Nawoord

Enkele jaren geleden, toen ik de memoires en dagboeknotities begon te verzamelen die Ik ben niet slecht en Mijn moeders prooi tot gevolg zouden hebben, was het de bedoeling dat ze gewoon op mijn plank zouden blijven liggen als herinnering aan waar ik vandaan kwam en wat ik had doorgemaakt. Maar bij het vorderen van de werkzaamheden werd het me duidelijk dat ik het herleven van al die herinneringen niet in mijn eentje zou kunnen verwerken. Dus werd met de hulp van mijn vrouw, die immens geduld heeft getoond en zo'n enorm verlangen alles te begrijpen, het schrijven niet alleen een manier om met mijn leven in het reine te komen, maar werkte het ook als therapie.

Bij het doorlezen van mijn dagboeken schreef ik in het begin alsof de gedachten en de gevoelens uit het vuur waren gesleept. De emoties die uit die plek die ooit zo diep en duister was naar boven kwamen, maakten me alleen duidelijk hoe ver twee wezens van elkaar verwijderd konden zijn. Mama en ik, elk in ons eigen leven en op onze eigen plek, en toch elkaars verleden delend. Op een bepaald punt kon ik mijn eigen werk niet meer lezen zonder het gevoel te stikken in de emoties die door al die herinneringen werden omgewoeld.

Zoals altijd heelt de tijd alle wonden, en uiteindelijk was ik in staat het te lezen en te begrijpen. Ik begreep dat de tijd waarin ik alles als een molensteen om mijn nek had meegezeuld verloren tijd was, en dat het geen zin had ermee door te gaan. Er was geen enkele reden het te onderdrukken, en het had geen zin om die voortdurende emotionele uitbarstingen behoedzaam onder controle te houden. Het grootste deel van mijn jonge jaren was ik 'high' geweest en had ik los van mijn emoties gestaan. In die jaren had ik meer dan mijn trots verloren. Ik had de kans verloren een normale tiener te worden. Wat een verspilling was het geweest op die leeftijd zo'n destructief leven te hebben geleid. Waarom zou ik die weg nog verder vervolgen?

Zodra ik eenmaal begreep dat het doel van het verzamelen van mijn herinneringen als een vorm van genezing bedoeld was en niet om me aan het verleden te herinneren of dat vast te leggen, was ik vrij. Ik wist ook dat anderen dezelfde kans moesten krijgen - de kans om alles los te laten, maar het tegelijkertijd te verwerken. Bij het voortschrijden van mijn werk en al naar gelang het vorm begon te krijgen, werd het me duidelijk dat hier een kans lag om het met anderen te delen die hetzelfde hadden meegemaakt, en daarmee misschien hun genezingsproces te bevorderen. Wat in werkelijkheid gebeurde was iets dat ik nooit voor mogelijk had gehouden - het was inderdaad een genezingsproces en een afsluiting.

Ik weet zeker dat ik het zonder de hulp en de steun van mijn vrouw Joanne te zwaar zou hebben gevonden en nooit de echte waarde zou hebben ingezien van het delen van ervaringen. Zij hielp me het te begrijpen en het bij te stellen. Toen de geheimen eenmaal waren gedeeld, en de gedachten en de gevoelens heropend, kwamen Joanne en ik nog nader tot elkaar. Zonder het geloof dat ze in mij had zou er nooit een afsluiting zijn geweest. En dat is het allerbelangrijkste van dit proces - in staat te zijn alles de rug toe te keren en naar een nieuw leven uit te kijken.

Mijn vrouw trouwde met een vagebond en maakte hem tot mens.

Ze nam een kind en maakte het tot man.

Ze hielp me in het reine te komen met datgene wat ik zo lang verborgen had gehouden.

Nu kan ik zeggen: Het is eindelijk voorbij.

Ik weet dat mijn eigen kinderen op zekere dag dit boek zullen lezen en het moeilijk zullen vinden te bevatten dat ik zo lang op die manier heb geleefd. Op dit moment hebben ze geen idee van wat er zo lang geleden allemaal heeft plaatsgevonden. Ze zouden zich onmogelijk de emoties, de gevoelens en het hartzeer kunnen voorstellen, en zo hoort het ook.

Wanneer zij op een dag te weten komen wat er met hun vader is gebeurd, zullen ze het hopelijk kunnen begrijpen.

Niet wat we vroeger waren is belangrijk, of hoe we in die tijd over onszelf dachten. Belangrijk is alleen dat we weten wie we nu zijn, en wat we kunnen bewerkstelligen. We zijn stuk voor stuk groter dan de som van onze gevoelens. Hoe oud we ook zijn, op een bepaald niveau zijn we allemaal kinderen. Laat dat nooit los.

Alles wat ieder van ons heeft moeten doorstaan, en alles wat we ooit zullen voelen, horen, leren of ervaren, moet een reden hebben. Er moet een reden zijn waarom we in een bepaalde familie worden geboren en bepaalde echtgenoten vinden, of waarom we op onze weg voortgaan zoals we doen.

We zoeken allemaal naar het antwoord op de eeuwigdurende vraag: Waarom ben ik hier? Ik voor mij vond het antwoord op de onwaarschijnlijkste plek die je maar kunt bedenken: diep in mezelf.

Als wij al onze gevoelens, gedachten, emoties en ervaringen in de hand zouden moeten nemen zouden ze vermoedelijk niet meer dan een korreltje zand zijn. Wanneer we beseffen welke omvang alle korreltjes zand ter wereld hebben, krijgen we een glimp te zien van de potentiële ervaringen die we allemaal moeten meemaken.

Wanneer we eenmaal ons ware potentieel begrijpen en tegelijkertijd van dag tot dag leven, herkennen we ook het feit dat er vrijwel niets is dat we niet tot stand kunnen brengen of kunnen doorstaan - zolang we maar niet vergeten waar we vandaan kwamen.

Er is niets zo groots op deze wereld dan de waarde van één enkele kinderziel.

Joanne,

Dank je dat je me kind hebt laten zijn. Nu weet ik wat het betekent om voor mijn ogen de tijd stil te zien staan. Ik weet dat jij de reden bent dat ik op deze wereld ben gekomen, en het leven hebt geleid zoals ik dat leidde.

Jij bent mijn beloning.