Hoofdstuk 6

Portia zat aan de lunchtafel en liet de gesprekken langs zich glijden. Ze was wel zo slim om af en toe te knikken en soms wat te mompelen zodat niemand merkte hoe ver ze weg was met haar gedachten.

Ze wilde de dingen die ze had geleerd dolgraag met iemand bespreken, maar daar kwam niemand voor in aanmerking. Als Penelope er was geweest... Maar aan de andere kant was het misschien maar goed dat die niet hier was, gezien de ideeën die haar jongere zus er op na hield over mannen en het huwelijk.

Ze nam de andere dames op en woog ze in gedachten. Winifred niet, ze wilde haar niet choqueren, en zeker Lucy of de meisjes Hammond niet. Wat Drusilla betreft...

Kitty, die luchtig en vrolijk Ambrose en James aan het plagen was, leek de enige mogelijkheid. Geen opwekkende gedachte.

Portia wierp een blik op lady O. en keek toen weer naar haar bord. Ze had heimelijk het vermoeden dat lady O. verre van gechoqueerd zou zijn en haar alleen maar zou vertellen dat ze nog nergens van wist en dat er nog heel wat meer te leren viel.

Ze had geen verdere aanmoediging nodig. Ze brandde van nieuwsgierigheid; ze durfde Simon niet aan te kijken uit angst dat hij het zou raden. Ze hadden het niet over de regelmaat van haar lessen gehad; ze wilde niet al te... 'onbeschaamd' zijn. Dat was het enige woord waar ze zo snel op kon komen. Ze was ervan overtuigd dat het niet verstandig was om hem te laten weten hoe geboeid en geïnteresseerd ze was. Hij was arrogant genoeg, dat hoefde ze niet aan te moedigen zodat hij zich superieur ging voelen.

Dus stond ze samen met de andere dames op en ging mee op het grasveld zitten om wat in de zon te babbelen. Simon keek haar na, maar hij gaf geen enkel teken en zij ook niet.

Een uur later riep lady O. haar om haar naar boven te helpen.

'En, hoe gaat het met wikken en wegen?' Lady O. zakte achterover op haar bed en liet het aan Portia over om haar rokken netjes te leggen.

'Het gaat goed, maar tot nu toe is alles nog onbeslist.'

'O ja?' Lady O. bleef haar strak aankijken, toen bromde ze iets. 'Jij en Simon moeten kilometers hebben gelopen.'

Ze haalde nonchalant haar schouders op. 'We zijn naar het meer geweest.'

Lady O. fronste haar wenkbrauwen en deed toen haar ogen dicht. 'Nou, als dat alles is wat je te vertellen hebt, kan ik alleen maar zeggen dat je eens in actie moet komen. We hebben tenslotte niet eeuwig de tijd hier.'

Ze wachtte even, maar toen lady O. verder niets meer zei, mompelde ze een groet en liet ze haar alleen.

Langzaam liep ze terug door het grote huis en ze vroeg zich af...

Hoeveel dagen zou ze nodig hebben om alles te leren? Of althans genoeg? Toen ze op de lange galerij kwam, liep ze een van de ruimten in die de grote schietgaten vormden en ging op het zitje in de vensternis zitten. Ze staarde met niets ziende ogen naar de zonnestralen die op het houten paneelwerk dansten, groef in haar geheugen en liet haar gevoelens de vrije loop...

En ze liep opnieuw tegen de zorgvuldig vastgestelde grenzen van haar kennis aan, de grens waarachter nog zo veel meer lag wat ze nog moest leren voelen en kennen.

Ze had geen idee hoe lang ze daar had gezeten, of hoe lang Simon naar haar had staan kijken. Toen ze zich weer van haar omgeving bewust werd, voelde ze zijn aanwezigheid. Ze draaide haar hoofd om en zag hem tegen de buitenkant van het schietgat geleund staan. Ze keek in zijn blauwe ogen.

Er verstreek een seconde, toen trok hij een wenkbrauw op: 'Klaar voor je volgende les?'

Was het te zien? Ze hief haar kin. 'Als je tijd hebt.'

Hij had al een uur lang de tijd. Simon slikte de woorden in, neeg koeltjes zijn hoofd en ging rechtop staan.

Ze stond op, haar zachte rokken vielen om haar heen en omhulden haar lange benen. Hij stak zijn arm uit, pakte haar hand en moest zich geweld aandoen haar niet naar zich toe te trekken. Hij had elk grammetje zelfbeheersing nodig toen hij haar arm door de zijne trok en zich op de gang omdraaide.

Ze keek naar zijn vastbesloten gezicht. Na een ogenblik vroeg ze: 'Waar gaan we naartoe?'

'Naar een plek waar we niet worden gestoord.' Hij hoorde de hardheid in zijn stem en wist dat zij dit ook had gehoord. Desondanks kon hij de verleiding niet weerstaan om eraan toe te voegen: 'Trouwens, als je de verschillende fasen wilt doorlopen en tot een redelijke slotsom wilt komen, zul je daar tijd voor moeten maken.'

Ze knipperde even met haar ogen en keek toen voor zich. 'Ik ga 's middags vaak naar de muziekkamer om te oefenen. Ik was van plan om daar nu naartoe te gaan.'

'Je bent goed genoeg op de piano, je kunt het je wel veroorloven dat een keertje over te slaan. Of twee keer. We zijn hier nog maar een paar dagen.'

Hij bleef stilstaan, maakte een deur open en leidde haar een kleine salon in waar een slaapkamer bij hoorde; beide kamers werden op het ogenblik niet gebruikt. Hij kende deze kamer er wist hoe hij eruitzag.

Portia bleef midden in de kamer staan, keek naar de meubels die allemaal met lakens waren afgedekt. Hij deed de deur op slot en kwam naar haar toe, vervolgens pakte hij haar hand en nam haar mee naar een van de hoge ramen met gordijnen ervoor. De kamer lag op het westen en keek uit over de dennenaanplant. Hij trok de gordijnen open en de zon scheen uitbundig naar binnen.

Hij draaide zich om en pakte het laken dat over een groot meubelstuk lag tegenover het raam. Met één beweging trok hij het laken weg en er kwam een brede, comfortabele slaapbank met dikke kussens te voorschijn die nu in het gouden zonlicht stond te baden.

Portia knipperde verbaasd met haar ogen. Hij liet het laken vallen en pakte haar beet. Hij gaf haar geen tijd om na te denken, tilde haar op en viel met haar op de kussens neer.

Ze stuiterden, ze giechelde, maar werd weer ernstig toen ze in zijn ogen keek. Hij verschoof, leunde op zijn schouders tegen de opgevulde zijkant van de slaapbank, trok haar naar zich toe, half over hem heen en in de cirkel van zijn armen.

De zon scheen op hen neer. Haar blik dwaalde naar zijn lippen. Ze likte de hare, toen keek ze naar hem op. 'Wat nu?'

Er werd even een donkere wenkbrauw opgetrokken; haar donkerblauwe ogen bleven hem recht aankijken. Hij twijfelde er niet aan dat ze bereidwillig was.

Hij glimlachte onwillekeurig opgelucht. Zijn hand ging naar haar gezicht en keerde het naar het zijne. 'Nu kunnen we spelen.'

Dat deden ze, en hij kon zich met geen mogelijkheid herinneren ooit iets dergelijks te hebben meegemaakt. Hij wist niet waardoor er vanaf het allereerste ogenblik een duizelingwekkend, onbezorgd gevoel van vreugde heerste. Of dat door een eenvoudig woord kwam of door de warme zon, of door de stilte van de verlaten kamers om hen heen, of misschien door de anonieme sfeer die de met lakens afgedekte meubels uitstraalden. Maar ze merkten het allebei en gingen allebei op in een onstuimig luchthartigheid, los van de wereld. Alleen zij tweeën bestonden nog, niet fatsoenshalve, maar uit behoefte. Hij had haar nodig en zij, zo scheen het, hem.

Binnen een paar seconden vonden hun lippen elkaar, ze ontspande zich in de kus, maar haar lichaam bleef niet zozeer strak als wel gespannen, als een hert dat niet zeker is van zijn veiligheid en klaar staat om op de vlucht te slaan. Hij trok haar dieper mee in de kus en ze volgde bereidwillig, bood haar mond aan, reageerde enthousiast toen hij nam en opeiste. Meer deed hij niet. Hij wachtte eenvoudig af, liet het haar zelf uitvinden en haar eigen conclusies trekken.

Hij had lang geleden geleerd dat dit de beste manier was om een schichtige minnares op haar gemak te stellen. Met haar beschermend in zijn armen, niet bedreigd door zijn gewicht en kracht en in de illusie dat zij de touwtjes in handen had en niet hij. Het werkte bij haar precies zoals bij de anderen voor haar, langzamerhand vloeide die veelzeggende spanning weg en zonk ze warm en soepel, opwindend en levend tegen hem aan.

Zijn handen streelden kalmerend haar rug; zij was het die anders ging liggen zodat hij beter bij haar borsten kon komen, en ze moedigde hem openlijk aan.

Om haar langzaam, stukje bij beetje, op te winden.

Evenals de vorige keer verbrak ze de kus, hief haar hoofd, haalde diep adem en haar borsten zwollen op onder zijn handen. Dit keer hield hij niet op, maar liet hij zijn handen en vingers doorgaan met hun kundige kwelling.

Ze deed haar ogen open, haalde opnieuw diep adem en keek hem met haar gebruikelijke directheid recht aan. 'Wat komt er nu?'

Hij bleef haar aankijken, spande zijn vingers om haar tepels, keek hoe haar concentratie verslapte... en haar ogen zich sloten. 'Weet je zeker dat je dat wilt weten?'

Ze deed haar ogen open, de blik die ze hem toewierp zou hooghartig kunnen worden genoemd als hij niet op de stand van haar mond had gelet. 'Heel zeker.' Ze probeerde haar lippen strak te trekken, maar dat lukte niet. Ze kon nu eenmaal niet koket doen en ook niet flirten. Dat zat er bij haar gewoon niet in, maar hij vermoedde, hij kon bijna voelen dat er een vrolijkheid in haar opwelde, een spanning, opwinding, verwachting.

Het leek of ze iets onderzochten, een onbekend landschap tussen hen, een persoonlijke uitdaging. Ze was absoluut niet bang, ze was verlangend en zeker van hem, ze deelde het ogenblik met hem al wist ze niet wat er zou komen...

Ze vertrouwde hem.

Die wetenschap sloeg bij hem in als een bom, niet alleen het besef ervan, maar alles wat het, volkomen onverwacht, voor hem betekende.

Hij haalde diep adem en vocht tegen het beklemmende gevoel op zijn borst. Ze had omlaag gekeken, gezien hoe zijn handen de stevige, verhitte zwelling van haar borsten kneedde, en toen ze naar hem opkeek en haar wenkbrauwen optrok, moest hij zijn keel schrapen en heimelijk even onder haar gaan verliggen.

'Weet je het zeker...?'

De blik die ze hem toewierp vertelde hem dat hij moest opschieten en hij moest onwillekeurig glimlachen. Haar lijfje zat van haar hals tot aan haar middel dicht met een rij knoopjes; als hij haar borsten wilde bevrijden, moest hij de kleine knoopjes losmaken.

Ze knipperde met haar ogen, maar deed geen enkele poging om hem tegen te houden. Maar toen haar lijfje openstond, snakte ze naar adem en keek bedenkelijk. Er lag een blosje op haar wangen.

Zodra de laatste knoop los was, pakte hij haar gezicht, legde een hand in haar nek en trok haar weer omlaag. Hij ving haar blik op vlak voor ze haar oogleden neersloeg. 'Niet denken.'

Hij kuste haar lang en diep en eiste haar voor het eerst helemaal op, iets dat hij tot nu toe zorgvuldig had vermeden. Ze hoefde niet te weten dat hij haar helemaal van haar zinnen kon beroven met zijn kussen, maar als hij haar grote hoeveelheid gezond verstand nu niet even een paar minuten het zwijgen oplegde, zou ze zich wel eens kunnen terugtrekken.

Hij was niet in de stemming om te vleien, laat staan te argumenteren. Hij was wat haar betrof niet langer beheerst genoeg om haar schroom met woorden te weerleggen. En het was schroom, geen angst. Gewoon een aarzeling op de grens van het onbekende. Meedogenloos en heel voorzichtig trok hij haar over de rand, over de drempel van haar - hun - volgende ontdekking.

Toen ze weer een beetje bij haar positieven kwam, legde hij zijn hand om haar borst, huid tegen zijdeachtige huid. Hun lippen openden zich, maar ze trok zich niet terug; hun ogen ontmoetten elkaar even vanonder neergeslagen oogleden. Hij bleef haar aanraken, strelen en voelde haar huiveren. En diep in zich voelde hij ook iets trillen als reactie daarop.

Hij was hard, verlangend, hij wilde haar zo heftig dat het hem de adem benam. Hij tilde haar heupen op en sloot daarmee de laatste centimeter die haar van hem scheidde. Hij wilde haar, had haar nodig, zocht haar.

Ze gaf het. Hoe ze dat wist, wist hij niet, maar ze kuste hem, legde haar handen om zijn gezicht, boog het hare en drukte diep, toen uitnodigend, aanmoedigend, ze daagde hem uit te nemen. Zo begerig als hij wilde. Ze kwam hem tegemoet, evenaarde hem, volgde en leidde dan weer.

Toen de korte gloed tussen hen afnam, trok ze zich terug. Ze maakte geen bezwaar toen hij het lijfje verder opentrok zodat hij beide handen kon vullen en aanraken en liefkozen en kneden. Haar adem stokte, haperde, en ging toen sneller. Haar huid brandde onder zijn aanraking.

Portia voelde zich draaierig van verrukking, en ze kon nauwelijks ademhalen. Zijn aanraking was puur genot, verrukkelijker dan de zon die over hen scheen, warmer, echter.

En oneindig intiemer.

Ze wist dat ze geschokt hoorde te zijn. Die gedachte dreef door haar hoofd. En er weer uit.

Er was te veel ineens, te veel om te bevatten en te leren. Te voelen. Geen nuffig gevoel, geen bescheidenheid was sterk genoeg om haar af te leiden van de sensuele verrukking van zijn vingers, zijn sterke handen en het genot dat ze opwekten.

Fascinatie was te zwak uitgedrukt voor alles wat ze voelde.

Diep in zich voelde ze iets veranderen, een wens om hem evenveel genot te geven als hij haar nu schonk. Ging dat zo? Was dat waarom verstandige vrouwen het besluit namen om de behoefte van een man te accepteren en erop inspeelden?

Ze kon het antwoord daarop niet vinden en liet de vraag liggen.

Hij keek naar haar borsten en naar zijn handen die erop lagen. Heel even keek hij op en ving haar blik op.

De warmte nam toe en er sloeg een vloedgolf van emotie door haar heen; ze glimlachte en boog zich nu omlaag zonder aan de druk van haar borsten in zijn handen te denken, en kuste hem.

Ze voelde hem nog steeds, voelde hoe hij een diepe ademhaling inhield... en toen ging verliggen. Hij duwde haar achterover en draaide zo dat hij naast haar kwam te liggen; de ene hand bleef op haar borst liggen, de ander om haar gezicht. Hij kuste haar, bracht haar tot extase, ze werd door allerlei emoties overspoeld en vervolgens trok hij zich langzaam, heel langzaam terug.

Toen hij zijn hoofd ophief haalden ze allebei moeizaam adem; hun blikken ontmoetten elkaar kort en hun lippen klopten. Haar vingers lagen diep in zijn schouders begraven en hielden hem stevig vast. Ze bleven allebei stil liggen, gevangen in het ogenblik, zich allebei bewust van de begeerte, hun hartslag en het bijna overweldigende verlangen.

Het ogenblik verstreek.

Langzaam, heel langzaam boog hij zijn hoofd en hun lippen ontmoetten elkaar opnieuw in een voorzichtige, kalmerende kus. Zijn handen gleden van haar weg; hij trok haar lijfje dicht, sloeg zijn armen om haar heen en hield haar alleen maar vast.

 

Toen ze naderhand de salon uit liepen, keek Portia even om. De slaapbank was weer netjes toegedekt en er was nergens aan te zien dat er iets bijzonders in die kamer was gebeurd.

Maar dat was wel het geval; er was iets veranderd.

Of misschien onthuld.

Simon trok haar mee en deed de deur dicht, aan zijn gezicht was niets te merken, maar ze wist dat hij hetzelfde voelde. Toen hij haar arm door de zijne trok, ontmoetten hun blikken elkaar en ze bleven elkaar aankijken. Daarna keken ze weer voor zich en liepen terug naar de galerij.

 

Ze had tijd nodig om na te denken, maar het diner en het daarbij behorende gezelschap kon ze eigenlijk niet gebruiken. Portia keek geïrriteerd naar Kitty, en ze was niet de enige. Die vrouw was compleet gestoord en dat was nog aardig gezegd.

'Ik hoor dat er morgen een feestelijke lunch wordt gehouden.' Charlie, die naast haar zat, trok zijn wenkbrauwen op en wierp een blik over tafel in de richting van Kitty. 'Dat heeft zij blijkbaar georganiseerd.'

Er klonk argwaan, om niet te zeggen achterdocht, door in zijn stem.

'Vraag niet om moeilijkheden,' zei ze. 'Ze was vandaag heel redelijk tijdens de lunch. Wie weet? Misschien is het alleen 's avonds...'

'Dat ze in een femme fatale verandert en dan ook nog in een uitzonderlijk weinig subtiele vorm daarvan?'

Ze verslikte zich bijna, hield haar servet voor haar mond en keek Charlie fronsend aan.

Hij grinnikte en was niet onder de indruk, maar het was niet grappig bedoeld. 'Ik vind het vreselijk om je teleur te stellen, lieve kind, maar Kitty kan zich op alle tijden van de dag afgrijselijk gedragen.' Hij wierp weer een blik over tafel. 'Ze heeft gewoon kuren.'

Ze fronste haar wenkbrauwen. 'James zei dat ze erger was geworden, erger dan ze was.'

Charlie dacht even na en knikte toen. 'Ja. Dat is waar.'

Kitty was die avond slecht begonnen en flirtte openlijk met James in de salon, dat probeerde ze althans. Charlie had geprobeerd tussenbeide te komen, maar had zich daarmee alleen Kitty's woede op de hals gehaald. Henry was erbij gekomen om de zaken glad te strijken en daarop was Kitty driftig en mokkend weggelopen.

Toen ze aan tafel gingen was mrs. Archer geagiteerd geweest alsof haar zenuwen op het punt stonden het te begeven. Anderen vertoonden ook enige verbijstering en verwarring, reacties die ze normaal gesproken met beschaafde souplesse verhulden.

Het leek of de chique façade van het feestweekend begon te scheuren, vond Portia. Ze was nog niet gebarsten en gevallen, maar het negeren van Kitty was voor sommigen meer dan ze konden opbrengen.

Zoals de meisjes Hammond, die beduusd bij Portia in de buurt bleven, wat niet zo vreemd was, want niemand kon er nog een touw aan vastknopen. Ze wilden het liefst enthousiast doorpraten en alle duistere blikken vergeten. Zelfs Lucy Buckstead, die niet voor een gat te vangen was en veel meer zelfvertrouwen bezat, leek teruggetrokken. Portia had werkelijk met de meisjes te doen en spoorde ze aan om over de volgende dag te praten. Of over de officieren met wie ze op het bal hadden gedanst ook naar de feestelijke lunch zouden komen en of de rustige, maar zeer knappe buurman, George Quiggin, van de partij zou zijn.

Hoewel ze erin slaagde Annabelle, Cecily en Lucy af te leiden, bleef ze zelf geïrriteerd over Kitty. Ze keek de kamer door en zag Kitty luchtig met mrs. Buckstead en lady Hammond praten. Maar Kitty's ogen waren op de deuren gericht.

De deuren waardoor de heren zouden terugkomen.

Portia onderdrukte een afkeurend geluidje. Kitty scheen een hinderlijk gevoel van naderend sociaal onheil uit te stralen. Ze had er schoon genoeg van en moest absoluut wat tijd en een betere plek vinden om na te denken.

'Willen jullie me excuseren?' Met een knikje liep ze weg bij de drie meisjes en verdween door de openslaande deuren naar het terras.

Zonder om zich heen te kijken, liep ze de koele avondlucht in.

Achter het licht dat door de open deuren naar buiten scheen, bleef ze staan en haalde heel diep adem. Het was heerlijk, alsof het de eerste werkelijk vrije ademhaling was die ze in uren had gehad. Alle frustratie viel van haar af en gleed als een cape van haar schouders. Ze hief haar hoofd en wandelde het terras over, liep de treden af en stak het gras over.

Naar het meer. Ze zou er niet helemaal naartoe lopen, niet in haar eentje, maar de nieuwe maan stond hoog aan de hemel en gaf het grasveld een zilverachtig schijnsel. Het was veilig genoeg om te lopen en het was nog niet zo laat.

Ze moest nadenken over alles wat ze had geleerd en wat ze daar tot nu toe uit kon opmaken. Haar tijd alleen met Simon had haar zeker de ogen geopend, en wat ze zag was zowel meer en zo verrassend anders dan ze had verwacht. Ze had verwacht dat de aantrekkingskracht, de fysieke band tussen man en vrouw, net zoiets was als chocolade. Een smaak die prettig genoeg was om aan toe te geven wanneer het werd aangeboden, maar geen onweerstaanbaar verlangen.

En wat ze tot nu toe met Simon had meegemaakt...

Ze huiverde even hoewel het een warme en milde avond was. Ze liep door en keek naar het gemaaide gras zo'n anderhalve meter voor zich en probeerde woorden te vinden voor wat ze voelde. Was dit nou verlangen, deze drang om het nog eens te doen? En meer te doen, om verder te gaan? Veel verder.

Misschien, maar ze kende zichzelf, althans een deel van zichzelf, goed genoeg om te weten dat er afgezien van de puur sensuele drang ook een gezonde dosis nieuwsgierigheid meespeelde. Haar gebruikelijke vastbeslotenheid om iets te weten te komen.

En die was samen met het verlangen ook groter geworden.

Ze wist wat ze wilde weten, en nu ze wist dat het bestond, zou ze niet rusten voor ze het helemaal had onderzocht en begrepen.

Er was iets volkomen onverwachts gegroeid tussen haar en Simon.

Ze liep langzaam over het grasveld en dacht erover na, maar hoe ze het ook bekeek, ze kon er niets aan veranderen. Dit was onbekend terrein voor haar, dus vertrouwde ze op haar gezonde verstand. En als iets in haar zei dat ze het beter moest onderzoeken, dan was dat zo.

Maar wat dat dan was...

Dat wist ze niet, ze kon het zelfs niet raden. En omdat ze beschermd was opgegroeid, wist ze zelfs niet of het wel normaal was.

Het was in elk geval niet normaal voor haar.

Maar was het normaal voor hem? Iets wat met elke dame gebeurde?

Ze dacht van niet. Ze kende zijn stemmingen goed genoeg, en tegen het einde van hun samenzijn op de slaapbank, toen ze die wonderlijke verandering tussen hen had geconstateerd, was hij net zo verrast geweest als zij.

Maar hoewel ze haar hersens afpijnigde, kon ze zich niets speciaals herinneren dat dit had veroorzaakt, het leek wel of bij allebei plotseling tegelijk de ogen waren opengegaan en ze zich hadden gerealiseerd dat ze iets hadden bereikt waar ze geen van beiden rekening mee hadden gehouden. Ze hadden allebei ronduit van elkaar genoten, zonder op te letten en zonder het spel te sturen...

Het was bijzonder omdat hij niet had verwacht dat het zou gebeuren.

Ze moest beslist meer uitvinden. Ontdekken, onthullen, wat het ook kostte. Het was niet meer dan logisch dat ze terugkeerde naar dezelfde plek, dezelfde plaats en datzelfde wonderlijke gevoel.

Gelukkig wist ze wel ongeveer hoe ze daar moest komen. Ze waren helemaal opgegaan in de lichamelijke verrukking, zo verdiept als alleen twee mensen konden zijn die elkaar zo goed kenden. Ze hadden geen van beiden op de ander gelet om te zien of die ander eerlijk en goed was. Ze vertrouwde hem, en dat gold ook voor hem ten opzichte van haar, dat wist ze zeker.

Dat was de kern van het geheel, ze hadden niet nagedacht. Als ze samen waren, hoefde dat niet, ze hadden zich volkomen op het doen geconcentreerd.

Het delen.

Ze was aan het eind van het grasveld boven het meer gekomen. Het lag donker en peilloos in de inktzwarte diepte voor haar.

Hoe hard ze haar fantasie ook liet werken, ze kon zich niet voorstellen dat ze iets dergelijks met een andere man kon beleven.

Ze voelde zijn aanwezigheid, zijn blik was als een aanraking. Ze draaide zich om en zag hem met zijn handen in zijn zakken, zijn brede schouders en zijn blik op haar gericht over het grasveld aan komen lopen.

Hij bleef naast haar staan, keek uit over het meer en toen naar haar. 'Je moet hier niet alleen komen.'

Ze keek hem aan. 'Ik ben niet alleen.'

Hij keek de andere kant op, maar ze zag zijn mondhoeken vertrekken.

'Hoe was het daar?' Ze gebaarde naar het huis.

'Verschrikkelijk. Kitty waagt zich op glad ijs. Ze wil met alle geweld Winfield voor zich winnen, ondanks het feit dat hij de andere kant op rent. Henry heeft zich na alle commotie teruggetrokken en doet of hij niets merkt. Mrs. Archer is ontzet, maar machteloos, lord en lady Glossup worden steeds radelozer. De enige die wat deed was lord Netherfield. Hij zei tegen Kitty dat ze eens volwassen moest worden.'

Portia smoorde een weinig damesachtig gesnuif; ze begon waarachtig op lady O. te lijken.

Even later keek Simon haar aan. 'We kunnen maar beter teruggaan.'

Daar had ze niet veel zin in. 'Waarom?' Ze keek hem even aan. 'Het is nog te vroeg om naar bed te gaan. Wil je echt terug om te zien hoe Kitty zich aanstelt?'

Zijn hooghartige blik vol afschuw sprak boekdelen.

'Kom, laten we naar het meer lopen.' Ze was van plan om naar het zomerhuis te gaan, maar vond het niet nodig om dat te zeggen.

Hij aarzelde even, keek niet naar het meer maar naar het zomerhuis dat zwakjes in de verte glinsterde. Hij kende haar inderdaad goed. Ze hief haar kin en stak haar arm door de zijne. 'Een eindje lopen zal je goed doen.'

Ze moest hem bijna meetrekken, maar aarzelend ging hij mee en uiteindelijk wandelden ze samen het pad langs het meer af. Hij leidde haar naar de dennenaanplant, weg van het zomerhuis, en met opgeheven hoofd liep ze zonder een woord te zeggen naast hem.

Het pad liep om het meer; als ze naar het huis terug wilden zonder dezelfde weg opnieuw te nemen, moesten ze het zomerhuis passeren.

Lady O. had zoals gewoonlijk gelijk gehad; er was nog heel veel wat ze moest leren en onderzoeken en ze had daar niet veel tijd meer voor. Onder andere omstandigheden waren drie lessen per dag misschien wat veel, maar gezien de situatie zag ze geen reden om de gelegenheid niet aan te grijpen om haar doel te bereiken.

En haar nieuwsgierigheid te bevredigen.

Simon wist wat ze dacht. Ze hield hem niet voor de gek met haar luchtige houding; ze liep te fantaseren over de volgende fase.

En hij ook.

Maar hij wist veel meer dan zij; zijn houding over het onderwerp was dubieus. Het verbaasde hem niets dat ze snel verder wilde gaan, hij rekende zelfs op haar roekeloze enthousiasme om verder met haar te gaan. Maar...

Hij had na die middag wel wat tijd kunnen gebruiken om op verhaal te komen.

En om een manier te bedenken om meer zelfbeheersing te tonen tegenover haar verleidelijkheden - verleidelijkheden die des te sterker waren omdat hij wist dat ze zich er niet van bewust was.

Hij was zeker niet zo dom om het haar te vertellen; het laatste waar hij op zat te wachten was dat ze dit bewust ging gebruiken.

'Weet je, ik begrijp niet waar Kitty mee bezig is. Het lijkt wel of ze helemaal geen rekening houdt met anderen en hun gevoelens.'

Hij dacht aan Henry en wat hij moest voelen. 'Is ze werkelijk zo naïef?'

Na even te hebben nagedacht antwoordde Portia: 'Ik weet niet of het een kwestie van naïveteit is of gewoon puur egoïsme, een onvermogen om te beseffen hoe anderen zich voelen. Ze doet alsof ze de enige is die er werkelijk toe doet, of de rest van ons...' ze maakte een handgebaar, 'op een draaimolen zit en om haar heen draait.'

Hij bromde iets. 'Ze lijkt geen spat op Winifred.'

Portia schudde haar hoofd. 'Nee, en ik denk dat Winifred de afstand graag nog groter zou hebben. Vooral gezien Desmond.'

'Is er iets tussen die twee, weet je dat?'

'Als Kitty er niet was, wel.'

Ze liepen zwijgend door. Uiteindelijk mompelde hij: 'Het moet erg eenzaam worden in het midden van die draaimolen van haar.'

Er verstreken een paar seconden, toen pakte Portia zijn arm even steviger beet en boog haar hoofd.

Ze liepen bijna helemaal om het meer; het zomerhuis dook op uit de duisternis. Hij liet zich door haar over het grasveld naar de treden leiden; hij verzette zich niet toen ze zijn arm losliet, haar rokken beetpakte en naar boven liep. Hij wierp een snelle blik over het pad rond het meer en volgde haar toen.

Ze wachtte in het halfduister. In de schaduwen was haar gezicht bleek en ovaal, en hij kon haar ogen niet zien.

Hij bleef voor haar staan. Ze legde haar hand tegen zijn wang, keek op en leidde zijn lippen naar de hare. Ze kuste hem uitnodigend. Hij sloot zijn handen om haar middel, en genoot ervan haar soepele, slanke figuur tussen zijn handpalmen te voelen. Hij accepteerde haar uitnodiging en nam genadeloos.

Toen hij eindelijk opkeek, zuchtte ze. Toen vroeg ze volkomen onverstoorbaar: 'En nu?'

Hij had het afgelopen halfuur de tijd gehad om het juiste antwoord op die vraag te bedenken. Hij glimlachte, maar dat kon ze in het donker niet zien.

'Iets dat een beetje anders is.' Hij liep langzaam verder en ondersteunde haar.

Hij voelde hoe de opwinding snel door haar heen schoot. Ze verstrakte en keek rond om te zien waar hij haar naartoe leidde, maar ze bleef voorzichtig en probeerde hem aan te kijken.

De achterkant van haar benen raakte de leuning van een van de diepe stoelen. Ze bleef staan. Hij liet haar los, pakte haar hand, liep langs haar en ging zitten. Toen stak hij zijn arm naar haar uit en trok haar op zijn knieën met haar gezicht min of meer naar hem toegewend.

Hij voelde haar verbazing. Ze zaten nu in de dichte schaduw, het maanlicht reikte niet zo ver.

Maar ze wende snel, hij hoefde haar niet naar zich toe te trekken. Ongevraagd kwam ze dichterbij en kuste hem.

Verleidelijk. Hij had geen aanmoediging nodig, en voor hij het besefte ging hij helemaal op in de kus. Ze was geen flirt of een behaagzieke vrouw, maar ze kon, wanneer ze wilde, een heel ander soort verleidster zijn.

Een die voor hem oneindig veel aantrekkelijker was.

Hij voelde zijn begeerte opkomen; hij hoopte vurig dat ze nooit zou beseffen hoe gemakkelijk ze dat allemaal kon oproepen en uitlokken. Alsof hij een of ander roofdier was dat uit haar hand at.

Klaar om zich rond te eten.

Zijn handen, die tot dat moment op haar rug hadden gelegen en de fijne zijde van haar avondjurk hadden beroerd, gleden naar voren. Ze kwam overeind en hij dacht dat ze dit deed om hem beter bij haar borsten te kunnen laten komen. Maar ze brak de kus af en keek naar hem op.

'Ik heb een voorstel.'

Hij werd voorzichtig, in de eerste plaats omdat haar stem anders klonk. De klank was lager en dieper, zo zwoel als de nacht die om hen heen lag en die de uitdrukking in haar ogen verhulde. Hij kon niets zien en moest het spel en haar gemoedstoestand aanvoelen.

'Wat dan?'

Hij zag haar mondhoeken omhoog gaan. Ze zette haar onderarmen op zijn borst, leunde en kuste hem luchtig. 'Een toevoeging aan onze laatste les.'

Waar had ze het in vredesnaam over? 'Leg eens uit.'

Ze lachte zachtjes; het geluid klonk hem als muziek in de oren. 'Ik laat het je liever zien.' Ze ving zijn blik op. 'Het is allemaal heel redelijk en niet meer dan eerlijk.'

Toen merkte hij dat ze zijn vest had losgemaakt; zijn jasje was al open geweest. Voor hij kon reageren, was ze gaan verzitten en begon met vlugge vingers zijn halsdoek los te maken.

'Portia.'

'Hm?'

Argumenteren zou niet helpen; hij hielp haar om zijn halsdoek los te maken. Met een triomfantelijk gebaar ging ze rechtop zitten, trok hem los en wilde hem weggooien. Plotseling schoot hem iets te binnen, hij pakte de halsdoek en legde die op de armleuning.

Ze lette er al niet meer op en richtte zich nu op de knopen van zijn overhemd. Hij verschoof en liet haar de voorpanden uit zijn broek trekken. Toen het hemd helemaal open was, spreidde ze beide helften wijd open, bleef stilzitten en staarde naar wat ze had blootgelegd.

Hij had er iets voor over gehad om haar gezicht duidelijk te kunnen zien. Nu genoot hij van haar zwijgen, haar fascinatie, het gevoel van betovering dat haar in de ban had toen ze het overhemd langzaam losliet, haar vingers spreidde en hem aanraakte.

Gedurende enkele momenten gleden haar vingers over zijn lid, onderzoekend en nieuwsgierig. Toen keek ze hem aan, zag zijn reactie en merkte dat zijn adem stokte. Ze hield even op en raakte hem toen steviger aan.

'Je vindt dit lekker.' Ze bewoog haar handen langzaam, streelde sensueel over zijn brede borstspieren en toen lager, haar vingers raakten hem zachtjes aan en keerden weer terug om door de krullende bruine haardos te strijken

Hij snakte naar adem. 'Als jij dat prettig vindt.'

Ze lachte. 'O, ik vind het prettig, en wel omdat jij het prettig vindt.'

Hij had het zwaar, heel zwaar. Haar stem klonk zwoel, warm en zo wonderlijk volwassen - ze kende hem zo goed en ze was zo vol zelfvertrouwen - en het was de verleidelijkste stem die hij ooit had gehoord. Haar warme, vrouwelijke en aantrekkelijke gewicht op zijn dijbenen maakte de kwelling alleen maar erger.

Portia streelde, liefkoosde, dronk de pure verrukking in om hem aan te raken en de wetenschap dat ze hem tenminste gedurende deze enkele minuten helemaal in haar macht had. Zijn huid was warm, bijna heet, en de stalen veerkracht van de spieren eronder was bijzonder boeiend. Ze was gebiologeerd, maar er was meer, ze huiverde toen ze merkte dat ze hem door haar aanraking evenveel genot kon schenken als hij haar had geschonken.

Het was niet meer dan eerlijk zoals ze had gezegd - eerlijk ten opzichte van hen allebei.

Zijn adem ging met horten en stoten en hij pakte haar beet. Hij duwde haar handen niet weg, maar trok haar naar zich toe. Hij liet haar handen uitgespreid op zijn borst liggen, ze boog zich enthousiast omlaag en gaf hem haar lippen, haar mond en haar tong.

De kus verdiepte zich in pure intimiteit en breidde zich toen uit naar een gebied dat ze nog niet eerder hadden onderzocht; haar vingers zonken in zijn huid en ze drukte haar brandende handpalmen tegen zijn naakte huid.

Ze voelde zijn handen op haar rug, zijn vingers waren bezig met de rij knoopjes daar. Hij maakte ze allemaal los, helemaal tot het eind van de sluiting van de japon, onder aan haar rug.

Het was een warme avond en de lucht was zwoel en stil. Hij trok haar zachtjes omhoog zodat hij haar japon uit kon doen.

Er trok een huivering, niet van gêne, maar van puur genot door haar heen. Hij had haar naakte borsten eerder geliefkoosd, maar toen had ze haar japon nog aan en die had veel verhuld. Maar nu trok hij de japon omlaag en ze liet het toe. Ze aarzelde nog heel even voor ze haar armen uit de mouwen trok. De japon viel om haar middel weg. Ze keek hem aan toen hij bijna traag naar de dunne bandjes van haar hemd greep.

Hij vroeg niet om toestemming, maar trok ze gewoon naar beneden, in de absolute overtuiging dat hij daar het recht toe had.

Gelukkig kon ze dankzij de diepe schemering zijn gezicht niet zien; nu kon ze stil blijven zitten en hem ook nog haar hemd laten uittrekken.

De lucht was warm. Haar huid voelde verhit aan, haar tepels waren gespannen en deden pijn. Ze voelde hoe zijn blik dwalend en goedkeurend op haar bleef rusten en ze dacht dat zijn mondhoeken bewogen, maar het was geen glimlach.

Toen hief hij een hand en raakte haar aan. Haar oogleden werden plotseling zwaar en vielen dicht, ze voelde zich heen en weer zwaaien. Hij sloot weer zijn beide handen om haar borsten en ze huiverde.

Ze gaf zich over aan het gevoel, alles was op de liefkozingen gericht en de toenemende kwelling. Haar huid leek nog gevoeliger, haar tepels stonden zo strak gespannen dat het pijn deed. Een wonderlijk soort pijn die telkens wanneer hij kneep in warmte veranderde, in golven van verrukking die door haar heen sloegen en onder in haar lichaam bijeenkwamen.

Ze opende haar ogen een beetje om hem aan te kijken. Wist hij wat hij bij haar teweegbracht?

Een blik was voldoende, natuurlijk wist hij dat. Had hij de duisternis gepland, zodat ze meegaander zou zijn? Nee, zij had hem naar het zomerhuis gebracht, maar hij had haar plan uitgebuit en deed dat nog steeds.

Dat idee deed haar plezier; de een had een idee en de ander ging ermee verder. Dat leek goed en bemoedigend.

Evenals zijn aanraking en de manier waarop hij haar lichaam kneedde. Ze hield haar adem in en keek even omlaag naar zijn handen, die donker tegen haar blanke borsten aan lagen en ermee speelden.

De hitte in haar zwol aan.

'Wil je verder gaan met de volgende fase?'

Ze keek hem even aan. Ze had geen idee wat de volgende fase was. Het kon haar ook niet schelen. 'Ja.'

Simon hoorde de beslissing in haar stem en kon net zien hoe haar kaaklijn zich spande. Genoeg om een zucht van opluchting te laten ontsnappen.

Hij haalde zijn vingers met moeite weg van haar opgezwollen huid en pakte zijn halsdoek. Ze knipperde even met haar ogen en keek hoe hij de bijna een meter lange stof tot een smalle band opvouwde. Hij trok hem strak tussen zijn handen en keek haar eroverheen aan. 'Nu heb ik een voorstel.'

Hij was akkoord gegaan met haar voorstel, dus kon ze moeilijk bezwaren maken tegen het zijne. Ze fronste echter wel haar wenkbrauwen, maar... legde toen haar handen op zijn borst, boog zich voorover en liet zich blinddoeken.

'Is dit echt nodig?'

'Niet absoluut, maar ik denk dat jij het liever hebt.'

Ze zweeg en het was duidelijk dat ze niet wist wat ze hiervan moest denken. Hij grinnikte terwijl hij de knoop achter haar hoofd aantrok. Hij liet los en ze kwam nerveus overeind.

'Nee.' Hij liet zijn handpalmen over haar naakte rug glijden en voelde diep in zich iets verstrakken als reactie daarop. 'Blijf waar je bent.' Met één hand trok hij haar mond naar zich toe. 'Je hoeft niets te doen, alleen maar te voelen.'

Hun lippen vonden elkaar, hij trok haar weer mee de draaikolk van begeerte in. Haar handen lagen stevig tegen zijn borst aan en hielden hun lichamen gescheiden. Op dit moment was dat maar goed ook. Hij trok haar verder mee, en liet haar eerst vertrouwd worden met het feit dat ze, naakt tot aan haar middel, op zijn knie zat te wachten voor hij aan de laatste voorbereidingen begon.

De duisternis was een onverwachte meevaller geweest en het blinddoeken een extraatje, anders had hem zeker meer tijd gekost om een manier en een geschikte omgeving te vinden om haar dit te laten meemaken. Deze volgende fase, waarin hij geen instinctieve reactie of reserves wilde opwekken, geen diepgewortelde tegenzin om in de macht van een man te zijn, een instinct waarvan hij wist dat zij het in rijke mate bezat. Ze was hem op een zilveren schaaltje aangeboden en nu ging hij natuurlijk smullen.

Hij liet zijn handen over haar zijdezachte huid glijden en genoot ervan om haar borsten opnieuw beet te pakken. De intensiteit van de kus nam toe, en de hitte en het vuur schoten door hen beiden heen. Dit verheugde hem omdat hij wist wat er ging komen. Toen haar kussen dringender werden en haar borsten verhit en weer strak gespannen waren, verbrak hij de kus, duwde haar achterover en begon met zijn lippen aan de tocht langs haar lange halslijn.

Haar handen gingen omhoog. Met een hand greep ze zijn schouder beet onder zijn overhemd. De ander gleed achter in zijn nek, streelde en greep vervolgens zijn haar beet toen hij zich boog en met zijn lippen genoot van het pulserende puntje onder aan haar keel.

Haar hoofd lag achterover en ze ademde zwaar.

Hij haalde zijn lippen van haar huid, nam een borst in zijn handen, tilde de strakgespannen punt op, boog zijn hoofd en legde zijn lippen eromheen.

Ze gaf een gekwelde kreet van verrukking; het geluid schoot door hem heen en dwong hem door te gaan. Hij trok het gefolterde puntje diep in zijn mond, zoog en genoot tot ze het weer uitgilde van genot. Hij hield even op en bracht zijn aandacht naar haar andere borst. Hij smulde als een overwinnaar en zij was de slaaf die hem was aangeboden. Ze trok zich niet een keer terug, ze drong er hooguit op aan dat hij verderging, in zwijgende, doch dwingende smeekbeden. Hij kende elke nuance, kon elke ademtocht, zelfs elke kreun aanvoelen en begrijpen.

Haar vingers grepen zijn schouder, dan weer klampten ze zich stevig aan zijn hoofd vast. Ze hield hem tegen zich aan en smeekte om te nemen. En te geven.

Dat deed hij. Hij voedde de vuurzee genadeloos, liet haar meedogenloos en vastbesloten alles voelen, weten en leren wat ze wilde. En keerde tegen haar uitdrukkelijke wensen om, weg van de rand van de vuurhaard en de schroeiende vlammen van verlangen.

Het was nog geen tijd.

Ze ademden moeizaam toen hij eindelijk achteroverzakte en zij zich tegen zijn borst aan liet vallen. Ze mompelde iets, ging verzitten en schuurde haar intens gevoelige borsten tegen zijn ruwe borst. Hij liet haar haar gang gaan, trok haar mond naar de zijne en kuste haar teder. Ze moest langzaam weer tot zichzelf komen.

Eindelijk accepteerde ze het, zuchtte en liet zich in zijn armen zinken. Toen reikte ze naar de blinddoek en deed hem af.

Ze keek hem aan. Zelfs in de duisternis had hij durven zweren dat haar ogen glinsterden. Ze keek naar zijn lippen, likte de hare af en keek hem aan.

'Meer.'

Geen vraag, een order.

'Nee.' Het deed hem pijn dat te zeggen, hij voelde het pijnlijke verlangen in zijn borst branden. 'Je moet geduld hebben.'

Domme woorden. Hij wist het zodra hij het had gezegd, hij zag de flits in haar ogen en reageerde direct, nog voor zij dat kon doen.

Hij kuste haar. Verschoof haar in zijn armen en plunderde toen haar mond. Tegelijk gleden zijn handen naar beneden, langs haar rug, over de verhitte huid en de rondingen. Binnenkort zou ze helemaal van hem zijn. Gauw.

Ze mompelde diep in haar keel - geen protest, maar pure aanmoediging. Hij negeerde het, maar kon zijn handen niet wegtrekken, nog niet.

Toen hij eindelijk zijn hoofd ophief, deed ze haar ogen open en keek hem aan. Zonder angst, zonder trucjes of schuldgevoel.

Ze lag in zijn armen, naakt tot aan haar heupen, haar naakte borsten tegen zijn naakte borst aan, zijn hand streelde haar naakte billen, haar huid was vochtig van verlangen.

Het pure verlangen lag onverhuld tussen hen in.

Ze wisten het allebei.

Het kostte moeite om adem te halen.

'We moeten terug.'

Ze bestudeerde zijn gezicht en begreep wat hij bedoelde. Uiteindelijk boog ze haar hoofd.

 

Het kostte tijd om terug te gaan. Ze moesten tot rust komen en hun kleding in orde brengen. Hij nam niet de moeite om zijn halsdoek opnieuw te knopen, maar liet hem om zijn hals hangen, erop vertrouwend dat ze onderweg naar huis niemand zouden tegenkomen.

Ze vertrokken. Met haar hand in de zijne liepen ze door de steeds donkerder wordende schaduwen. De maan was lager gaan staan en de tuin was in duister gehuld.

Het huis doemde voor hen op. Portia fronste haar wenkbrauwen. 'De lichten, ik had gedacht dat de meesten nog wel beneden zouden zijn. Zo laat kan het nog niet zijn.'

Ze had in werkelijkheid geen idee hoe laat het was.

Simon haalde zijn schouders op. 'Misschien zijn ze net zoals wij Kitty ontvlucht.'

Ze liepen door; Simon leidde haar via een andere kant naar hun gebruikelijke pad, ze vermoedde dat hij dit deed om ongezien het huis in te kunnen glippen. Ze waren nog een eindje van de muren vandaan toen ze voetstappen hoorden, daarna het geritsel van bladeren.

Simon bleef in de donkere schaduw van een boom staan en zij was gedwongen om dat ook te doen. Zwijgend en stil wachtten ze.

Een paar meter verderop verscheen een gedaante op het paadje dat van het huis wegvoerde. Hij zag hen niet, maar toen hij van de ene schaduw naar de volgende liep, zagen zij hem wel.

Ze herkende hem direct; de zigeuner bewoog zich door de tuin of hij elke centimeter ervan op zijn duimpje kende.

Toen hij weg was en Simon verder wilde lopen, fluisterde ze: 'Wie is dat, verdorie? Is hij echt een zigeuner?'

'Hij is blijkbaar de leider van een groep zigeuners die de meeste zomers hier in de buurt hun kamp opslaan. Hij heet Arturo.'

Ze waren bijna bij het huis, toen Simon opnieuw stilstond. Ze keek en zag wat hij had gezien - de jonge tuinman stond onder een boom rechts voor ze, bij een hoek van het grote huis. Hij keek hun kant niet op, hij keek naar de andere kant van het huis, het deel wat buiten hun zicht lag. De kant waar de zigeuner, Arturo, vermoedelijk vandaan was gekomen.

Dezelfde vleugel van het huis waar de privé-kamers van de familie zich bevonden.

Portia keek Simon even aan. Hij keek op haar neer en gebaarde toen om door te lopen. Het pad waar ze op liepen was van gras zoals de meeste paden in de tuin, volmaakt om zachtjes overheen te lopen.

Ze sloegen de hoek om, Simon maakte een deur open en leidde haar een kleine gang naar de tuin in. Zodra hij de deur had dichtgedaan, vroeg ze: 'Waarom denk je dat die zoon van de tuinman daar was?'

Simon keek haar aan en trok toen een gezicht. 'Hij is niet van hier uit de buurt, hij hoort bij de zigeuners. Hij weet blijkbaar veel van planten en werkt hier vaak zomers om te helpen met de bloembedden.'

Portia fronste haar wenkbrauwen. 'Maar als hij Arturo in het oog hield, waarom is hij er dan nog steeds?'

'Ik heb geen idee.' Hij pakte haar arm en bracht haar naar de deur. 'Laten we naar boven gaan.'

Ze kwamen op een van de kleinere gangen uit. Er was niemand te zien. Ze liepen rustig door. Ze waren allebei aan grote landhuizen gewend, aan de subtiele tekenen die duidden op de aanwezigheid van mensen, aan het geroezemoes van gesprekken in de verte. Dat was nu allemaal niet te horen.

Ze kwamen bij een kaars die nog op een bijzettafeltje stond te branden. Simon bleef staan. 'Kijk uit.'

Hij legde snel een knoop in zijn halsdoek voor het geval dat ze iemand zouden tegenkomen.

Ze liepen door. Toen ze bij de gang aan de voorkant van het huis kwamen, mompelde ze: 'Het ziet er echt naar uit dat iedereen al naar boven is.'

Het leek zo vreemd; op de klok die ze waren gepasseerd, hadden ze gezien dat het nog geen middernacht was.

Simon haalde zijn schouders op en leidde haar naar de grote trap. Ze waren halverwege toen ze stemmen hoorden.

'Het zal uiteraard een schandaal veroorzaken.'

Ze bleven allebei stilstaan en keken elkaar aan. Henry had de woorden gesproken.

Simon liep naar de leuning en keek eroverheen; ze liep naar hem toe om ook te kijken.

De deur van de bibliotheek stond een eindje open, in de kamer konden ze de achterkant van een leunstoel zien en het achterhoofd van James, die met zijn hand op de armleuning rustte. Hij liet de amberkleurige vloeistof in het kristallen glas dat hij in zijn hand hield zachtjes ronddraaien.

'Zoals het nu gaat, loop je het risico op een veel groter schandaal als je het niet doet.'

Henry bromde iets. Even later zei hij: 'Je hebt gelijk, natuurlijk. Had je dat maar niet, was er maar een andere manier...'

Aan zijn toon hoorden ze wat, of liever gezegd wie, ze bespraken. Simon en zij draaiden zich tegelijkertijd om en liepen zwijgend verder de trap op.

Op de galerij kuste hij haar vingertoppen en daarna liepen ze allebei een andere kant op, woorden waren overbodig.

Zonder iemand tegen te komen, bereikte ze haar kamer, en ze vroeg zich af wat ze hadden gemist. Wat Kitty had gedaan dat iedereen vroeg naar bed was gegaan en waardoor Henry en James de voor- en nadelen van mogelijke schandalen bespraken.