Hoofdstuk 4

'Nou, goed onthouden, strategisch denken!'

Met die woorden zeilde lady O. de salon binnen met een iets minder indrukwekkende Portia in haar kielzog. Ze hield haar hoofd hoog, zweefde naar binnen en merkte prompt dat iedereen naar haar keek.

En wat nog interessanter was, de vrouwen hervatten na een snelle, allesomvattende blik hun gesprekken, maar de ogen van de heren bleven aanzienlijk langer op haar gericht, sommigen keken zelfs zo lang dat ze door iemand uit de omgeving tot de orde moesten worden geroepen.

Ze wist goed dat ze moest doen of ze niets merkte. Uiterlijk leek ze de rust zelve en maakte een knixje voor lady Glossup, die haar hoofd met een koninklijke glimlach neeg en zich toen weer tot Winifred wendde die met Desmond en James aan het praten was.

De ogen van Desmond en James straalden van bewondering bij de begroeting. Ze accepteerde het nonchalant als haar goed recht en verviel in het gebruikelijke sociale gebabbel.

Innerlijk fronste ze haar wenkbrauwen. Was ze veranderd? Was ze op de een of andere manier anders alleen omdat ze zich had voorgenomen een echtgenoot te zoeken - was dat soms zichtbaar? Of had ze altijd dergelijke reacties opgewekt, maar had ze het nooit opgemerkt omdat ze nooit eerder de moeite had genomen om op te letten hoe mensen, en met name heren, op haar reageerden?

Terwijl ze rondliep en hier en daar mensen begroette, werd het haar steeds duidelijker dat het laatste het geval was. In zekere zin een ontnuchterende gedachte. Lady O. had gelijk gehad, ze moest heel erg met haar hoofd in de wolken hebben gelopen. Maar die wetenschap verhoogde wel haar zelfvertrouwen. Voor het eerst besefte ze dat ze iets had, een of ander wapen, dat ze kon gebruiken om een echtgenoot te lokken en te binden.

Nu moest ze alleen nog leren hoe ze de juiste man moest kiezen en hoe ze dat wapen moest hanteren.

Simon stond met de gezusters Hammond en Charlie te praten en ze liep met een koel knikje langs. Sinds ze de ruimte was binnen gekomen, had hij haar voortdurend in het oog gehouden. De uitdrukking op zijn gezicht was hard, zo hard als steen en ze had geen idee wat er in hem omging.

Ze wilde ten koste van alles zijn beschermingsinstinct vermijden en liep bevallig verder naar Ambrose en lady Calvin.

Simon keek hoe Portia glimlachte tegen Ambrose en hem charmeerde. Hij moest de spieren in zijn gezicht nog steviger aanspannen om zijn norse blik te verbergen. Waarom hij dit zo voelde en wat voor emoties er in hem kolkten, daar kon hij zich nu niet mee bezighouden. Hij had zich nooit eerder zo gevoeld, hij was meer dan in het nauw gedreven. Hij was geprikkeld.

De wetenschap dat hij niet wist waarom, maakte alles alleen maar erger. Er was iets veranderd, maar hij kon zich door dat allesoverheersende idee-fixe niet lang genoeg concentreren om erachter te komen wat er dan was veranderd.

Die middag had hij gewacht tot Portia naar beneden zou komen nadat ze lady O. naar haar kamer had gebracht. Hij had haar willen spreken, haar willen proberen over te halen hem te vertellen wat ze wilde leren.

Ze was niet gekomen, of liever gezegd, hij had haar niet kunnen vinden en dus vroeg hij zich af waar ze naartoe was gegaan en met wie.

Hij zag haar vanuit zijn ooghoek, een slank figuurtje in zacht parelgrijs met hoog opgestoken haren, hoger dan hij ooit eerder had gezien. Dit kapsel liet haar nek vrij en trok de aandacht naar de sierlijke ronding van haar hals en haar tengere schouders. De parelketting die ze droeg... een keer om haar hals gewonden en de andere lus laag onder de gazen rand van haar lijfje om daarna te verdwijnen in de schaduwrijke vallei tussen haar borsten. Het zette zijn fantasie aan het werk. Hij kon het niet van zich af zetten, zelfs niet als hij de andere kant op keek. Zijn handpalmen tintelden ervan.

Ze bewoog zich onbewust en onschuldig, de manier waarop ze sprak was niet veranderd. Toch wist hij dat haar bedoelingen zonder twijfel waren veranderd.

Waarom dat iets met hem te maken zou hebben, wist hij niet, hij wist alleen dat het zo was.

Hij keek op toen er enige opschudding bij de deur ontstond. Kitty was binnengekomen. Ze zag er prachtig uit in wit satijn, royaal versierd met zilveren kant. Haar blonde haar was ingewikkeld opgemaakt en er schitterden diamanten op haar borst en in haar oren. Ze was een plaatje om te zien en dat kwam ook omdat ze genoot, dat was aan haar gezicht en ogen te zien. Ze straalde het eenvoudig uit.

Ze sprak rustig met de oudere leden van het gezelschap, toen nam ze Henry bij de arm en begon rond te lopen; bij elke groep bleef ze even staan om complimentjes uit te delen en in ontvangst te nemen.

Simon keek weer naar Portia. Toen Kitty bij haar bleef staan, was het resultaat wat hij al had gedacht; tegen Portia's subtielere, veel boeiender schoonheid, leek Kitty smakeloos. Ze bleef niet staan, maar liep door en bleef naast hem staan.

Ze konden slechts een paar woorden wisselen voor de butler binnenkwam en aankondigde dat het diner was opgediend.

Hij leidde Lucy binnen en hoopte tegen beter weten in... maar nee, de zitplaatsen waren verdeeld en hij vermoedde dat Kitty het zo had geregeld. Lord en lady Glossup namen hun plaats in aan de uiteinden van de tafel, Kitty had zichzelf aan de ene kant in het midden geplaatst met Henry recht tegenover haar, precies zoals het hoorde. Desmond zat links van haar en Ambrose rechts. Portia zat ergens aan het eind tussen Charlie en James in. Hij, Simon, zat bijna aan het uiteinde aan de overkant van de tafel, naast Lucy en de vrijwel zwijgende Drusilla.

Als de zaken anders hadden gelegen zou hij geen reden tot klagen hebben - Lucy was gezellig en opgewekt ook al keek ze een beetje te vaak naar James, en Drusilla vergde hooguit af en toe een beleefde opmerking. Maar nu moest hij de hele maaltijd aanzien hoe Portia handig werd beziggehouden door Charlie en James.

Normaal gesproken zou het niet in hem zijn opgekomen om op haar te letten, niet in deze omgeving. Tot nu toe was haar houding ten opzichte van heren uitermate afwijzend geweest. Charlie noch James zou kans hebben gehad om succes bij haar te boeken. De gedachte dat zij op hun uitgekookte trucjes kon reageren zou niet in hem zijn opgekomen.

Tijdens alle gangen hield hij haar heimelijk in het oog; op een gegeven moment merkte hij dat de blik van lady Osbaldestone op hem bleef rusten en hij werd nog voorzichtiger. Maar zijn ogen leidden een eigen leven, hij kon niets van het gesprek verstaan, maar de manier waarop Portia glimlachte en de snelle, levendige en geïnteresseerde blikken die ze zowel James als Charlie schonk, hielden zijn aandacht gevangen.

Waar was ze verdorie mee bezig?

Wat wilde ze leren?

En wat nog belangrijker was, had ze enig idee wat er zich in de hoofden van James en Charlie afspeelde?

Hij wel. En dat zat hem erger dwars dan hij wilde toegeven, hij wilde er eigenlijk niet eens over nadenken.

Lady O. keek weer naar hem. Hij sloeg zijn wimpers neer en wendde zich tot Lucy. 'Heb je gehoord wat de plannen voor morgen zijn?'

Hij zat zijn tijd uit, gelukkig was Lucy net zo ongeduldig om naar de balzaal te gaan als hij. Zodra lady Glossup opstond en iedereen die richting uit wuifde, bood hij Lucy zijn arm aan en liet Drusilla achter, om met mr. Archer te volgen.

Portia had dichter bij de deuren gezeten en liep een eindje voor hem uit aan de arm van Charlie. In de hal aan de voorkant van het huis moesten ze de plaatselijke gasten ontlopen die begonnen binnen te druppelen. De logés gingen regelrecht van de hal naar de balzaal. Het was duidelijk te zien aan de menigte die al in de hal stond dat het een goed bezocht bal ging worden. Simon stevende rechtdoor met Lucy, vastbesloten om Portia op te vangen voor ze in de massa zou opgaan.

Toen ze de balzaal in liepen, zagen ze James vlak voor zich, hij nam de reeds aanwezige gasten op en tuurde over de hoofden heen.

Simon wist zonder meer dat James naar Portia op zoek was en hij bleef even staan met Lucy aan zijn arm.

Voor James het goed en wel besefte, dook Kitty voor hem op. Ze legde een hand op zijn arm, deed een stap dichter naar hem toe - te dicht. James deed een stap achteruit en ze volgde hem. Hij moest haar wel familiair tegen zich aan laten leunen. Haar glimlach was een en al verleiding en ze sprak zachtjes.

Ze was klein en James moest zijn hoofd buigen om haar te verstaan, waardoor een beeld ontstond dat een hechtere relatie suggereerde dan alleen maar een familieband.

Simon voelde Lucy naast zich verstijven.

James kwam overeind, en keek op. Er lag een radeloze uitdrukking op zijn gezicht. Hij zag Simon en sperde zijn ogen wijd open.

Geen vriend kon een dergelijke smeekbede negeren.

Simon klopte op Lucy's hand. 'Kom, laten we even naar James gaan.'

Vanuit zijn ooghoek zag hij dat Lucy haar kin hief. Vastbesloten liep ze naast hem voort.

Kitty zag ze aankomen, deed een stap achteruit zodat haar lichaam dat van James net niet meer raakte.

'Hallo, Kitty!' Lucy praatte al voor ze stilstonden, iedereen noemde elkaar nu bij de voornaam. 'Wat zul je blij zijn met deze opkomst. Had je zoveel mensen verwacht?'

Het kostte Kitty een ogenblik om over te schakelen, maar toen glimlachte ze. 'Het is inderdaad heel lonend.'

'Waarom sta je niet bij je schoonmoeder om iedereen te begroeten?'

Simon beet op zijn lip en applaudisseerde Lucy's vindingrijkheid in stilte toe. Ze hield haar ogen wijd opengesperd en keek onschuldig, maar ze had het Kitty binnen een paar seconden heel moeilijk gemaakt.

Kitty's glimlach werd onzeker. 'Lady Glossup heeft me niet nodig. Bovendien,' ze keek James aan, 'dit is het beste ogenblik om te zorgen dat het een geweldige avond wordt.'

'Ik geloof dat een zekere jongeman dat ook van plan was.' Simon loog zonder enig gewetensbezwaar. 'Hij vroeg naar jou toen we langskwamen, een donkere heer, iemand uit de stad.'

'O ja?' Kitty was ogenblikkelijk afgeleid. 'Weet je wie het was?'

'Niet van naam.' Simon keek in de richting achter de openstaande deuren waardoor de gasten nu binnenstroomden. 'Ik zie hem zo gauw niet, misschien moet je even wat rondlopen om te kijken of je hem tegenkomt.'

Kitty aarzelde heel even, toen glimlachte ze vastberaden tegen James. 'Die wals bewaar je wel voor me, hè?'

Het gezicht van James leek wel uit steen gehouwen. 'Als we dan bij elkaar in de buurt staan en niet ergens anders mee bezig zijn...'

Hij haalde zijn schouders op. 'We zullen ons met heel veel gasten moeten bezighouden.'

Kitty's ogen spraken boekdelen, ze perste haar lippen op elkaar om een onverstandig vinnig antwoord in te houden. Omdat Lucy en Simon erbij stonden, was ze gedwongen haar hoofd te neigen. Ze keek Simon aan: 'Donker zei je, hè?'

Hij knikte. 'Gemiddelde lengte, goed gebouwd. Goede handen. Prima kleermaker.'

Dat was ongeveer alles wat de ene heer bij een ander opviel. Kitty slikte het en ze liep met een kort knikje weg.

James keek Simon aan, zijn opluchting was duidelijk.

Lucy stond tussen hen in en merkte monter op: 'Ik wist niet dat je zoveel buren had in het district.' Ze keek James even aan. 'Misschien kunnen we even gaan lopen en wil je zo vriendelijk zijn om me voor te stellen?'

James aarzelde heel even, toen glimlachte hij en bood haar zijn arm aan. 'Het zal me een eer zijn om dat te doen.'

Simon was niet verbaasd over de blik die James hem over het hoofd van Lucy toewierp. Een nieuwe smeekbede, dit keer om hem niet alleen te laten met Lucy. Hij zette zijn eigen belangen opzij, het was tenslotte onwaarschijnlijk dat Portia halsoverkop iets zou doen. Dus kuierde hij mee, praatte mee, en zo vormden ze een trio. Hij begreep best dat James wilde voorkomen dat Lucy dacht dat er zich iets persoonlijks tussen haar en James aan het ontwikkelen was.

'Dank je.' James klopte hem op de schouder toen de eerste dans begon en ze toekeken hoe Lucy met de jonge landjonker die haar beleefd ten dans had gevraagd, de quadrille danste. 'Nu begrijp je waarom ik je zo graag hier wilde hebben.'

Simon bromde iets. 'Ik zou me om Lucy geen al te grote zorgen maken, ze is misschien enthousiast, maar ze weet waar de grens ligt. Maar Kitty...' Hij keek James even aan. 'Ben je van plan hier te blijven nadat de logés weg zijn?'

'Lieve god, nee!' James huiverde. 'Ik ben weg als jij weg bent, ik denk dat ik die oude Cromer eens ga opzoeken. Northumberland moet ver genoeg weg zijn om zelfs aan Kitty te kunnen ontkomen.'

Simon grinnikte en ze liepen ieder een andere kant op. Terwijl hij met James en Lucy had lopen praten, had hij heimelijk de ruimte afgespeurd en Portia gevonden. Ze stond nu tegen de muur aan de overkant, bij de openslaande deuren die naar het terras leidden en de milde avond toegang verleenden. Charlie stond naast haar, samen met een officier in vol ornaat. Beiden waren zo druk bezig dat ze alles om zich heen vergaten en de pracht en praal van het bal negeerden.

Begrijpelijk, want Portia straalde. Haar donkere ogen schitterden, haar handen gebaarden sierlijk en haar gezicht was een plaatje. Zelfs vanuit de verte liet ze hem niet onberoerd. Haar aandacht was helemaal gericht op de man met wie ze sprak en een dergelijke toewijding werkte gegarandeerd bij iedere gezonde man.

Bij iedere andere vrouw had hij een dergelijk gedrag onder het hoofdstuk flirten geplaatst en terecht, maar Portia beheerste die kunst niet, dat durfde hij nog steeds te zweren. Hij liep de zaal rond en schatte zijn kansen in. Met zijn blik op de drie mensen, bestudeerde hij hun gezichten en hij twijfelde er niet aan dat zelfs Charlie en haar laatste verovering, wie dat ook mocht zijn, haar gedrag aanzagen voor de gebruikelijke uitnodiging.

Maar het was iets anders. Het raadsel waar ze mee bezig was, maakte haar nog charmanter en aantrekkelijker.

Hij stond nog maar een paar meter van haar af toen er een hand op zijn arm neerdaalde en hem met een onverwachte kracht beetpakte.

'Daar ben je dus!' Lady Osbaldestone keek hem kwaadaardig grijnzend aan. 'Je hebt geen zus of nichtjes die je moet voorstellen, dus je kunt niet bezig zijn. Kom even mee, ik wil je aan iemand voorstellen.'

'Maar...' Hij verzette zich, ze wilde hem bij Portia weghalen. Dat verdomde bal was al een uur aan de gang en hij was nog steeds niet dichterbij gekomen.

Lady O. keek hem even aan en wierp toen een blik langs hem, op Portia. 'Portia? Poe!' Ze knipte met haar vingers. 'Daar hoef je je niet druk om te maken en bovendien ben je niet eens zo dol op haar.'

Hij deed zijn mond open om minimaal het eerste tegen te spreken.

Lady O. schudde haar hoofd. 'Het is niet jouw probleem als je vriend Charlie haar een beetje te veel champagne voert.'

'Wat?' Hij probeerde zich om te draaien en te kijken.

Lady O. hield hem in een ijzeren greep vast. 'Wat geeft het als ze een beetje aangeschoten raakt? Ze is oud genoeg om te weten wat ze doet en sterk genoeg om het alleen af te kunnen. Het zal haar goeddoen als ze eens een beetje om zich heen kijkt, dat domme kind is tenslotte al vierentwintig.' Lady O. snoof en trok hem mee. 'Nou, vooruit. Deze kant op.'

Ze zwaaide voor zich uit met haar stok. Hij onderdrukte zijn opstijgende paniek en gaf toe. De snelste weg naar de vrijheid was toe te geven aan de plannen van lady O. Hij zou bij de eerste de beste mogelijkheid ontsnappen en daarna zou hij er niets meer tussen laten komen.

Portia zag hoe lady O. Simon wegleidde en zuchtte inwendig. Of het van opluchting of teleurstelling was, wist ze niet zeker. Ze wilde niet dat hij op zijn gebruikelijke arrogante afkeurende manier om haar heen hing, maar misschien was dat ook niet zijn bedoeling geweest. Als de blik die eerder in zijn ogen had gelegen iets betekende, was zijn houding ten opzichte van haar veranderd, maar ze wist niet waarin, en ze had nog geen kans gehad daarnaar te raden. Desondanks wilde ze haar nieuwe wapen op hem proberen. Hij was een van de drie die ze had uitgekozen om te 'overwegen', en terwijl het heel goed ging met Charlie en James, moest ze met Simon nog aan de slag.

Maar Charlie en luitenant Campion waren interessant genoeg en voldoende ontvankelijk voor haar trucjes om als oefening mee te tellen.

Ze richtte haar blik op het gezicht van luitenant Campion. 'Dus u zit het grootste gedeelte van het jaar hier in Dorset. Is het erg koud 's winters?'

Campion straalde en gaf antwoord. Hij vertelde genoeg over zichzelf om zijn relatieve rijkdom in te schatten, het niveau en de eigendommen van zijn familie en zijn enthousiasme voor zowel het militaire als het persoonlijke leven.

Wat waren heren bijzonder meegaand wanneer je het klappen van de zweep eenmaal kende. In gedachten hoorde ze opmerkingen van haar oudere zussen over de omgang met hun echtgenoten.

Niet dat luitenant Campion ergens voor in aanmerking kwam, er ontbrak iets aan hem. Misschien een zekere uitdaging, ze wist heel zeker dat ze hem om haar vinger kon winden maar wonderlijk genoeg was dat geen leuk vooruitzicht.

Charlie, die even was weggelopen, kwam terug met nog een glas champagne. Hij bood het haar zwierig aan. 'Alsjeblieft, je moet uitgedroogd zijn!'

Ze nam het glas aan, bedankte hem en nam een slokje. De temperatuur in de balzaal liep op, de zaal was nu vol en de warmte van de lichamen vermengde zich met de zwoele warmte van de avond.

Charlie was haar blijven aankijken. 'Afgelopen seizoen waren er uitstekende toneelstukken in de Theatre Royal, heb je de kans gehad te gaan kijken?'

Ze glimlachte. 'De eerste twee, ja. Er is een nieuwe directie bij de schouwburg, heb ik gehoord.'

'Inderdaad.' Luitenant Campion keek Charlie strak aan. 'Ik heb begrepen...'

Het drong tot Portia door dat Charlie had gehoopt de luitenant met een dergelijke vraag te kunnen uitschakelen, hij wist niet dat Campion een deel van elk seizoen zijn verlof in de stad doorbracht. Haar lippen vertrokken, de luitenant praatte door en zette zijn mening uitvoerig uiteen.

Charlie onderging de tegenslag als een man, maar greep de gelegenheid aan om haar ten dans te vragen zodra de muziek weer begon te spelen.

Ze accepteerde en ze walsten enthousiast, met verve en lachend weg. Charlies eerdere terughoudendheid was verdwenen, en hoewel hij nog steeds voorzichtig was om haar te veel over zichzelf te vertellen, was hij vastbesloten om zo veel mogelijk over haar te weten te komen.

En haar bedoeling. Welke kant ze op wilde.

Dat laatste was haar duidelijk, ze lachte, keek hem aan, schonk hem haar aandacht, maar ze hield haar gedachten voor zich. Mannen zoals Charlie en James schenen veel meer geïnteresseerd te zijn om te weten te komen waar ze heen wilde, wat ze werkelijk wilde weten. En vermoedelijk vroegen ze zich af of zij haar daarmee konden helpen... Ze glimlachte en zorgde dat ze al die antwoorden voor zich hield. Ze zag niet in waarom ze zomaar een groot deel moest kwijtraken van iets waarvan ze vermoedde dat het haar pas gevonden aantrekkingskracht was.

Het leukste van dit geestelijk schermen met heren zoals Charlie was dat ze de regels kenden. En hoe ze die moesten ontwijken.

Toen het laatste akkoord van de wals wegstierf en ze zwierend tot stilstand kwamen, warm, vrolijk en lachend, glimlachte hij met een verblindende charme.

'Laten we even uitrusten op het terras, het is hier veel te benauwd.'

Ze bleef glimlachen en vroeg zich of ze dat durfde.

Ze kon het erop wagen, ze zou het nooit weten als ze het niet probeerde.

'Goed.' Ze glimlachte breder en nam de uitdaging aan. 'Laten we dat doen.'

Ze draaide zich om naar het terras en liep bijna tegen Simon op.

Al haar zenuwen stonden op slag gespannen en heel even kreeg ze geen lucht. Hij keek haar aan, de uitdrukking in zijn ogen was hard, maar ze zag er niets van de gebruikelijke afkeuring in.

'We wilden net wat gaan afkoelen op het terras.' Haar stem klonk iets te hoog, dat kwam ongetwijfeld door de champagne. 'Het is hier nogal warm.'

Ze gebruikte het excuus om met haar hand voor haar gezicht te waaieren. Ze had het ook warm.

De uitdrukking op het gezicht van Simon werd niet milder. Hij keek Charlie aan. 'Ik kom net van lady Osbaldestone vandaan, ze vraagt naar jou.'

Charlie fronste zijn wenkbrauwen. 'Lady Osbaldestone? Wat wil die oude tang in vredesnaam van mij?'

'Wie weet? Maar ze drong erg aan. Ze is in de buurt van de foyer.'

Charlie keek haar even aan.

Ze voelde Simons hand op haar elleboog.

'Ik ga wel even met Portia wandelen, met een beetje geluk zijn we terug tegen de tijd dat je klaar bent met lady Osbaldestone.'

Het klonk allemaal heel eerlijk, maar Charlie was er niet van overtuigd, dat bleek uit de blik die hij Simon toewierp. Maar hij had weinig keus, en met een elegante buiging voor haar en een knikje naar Simon liep hij naar de andere kant van de zaal.

Simon liet haar los, draaide zich om en ze liepen samen naar de openslaande deuren.

Ze keek hem even aan. 'Wilde lady O. Charlie werkelijk zien? Of ben je weer zoals gewoonlijk arrogant bezig?'

Hij keek haar even aan, toen maakte hij een gebaar dat ze door de deur kon lopen. 'Het zal buiten wel koeler zijn.'

Ze liep de terrastegels op. 'Je hebt het verzonnen, hè?'

Hij leidde haar verder, ze draaide zich om en staarde hem aan.

Hij keek haar doordringend aan en kneep zijn ogen halfdicht. 'Je bent aangeschoten. Hoeveel glazen champagne heb je gedronken?'

Ze liepen door, zijn lange vingers sloten zich om haar elleboog terwijl hij met haar over het schaduwrijke terras liep. Er liepen paartjes en groepen mensen op het terras en op het grasveld daarachter die allemaal genoten van de frisse avondlucht.

'Dat doet er niet toe.' Dat wist ze heel zeker. 'Ik ben nooit eerder aangeschoten geweest, en het is heel plezierig.' Ze besefte dat dit inderdaad zo was, trok haar elleboog uit zijn greep en draaide zich snel om. 'Een nieuwe ervaring en volkomen onschuldig.'

De uitdrukking op zijn gezicht was wonderlijk, minzaam, maar ook iets anders. Iets diepers. Ze voelde een frisson van hoop, zouden haar listen ook op hem werken?

Ze richtte haar ogen op zijn gezicht en glimlachte innemend. Toen lachte ze en draaide zich om en ging naast hem lopen. Ze liepen weg van de drukte en de balzaal naar een plek met minder mensen waar ze op hun gemak konden praten.

Maar dat was dom, nu ze erover nadacht. 'Het heeft geen zin om jou zo ver te krijgen dat je over jezelf gaat praten, ik weet al alles van je af.'

Het eind van het terras doemde op. Ze voelde zijn blik op haar gezicht.

'In feite weet je heel erg weinig van me,' hij liet zijn stem dalen tot een zacht gemompel.

De woorden streelden haar zenuwen, kwellend en verleidelijk. Ze glimlachte alleen en toonde haar ongeloof.

'Ben je daarmee bezig, met meer over heren te weten te komen?'

Ze kon zich niet herinneren die speciale verleidelijke toon ooit eerder bij hem te hebben gehoord, ze neeg haar hoofd en dacht na. Haar hersens werkten eerlijk gezegd niet helemaal zoals anders. 'Niet over heren in het algemeen, en niet alleen daar.' Ze sloeg de hoek om van het terras en liep verder; aan deze kant van het huis was niemand. Ze haalde adem en zuchtte. 'Ik wil dingen te weten komen over alles wat ik niet eerder heb geweten.'

Zo, die zat.

'Wat voor dingen?'

Ze draaide zich snel om en bleef staan, met haar rug naar de muur van het huis; een of ander instinct waarschuwde haar dat ze te ver van de balzaal af raakten. Maar ze glimlachte open en verrukt tegen hem en toonde het tevreden zelfvertrouwen dat in haar opwelde. 'Nou, al die dingen die ik nooit eerder heb meegemaakt.' Ze maakte een weids gebaar met haar armen en keek hem recht aan. 'De opwinding, de spanning. Allemaal dingen die heren me kunnen laten zien en waar ik me tot nu toe niet mee heb beziggehouden.'

Hij was blijven staan, keek haar aan en bestudeerde haar ogen. Zijn gezicht lag in de schaduw.

'Wilde je daarom zo graag hier met Charlie gaan wandelen?'

Iets in de klank van zijn stem zorgde dat ze op haar hoede bleef, dat ze vocht om haar gezonde verstand erbij te houden. Ze bleef hem aankijken en antwoordde naar waarheid: 'Dat weet ik niet. Ik heb het niet voorgesteld, het was zijn idee.'

'Niet zo vreemd, gezien jouw wens om te leren. En je bent hiernaartoe gegaan.'

Door de beschuldiging in zijn stem werkte haar verstand plotseling weer op volle toeren.

Ze hief haar kin. 'Met jou. Niet met hem.'

Stilte.

De uitdaging lag onuitgesproken en duidelijk tussen hen.

Ze bleven elkaar aankijken, geen van beiden verbrak de betovering. De avondlucht werd zwoeler en daalde neer. Ze had durven zweren dat ze stond te wiegen. Ze voelde het bloed onder haar huid en bij haar slapen kloppen.

Hij stond op nog geen halve meter afstand; plotseling wilde ze hem dichterbij hebben en voelde ze een of andere oerkracht.

En hij voelde het ook. Hij kwam iets dichterbij en verstarde toen; zijn gezicht bleef in de schaduw en zijn ogen waren onpeilbaar.

'Als Charlie je hierheen had gebracht, wat had je dan willen leren?'

Het kostte haar even om antwoord te geven; ze moest haar lippen vochtig maken voor ze kon zeggen: 'Jij kent hem veel beter dan ik, wat denk je dat ik had kunnen leren als je dit ogenblik en deze omgeving meemaakt?'

De tijd verstreek, door haar hartslag leek er geen eind aan te komen. Zijn ogen bleven op de hare gericht, toen bewoog hij zich en overbrugde de afstand. Langzaam ging zijn hoofd naar beneden.

Zijn ene hand ging omhoog naar haar gezicht, hij gleed met zijn lange vingers langs haar kaak en duwde die omhoog zodat ze opkeek en zijn lippen warm en sterk op de hare konden neerdalen.

Haar oogleden vielen toe, haar longen liepen vol. Haar zintuigen dansten terwijl haar lichaam het sensuele genot ontdekte.

Ze had niets om die eerste kostbare kus mee te vergelijken. Geen man had ooit zo dichtbij durven komen, of zich zo'n vrijheid durven permitteren. Als iemand het al had geprobeerd, had ze hem een draai om zijn oren verkocht.

Simons lippen bewogen over de hare, warm en soepel, zoekend, ze greep zich stevig met haar vingers aan de stenen muur achter zich vast.

Al haar zintuigen versmolten onder die voorzichtige, verleidelijke druk die het enige was wat nog telde, het enige waar ze om gaf. Haar lippen klopten. Het duizelde haar, en dat kwam niet door de champagne.

Ze vergat adem te halen, maar dat gaf niets. Ze kuste hem terug, aarzelend, onwetend...

Hij bewoog, niet van haar vandaan, maar nog dichterbij. De vingers op haar kaak verstevigden hun druk, de druk van die verleidelijke lippen nam toe.

Ze opende haar eigen lippen zoals hij scheen te willen dat ze deed; zijn tong gleed ertussen en haar knieën knikten. Hij scheen het te weten. Hoe, daar had ze geen idee van. De liefkozing ging langzamer, steeds langzamer tot elke aanraking doordrenkt leek te zijn van een smachtend verlangen, van waardering zonder enige haast en van puur gemeenschappelijk genot. De duizelingwekkende schok van de nieuwe intimiteit nam iets af.

De zekere wetenschap dat ze nooit eerder was gekust, kwam als een schok voor Simon. En de sterke bezitsdrang die daarop volgde, schokte hem tot in het diepst van zijn wezen. Hij hield zich in, weigerde het te laten merken, niet met zijn lippen, niet met zijn vingers en niet met het langzame fascinerende spel van zijn tong.

Ze smaakte naar nectar, naar warme perziken en honing. Naar zomer en goedheid, fris en onaangeroerd. Hij had haar nog uren kunnen kussen, maar... hij wilde het niet bij alleen een kus laten.

Hij had haar tegen de muur gedrukt en leunde op een onderarm tegen de koele stenen, zijn spieren stonden gespannen, zijn vuist was gebald alsof hij zich uit alle macht verzette tegen de behoefte om misbruik van de situatie te maken. Om nog dichterbij te komen, zich tegen haar aan te drukken en haar in zijde gehulde figuur tegen zich aan te voelen.

Ze was lang en had lange benen; de impuls om te zien hoe goed ze bij elkaar pasten, het allesoverheersende verlangen om zijn opgewonden lichaam te kalmeren door haar tenminste aan te raken, brandde verhit en heftig. Samen met een dringende behoefte om zijn handen om haar borsten te sluiten, zijn hoofd te buigen en met zijn lippen het verleidelijke spoor van haar parels tot aan het einde te volgen.

Maar dit was Portia. Zelfs op dit duizelingwekkende ogenblik terwijl hij probeerde op te houden met kussen en zij rechtop ging staan en hij haar lippen volgde met de zijne, meer wilde en weer terugkeerde naar haar mond, vergat hij niet wie ze was.

Maar er moest een eind aan komen. Ze waren al te lang uit de balzaal weg.

En dit was Portia.

Het duizelde hem toen hij de kus met moeite afbrak en zijn hoofd ophief. Hij liet haar gezicht los, liet zijn arm zakken en bleef staan, wachtend tot het verlangen dat door zijn aderen joeg afnam tot een veilig niveau. Hij keek naar haar gezicht toen haar oogleden fladderden en ze opkeek.

Haar ogen glinsterden donker, ze had een kleur op haar bleke wangen gekregen en het was geen blosje. Ze knipperde met haar ogen, keek hem aan en probeerde de uitdrukking te peilen.

Hij wist dat ze niets kon lezen of herkennen in de ernstige uitdrukking op zijn gezicht. Hij kon daarentegen de gedachten die in haar ogen werden weerkaatst wel door haar hoofd zien tuimelen.

Geen schrik, dat had hij ook niet verwacht, maar verrassing, nieuwsgierigheid en een honger naar meer. Er was iets tot leven gewekt.

Hij haalde diep adem en wachtte even tot hij zeker wist dat ze weer stevig op haar benen stond. 'Kom, we moeten terug.'

Hij pakte haar hand, draaide zich om en trok haar met zich mee, terug de hoek om naar het grote terras.

Er stonden twee paren aan de andere kant, maar verder was het terras verlaten. Hij legde haar hand op zijn arm en ze liepen zwijgend de balzaal in.

De openslaande deuren waren vlakbij, hij dankte de hemel dat ze genoeg afgeleid was om haar mond te houden, hij kon nu geen discussie aan, niet op dit ogenblik. Toen hoorde hij stemmen.

Portia hoorde het ook. Maar voor hij haar kon tegenhouden, liep ze naar de leuning en keek eroverheen naar het pad dat eronder liep.

Hij trok, maar ze bewoog zich niet. Iets in haar roerloze gestalte zorgde dat hij op zijn hoede was. Hij liep naar haar toe en keek ook naar beneden.

Ze hoorde gedempt gefluister. Desmond stond met zijn rug naar de terrasmuur. Kitty stond voor hem, ze had zich aan hem vastgeklemd en haar armen lagen om zijn hals.

Desmond stond roerloos en worstelde om haar van zich af te krijgen.

Simon keek Portia aan en ze keek terug.

Samen draaiden ze zich om en liepen naar de balzaal.

 

Portia had geen idee wat Kitty beoogde of wat ze hoopte te bereiken met haar schandelijke gedrag. Ze kon er zich gewoon geen voorstelling van maken. Ze zette het van zich af, want ze had belangrijker zaken aan haar hoofd.

Zoals de kus van de vorige avond.

Haar eerste kus als minnares, geen wonder dat haar dit zo boeide. Terwijl ze in de koelte van de ochtend door de tuin liep, beleefde ze het ogenblik en de gevoelens opnieuw, niet alleen van de lippen van Simon op de hare, maar alles wat daar verder op had gereageerd. De zenuwprikkeling, het bloed dat onder haar huid had geklopt, de toenemende drang om nog veel nader fysiek contact te hebben. Geen wonder dat andere dames dit een verslavende bezigheid vonden, ze kon zichzelf wel slaan dat ze hier vroeger niet meer interesse in had getoond.

Ze had beslist meer gewild gisteravond, en dat wilde ze nog. En ondanks haar onervarenheid vermoedde ze onwillekeurig dat Simon hetzelfde voelde. Als ze de gelegenheid hadden gehad... maar in plaats daarvan hadden ze weer naar de balzaal gemoeten.

Eenmaal terug onder de dansers hadden ze geen woord over het incident gewisseld. Ze hadden helemaal niet veel gesproken. Zij had het druk gehad met erover na te denken en hij zag vermoedelijk geen reden om er iets over te zeggen. Uiteindelijk had ze zich in haar slaapkamer en haar bed teruggetrokken. De herinnering aan het gevoel van zijn lippen op de hare had haar tot in haar dromen achtervolgd.

Vanochtend was ze opgestaan, vastbesloten de ervaring te accepteren en verder te gaan. Maar voor ze de kans had gekregen om te besluiten hoe ze verder zou gaan, wilde ze Simon niet zien bij het ontbijt en was ze op de kamer van lady O. gaan ontbijten.

De zorgeloze opmerkingen van lady O. over de neigingen en ware aard van heren, gekruid met allerlei toespelingen over de fysieke kanten van man-vrouwverhoudingen, hadden haar alleen maar vastbeslotener gemaakt om over het onderwerp na te denken en te beslissen hoe ze verder moest gaan.

Daarom liep ze nu alleen door de tuin.

Ze probeerde het belang van een kus te doorgronden. Hoeveel waarde ze aan haar reactie moest hechten.

Simon had uit niets laten blijken dat hij het kussen van haar veel anders vond dan een ander te kussen. Ze trok haar neus op toen ze een van de tuinpaden af liep, ze was te realistisch om niet te beseffen dat hij een deskundige moest zijn, dat hij talloze dames moest hebben gekust. Maar... ze wist vrij zeker dat hij haar opnieuw zou kussen als de gelegenheid zich voordeed.

Dat was allemaal duidelijk, vrij duidelijk. Het pad naar de tempel lag voor haar en zonder er goed over na te denken liep ze die kant op.

Haar eigen pad was veel minder duidelijk. Hoe meer ze erover nadacht, hoe vager alles werd. Het leek wel of ze over een peilloos diepe oceaan voer en tot de ontdekking was gekomen dat ze geen idee had hoe ze moest varen. En dat ze geen kaart bij zich had.

Als ze de volgende keer werd gekust, zou het dan precies zo zijn? Of was de reactie van gisteravond zo geweest omdat het de eerste keer was? Zou ze hetzelfde hebben gevoeld als ze door iemand anders was gekust? Als Simon haar opnieuw kuste, zou ze dan nog iets voelen?

Als ze er goed over nadacht, was het dan eigenlijk belangrijk hoe ze zich zou voelen als een ander haar kuste?

De antwoorden lagen verborgen onder al haar gebrek aan ervaring. Ze trok haar schouders naar achteren en hief haar hoofd, ze moest gewoon proberen om erachter te komen.

Nadat ze dit besluit had genomen, voelde ze zich beter. De tempel doemde voor haar op, een extravagant marmeren gebouw met Ionische zuilen. Er lagen weelderige bloembedden omheen. Toen ze de treden op liep, zag ze een tuinman, een jonge man met een ruige, zwarte haarbos die een bloembed stond te wieden. Hij keek even naar haar op, ze glimlachte en knikte. Hij knipperde met zijn ogen, keek een beetje onzeker, maar knikte beleefd terug.

Portia liep de marmeren vloer van de tempel op en begreep prompt waarom de tuinman zo onzeker had gedaan. In de tempel was iets aan de hand, een ruzie. Als ze had opgelet had ze het gehoord voor ze naar boven was gelopen. De tuinman kon elk woord horen. Daar kon hij in de stille tuin niets aan doen.

'Je gedrag is schandalig! Zo heb ik je niet opgevoed. Ik begrijp niet wat je denkt te bereiken met een dergelijk stuitend gedrag!'

De melodramatische woorden waren van mrs. Archer afkomstig. Portia vermoedde dat er buiten voor de tempel een bankje stond om het uitzicht te bewonderen en vanaf die plek dreven de woorden de tempel binnen en weerkaatsten tegen de muren.

'Ik wil wat opwinding in mijn leven!' verkondigde Kitty luidkeels. 'U hebt me aan Henry uitgehuwelijkt en gezegd dat ik een lady moest worden - u schilderde de positie van een echtgenote als iets geweldigs af! U liet me in de waan dat ik alles zou hebben wat ik ooit had willen hebben en dat is niet zo!'

'Je kunt onmogelijk denken dat alles in het leven zo zal zijn als je het je had voorgesteld!'

Portia was blij dat iemand zei wat er moest worden gezegd, maar ze had absoluut geen behoefte om het te horen. Zachtjes draaide ze zich om en liep de treden weer af.

Toen ze op het pad was aangekomen, hoorde ze Kitty op harde toon antwoorden: 'Ik was zo dom om u te geloven. Nu maak ik het allemaal mee. Weet u wel dat hij hier het grootste deel van het jaar wil wonen? En hij wil dat ik hem kinderen schenk!'

Dat laatste werd gezegd op een toon of Henry haar had gevraagd de pest te krijgen. Portia was verbijsterd en bleef even staan.

'Kinderen!' zei Kitty met minachting. 'Dan raak ik mijn figuur kwijt. Ik blaas op en ik zwel op en niemand zal ooit nog naar me kijken! En als ze dat wel doen, huiveren ze van afschuw en kijken ze de andere kant op. Ik ga nog liever dóód!'

Ze was de hysterie nabij.

Portia huiverde. Ze zag de tuinman weer staan en hun blikken kruisten elkaar. Toen hief ze haar hoofd en haalde diep adem. De tuinman ging weer verder met de bloembedden. Ze liep verder.

En fronste haar wenkbrauwen.

Toen ze weer op het grote grasveld kwam, zag ze Winifred, die evenals zij een beetje doelloos rondslenterde. Ze dacht dat het beter was als Winifred niet in de richting van de tempel zou lopen, dus veranderde ze van richting en ging naar haar toe.

Winifred glimlachte haar hartelijk toe. Portia glimlachte terug. Hier was eindelijk iemand van wie ze misschien iets kon leren.

Nadat ze elkaar hadden begroet, liepen ze samen naar de tuinpaden in de richting van het meer.

'Ik hoop dat je me niet onvergeeflijk brutaal vindt,' begon ze, 'maar ik zag toevallig...' Ze keek Winifred even aan. 'Klopt het dat er jij en mr. Winfield het min of meer eens zijn?'

Winifred glimlachte en keek toen voor zich. Na even te hebben gezwegen zei ze: 'Het is misschien realistischer om te zeggen dat we overwegen om het min of meer met elkaar eens te worden.' Ze glimlachte en keek even naar Portia. 'Ik weet dat dat heel voorzichtig klinkt, maar ik denk dat ik dat ook ben, zeker wanneer het op een huwelijk aankomt.'

Portia zeg haar kans schoon en greep die met beide handen aan.'Ik weet precies wat je bedoelt, zo voel ik me ook.' Ze ving de blik van Winifred op. 'Ik denk na over een huwelijk, voorlopig nog in het algemeen gesproken, en ik moet zeggen dat er veel dingen zijn die ik niet begrijp. Ik heb er lang mee gewacht om bijzonder zelfzuchtige redenen, omdat ik andere dingen belangrijker vond, en nu weet ik niet precies wat ik moet doen en beschik ik niet over de gegevens die ik zou moeten hebben. Maar ik neem aan dat jij veel meer ervaring hebt...?'

Winifred trok een gezicht, maar haar ogen stonden nog steeds rustig en er lag een vriendelijke uitdrukking op haar gezicht. 'Tja, ik heb in zekere zin meer ervaring, maar ik vrees dat het niet het soort ervaring is waar een ander iets aan heeft.' Ze gebaarde. 'Ik ben dertig en nog steeds ongehuwd.'

Portia fronste haar voorhoofd. 'Sorry, maar je bent van goede komaf, je hebt een goede bruidsschat denk ik en je bent aardig om te zien. Ik denk dat je al heel wat aanzoeken hebt gehad.'

Winifred neeg haar hoofd. 'Een paar, ja, maar niet veel. Ik heb niemand aangemoedigd om afspraakjes te maken.'

Portia begreep er niets van.

Winifred zag het en glimlachte wrang. 'Jij hebt mij in vertrouwen genomen, dus zal ik dat nu ook doen. Jij hebt vermoedelijk geen bijzonder mooie jongere zus? Een bijzonder inhalige jongere zus?'

Portia knipperde met haar ogen; even zag ze in gedachten Penelope voor zich. Penelope met haar bril en strenge uiterlijk. Ze schudde haar hoofd. 'Maar... hoezo...? Kitty is toch al een paar jaar getrouwd?'

'O, ja. Maar helaas weerhoudt haar huwelijkse staat haar er niet van om alles weg te graaien wat op mijn pad komt.'

'Ze...' Portia zocht naar het woord, '...pakt jouw aanbidders van je af?'

'Altijd. Toen we nog op school zaten al.'

Ondanks de onthulling was Winifred heel rustig en kalm gebleven. Berustend was het goede woord ervoor, bedacht Portia.

'Ik ben er niet van overtuigd dat ik haar in werkelijkheid niet dankbaar moet zijn,' ging Winifred verder en ze keek Portia aan. 'Ik zou niet graag met iemand trouwen die zo gemakkelijk op een dwaalspoor kan worden gebracht.'

Portia knikte. 'Inderdaad.' Ze aarzelde en waagde het er toen op. 'Ik noemde mr. Winfield, omdat hij voortdurend aandacht voor jou heeft, ondanks alle moeite van Kitty.'

Winifred wierp haar een onzekere blik toe; voor het eerst zag Portia een glimp van de dame achter het rustige masker die voortdurend teleurstellingen had ondervonden door toedoen van haar zus. 'Denk je?' Toen glimlachte Winifred opnieuw wrang; het masker gleed weer terug. 'Ik kan je beter vertellen hoe het is gegaan. Desmond heeft een paar jaar geleden in Londen kennisgemaakt met onze familie. In eerste instantie was hij weg van Kitty, zoals de meeste heren. Toen ontdekte hij dat ze was getrouwd en verplaatste hij zijn aandacht naar mij.'

'O.' Ze waren aan het eind van het pad gekomen. Na even te zijn blijven staan en naar het meer te hebben gekeken, draaiden ze zich om en liepen terug naar het huis. 'Maar dat betekent dan dat Desmond al jaren interesse in jou heeft?' ging Portia verder.

Winifred neeg haar hoofd. 'Ongeveer twee jaar.' Na een kleine pauze voegde ze er enigszins beschroomd aan toe: 'Hij heeft tegen me gezegd dat hij zich van Kitty heeft teruggetrokken zodra hij inzag hoe ze werkelijk was. En dat hij pas naderhand hoorde dat ze was getrouwd.'

Het tafereel dat Portia de vorige avond onder het terras had gadegeslagen, lag haar nog vers in het geheugen. 'Hij doet... tamelijk stijfjes tegen Kitty. Ik heb geen enkele aanwijzing gezien dat hij de gelegenheid zou aangrijpen enige interesse in haar te stimuleren, eerder het tegendeel.'

Winifred keek haar aan en bestudeerde haar gezicht en ogen. 'Denk je dat?'

'Portia keek haar recht aan. 'Jazeker.'

De emotie en de hoop die ze in de ogen van Winifred bespeurde voor ze de andere kant op keek gaf haar een onverwacht goed gevoel. Dat was waarschijnlijk hetzelfde als wat lady O. voelde wanneer ze zich met succes ergens mee had bemoeid. Voor het eerst in haar leven zag Portia wat daar zo aantrekkelijk aan was.

Ze liepen door. Ze keek op, en het zien van twee heren die op hen af kwamen, deed haar direct weer aan haar eigen situatie denken.

Simon en James kwamen aanwandelen. Met hun gebruikelijke verfijnde charme begroetten ze haar en Winifred. Portia nam Simon heimelijk op, maar ze zag geen verandering in zijn gedrag, voelde niets speciaals in zijn houding ten opzichte van haar, geen enkel blijk van zijn gedachten over hun kus.

'We zijn gestuurd om jullie te halen,' zei James. 'Er wordt een picknick gegeven. Ze denken dat de lunch lekkerder is in de ruïne van de oude priorij.'

'Waar is die priorij?' vroeg Winifred.

'Aan de noordkant van het dorp, niet zo ver weg. Het is er best leuk.' James maakte een weids gebaar. 'Een perfecte plek om te eten, te drinken en te ontspannen in de schoot van het platteland.'