17. Niet langer ingesnoerd

Niets wat Betsy deed was in mama's ogen goed genoeg. Ze liep achter haar aan, vond stof waar Betsy net had gestoft of vond dingen die ze had moeten opbergen. De afgewassen borden waren niet schoon genoeg en ze dekte de tafel te slordig. In de volgende week kwam mama soms onverwacht Betsy's kamer binnen en vond kleren die niet waren opgehangen of in laden geborgen, stof op haar meubels, het bed slecht opgemaakt en de babyspullen niet keurig genoeg weggelegd. Toen ze wat restjes make-up vond op de toilettafel, nam ze al Betsy's cosmetica in beslag en zei dat zij ze terug zou geven als Betsy geleerd had goed voor haar spullen te zorgen en niet zo'n rommel te maken.

Aan het eind van de week liet mama haar het oude zilver poetsen. Altijd als ze haar iets nieuws liet doen, stelde ze haar een beloning in het vooruitzicht, maar die beloning bungelde aan het eind van een heel lange stok, te lang voor Betsy om erbij te kunnen.

'Harder wrijven,' zei mama. 'Je moetje spiegelbeeld in de lepel kunnen zien.'

'Dat zilver is zo oud, dat het nooit meer glimmend te krijgen is,' kermde Betsy. Toen draaide ze zich om en vroeg om geld en de autosleutels, zodat ze naar het dorp kon om maandverband of Tampax te kopen en een paar andere hygiënische spullen. In plaats daarvan gaf mama haar wat van haarzelf uit haar eigen badkamer- kast, waar ik elke maand naartoe ging om te halen wat ik nodig had. Het was iets waarover nooit gesproken werd, dat nooit erkend werd of zelfs maar echt opgemerkt. Gefrustreerd zei Betsy dat ze wel naar het dorp zou lopen en later verdergaan met het zilver poetsen.

'En wie moet dan op je baby passen terwijl jij weg bent?' vroeg mama.

'Ik neem hem mee,* beweerde Betsy. 'Ik moet even weg uit deze... deze hel.'

Mama keek haar woedend aan. 'Als je zonder mijn toestemming ook maar een voet op die snelweg zet, zal ik dat beschouwen als insubordinatie en je een boete opleggen van duizend dollar voor elke stap die je doet.'

'Dat kun je niet maken.'

Mama glimlachte, draaide zich om en trok een keukenla open onder het aanrecht en haalde er een kaart uit.

'De advocaat van je vader en van ons, meneer Derward Lee Nokleby-Cook, is op dit telefoonnummer te bereiken. Wil je hem bellen en hem vragen wat ik wel en niet kan doen? Hij zal het je graag duidelijk uitleggen.'

Betsy staarde naar de kaart en wendde zich toen af zonder hem aan te pakken. Na een ogenblik draaide ze zich weer om.

'Hoeveel is mijn trust? Dat weet ik niet eens.'

Mama legde de kaart weer in de la.

'Je vader had twee levensverzekeringen. Hij heeft tweehon-derdvijftigduizend dollar aan jou nagelaten. Het totale bedrag zal aan je worden uitgekeerd zodra je vijfentwintig bent, zoals ik je al heb verteld.'

Betsy trok haar wenkbrauwen op. 'Tweehonderdvijftigduizend?'

'En met de rente zal het nog meer zijn.'

'Waarom kan ik daar nu niet vast wat van krijgen?' jammerde Betsy.

'Ik heb je gezegd dat als je je gedrag verbetert en verantwoor-delijkheidsgevoel toont, ik je het geld zal geven datje nodig hebt of wilt gebruiken voor nuttige dingen. Je vader had natuurlijk geen idee van het bestaan van Panther, omdat je nooit de moeite hebt genomen om te bellen of te schrijven over zijn geboorte. Daarom heeft hij hem dus niet opgenomen in zijn testament, maar een deel van je trust zal worden gebruikt voor de behoeften van de baby. Als hij opgroeit, zal hij natuurlijk steeds meer nodig hebben.'

'Ik dien te beslissen wat hij wel en niet nodig heeft. Ik ben zijn moeder.'

Mama knikte. 'Ja, en dat zul je ook doen als je loont dat je in staat bent verstandige, volwassen beslissingen te nemen.'

'Daar bén ik toe in staat!'

'Daar heb ik niets van gemerkt. Ik zie nog steeds een overspannen, egoïstisch jong meisje. Maar,' ging mama glimlachend verder, 'ik denk dat je je mettertijd zult verbeteren als je je taken op verantwoordelijke wijze uitvoert.

'Je vader heeft me een heel ernstige en zware taak opgedragen toen hij me tot enige gevolmachtigde benoemde van je erfenis, en hij heeft me duidelijk de opdracht gegeven je te helpen volwassenheid en rijpheid te bereiken. En,' voegde mama er vastberaden aan toe, 'ik neem mijn verplichtingen heel, heel serieus.

'En nu is het tijd om Panther te eten te geven, en doe het niet overhaast en laat hem niet kokhalzen, zoals je meestal doet. Je gaat vandaag nergens naartoe. Als je klaar bent met zilver poetsen, moeten we de tapijten luchten, de meubels in de zitkamer wrijven en de hele benedenverdieping stofzuigen.'

Betsy zei niets. Er lagen zoveel haat en woede in haar ogen, dat ze rood zagen.

'Ik ga iemand bellen,' zei ze abrupt en liep naar de telefoon in de gang.

Mama schudde haar hoofd en keek naar mij.

Een paar seconden later holde Betsy de keuken weer in. 'Wal is er met de telefoon gebeurd?' informeerde ze kwaad.

'Het gebruik van de telefoon is een privilege in dit huis. Ik beslis wanneer hij wel en niet kan worden gebruikt. Ik heb je gezegd, datje, als je onze advocaat wilt bellen, dat kunt doen.'

'Die advocaat interesseert me geen moer. Ik wil iemand anders bellen. Je kunt me niet voorschrijven wanneer ik wel en niet kan bellen. Dat deed zelfs mijn vader niet. Waar is het toestel?'

Mama draaide zich om en pakte een mengkom uit de kast. 'Ik heb werk te doen,' mompelde ze.

'En als iemand mij wil bellen?'

'Dan zal ik het je laten weten.'

Betsy keek gefrustreerd en verslagen naar mij.

'Ik heb je gezegd dat je voor je kind moet zorgen,' zei mama, terwijl ze een pot salie openmaakte.

Betsy bleef een ogenblik briesend staan, maakte toen een piepend geluid als van een muis en stormde de keuken uit.

'Waar is de telefoon, mama?' vroeg ik.

'De telefoon beneden staal in de gangkast, die op slot is, en de telefoon heeft ook een slot.' Ze glimlachte naar me. 'Maak je over dit alles geen zorgen, Noble. Wat Betsy betreft, moeten we jaren van verwaarlozing en verwennerij overwinnen.

'Maar,' ging ze verder, terwijl ze liefkozend over mijn wang streek, 'we hebben zoveel hulp om ons heen. Het is slechts een kwestie van tijd. Ga alsjeblieft even kijken of Baby Celeste al wakker is.' Mama gaf me een zoen op mijn wang. Het was heel lang geleden sinds ze dat had gedaan. Mijn hart sprong op van vreugde en hoop.

Mama heeft groot gelijk, dacht ik. Groot gelijk. Per slot was Betsy zo verwend als maar mogelijk was.

Betsy hoorde me de trap oplopen. Ze verscheen in de deuropening met Panther in haar armen. Hij leek wakker, maar nog suf.

'Ik weet waar ze mee bezig is,' zei Betsy. 'Ze steelt mijn geld. Ik ga hulp halen en dan krijgt ze grote moeilijkheden. Je zult het zien.'

'Dat is niet waar. Juridisch is alles in orde.'

'Dat geloof ik onmiddellijk! Mijn hemel!' riep ze uit. 'Wil je werkelijk je hele leven zo doorbrengen? Altijd maar werken zonder ooit plezier te hebben?'

'Ik ben niet ongelukkig,' zei ik, en ging naar Baby Celeste.

Ze was wakker, dus bracht ik haar beneden en ging met haar naar buiten. Betsy was de oprijlaan afgelopen. Ze stond bij de grote weg en staarde ernaar alsof ze door een afscheiding van prikkeldraad keek. Ik kon het tweegesprek in haar hoofd bijna horen. Weglopen. Blijven. Waar moest ze naartoe? En als ze terug moest? Als mama werkelijk juridisch goed handelde, en Betsy raakte tweehonderdvijftigduizend dollar kwijt?

Toen ze terugkwam, had ze natuurlijk gehoopt hulp te krijgen van haar vader, nu ze een baby had. Zonder geld en met de zorg voor Panther zou ze niet kunnen doen wat ze vroeger deed om zich er doorheen te slaan. Hoeveel mannen zouden bereid zijn een baby op de koop toe te nemen? Haar voelen waren niet geketend, maar in haar denkwijze was er niet veel verschil.

Ze draaide zich om en maakte rechtsomkeert met gebogen hoofd en rug. Ik pakte de hand van Baby Celeste en liep haastig weg, voordat ze ons zag. Ondanks alles kon ik de wanhoop in haar ogen niet aanzien. Ze leek een wild dier dat in de val was gelopen en gevangen werd gehouden, gekweld door herinneringen aan de we- reld die ze had gekend en waarvan ze had gehouden. Die wereld was vlakbij, maar ver genoeg buiten haar bereik om een marteling te zijn.

Toen we later op de dag naar huis gingen, zag ik dat ze in de zit-kamer bezig was met het wrijven van meubels. Panther lag boven te slapen in zijn wieg. Betsy keek ons niet aan. Ze werkte harder, vastbesloten, dacht ik, om te doen wat mama wilde en de beloning te krijgen die mama beloofd had. Zonder klagen deed ze het ene karwei na het andere. Mama volgde en controleerde haar. Ze trok haar wenkbrauwen naar me op om blijk te geven van haar goedkeuring en haar voldoening.

'Je hebt goed gewerkt vandaag, Betsy,' zei mama aan tafel. 'Je bent in staat om jezelf te veranderen.'

'Krijg ik nu wat geld?' vroeg Betsy onmiddellijk.

'Gauw.'

'Hoe gauw?'

'Heel gauw,' zei mama glimlachend. 'Laten we eerst even afwachten of deze verbetering aanhoudt.'

Betsy's driftbui was als een razend dier dat diep binnen in haar geketend was. Ze zei geen onvertogen woord, al hadden haar ogen kunnen dienen als lanceerplatforms voor kernraketten. Ze slikte een paar keer moeilijk en at door. Later ruimde ze de tafel af, deed de afwas en ging verder met zilver poetsen. Ook zonder dat mama gezegd had dat ze het moest doen, boende ze de keukenvloer en zette de vuilniszak buiten.

Later zat ze rustig in de zitkamer met Panther in haar armen, tot het zijn bedtijd was. Ze bracht hem boven en kwam terug omdat ze zag dat mama me de televisie had laten aanzetten. Betsy was onthutst dat we maar een paar zenders hadden, maar alles was beter dan niets.

'Jullie hebben allebei een goede nachtrust nodig,' verklaarde mama na een uur of zo. 'Vergeet niet dat we morgen de ramen moeten doen, en je zou de vloer van de veranda opnieuw vernissen, Noble.'

Ik stond op en zette de televisie uit. Betsy bleef naar het donkere scherm staren alsof ze nog steeds het programma zag waarnaar we hadden gekeken.

'Welterusten, Betsy,' zei mama nadrukkelijk.

Betsy draaide zich met een ruk naar haar om. 'Mag ik morgen als we de ramen gelapt hebben, de telefoon gebruiken?'

'We zullen zien,' zei mama en liep naar de trap.

Betsy keek naar mij. 'Als ze mij niet laat gaan, zou jij dan in het dorp willen informeren naar een jongen die ik daar gekend heb, als je daar boodschappen gaat doen? Hij heet Greg Richards.'

'Ik ga morgen geen boodschappen doen.'

'Maar als je gaat?' vroeg ze smekend.

Ik luisterde naar mama's voetstappen op de trap en zei toen: 'We zullen zien.'

Ik wist dat mijn stem precies zoals die van mama moest hebben geklonken.

Betsy kreeg een kleur. 'Alsjeblieft,' smeekte ze.

'We zullen zien,' herhaalde ik en volgde mama snel de trap op.

Ze stond op me te wachten voor de deur van haar slaapkamer. Te oordelen naar de uitdrukking op haar gezicht, had ze Betsy's verzoek gehoord. Ze glimlachte naar me.

'Welterusten, Noble. Slaap lekker,' zei ze, en liep haar kamer in.

Ik was al uitgekleed en lag in bed toen ik Betsy de trap op hoorde komen. Sinds haar komst had ik de gewoonte aangenomen een pyjama te dragen en zelfs als ik sliep mijn borsten ingesnoerd te houden. Ik had geen slot aan de binnenkant van mijn deur. Alle deuren hadden sloten die aan de binnen- en de buitenkant op slot gedraaid konden worden, maar ik had nooit een sleutel gehad. Voordat ze zwanger was en was weggelopen, was Betsy vaak bij me komen binnenvallen. Ik was bang dat ze het weer zou doen.

Ik had net mijn ogen gesloten en was bezig in slaap te vallen, toen ik haar hoorde gillen. Eerst dacht ik dat het de inleiding was tot een droom, zo gedempt klonk het en zo snel ging het voorbij. Maar toen hoorde ik het weer en ik schoot overeind. Ze stond in de gang.

Wat nu weer? vroeg ik me af. Ik stond op, trok mijn badjas en slippers aan en deed de deur open.

Ze zat op de grond in de gang voor haar slaapkamer. Ze steunde haar hoofd in haar handen, met haar ellebogen op haar knieën. Ze was in haar beha en slipje. Mama's deur was dicht. Betsy slaakte een zachte kreet en keek hijgend naar me op.

'Wat is er?' vroeg ik.

'Al mijn kleren. Al mijn mooie spullen, mijn jeans en blouses... ze zijn allemaal weg. Ga maar kijken wat er in plaats daarvan in mijn kast hangt.'

Ik keek naar de deur van mama's slaapkamer, liep toen op mijn tenen de gang door, langs haar heen. haar kamer in. Het leek on-gelooflijk, maar ondanks haar uitbarsting sliep Panther rustig door. Het licht brandde en de kastdeur stond open. Ik keek erin en zag een paar van de jurken en rokken waarvan ik wist dat ze in de torenkamer bewaard waren. Ze waren verschoten, oude kleren met hoge kragen, lange zomen en vale kleuren.

'Wat heeft ze met mijn kleren gedaan?' vroeg Betsy. Ze stond met over elkaar geslagen armen in de deuropening.

Ik schudde mijn hoofd.

'Nu zie je zelf dat ze stapelgek is.'

'Je kunt het haar morgenochtend vragen.'

'Ik wil niet tot morgen wachten. Ik wil mijn kleren nu terug.' Ze liep naar de deur van mama's kamer.

'Maak haar niet wakker. Ze zal woedend zijn als je haar wakker maakt. En Baby Celeste wordt natuurlijk ook wakker.'

Betsy aarzelde. 'Wat denk je dat ze zal doen, me beboeten?'

'Misschien. Het gaat zo goed nu. Verknoei dat niet. Straks krijg je meer privileges en

'Meer? Ik heb er niet één!' riep ze uit.

Ik keek weer naar de kleren die op bed lagen. Ik had eens heimelijk een paar van die kleren aangepast in de torenkamer, dacht ik. Ik had ze opwindend en prachtig gevonden.

'Wat probeert ze met me te doen?' vroeg Betsy toen ze terugkwam in haar kamer. 'Ze heeft zelfs mijn schoenen weggenomen en die afschuwelijke turftrappers in mijn kast gezet. Waar haalt ze het lef vandaan? Hoe komt ze op die ideeën?' vroeg ze wanhopig.

Wat moest ik zeggen ? Wat kon ik haar vertellen dat logisch zou klinken?

'Ik weet zeker dat ze doet wat ze denkt dat goed voor je is,' ant-woordde ik ten slotte.

Betsy schudde haar hoofd. 'Kan ze helemaal niets doen waarover je je kwaad maakt?'

'Als ze zoiets zou doen, meent ze het niet.' 'O, nee. Natuurlijk meent ze het niet.' Betsy veegde de tranen van haar wangen.

Panther kermde zachtjes.

'Je moet de baby niet wakker maken. Zorg datje wat rust krijgt,' zei ik. 'We hebben een lange dag voor de boeg. Er zijn zoveel ramen in huis en ze wil ze aan de binnen- en de buitenkant gelapt hebben, en ook de kozijnen en de lijsten.'

'Ik dacht dat ik deed wat ze wilde,' zei Betsy met trillende lippen. ik gaf het op. Ik besloot die stomme karweitjes van haar te doen, en ze goed te doen, maar moet je zien wat ze nu heeft gedaan.' Ze knikte naar de kast. 'Dat is mijn beloning.'

Ik zei niets. Ik wilde de kamer uitlopen, maar ze pakte mijn arm en bracht haar gezicht heel dicht bij het mijne.

ik haat haar,' fluisterde ze. Ze kneep haar handen ineen.

'Doe niets waar je spijt van zult hebben, Betsy,' waarschuwde ik haar. 'Alsjeblieft.'

Ze liet mijn arm los en ging naar haar bed. Ze liet zich langzaam zakken en toen zijwaarts op het bed vallen. Ze gaf geen kik, maar haar schouders schokten. Ik staarde haar nog even aan en liep toen de kamer uit en deed haar deur zachtjes achter me dicht.

Mama stond op de drempel van haar kamer.

Ze zag me uit Betsy's kamer komen, maar zei niets.

Toen ging ze weer naar binnen en deed de deur van haar slaapkamer dicht.

Ik liep terug naar mijn kamer en naar bed. Toen mijn ogen weer aan het donker gewend waren, hoorde ik een geritsel bij het raam.

Hij stond naar me te staren.

'Je moeder maakt het me gemakkelijker, weetje,' zei hij. 'Ge-makkelijker voor me om terug te komen.'

Ik hield mijn adem in.

Ik voelde zijn voldane lachje meer dan dat ik het zag.

De wind woei rond het huis en werd toen versterkt door een harde windvlaag uit het noorden. Hij verschrompelde en glipte door het raam om zich door de wind te laten meevoeren door het duister. Ik bleef achter, me afvragend wat hij met die woorden bedoeld had.

De volgende ochtend trok Betsy de rok en blouse aan die ze het minst stuitend vond. Op een gegeven moment 's nachts was ze ge- stopt met huilen en zelfmedelijden. Haar gezicht had een harde uitdrukking gekregen. Ze was vastbesloten mama niet de voldoening te geven haar te laten merken hoe diep gekwetst ze was. Maar meer dan dat, had ze een ander doel. Ze kwam naast me staan en fluisterde in mijn oor:

'Ik weet precies waar je moeder mee bezig is, Noble. Ze wil dat ik hysterisch word en wegloop. Dan hoeft ze me nooit iets van mijn erfenis te geven. Maar dat zal niet gebeuren,' bezwoer ze me, en begon meteen met haar ochtendcorvee.

'Ik wist wel dat die kleren je goed zouden passen,' zei mama tegen haar tijdens het ontbijt. 'Ze waren van een nicht van me die ook een onwettig kind had.'

Betsy keek haar met halfopen mond aan. Haar ogen lichtten plotseling op toen ze zich iets leek te realiseren. 'Dacht je daarom dat ze zouden passen?'

'Natuurlijk.'

Betsy keek even naar mij. De glimlach om haar mond leek merk-waardig veel op die van haar broer Elliot. Mijn hart verkilde. Ik keek naar mama om te zien of zij zag wat ik zag, maar ze zat alweer te neuriën en dacht aan andere dingen.

'Ze is echt gek,' zei Betsy later tegen me. 'Ik zal dat hele wereldje van haar laten instorten. Ik zou maar tegen haar zeggen dat ze me beter mijn geld kan geven.'

De paniek verspreidde zich in mijn borst als een grote rups die zich bewust wordt van zijn bestaan. Ik kon hetzelfde bewustzijn en zelfvertrouwen zien in Betsy's gezicht. Als ze maar even de kans kreeg, begon ze mama vragen te stellen, om mama's geheime wereld naar buiten te brengen.

'Als ik je hoor praten en er is niemand in de kamer, praatje niet echt tegen jezelf, hè, Sarah?' vroeg ze mama op een avond tijdens het eten.

Mama keek alsof ze geen antwoord wilde geven, maar toen glimlachte ze en zei: 'Nee, ik praat niet tegen mezelf.'

'Wie hoort je dan?'

'Degenen die van ons houden. We zijn verbonden door liefde.'

'Houden ze ook van mij?'

'Nee, nog niet, maar op den duur misschien wel.'

'Wat moet ik daarvoor doen?'

'Een verantwoordelijk, liefdevol mens worden.' zei mama.

Betsy keek naar mij met een voldane blik in haar ogen. Besefte mama dan niet dat Betsy haar uit haar tent wilde lokken?

'Ik zal het proberen, Sarah. Ik zal het echt proberen. Ik zou graag willen praten met mensen die er niet zijn.'

'Ze zijn er,' zei mama.

'Nee, ik bedoel, die andere mensen niet kunnen zien. Ze praten toch terug tegen je, hè?'

'Natuurlijk.'

'En dat is de reden datje zoveel weet?'

'Ja,' zei mama, die eindelijk haar ogen half dichtkneep. Nu beseft ze wat Betsy wil, dacht ik. 'En als iemand ze belachelijk maakt of hoe dan ook misbruikt, kunnen ze heel streng zijn.'

'O, ik zou ze nooit belachelijk maken. Wie ben ik dal ik zoiets zou doen?' Ze keek naar Baby Celeste. 'Kan Baby Celeste... kan zij ze ook zien en horen?'

'Baby Celeste is een heel bijzonder kind. Ze ziet en hoort veel meer dan een van ons kan of ooit zal kunnen.'

Betsy knikte. 'Ja, ze is iets heel bijzonders. Ze is zo slim. Ik hoop dat Panther net zo slim zal worden als zij.'

Mama zei niets. Ze glimlachte alsof Betsy iets heel doms had gezegd.

ik zou graag wat meer willen weten over de spirituele wereld,' zei Betsy. 'Echt waar.'

'Mettertijd zul je dat,' beloofde mama.

'Goed. Noble ziet en hoort ze ook, neem ik aan?' Betsy keek naar mij.

Mama glimlachte naar mij. 'Dat doel Noble, en dat zal hij altijd blijven doen.'

'Misschien bof ik echt dat ik hier ben,' verklaarde Betsy en begon de tafel af te ruimen.

ik zal je vertellen wat hier gaat gebeuren.' (luisterde Betsy later tegen me toen we in de gang stonden. 'Je moeder zal worden opgesloten in een instituut en jij misschien ook, en dan krijg ik wat me toekomt,' dreigde ze en ging naar haar kamer.

Ik wilde naar mama hollen om haar te waarschuwen, maar wat moest ik zeggen? Praat niet met Betsy over de spirituele wereld? Dan zou mama misschien denken dat ik haar weer verraadde. Hoe kón ik denken dat iemand haar geestelijk gestoord zou vinden omdat ze in onze geesten geloofde? Wat kon Betsy in vredesnaam voor verschil maken?

Veel later, midden in de nacht, werd ik wakker omdat ik mijn deur open en dicht hoorde gaan. Ik ging rechtop zitten en wreef de slaap uit mijn ogen.

'Wie is daar?' vroeg ik aan de vaag afgetekende gestalte.

'Wie verwachtte je? Een van je geesten?' vroeg Betsy.

'Wat wil je?'

'Heb je nagedacht over wat ik je verteld heb?' vroeg ze, terwijl ze dichterbij kwam.

'Ik weet niet watje bedoelt. Ga terug naar je kamer. Het is laat en je maakt iedereen wakker.'

'Ik kan niet geloven datje zo'n imbeciel bent, Noble. Mijn broer moet toch iets in je gezien hebben dat de moeite waard was, anders was hij niet met je bevriend geweest.'

'We zullen er morgen over praten. Ik ben moe.'

In plaats van weg te gaan, ging ze op de rand van mijn bed zitten. 'Ik kan niet slapen. Ik ben nog nooit zo lang zonder zelfs maar een biertje geweest. Je luistert niet naar muziek. Je wilt niet naar een film en gaat niet om met mensen van onze leeftijd. Ze heeft jou ook gek gemaakt. Je hoort aan mijn kant te staan. Waarom stel je niet voor dat zij een avond op de kinderen past en jij en ik naar een film gaan? Ik zoek een paar van mijn oude vrienden op en we zullen een hoop plezier hebben. Wat vind je daarvan?'

'Ik hoef niet met die oude vrienden van je uit.'

'O, jawel. Je weet niet wat je wilt en niet wilt. Ik ben erachter gekomen dat datje probleem is. Als je niet weet watje mist, kan het je niet schelen. Zo simpel is het. Ja toch?'

'Ga nou maar terug naar je kamer.'

'Je bent te lang opgesloten geweest, Noble. Je bent geen lelijke jongen. Je ziet er zelfs erg goed uit, schat. Je hebt heel mooie ogen.'

Ik schoof opzij en ze lachte.

'Ik herinner me nog hoe verlegen ik vroeger was, maar na die eerste keer heb ik daar voorgoed afscheid van genomen, en ik ben blij toe. Je blijft niet eeuwig jong. Dit is de beste tijd van je leven en je laat het allemaal aan je voorbijgaan, Noble.'

ik ben niet ongelukkig. Ga nou maar terug naar je kamer en laat me met rust.'

'Je weet niet eens datje ongelukkig bent. Ik kan je gelukkig maken.'

'Ik wil niet datje iets voor me doet.'

Ze stond op. Een wolk, waarachter de maan verscholen was geweest, gleed voorbij en het werd lichter in de kamer. Even bleef ze naar me staan staren. Ik dacht dat ze gewoon een nare opmerking zou maken, zoals altijd, en me dan alleen laten, maar in plaats daarvan schoof ze haar nachthemd van haar schouders en liet het met een lichte beweging op de grond vallen.

Ze bleef naakt voor me staan. De zachte gele gloed deed haar volle borsten en buik glanzen.

'Stop,' zei ik, me schamend dat mijn stem zo zwak klonk.

'Nee. Ik zal je laten zien wat je mist, en misschien zul je dan graag met mij en mijn vrienden om willen gaan.'

'Ga weg,' riep ik, maar heel zacht, om mama niet wakker te maken.

Ze zag het.

'Als je je niet gedraagt, ga ik gillen, en dan komt je moeder binnen en ziet ons samen. En dan zal ik haar vertellen dat jij me hebt uitgenodigd.'

'Alsjeblieft. Ik wil niet datje me iets laat zien.'

'Ik vind het leuk als je zo smeekt, Noble,' zei ze, en ging op bed liggen. 'Het maakt me nog opgewondener.'

Ik dacht erover uit bed te springen en de kamer uit te hollen. Als ik dat deed, zou mama niet denken dat ik iets te maken had met Betsy's komst in mijn kamer. Ik wilde de deken van me afgooien en me omdraaien, maar Betsy sloeg snel haar armen om mijn hals, trok me omlaag en drukte haar lippen op mijn mond. Ze perste zich dicht tegen me aan en sloeg haai' linkerbeen over me heen. Ik worstelde om los te komen, maar ze lachte slechts en zoende me opnieuw. Toen ik me naar links probeerde te draaien, trok ze de deken van me af en voor ik het kon beletten schoof ze haar hand tussen mijn benen. Even was zij doodstil en was ik dal eveneens. Haar vingers bewogen zich als de poten van een grote spin en toen trok ze haar hand met een ruk terug.

In het licht van de maan kon ik zien hoe ze haar gezicht vertrok 

en haar ogen opensperde. Toen begon ze te glimlachen en haar lippen trilden. Het besef drong met een schok tot haar door en haar hand schoot naar voren, rukte mijn pyjamajasje los, zodat de knopen alle kanten op sprongen. Ze staarde verbijsterd naar mijn ingesnoerde boezem.

'Je bent...' De woorden bleven steken in haar keel. Er verscheen een uitdrukking van walging op haar gezicht. Ze ging op haar hurken zitten. 'Doe dat af,' beval ze.

Ik schudde mijn hoofd. Mijn stem liet me volkomen in de steek.

'Doe het!' beval ze. 'Anders doe ik het.'

Ze stak haar handen al naar me uit, dus ging ik rechtop zitten en maakte de band los. Hij viel omlaag en mijn borsten zwollen als twee beknelde ballons langzaam op tot hun volle omvang.

'Potverdomme, je bent een meisje.' Ze lachte. 'Je bent een meis-

je!'

Ik trok de deken op om me te bedekken, maar ze trok hem uit mijn handen.

'Kijk nou toch eens! Je bent zo vreemd. Ik voel me zelf zo vreemd. Waarom heb je dat gedaan?'

Ik liet me achterover op mijn kussen vallen en staarde omhoog naar het donkere plafond.

'Wist mijn vader dit? Heeft het iets te maken met die geesten? Dwingt je moeder je hiertoe?'

'Nee.'

'Nee? Wat wil je daarmee zeggen? Weet ze niet wat je bent?'

'Dat zei ik niet.'

'Je bent gek, en zij ook. Jullie zijn allebei geschift. Ik ga nu die advocaat bellen. Ik zal het iedereen vertellen.'

'Niet doen,' smeekte ik.

'Niet doen? Niet doen? Nee, ik zal het niet doen. Ik zal hier gewoon slavenwerk blijven doen.' Ze wilde weggaan, maar bleef toen staan en draaide zich weer naar me om. 'Wist mijn broer dit?... Nou? Wist hij het. Je kan me nu maar beter alles vertellen. De waarheid. Wist hij het?'

'Ja.'

Ze liep terug naar het bed.

'Wanneer heeft hij het ontdekt?'

'Dat weet ik niet precies meer.'

Ze bleef naar me staan staren. Ik kon haar hersens bijna horen klikken. Ze keek naar de deur en toen weer naar mij.

'Van wie is Celeste? Ze is jouw kind, hè?' zei ze, haar eigen vraag beantwoordend. 'En het kind van Elliot. Ze is mijn nichtje. Ze is de kleindochter van mijn vader. Nou? Vertel op!' zei ze met stemverheffing.

Mijn hart stond stil. Mama kon haar hebben gehoord, als ze nu binnenkwam en dit zag...

'Alsjeblieft,' smeekte ik.

'Alsjeblieft? Alsjeblieft? Toen ik jou smeekte me te helpen, wat zei je toen? We zullen zien. Hè? Je laat me zo door haar behandelende laat haar mijn kleren afnemen, me weigeren mijn geld te geven, en jij zegt alsjeblief ?

Ik beet zo hard op mijn lip, dat ik bloed proefde.

Elliot stond bij het raam en luisterde met een brede grijns.

Ik schudde mijn hoofd naar hem. Betsy's gezicht vertrok en ze draaide haar hoofd naar het raam.

'Waar kijk je naar?'

Ik probeerde adem te halen, maar mijn longen leken te zullen barsten. Ik voelde het bloed in mijn slapen kloppen. Ik begon te hijgen en te piepen en dat beangstigde haar.

'Wat is er? Hou op daarmee.'

Ik bukte me, drukte mijn handen tegen mijn zij. Ik dacht dal ik zou gaan overgeven.

'Hou op!' beval ze weer. 'Oké, oké,' toen ik niet ophield. 'Ik zal je stomme geheim wel bewaren. Rustig nou maar. Ik zei dat ik je geheim zou bewaren.' Ze trok aan mijn schouder.

Ik liet me weer op het kussen vallen. Ik kon beter ademhalen en mijn longen deden niet meer zo'n pijn.

'Je bent een hopeloos geval.' Ze bleef staan en dacht na. 'Hoor eens.' Ze liep weer naar hel bed toe. 'Het kan me niet echt schelen wat jij en die krankzinnige moeder van je elkaar en ook dat zo bijzondere kind aandoen. Je kunt je rondwentelen in die waanzin zoveel je wilt, maar van nu af aan ga je me helpen, begrepen? Je zorgt dat ze me niet langer lastigvalt. Je zorgt dat ik mijn vrienden kan ontmoeten en je helpt me om mijn geld te krijgen, want als je dat niet doet, zal ik jou ook laten opsluiten, net als je moeder.

'Dus, als je morgenochtend opstaat, zoek je uit waar ze mijn kleren heeft gelaten, en je brengt ze onmiddellijk bij me terug. En voortaan, telkens als ze me een of ander stom karwei opdraagt, doe jij het. En morgenavond gaan we naar hel dorp, laat dat maar tot die stomme hersens van je doordringen. Jij rijdt me erheen. Dat vertel je haar en je accepteert geen nee.

'Laat haar nooit meer nee zeggen als ik iets wil. Leg haar maar uit wat er zal gebeuren ais ze dat doet. Is dat duidelijk? Ik wil horen dat je ja zegt, anders gil ik de hele boel bij elkaar. Nou?'

'Ja.'

'Ja. Dat klinkt beter.' Ze grijnsde. 'Dit zou weleens plezieriger kunnen worden dan ik gedacht had, zelfs voor jou. Om te beginnen hoef je je tieten niet langer voor me te verbergen.' Ze lachte. 'Nu we meer met elkaar gemeen hebben, zou ik weleens een heel goeie vriendin voor je kunnen zijn.' Ze liep naar de deur. 'Welterusten, Noble. Of moet ik zeggen Celeste?'

Ze lachte weer en glipte de kamer uit, de deur achter zich dicht-trekkend.

'Ik zei je toch dat dit zou gebeuren,' zei Elliot.

Hij liep de kamer door en tot mijn schrik stapte hij in mijn bed en ging naast me liggen.

'Nu kunnen we weer bij elkaar zijn,' zei hij.

De volgende ochtend was hij verdwenen, maar de hele nacht voelde ik zijn adem op mijn wang en hals.

En zijn hand die de mijne vasthield.