11. Een huwelijk zonder franje

De volgende dag kwam dominee Austin, Bogarts vriend, bij ons thuis om de huwelijksplechtigheid met mama en Fletcher door te nemen. Zijn vrouw, Tani, vergezelde hem. Ze was een vriendelijk, aardig, spraakzaam vrouwtje, en ik hoorde dat ze een goede vriendin was van Bogarts vrouw en heel wat wist over ons en onze familiegeschiedenis.

De dominee was een knappe man van een jaar of vijftig met lichtbruin haar en blauwgroene ogen. Zijn optreden was vriendelijk en zachtaardig en hij raakte je hand of je arm aan om je gerust te stellen als hij ook maar iets zei dat enige bezorgdheid zou kunnen wekken. Hij stelde Fletcher onmiddellijk op zijn gemak.

'Als je een huwelijk achter de rug hebt dat mislukt is, denk je natuurlijk dat het jouw schuld is en ben je bang je opnieuw te binden," zei de dominee. Ze hadden samen een wandeling gemaakt en ik had alles gehoord terwijl ik aan het werk was in de schuur om mijn kettingzaag te scherpen met een kettingzaagvijl.

Later, toen we allemaal thuis waren, zei de dominee dat hij een filosofie had over het huwelijk, dal hij geloofde in het verenigen van gelijkgestemde geesten.

'De man of vrouw die een soulmate vindt, heeft geluk,' zei hij. 'Te veel van ons zijn blind voor de wonderbaarlijke werking van hel menselijk hart, maar ik geloof dat voor iedereen geldt dat er iemand is.'

'Voor ons was dat inderdaad zo,' zei Tani. Ze glimlachte naar mij. 'En dan zo'n flinke en verantwoordelijke jongen als Noble en een kind als Celeste te krijgen - u bent echt een gezegend mens.'

'Dat geloof ik ook,' zei Dave. De opmerking over mij deed me blozen.

Mama maakte een heerlijke lunch klaar voor ons, en later gingen we alle aspecten van de huwelijksplechtigheid na. Fletcher had Betsy op de een of andere manier gedwongen erbij aanwezig te zijn, ook al zou ze geen rol spelen in de officiële ceremonie. Ik dacht dat ze alleen bleef omdat ze haar vriendje niet had kunnen overhalen haar te komen ophalen en met haar weg te gaan.

Baby Celeste had maar twee repetities nodig om te leren hoe ze naar de boog moest lopen en mama de ring overhandigen voor Dave. En ze keek de hele tijd erg serieus. Iedereen behalve Betsy moest erom lachen.

'Wat een mooi en fantastisch meisje!' riep Tani uit.

Iedereen kon zien hoe trots Baby Celeste op zichzelf was, vooral op de wijze waarop ze naast mij achteruitliep en de rest van de plechtigheid geduldig bleef wachten. Betsy daarentegen liet ons duidelijk merken hoe vervelend ze het vond, door oortelefoons te dragen en naar haar muziek te luisteren. Het zou me niets verbazen als ze dat tijdens de feitelijke plechtigheid ook zou doen.

Fletcher negeerde haar en concentreerde zich op Baby Celeste.

'Zij zal de show stelen,' zei hij. 'Maar dat laat ik graag doen door zo'n lief gezichtje.'

Op de een of andere manier hoorde Betsy dat ondanks haar muziek en ze keek naar hem met een zelfvoldane grijns. Ze doet net of de genegenheid van haar vader haar koud laat, dacht ik, maar haar jaloezie is duidelijk te merken als hij laat zien hoeveel hij om Baby Celeste geeft. Wat voor goeds kan hieruit voortkomen? bleef ik me afvragen. Waarom was mama daar niet bang voor? Dit alles begon niet met een hoopvolle en goede belofte.

In feite was de eerste nacht dat Betsy bij ons thuis sliep veront-rustend en teleurstellend voor haar vader, omdat ze de hele dag wegbleef met haar vriendje Dirk, en belde om te zeggen dat ze niet thuis kwam eten. Ze ging met vrienden naar New York City en zou pas laat terugkomen. Voordat Fletcher kon protesteren, had ze al opgehangen. Hoofdschuddend kwam hij terug in de zitkamer en vertelde mama en mij over het korte telefoongesprek. Ik had het gevoel dat dit het eerste zou zijn van een hoop soortgelijke voorvallen.

'Ze praat zo snel, dat ik nauwelijks een woord ertussen kan krijgen,' kermde hij. 'En als ik begin te klagen of een vraag stel, valt ze me in de rede. Dat deed haar moeder ook altijd. Sorry, Sarah.'

Ik vroeg me af of het mogelijk was het aantal keren te schatten dat hij zich in de komende maanden tegen mama zou verontschuldigen voor het gedrag van zijn dochter.

'Nou ja, ze weet hoe ze thuis moet komen. We zullen de deur niet op slot doen en het licht aan laten,' zei mama zonder een zweem van ergernis in haar stem.

Hij knikte en ging verslagen in grootvader Jordans stoel zitten. Toen merkte hij glimlachend op hoe comfortabel de stoel was en hoe hij zich erin thuis voelde. Ik vroeg me onwillekeurig af of zijn huwelijk met mama hem in staat zou stellen de spirituele krachten in ons huis te voelen. Zou hij net als ik kracht eruit putten? Mama keek even met glinsterende ogen naar me. Tot mijn verbazing leek ze nog steeds gelukkig met dit alles, ondanks de problemen die Betsy meebracht.

Ik bleef niet op om op Betsy te wachten. Maar ik wist zeker dat haar vader het wél deed. Hij ging pas heel laat naar bed en bleef bij het raam zitten om uit te kijken naar de koplampen van een auto. Mama lokte hem de trap op, hun slaapkamer in. Het was bijna ochtend toen ik wakker werd en Betsy hoorde thuiskomen.

Ze deed geen poging haar thuiskomst te verheimelijken. Ze sloeg de voordeur zo hard dicht dat de muren trilden, stommelde luid de trap op, rammelde opzettelijk met de leuning.

Haar vader had waarschijnlijk geen oog dichtgedaan. Zodra ze op de overloop was, hoorde ik hem naar buiten komen en luid fluisterend zeggen: 'Besef je wel hoe laat het is en hoeveel lawaai je maakt ? Je maakt Celeste wakker.'

'Wat kan het mij schelen hoe laat hel is? Ik hoef morgen niet te werken. Ik kan er niks aan doen dat die ouwe, gammele trap zo kraakt. Dit huis is een grote keet.'

'Betsy!' zei hij scherp.

'Nou, het is zo. Zeg tegen iedereen dat ik de hele dag wil slapen en niemand me moet storen.' Ze ging naar haar kamer en smeet de deur dicht.

Ik hoorde mama roepen: 'Kom terug, Dave. Rust nog wat uit. Over een paar uur moet je aan het werk.'

Hij mompelde iets en liep weer naar de slaapkamer.

Niemand probeerde de volgende ochtend rustiger te zijn dan anders om de prinses te behagen. Integendeel, mama smeet opzettelijk met deuren en laden. Ze sprak op luide toon tegen Baby Celeste en kwam de trap af met meer lawaai dan Betsy een paar uur tevoren.

Fletcher glimlachte tijdens het ontbijt en schudde zijn hoofd. 'We kunnen rustig een bom hier af laten gaan. Als dat kind slaapt, heb je een hijskraan nodig om haar uit bed te krijgen.'

Vandaag was de laatste dag dat hij naar zijn werk ging vóór het huwelijk. De volgende dag nam hij vrij en dan was het huwelijk. De dag daarna zou hij ook nog vrij nemen en dan ging hij weer aan het werk. Hij zou pas vakantie nemen als mama had besloten wanneer ze op huwelijksreis zouden gaan. Ze dachten dat het leuk zou zijn om naar de Niagara Falls te gaan, gewoon omdat het de ouderwetse opvatting van een huwelijksreis was. Hij had een paar brochures gehaald en die op de tafel in de zitkamer uitgespreid, kennelijk in de hoop dat Betsy belangstelling zou tonen. Toen hij het haar eerder had voorgesteld, had ze geklaagd dat het zo ver rijden was.

ik word misselijk in een auto, en bovendien, wat moet ik daar doen?'

Ze keek lachend naar hem en mij en mama en voegde eraan toe: 'Waarom gaan jullie niet samen en laten ons thuis? Wij kunnen best voor het kind zorgen, hè, Noble?'

Alleen al het idee dat ik alleen met haar in huis zou zijn, deed me rillen.

'Je hebt al moeite met voor jezelf te zorgen, laat staan voor een klein kind,' zei Fletcher

Ze voelde zich niet beledigd. Ze lachte slechts met dat uitdagende lachje van haar en gooide een van de brochures opzij.

'Jullie hoeven niet op mij te rekenen,' zei ze vastberaden. 'Ik blijf hier om voor de planten te zorgen. Dat vertrouwt u me toch wel toe, mevrouw Atwell?'

Ze schepte er genoegen in haar mevrouw Atwell te noemen in plaats van Sarah. Ik twijfelde er niet aan of ze zou, ook als haar vader en mama getrouwd waren, haar zo blijven noemen.

ik zou het prettig vinden als je begon Sarah mama te noemen,' zei haar vader, waarop ze hem zo woedend aankeek dat hij bofte dat haar ogen geen vuurpijlen konden afschieten.

'Ze is mijn moeder niet, dus waarom zou ik haar zo noemen?'

'Ze zal de beste moeder zijn die je ooit gehad hebt,' antwoordde hij.

'Ik heb geen moeder nodig.'

'Wat heb je dan wél nodig, Betsy?' vroeg mama zacht en vol be-langstelling.

'Geld!' schreeuwde Betsy, niet opgewassen tegen mama's kalmte, 'zodat ik hier als de donder weg kan.'

'Zoek dan een baan,' zei haar vader. 'Ik wil je graag helpen er een te vinden.'

Ze leunde achterover en hield haar armen zo stevig over elkaar geslagen dat de aderen in haar nek opzwollen. Ze kreeg een van haar nukkige buien, en niets wat iemand zei of deed kon daar iets aan veranderen. Het was beter haar te negeren en op een ander onderwerp over te gaan. Wat een heerlijk opgewekt gezinnetje zouden we straks hebben, dacht ik.

Zoals haar vader had voorspeld, stond Betsy de dag na haar uitstapje naar New York pas laat in de middag op. We lunchten, en toen ze beneden kwam, stortte ze een stroom van klachten over ons uit die in haar mond leken te nestelen als termieten in vochtig, rottend hout.

'Ik kan niet slapen in die kamer! Het bed is te zacht en de ramen lijken elk moment te kunnen verbrijzelen als de wind erop staat. En ik kan ook die stank niet uit mijn kamer krijgen. Als ik de ramen daar opendoe, komen de muggen binnen door de gaten in de horren. Ik moet een ventilator hebben of zoiets.'

'Je schijnt toch goed geslapen te hebben,' zei mama, verbazing veinzend.

ik heb niet goed geslapen. Ik heb geslapen. Waarom stinken die kasten zo?'

'Mottenballen,' zei mama.

'Mottenballen? Wat zijn mottenballen?'

'Die houden de motten uit onze kleren, zodat ze er geen gaten in eten.'

'Jakkes! Is er ongedierte in dit huis ? We hadden niet veel insecten in ons oude huis.'

'Die hebben wij ook niet. Daarom heb ik die mottenballen,' ant-woordde mama nuchter.

Ik weet niet of het verbeelding was, maar soms als mama tegen

haar sprak, speelde er een flauw glimlachje om haar mond.

'Als je het mij vraagt, moet het hele huis worden bespoten met iets dat de stank verjaagt,' snauwde Betsy.

Ze zocht in de keukenkasten en de bijkeuken naar iets eetbaars en morde over de levensmiddelen die mama in huis had.

'Er is niet eens een donut.'

'Dat is geen voedzaam ontbijt,' zei mama. ik zal wat toast met jam voor je maken. Het is eigengemaakte jam.'

'O, hemel. Kun je me naar het dorp rijden of kan ik je auto lenen?'

'Nee, je kunt niet mijn auto lenen. Je vader heeft me daar geen toestemming voor gegeven, en ik heb nog een en ander te doen voor ik naar hel dorp ga. Amuseer jezelf maar intussen.'

'Waarmee?'

'Waarom help je Noble niet?' opperde mama. Ik keek snel op. Waarom stuurde ze Betsy mij op mijn dak?

'Waarmee?'

'Noble, wat ga je vandaag doen ?'

'Ik wilde beginnen met kachelhout te verzamelen, mama.'

'Kachelhout? Het is nog zomer!' riep Betsy uit.

'Het hout moet drogen en gehakt worden,' vertelde ik haar. Ik had met opzet werk gekozen waartoe ze niet in staat zou zijn.

'Ik ga geen hout hakken. Wil je soms dat ik net zulke handen krijg als jij, mijn nagels breek?'

Ik wendde mijn blik af. Nee, ik wil niet datje net zulke handen krijgt als ik, ik wil geen handen hebben zoals ik, dacht ik.

'Je kunt toekijken. Misschien kun je wat lezen. Ik zal je een boek geven om aan Baby Celeste voor te lezen, als je wilt. Ze moet je beter leren kennen,' zei mama.

Betsy staarde naar mama en toen naar Baby Celeste. 'Ik begrijp nog steeds niet waarom jullie haar Baby Celeste noemen en niet gewoon Celeste.'

Mama had een bepaalde houding als iemand anders dan ik haar kwaad maakte. Ze liet haar woede niet graag blijken, maar omdat ik haar zo goed kende, elke haarlok, elke rimpel in haar gezicht, kon ik de subtiele veranderingen zien. Haar mondhoeken verstrakten enigszins, haar ogen versomberden en knepen samen, en de spieren in haar nek verstijfden voor ze een koele glimlach toonde.

'Als je het zo graag wilt begrijpen, zal ik het je uitleggen. Ik had vroeger een dochter die Celeste heette.'

'Daar weet ik alles van. Mijn vader heeft het er vaak genoeg over gehad.'

'Dus weetje ook op wat voor tragische manier ik haar ben kwijt-geraakt. Mijn nichtje was zo lief haar nieuwe baby naar mijn verloren dochter, Celeste, te noemen, maar we willen voorlopig een onderscheid maken. Dat maakt het minder pijnlijk. Herinneringen kunnen als doornen in je hart zijn,' zei mama, die dichter bij Betsy kwam staan, ik weet zeker dat jij pijnlijke herinneringen hebt aan je broer, na het dramatische verlies dat jij en je vader hebben geleden. Het is niet iets om je voor te schamen, maar wel iets waaronder je niet voortdurend te lijden wilt hebben, hè?' Mama stond nu op centimeters afstand van Betsy, dreigend, alsof ze dat waar zou kunnen maken, alsof ze Betsy zou kunnen laten lijden.

Betsy's woede zakte onder mama's intense blik. Voor het eerst zag ik een glimp van angst in haar ogen. Ze deed een stap achteruit.

'Zo'n honger heb ik niet,' verklaarde ze, pakte een stuk brood en beende de kamer uit. Even daarna hoorden we haar naar buiten gaan.

'Oude gewoontes zijn hardnekkig,' zei mama, haar nakijkend. 'Ze draait bij of ze zal het moeilijker krijgen dan ze het nu heeft.'

Ik zei niets, bang dat wat ik ook zei, mama het verkeerd zou op-vatten. Ik ging gewoon doen wat ik beloofd had, liep het bos in en begon hout te hakken. Betsy keek naar me vanaf de veranda en ging toen naar binnen. Korte tijd later wist ze haar vriendje zover te krijgen dat hij haar kwam halen. Ze vertelde mama niet dat hij kwam of dat ze wegging. Later kwam ze terug met haar vader, ging regelrecht naar haar kamer, en ging toen weer naar buiten voor een volgende afspraak met haar vriend. Ze kwam vroeger thuis, maar maakte evenveel lawaai. Deze keer negeerde haar vader het. Ik vermoedde dat mama hem dat gezegd had.

De volgende dag ging hij, omdat hij niet hoefde te werken, met Betsy winkelen. Hij vroeg me of ik mee wilde. Even kwam ik in de verleiding, maar toen wierp ik een blik op mama en schudde snel mijn hoofd en bedankte hem.

'Wat, Noble zou zijn dierbare planten en het werk op de farm in de steek laten?' sarde Betsy. 'Hij zou niet weten wat hij tegen mensen moest zeggen, tenzij ze bladeren hadden voor oren en wortels voor benen.'

Ik kwam niet voor mezelf op. Die genoegdoening gunde ik haar niet. Ze grijnsde spottend en zei dat ze er zelf ook niet zo happig op was om te gaan winkelen. Ze wilde niets moois kopen voor de huwelijksplechtigheid en het diner, maar haar vader wist haar om te kopen met de belofte dat ze de dag na het huwelijk zijn auto mocht lenen. Toen we later zagen welke jurk ze had uitgezocht, beseften we dat hij dat beter niet had kunnen doen.

'Doe je best om aardig te zijn, Betsy, ter wille van ons allemaal,' zei hij overredend.

Ik vond het vreselijk om een volwassen man zijn eigen dochter op zo'n manier te horen smeken. Het zou waarschijnlijk beter zijn als hij strenger was geweest. Onder het antiek in de torenkamer bevond zich een houten wandbord. Mama vertelde me dat haar overgrootvader het vroeger in de gang had opgehangen. Er stond: Spaar de roede en bederf het kind. Ze zei dat haar grootvader slechte herinneringen had aan de harde straffen van zijn vader, en toen zijn vader gestorven was, had hij het bord van de muur gehaald en in de torenkamer gedumpt. Mama vroeg zich nu af of ze het niet op een van de muren van Betsy's kamer had moeten hangen.

We ontdekten pas op de dag van het huwelijk wat Betsy had ge-kocht. Ze had het haar vader ook niet laten zien. Hij had haar gewoon zijn creditcard gegeven en alles was in een doos verpakt toen ze hem op de parkeerplaats van het winkelcentrum ontmoette. Zodra ik haar zag wist ik dat ze het gekocht had om te shockeren.

Twintig minuten voordat de plechtigheid zou beginnen, kwam ze beneden in een zwarte jurk van stretch-jersey met ontblote navel, waarvan de rok ruim vijf centimeter boven haar knieën eindigde. De stof zat zo strak om haar boezem dat er weinig aan de verbeelding werd overgelaten. Ze had bijna net zo goed topless kunnen verschijnen.

Ze had haar haar opgestoken en zoveel make-up op haar gezicht dat het voldoende zou zijn voor de hele cast van een Broadway- musical. Dat zei haar vader tenminste. Haar eyeliner was te dik en met de lagen felrode lippenstift leek ze op een vampier die zich net tegoed had gedaan.

Mama gunde haar niet de voldoening om blijk te geven van haar woede. Ze glimlachte naar haar en wijdde toen al haar aandacht aan de bruiloftsgasten, van wie de belangrijksten in mama's ogen waren: meneer Bogart en zijn vrouw, en onze advocaat, Meneer Derward Lee Nokleby-Cook, en zijn vrouw, die overal met intense nieuwsgierigheid om zich heen keek. Ze had zich blijkbaar voorgenomen zoveel mogelijk details in zich op te nemen om haar vriendinnen een volledig verslag te kunnen geven van het huwelijk, ledereen was razend nieuwsgierig.

Dat wisten we omdat Dave Fletcher was thuisgekomen met verhalen van klanten in de apotheek. 'Ze denken dat we trouwen met een soort vreemd ritueel. Sommige mensen hebben een wilde fantasie.'

'Wat zeggen ze?' vroeg mama.

'O, gewoon stomme dingen,' antwoordde hij. Hij wilde er kennelijk niet over uitweiden.

'Sommige mensen die ik heb gehoord denken dat jullie eerst een geit offeren en dan het bloed op jullie gezicht smeren,' vertelde Betsy gretig.

Haar vader keek haar bestraffend aan, maar Betsy haalde haar schouders op. 'Ik kan er niks aan doen dal ze dat denken. Dat moet je mij niet verwijten.'

'Het verbaast me dat ze erachter zijn gekomen,' zei mama met een uitgestreken gezicht.

'Pardon?'

'De geit wordt 's morgens afgeleverd.' Mama keek naar Fletcher en ze begonnen allebei te lachen.

'Toe maar, steek de draak er maar mee,' zei Betsy kwaad. 'Maar dat is het soort dingen dat de mensen hier van je geloven. En nu geloven ze het ook van jou,' ging ze verder tegen haar vader voordat ze de kamer uit holde.

'Wat zullen ze teleurgesteld zijn,' zei mama hoofdschuddend.

Dat zouden ze. Niets aan de plechtigheid was extreem of ongewoon. Niemand droeg een bizar kostuum. Dominee Austin kwam in een donkerblauw pak, en zijn vrouw Tani droeg een mooie, rode, mouwloze jurk. In hun gezelschap bevond zich de accordeon- speler, Bob Longo, een gezette, donkerharige man, die een sportjasje droeg dat hij geleend leek te hebben van iemand die twee maten groter was. Hij had zwart haar dat krulde aan de uiteinden en laag in zijn nek hing.

Onder de rest van de gasten bevonden zich de twee managers van Fletchers apotheek en hun vrouwen; nog een apotheker, Larry Schwartz, en zijn vrouw Joan; en de makelaar die Fletchers huis had verkocht, Judith Lilleton, en haar man.

Een minuut of zo voordat de plechtigheid zou beginnen, kwam Betsy's nieuwe vriend, Dirk Snyder, met de auto aangescheurd en deed een wolk van stof oplaaien toen hij stopte. Hij sprong uit de auto alsof hij bang was dat die onder hem zou ontploffen. Hij was slank, had donker haar, een paar dicht bij elkaar staande bruine ogen en een smalle scheve mond die met een kromme zaag in zijn gezicht leek gekerfd. Een onaangestoken sigaret bungelde in zijn mondhoek, en hij had zijn sportjasje over zijn schouder geworpen. Hij trok het haastig aan toen hij naar ons toeliep. Betsy ging hem begroeten en fluisterde iets in zijn oor dat hen allebei deed bulderen van het lachen. Ik meende te zien dat hij haar een pil toestopte.

Ik keek naar Dave Fletcher. Hij stond met gebogen hoofd naast de dominee en wachtte tot mama naar buiten zou komen. Alle ogen waren gericht op Betsy en haar vriend, die hun plaats innamen. Longo begon de bruiloftsmars te spelen en iedereen keek naar de voordeur van het huis, waar mama verscheen met Baby Celeste aan de hand. Ik kon de omstanders een kreet horen slaken van verrukking en verbazing.

Mama had het jurkje van Baby Celeste van hetzelfde materiaal vervaardigd als van haar eigen jurk en ook haar haar op dezelfde manier gekapt. Niemand die naar hen keek zou zelfs maar een ogenblik kunnen denken dat het het kind van een ander was, en omdat ze een paar van Fletchers gelaatstrekken had geërfd, was het voor iedereen een uitgemaakte zaak.

Mama en Baby Celeste liepen de trap af naar de boog, waar dominee Austin, Fletcher en ik stonden te wachten. Aan het begin van het korte middenpad tussen de stoelen voor onze gasten, liet mama Baby Celestes hand los en hurkte bij haar neer om haar iets toe te fluisteren. Ze knikte en keek naar ons met zo'n volwassen uitdrukking dat iedereen glimlachte. Mama liep verder over het middenpad en ging zitten.

De plechtigheid begon, en op het juiste moment liep Baby

Celeste naar ons toe, zoals ze had geoefend, en gaf mama de trouwring. Toen deed ze een stap achteruit en gaf mij een hand. Ik wisselde een blik met Bogart. Iets in zijn gezicht zei me dat hij meer over ons wist dan wie dan ook. Maar zijn gezicht stond heel vriendelijk. Ik voelde geen dreiging, geen verwijt of beschuldiging.

Ik hoorde Betsy's gesmoorde lach en keek achterom. Zij en haar vriend zaten samen te giechelen. Ze leken dronken of al high. Waarschijnlijk door de pil die hij haar had gegeven.

Na de plechtigheid kwamen de gasten om mama en Fletcher heen staan om hun geluk te wensen. Ik tilde Baby Celeste op en ging met haar in mijn armen een eindje achteruit om toe te kijken.

ik neem aan dat dit betekent dat ik een nieuwe broer heb,' hoorde ik Betsy zeggen en ik draaide mc om naai" haar en Dirk. 'Of ik het leuk vind of niet. Zeg mijn broer Nobleman goedendag. Dirk.'

'Hoi,' zei hij en drukte hard mijn hand. Ik gaf geen krimp en hij lachte en streek over Baby Celestes haar. 'Hé, goed gedaan, meid, met die ring.'

Ze staarde hem aan zoals mama zou doen, met een ijskoude blik in haar ogen.

'Noble was de vriend van mijn echte broer, tol hij stierf, nietwaar, Noble?'

'Ja.'

'Noble kweekt planten en hakt de hele dag hout.'

ik ga helpen het eten te halen,' zei ik.

'Noble is perfect. Een perfect kind, dat zijn moeder geen moment verdriet doet,' zei Betsy tegen Dirk, zo luid dat ik het wel móést horen.

Ik bleef even staan en draaide me naar haar om. 'Als je wilt helpen, kom dan mee.'

'Goed,' zei ze. 'Ga maar voor.'

Ik liep naar het huis en hoorde ze achter me lachen. Bogarts vrouw en Tani Austin waren al binnen om de voorbereidingen te treffen voor het opdienen van het eten.

'Ik hou van een simpel huwelijk zoals dit,' zei Tani Austin. Te veel gelegenheden waar we komen zijn zo onpersoonlijk.' Ze draaide zich om naar Baby Celeste en mij. 'Je kleine nichtje is het schat- ligste kind dat ik ooit heb gezien. Ik kan de familiegelijkenis zien,' ging ze verder, maar niet op de toon van een bemoeial.

'Dank u,' zei ik en hielp toen met het naar buiten brengen van de schalen. Mama had alles klaargemaakt met haar speciale kruiden. We hadden kalkoen en rosbief, in room gestoofde uien, aardappelpuree, diverse groenten en eigengemaakt brood. Bogart had witte en rode wijn meegebracht, en mama had Dave Fletcher toegestaan de bruidstaart te laten verzorgen dooreen bakker, een van zijn klanten, die iets bijzonders wilde doen. Hij bestond uit drie verdiepingen met chocolade eromheen. Bovenop stonden de twee figuurtjes onder een boog van suikergoed.

Voordat we begonnen met het diner stond de dominee op om een toast uit te brengen. 'Er bestaat geen magischer woord dan familie. Het is als een menselijke tuin waarin de planten moeten worden gekoesterd met liefde en zorg. Jullie beiden' - hij keek naar mama en Fletcher -'hebben meer dan jullie portie van verdriet en leed gehad, maar jullie hebben alles doorstaan en zijn sterker uit de strijd tevoorschijn gekomen. Niets zal jullie beiden sterker maken dan de verbintenis die jullie vandaag zijn aangegaan, en niets zal een grotere zegen zijn voor jullie kinderen dan de liefde waarmee jullie hen omgeven. Op jullie geluk.'

Iedereen dronk.

Ik keek even naar Betsy. Ze lachte niet. Ze staarde zo vol woede en afkeer naar mama en haar vader, dat de schrik me om het hart sloeg.

Toen draaide ze zich om naar Dirk, fluisterde iets in zijn oor, en ze begonnen weer te lachen. Ze aten tot ze er genoeg van hadden en plotseling besloten weg te gaan.

Betsy vroeg me of ik meeging. 'We hebben afgesproken met een paar vrienden en maken er een feestje van. Ga mee.'

'Ze hebben de bruidstaart nog niet aangesneden,' zei ik.

'Nou en? Het is maar een taart. Waar wij naartoe gaan hebben ze iets veel beters.'

Ik schudde mijn hoofd. 'Het is hun huwelijk en het is nog niet voorbij.'

'O, jee. Wat moet ik met die nieuwe broer van me beginnen, Dirk?'

Hij schudde zijn hoofd. 'Als hij zich gelukkig voelt, laat hem dan met rust.'

Ze kwam dichter naar me toe. 'Voel je je gelukkig, Noble? Moet ik je met rust laten?' Ze streek met opzet met haar borsten langs mijn schouder.

Ik keek in paniek om me heen.

Ze lachte. 'Wees maar niet bang.' Ze pakte Dirks hand. ik zal me ten doel stellen je over je verlegenheid heen te helpen.'

Het klonk meer als een dreigement dan als een belofte.

Een spoor van gelach achterlatend, liepen ze haastig naar de auto, zonder zelfs de tijd te nemen haar vader en mama geluk te wensen of ze te vertellen dat ze weggingen.

Opnieuw bood Fletcher zijn verontschuldigingen voor haar aan en weer zei mama dat hij zich geen zorgen moest maken.

ik hoop datje gauw aan me zult gaan denken als je nieuwe vader,' zei hij later tegen mij. Hij had veel wijn gedronken en keek een beetje triest, vond ik. 'Ik hoop datje dit alles, net als ik, als een nieuw begin zult beschouwen, een nieuwe kans op geluk.'

Ik bedankte hem en keek toen naar mama en zag een uitdrukking van grote voldoening op haar gezicht. Ze had de eerste stap gezet in haar plan om een veilige en perfecte wereld te creëren voor Baby Celeste. Maar zou die ook veilig en perfect zijn voor mij? vroeg ik me af.

Later, toen iedereen ontspannen luisterde naar Longo's muziek, had ik even tijd voor mezelf. Ik slenterde naar het oude kerkhof en stond vlak voor de plaats waar ik wist dat Noble lag. De schemering was gevallen; het was het moment van de dag waarop schaduwen elkaar een por gaven en wakker werden en zich uitrekten. Toen we klein waren, dachten Noble en ik dat het avond werd omdat alle schaduwen samensmolten en de aarde in duisternis hulden. Het ochtendlicht zou ze weer uiteen doen vallen en doen krimpen.

'Maar waar gaan de schaduwen overdag dan naartoe?' wilde hij altijd weten. Hij vroeg het ook aan papa, maar papa had geen bevredigend antwoord voor hem. Papa's antwoorden waren te wetenschappelijk om een jonge jongen met een levendige fantasie tevreden te stellen.

'Waar gaan de schaduwen naartoe?' hield hij vol, zich nu tot mama richtend. Als Noble nieuwsgierig was naar iets, echt nieuwsgierig, hield hij niet op. 'Ze komen toch altijd op dezelfde manier terug, in dezelfde vorm ?' merkte hij op.

Het was goed gezien, dacht ik, en zelfs al was ik tevreden met papa's antwoord, toch was ik benieuwd wat mama zou zeggen.

'Ze gaan slapen,' vertelde ze hem ten slotte. 'Overdag slapen ze.'

'Waar?' vroeg Noble.

'In de aarde.'

Ook dat was niet voldoende voor hem. Als ze in de aarde sliepen, waarom kon hij ze dan niet opgraven?

Zou hij zich zulk soort dingen nog steeds afvragen? Is een geest nieuwsgierig of weet een geest alles? Wanneer zou ik echt zo zijn als mama en lange gesprekken kunnen hebben met onze spirituele familie, en niet slechts een paar woorden horen en ze een paar seconden zien of ze zien als iemand die een luchtspiegeling waarneemt? Zou ik het ooit kunnen ? Was het allemaal aan mij voorbijgegaan en had alles zich geconcentreerd op Baby Celeste?

De stemmen van de bruiloftsgasten werden meegevoerd door de zachte, koele avondwind. De sterren verschenen twinkelend in de lucht.

Ik keek naar het bos, maar zag niets.

'Waar ben je vanavond, papa?' vroeg ik. 'Ben je hier? Ben je van streek? Kom alsjeblieft bij me terug,' smeekte ik.

Ik hoorde gelach en weer muziek.

Ik draaide me om en liep langzaam terug naar de tafels en de mensen. Mama zong voor ze. Ze zong 'La Vie en Rose'. De dominee en zijn vrouw Tani zaten hand in hand als een jong verliefd stel. Dave staarde vol liefde naar mama.

Ik hoor blij te zijn voor haar, dacht ik. Ze is zo gelukkig. Haar stem heeft zo'n mooie, volle klank.

Maar toen ik omhoogkeek naar het huis en naar een van de ramen van mijn kamer, zag ik de weerspiegeling van het licht in de gang en in de ruit zag ik duidelijk afgetekend het gezicht van Elliot. Ik wist zeker dat hij glimlachte.

Hij voelde zich nu veilig in het huis en niet alleen meer in mijn verontruste hart.