HOOFDSTUK ZEVENENTWINTIG

Ik stuurde Barbara Daggett een rekening van duizendveertig dollar, die ze per kerende post betaalde. Het is nu bijna Kerstmis en ik heb de afgelopen zes weken niet zo best geslapen. Ik heb veel aan Daggett gedacht en ik heb op een punt mijn mening gewijzigd. Ik vermoed dat hij wist wat er gaande was. Vanaf een afstand had Tony dan misschien voor een vrouw kunnen doorgaan, maar van dichtbij leek hij precies wat hij was... een jong kind dat zich heeft verkleed, slim voor zijn leeftijd, maar niet half zo verstandig. Ik denk niet dat Daggett voor de gek werd gehouden. Waarom hij het spelletje meespeelde, weet ik niet zeker. Als hij geloofde wat Billy hem had verteld, moet hij hebben vermoed dat hij, hoe dan ook, ten dode was opgeschreven. Misschien vond hij dat hij Tony dit laatste offer schuldig was. Ik zal het nooit weten, maar zo kan ik het beter begrijpen. Sommige menselijke schulden zijn zo groot dat alleen het leven zelf als boete kan dienen. Misschien zijn in dit geval alle rekeningen vereffend... behalve de mijne.

Met de meeste hoogachting, Kinsey Millhone.