Hoofdstuk 8

De vraag waar alles natuurlijk om draaide was wat er tussen haar en Simon aan het opbloeien was. Was het begeerte, verlangen of iets dat dieper ging?

Wat het ook mocht zijn, toen ze over de kale planken recht in zijn armen liep, leek het wel een oplaaiend vuur.

Hij sloot zijn armen om haar heen, ze hief haar gezicht en hun lippen ontmoetten elkaar in een kus die de kracht erkende die in hun lichamen sluimerde, maar nog steeds op een afstand werd gehouden.

Ze maakte zich van hem los en keek hem aan. 'Hoe wist je dat ik hier naartoe zou komen?'

'Dat wist ik niet.' Hij vertrok zijn mond een beetje, maar in het donker kon ze het niet goed zien. 'James en Charlie zijn ervandoor naar een kroeg in Ashmore. Ik had geen zin in bier en darts, dus ik heb het laten afweten en ben hiernaartoe gegaan.'

Simon trok haar dichter naar zich toe tot ze met haar dijbenen tegen de zijne aan stond. Ze verzette zich niet, en dacht na...

Hij boog zijn hoofd, kuste haar lippen en speelde ermee tot ze haar reserve opzijzette en reageerde door hem uitdagend terug te kussen. Haar mond gaf zich aan hem over, ze sloeg haar armen om zijn hals en klampte zich aan hem vast terwijl hij haar verslond.

En opnieuw bevonden ze zich in het oog van een aanzwellende storm. Verlangen en pure hartstocht laaiden op, brandden onderhuids en deed hun zielen hunkeren.

Ze onderbraken de kus alleen om de ander kort aan te kijken. Geen van beiden kon goed zien in de duisternis, maar één blik was voldoende. Een geruststelling om weer dichterbij te komen en zijn armen steviger om zich heen te voelen voor hij zijn hoofd boog en hun lippen elkaar opnieuw ontmoetten.

Samen liepen ze doelbewust de vuurgloed in. Hij hoefde haar niet te verleiden, ze stapte met haar hand figuurlijk gesproken in de zijne samen met hem over de drempel. Beiden verwelkomden het vuur, de strelende, oplaaiende en groeiende vlammen.

Tot ze allebei verhit raakten, brandden en snakten naar meer.

Hij deed een stap achteruit en nam haar met zich mee. Hij voelde de rand van de bank tegen de achterkant van zijn benen, ging zitten, trok haar op zijn schoot en hun lippen gingen slechts een seconde van elkaar voor ze elkaar opnieuw vonden.

Haar hand raakte zijn wang aan, streelde hem. Waar anderen misschien terughoudend waren, was zij doortastend, beslist en direct.

Zeker. Ze zuchtte tevreden toen hij haar losgemaakte japon van haar schouders liet glijden en haar borsten ontblootte; ze spoorde hem aan toen hij zijn hoofd boog en zijn lippen en handen tegen de opgezwollen rondingen legde om te genieten.

Haar blanke, bijna gloeiende huid was zo ongelooflijk mooi en teer dat zijn vingertoppen tintelden als hij eroverheen gleed. Haar tepels waren strak samengetrokken, hij nam er een in zijn mond en zoog zo hard tot ze een kreetje slaakte en haar vingers zich stevig in zijn schedel boorden.

Toen hij opkeek, merkte hij dat ze snel en hortend ademhaalde. Hun lippen ontmoetten elkaar en voelden beurs aan. Van onder zware oogleden raakten hun blikken elkaar even; hun adem vermengde zich en de lucht om hen heen was verzengend.

'Meer.' Haar gefluister gleed als een vlam langs zijn lippen en door zijn gedachten.

Zijn lichaam en spieren stonden strak van verlangen, maar werden geblokkeerd door zijn wilskracht tegen de allesoverheersende behoefte te pakken, te nemen en op te eisen.

Maar nog niet.

Hij hoefde niet te vragen of ze het zeker wist. Hij drukte zijn lippen op de hare, trok haar terug in zijn armen en zonk met haar op zijn schoot terug op de bank. Haar knieën lagen tegen zijn dijbeen, hij lag achterover, en terwijl hij haar kuste streelde hij met een hand over haar rug, over de ronding van haar heupen en langs haar lange benen.

Hij trok haar mee de verhitte duisternis in, stapje voor stapje trok hij haar dieper in het rijk waar hartstocht en primitieve behoeften regeerden. Waar de behoefte om aangeraakt te worden toenam en opzwol tot een noodzaak en waar de dwang om intiem gekend te worden allesoverheersend werd.

Toen hij haar rok omhoogschoof en zijn hand eronder legde, maakte ze alleen een aanmoedigend geluidje. Hij vocht tegen de neiging om haar het hoofd op hol te brengen en helemaal van de wijs te brengen tot hij haar veroverd had. Met haar volgde hij een ander scenario, een scenario dat was ontworpen om meer te veroveren dan alleen haar lichaam. Hij wilde ook haar geest en haar ziel.

Dus hield hij de kus luchtig, genoeg voor haar om zich bewust te zijn van elke aanraking, elke liefkozing en elke intieme vrijheid. En om zich te realiseren dat hij het ook wist.

Ze droeg zijden kousen. Zijn vingertoppen gleden langs haar kuit en toen naar boven. Hij legde zijn hand in haar knieholte en streelde toen hoger, vond haar kousenband en liet zijn vingers eromheen cirkelen.

Hij voelde de huivering die door haar heen trok toen hij hoger kwam en haar naakte huid raakte die evenals haar borsten mooi, teer en warm van verlangen was. Hij streelde en wist wat er gebeurde, dat ze volledig gericht was op zijn hand op haar dijbeen.

Zijn vingers werden tegengehouden door de onderkant van haar hemd; hij trok die weg, gleed met zijn hand onder de fijne zijde, streelde de naakte huid van haar heup, haar naakte billen en over haar vrouwelijkheid die verhit en vochtig werd door zijn aanraking.

Ze huiverde en ging helemaal op in de kus. Heel even was ze geschokt, maar hij kalmeerde haar met zijn lippen en zijn tong en streelde haar langzaam en bezitterig met zijn handen. Toen ze zich ontspande ging hij uitvoeriger op onderzoek.

Ze trilde, maar volgde en voelde alles zoals hij wilde. Ze merkte de spanning, zowel die van hem van haarzelf, terwijl hij de volgende stap naar de intimiteit zette.

Hij ging verder over haar heup en spreidde zijn vingers over haar naakte buik uit. Hij voelde opnieuw hoe ze huiverde door de intensiteit van de belevenis, ze werd erdoor verteerd en hij voelde hoe ze zich plotseling spande.

Hij dwong zichzelf tegen haar opgezwollen lippen te fluisteren: 'Weet je het zeker?'

Ze hield haar adem in en drukte haar gevoelige borsten tegen hem aan. 'Raak me aan - raak me daar aan.'

Hij wachtte niet op verdere aanwijzingen, die had hij niet nodig. Hij nam haar lippen opnieuw, nam haar mond en wachtte alleen tot hij haar weer een met zich voelde worden voor hij zijn hand lager liet zakken, langs de lieve ronding van haar buik naar de massa zachte krullen tussen haar dijen.

Hij streelde er langzaam en bewust doorheen, raakte haar aan, legde zijn vingers op dat hele zachte stukje huid en gleed verder, onderzoekend. En ze volgde elke handeling geboeid, deelde elk sensueel ogenblik, elke tastende indruk... hij was zich nog nooit eerder zo bewust geweest van een vrouw onder zijn handen.

De wetenschap wat dat zou betekenen wanneer hij haar eenmaal onder zich had, lichaam tegen lichaam, huid tegen naakte huid, stuurde een golf van pure hitte naar zijn kruis. Hij hunkerde naar haar, al vanaf het ogenblik dat ze zo vol vertrouwen in zijn armen was gelopen; pure foltering was slechts op een hartslag afstand.

Maar dit was belangrijk en voor een keer hielp dat om zijn heftige behoefte op een afstand te houden. Deze overwinning was van levensbelang.

Met kloppende, uitzonderlijk gevoelige vingertoppen duwde hij haar dijbenen verder uit elkaar, scheidde haar zachte huidplooien, gleed er zachtjes langs en wekte verwachtingen, tot ze bewust en moedwillig tegen zijn hand aan bewoog, en met haar gebruikelijke doortastendheid meer verlangde.

Haar vingers grepen zijn haren en ze klampte zich er blindelings aan vast, hij opende haar en liet een vinger in haar vurige opening glijden. Ze was gloeiend en glad, het brandde en schroeide door hem heen en was onvoorstelbaar verleidelijk. Hij kon nauwelijks ademhalen of denken, behalve aan de bijna verblindende hartstocht, de opbruisende behoefte zich in dat zoete vrouwelijke vlees te begraven dat door zijn vingers zo bedreven werd geprikkeld.

Grimmig ging hij door en hield de primitieve aanvechting met een meedogenloze beheersing op de achtergrond. Het werd niet minder en hield onverzettelijk stand in een smachtende realiteit.

Het was voldoende om hem verder te laten gaan, langs het pad dat hij had uitgezet zonder te denken aan de prijs die hij er voor moest betalen.

Portia was verzonken in de onstuimige hartstochtelijke gevoelens die intenser waren dan ze zich ooit had kunnen voorstellen en was zich maar vaag bewust van die hele korte onderbreking, die korte verschuiving van zijn aandacht, voor hij gestaag verderging. Ze begreep niet waar zijn aanrakingen, strelingen en herhaalde stimulatie toe moesten leiden. Maar haar lichaam scheen het te weten en een of ander patroon te herkennen dat haar bewuste geest te boven ging. Ze moest zich erdoor laten leiden, moest het in gedachten volgen, leren, zien en beseffen.

Voelen. Ze had zich nooit kunnen voorstellen dat lichamelijke gevoelens zo acuut, zo allesomvattend konden zijn. Zijn lippen bleven op de hare gedrukt en zijn arm lag ondersteunend om haar heen. Zijn borst was als een harde muur dichtbij en geruststellend tegenover de draaikolk van gevoelens die door haar heen bruisten, haar geest teisterden, en haar gevoelens dol leken te draaien.

Het feit dat zijn hand tussen haar dijbenen lag, dat hij ze uit elkaar had gedrukt en haar daar streelde, dat haar huid glad en nat was, opgezwollen en verhit, had haar moeten schokken, maar dat was niet het geval. Ze kon de hitte voelen van de vuurhaard die haar eigen lichaam was geworden, die intense warmte die diep in haar oplaaide toen hij verder onderzocht en vervolgens opende en verder binnendrong.

Haar adem stokte en haar zenuwen, die tot dat moment ontvankelijk en levend waren geweest, begonnen te kronkelen. Strak en strakker. Haar spieren spanden zich, maar op een nieuwe en andere manier.

Haar longen leken dichtgeklapt te zijn, ze snakte naar adem door hun kus en klampte zich aan hem vast toen er zich tussen haar dijbenen en diep in haar een gevoel opbouwde.

Ze begreep dat hij wist wat hij deed. Ze wist dat ze hierom had gevraagd, dat ze dit had moeten en willen weten.

Ze liet zich gaan, liet alle remmen los, gaf zich over aan die vloedgolf diep in haar en liet zich meesleuren.

In een landschap van gevoel. Naar een top van een onbeschrijflijke gewaarwording.

Haar gevoel werd allesoverheersend en haar lichaam leek in brand te staan. Hij ging dieper in haar, er sloeg een golf van vervoering door haar aderen en onder haar huid. Ze spande haar zenuwen en vuurde haar gevoelens aan...

Tot het ineenstortte en verbrijzelde.

Ze werd vervuld van een scherpe, bijna bijtende verrukking. Er schoot een heftig, stralend genot door haar heen.

De golven overspoelden haar lichaam, en lieten een gevoel van absolute zaligheid achter.

Langzamerhand nam de sensatie af en het gevoel ebde weg. Hij trok zijn hand terug.

Tot haar verrassing voelde ze zich leeg. Incompleet.

Onvervuld.

Toen ze weer helder kon nadenken, begreep ze het. Ze besefte dat dit iets voor twee mensen was en dat hij bij de pauze was opgehouden.

En niet van plan was om verder te gaan.

Ze wist het zonder te vragen, zijn besluit was duidelijk zichtbaar aan zijn zwaar gespannen spieren en zijn verbeten gezicht.

Bij wijze van bevestiging sloeg hij haar rokken naar beneden alsof hij een gordijn neerliet en legde zijn hand op haar heup.

Ze had het volste vertrouwen in zijn zelfbeheersing. Ze trok zich terug uit de kus, greep stoutmoedig tussen hen in en streek over de harde omtrek van zijn geslacht, het sterke gewicht dat ze tegen haar dijbeen aan voelde.

Ze sloot haar hand er zo goed mogelijk omheen; voelde hem verschuiven en hoorde hem sissend zijn adem inhouden.

Ze boog zich voorover en fluisterde tegen zijn lippen: 'Je wilt me.'

Hij lachte schor en gesmoord. 'Daar hoef je niet aan te twijfelen.'

Dat kon ze ook niet, niet met het brandende bewijs in haar handpalm, maar de mate van die behoefte, de pure kracht van zijn verlangen was verrassend en schokkend.

Nog een vorm van verleiding.

Maar het besef - het fysieke feit, een kortstondige wetenschap die tot leven was gekomen en was vertaald in vlees en bloed - bezorgde haar een huivering van pure voorzichtigheid. Het was een elementair gevoel van gevaar.

Hij haalde moeizaam adem, wrong met dichte ogen zijn hand tussen hun lichamen, legde die over de hare en pakte haar vingers stevig beet.

Toen trok hij langzaam haar hand weg.

Hij ademde uit, ze kon zijn gezicht niet goed zien in de duisternis, maar ze had durven zweren dat de harde trekken nog hoekiger waren geworden.

Ze fluisterde tegen zijn lippen: 'Waarom?'

Duidelijker hoefde ze niet te zijn. Hij wist nog wel beter dan zij dat hij haar had kunnen nemen als hij dat had gewild.

Hij keek haar onderzoekend aan, hief zijn hand op en liet een vinger langs haar lippen glijden. Ze rook en proefde haar eigen geur. Hij boog zich voorover en kuste haar, kuste het van haar lippen.

'Ben je daar dan klaar voor?'

Zijn woorden bleven in haar hoofd hangen en het was eigenlijk geen vraag.

Ze trok zich terug en keek in de donkere schaduw in zijn onpeilbare ogen. Ze voelde zijn verlangen nog steeds, de sterke behoefte die hem beheerste. Ze antwoordde naar waarheid: 'Nee. Maar...'

Hij kuste haar en smoorde haar woorden. Ze aarzelde heel even en het schoot door haar heen dat hij niet wilde dat ze de woorden uitsprak, niet wilde horen wat ze zou zeggen - wat hij had geweten dat ze wilde zeggen. Toen richtte ze haar aandacht weer dankbaar op de kus.

Ze voelde dat de hitte langzaam afnam. Weggleed en wegebde. Tot...

Hun lippen weken uiteen, maar bleven bij elkaar. Hun blikken raakten elkaar. Ze hief een hand op, gleed langs zijn wilskrachtige kaak en zei wat ze dacht. 'Volgende keer.'

Hij haalde adem en zijn borstkas zette uit. Toen greep hij haar bij haar taille en trok haar terug. 'Als je dat wilt.'

 

ALS JE DAT WILT.

De moeilijkste woorden die hij ooit had uitgesproken, maar hij moest ze zeggen.

Zijn hand sloot zich om de hare en ze liepen samen terug naar het huis. Een kort gesprek over het feit of het nodig was dat hij haar terugbracht naar haar kamer - een discussie die hij had gewonnen - had geholpen hen allebei weer enigszins tot de wereld te brengen.

Niet dat die nog hetzelfde leek als een week geleden.

Allemaal goed en wel, maar hij werd nu door een gigantisch verlangen verteerd. Hij had nog nooit eerder zo'n intense behoefte aan een vrouw gekend, laat staan aan een speciale vrouw. Hij had zijn natuurlijke neigingen nooit eerder zo hoeven te beheersen.

Alles in hem had zich ertegen verzet om haar vanavond te laten gaan en te laten ontsnappen. Het was niet bevorderlijk voor zijn goede humeur om zichzelf dit te moeten ontzeggen en het hoofd koel te houden terwijl zijn lichaam in vlammen opging.

En dat merkte ze maar al te goed, ze had hem al een paar keer aangekeken nadat ze uit het zomerhuis waren weggegaan. Zijn gezicht stond hard en toonde zijn gevoelens, en ze kende hem goed genoeg om die gevoelens te kunnen raden.

Ze wist het, maar hij vroeg zich ernstig af of ze het begreep. Ondanks al haar praten over seks en vertrouwen en huwelijk, vroeg hij zich af of het tot haar doordrong wat ze hadden gedaan, wat de volgende fase inhield en met welk lot ze aan het flirten was.

Het kwam wel. Daarom rekte hij het spel zo. Om te krijgen wat hij wilde, om alles wat hij wilde zeker te stellen en haar absolute, onvoorwaardelijke vertrouwen te winnen.

En de enige manier om dat te krijgen was het te verdienen.

Niet door bochten af te snijden of trucjes.

Geen druk, in geen enkele vorm.

Hij kon wel brullen.

Als je dat wilt.

Wanneer ze erover nadacht wat 'dat' inhield, zou het nog moeilijk genoeg worden. Gezien hun verleden wist hij dat ze niet enthousiast zou glimlachen en gestaag doorgaan zonder alles eerst lang en ernstig te overwegen. Hun beider aard zou haar beslissing om de laatste fase in te gaan er niet gemakkelijker op maken.

Als haar intelligentie, haar eigenzinnigheid en wat nog erger was, haar onafhankelijkheid... werden afgewogen tegen zijn persoonlijkheid die ze maar al te goed kende. Het was een soort tegen de stroom in roeien om haar ervan te overtuigen dat ze het risico moest nemen zich aan hem te geven. Hij kon elk voordeeltje gebruiken dat hij kon bemachtigen.

Hij ploeterde voort door de milde avond en ze kon hem gemakkelijk bijhouden.

Gelukkig was ze nooit een kletskous geweest. Ze sprak wanneer ze dat wilde en bij hem scheen ze nooit de noodzaak te voelen om stiltes te moeten doorbreken zoals veel andere vrouwen deden. Stiltes hingen gewoon tussen hen, niet moeizaam, maar prettig, zoals goed ingelopen schoenen.

Vertrouwdheid en haar geest. Dat waren twee dingen waarvan hij, als hij het handig aanpakte, enig voordeel kon hebben. Ze was veel meer geneigd tot logisch denken dan enige andere vrouw die hij ooit had gekend. En dat was altijd zo geweest. Hij had dus een kansje haar gedachten te raden, haar koers te voorspellen, en als hij het goed aanpakte kon hij haar in de richting krijgen waarin hij haar wilde hebben.

Zolang ze zijn heimelijke motief maar niet door had.

Als ze dat doorkreeg...

Welk kwaadaardig lot had bepaald dat hij de enige vrouw tot echtgenote wilde hebben van wie hij zonder twijfel wist dat hij haar nooit helemaal naar zijn hand kon zetten?

Hij onderdrukte een diepe zucht en keek op. Precies op het ogenblik dat Portia verstijfde.

Hij keek voor zich en zijn hand verstrakte om de hare toen hij de jonge tuinman zag die weer naar de privé-vleugel van het huis stond te kijken.

Portia trok aan zijn hand, hij knikte en ze liepen door. Samen glipten ze door de schaduwen de gang naar de tuin in.

Het huis was in duisternis gehuld en er was niemand. Ze liepen langs de kaars die onder aan de trap brandde en hij zag dat ze haar wenkbrauwen fronste.

'Wat is er?'

Ze knipperde met haar ogen, toen zei ze: 'Dennis, de tuinman, stond er ook al toen ik naar buiten ging.'

Hij trok een gezicht en gebaarde dat ze de trap op moest gaan. Toen ze de galerij op liepen, mompelde hij: 'Zijn fixatie is ongezond. Ik zal er met James over praten.'

Portia knikte. Het lag op het puntje van haar tong om te zeggen dat ze Ambrose ook had gezien, maar dat hij er op de terugweg niet meer was geweest. Het was niet nodig om dat tegen Simon te zeggen.

Ze kwamen bij haar kamer, ze bleef staan en Simon stopte ook. Ze wees met haar hoofd naar de deur.

Hij keek ernaar, pakte toen haar hand anders beet, vlocht zijn vingers tussen de hare en hief haar hand naar zijn lippen. 'Slaap lekker.'

Ze zag zijn halfdichte ogen, deed een stap dichterbij, rekte zich uit en raakte zijn lippen met de hare. 'Jij ook.'

Ze trok haar hand zachtjes uit de zijne, maakte de deur open en gleed erdoor. Zachtjes trok ze de deur achter zich dicht.

Er verstreek een hele minuut voor ze hem hoorde weglopen.

Het besef hoe echt en lichamelijk het verlangen van Simon naar haar was, was zonder meer een soort schok voor haar geweest. Een grotere, opzienbarender schok dan alles wat ze tot nu toe had geleerd.

Het was ook een verleiding, een grotere verleiding dan wat dan ook om door te gaan en te leren wat er verder nog was, wat voor hen de emotie was die deze intimiteit opriep. De emotie die met elke blik en elk moment samen sterker en zekerder scheen te worden.

Echter.

Dat was ook enigszins schokkend.

Portia bleef op het terras staan en keek naar buiten. Na het ontbijt met lady O. had ze haar alleen gelaten om zich aan te kleden en het ogenblik aangegrepen om even alleen te zijn, en tijdens een wandeling een beetje na te denken.

Na wat er gisteravond in het zomerhuis was gebeurd, stond nadenken boven aan haar lijstje.

Er lag nog wat dauw op het gras, maar dat zou niet lang meer duren. De zon scheen al en het zou weer een warme dag worden. De gasten van het feestweekend waren bezig zich voor te bereiden om een lange rit door Cranborne Chase te maken en in een herberg te lunchen voor ze terugkeerden. Iedereen hoopte dat een dagje weg van de Hall de sfeer zou verbeteren en de herinneringen aan gisteren zou laten vervagen.

Ze had het heesterperk nog niet zo goed bekeken en liep het terras af in de richting van de doorgang die in de eerste haag was gesnoeid. Zoals alle onderdelen van de tuinen van Glossup Hall was het heesterperk vrij uitgebreid, maar ze had pas een klein eindje gelopen toen ze al stemmen hoorde.

Ze ging langzamer lopen.

'Vind je de vraag over het vaderschap niet spannend?'

Vaderschap. Portia bleef met een ruk staan. Dat was Kitty's stem geweest.

'Ik vind werkelijk niet dat het aan mij is om te raden. Je zult het me vast wel vertellen wanneer je zover bent.'

Winifred. De zussen stonden aan de andere kant van de haag waar Portia stond. Het pad met groene muren waar ze op liep, sloeg een eindje verderop af, daar was vermoedelijk een grasveld met een fontein of een vijver.

'O, ik denk dat dit je wel zal interesseren. Het komt zo dichtbij, zie je.'

De klank van Kitty's stem was die van een wraakzuchtig kind dat een bijzonder ergerlijk geheim koestert en haar tijd afwacht om moeilijkheden te veroorzaken. Het was duidelijk dat ze wilde dat Winifred zich afvroeg wie de vader van haar kind was.

Er klonk geruis van zijden rokken en toen sprak Winifred opnieuw. 'Weet je, lieve kind, er zijn tijden dat ik jou aankijk en me alleen maar afvraag of mama papa voor de gek heeft gehouden.'

De minachting die uit deze woorden sprak was des te krachtiger omdat Winifred met zachte stem praatte. En wat nog erger was, er lag nog iets anders aan de basis van die minachting dat nog onplezieriger was.

'En nu moet je me excuseren,' zei Winifred, 'ik moet me klaarmaken om mee te gaan. Desmond komt me in zijn rijtuig halen.'

Portia draaide zich om en liep snel het heesterperk uit. Ze liep de rozentuin in, rook de grote bloemen en wachtte met een oog op het grasveld gericht tot ze Winifred zag langskomen om het huis in te gaan. Toen Kitty niet direct verscheen, liep Portia zelf naar het huis.

Ze keek achterom over het grasveld naar het heesterperk en ving een glimp op van Dennis die onder aan een haag een bloembed aan het wieden was, een van de hagen die om het heesterperk liep. Hij keek haar kant op en er lagen donkere kringen onder zijn ogen.

Geen wonder. Portia liep het terras op en ging het huis in.

Ze had beloofd terug te komen en lady O. naar beneden te helpen. Bij haar kamer aangekomen, zat lady O. al te wachten in de leunstoel bij de open haard. Een blik op het gezicht van Portia en ze wuifde haar dienstmeisje weg. Zodra de deur dicht was, wilde ze weten: 'Goed, dan! Laat maar horen.'

Ze knipperde met haar ogen. 'Horen?'

'Precies. Vertel maar wat je te weten bent gekomen.' Lady O. zwaaide met haar stok. 'En ga in vredesnaam zitten. Je bent bijna zo erg als Cynster zoals je boven me uittorent.'

Ze ging met een vaag glimlachje zitten terwijl de gedachten door haar hoofd tuimelden.

'En?' Lady O. leunde op haar stok en vestigde haar zwarte felle ogen op haar. 'Vertel me alles.'

Ze keek in die ogen en kon geen woorden bedenken die alles zelfs maar gedeeltelijk konden omschrijven. 'Ik heb geleerd dat de zaken... niet zo eenvoudig zijn als ik dacht.'

Lady trok haar wenkbrauwen op. 'Juist. Welke zaken?'

'Allerlei zaken.' Ze had lang geleden geleerd zich niet van de wijs te laten brengen door die oude feeks. 'Maar dat doet er niet toe. Er is iets anders - iets waar ik net achter ben gekomen, en ik denk dat u dat moet weten.'

'O?' Lady O. was uitgeslapen genoeg om te weten wanneer ze om de tuin werd geleid, maar nieuwsgierigheid was een van haar zwakkere eigenschappen en dat wist Portia. 'Wat dan?'

'Ik liep net te wandelen in het heesterperk...'

Ze herhaalde zo zorgvuldig mogelijk wat ze had gehoord. Toen ze klaar was, bestudeerde ze het gezicht van lady O. Hoe die het voor elkaar kreeg, wist Portia niet, maar de oude dame slaagde erin ultieme afschuw uit te drukken terwijl haar gezicht verder toch ondoorgrondelijk bleef.

'Denkt u dat Kitty zwanger is? Of zou ze het verzonnen hebben om Winifred te kwetsen?'

Lady O. snoof. 'Is ze daar dom en onvolwassen genoeg voor?'

Portia gaf geen antwoord. Ze nam lady O. zorgvuldig op en ving de mogelijkheden op die achter die zwarte ogen werden overwogen. 'Ik heb eens nagedacht... ze is nog niet één keer komen ontbijten sinds we hier zijn. Ik heb er niet eerder aandacht aan geschonken, maar gezien haar voorkeur voor mannelijk gezelschap en het feit dat de heren elke ochtend in de ontbijtzaal zijn, is dat misschien ook wel een teken?'

Lady O. bromde iets. 'Hoe klonk Kitty?'

'Kitty?' Portia haalde zich het voorval voor de geest. 'De tweede keer dat ze sprak, klonk ze als een vervelend kind. Maar nu u het vraagt, de eerste keer klonk ze enigszins hysterisch.'

Lady O. trok een gezicht. 'Dat klinkt niet best.' Ze bonsde met de stok op de vloer en hees zich overeind uit de stoel.

Portia stond op om haar arm te pakken. 'Wat denkt u ervan?'

'Als ik een gok moest wagen, zou ik zeggen dat dat domme kind werkelijk in verwachting is, maar geen idee heeft wie de vader is. Helaas is ze dom genoeg om die vraag als inzet in haar dwaze spelletjes te gebruiken.' Lady O. bleef staan terwijl Portia de deur openmaakte. Ze pakte Portia's arm weer en keek haar aan. 'Let op mijn woorden, het loopt niet goed af met dat kind.'

Ze kon nauwelijks knikken, boog haar hoofd een beetje en leidde lady O. vervolgens naar de trap.

 

Cranborne Chase met zijn enorme eiken en beuken was een leuke onderbreking van zowel het weer als de geforceerde stemming die de groep in zijn greep hield.

'Als de omstandigheden anders waren geweest, weet ik zeker dat lady Calvin was vertrokken.' Portia wandelde aan de arm van Simon door een laan met beuken.

'Dat kan ze niet doen. Ambrose is hier in feite zakelijk. Hij is druk bezig om lord Glossup en mr. Buckstead te polsen, evenals mr. Archer...'

'En lady Calvin zal altijd doen wat goed is voor haar zoon. Dat bedoel ik.'

Ze waren ver genoeg van de rest van het gezelschap verwijderd dat een beetje rondliep in de koelere lucht onder de dik bebladerde bomen om vrijuit te kunnen praten. De groep was over een aantal rijtuigen verspreid en had het laatste deel van de ochtend langzaam over slingerende weggetjes door het oude woud gereden. Daarna waren ze een klein gehucht in gereden met een uitstekende herberg, waar een maaltijd was gereserveerd. De herberg lag net aan het pad waar ze hadden gewandeld. De herbergier had een door bomen omzoomd valleitje aangewezen waar vandaan talloze wandelingen naar alle kanten mogelijk waren. Een allervriendelijkst landschap voor een wandeling na de maaltijd.

Lord Netherfield en lady O. hadden de heerlijkheden van het bos beleefd geweigerd en waren in de herberg achtergebleven, alle anderen strekten hun benen voor ze weer de koets in klommen.

Portia bleef staan, draaide zich om en keek de helling af. Ze waren een steil pad op gelopen en geen van de anderen was hen gevolgd. Iedereen was op enige afstand nog zichtbaar.

Ze zag Kitty naast lady Glossup en mrs. Archer lopen en trok een gezicht. 'Ik denk niet dat het veel zin heeft wat zij met Kitty proberen te doen.'

Simon keek even naar de drie dames. 'Haar apart houden?'

'Ze kan hier niet veel uithalen, maar ik durf te wedden dat ze als we terug zijn op de Hall er weer op volle kracht tegenaan gaat.'

Simon bromde iets. Even later vroeg hij: 'Wat is er aan de hand?'

Ze keek op en ze besefte dat hij haar had lopen opnemen. Ze had naar Kitty gekeken en haar chagrijnige uitdrukking en vijandige houding geprobeerd te doorgronden. Ze probeerde dat in overeenstemming te brengen met de manier waarop zij zich zou voelen als zij zou weten dat ze in verwachting was. Ze glimlachte even, schudde haar hoofd en wendde zich van Kitty af. 'Niets. Ik was even in gedachten.'

Zijn ogen bleven op haar gericht, maar voor hij erop kon doorgaan greep ze zijn arm beet. 'Kom, laten we die heuvel op gaan.'

Hij gaf toe en ze liepen omhoog en ontdekten een plekje met een mooi uitzicht in een diepere, minder toegankelijke vallei waar een aantal herten ongestoord stond te grazen.

Ze werden door de anderen teruggeroepen en gingen vandaar naar de herberg. Er was een lichte onenigheid over wie waar moest zitten op de terugweg; iedereen negeerde Kitty's verlangen om bij James in het rijtuig te kunnen zitten. Lucy en Annabelle wrongen zich op de zitplaats naast James en ze vertrokken achter Desmond met Winifred naast zich. Simon had Portia naast zich en Charlie volgde daarachter en vervolgens kon de rest in de zwaardere koetsen stappen.

De sjezen bereikten de Hall lang voor de rest van het gezelschap aankwam. Ze reden regelrecht naar de stallen. De heren hielpen de dames uitstappen. Winifred was tamelijk bleek en excuseerde zich en liep snel naar het huis. De mannen raakten verdiept in een gesprek over paardenvlees. Portia had wel willen meedoen, maar Lucy en Annabelle zochten duidelijk haar steun.

Ze zuchtte inwendig en berustte in een rustig uurtje binnen en liep met de meisjes terug naar het huis.

Ze zaten in de huiskamer te wachten toen de rijtuigen eindelijk kwamen aanrollen. Lucy en Annabelle zaten rustig te borduren en keken op in de richting van de hal aan de voorkant van het huis.

Portia kon de stemverheffing al horen voor er mensen in de gang kwamen. Ze onderdrukte een grimas en stond op.

De twee meisjes keken haar even aan. Ze hoorden Kitty's schrille en scherpe stem en ze sperden hun ogen open.

'Blijf hier,' zei Portia. 'Jullie hoeven er niet naartoe. Ik zal wel tegen jullie moeders zeggen dat jullie hier zijn.'

Ze wierpen haar allebei een dankbare blik toe en met een geruststellende glimlach liep ze naar de deur. In de hal liep ze rechtstreeks naar mrs. Buckstead en lady Hammond om te zeggen waar hun dochters waren en liep toen naar lady O.

Lady O. knikte kort en greep haar arm beet; de kracht in de klauwachtige greep was een goede graadmeter van het feit dat ze zich behoorlijk had zitten ergeren. Lord Netherfield, die tot die tijd naast lady O. had gelopen, knikte goedkeurend, wierp een kritische blik op zijn schoon-kleindochter en liep naar de bibliotheek.

Portia hielp lady O. de trap op naar haar kamer, en toen de deur eenmaal dicht was, zette ze zich schrap voor de felle aanval. Lady O. was altijd bijzonder openhartig.

Maar dit keer was lady O. blijkbaar te moe. Portia hielp haar bezorgd snel naar bed.

Toen ze rechtop ging staan, keek lady O. haar aan. En beantwoordde haar onuitgesproken vraag. 'Ja, het was erg. Erger dan ik had verwacht.'

Portia keek in de oude ogen. 'Wat zei ze?'

Lady O. bromde iets. 'Dat is het nou net, het was niet zozeer wat ze zei, maar wat ze niet zei.'

Lady O. staarde even in het niets, deed haar ogen dicht en zuchtte. 'Laat me maar alleen, kind, ik ben moe.'

Portia draaide zich om naar de deur.

Lady O. ging verder: 'En er is iets aan de hand wat absoluut niet door de beugel kan.'

 

Portia liep naar beneden via de minder vaak gebruikte trap in de westelijke vleugel. Ze wilde niemand tegenkomen, ze had wat tijd voor zichzelf nodig.

Er was een wolk op Glossup Hall neergedaald, zowel letterlijk als figuurlijk. Er stak een storm op, de zon was verdwenen achter grijze wolken en de lucht was drukkend geworden.

De sfeer in het huis was nog zwaarder. Bedrukt en duister. Ze was niet direct een gevoelig type, maar dit voelde ze wel. Het effect op de meisjes Hammond en zelfs op lady Hammond en mrs. Buckstead was duidelijk.

Het oorspronkelijke plan was dat iedereen nog twee dagen zou blijven. Eerder vertrekken zou beledigend voor lady Glossup zijn en dat had ze niet verdiend. Maar geen van de gasten had veel zin om te blijven hangen. Zij en lady O. waren van plan geweest om naar Londen terug te gaan.

Ze vroeg zich af wat Simon van plan was.

Toen ze op de begane grond aankwam, hoorde ze het geluid van biljartballen. Ze keek door de gang van de westelijke vleugel en hoorde door de open deur van de biljartkamer het zachte gemompel van mannenstemmen. Simon was er ook bij.

Ze liep door de gang naar de tuin en wandelde het grasveld op.

Ze keek omhoog naar de wolken. Ondanks het drukkende weer was er nog geen teken van enige storm te bekennen, geen bliksem, geen onweer, geen geur van regen. Alleen die zware geladen stilte.

Ze trok een gezicht en liep naar het heesterperk. Dat was vast de veiligste plek waar ze kon voorkomen verdere onthullingen te moeten aanhoren. Het zou wel heel toevallig zijn als ze weer ongewenst een gesprek zou horen.

Ze liep onder de groene doorgang, wandelde naar het pad met hagen en was op dezelfde plek als tijdens haar eerdere uitstapje, toen het oude gezegde werd bewezen dat theorie en praktijk twee verschillende dingen zijn.

'Dom kind! Natuurlijk is de baby van Henry. Je kunt niet zo dom zijn om iets anders te suggereren.'

Mrs. Archer klonk of ze de hysterie nabij was.

'Ik ben niet degene die dom is.' Kitty's stem klonk striemend. 'En ik wil het niet hebben, dat kan ik u wel zeggen! Maar maakt u zich geen zorgen. Ik weet wie de vader is. Ik moet hem alleen nog overhalen de zaken op mijn manier te bekijken en dan is alles in orde.'

Daarop werd het stil, toen haalde mrs. Archer bijna hoorbaar diep adem en vroeg met trillende stem: 'Jouw manier. Alles moet altijd op jóuw manier. Maar wat is dat voor manier?'

Portia wilde zich omdraaien en weglopen. Maar ze begreep precies wat mrs. Archer vroeg, waar ze bang voor was. De kwestie raakte Portia te veel om het niet te willen weten.

'Ik heb het u al eens gezegd.' Kitty's stem werd krachtiger. 'Ik wil opwinding en spanning! Ik wil niet lijdelijk toekijken en een baby krijgen - opzwellen en lelijk worden...'

'Je bent niet wijs!' De stem van mrs. Archer klonk radeloos. 'Je bent met Henry getrouwd, dat wilde je...'

'Alleen omdat u me vertelde dat ik een lady zou worden en alles zou hebben. Ik wil...'

'Maar niet dit! Niet zo. Je kunt niet...'

'Jawél!'

Portia maakte rechtsomkeert en liep met grote stappen weg, haar voetstappen werden gedempt door het dikke gras. Haar emoties kolkten, ze kon niet nadenken en ze wilde er niet over nadenken wat Kitty bedoelde. Ze liep woedend en met haar blik strak op het grasveld voor zich gericht snel met ruisende rokken door.

Zo botste ze tegen Simon op.

Hij ving haar op, keek naar haar gezicht en wierp toen een blik in de richting van het heesterperk. 'Wat is er gebeurd?'

Bij het zien van zijn gezicht, de wilskrachtige trekken en het gevoel van die gespannen spieren onder zijn mouw hapte ze naar adem en schudde snel haar hoofd. 'Ik moet hier weg. Minstens voor een uur of twee.'

Hij bestudeerde haar gezicht. 'We kunnen naar het uitzichtpunt wandelen.'

'Ja.' Ze haalde opnieuw diep adem. 'Laten we dat doen.'