stijgen, en mijn wangen begonnen zo snel te gloeien dat ik mijn hoofd moest afwenden en naar Baby Celeste kijken.

'Schommelen,' zei ze. 'Schommel me, Noble.'

Ik begon de stoel zachtjes heen en weer te schommelen en ze drukte haar pop tegen zich aan en keek naar Betsy.

'Hoe oud is dat kind?'

'Ze wordt drie,' zei ik.

'Ze heeft het haar van Elliot. Hoe lang heeft mijn vader hier rondgescharreld?'

Ik gaf geen antwoord.

'Is ze mijn zusje of niet?' vroeg ze op de man af.

'Nee, ze is mijn nichtje. Haar ouders waren -'

'Ja, ja. Dat sprookje ken ik. Ik vraag om de waarheid.'

'Dat is de waarheid.'

'Goed.' Ze keek om zich heen. 'Ik kan me niet voorstellen dat mijn vader dit zal doorzetten. Hij wil hier komen wonen. Hij kan net zo goed naar een bejaardentehuis of zo gaan.'

'Het is prachtig om hier te wonen.'

Ze krulde haar lippen en liet het hek los. 'Heb je een sigaret?'

'Nee, ik rook niet.'

Ze staarde me aan en glimlachte toen neerbuigend. 'Ik herinner me dat Elliot me vertelde dat hij een keer een paar meisjes mee naar huis had genomen om wat hasj te roken en dat jij toen wegliep. Ben je altijd bang geweest voor meisjes? Is datje probleem?'

ik ben niet bang voor meisjes.'

'O, heb je een vriendinnetje?'

'Nee.'

'Maak je wel eens afspraakjes?'

'Nee.'

'Wat doe je dan? Vrij je met de kruiden?' Ze lachte toen ik geen antwoord gaf. 'Dit is krankzinnig,' zei ze, om zich heen kijkend. Toen keek ze weer naar mij. 'Weetje waar ik tot voor kort was?'

Ik schudde ontkennend mijn hoofd.

'In New Orleans. Wel eens van gehoord?'

'Natuurlijk.'

'Mijn vriend speelde trompet in de Franse Wijk. We hadden reuze pret, feestten bijna elke avond tot vier uur in de ochtend en sliepen het grootste deel van de dag.'

'Dat lijkt me helemaal niet leuk.'

'Nee, jou natuurlijk niet. Jouw opvatting van amusement is waar-schijnlijk een zwerm ganzen die naar het noorden vliegt.'

'Als je het daar zo naar je zin had, waarom ben je dan thuisgekomen?' vroeg ik. Ik kon mijn woede niet langer bedwingen.

Nu was het haar beurt om te zwijgen.

'Ik begon me te vervelen,' antwoordde ze ten slotte.

'Verveelde jij je of verveelde je vriend zich met jou?'

'O, wat zijn we slim,' zei ze. Ze trok haar mondhoeken omlaag, zoals ik me van haar herinnerde. 'Elliot vertelde me hoe intelligent je was. Hij vond je heel bijzonder. Ik weet niet waarom hij wilde omgaan met iemand die nooit een stap buiten de farm zette, maar hij wilde het. Weetje, het is jouw schuld dat hij verdronken is,' ging ze beschuldigend verder.

Haar woorden benamen me de adem. 'Wat?'

'Als hij niet bevriend was geweest met jou, zou hij niet bij die beek hebben rondgehangen en zou hij niet zoveel tijd in dat bos hebben doorgebracht. Hij zou echte vrienden hebben gehad, in het dorp, en zo. Ik snap niet dat mijn vader hier de rest van zijn leven wil blijven en voor jouw vader spelen,' snauwde ze.

Er stonden tranen in haar ogen, tranen van verdriet, tranen van te-leurstelling, tranen van zelfbeklag - vermengd met tranen van woede en jaloezie.

'Dat is niet waar,' zei ik. 'Het is niet mijn schuld dat Elliot is ge-storven.'

'Nou ja, wat maakt het voor verschil? Hij is dood en begraven.'

Ze snoof en draaide zich om.

'Betsy,' zei Baby Celeste. Toen Betsy haar aankeek, hief ze haar pop omhoog.

'Wat wil ze dat ik daarmee doe?' 'Vasthouden. Ze wil dingen graag met anderen delen.'

'Ik heb geen pop meer vastgehouden sinds ik zo oud was als zij.'

Baby Celestes glimlach was magisch. Zelfs Betsy kon die niet weerstaan. Ze liep naar voren en pakte de pop van haar aan.

'Hoe heet ze?' vroeg ze aan Baby Celeste.

'Betsy; antwoordde ze.

'Betsy? Heeft ze haar pop Betsy genoemd?' vroeg ze aan mij.

ik denk het,' zei ik.

'Wanneer?'

'Nu net. Het betekent dat ze je aardig vindt.'

'O, hemel.' Betsy keek naar de pop. Het was een van de poppen die Taylor aan mama had gegeven. Betsy schoof het jurkje van de schouders van de pop en draaide haar langzaam om. Toen hield ze de pop tussen haar borsten en lachte. 'Proportioneel zijn we hetzelfde, hè, Nobleman? Heb ik net zo'n goed figuur als die pop? Probeert die kleine Celeste me dat te vertellen?'

Ik schudde mijn hoofd. Waarom plaagde ze me zo?

'Kun je dat niet zien?' vroeg ze lachend.

Ik kon haar alleen maar aanstaren.

'Misschien moet je ze eens van dichtbij kijken.' Ze kwam naar me toe. Ik keek opzij om te zien of ik kon weglopen, maar ze deed een stap naar rechts om me de weg te versperren. Toen tilde ze langzaam haar verschoten T-shirt op en liet me haar borsten zien.

Ik kon niet slikken. Ik kon niets zeggen en dacht dat mijn hart in steen was veranderd.

De knop van de voordeur rammelde en ze liet snel haar T-shirt zakken.

'We praten er laten wel over,' zei ze glimlachend, juist toen mama en Fletcher naar buiten kwamen.

'Hoe gaat het met iedereen?' vroeg Dave Fletcher.

'Kon niet beter, papa. Noble en ik hebben bobbels vergeleken.'

'Bobbels?' Hij keek naar mij en ik sloeg mijn ogen neer.

'Ja, papa, je weet wel. Wie heeft vlakker land, zij of wij?'

'Hè?' Haar vader keek naar mij en ik wendde mijn blik af. 'Oké, Betsy. Zo is het genoeg. Sarah en ik hebben besloten nu onze trouwplannen te bespreken. Je kunt óf bij Noble blijven, óf teruggaan naar het huis.'

'Wat moet ik met Noble doen?' 'Misschien kan hij je de kruidentuin laten zien.'

'O, wauw, zou je dat willen, Noble?' zei ze, voor ik kon reageren. 'Alleen weet ik niet of ik zoveel opwinding in één dag kan verwerken. Vind je het erg als ik het vandaag oversla en het uitstel tot een andere dag?'

Ik keek naar mama. Haar ogen waarschuwden me om kalm te blijven en Betsy te negeren.

'Wanneer je maar tijd hebt, Betsy,' zei ik. 'We hebben een kruidenthee die je misschien kan helpen wat optimistischer te zijn over jezelf.'

Mama glimlachte.

Betsy maakte een grimas en draaide zich toen met een ruk om naar haar vader. 'Ik ga naar huis,' zei ze. Ze gaf de pop weer terug aan Baby Celeste en stapte de veranda af.

'Ik blijf niet lang weg,' riep Fletcher haar na. 'Ga nergens heen voor ik terug ben, Betsy.'

'Waar zou ik naartoe moeten, de plaatselijke jeugdclub? Later, Noble.' Ze liep in de richting van de oprijlaan.

'Het spijt me,' zei Fletcher tegen mama en mij.

'Het is goed, Dave. We weten allebei hoe moeilijk het is voor een kind om te wennen aan een totaal nieuwe omgeving en familie. Dat kost tijd, maar ik weet zeker dat het goed zal aflopen,' zei mama.

'Je bent zo vol begrip, Sarah. Betsy heeft geen idee wat een geweldige nieuwe moeder ze krijgt.'

'Dank je, Dave. Noble, kun je Baby Celeste nog even langer zoet houden terwijl Dave en ik over onze trouwplannen praten?'

'Ja, mama.'

'Dank je.'

'Dank je, Noble,' voegde Dave Fletcher eraan toe, en ze gingen weer naar binnen.

'Betsy,' zei Baby Celeste, haar nakijkend toen ze over de oprijlaan liep.

'Ja,' zei ik. 'Betsy.'

Ik pakte Baby Celestes handje vast en hielp haar de veranda af. We slenterden naar de tuin en ik gaf haar een kleine spade. Ze keek naar me en deed me na terwijl ik spitte en plantte. Plotseling voelde ik de haren in mijn nek overeind gaan staan en ik draaide me langzaam om naar het bos. Even zag ik niets, en toen zag ik hem daar staan, leunend tegen een boom met die arrogante glimlach van hem, net zoals toen hij de eerste keer was verschenen om tegen me te praten.

Baby Celeste keek ook in zijn richting. Deed ze dat omdat ze mij naar de bomen zag staren of omdat ze hem zag?

'Wat is er, Celeste? Wat zie je?'

Ze keek op, glimlachte en ging verder met spitten.

Toen ik weer keek, was Elliot verdwenen. Zou hij me nu eeuwig blijven achtervolgen? vroeg ik me af.

Ik hoorde mama roepen vanuit het huis.

'Kom, Celeste, we moeten naar binnen,' zei ik, en veegde haar jurk en handen af. Toen droeg ik haar terug.

'We hebben een datum vastgesteld,' zei mama, zodra we binnen waren. 'Zaterdag over twee weken.'

'Zo gauw al? Hoe wil je in zo korte tijd alle uitnodigingen hebben verzonden en alles geregeld hebben?' ging ik haastig verder, om niet al te negatief te klinken.

'We hebben een heel kleine gastenlijst. Dave heeft geen familie die hij wil uitnodigen, en wij hebben zeker niemand die een uitnodiging nodig heeft.'

Ik keek naar Fletcher. Zou hij begrijpen dat mama bedoelde dat er wel familieleden zouden zijn, maar alleen geesten, of dat we geen familieleden hadden die we wilden inviteren?

'Ik heb een paar vrienden van de zaak,' verklaarde Fletcher.

'Het zal een heel simpele plechtigheid zijn en we zetten tafels hier buiten,' ging mama verder.

ik zou graag willen dat jij mijn getuige bent,' zei Dave Fletcher tegen mij.

Ik wilde mijn hoofd al schudden.

'Natuurlijk wil hij dat, hè, Noble?'

ik weet niet hoe ik dat moet doen,' zei ik, en wist onmiddellijk dat het stom was om dat te zeggen. Ze begonnen allebei te lachen.

'Dat is in dit geval niet zo moeilijk,' zei Fletcher glimlachend, ik geef je de trouwring om te bewaren, en op het juiste moment tijdens de plechtigheid geef je hem aan mij om hem aan de vinger van je moeder te schuiven.'

'We zouden het allebei heel erg waarderen als je dat deed, Noble,' zei mama.

'Oké,' zei ik.

'Kom, ik ga maar naar huis om te zien welke crisis Betsy voor me in petto heeft,' zei Fletcher. 'Ze zal zich morgenavond beter gedragen, dat beloof ik. Tot ziens, Noble. Dag, Celeste.' Hij gaf haar een zoen op haar voorhoofd. Ze lachte naar hem en hij schudde zijn hoofd. 'Wat een persoonlijkheid heeft dat kind. Ik wou dat die neef en nicht van je nog leefden om me hun geheim te verklappen. Ik had het kunnen gebruiken voor de opvoeding van mijn eigen kinderen.' Hij zoende mama op haar wang en liep naar zijn auto.

We keken hem na toen hij wegreed.

'Ik weet dat je je bezorgd maakt,' zei mama toen ik haar aankeek. 'Dat hoeft niet. Betsy zal geen probleem voor ons vormen. Ze zal helemaal geen probleem zijn.' Ze nam Baby Celeste van me over en ging naar binnen.

Ik wist niet zeker waarom ze zo zelfverzekerd was, maar kreeg een hint toen Betsy en haar vader de volgende avond kwamen eten. Ik wist niet wat hij tegen haar had gezegd of waarmee hij had gedreigd, maar ze was deze keer netjes gekleed. Ze droeg ook een beha, en een wijde, lichtgroene blouse met bijpassende rok en blijkbaar splinternieuwe schoenen. Haar haar was keurig geborsteld. Ze had wat lippenstift op, maar had zich verder niet opgemaakt. In het begin was ze vrij stug, maar ze maakte geen sarcastische of valse opmerkingen. Kennelijk op Fletchers aandringen bood ze zelfs aan om te helpen, maar mama zei dat ze vanavond de gast was.

'Als we allemaal onder één dak wonen, zullen we de taken verdelen,' voegde ze eraan toe.

Ik kon zien dat het op het puntje van Betsy's tong lag om een onaangename opmerking te maken, maar ze keek even naar haar vader en kneep toen haar lippen op elkaar als iemand die probeert niet te braken.

Mama had een van Fletchers lievelingsmaaltjes bereid, haar gehakt met knoflook en aardappelpuree. Ze had vers gestoomde snijbonen en zelfgemaakt brood. Voor Betsy, Baby Celeste en mij had ze verse vruchtenlimonade gemaakt. Zij en Fletcher deelden een fles rode wijn die hij had meegebracht. In plaats van alles op tafel te zetten zoals ze gewoonlijk deed, maakte ze ieders bord van tevoren klaar en bracht dat naar binnen.

Dave Fletcher begon onmiddellijk op te scheppen over het voedsel. Betsy prikte aanvankelijk wat rond in haar bord, vastbesloten niets lekker te vinden, maar zelfs zij moest er wel van genieten en het duurde niet lang of ze at enthousiast met ons mee. Mama en Dave Fletcher praatten over hun trouwplannen alsof wij niet aanwezig waren.

'Ik verheug me erop je kennis te laten maken met mijn goede vriend Wyman Bogart,' zei mama. 'Hij en ik werken al een tijdje samen. Hij is een oude vriend van de familie, de oudste vriend die ik heb.'

'Ik heb een verrassing voor je,' zei Fletcher met een knipoog naar mij. 'Je hebt het zo vaak over hem en zijn winkel gehad, dat ik er gisteren ben geweest om een mooie trouwring voor je uit te zoeken. En,' zei hij, met schuingeheven hoofd, 'hij vertelde me dat jij hetzelfde voor mij had gedaan.'

'Dat had een geheim moeten zijn,' zei mama, die net deed of het haar verbaasde.

'Aan de tijd dat we geheimen voor elkaar hadden is snel een eind gekomen,' zei Dave Fletcher, en ze moesten allebei lachen. Betsy keek naar mij en trok haar mondhoeken omlaag. Baby Celeste lachte met de anderen mee. Ze bleven praten over hun huwelijk, mama's plannen voor het diner, en de muziek die er gespeeld zou worden. Bogart, die de dominee had gevonden die mama wilde, had ook iemand die accordeon speelde.

'Is dat jullie muziek?' vroeg Betsy, die eindelijk haar mond open-deed. 'Een accordeon?'

'Het is eigenlijk alleen voor wat muziek tijdens het eten,' zei mama.

'Klinkt als een fantastische bruiloft,' zei Betsy en stopte het laatste hapje in haar mond.

'Het is simpel, maar betekenisvol,' zei mama. Fletcher was het met haar eens.

Betsy zei niets meer. Feitelijk keek ze plotseling meer dan verveeld; ze zag er moe, slaperig uit. Haar ogen gingen dicht en weer open, dicht en open.

'We laten de afwas nu maar even staan,' zei mama tegen Fletcher toen hij opstond om haar te helpen. 'Neem iedereen maar mee naar de zitkamer, dan speel ik wat voor jullie.'

'Mooi,' zei hij.

Betsy keek verward toen we allemaal opstonden.

'We gaan naar de zitkamer,' zei ik tegen haar, en wilde Baby Celeste oppakken, maar tot mijn verbazing draaide ze zich om en stak haar armpjes uit naar Dave Fletcher.

'Hopla,' riep hij, en tilde haar van haar stoel om haar te dragen.

Betsy kneep haar ogen jaloers en kwaad samen voor ze opstond om hen te volgen. In de zitkamer plofte ze neer in grootvader Jordans schommelstoel en deed haar ogen dicht.

Voordat mama binnenkwam om voor ons te spelen, was Betsy al in slaap. Haar vader had het te druk met Baby Celeste om het te merken.

Ik keek naar mama. Ze trok haar wenkbrauwen op en glimlachte toen.

'Ze zal geen probleem zijn,' fluisterde ze en liep naar de piano.