10 Betrapt

Ik was weer terug bij af, op het punt waar ik vrijwel mijn hele leven was geweest. Ik had mezelf jarenlang voorgelogen. Ik was weer eens de controle over mezelf kwijt. Ik had tegen mijn vrienden gelogen met te zeggen dat ik moreel clean en van de drugs af was. Alles wat ik had gedaan was één grote leugen - ik was een levende leugen — ik was bang van mezelf. Ik kon de werkelijkheid gewoon niet aan. En ik had er geen idee van gehad dat ik zover kon gaan als nu was gebeurd. Terugkijkend kan ik gewoon niet geloven dat ik weer in mijn oude fouten was vervallen. Ik was gek geworden.

Ik had de reputatie mezelf en iedereen om me heen zware, permanente schade toe te brengen.

Het was de krachtigste, meest extravagante drug die ik kende.

Heroïne.

Perfect.

Ik ging meteen door naar bed. Het was net donker en ik had geen zin om iets te eten of met iemand te praten. Toen ik op bed lag kwam mama binnen. Ze keek me peinzend aan. Heel even stond ze gewoon in de deuropening naar me te kijken. Ik wist zeker dat ze kon zien dat ik stoned was, maar dat kon me niet schelen.

'Ik wilde je vragen waarom je jezelf dit aandoet, maar dat zal wel geen zin hebben, hè?'

'Nee, dat heeft geen zin,' antwoordde ik.

'Die van Nichols hebben daarstraks gebeld. Ze wilden weten of je bij hen naar een film wilde komen kijken. Ik zei dat ik een pizza zou maken die je dan mee kon nemen,' zei ze, en deed daarna de deur dicht.

'Bedankt,' zei ik.

Ik besloot dat ik misschien beter naar hen toe kon gaan. Mijn zelfrespect was op z'n dieptepunt aanbeland en het had geen zin om bij mama thuis te blijven. Ik nam een douche, kleedde me aan, en zag toen dat mijn gezicht en mijn huid me zouden verraden. Maar ik dacht niet dat John of Darlène de verraderlijke tekenen van drugsmisbruik zouden herkennen. Ik overtuigde mezelf ervan dat ik best net kon doen alsof ik erg moe was.

Toen ik bij hen aanbelde haalde ik even diep adem en hoopte maar dat ze niets zouden merken. Darlène deed open en ik gaf haar de pizza die mama had gemaakt. Zoals altijd was ze blij me te zien en ze nodigde me uit samen met de familie beneden de film te gaan kijken.

John vroeg hoe het op school ging en of ik ernaar uitkeek om aan het eind van die week mijn diploma te ontvangen. Ik was die hele ceremonie vergeten, en dacht erover na terwijl we naar de film keken. Ik kon mijn aandacht er niet bij houden, ik kon alleen maar denken aan het feit dat ik op het punt stond mijn diploma te krijgen. Toch raakte het me niet echt. Mijn hele leven had ik verwacht dat ik, als die dag eenmaal zou aanbreken, helemaal klaar zou zijn voor het echte leven.

En kijk nu eens, dacht ik. Je ligt weer helemaal in puin, en je bent weer als vanouds bezig dat voor iedereen verborgen te houden.

'Wat een sukkel' - alleen jammer dat ik die woorden niet binnen kon houden. Ik zei ze hardop. 'Ik had het over de film,' zei ik haastig.

John en Darlene keken elkaar aan alsof ik van een andere planeet kwam. Op dat moment had dat ook best gekund.

Ik richtte mijn aandacht weer op het scherm en probeerde zo snel mogelijk vat op het verhaal te krijgen. Toen de film was afgelopen was het al ver na de normale bedtijd van de familie Nichols. Ik stond op om weg te gaan, maar toen vroeg Darlene of er iets aan de hand was.

'Ik heb een heleboel dingen aan mijn hoofd,' zei ik.

'Wil je erover praten?' vroeg ze.

Ik aarzelde, en wilde wanhopig graag zeggen: Waar zal ik beginnen? Maar zoals altijd zei ik: 'Het is gewoon dat mama en ik nog steeds niet met elkaar overweg kunnen.'

Ik wist dat ze dat antwoord zouden accepteren; het was de troefkaart die ik altijd uitspeelde als ik verdere vragen wilde voorkomen. Van binnen wilde ik het liefst alles eruit gooien; ik snakte ernaar dat iemand die om me gaf zijn hand naar me zou uitsteken en me vast zou houden. Ik wist dat het stom was als je op je achttiende naar zoiets verlangde - maar dat was echt het enige wat ik dolgraag wilde.

Ik merkte wel dat Darlene niet helemaal overtuigd was dat er verder niets aan de hand was. Ze vroeg of ik de volgende avond wilde komen eten. 'Heel graag,' zei ik dankbaar.

Het was maar twee minuten lopen om thuis te komen, maar ik zag er verschrikkelijk tegenop. Het was net na elven. Bij de voordeur hoorde ik mama met Scott over het een of ander ruzie maken, zoals ze vroeger met mij deed. Ik stapte van de veranda de straat op en liep naar de straathoek die een paar huizen verder lag, en toen nog een paar straten door. Zonder nadenken liep ik langs het huis van Cindy — een van de meisjes met wie ik voor mijn vertrek naar Hawaii naar wat feestjes was geweest. Op datzelfde moment stoof ze de voordeur uit en sloeg die met een knal achter zich dicht, onderwijl allerlei verwensingen schreeuwend naar haar vader. Het verraste ons allebei elkaar weer te zien. Ze kwam naar me toe en liep samen met mij de straat uit.

We zeiden maar weinig. Ik wist dat ze thuis problemen had en zij wist ook dat ik die had. Kort daarop kwamen we bij het open terrein achter de huizen. We gingen in de berm langs de weg zitten en ik sloeg mijn arm om haar heen. Binnen de kortste keren waren we aan het kussen.

'Hé, luister eens,' zei ze.

'Wat is er?' vroeg ik.

'Kunnen we naar jouw kamer gaan?'

Ik herinnerde me hoe Cindy en ik vroeger 's nachts via de achtertuin naar mijn kamer slopen. Omdat mijn kamer direct naast de achterveranda lag was het geen probleem er ongemerkt in en uit te gaan.

‘Tuurlijk, maar we moeten dit keer stil zijn. Mijn broer is nog wakker,' zei ik.

Toen we naar mijn straat terugliepen wilde ik er niet langer over nadenken dat ik een cleane en fatsoenlijke knul wilde zijn, gewoon een normale jongen. Onder het lopen zeiden we nog steeds heel weinig. We liepen de achtertuin in en glipten toen onopgemerkt mijn kamer in, waar ik het licht uitdeed. Opnieuw ruilde ik het kleine beetje onschuld wat me nog restte in voor de geheimen van de nacht.

Een tijdje later zette ik de wekker zodat we voor de anderen wakker zouden worden. Het was bijna drie uur 's nachts.

Tegen het eind van de week zou ik mijn einddiploma krijgen en een stap verder in mijn leven zetten. Maar ik had nog steeds geen idee wie ik nu eigenlijk was, wat ik was - of waarom ik op de wereld was.

De dag voor de diploma-uitreiking kreeg ik de kans met een paar schoolvrienden rond te hangen en plannen voor 'het knalfeest' te maken.

Ik wist dat ik voor het eind van de dag de behoefte zou hebben me van mijn gedachten en gevoelens los te maken. Dat zou met drugs en me laveloos drinken wel lukken. Maar voor het feest moest ik nog één ding doen. In tegenstelling tot de meeste jongeren met wie ik omging kende ik de waarde van een diploma.

Maar als ik naar het feest wilde kon ik die laatste dag op school de uitreiking niet bijwonen.

De dag voor de diploma-uitreiking vroeg ik Darlene mijn diploma in ontvangst te nemen - omdat ik 'niet aanwezig kon zijn'. Ik verzon een redelijk klinkend excuus, waarop zij ermee instemde.

Ik kon niet weten dat het er uiteindelijk toe zou leiden dat mijn leven werd blootgelegd voor juist die twee mensen die ik nooit meer onder ogen zou durven komen als ik hen zou teleurstellen.

Op vrijdag werd ik wakker met de vaste bedoeling mezelf dit keer volledig in de vernieling te werken, en mijn gevoelens met zoveel mogelijk drugs te begraven. In het verleden zou ik de kans om high te worden nooit afslaan. Maar dit keer was het anders, angstaanjagender - omdat ik het van tevoren al had gepland. Het was niets nieuws, alleen krachtiger dan ik me kon herinneren: ik wilde zo high worden als nooit tevoren.

Op de parkeerplaats van de school wist ik binnen de kortste keren de jongens te vinden naar wie ik op zoek was. We hingen altijd rond achter het gymlokaal, vlak bij het voetbalveld, ver weg van het hoofdgebouw. Toen ik door de ingang de school in liep overviel me de opgewonden, feestelijke stemming - de hele school leek er vol van. Volgens mij was er niemand die die dag ook maar één les bijwoonde. De gangen waren vol leerlingen en de parkeerplaats stond vol auto's.

Die opwinding versterkte mijn verlangen om high te worden. Misschien was ik inmiddels een echte junk geworden.

Ik had er nog nooit zo naar uitgekeken. Niets zou me kunnen tegenhouden. Ik wilde zo snel mogelijk over de top gaan. Ik wilde niet langer aan al die conflicten in mijn leven denken - aan mama, aan de leugens die ik John en Darlene had verteld, of aan wat dan ook. Ik was het zat om het als een molensteen om mijn nek te voelen die te zwaar was om hem af te werpen.

Tegen de lunch waren we allemaal al goed op weg krankzinnig stoned te worden. Ik had de rest van mijn loon meegenomen en was er helemaal klaar voor de tijd van mijn leven te hebben. De barbecue brandde, de koeltassen zaten vol bier en er was een grote hoeveelheid drank uitgestald - en de slaapkamer zat natuurlijk vol drugs.

Nathan Bennett was ook op het feest, en meer had ik niet nodig. Na al die tijd leken hij en ik nog steeds dezelfde ideeën te hebben. We gingen samen de slaapkamer in, maar waren teleurgesteld er slechts de vertrouwde verzameling aan drugs te vinden. Er was echter geen enkele bij die verlokkelijk genoeg was om weg te grissen en te gebruiken.

'Heb je dit wel eens gedaan?' vroeg hij terwijl hij me een zakje voorhield.

'Wat is dat?' vroeg ik.

'Dit zal je wel bevallen. Zoiets heb je nog nooit meegemaakt.'

Het leek net alsof hij precies wist hoe hij me moest overhalen. In de stemming waarin ik verkeerde kon ik alleen maar reageren met: 'Waar?'

Ik liep achter hem aan de oprit op, waar we in zijn auto stapten. Hij pakte een doosje van de achterbank en deed dat open. Daaruit haalde hij twee injectienaalden, vervolgens versmolt hij de poeder en vulde daarmee de spuiten. Tot nu toe had ik elke mogelijke drug waarvan ik maar had gehoord gesnoven, gerookt, gegeten, gedronken of gewoon doorgeslikt. Ik wilde niet eens weten wat we zouden gaan gebruiken. Ik maakte me alleen zorgen om het feit dat er een injectienaald aan te pas moest komen.

Ik bond een elastiek om mijn arm om de bloedstroom even tegen te houden, en duwde de naald in de opgezwollen ader die vlak onder de huid lag. Toen de spuit leeg was, haalde ik de naald eruit en leunde achterover.

Vrijwel meteen voelde ik de vloeistof door mijn arm gieren en op slag voelde ik me al heel anders. De kalmte en de warmte die bezit van me namen waren zowel overweldigend als angstaanjagend, veel sterker dan wat ik tot nu toe had meegemaakt. Ik boog me naar Nathan toe. Toen hij achterover tegen de rugleuning zakte vroeg ik: 'Wat is dat verdorie voor spul?'

'Heroïne, zak.'

Ik was ontzet.

Ik had nog nooit een naald gebruikt. Ik had heroïne gerookt, maar die naald was me te veel van het goede. Dit was krachtig, dit was dodelijk, dit was verslavend. En perfect.

Ik heb geen idee hoe lang we daar zaten of waarover we praatten. Ik herinner me dat we uit de auto stapten en naar het huis terugliepen. Bij de meeste drugs had ik me altijd een tikje gedesoriënteerd gevoeld, en soms zelfs volkomen buiten mezelf, maar dit was anders. Ik wist precies wie ik was en wat ik aan het doen was. Ik had een overweldigend gevoel van welbehagen en voelde me bijzonder prettig.

Toen we de achtertuin in liepen waar het feestje in volle gang was, keken we elkaar aan alsof we tegelijkertijd hetzelfde idee hadden. We liepen recht op de meiden af en duwden de groep die om hen heen stond weg.

'Jullie zijn verschrikkelijk stoned!' zeiden twee van de meisjes eenstemmig.

Nathan en ik keken elkaar weer aan om elkaar te peilen. We pakten elk een meisje bij de hand en liepen het huis in. Achter ons juichte het groepje toen we wegliepen. Ik voelde me ongelooflijk machtig en leek alles volledig onder controle te hebben. En dat zou langer duren dan de vorige keren dat ik heroïne had gebruikt.

Na afloop nam ik mijn meisje mee naar buiten - en pakte een motorfiets. Het gevoel van vrijheid dat de motor en de roes me gaven was geweldig opwindend. We reden rondjes door de buurt voordat we naar de parkeerplaats van de school gingen. Tegen het eind van de dag waren we weer terug bij het huis, waar we ons ontspanden. De roes liep op z'n einde. Eerst kon me het niet schelen dat de roes en de dag voorbij waren. Ik nam afscheid en ging weg.

Thuis ging ik naar bed en sliep de rest van de avond. Toen ik wakker werd, kreeg ik de terugslag. Ik was doodmoe en koud. Ik begon heftig te rillen. Mijn lijf was kapot. De misselijkheid en de lethargie van vorige keren dat een roes was uitgewerkt was hiermee niet te vergelijken. Dit was vele malen erger. Ik kon alleen nog maar aan de drug denken, aan hoe goed ik me erdoor had gevoeld, en dat ik me nu zo beroerd voelde. En dat ik naar meer snakte zodat ik me beter zou gaan voelen.

Anderhalve dag lang kwam ik het huis niet uit.

Toen ik me weer normaal wist te gedragen, ging ik naar de familie Nichols om te vragen of Darlene mijn diploma nog had opgehaald. Ik zorgde ervoor er zo goed mogelijk uit te zien en niet als een wandelend lijk. Zo voelde ik me wel, maar zo wilde ik er niet uitzien.

Zodra ik daar in huis was, deelden ze me mee dat Darlene me op een motor had zien rondrijden op het moment dat ik zogenaamd iets heel belangrijks te doen had.

Daarop had ik totaal niet gerekend. De kans dat zij in die paar minuten dat ik daar was geweest er zelf ook was geweest leek onwaarschijnlijk. Het leek zelfs volslagen onwaarschijnlijk. Dat was pech. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik wist dat ik opnieuw op een leugen was betrapt en dat ze kwaad op me was, en teleurgesteld. Ik was ervan overtuigd dat dit het begin van het einde van haar vertrouwen in mij was, en het einde van mijn geheime leven.

Darlene heeft me naderhand nooit verteld wat er echt in haar hoofd was omgegaan of in hoeverre ze begreep wat er met me aan de hand was. Ik geloof dat ze zo haar vermoedens had, maar die bleven tussen haar en John. Ik vond het verschrikkelijk dat ik hen weer teleur had gesteld. Ik was op heterdaad betrapt en zat in een web verstrikt dat ik zelf had geweven. Ik was op het punt aangekomen om datgene te onthullen wat ik jarenlang had weten te verbergen - de enorme schaamte die ik voor mezelf voelde.