-6-

Tess en haar vrienden bleven de hele trage, lome, hete juli middag vissen. Ze lachten en maakten gekheid, wisselden nieuwtjes en sterke verhalen uit, dronken blikjes leeg die ze koel hielden in het water van de Rock en kauwden genoeglijk op rode dropveters.

Voorbij de beschutting van het park, afgeschermd van de bries die van de rivier kwam, steeg het kwik tot tegen de veertig graden. De blauwe koepel van de wolkeloze hemel werd wazig van het weerkaatste licht, en de hitte drukte loodzwaar op de huizen en bedrijven van Hopewell. In het centrum gaf het digitale bord op de muur van de First National Bank eenenveertig graden aan en het beton van de straten en trottoirs zinderde in de witte gloed. Binnen hun kantoren met airconditioning begonnen mannen en vrouwen plannen te maken voor het weekend en zagen ertegen op straks in hun ovens van auto's te moeten stappen voor de rit naar huis.

De postende stakers bij de ingangen van de vijf fabrieksgebouwen van MidCon Steel lagen in ligstoelen onder geïmproviseerde zonneschermen en dronken ijsthee en bier uit grote koelboxen. Puffend en moedeloos, kwaad om de onontkoombaarheid van hun gemeenschappelijke lot, koesterden ze duistere gedachten en ze voelden hun leven langzaam tussen hun vingers door glippen.

In de koele, donkere beslotenheid van Scrubby's Bar aan de westkant van de stad, vlak bij de Lincoln Highway, zat Derry Howe in zijn eentje aan het uiteinde van de bar bier te drinken en met onverstaanbare klanken over zijn plannen voor MidCon te mompelen tegen een onzichtbaar wezen.

Het liep tegen vijven, de zon zakte naar het westen en het etensuur naderde, toen Tess en haar vrienden hun vistuig en hun laatste blikjes frisdrank verzamelden en de terugweg door het park aanvaardden. Ze klauterden van de oude boothelling af (die niet meer werd gebruikt sinds Riverside de grond had gekocht en de weg erheen had afgesloten), klommen naar de hoogte van de begraafplaats en volgden de omheining langs de plateaurand tot waar de kliffen ophielden en het park begon. Ze wurmden zich door een gat in het gaas, door Jared en Robert opengehouden voor de meisjes, volgden het plateau tot de indiaanse grafheuvels en zochten hun weg langs de bomen en speelterreinen naar de honkbalvelden. De hitte hield ondanks het zakken van de zon onverminderd aan. In de betrekkelijke donkerte van sparren en dennen met hun zware takken, waar altijd schaduw was, keken amberkleurige, steenharde ogen kil en misprijzend toe. Tess, die ze als enige kon zien, werd herinnerd aan de toenemende driestheid van de Vreters en maakte zich opnieuw zorgen over wat dit betekende.

Robert Heppler nam een flinke slok uit zijn blikje cola, liet een harde boer in de richting van Brianna Brown en zei, totaal ongemeend: 'Sorry. '

Brianna trok een gezicht. Ze was klein en knap, met fijne gelaatstrekken en dik, golvend donker haar. 'Je bent een plurk, Robert! '

'Kom nou, dat is een normale lichaamsfunctie, ' zei Robert met gespeelde verontwaardiging. Hij was klein en tenger, met een pesterig gezicht en een kop weerbarstig, vlasblond haar, en hij had de neiging iedereen tegen zich in het harnas te jagen, vooral Brianna Brown.

'Aan jou is helemaal niets natuurlijks, ' bitste Brianna, zij het niet scherp genoeg om de anderen te verontrusten. De wrijving tussen Robert en Brianna was een permanent gegeven. Niemand maakte zich er druk om, behalve wanneer de animositeit zo hoog opliep dat de anderen er last van hadden. Dat was onlangs maar één keer gebeurd, vroeg in de zomer, toen het Robert was gelukt een zakje rode inkt onder de voering van Brianna's badpak te stoppen, vlak voor ze het zwembad van Lawrence Park in zou gaan. Brianna werd zo verschrikkelijk kwaad toen ze de rode vlek zag dat ze Robert zou hebben vermoord als ze hem te pakken had gekregen. Ze zei bijna twee weken geen woord tegen hem, tot hij waar iedereen bij was zijn excuses aanbood en toegaf dat hij iets heel gemeens en kwetsends had gedaan - en zelfs daar scheen Robert genoegen aan te beleven, op een raadselachtige manier die zelfs hij waarschijnlijk niet kon doorgronden.

'Nee, serieus, ik heb dit uit betrouwbare bron. ' Robert keek rond om te zien of hij ieders aandacht had. 'Boeren en winden zijn noodzakelijke lichaamsfuncties. Er gaan gassen uit die anders het lichaam zouden vergiftigen. Weieens gehoord van ontplofte koeien?'

'Robert!' Cass Minter rolde met haar ogen.

'Ja, koeien kunnen ontploffen als zich inwendig genoeg gas vormt. Het is een medisch feit. Ze vormen al dat methaangas bij het verteren van gras. Als ze het niet kwijtraken, kunnen ze ontploffen. Er was een heel artikel over. Het is net zoiets als met melkkoeien, als je die niet melkt. ' Hij nam weer een slok cola en boerde weer. Met Robert wist je nooit of iets waar was. 'Bedenk eens wat er kan gebeuren als we niet meer boeren. '

'Misschien kun je de cola laten staan, ' zei Cass droog. Ze was een grote, zwaargebouwde meid met een bol, vrolijk gezicht en intelligente groene ogen. Ze droeg altijd spijkerbroeken en ruimvallende shirts vanwege haar dikte, en haar sluike bruine haar zag eruit alsof er de laatste tijd geen kam doorheen was gegaan. Cass was Tess' oudste vriendin, al sinds de tweede klas van de lagere school. Ze knipoogde naar Tess. 'Misschien moet je het op tomatensap houden, Robert. '

Robert Heppler verafschuwde tomatensap. Ooit was hij tijdens een zomerkamp door een groepsleider gedwongen ten overstaan van wel tien anderen tomatensap te drinken, dat hij prompt weer uitbraakte. Hij zou nog liever sterven dan dit ooit nog eens doen, dat stond voor hem vast.

'Waar heb je dat trouwens gelezen?' vroeg Jared Scott met welwillende belangstelling.

Robert haalde zijn schouders op. 'Op Internet. '

'Ach, je moet niet alles geloven wat je leest, ' zei Brianna, haar moeder napratend.

'Wijsneus!' hoonde Robert. 'Het was trouwens een artikel van Dave Barry. '

'Dave Barry?' Cass lag in een deuk. 'Is dat even een betrouwbare bron! Het wereldnieuws krijg je zeker van Erna Bombeck?'

Robert bleef staan en keerde langzaam zijn gezicht naar haar toe. 'O, wat ben ik diep geraakt. Scherper dan een slangentong, die Cassie Minter!' Hij keek Tess indringend aan. 'Dus ik zou niet weten wat betrouwbaar is en wat niet?'

'Laat mij erbuiten, ' verzocht Tess.

'Doe niet zo moeilijk, Robert!' zei Brianna fel, haar smetteloze witte broekje gladstrijkend. Alleen Brianna presteerde het te gaan vissen met een wit kort broekje aan en het nog wit te houden ook.

'Moeilijk? Ik doe niet moeilijk! Toch?' Hij wierp zijn handen in de lucht. 'Jared, doe ik moeilijk?'

Maar Jared Scott staarde met een sereen gezicht in het niets, alsof hij zich geheel van alles had losgemaakt en ergens anders was. Hij had het weer, begreep Tess - voor de derde keer die middag. Het medicijn dat hij slikte scheen niet veel te helpen, maar zijn epilepsie openbaarde zich tenminste niet ernstiger dan zoals nu. Hij was gewoon even van de wereld, waarna er een stukje uit zijn leven weg was, als een plaatje dat uit een stripverhaal is geknipt.

'Nou, ik vind dat ik niet moeilijk doe. ' Robert keerde zich weer naar Brianna. 'Ik ben nu eenmaal weetgierig. Wat moet ik dan doen? Ophouden met lezen?'

Brianna zuchtte wrevelig. 'Je kunt tenminste ophouden met zo vermoeiend te doen. '

'O, nu ben ik nog vermoeiend ook! Jemig, eerst doe ik te moeilijk en dan ben ik te vermoeiend. Wat moet ik verder met mijn leven?'

'Dat dilemma houdt ons dagelijks bezig, ' merkte Cass snedig op.

'Jij zit te veel achter je computer!' zei Brianna heftig.

'En jij te veel voor de spiegel!' kaatste Robert meteen terug.

Het was geen geheim dat Brianna onwijs veel tijd aan haar uiterlijk besteedde, wat grotendeels kwam door haar moeder, die kapster was en heilig geloofde dat make-up en kleren het levenslot van een jong meisje bepaalden. Van jongs af aan had Brianna's moeder haar doordrongen van de noodzaak 'de blits te maken', zoals ze het graag formuleerde. Ze leerde haar wat ze allemaal met haar haar en met make-up kon doen en voorzag haar van een uitgebreide garderobe met passende kleding voor alle mogelijke gelegenheden - zelfs voor een middagje vissen. De laatste tijd begon Brianna zich een beetje te storen aan het keurslijf waar haar moeder star aan vasthield, maar die had de touwtjes nog vast in handen, en openlijke rebellie kon nog jaren uitblijven.

De sneer over de spiegel bracht een blos van boosheid op het gezicht van Brianna Brown, en ze keek Robert giftig aan.

Cass Minter kwam vlug tussenbeide. 'Jullie zitten alle twee te veel voor een lichtend scherm, Robert, maar bij Brianna zijn de resultaten een stuk geslaagder, ' zei ze, met weer een knipoog naar Tess.

Tess moest onwillekeurig grinniken. Ze benijdde Brianna om haar volmaakt gave huid en haar zachte, vrouwelijke voorkomen. Ze was mooi op een manier die voor Tess niet was weggelegd. Haar verfijnde schoolmeisjeslichaam gaf volgens schema welvingen te zien, terwijl dat bij Tess domweg uitbleef. Jongens keken naar Brianna en watertandden. Wanneer ze naar Tess keken deed dat hun niets.

Robert wilde iets zeggen, maar boerde, en ze lachten allemaal. Jared Scott schraapte zijn keel en had weer oog voor zijn vrienden. 'Gaan we morgen zwemmen?' vroeg hij, alsof er niets was gebeurd.

Ze liepen door het midden van het park en bleven in de schaduw van de hoge eiken die van de plateaurand tot de honkbalvelden bij de achtertuin van Tess groeiden, en sloegen toen af naar het huis van Cass Minter. Op het veld dat het diepst in het park lag, niet ver van de rodelbaan, werd gespeeld. Ze slenterden erheen en het gesprek ging nu over de voordelen van het leren van een vreemde taal, en ze waren al bijna bij het vanggaas toen Tess te laat ontdekte dat de speler die op de bank op zijn slagbeurt wachtte Danny Abbott was. Ze wilde snel afbuigen en trok Cass mee terug naar de weg, maar het was al te laat. Hij had haar al gezien en kwam overeind.

'Hé, Tess!' riep hij enthousiast. 'Wacht even!'

Onwillig hield ze haar pas in en was kwaad op zichzelf dat dit haar gebeurde. 'Ook dat nog!' zei Robert binnensmonds, met een schampere trek om zijn dunne lippen.

'Loop maar door, ' zei ze tegen Cass, naar haar schoenen starend. 'Ik kom jullie zo achterna. '

Cass liep door alsof ze dat allang van plan was en de andere drie volgden gedwee. Op een meter of tien afstand hielden ze stil. Tess bleef staan terwijl Danny Abbott naderde. Hij was groot, sterk en knap, en om de een of andere reden zag hij iets in haar. Hij was twee jaar ouder dan zij en zeer met zichzelf ingenomen. Een paar maanden geleden had ze, gevleid door zijn belangstelling tijdens een dansfeestje, de fout gemaakt zich door hem te laten kussen. Meer dan die zoen wilde ze niet, en toen ze die had meegemaakt concludeerde ze dat ze toch niet in Danny Abbott geïnteresseerd was. Maar Danny liet het er niet bij zitten. Hij begon met zijn vrienden over haar te praten, en sommige van die verhalen kwamen haar ter ore. Danny beweerde dat hij met haar veel verder was gegaan dan een zoen. Erger nog, hij zei dat ze hunkerde naar meer. Ze hield alle contact met hem af, maar dat scheen zijn belangstelling juist aan te wakkeren.

Hij kuierde naar haar toe met een zelfvoldane glimlach, als een sportheld die zich inlaat met een onbetekenende fan. Ze voelde woede opkomen.

'Wat hebben we daar?' vroeg hij lijzig. 'Wat gevangen?'

Ze schudde haar hoofd. 'Niet veel. Wat wil je?'

'Hé, doe niet zo kregel. ' Hij streek door zijn donkere haar en staarde in de vette, alsof hij in de toekomst keek en die taxeerde. 'Ik vroeg me gewoon af waarom ik je nergens meer zie. '

Ze ging anders staan en dwong zich hem aan te kijken, omdat ze zich niet wilde laten intimideren. 'Je weet best waarom dat is, Danny. '

Hij tuitte zijn lippen en knikte, alsof hij het overdacht. 'Goed ik heb een fout gemaakt. Dingen gezegd die niet deugen. Het spijt me. Zand erover, zou ik zeggen. Ik vind je aardig, Tess. En ik wil niet dat je iets tegen me hebt. Zeg, als je eens hier bleef tot we zijn uitgespeeld, dan gaan we samen een hamburger eten. '

'Ik ben met mijn vrienden, ' zei ze.

'Nou en? Ik ben hier met de mijne. We kunnen toch onze eigen weg gaan?'

Hij glimlachte zo verleidelijk dat ze tegen beter weten in ja wilde zeggen. Stom, stom. Ze schudde haar hoofd. 'Nee, ik moet naar huis. '

Hij knikte ernstig. 'Okay. Morgenavond dan misschien. Weet je wat? Zondag is er dansen hier in het park. Ga je mee?'

Weer schudde ze haar hoofd. 'Liever niet. '

'Waarom niet?' In zijn stem klonk ergernis door.

Ze beet op haar lip. 'Ik ga waarschijnlijk met mijn vrienden. '

Hij zuchtte moedeloos. 'Je brengt heel wat tijd door met je vrienden, hè?'

Ze zweeg.

Hij keek hoofdschuddend langs haar heen. 'Waarom trek je eigenlijk met ze op? Dat snap ik niet. ' Hij keek haar nu recht aan en ze sloeg haar ogen neer. 'Volgens mij verdoe je je tijd. '

Ze verbeet zich, maar zei nog steeds niets.

'Ik wil op niemand afgeven, maar zie het eens onder ogen. Het zijn keutels, Tess, mocht je dat nog niet gemerkt hebben. Barbie Doll, Dikke Bertha, Joe Ruimtecadet en Bobby de Braller. Keutels. Wat moet je met die lui?'

'Danny. ' zei ze zacht.

'Ik wil je gewoon iets duidelijk maken. Jij hebt heel wat meer in je mars dan zij, dat wil ik maar zeggen. Je bent een van de beste hardloopsters van de staat, en je zit nog niet eens op de middelbare school! Je bent praktisch beroemd! Bovendien ben je een toffe meid. Je bent niet als zij. Ik snap het echt niet. '

Ze knikte traag. 'Inderdaad. Misschien is dat het 'm. '

Hij zuchtte. 'Okay, laat maar. Maar goed, als je eens hier bleef. '

'Hé, Danny, je moet slaan!' riep iemand.

'Ja, ik kom zo!' riep hij terug. Hij legde achteloos zijn handen op haar schouders. 'Toe nou, Tess. Zeg dat je blijft en ik werk mijn slagbeurt af. '

Ze stapte achteruit in een poging zich los te maken. 'Ik moet weg. ' 'Eén slagbeurt, ' drong hij aan. 'Vijf minuten. ' Hij stapte naar voren om haar niet los te hoeven laten.

'Nou?'

'Abbott, je moet!'

'Hé, Tess, haal je schouders onder zijn handen vandaan!' riep Robert Heppler opeens. 'Je maakt hem nerveus!'

Danny Abbott knipperde met zijn donkere ogen, maar hield ze strak op Tess gericht. Zijn blik was zo indringend, zo doelgericht, dat Tess Freemark wel moest bezwijken onder de druk. Maar ze was inmiddels net kwaad genoeg om hem die voldoening niet te gunnen.

'Ik moet weg, ' herhaalde ze, hem in de ogen kijkend.

Zijn greep op haar schouders werd vaster. 'Ik laat je niet gaan, ' zei hij met een glimlach, maar de warmte ontbrak in zijn ogen.

'Laat me los, ' zei ze.

Twee van de jongens die bij het vangscherm stonden kwamen nieuwsgierig hun richting uit.

'Zo geweldig ben je niet, ' zei hij zo zacht dat alleen zij het kon horen. 'Niet half zo geweldig als je denkt. '

Ze probeerde zich los te wringen, maar zijn greep was te sterk.

'Hé, Tess, zoek er een uit van je eigen formaat!' riep Robert, een paar stappen naderbij komend.

Van Robert diende gezegd te worden dat hij voor niemand bang was. Op de lagere school vocht hij zo vaak dat zijn ouders met hem naar een psychiater gingen. Hij was talloze malen geschorst. Het probleem was echter dat hij weinig zorgvuldig was bij het kiezen van zijn tegenstanders, en dat was ook nu het geval. Danny Abbott bekeek hem met onverholen verachting. Danny was breder, sterker, sneller en gemener dan Robert, en hij zocht een excuus om iemand te grazen te nemen.

'Wat zei je, Heppler?'

Robert gaf geen krimp en haalde zijn schouders op. 'Niets. '

'Dat dacht ik al, kleine gluiperd. '

Robert wierp overdreven verontwaardigd zijn handen in de lucht. 'Krijg nou wat! Ik word een gluiperd genoemd door iemand die meisjes aanvalt!'

Van het groepje honkballers grinnikten er een paar. Danny Abbott liet Tess' schouders los. Met gebalde vuisten keerde hij zich naar Robert. Die toonde een nadrukkelijke grijns, maar in zijn ogen stond nu toch enige twijfel.

'Robert!' riep Cass waarschuwend met lage stem.

'Ik ga met jou het park aanvegen, ' zei Danny Abbott, en hij wilde naar hem toe lopen.

Tess Freemark kwam vlug voor hem staan en hield hem tegen. Met haar armen langs haar lichaam stond ze te beven. 'Laat hem met rust, Danny. Ik ben degene op wie je kwaad bent. '

Danny schudde zijn hoofd. 'Dat ligt nu anders. '

'Je bent twee keer zo groot als hij!'

'Dat had hij moeten bedenken voor hij zijn grote muil opentrok. '

'Sla erop, Danny, ' zei een van zijn vrienden binnensmonds, en een paar andere herhaalden het.

Tess had een droge keel van de warmte. 'Ach, vergeet het toch, ' drong ze aan, nog steeds voor hem staand. 'Ik zal blijven kijken bij je slagbeurt, goed?' Ze kreeg het bijna niet over haar lippen, maar ze was nu bang. 'Laat Robert met rust. '

Hij keek haar aan met onmiskenbare minachting in zijn ogen. Hij genoot hiervan. 'Daar had je eerder aan moeten denken. En je had beter op je woorden moeten letten. '

Hij begon weer te lopen en ze ging vlug achteruit, nog steeds om hem tegen te houden. Ze voelde dat de zaak haar ontglipte en ze ademde sneller. Ze had het zich voorgenomen! Ze had het haar grootmoeder beloofd!

'Danny, doe het niet!' beet ze hem toe.

'Danny, doe het niet!' bauwde hij haar na, en de andere jongens lachten.

'Danny, alsjeblieft!'

'Ga uit de weg, ' gromde hij.

Hij wilde haar wegduwen, ze keken elkaar aan, en haar magie sloeg bij hem in. Op hetzelfde moment lag hij languit op de grond, en zijn knappe gezicht stond zwaar geschokt. Zijn vrienden maakten ontzette geluiden en Tess nam vlug afstand. Ze zag wit en haar ogen gloeiden van concentratie. Danny krabbelde overeind, bekeek haar woedend, niet goed wetend wat hem was overkomen, maar wèl wetend dat het door haar kwam, en toen kwam hij op haar af. Haar ogen zochten de zijne. Weer ging hij neer, als een lappenpop, alsof hij niet meer op zijn benen kon staan. Over de grond rollend gilde hij met een onnatuurlijk hoog geluid allerlei onverstaanbaars uit.

Iedereen was doodstil geworden. De vrienden van Tess en die van Danny stonden in twee aparte groepen als verdoofd door wat ze hadden gezien. Het park was een grote arena geworden, bedekt met gras, omzoomd door bomen, ontdaan van geluid. Magie raasde met woeste gretigheid door de lucht, maar alleen Tess kon deze voelen.

Danny stond op handen en knieën, hijgend en met hangend hoofd. Hij hoestte heftig, spuwde en haalde heel diep adem. Hij probeerde op te staan, gaf het op en voegde Tess gemene scheldwoorden toe, die al gauw vervaagden tot grommend gefluister.

Tess voelde zich koud, leeg en ellendig, en keerde zich om. Naar Danny Abbott en zijn vrienden keek ze niet. Ze keek ook niet naar Cass, Robert en Brianna. 'Laten we gaan, ' fluisterde ze, nauwelijks in staat de woorden uit te spreken, en zonder te kijken of er iemand volgde liep ze verder het park in.

Tess was elf toen ze ontdekte dat ze kon toveren. Naderhand wist ze niet of ze dat altijd al had gekund zonder het te beseffen, of dat dit vermogen met de groei was gerijpt. Zelfs haar grootmoeder kon het desgevraagd niet met zekerheid zeggen. Inmiddels leefde Tess al zes jaar met de Vreters en Rang, en bijna zo lang met Kwit. Ze wist dat alom magie heerste, dus vond ze het niet zó vreemd dat daarvan een klein deel van haar was. Bovendien zei haar grootmoeder al zoveel jaren dat ze magie bezat, dat ze zonder er enig bewijs van te hebben gezien altijd al half geloofde dat het waar was.

De ontdekking dat ze echt kon toveren kwam voornamelijk door Lori Adami. Als klasgenoten hadden ze een grondige hekel aan elkaar gekregen. Ze deden van alles om elkaar dwars te zitten en roddelden over elkaar, maar daar bleef het zo'n beetje bij. Maar in het zesde jaar escaleerde de vete plotseling. Lori ging zich te buiten aan hatelijke opmerkingen over Tess, altijd met andere kinderen erbij en binnen gehoorsafstand. Tess deed dan altijd of ze niets hoorde en wachtte al die tijd geduldig tot Lori genoeg zou krijgen van dit nieuwe spel.

Maar Lori Adami wist van geen ophouden en zei een keer dat Tess' moeder krankzinnig was en daarom zelfmoord had gepleegd, en dat Tess waarschijnlijk ook gek was. Het was winter en ze stonden voor de lessen begonnen in de hal bij hun kastjes jassen en laarzen uit te trekken. Tess hoorde de opmerking, liet zonder zich te bedenken haar jas en handschoenen vallen, liep recht op Lori af en gaf haar een klap in het gezicht. Aangezien Tess al die jaren geen hand tegen haar had opgeheven, was Lori totaal overdonderd. Maar Lori groeide op met drie oudere broers en wist van zich af te bijten. Sissend van nijd vloog ze op Tess af.

Toen gebeurde er iets eigenaardigs. Tess, die van vechten weinig kaas had gegeten, wist niet goed wat ze moest doen. Woede en angst streden om de voorrang. Zou ze terugvechten of zich uit de voeten maken? Ze zou terugvechten. Lori wilde haar vastpakken, er was oogcontact, en Tess, die haar handen afwerend ophief dacht: Waag het niet me aan te raken; stop ermee, verdwijn! En daar lag Lori als een baal vodden op de grond, met een mond die openstond van verbazing. Lori kwam woedend overeind, maar op het moment dat ze elkaar in de ogen zagen, begon ze hulpeloos te strompelen. Ze wilde iets zeggen, maar scheen niet te kunnen spreken. Ze kraamde wartaal uit. Leerlingen die dachten dat ze een toeval had, riepen om hulp. Tess was nel zo ontzet als zij, maar om een andere reden. Ze wist wat er was gebeurd. Ze kon het niet verklaren, maar begreep wat het was. Ze had de vlaag magie gevoeld, die haar lichaam verliet als een ademtocht. Ze voelde hoe deze Lori onverbiddelijk in zijn greep nam en haar enkels omklemde. Nooit zou ze de afschuw op Lori's gezicht vergeten. En het gevoel dat ze er zelf bij had.

Ze werden wegens vechten naar huis gestuurd. Tess overwoog wat ze haar grootmoeder zou vertellen, aan wie ze van alle wangedrag verantwoording af moest leggen, maar uiteindelijk vertelde ze haar alles, zoals ze bijna altijd deed. Ze had behoefte met iemand over het voorval te praten, en oma lag dan het meest voor de hand. Was zij het immers niet die bleef beweren dat Tess magisch was? Nou, dan moest zij dit maar verklaren!

Maar oma zei aanvankelijk weinig op Tess' verhaal. Ze vroeg alleen maar of Tess zeker wist dat het zo was gebeurd. Pas later nam ze Tess apart om erover te praten, toen Bob veilig in de zitkamer zat.

'Het is niet zo vreemd als je denkt dat je magie kunt bedrijven,

Tess, ' zei ze. Ze zaten aan de keukentafel, Tess met een kop warme chocolademelk voor zich en oma met haar whisky met water. 'Weet je waarom dat is?'

Tess schudde haar hoofd, heel benieuwd naar de uitleg van haar grootmoeder.

'Omdat je de dochter van je moeder bent en mijn kleindochter, en de vrouwen van deze familie hebben altijd iets met magie gehad. We zijn geen heksen of iets dergelijks, Tess. Maar we hebben met magie geleefd, hier bij het park, bij de Vreters, en we wisten van die magie af, en als je maar lang genoeg naast iets leeft terwijl je weet dat het er is, dan krijg je daar iets van mee. '

Tess keek haar vol twijfel aan.Daar krijg je iets van mee?

Haar grootmoeder leunde naar voren. 'Luister nu eens goed naar me, jongedame. Ooit waarschuwde ik je ervoor nooit iemand over de Vreters te vertellen. Daar heb je je niet aan gehouden, wel? Je deed het toch. En weet je nog wat je daar voor geduvel mee kreeg?'Tess knikte. 'Juist. Dus knoop goed in je oren wat ik je nu zeg. Door het gebruik van magie zul je nog veel meer in de penarie komen dan door praten over de Vreters, en wel zodanig dat ik je er niet meer uit kan helpen. Daarom zeg ik je bij dezen dat je nooit meer magie mag toepassen. Ben ik duidelijk?'

Tess vertrok haar mond. 'Ja. '

'Mooi. Dit is belangrijk. ' Het gezicht van haar grootmoeder was een en al plooi en rimpel. 'Als je volwassen bent, kun je zelf uitmaken wat je met je magie doet. Je kunt de risico's tegen de voordelen afwegen. Maar je mag er niets mee doen zolang je hier opgroeit in dit huis. Behalve, ' ze zweeg even, omdat haar iets inviel, 'wanneer je wordt bedreigd, wanneer je leven gevaar loopt, en je geen keus hebt. ' Ze keek opeens weg, alsof er dingen waren waar ze niet aan moest denken. 'Dan mag je de magie inzetten. Anders niet. '

Tess dacht er even over na. 'Hoe moet ik erachter komen of ik echt magie bezit als ik het niet uitprobeer?'

Haar grootmoeder keek haar weer strak aan. 'Je leek er behoorlijk zeker van toen je met Lori Adami vocht. Je wilt toch niet zeggen dat je dat verzon?'

'Nee, ' moest Tess toegeven. 'Ik weet het alleen niet zeker. Het ging allemaal zo vlug. '

Haar grootmoeder nam een flinke slok en stak haar sigaret aan. 'Je weet het maar al te goed. Doe dus wat ik zeg. '

Tess had het volgehouden, hoe moeilijk het ook was. Uiteindelijk brak ze haar belofte, een paar maanden geleden pas, toen ze haar magie gebruikte tegen een jongen die in het zwembad haar badpak probeerde uit te trekken. Daarna gebruikte ze hem weer tegen een kind dat stenen gooide naar een zwerfkat. Toen wist ze zeker dat haar magie echt was, en dat ze die kon gebruiken tegen wie ze maar wilde. Maar het vreemde was dat het gebruik ervan haar bepaald geen goed deed. Het had haar enige voldoening moeten geven, maar het gaf haar een ellendig gevoel, alsof ze iets had gedaan waarvoor ze zich moest schamen.

Het was Kwit die haar uitlegde hoe het precies zat. Volgens hem bedoelde haar grootmoeder dat ze haar magie niet tegen andere mensen diende te gebruiken. Daar zou ze zich nooit prettig bij voelen omdat het misbruik inhield van het feit dat iemand niets terug kon doen. Bovendien zou het een hoop ongewenste aandacht opleveren. Maar de Vreters mochten worden aangepakt. Waarom zou ze het niet tegen hen gebruiken?

Het was een uitstekend idee van Kwit. Het inzetten van haar magie tegen de Vreters zou haar nieuwsgierigheid bevredigen en haar gelegenheid geven tot experimenteren. Na enige tijd vertelde ze het haar oma. Die zei er weinig over, maar vond het goed. Vervolgens riep Kwit haar hulp in bij het intomen van de nachtelijke activiteiten van de Vreters, en het oproepen van de magie werd opeens een serieuze zaak. Daarna paste ze er wel voor op die nog tegen mensen te gebruiken.

Tot vandaag, dacht ze moedeloos, terwijl ze voortliep door het park. Ze had zich losgemaakt van de anderen zodra ze in het geboomte uit het zicht waren van de sportvelden. Tot morgen, zei ze, alsof er niets was gebeurd, en alles in orde was. Tot morgen, was hun antwoord. Over het voorval was vrijwel geen woord gesproken, maar ze wist dat ze er vol van waren en zich weer verhalen over haar zouden herinneren.

Alleen Robert zei er nog iets over. 'Tjemig, ik zag niet eens dat je hem aanraakte!' snaterde hij op de hem eigen manier. Ze was zo van streek dat ze niet reageerde.

Toen ze bij de dienstweg kwam, dacht ze dat ze moest overgeven. Haar maag speelde op en ze had hoofdpijn. Ze had een vieze smaak in haar mond en ademde snel en onregelmatig. Het gebruik van magie tegen Danny Abbott was fout, ook al had het Robert een aframmeling bespaard. Ze had haar oma beloofd het nooit meer te doen. Belangrijker nog, ze had het zichzelf beloofd. Maar deze middag was er iets in haar gevaren. Ze werd zo kwaad dat ze haar voornemen vergat. Ze verloor eenvoudig haar zelfbeheersing.

Ze liep langs de bomen en huizen bij het park op de vertrouwde witte wanden en de grote stenen schoorsteen van haar eigen huis aan, haar toevlucht in deze wereld. Ze wist wat haar het meest dwarszat van het hele gebeuren. De woorden van Danny. Je vrienden zijn keutels. Wat moet je ermee? En zijzelf beschikte over griezelige gaven, waar ze zoeven blijk van had gegeven. Door haar magie was ze anders dan iedereen - maar dat was niet het hele verhaal. Hoe vreemd was je wanneer je als enige de Vreters kon zien, de enige was met een soort hondenmonster als beschermer, en de enige met een bosmannetje als vriend?

Zij was degene die afweek, dat wist ze. Tranen liepen over haar wangen en ze wilde ontzettend graag dat ze zich anders voelde.