HOOFDSTUK 23

Thorby keek somber naar de hoge stapel papieren die allemaal een rood stempel 'DRINGEND' droegen. Hij pakte er een, begon te lezen - legde het weer neer en zei: 'Dolores, geef mij de bediening van mijn telescherm. En ga dan naar huis.'

'Ik kan wel blijven, meneer.'

'Ik zei: ga naar huis. Hoe moet je ooit een man vangen met die kringen onder je ogen?'

'Ja, meneer.' Ze veranderde de schakelingen. 'Goedenavond, meneer.' 'Goedenavond.'

Een prima meisje. Loyaal, dacht hij. Tenminste dat hoopte hij. Hij had niet overal nieuwe bezems durven gebruiken; de administratie moest een zekere continuiteit behouden. Hij draaide een nummer.

Een stem zonder gezicht zei: 'Scramble zeven.' 'Op weg naar Prometheus,' antwoordde Thorby, 'plus negen is zestien.'

'Scramble ingeschakeld.' 'Aan deze kant ook,' bevestigde Thorby. Het gezicht van Kolonel 'Smith' verscheen op het scherm. 'Hallo, Thor.'

'Jake, ik moet de bespreking deze maand weer uitstellen. Ik doe het niet graag - maar je moet mijn bureau eens zien.' 'Niemand verwacht van je dat je al je tijd aan het Corps geeft.'

'Verdomme, dat is nou precies wat ik van plan was - snel deze zaak uitmesten, goede mensen aanstellen als beheerders

en dan dienst nemen in het Corps! Maar zo eenvoudig is het niet.'

Thor, een gewetensvol directeur laat zich nooit vervangen tot zijn zaken op orde zijn. We wisten allebei dat je nog een heleboel te doen had.'

'Nou ja... goed, ik kan niet op de bespreking komen. Heb je een paar minuten?' 'Spuit maar op,' zei Smith.

'Ik denk dat ik iemand heb die stekelvarkens kan vangen. Weet je nog.'

'Niemand eet een stekelvarken.'

'Precies! Maar ik moest er wel eerst een op een plaatje zien voor ik wist wat je bedoelde. Om het in handelstermen te zeggen: als je een zaak over de kop wil hebben, moet je hem onrendabel maken. De slavenhandel is een zaak en als we die over de kop willen hebben moeten we zorgen dat ze verliezen gaan lijden. En dat kan als we de slachtoffers stekels geven.'

'Als we de stekels hadden,' was de directeur van het X Corps het droog met hem eens. 'Heb jij een idee voor een wapen?'

'Ik? Wat denk je wel dat ik ben? Een genie? Maar ik denk wel dat ik er een heb gevonden. Hij heet Joel de la Croix. Hij schijnt de beste leerling te zijn die het Massachusetts Instituut voor Technologie ooit heeft gehad. Ik heb met hem gepraat over mijn werk als vuurregelaar in de Sisu. Hij heeft ongevraagd een paar schitterende plannen ontwikkeld. Toen zei hij: 'Thor, het is belachelijk dat een schip door zo'n kleine, dwaze verlammingsstraal wordt lamgelegd als het genoeg energie in zijn ingewanden heeft om een kleine ster te maken.'

'Een heel kleine ster. Maar dat ben ik met hem eens.' 'Goed. Ik heb hem ruimte gegeven in onze Havermeyer Laboratoria in Toronto. Zodra hij door jouw jongens is goedgekeurd, wil ik hem een lading geld geven en de vrije hand. Ik zal hem alles vertellen wat ik over de tactiek van piraten weet - trancebanden misschien wel, omdat ik niet al te veel tijd zal hebben om met hem samen te werken. Ik werk me hier al over de kop.'

'Hij heeft meer mensen nodig. Dit is niet iets voor een werkplaatsje in de achtertuin.'

'Ik weet het. Ik zal je de namen doorgeven zodra ik ze heb. Project Stekelvarken zal alle mannen en al het geld krijgen

dat het nodig heeft. Maar Jake, hoeveel van die apparaten kan ik aan het Corps verkopen?' 'Wat?'

'Ik drijf hier een zaak. Als ik die zaak in de grond boor, zal ik er door een gerechtshof uitgewipt worden. Ik zal Project Stekelvarken miljoenen laten verspillen als water -maar ik moet het kunnen verantwoorden tegenover de directeuren en de aandeelhouders. Als er iets uitkomt, kan ik verscheidene honderden eenheden aan de Vrij handelaren verkopen, ik kan er een aantal verkopen aan onze eigen schepen - maar ik moet kunnen aantonen dat er een potentieel grote markt is om de hoge kosten te kunnen rechtvaardigen. Hoeveel kan het Corps er gebruiken?'

'Thor, je maakt je druk om niets. Zelfs als je geen super-wapen ontwikkelt - en daar ziet het wel naar uit - levert elk onderzoek winst op. Je aandeelhouders zullen er niets op achteruit gaan.'

'Ik maak me niet druk om niets. Ik heb deze baan met maar een paar stemmen meerderheid; als er morgen een buitengewone aandeelhoudersvergadering wordt gehouden kunnen ze me zo wegschoppen. Natuurlijk levert onderzoek winst op, maar dat gaat niet altijd even snel. Je kan erop rekenen dat elke kredit die ik uitgeef wordt gerapporteerd aan mensen die me graag gewipt zien - dus moet ik me op redelijke wijze kunnen rechtvaardigen.' 'Wat denk je van een onderzoeks-contract?' 'Met een kolonel die op Joels vingers staat te kijken en hem vertelt wat hij moet doen? Wij willen hem de vrije hand laten.'

'Mmmm... ja. Stel dat ik je een officiele optie kan bezorgen. We zullen de aantallen zo hoog mogelijk maken. Ik zal het aan de hoge baas moeten vragen. Hij is op het ogenblik op de Maan en ik kan deze week geen tijd meer vrijmaken om naar de Maan te gaan. Je zult een paar dagen moeten wachten.'

'Ik ben helemaal niet van plan om te wachten; ik neem gewoon aan dat het je lukt. Jake, ik zal ervoor zorgen dat de zaken gaan rollen en dan laat ik deze idiote baan schieten -als jij me niet in het Corps wil hebben, kan ik altijd nog schutter worden.'

'Kom vanavond maar langs. Dan zal ik je aannemen - en dan geef ik je een speciale opdracht, het werk dat je nu doet.'

Thorby's kin zakte omlaag. 'Jake! Dat zou je me toch niet aandoen!'

'Dat zou ik wel, als je dom genoeg was om je onder mijn bevel te plaatsen, Rudbek.'

'Maar -' Thorby hield zijn mond. Het had geen zin erover te redetwisten; er was veel te veel te doen. Smith voegde eraan toe: 'Nog iets anders?' 'Ik denk het niet.'

'Ik zal morgen meteen opdracht geven voor het onderzoek naar Joel de la Croix. Tot ziens.'

Thorby schakelde het scherm uit en voelde zich ellendiger dan ooit. Dat kwam niet door de half-schertsende bedreiging van de Kolonel, en zelfs niet door zijn geweten dat werd geplaagd door het feit dat hij grote sommen geld van andere mensen uitgaf aan een project dat weinig kans van slagen had. Het was gewoon dat hij deze baan, die veel ingewikkelder was dan hij voor mogelijk had gehouden, zat was. Hij pakte opnieuw het bovenste papier, legde het weer neer en drukte op de knop die hem rechtstreeks met het landgoed Rudbek verbond. Leda werd aan het scherm gehaald. 'Ik kom weer laat thuis. Het spijt me.'

'Ik schuif het avondeten wel wat op. Ze hebben veel plezier en ik heb de keuken flink grote hapjes laten klaarmaken.' Thorby schudde zijn hoofd. 'Neem jij het hoofd van de tafel maar. Ik eet hier. Misschien blijf ik hier ook wel slapen.' Ze zuchtte. 'Als je al slaapt. Luister, lieve, domme schat, zorg ervoor dat je om twaalf uur in bed ligt en dat je niet voor zes uur opstaat. Beloof je dat?' 'Goed. Als het mogelijk is.'

'Je kan er beter voor zorgen dat het mogelijk is, anders krijg je moeilijkheden met mij. Tot ziens.'

Dit keer pakte hij zelfs het bovenste papier niet; hij zat en dacht na. Prima meisje, Leda... ze had zelfs geprobeerd hem met zijn werk te helpen - tot het duidelijk was geworden dat zaken doen niet haar sterkste punt was. Maar ze was een lichtpuntje in de duisternis; ze wist hem altijd op te vrolijken. Als het niet zo ontzettend oneerlijk zou zijn voor een Corpslid om te trouwen - Maar zo oneerlijk kon hij niet zijn tegenover Leda en hij had trouwens ook geen enkele reden om aan te nemen dat zij zou willen. Het was al gemeen genoeg dat hij op het laatste ogenblik een groot diner afbelde. En allerlei andere dingen. Hij zou moeten proberen haar beter te behandelen.

Het had allemaal zo vanzelfsprekend geleken: de zaak overnemen, die sector naast de Sargonie uitroken en dan iemand anders uitkiezen om alles te beheren. Maar hoe dieper hij groef, hoe meer hij te doen had. Belastingen... de belastingsituatie was ongelofelijk ingewikkeld; dat was altijd zo. En dat uitbreidingsprogramma waar de groep van Vega zo op aandrong - hoe kon hij daarover oordelen als hij daar niet zelf ging kijken? En zou hij het dan weten als hij dat deed? En waar moest hij de tijd vandaan halen? Vreemd, maar een man die eigenaar was van duizend ruimteschepen had automatisch nooit tijd om ermee te reizen. Misschien over een jaar of twee -Nee, dan zouden zelfs die verdomde testamenten nog niet geregeld zijn! - twee jaar waren ze er nu al mee bezig en het hof was nog lang niet klaar. Waarom konden ze de dood niet netjes en eenvoudig behandelen, zoals het Volk dat deed? En ondertussen kon hij niet doorgaan met Pa's werk. Het was waar dat hij een paar kleine dingen had bereikt. Door het X Corps inzage te geven in de archieven van Rudbek, waren er een aantal dingen duidelijk geworden -- Jake had hem verteld dat een overval waarbij een rovershol was vernietigd, rechtstreeks was voortgevloeid uit gegevens die het kantoor wel bezat, maar waarvan ze niet wisten dat ze het wisten.

Of had iemand het wel geweten? Op bepaalde dagen dacht hij dat Bruder en Weemsby een kwaad geweten hadden, maar op andere dagen weer niet - want in de archieven waren alleen legale transacties te vinden... soms met de verkeerde mensen. Maar wie wist dat dat verkeerde mensen waren?

Hij trok een la open en haalde er een map uit waar geen rood stempel op stond; dat was niet nodig, want die gaf hij nooit uit handen. Hij had het gevoel dat dit de meest dringende kwestie was in de Rudbek Ondernemingen, misschien wel de dringendste zaak van de hele Kosmos - in ieder geval belangrijker dan Project Stekelvarken, omdat deze zaak de slavenhandel zou kunnen benadelen en in ieder geval meteen zou belemmeren, terwijl Stekelvarken een gok was. Maar hij had maar weinig vorderingen gemaakt - teveel andere dingen aan zijn hoofd.

Altijd te veel. Grootmoeder zei altijd dat je nooit meer eieren moest kopen dan er in je mandje konden. Waar zou ze dat vandaan hebben? - het Volk kocht nooit eieren. Hij

had zowel teveel mandjes als teveel eieren voor die mandjes. En elke dag kwam er een mandje bij. Als hij erg moeilijk kwam te zitten kon hij zich natuurlijk altijd afvragen wat Pa gedaan zou hebben. Kolonel Brisby had dat zo geformuleerd - 'Dan vraag ik mezelf gewoon: "Wat zou Kolonel Baslim doen?"' Dat hielp, vooral als hij ook nog in gedachten moest houden waarvoor de rechter hem had gewaarschuwd op de dag dat de aandelen van zijn ouders aan hem waren toevertrouwd: 'Geen mens kan iets helemaal voor zich alleen bezitten, en hoe groter het is, des te minder is het zijn eigendom. U mag met dit bezit niet willekeurig of dwaas omspringen. Uw belangen gaan die van andere aandeelhouders niet te boven, en evenmin die van werknemers en van het publiek.'

Voor hij besloot Stekelvarken door te zetten had Thorby die waarschuwing doorgesproken met Pa.

De rechter had gelijk. Toen hij de zaak overnam, was zijn eerste neiging geweest alle activiteiten van Rudbek in die geinfecteerde sector te beeindigen en zo de slavenhandel kapot te maken. Maar dat kon je niet doen. Je kon niet duizenden, miljoenen eerlijke mensen benadelen om schurken in de tang te nemen. Daar was een verstandiger manier van opereren voor nodig.

En daar was hij nu mee bezig. Hij begon de inhoud van de blanco map te bestuderen.

Garsch stak zijn hoofd om de hoek van de deur. 'Zit je nog steeds onder de zweep? Waarom zo'n haast, jongen?' 'Jim, waar kan ik tien eerlijke mannen vandaan halen?' 'He? Diogenes nam genoegen met een speurtocht naar een zo'n persoon. En dat was al meer dan hij aankon.' 'Je weet wat ik bedoel - tien eerlijke mannen die elk bevoegd zijn de post van planetair beheerder voor Rudbek te bekleden.' ('En die aanvaardbaar zijn voor het X Corps,' voegde Thorby er bij zichzelf aan toe.) 'Nou is het mijn beurt om een mop te vertellen.' 'Weet jij soms een andere oplossing? Ik laat ze elk een beheerder vervangen in de stinkende sector en we sturen de man die hij aflost terug - we kunnen hem niet ontslaan; we zullen hem in de zaak moeten opnemen. Omdat we het niet zeker weten. Maar de nieuwe mensen zullen we kunnen vertrouwen en we zullen ze stuk voor stuk vertellen hoe de slavenhandel te werk gaat en waar ze naar moeten uitkijken.'

Garsch haalde zijn schouders op. 'Dat is het beste wat we kunnen doen. Maar vergeet maar dat je dat in een keer kunt doen; zoveel geschikte mensen kunnen we nooit ineens vinden. Hoor nou eens, jongen, je kan dat vanavond toch niet oplossen, hoelang je ook naar die namen blijft zitten staren. Als je net zo oud bent als ik, weet je wel dat je niet alles tegelijk kunt doen - vooropgesteld dat je jezelf niet eerst doodwerkt. In ieder geval zul je op zekere dag toch sterven en dan zal iemand anders het werk moeten doen. Jij doet me denken aan de man die de sterren wilde tellen. Hoe sneller hij telde, hoe meer nieuwe sterren er opdoken. Toen ging hij maar vissen. En dat zou jij ook moeten doen, vaak en vroeg in de morgen.'

'Jim, waarom heb je er eigenlijk in toegestemd hier te komen werken. Ik zie jou niet naar huis gaan als de anderen vertrekken.'

'Omdat ik een ouwe idioot ben. Iemand moest je toch een handje helpen. Misschien zat ik wel te wachten op een kans om zoiets smerigs als de slavenhandel een hak te zetten en dit was mijn kans - ik ben te oud en te dik om het op een andere manier te doen.'

Thorby knikte. 'Dat dacht ik al. Ik heb wel een andere manier - maar ik heb het verdomme zo druk met de dingen die ik moet doen dat ik niet toekom aan de dingen die ik eigenlijk zou moeten doen... en ik krijg nooit de kans om te doen wat ik zou willen doen!'

'Jongen, dat komt in de beste families voor. En de enige manier om te voorkomen dat je daaraan overlijdt is toch te doen wat je wilt doen. En dat is nu, op dit moment. Morgen heb je weer een hele nieuwe dag... en nu ga je met mij uit, dan gaan we een broodje eten en naar mooie meisjes kijken.'

'Ik laat mijn eten hier brengen.'

'Nee, dat doe je niet. Zelfs een stalen schip moet af en toe in onderhoud. Kom op, dus.' Thorby keek naar de stapel papieren. 'Goed.' De oude man kauwde op zijn broodje, dronk zijn bier en keek met een glimlach van onschuldig plezier naar de mooie meisjes. En het waren inderdaad mooie meisjes: de stad Rudbek trok altijd het hoogst betaalde talent in de show-business aan.

Maar Thorby zag ze niet. Hij dacht na. Een redelijk mens kan zijn verantwoordelijkheid niet ontlopen. Een kapitein kan dat niet, een hoofdofficier kan dat niet. Maar als hij op deze manier doorging, zag hij niet hoe hij ooit in staat zou zijn dienst te nemen in Pa's Corps. Maar Jim had gelijk; dit was ook een plaats vanwaar die smerige handel bestreden kon worden.

Ook als deze manier van vechten hem niet aanstond? Ja. Kolonel Brisby had eens over Pa gezegd: 'Dat betekent dat je zo toegewijd bent aan de vrijheid dat je alles ervoor wilt opgeven... dat je een bedelaar wilt zijn... of een slaaf... of dat je ervoor wilt sterven - zodat de vrijheid blijft leven.' Ja Pa, maar ik weet niet hoe ik deze zaak moet runnen. Ik zou het willen doen... ik probeer het. Maar ik klungel maar een beetje. Ik heb er geen aanleg voor.

Pa antwoordde: 'Onzin! ]e kunt alles leren als je maar wilt. En jij zult het leren, al moet ik je domme kop ervoor in elkaar slaan!'

Ergens achter Pa knikte Grootmoeder instemmend en 2e keek hem streng aan. Thorby knikte terug. 'Ja, Grootmoeder:. Goed, Pa. Ik. zal het proberen.'

'Niks proberen, je doet bet!'

'Ik zal het doen, Pa.'

'En eet nou je eten op.'

Gehoorzaam strekte Thorby zijn hand uit naar zijn lepel en merkte toen dat het een broodje was in plaats van een kom stoofpot. Garsch zei: 'Wat zit je te mompelen?'

'Niets. Ik heb net een besluit genomen.'

'Gun je hersens eens wat rust en gebruik je ogen een keer. Alles heeft zijn tijd en zijn plaats.'

'Je hebt gelijk, Jim.'

'Goedenacht, jongen,' fluisterde de oude bedelaar. 'Mooie dromen... en veel succes!'