Proloog Onze familiegeschiedenis

Ik heb er nooit aan getwijfeld dal op de dag dat mijn vader stierf, mijn moeder het allang wist voordat zijn zakelijke partner, meneer Calhoun, met het afschuwelijke nieuws bij ons thuis kwam. Eerder die dag was ze flauwgevallen en lang genoeg bewusteloos gebleven om mijn broer Noble en mij doodsbang te maken. Later zou ze me vertellen dat de geest van een kat zo zwart als de dood zelf recht door haar hart was gegaan.

Als ze over die dingen sprak, sperde ze haar ogen vol verbijstering open, een verbijstering die mijn hart bijna deed stilstaan. Ik weet dat ik mijn adem inhield als ze praatte. Mijn borst dreigde te exploderen, maar ik durfde zelfs geen adem te halen uit angst haar te onderbreken.

'Ik zag hem uit een schaduw komen in de hoek van het plafond waar hij zich in gespannen verwachting had genesteld. Ik sloeg naar het dier toen hij omlaag sprong en op me afkwam, maar mijn hand duwde hem niet opzij, en in enkele seconden had hij zijn boze daad verricht,' zei ze, en ze kneep haar ogen samen toen ze me vertelde over een soortgelijk incident dat haar grootmoeder was overkomen ten tijde van het dodelijke ongeluk van haar broer. Hij was van een paard gevallen en met zijn hoofd op een steen terechtgekomen.

'Het geluid van paardenhoeven dreunde door haar hoofd, en toen ze opkeek, sprong een zwarte kat door de lucht, zijn poten gestrekt om door haar borst te klauwen. Ze viel ter plekke flauw, en toen ze bijkwam, waren haar eerste woorden: "Warren is weg". Niemand had zijn lichaam nog gevonden, maar iedereen wist dat het niet lang zou duren voor iemand dat deed,' voegde mama er zacht fluisterend aan toe, het soort gefluister dat door je hart dringt als de zwarte kat die ze beschreef.

Onze familiegeschiedenis van moeders kant wemelde van de voorbeelden van iemand die de toekomst kon zien, een tragische gebeurtenis kon voorvoelen, of tekenen ontwaren in de natuur die iemands ziekte of dood voorspelden. Het was een profetische gave waarvan ze geloofde dat deze via haar op Noble en mij zou overgaan, maar hoogstwaarschijnlijk op Noble. Waarom ze daar zo heilig in geloofde, weet ik niet, maar ik weet wél dat het de voornaamste reden was waarom hij nooit mocht sterven.

Na de geboorte van Baby Celeste zat mama vaak met haar in grootvader Jordans oude schommelstoel en wiegde haar in slaap terwijl ze die familieverhalen vertelde. Ik had het gevoel dat ze de spinnenwebben wegveegde en het verleden afstofte dat zich in elke hoek en spleet, onder elke schaduw bevond. Ze staarde naar de duisternis die zich als een satijnen sluier over ons huis drapeerde, en praatte over die vreselijke dag waarop mijn vader was gestorven en over alle dagen uit haar verleden. Haar herinneringen waren zo levendig dat het leek of ze in staat was door een microscoop in de tijd terug te kijken en de kleinste details te zien. Ze sprak niet zozeer tegen mij dan wel tegen zichzelf en tegen de geesten waarvan ze zei dat ze naast ons zaten, ooms, tantes, nichten en neven, en ons gezelschap hielden in wat mij nu voorkomt als een eeuwige dodenwake.

Er viel inderdaad zoveel te betreuren.

Ik hoefde geen profetische gave te hebben om te weten dat er nog zoveel meer op onze weg zou komen voordat die donkere sluier die over ons huis en ons leven hing, zou worden opgeheven.