Hoofdstuk 5

James had niet overdreven, de priorij was inderdaad zo aangenaam als hij had gezegd. Ze lag tegen een steile helling, en hoewel het uitzicht niet zo mooi was als vanuit de uitkijkpost, was het toch heel aardig.

Het oude, overwoekerde grasveld waar de picknick werd gehouden bood een mooi vergezicht over de vallei en de landerijen die in een blauwgrijze verte in elkaar overliepen. Het was een warme dag, maar de zon bleef verborgen achter een lichte bewolking. Een luchtig briesje bewoog de bladeren en liet de kopjes van de wilde bloemen knikken.

Toen het eten en de wijn op waren, leunden de oudere leden van het gezelschap achterover en wisselden verhalen en meningen uit over de hogere kringen en de wereld in het algemeen. De anderen vertrokken om de ruïne te gaan bekijken.

En die voldeed aan alle romantische ideeën die een jongedame maar kon hebben. De gevallen stenen vormden geen gevaar meer en waren gedeeltelijk overwoekerd door klimplanten. Hier en daar stond nog een boog overeind met een doorkijkje en op andere plekken stonden nog complete muren. In een aantal kloostergangen waren zonnige hoekjes waar je even kon rusten.

Simon had steeds aan Portia moeten denken sinds hij haar die ochtend in de tuin had gezien. Zelfs wanneer hij haar niet direct zag, was hij zich van haar bewust, als van een zijdezachte liefkozing over de naakte huid. Precies zo ervoer hij nu haar aanwezigheid. Hij keek naar haar, hij kon niet anders, zelfs al wist hij dat ze het merkte. Hij moest en zou weten, wat voor mogelijkheden die onverwachte kus op het terras bood.

Hij was het niet van plan geweest. Het was hem een raadsel waarom iets dergelijks onbelangrijks hem zo bezighield, maar hij hoefde antwoord erop niet per se te weten.

Maar hij kon dat krankzinnige idee dat hem te binnen was geschoten en dat genadeloos en onwrikbaar post had gevat, niet van zich afschudden. Het had hem de halve nacht wakker gehouden.

Hij wist dat hij haar niet onder druk moest zetten en maar beter ook geen bekendheid moest geven aan het feit dat ze zich nu meer bewust van elkaar waren. Toen ze samen met de anderen vergenoegd opstond om de omgeving te bekijken, liep hij een eindje achter haar aan terwijl Charlie en James zogenaamd een oogje in het zeil hielden.

De meisjes Hammond liepen snel door en riepen giechelend naar Oswald en Swanston, die langzamer volgden en zich vastklemden aan hun zogenaamde superioriteit. Desmond en Winifred liepen, zonder de andere dames erbij, via een ander pad naar de ruïne. Drusilla, Lucy en Portia wandelden door, Portia zwaaide haar hoed aan de linten heen en weer.

Henry en Kitty bleven bij de ouderen. Mrs. Archer, lady Glossup en lady O. vonden het allemaal nodig om Kitty bij hun gesprekken te betrekken. En dus kon James ontspannen en glimlachend onder het gewelf van het vroegere schip van de kerk door lopen.

Simon glimlachte ook.

Het kostte hem een kwartier om James te slijten aan Drusilla Calvin. Toen ze even pauzeerde om uit te rusten op een gevallen steen, drong ze erop aan dat Lucia en Portia verder liepen, Simon bleef ook staan en fronste zijn wenkbrauwen. Hij communiceerde zwijgend met James, die zich verplicht voelde om bij Drusilla te blijven en haar zo goed mogelijk bezig te houden.

Charlie was moeilijker, vooral omdat hij ook een oogje op Portia had. Simon was ervan overtuigd dat Charlie zelf niet wist waarom en met welk doel. Hij overwoog hoe hij het zou aanpakken terwijl hij met Charlie naast zich steeds grotere stappen nam om de afstand tussen Lucy en Portia te overbruggen en uiteindelijk naast ze liep.

Ze draaiden zich allebei om en glimlachten.

Hij sprak Lucy aan. 'En, is de ruïne wat je had gehoopt?'

'Ja, nou en of!' Lucy was opgetogen, haar ogen straalden en ze spreidde haar armen uit. 'Er hangt zo'n aparte sfeer. Je kunt je zo een paar spoken voorstellen, of een sombere stoet monniken die met zwaaiende wierookvaten langzaam door het schip loopt. Of dat ze zingend uit de mist te voorschijn komen als er niemand is.'

Portia lachte. Simon keek haar aan en ving haar blik op. Ze raakte er zo door afgeleid dat ze niet het antwoord gaf dat ze op het punt had gestaan te geven.

Ze liet het aan Charlie over om te zeggen: 'O, er zijn nog veel meer mogelijkheden, hoor.' Hij keek Lucy met zijn meest innemende glimlach aan. 'Wat dacht je van de grafkelder? Dat is pas een plek om je fantasie de vrije loop te laten. De graven zijn er nog en ze bezorgen je beslist de nodige huiveringen.'

Lucy zette grote ogen op. 'Waar?' Ze draaide zich snel om en keek om zich heen. 'Hier in de buurt?'

Ze keek Charlie weer aan, nieuwsgierig en bewonderend; zoals gewoonlijk reageerde hij op zijn gebruikelijke manier.

'Aan de andere kant van de kerk.' Met een zwierig gebaar bood hij haar zijn arm aan, en was helemaal afgeleid van zijn eerdere doel door het enorme enthousiasme in de ogen van Lucy. 'Kom, ik zal het je wijzen. Als je zo dol op sfeer bent, mag je dit niet missen.'

Lucy liet haar hand met een gelukkig gezicht in zijn arm glijden. Over haar hoofd heen trok Charlie een wenkbrauw op tegen Simon en Portia. 'Gaan jullie ook mee?'

Simon wuifde dat hij kon doorlopen. 'Wij lopen nog een eindje door. We zien jullie wel weer in het klooster.'

Charlie knipperde met zijn ogen, aarzelde even en neeg toen zijn hoofd. 'Prima.' Hij wendde zich weer tot Lucy en ze gingen op weg. 'Er gaat een verhaal over een geluid dat op donkere en maanloze nachten...'

Simon draaide zich weer om naar Portia en was net op tijd om haar te zien glimlachen, maar toen ze hem zag kijken, verdween de glimlach. Ze hief haar hoofd en bestudeerde zijn gezicht en zijn ogen. En hij deed hetzelfde bij haar en had geen idee wat ze dacht.

Hij gebaarde en leidde haar over het oude verharde pad dat omlaag en rond de moestuinen van de priorij liep. Ze draaide zich om en liep flink door.

'Jij wist van de grafkelder af, hè?'

Hij liep vlak achter haar en kwam naast haar lopen toen het pad breder werd. 'Charlie en ik zijn er in de loop van de jaren vaak geweest.'

Portia smoorde een grijns en liep automatisch door. Hij had de gewoonte geen antwoord te geven op vragen die hij niet wilde beantwoorden. Maar ze was meer dan tevreden om wat tijd alleen met hem door te brengen, ze was niet echt in de ruïne geïnteresseerd, maar er waren andere dingen die ze wel wilde onderzoeken.

Ze liepen zwijgend en wonderlijk eensgezind verder. De zon brak even door, warm maar niet te fel. Het was niet nodig om haar hoed op te zetten, het maakte gesprekken voeren met lange heren alleen maar moeilijk.

Ze voelde zijn blik toen ze liepen, voelde zijn aanwezigheid en nog iets, een kant van zijn gedrag die ze jaren eerder had ontdekt, maar die haar pas de laatste paar dagen goed duidelijk was geworden. Het voortdurende flirten van Kitty, James, Charlie, Lucy en zelfs de meisjes Hammond, had de tegenstelling aangescherpt. Simon flirtte nooit, hij richtte zich alleen met een bepaald doel of voornemen tot iemand.

Nu liep hij met grote, trage stappen naast haar voort, en straalde verhulde kracht uit. Ze waren samen alleen op een oude plek. Wat ze ook zeiden of deden, het hoefde niet volgens de regels van de etiquette te zijn. Ze waren alleen zichzelf verantwoording schuldig.

Wat zij wensten en wilden.

Ze haalde diep adem, merkte dat haar lijfje spande en dat hij dat ook zag. Er liep een huivering van verwachting langs haar rug. Ze waren bij de moestuin aangekomen, oorspronkelijk hadden daar muren omheen gestaan, maar die waren nu aan het afbrokkelen. De ruïnes van de keukens lagen aan de ene kant, de resten van de woning van de priorij daarachter. Ze bleef staan en keek rond. Er was nergens iemand te zien, ze hadden het rijk alleen. Ze draaide zich om teneinde Simon aan te kijken.

Hij stond op nog geen halve meter van haar vandaan. Hij was blijven staan en wachtte om te zien welke kant zij op wilde. Hij wist dat ze het niet zou kunnen laten om iets te doen. Wat dan ook.

Ze hief haar kin en keek hem recht aan.

Ze kon geen woorden vinden.

Hij kneep zijn ogen halfdicht en hief langzaam een hand op. Hij legde de top van zijn vinger onder haar kaak vlak naast haar oor, liet die naar voren glijden en tilde haar gezicht omhoog. Die eenvoudige aanraking bezorgde haar een rilling die haar huid liet tintelen.

Ze was lang, maar hij was minstens een half hoofd groter; met zijn vingertop onder het puntje van haar kin bracht hij hun gezichten dichter bij elkaar.

'Ik neem aan dat je graag meer wilt leren?'

Zijn stem was zwaar en biologerend. Ze bleef hem aankijken. 'Natuurlijk.'

Ze kon helemaal niets uit zijn gezicht opmaken, maar het gevoel dat hij haar als een prooi opnam, werd sterker.

'Waar dacht je aan?'

Het was een schaamteloze vraag, maar precies wat ze wilde.

Ze trok haar wenkbrauwen een beetje hooghartig op en wist dat de uitdaging hem niet zou ontgaan en dat hij er niet aan kon ontkomen. 'Ik dacht aan de volgende stap.'

Er speelde een vaag glimlachje om zijn lippen en nu ze wist hoe die aanvoelden, vond ze dit boeiend...

'En wat dacht je dat dat zou zijn?'

Ze keek hoe de woorden zich op zijn lippen vormden; het duurde even voor het tot haar doordrong. Toen trok ze haar blik weg van zijn mond, keek naar zijn ogen en knipperde even. 'Ik dacht aan... nog een kus.'

Er flitste iets van berekening door zijn ogen, voldoende om haar te laten weten dat ze iets anders had kunnen zeggen, dat er meer was dat ze had kunnen leren... als ze had geweten dat ze erom kon vragen.

'Nog een kus? Goed,' hij boog zijn hoofd en ze sloeg haar oogleden neer, 'als dat alles is wat je werkelijk wilt.'

Die laatste woorden speelden verleidelijk door haar hoofd toen zijn lippen zich stevig en vastberaden op de hare drukten, zekerder en bevelender. Ze wist nu hoe ze moest reageren en dat deed ze ook; ze opende haar lippen en nodigde hem binnen. Zijn hand bewoog, de lange vingers gleden naar haar nek, zijn duim bleef onder haar kin liggen en hield haar vast terwijl hij zijn hoofd boog en haar, zoals ze had verlangd, intenser kuste.

Hij voerde haar dieper een of ander rijk binnen dat sensueler, opwindender en intiemer was.

Ze voelde het in haar botten, haar zintuigen ontvouwden zich als bloembladen onder een sensuele zon. En ze gaf zich er enthousiast en vol verrukking aan over.

Ze hief een hand op en raakte zachtjes en vol aarzeling zijn wang aan. Ze ademde zijn adem en kuste hem terug, verlegen proberend, testend, imiterend. Maar ze voelde zich zekerder van zichzelf worden toen ze niet alleen zijn aanvaarding voelde, maar onder zijn ervaring en kracht een ongrijpbaar, prikkelend verlangen.

Hoewel ze opging in de intense intimiteit van de kus, in de langzame dans van hun tongen, de lange ogenblikken van een verkapte, maar voortdurende overval, merkte ze toch hoe zijn arm strakker om haar kwam te liggen en dat zijn andere hand over haar rug gleed, haar steunde, vasthield en dichterbij trok, haar verleidde nog dichterbij te komen.

Zijn kracht was tastbaar om haar heen, zij was lang en slank, maar hij was langer, breder en oneindig veel sterker. Ze voelde zich als een riethalm tegen zijn eik, niet dat hij haar kon breken, maar hij kon, en zou, haar wel laten buigen voor zijn wil...

Er ging een huivering door haar heen, een nagalm van wat een andere vrouw eeuwen geleden moest hebben gevoeld, toen zij gevangen had gestaan in een omhelzing van een Cynster van lang geleden. Omdat er tijd was verstreken betekende dat nog niet dat er iets was veranderd, hij was nog steeds de overwinnaar van weleer, verhuld door slechts een dun laagje beschaving. Als je eraan krabde zou het gebrul nog hetzelfde klinken.

Ze wist het, maar die wetenschap weerhield haar er niet van om meer te verlangen. De stille uitdaging maakte haar zelfs brutaler. Brutaal genoeg om de afstand tussen hen te overbruggen tot ze met haar lijfje tegen zijn mantel aan lag, tot haar rokken verward zaten tussen zijn benen en zijn laarzen bedekten. Ze liet haar onderarm op zijn schouder rusten en streek met haar vingers langzaam en verkennend door zijn zachte haar.

Simon voelde zijn zelfbeheersing wankelen; hij spande elke spier tegen de woeste aandrang om haar helemaal tegen zich aan te trekken. Om zijn laaiende zintuigen dat te gunnen, om dat soepele lichaam tegen het zijne te voelen. Versmolten, zoals eens zou gebeuren...

Maar nu nog niet...

Hij voelde de drang in zich opkomen en vocht om het te onderdrukken, en het alleen maar te uiten via zijn toenemende, gulzige plundering van haar mond.

Zacht en warm bood ze zich aan, en hij nam, hij leidde haar steeds verder de intimiteit in totdat haar lippen, tong, haar hele mond geheel de zijne waren om naar hartelust van te genieten.

Hij wilde veel meer. Hij wilde de belofte van het lichaam dat hij in zijn armen hield, hij wilde het opeisen, haar dwingen tot overgave en zijn hardheid in haar zachte lichaam voelen.

Een tweede kus, dat was alles waar ze om had gevraagd. Al wist hij dat ze niet zou klagen als hij verder ging, hij kende haar. Veel te goed om de fout te maken haar meer te geven dan waar ze hooghartig om had gevraagd. Het was dom van haar om hem te vertrouwen, hem, of welke willekeurige man ook, maar hij kende haar goed genoeg om te weten wat hij van deze bereidheid en dit vertrouwen moest denken.

Hij was van plan daarop voort te borduren en op die manier meer te bereiken.

Het was moeilijk terug te trekken, maar stap voor stap, stukje bij onwillig beetje lukte het. Toen hun lippen elkaar eindelijk loslieten, bleven ze even dicht bij elkaar staan, de hoofden bij elkaar. Hij keek op, zij deed hetzelfde en keek hem met knipperende ogen aan. Terwijl ze hem bestudeerde besefte ze, evenals hij dat het panorama tussen hen was veranderd. Er doemden nieuwe vergezichten op die ze geen van beiden eerder voor mogelijk hadden gehouden. Zij was gebiologeerd... en hij ook.

Ze besefte dat zijn handen nog om haar middel lagen, haalde diep adem en deed een stap achteruit. Hij liet haar met tegenzin uit zijn vingers glijden.

Haar ogen waren nog steeds op hem gevestigd, maar haar gedachten tolden. Ze was nog steeds een beetje buiten adem en voelde zich plotseling onzeker. Ze keek van haar stuk gebracht.

Hij glimlachte charmant, stak zijn arm uit en streek een losse krul achter haar oor weg. Hij trok een wenkbrauw op en vroeg een beetje plagend: 'Tevreden?'

Ze liet zich niet voor de gek houden, maar ze begreep wat hij deed. Hij toonde haar een gemakkelijke weg terug naar de wereld die ze hadden verlaten en hij zag aan haar ogen dat ze het begreep. En hij zag haar aarzeling.

Maar toen ging ze rechtop staan en keek hem aan, hooghartig als altijd. 'Jazeker.' Er speelde een glimlachje om haar lippen, abrupt draaide ze zich om naar het pad dat naar de anderen terugleidde. 'Dat was bijzonder... aangenaam,'

Hij verborg een grijns toen hij achter haar aan liep. Even verderop pakte hij haar hand om haar over een stapel gevallen stenen heen te helpen en bleef die verder vasthouden. Toen ze bij de kloostergangen kwamen, trok hij haar arm door de zijne en liepen ze door. Ze hoorden de stemmen van de anderen. Hij leidde haar naar binnen en bleef naar haar kijken, maar met een nieuwe en volkomen andere bedoeling. Hij moest ervoor zorgen dat ze zich op haar gemak bleef voelen bij hem en dat ze niet bang werd om naar hem toe te gaan en hem uiteindelijk om meer zou vragen.

Hij was meer dan bereid om haar alles te leren wat ze wilde weten, alles wat ze moest leren. Hij wilde dat ze bij hem kwam voor haar volgende les. En de volgende.

De vraag die door zijn hoofd speelde, werd voldoende beantwoord door haar in zijn armen te houden, de heftige drang te voelen die ze opriep en haar reactie.

Zijn krankzinnige, wilde, vroeger onvoorstelbare idee was uiteindelijk toch niet zo gek.

 

Hij wilde haar als vrouw, in zijn bed en als moeder voor zijn kinderen. De schellen waren hem eindelijk met een enorme dreun van de ogen gevallen. Hij wilde haar naast zich. Hij wilde haar. Hij begreep niet goed waarom, waarom zij, maar hij was in zijn leven nog nooit ergens zo zeker van geweest.

De volgende ochtend hing Simon tegen de openslaande deuren van de bibliotheek aan en hield de terrasdeuren van de huiskamer, de salon beneden en de gang naar de tuin in het oog. De deuren waardoor Portia misschien te voorschijn kon komen om naar de tuin te gaan.

Hij kende haar al jaren, kende haar karakter, haar persoonlijkheid, haar humeur. Hij wist hoe hij haar moest aanpakken. Als hij aandrong, haar openlijk in een bepaalde richting duwde, zou ze zich of verzetten of het tegendeel doen. Uit principe, ongeacht of het in haar eigen voordeel was of niet.

En gezien wat hij van haar wilde, welke positie hij wilde dat ze innam, was de snelste manier om dat te bereiken haar te laten denken dat het haar idee was. Dat zij het roer in handen had en dat hij volgde, en niet andersom.

Een extra voordeel van een dergelijk plan was dat hij op die manier niets hoefde te zeggen. Hij hoefde niet te laten merken hoe hij naar haar verlangde. Laat staan praten over de gevoelens die dat met zich meebracht.

Tactiek en zorgvuldige strategie waren zijn meest zekere weg naar succes.

De deuren van de huiskamer gingen open; Portia kwam te voorschijn in een japon van blauwe mousseline afgezet in een diepere kleur blauw. Ze deed de deuren achter zich dicht en liep naar de rand van het terras, keek over het grasveld naar de tempel, draaide zich toen om, liep de treden af en nam het pad naar het meer.

Hij ging rechtop staan, haalde zijn handen uit zijn zakken en liep haar achterna.

Toen ze bij het gras boven het meer kwam, ging ze langzamer lopen. Ze voelde hem dichterbij komen, keek even om en bleef staan wachten.

Hij bestudeerde haar toen hij dichterbij kwam, maar de enige tekenen die wezen op haar herinnering aan hun laatste ogenblikken samen, waren het feit dat ze haar ogen even opensperde, het lichte blosje op haar fijne huid en natuurlijk haar opgeheven hoofd.

'Goedemorgen.' Ze knikte even, zoals altijd enigszins koninklijk, maar ze keek hem enigszins vragend aan. 'Ben je ook voor een wandelingetje gekomen?'

Hij bleef voor haar staan en keek haar recht aan. 'Ik kwam voor jou.'

Ze sperde haar ogen nog iets verder open, maar ze was nooit nuffig geweest, hij zou bij haar meer bereiken door open en eerlijk te zijn.

Hij gebaarde naar het meer. 'Zullen we?'

Ze keek even die kant op, aarzelde en knikte instemmend. Hij kwam naast haar lopen, en zwijgend liepen ze naar de rand van het grasveld, toen verder over de helling naar het pad rondom het meer. Zwijgend liepen ze naar het zomerhuis.

Portia liep door, af en toe keek ze naar de bomen en struiken en het stille water van het meer. Ze deed haar best om nonchalant te doen, maar ze wist absoluut niet of ze daarin slaagde. Dit wilde ze - een kans om meer te leren, maar ze had geen enkele ervaring op dit gebied en ze wilde niet ten onder gaan, iets verkeerd doen, of zich in te diep water wagen.

En de dingen waren veranderd tussen hen.

Ze wist nu hoe het was als zijn handen strak om haar middel lagen en zijn kracht van zo dichtbij te voelen. Te weten dat zij zijn lichamelijke zelfbeheersing in de hand had.... ze stond nog steeds versteld over haar reactie daarop. Ze had nooit gedacht dat ze dat leuk zou vinden, laat staan naar meer zou verlangen.

In al die jaren dat ze elkaar kenden, was er nooit sprake geweest van een fysieke band. Nu wel, en het was verrassend verleidelijk, boeiend... en het bestaan ervan had hun verhouding naar een volkomen ander niveau verschoven.

Hier was ze nog nooit geweest, met niemand, het was een niveau waar ze zich nog heel erg voorzichtig bewoog.

Ze kwamen bij het zomerhuisje, Simon gebaarde en ze liepen van het pad af, staken een kort grasveld over en liepen de treden op. De luchtige ruimte binnen was bijzonder groot. In plaats van een puntdak waren er twee punten die werden ondersteund door zuilen aan weerszijden van het middelste deel van het huis. Twee rotan leunstoelen en een bijpassende bank stonden om een lage tafel. Ze boden uitzicht aan de ingang van het huis en het meer. Overal chintz kussens. Er lagen tijdschriften in een rotan bak naast de bank. Onder de open bogen liepen vensters langs de muren.

De vloer was aangeveegd, de kussens opgeschud en alles was klaar om het degene die zich binnen waagde naar de zin te maken.

Ze draaide zich om in de deuropening en keek naar het ovale meer. In gedachten hoorde ze Simons eerdere opmerking over de privacy van het zomerhuis. Van hieruit was er niets te zien van een ander huis in de buurt, zelfs geen glimp van een bewerkt bloembed of een gemaaid grasveld. Het was gemakkelijk je voor te stellen dat ze alleen op de wereld waren. Alleen zij tweeën.

Ze keek even naar Simon en zag dat hij zijn ogen op haar had gevestigd. Op dat ogenblik wist ze dat hij op een of ander teken wachtte, een aanwijzing dat ze meer wilde leren of dat ze voldoende had geleerd. Hij stond haar nonchalant met zijn rustige blauwe ogen aan te kijken.

Ze keek weer naar het meer en probeerde het plotselinge kloppen van haar zintuigen en haar hart, dat steeds sneller begon te slaan, te negeren.

De andere dames zaten allemaal op hun gemak in de huiskamer te praten, de heren zaten in groepjes bij elkaar om zaken of politiek te bespreken, of waren gaan paardrijden.

Ze waren alleen, zo alleen als de omgeving beloofde.

De gelegenheid was er. Uitdrukkelijk. Maar...

Ze fronste haar wenkbrauwen, liep naar een van de brede bogen, legde haar handen op de vensterbank en keek met niets ziende ogen naar buiten.

Even later bewoog Simon zich en volgde haar. Ondanks het feit dat ze niet keek, was ze zich sterk van hem bewust. Hij kwam bij haar staan bij de boog, leunde met zijn schouder tegen de zijkant en bleef haar onafgebroken aankijken.

Er verstreek nog een minuut, toen mompelde hij: 'Zeg het maar.'

Ze trok een gezicht en trommelde licht met haar vingers op de vensterbank, besefte wat ze deed en hield ermee op. 'Tja.' Dat maakte de zaken er niet gemakkelijker op.

'Vertel eens...'

Ze moest wel. Hij was op nog geen halve meter afstand van haar, maar ze hoefde hem tenminste niet aan te kijken of hard te praten. Ze haalde adem en ging rechtop staan. Ze pakte de vensterbank beet. 'Ik wil meer leren, maar ik wil niet dat je verkeerde dingen gaat denken. Dat je mijn bedoelingen verkeerd opvat.'

Met dit dilemma was ze wakker geworden en de tuin in gelopen om daar eens over na te denken.

Hij zweeg even; ze voelde hoe hij probeerde te begrijpen wat ze had gedacht.

'Waarom wil je eigenlijk meer leren?'

Zijn toon was zo rustig dat ze er niets uit kon opmaken; als ze wilde weten wat hij dacht, zou ze hem moeten aankijken, maar als ze antwoord op zijn vraag moest geven, kon ze dat beter niet doen.

Ze bleef naar het meer kijken. 'Ik wil voldoende weten en ervaren om alles te begrijpen wat zich tussen een man een vrouw afspeelt en wat een vrouw ertoe brengt om te trouwen. Ik wil het wéten, niet gedwongen worden te raden. Maar,' ze legde zwaar de nadruk op het woord, 'mijn interesse is puur theoretisch. Ik wil niet dat je verkeerde conclusies trekt.'

Haar hart klopte sneller, maar ze had het gezegd, ze had de woorden eruit gekregen. Ze voelde hoe haar wangen brandden en ze had zich in haar hele leven nog nooit zo onzeker gevoeld. Onzeker, zo weinig zelfverzekerd. Onwetend. Ze vond het een vreselijk gevoel. Ze wist heel goed wat ze wilde, wist wat ze van hem wilde als haar geweten zich er maar niet mee had bemoeid. Maar ze kon het hem absoluut niet vragen als er ook maar de kleinste kans bestond dat hij haar interesse verkeerd uitlegde.

Ze dacht niet dat hij gauw gekwetst zou zijn, ze kende zijn reputatie te goed, maar de zaken waren veranderd tussen hen. En ze wist niet precies hoe en waarom. Ze wist niet zeker of hij niet plotseling dingen ging verwachten als dank voor zijn onderricht.

Ze wist heel zeker dat ze dat niet zou kunnen verdragen.

Simon bestudeerde haar profiel. Haar onthulling, haar bedoeling, haar koers, zo roekeloos en ongebruikelijk, was zo typisch iets voor Portia, dat hij absoluut niet verbaasd was. Hij was allang gewend aan haar manier van doen. Als ze een willekeurige andere ongetrouwde dame was geweest zou hij diep geschokt zijn geweest, maar bij haar was het volkomen logisch.

Het was haar moed en onbevangenheid om het ronduit te zeggen, om ervoor te zorgen dat hij het begreep en zeker te zijn dat hij niet gekwetst zou worden. Dit laatste maakte een golf van gevoelens in hem los. Een ingewikkelde mengelmoes. Waardering, goedkeuring... zelfs bewondering.

En nog iets wat veel dieper ging. Zo veel gaf ze dus in elk geval om hem...

Als hij doorging en het risico aanvaardde, hoe klein ook, dat hij er niet in zou slagen haar van gedachten te laten veranderen en haar tot een huwelijk over te halen, kon hij niet zeggen dat hij niet was gewaarschuwd.

Maar het was ook onmogelijk om haar te vertellen dat hij had besloten dat zij de dame was van wie hij wilde dat ze zijn vrouw werd. Voorlopig althans. Ze was nog lang niet zo ver, dat was de uitdaging die hij moest aangaan, hij moest zien haar onderweg naar het altaar van gedachten te laten veranderen. Maar gezien hun verleden, en alles wat ze van hem wist, kon ze wel eens heel hard weglopen als hij op dit delicate ogenblik zei dat hij van plan was haar tot zijn bruid te maken.

'Ik denk dat we hier eens over moeten praten en wat duidelijkheid in de situatie moeten scheppen.'

Zelfs in zijn eigen oren klonk zijn stem te gelijkmatig, bijna afstandelijk, ze keek hem even aan, maar ontweek zijn ogen.

'Wat wil je precies leren?' vroeg hij voor ze antwoord kon geven.

Ze richtte haar blik opnieuw op het meer. 'Ik wil de fysieke kanten leren kennen.' De kleur op haar wangen werd dieper en haar kin ging iets omhoog. 'Waar staat het personeel op de achtertrap over te kwekken over hun vrijers? Wat winnen vrouwen, dames vooral, bij dergelijke ontmoetingen waardoor ze de neiging hebben toe te geven, en wat zet dan met name tot een huwelijk aan?'

Allemaal logische en redelijke vragen, althans bekeken vanuit haar sterk begrensde gezichtspunt. Ze nam de zaak heel serieus, anders had ze het onderwerp niet ter sprake gebracht. Hij voelde haar innerlijke spanning, ze stond bijna te trillen.

Zijn gedachten tolden rond in een poging de zekerste weg vooruit te kiezen. 'Hoe ver... wil je je kennis uitbreiden?' Zijn stem klonk vlak, wat dat betreft had hij het over een schaakstrategie kunnen hebben.

Een paar seconden later draaide ze haar hoofd om, keek hem aan en wierp hem een boze blik toe. 'Dat weet ik niet.'

Hij knipperde met zijn ogen, zag plotseling een uitweg en klampte zich daaraan vast. 'Goed. Gezien het feit dat je, uiteraard, niet weet wat je tegenkomt op een weg die je nog nooit bent gegaan, kunnen we het, als je het echt wilt weten,' hij haalde zo nonchalant mogelijk zijn schouders op, 'stap voor stap doen.' Hij ontmoette haar donkere ogen en bleef haar aankijken. 'En jij kunt de zaak stopzetten wanneer je maar wilt.'

Ze keek hem onderzoekend aan, eerder behoedzaam dan achterdochtig. 'Stap voor stap?'

Hij knikte.

'En als ik zeg stop...' Ze fronste haar wenkbrauwen. 'En als ik niet kan praten?'

Hij aarzelde en was zich heel goed bewust van wat hij aan het doen was, maar hij voelde zich gedwongen het aan te bieden. 'Ik zal voor elke volgende stap toestemming vragen en ervoor zorgen dat je het begrijpt en antwoord geeft.'

Ze keek vragend. 'Je wacht tot ik antwoord geef?'

'Ik wacht op een redelijk, goed overwogen en duidelijk antwoord van jou.'

Ze aarzelde. 'Beloof je dat...?'

'Op het woord van een Cynster.'

Ze wist dat ze dat niet in twijfel hoefde te trekken. De uitdrukking op haar gezicht bleef hooghartig, maar haar mond stond minder gespannen en de blik in haar ogen werd zachter... ze dacht na over zijn voorstel...

Hij hield zijn adem in en wist heel goed dat hij nu niet moest proberen haar een kant op te duwen, hij verzette zich uit alle macht tegen die neiging.

Ze knikte een keer vastbesloten. 'Goed.'

Ze keek hem recht aan en stak haar hand uit.

Hij keek ernaar, wierp even een blik op haar gezicht, toen greep hij haar hand vast, draaide zich om en liep het zomerhuis verder in. 'Wat...?'

Hij bleef ongeveer een meter van een van de zuilen vandaan staan. Hij keek naar haar om en trok een wenkbrauw op. 'Ik nam aan dat je verder wilde met de volgende stap?'

Ze knipperde met haar ogen. 'Ja, maar...'

'Dat kunnen we niet in de deuropening doen, in het volle zicht van iedereen die toevallig langs het meer wandelt.'

Haar lippen vormden een o toen hij haar meetrok en snel omdraaide zodat ze hem aankeek. Hij liet haar hand los en hief zijn beide handen om die om haar gezicht te leggen en boog zich naar haar toe.

Hij kuste haar, wachtte tot haar rug niet meer zo gespannen voelde en haar mond soepeler werd, toen duwde hij haar langzaam naar achteren tot ze de zuil tegen haar rug voelde. Ze verstijfde van verrassing, maar toen hij haar niet tegen het hout aan drukte, ontspande ze zich en gaf zich langzamerhand over aan de kus.

Lange tijd deed hij niets anders - hij kuste haar alleen en liet zich door haar kussen. Hij liet zich wegzinken in haar zachte mond, liefkoosde en verleidde haar lippen en tong en liet haar vervolgens spelen. Liet haar wennen aan het geven en nemen, aan een langzamer, minder overweldigend ritme.

Aan het eenvoudige, bekende genot.

Ze was langer dan de meeste vrouwen en dat vond hij prettig; hij hoefde haar gezicht niet helemaal achterover te drukken en kon gemakkelijk met haar blijven staan. De zuil achter haar bakende hun ruimte af, verschafte haar iets waar ze naderhand tegenaan kon leunen, vooropgesteld dat ze instemde met een volgende stap.

Bij die gedachte voelde hij de begeerte verraderlijk door zich heen golven. Hij hield zijn hoofd schuin en kuste haar intenser. Toen liet hij haar gezicht los, pakte haar middel beet, legde zijn handen om haar taille, liet ze er toen langs glijden en voelde het fijne mousseline en de zijdeachtige stof van haar onderjurk tussen de japon en haar huid.

Ze maakte een zacht geluidje en drukte zich dichter tegen hem aan; hij vond haar lippen en haar tong en drong haar zachtjes terug tot ze tegen de zuil aan stond. Daar ontspande ze zich, haar handen die tot nu toe passief op zijn schouders hadden gelegen bewogen en gleden omhoog, naar achteren en om hem heen. Ze spreidde haar vingers en liet ze langzaam door zijn haar glijden.

Toen vlocht ze haar armen om zijn hals en strekte zich tegen hem uit, ontmoette met toenemende hartstocht zijn lippen en boog haar soepele lichaam.

Inwendig moest hij glimlachen, hij liet zijn handen over haar rug glijden en volgde de lange lijn van spieren rond haar ruggengraat van boven naar beneden. Hij kuste haar diep, voelde de begeerte onder haar huid toenemen en de zachte zwelling van haar borsten die zich stevig tegen zijn borst aan duwden.

Haar parfum steeg omhoog, kronkelde door zijn geest en plaagde zijn zintuigen. Hij bleef haar kussen en deed niets anders met zijn handen dan steeds weer haar rug strelen.

En hij wachtte.

Meer. Portia wist dat ze meer wilde dan dit. Zoenen was allemaal goed en wel en bijzonder prettig, bedwelmend en prikkelend, het stuurde warme golven door haar heen en wekte haar zintuigen tot leven. En zijn strelende handen wekten huiveringen van verwachting langs haar ruggengraat. Haar zintuigen werden gretig en opgewonden. Wachten. Klaar.

Voor de volgende fase.

Hij had gezegd dat hij het haar zou laten zien. Ze wilde het weten en er meer over leren. Nu. Ze brak de kus af en merkte dat dit heel wat moeite kostte. Toen hun lippen elkaar eindelijk vol tegenzin loslieten, trok ze zich niet terug, maar sloeg ze haar ogen ver genoeg op om zijn blik van onder haar wimpers te ontmoeten.

'Wat is de volgende fase?'

Hij keek haar aan, zijn ogen leken donkerder, blauwer. Toen antwoordde hij: 'Dit.'

Zijn handen bewogen en gleden van haar rug naar voren, naar haar zij. Zijn duimen bewogen en raakten de zijkant van haar borsten aan.

Er schoten allerlei gevoelens door haar heen; haar zintuigen richtten zich prompt op deze nieuwe sensatie, volgden het hongerig en inhalig terwijl hij haar doelbewust weer streelde. Haar knieën knikten, en plotseling merkte ze het voordeel van de zuil tegen haar rug. Hij volgde haar lippen met de zijne, gleed erover terwijl zijn duimen licht kringetjes trokken, kwellend, net voldoende voor haar om te begrijpen...

Hij hief zijn hoofd en keek haar aan. 'Ja? Of nee?'

Zijn duimen draaiden weer een kringetje, te zachtjes... Als ze er de kracht voor had gehad zou ze hem hebben verteld wat voor domme vraag dit was. 'Ja,' zei ze ademloos. Voor hij kon vragen of ze het zeker wist, trok ze zijn mond terug naar de hare.

Ze voelde zijn lippen bewegen, en toen bewogen zijn handen weer en ze vergat alles, ze dacht niet meer en ervoer alleen de zaligheid van zijn aanraking, van de zachte, herhaalde liefkozingen die wisselend stevig en dan weer plagerig onbevredigend waren. Steeds gedetailleerder, openlijker sensueel en duidelijker bezitterig.

Tot hij zijn handen langzaam en stevig om haar borsten sloot, tot hij haar strakgespannen tepels tussen zijn duim en wijsvingers pakte en zachtjes kneep.

Het vuur sloeg door haar heen.

Snakkend naar adem brak ze de kus af. De druk rondom haar tepels nam af.

'Nee! Niet ophouden.'

Ze stond verbaasd over haar stem, het was een zwoel bevel. Ze deed haar ogen een beetje open en keek hem even aan. Zijn blik ontmoette de hare. Er lag iets in, een uitdrukking die ze nog nooit eerder had gezien. Zijn gezicht stond hard. Zijn lippen waren dun maar beweeglijk en zijn mond stond niet helemaal strak.

Gehoorzaam kneep hij opnieuw en weer voelde ze hoe het tintelende gevoel zich onder haar huid verspreidde. De daaropvolgende warmte golfde door haar heen en spoelde haar remmingen weg.

Ze sloot met een bevredigde zucht haar ogen.

'Vind je het prettig?'

Ze trok haar armen strakker om zijn hals en trok zijn mond terug naar de hare. 'Dat weet je best.'

Natuurlijk wist hij dat, maar hij wilde het haar horen toegeven. Het deed hem plezier, een troostprijs gezien de beperkingen van hun huidige overeenkomst.

De strenge beperkingen en haar hartstochtelijke reactie zetten hem in vuur en vlam. Het was een prikkel waarop hij niet kon reageren.

Nog niet.

Ze was warm en levend onder zijn handen; haar borsten vulden zijn handen, warm, stevig en opgezwollen. Haar verrukking, haar genot lag in haar kus en in het enthousiasme dat haar soepele lichaam uitstraalde.

Toen hij zijn handen steviger om haar borsten sloot en kneedde, maakte ze een geluidje diep in haar keel en ze kuste hem terug, overduidelijk eisend...

Het was plotseling heel moeilijk om te blijven waar hij was en niet dichterbij te komen, haar niet tegen de zuil aan te drukken, haar tegen zich aan te trekken en zijn spanning te laten bekoelen tegen haar zachtheid. Hij haalde diep adem, voelde zijn borst uitzetten, worstelde met zichzelf en vocht om zelfbeheersing...

Beng! Beng!

Het klonk vals en werkte irritant genoeg om beiden af te leiden.

Ze braken de kus af, hij haalde adem en liet zijn handen naar haar middel glijden terwijl hij zich omdraaide.

Beng! Beng!

'Dat is de lunchgong.' Portia knipperde enigszins verdwaasd met haar ogen en keek hem aan. 'Ze luiden hem buiten. Er moeten nog anderen in de tuin rondlopen.'

Hij hoopte het maar, hoopte van harte dat niet alleen zij twee werden opgeroepen. Hij deed een stap achteruit en pakte haar hand. 'We kunnen maar beter teruggaan.'

Ze keek hem snel even aan en knikte toen. Ze gaf hem haar hand en hij leidde haar de treden af.

Toen ze snel over het grasveld liepen, besloot hij de teugels voor haar volgende les aan te trekken. Zich voor te bereiden op de verleiding om het beter te kunnen weerstaan.

Hij keek even naar haar zoals ze rustig naast hem liep, haar passen waren groter dan die van de meeste vrouwen. Ze was in gedachten verdiept, hij wist waarover. Als hij een fout maakte, en zijn werkelijke bedoeling toonde, kon hij er niet op rekenen dat ze door haar naïveteit zou worden verblind. Ze zou de werkelijkheid misschien niet direct zien, maar naderhand wel degelijk. Ze zou alles wat zich had afgespeeld analyseren en ontleden, allemaal onder het mom van leren.

Hij trok inwendig een gezicht terwijl hij voor zich keek. Hij moest ervoor zorgen dat ze niet meer leerde dan goed voor haar was.

Bijvoorbeeld, waarom hij haar dit alles leerde.