Hoofdstuk 9
Samantha stond nog steeds bij het Hilton ingeschreven, maar Max kreeg van het hotelpersoneel, dat naarstig op zoek was naar gasten, te horen dat ze vermist was. Hij bad vurig dat ze de vloedgolf had overleefd. Als hij haar niet vond, zou Andrea kapot van verdriet zijn.
Hij had eerst twintig uur op het vliegveld van Malé doorgebracht, wachtend op nieuws over Samantha. In die tijd had hij veel overlevenden met helikopters binnengebracht zien worden. De meeste van hen verkeerden in shock. Degenen die niet konden lopen, werden op brancards vervoerd.
Toen hij er zeker van was dat Sammi ook niet in de laatste reddingshelikopter zat, liep hij naar een andere landingsbaan, waar net een militaire helikopter was geland. Misschien zat ze daarin. Hij verkeerde in grote onzekerheid – en met hem duizenden anderen. Het Rode Kruis werd overspoeld met vragen van mensen die net als hij op zoek waren naar geliefden.
Eerst werd een vrouw met haar kind uit de helikopter geholpen. En daarachteraan… O, wat een opluchting! Hij had Samantha al lang niet meer gezien. Ze zag er moe en uitgeput uit, maar afgezien daarvan… Hij had zich niet gerealiseerd dat ze een mooie jonge vrouw was geworden.
Haar lange, goudblonde haar, dat gewoonlijk als een waterval tot halverwege haar rug tuimelde, hing nu in een slordige vlecht over haar schouder. Haar katoenen blouse zat vol vlekken, en haar kakikleurige broek was gescheurd, maar ze leefde! Ze kon op eigen kracht uit de helikopter klimmen, en hij zou haar levend en wel bij Andrea terugbrengen.
Hij rende haar richting op. ‘Samantha! Hier ben ik!’
Met een ruk draaide ze zich om. ‘Max?’ Op haar gezicht wisselden allerlei emoties elkaar af. ‘Wat doe jij hier?’
Haar stem klonk niet warm, ook niet kil, maar iets daartussenin. In ieder geval weerhield haar reactie hem ervan haar te omhelzen. ‘Denk je dat je terug kunt lopen naar het hotel? Dan leg ik het je onderweg uit.’
‘Ik heb beloofd hier op de jongens te wachten. Ze komen met een van de volgende helikopters.’
‘Dan houd ik je gezelschap.’
Ze zochten iets verderop een plekje. Ze keek naar hem op. Bedachtzaam. ‘Waarom ben je naar Malé gekomen?’
‘Toen je je moeders telefoontje niet beantwoordde, werd ik ongerust en besloot ik hiernaartoe te vliegen om uit te zoeken waarom je niet terugbelde.’
‘Waarom heb je dat gedaan?’
Na een keer diep ademhalen, antwoordde hij: ‘Je tante Edna is overleden. Precies op het moment dat hier een tsunami woedde.’
‘Wat?’ Er trok een schaduw over haar gezicht. ‘Is tante Edna dood?’
‘Ja. Ze is eergisteren begraven. Mijn ouders hebben je moeder geholpen met het regelen van de begrafenis.’
Ze was duidelijk van slag. ‘Jouw ouders…’
‘Ja, ze zijn weer bij elkaar en willen zelfs zo snel mogelijk hertrouwen.’
Er blonken tranen in Sammi’s ogen, maar ze huilde niet. ‘Als ik dat had geweten, was ik zeker thuisgekomen. Onze boot moest uitwijken naar een van de eilanden. Ik ben al mijn spullen kwijtgeraakt – ook mijn mobiel. We zaten twee dagen vast, tot onze borst in het water. Gelukkig zijn we gered.’
‘Dat moet vreselijk zijn geweest. De hemel zij dank heb je het er levend afgebracht. Ik heb elke vlucht zien binnenkomen. Hier.’ Hij stak haar zijn mobiel toe. ‘Bel je moeder even om te zeggen dat je het goed maakt en bij mij bent.’
Ze keek naar het toestel maar pakte het niet aan. ‘Ik bel haar liever wanneer ik terug ben in het hotel. Eigenlijk begrijp ik nog steeds niet waarom jij hiernaartoe bent gekomen.’
Max knikte. ‘Ik denk van wel. Volgens mij weet je best dat ik verliefd op je moeder ben sinds de dag waarop ik haar heb leren kennen. Waarom zou ik anders altijd vrijgezel zijn gebleven? Ik wil met haar trouwen, al weet ze dat nog niet.’
Samantha wendde haar blik af.
‘Als zij verdrietig is, ben ik dat ook. Jij betekent alles voor haar. Ik wist dat als ze jou zou verliezen, ze daar nooit meer overheen zou komen. Daarom ben ik gekomen. Om je mee terug te nemen naar huis. Je moeder heeft je op dit moment nodig.’
Hij zag dat ze in tweestrijd verkeerde. ‘Sammi? Heeft ze het ooit in haar e-mails gehad over wat er allemaal gebeurd is op het landgoed sinds jij naar Vietnam bent vertrokken?’
‘Ja, ze heeft weleens wat laten doorschemeren,’ gaf het meisje met tegenzin toe. ‘Maar eigenlijk schreef ze vooral dat ze naar Napa was verhuisd om daar een galerie te openen.’
Max besefte dat Samantha haar moeder niet de kans had gegeven om dingen uit te leggen. ‘Dus je weet het ook niet van Jim?’
Nu had hij haar onverdeelde aandacht. ‘Wat is er met Jim?’
‘Ik heb hem ontslagen.’
‘Heel goed. Waarom heeft Steve dat niet gedaan?’
‘Omdat ik de leiding over het landgoed op me heb genomen terwijl mijn vader in een verslavingskliniek was opgenomen.’
Het bleef een tijdje stil, tot Max haar hoorde fluisteren dat ze blij was dat Steve hulp had gekregen.
‘Weet je dat Jim verliefd was op jouw moeder?’ vroeg Sammi hem opeens. ‘Steve had nooit in de gaten hoe hij naar Helen keek.’
‘Nee, dat wist ik niet.’ Deze informatie vormde het laatste stukje van de puzzel.
‘Jim is een engerd, maar dat kon jij niet weten, want je was er gewoon nooit.’
‘Je hebt gelijk, ik had zo mijn redenen.’ Max vertelde Samantha wat er de afgelopen tijd was gebeurd, tot en met de confrontatie met Jim in de schuur. Toen hij klaar was, bleef het meisje zwijgen.
‘Heb je wel gehoord wat ik zei?’ vroeg hij.
‘Ja, en ik ben blij voor je dat het allemaal zo goed is afgelopen. Als mijn moeder met jou wil trouwen, hebben jullie mijn zegen. Maar je hoeft hier niet te blijven. Zodra het kan, neem ik afscheid van de jongens en boek de eerste de beste vlucht naar Alaska.’
‘Ik wil je daar wel naartoe brengen met mijn vliegtuig.’
‘Nee, bedankt. Dit is iets wat ik zelf moet doen.’ Ze bleef hem koeltjes aankijken.
‘Ik hoop voor jou, en ook voor je moeder, dat je haar op een dag kunt vergeven. Weet je, niemand is perfect.’
‘Daar heb je gelijk in. Als ik perfect was geweest, had ik het haar waarschijnlijk al lang vergeven.’
Max haalde een biljet van honderd dollar uit zijn portemonnee en propte dat in het borstzakje van haar blouse. ‘Doe maar net of dit een cadeautje van je vader is. Hij zou het geweldig hebben gevonden dat je zijn familie gaat bezoeken. En vergeet alsjeblieft niet dat ik net zo goed verliefd ben geworden op dat kleine engeltje dat jij toen was als op je moeder. Veel succes met je zoektocht, Samantha.’ Hij gaf haar een kus, stond op en liep weg.
Nadat hij aan boord van zijn vliegtuig was gegaan, belde hij Andrea, maar hij kreeg alleen haar voicemail. Ongetwijfeld was Brad Warshaw na de begrafenis bij haar gebleven, maar dat deed er niet toe. Wat hij, Max, haar te zeggen had, zou ze echt wel willen horen.
Andrea kwam net onder de douche vandaan en wilde haar haar gaan föhnen toen haar telefoon ging. Iemand sprak haar voicemail in. Ze liep naar de toilettafel, waar haar mobiel lag, en luisterde het bericht af.
‘Andrea? Ik heb Samantha zojuist gesproken en ben onderweg naar huis. Misschien heeft ze al iets van zich laten horen. Wanneer je haar spreekt, zal ze je vast vertellen over haar avonturen en waarom ze niet bij de begrafenis kon zijn. Ik heb haar gevraagd met mij mee te gaan naar huis, maar ze heeft andere plannen. Ze heeft me beloofd dat ze zou bellen zodra ze terug was in het hotel. Wat ons tweetjes betreft, wij moeten praten. Ga niet naar je werk morgenochtend. Zodra ik in San Francisco ben geland, stap ik in de auto en kom naar je toe. Ik verwacht er rond tien uur te zijn.’
Sammi was ongedeerd, en Max was op weg naar huis! Duizelig van blijdschap stond Andrea bij te komen van al dat goede nieuws. Opnieuw klonk de ringtone van haar mobiel. Dat kon niet anders dan Sammi zijn! Ze nam op. ‘Hallo?’
‘Hoi, mam.’
Die koele toon…
‘O, Sammi!’ riep Andrea uit. ‘O, lieverd, wat ben ik blij je stem te horen! Wat heerlijk dat je veilig bent. Ik kreeg net een berichtje van Max. Hij zei dat hij je in Malé had gevonden.’
‘Ja. Hij stond te wachten toen ik uit de helikopter kwam. Ik hoorde dat tante Ed is overleden. Het spijt me dat ik er niet kon zijn. Heeft ze erg geleden?’ Haar stem trilde.
‘Nee, volgens de arts is ze in haar slaap overleden.’
‘Dat is goed om te horen.’
‘Ja. Het was een mooie afscheidsdienst. Met heel veel prachtige bloemstukken. Ik denk dat ze er blij mee zou zijn geweest.’
‘Ik weet zeker dat ze nu gelukkig is.’ Sammi aarzelde even en zei toen: ‘Max vertelde me dat Steve en Helen weer gaan trouwen.’
‘Dat klopt. Vind je het niet geweldig?’
‘Ik ben blij dat hij Jim ontslagen heeft.’
‘Ik ook. Ik heb onze gesprekken zo gemist, maar eerst wil ik weten wat jij allemaal hebt meegemaakt.’
‘Twee dagen geleden is de motorboot waarin ik met de jongens zat, omgeslagen. We strandden op een van de eilanden en moesten wachten op hulp.’
‘Gelukkig dat jullie werden gevonden!’
‘Ja. Maar we zijn al onze spullen kwijtgeraakt door de tsunami. Ook onze mobiele telefoons. Gelukkig zal het magazine waarvoor we de opdracht deden alle schade vergoeden. Ik ben nu nog in het hotel, tot ik mijn vlucht naar Alaska heb geregeld.’
Andrea wist dat het geen zin had te proberen Sammi over te halen eerst naar huis te komen. ‘Ik zal geld aan je overmaken. Hoeveel heb je nodig?’
‘Max heeft me wat geld gegeven. Ik red het wel. Wil je zeggen dat ik hem zal terugbetalen zodra mijn salaris gestort is?’
Andrea kneep even haar ogen stijf dicht. Wat hield ze van die man! Ik zal het tegen hem zeggen. ‘En… liefje–’
‘Ik moet gaan, mam. Andere mensen willen ook bellen. Er staat hier een hele rij voor de hoteltelefoon. Zodra ik in Alaska ben, stuur ik je een mail. Dáág.’
Hete tranen druppelden over Andrea’s wangen. Haar dochter was veilig – maar ze zou niet thuiskomen.
Ze luisterde Max’ voicemailbericht een paar keer achter elkaar af, gewoon om even zijn stem te horen. Ze had het vreselijk gevonden dat hij niet bij de begrafenis was. Natuurlijk had Brad dat gevoeld. Nadat ze bij Nancy hadden gegeten, had hij haar thuisgebracht en haar met zijn vermoedens geconfronteerd.
‘Je bent verliefd op Max,’ had hij gezegd.
Het was geen vraag.
Ze kon niet tegen hem liegen. ‘Ja, maar we hebben nooit een relatie gehad.’
‘Er speelt iets tussen jullie. Wanneer jullie in dezelfde ruimte zijn, lijkt de buitenwereld niet te bestaan.’
Dat was zo.
‘Het spijt me, Brad.’
‘Dat hoeft niet. Zo is het leven nu eenmaal, maar omdat ik er niets tegen kan beginnen, zal ik verstandig zijn en je laten gaan. Je hoeft niet bang te zijn dat onze zakelijke relatie eronder zal lijden.’
Ze boog even haar hoofd. ‘Je bent een fijn mens,’ zei ze zacht.
‘Maar hij is de gelukkige,’ fluisterde hij. Hij had haar bemoedigend een kneepje in haar arm gegeven voordat hij vertrok.
Ze slaakte een diepe zucht. Het was een lange nacht geweest, alleen in haar benauwde appartement. Ze kon niet wachten tot Max bij haar was, al wist ze niet precies wat hij wilde bespreken. Ze had al drie keer iets anders aangetrokken, en nu droeg ze een auberginekleurige bloes op een witte rok. Netjes, maar niet te. Nadat ze wat lippenstift had opgedaan en een beetje rouge om haar vermoeidheid te camoufleren, keek ze voor de zoveelste keer op haar horloge. Het was bijna halfelf. Als zijn vliegtuig vertraging had, kon het nog wel uren duren.
Om kwart voor elf ging haar telefoon. Ze trok hem vlug tevoorschijn en zag dat het Max was. ‘H-hallo.’
‘Andrea, sorry dat ik zo laat ben. Kun je vast naar beneden komen, naar de parkeerplaats? Dat zal ons tijd besparen.’
Tijd besparen? Wat bedoelde hij in hemelsnaam?
‘Ik ben er bijna.’
Voordat ze kon antwoorden, had hij opgehangen.
Het had allemaal zo dringend geklonken dat ze naar de keuken racete om haar tas te pakken en meteen de deur uit rende. Ze was nog niet beneden of ze zag de zwarte limousine de hoek al om komen en de parkeerplaats op rijden.
Het achterportier ging open, en Max’ donkere hoofd kwam tevoorschijn. ‘Stap maar snel in, Andrea.’
O jee, wat zei hij dat gebiedend. Vlug klauterde ze naar binnen.
Hij sloot het portier.
‘Wat is er aan de hand?’
Een verdwaalde haarlok achter haar oor strijkend, keek hij haar aan met smeulende blik, waardoor er iets diep in haar buik samentrok – nu van een heel ander soort spanning.
‘We moeten zorgen dat we zo snel mogelijk op de luchthaven van Napa Valley zijn.’
‘Waarom?’
‘Omdat we naar Reno vliegen voor een bruiloft. Het huwelijk zal over twee uur plaatsvinden bij de burgerlijke stand.’
Haar hoofd tolde. ‘Welk huwelijk?’
Hij trok haar op zijn schoot, zodat ze in zijn armen belandde. ‘Dat van ons.’ Met zijn lippen smoorde hij haar kreet. ‘Ik heb Samantha verteld dat ik met je ging trouwen, en ze is blij voor ons.’
‘Echt?’
‘Ze weet dat ik al jaren zielsveel van je houd en dat ik geen minuut langer meer kan wachten om je de mijne te maken.’
Droomde ze? Ja vast! Maar misschien ook niet. Hij kuste haar zoals een geliefde kuste, vol vurig verlangen.
‘Wil je met me trouwen, lieveling?’
Er was nog steeds een vleugje onzekerheid in zijn blik te lezen. Ze hoorde het in zijn stem. Ze dacht aan al die jaren waarin ze hem steeds weer had afgewezen. Teder nam ze zijn gezicht tussen haar handen. ‘Ja! Dit is waar ik zo lang als ik me kan herinneren naar heb verlangd. Ik houd zoveel van je. Als ik je niet de rest van ons leven dag en nacht mag liefhebben, is mijn bestaan zinloos.’ Ze trok hem dichter naar zich toe.
Nu hoefde Max de chauffeur alleen nog maar opdracht te geven hen naar de luchthaven te brengen, daarna kon hij al zijn aandacht op Andrea richten. Het leek alsof de tijd stilstond en de wereld gestopt was met draaien. Alleen zij tweeën bestonden nog. Daar, zoenend achter in de limousine, deden ze een dappere poging om alle verloren jaren in te halen.
Kon dit maar voor eeuwig zo doorgaan, dacht Andrea.
Na een hele tijd begroef hij zijn gezicht in haar haren. ‘Je hebt geen idee wat ik allemaal over jou heb gefantaseerd.’
‘Ik denk het wel. Een van míjn fantasieën was om een kind van je te krijgen.’
Zijn adem stokte. ‘Dat is te gevaarlijk op jouw leeftijd. Dat kan ik niet van je verlangen. Ik moet er niet aan denken je te verliezen.’
‘Max, ik ken genoeg vrouwen die na hun veertigste een kind hebben gekregen en waarbij alles goed is gegaan. Weet je, ik wil heel graag nog een kind. Jouw kind. Er is geen enkele reden om het niet te proberen. Je zult een geweldige vader zijn. Zie je het al voor je: een klein De Roussillac je dat het landgoed onveilig maakt?’
‘Meen je dat?’
Ze had hem nog nooit zo blij gezien. ‘Ik trouw over een paar uur met je, weet je nog? Is dat niet het ultieme bewijs?’
Stralend keek hij haar aan. ‘Als we gaan proberen kinderen te krijgen, dan weet ik één ding zeker: ik ga weg bij de bank. Papa kan mijn hulp in de wijngaard goed gebruiken.’
Andrea kon van geluk geen woord meer uitbrengen. Ze sloeg haar armen om Max’ hals.
‘We gaan de cottage helemaal strippen en er een stuk aanbouwen. En we maken er een zonnige zolder op, die jij als atelier kunt gebruiken.’ Liefkozend knabbelde hij aan haar oorlelletje. ‘Dat was namelijk ook een van mijn fantasieën: daar samen met jou wonen en elke dag de liefde bedrijven op de muziek van Tosca.’
‘Goh, dat jij van opera houdt.’
‘Weet je,’ mompelde hij tegen haar lippen, ‘hoewel we denken elkaar goed te kennen, valt er nog zoveel te ontdekken. We hebben een heel leven nodig om elkaar echt te leren kennen.’
‘Sir,’ klonk het door de luidspreker, ‘we zijn op de luchthaven.’
Max plette haar haast tegen zijn borst. ‘Dit is het. Ben je er klaar voor?’
‘Ik ben er al klaar voor sinds de allereerste keer dat jij het proeflokaal binnenstapte met Steve. Ik weet nog dat ik toen dacht: stel je voor dat deze heerlijke, slimme, fantastische man ooit van mij zou houden… Dan zou ik de gelukkigste vrouw ter wereld zijn.’
Er klonk een gesmoord geluid dat van heel diep leek te komen. ‘Als ik bedenk hoeveel tijd we verspild hebben…’
‘We moeten niet achterom kijken. We zijn nu eindelijk samen, daar gaat het om. Ik houd van je, Max de Roussillac. Ik houd van je.’
De zomer had de wijngaard bereikt. Hoewel het nog vroeg was, was het al twintig graden. Perfect weer. Net zo perfect als alle dagen – en nachten – sinds hij getrouwd was met Andrea. Er waren momenten dat hij zich afvroeg of een mens kon sterven van geluk.
‘Luister je eigenlijk wel?’ vroeg zijn vader plagend.
Max keek hem grijnzend aan. Ze waren buiten om een deel van de wijngaard, waar nieuwe stokken moesten komen, te inspecteren. ‘Zeker wel. Ik denk dat we, na al het werk dat we hebben verzet, dit jaar een veel betere oogst kunnen verwachten.’
‘Ik vroeg je wanneer je van plan was Andrea mee te nemen op huwelijksreis naar de Elzas.’ Zijn vader knipoogde.
‘We hebben geen haast,’ mompelde Max. Hij had het gevoel dat de afgelopen weken één lange huwelijksreis waren geweest. Hij had zijn penthouse zo snel mogelijk verkocht en daarmee het doelloze leven dat hij had geleid achter zich gelaten. Alles wat hij nodig had, bevond zich hier, bij zijn vrouw, die hem het gevoel gaf de hele wereld aan te kunnen.
‘Hebben jullie al wat gehoord van Sammi?’
‘Alleen dat zij en de andere teamleden hun nieuwe apparatuur hebben opgehaald en van het magazine de opdracht hebben gekregen om de nasleep van de tsunami in beeld te brengen.’
De enige donkere wolk boven hun geluk. Het verdriet van Andrea om haar dochter, die zowel fysiek als emotioneel afstand hield. Daar kon hij niets aan veranderen.
‘Als ik mijn kleine Sammi een beetje ken,’ zei Steve, ‘zal ze binnenkort wel bijdraaien. Andrea moet het nog wat tijd geven. Gelukkig heeft ze jou nu.’
‘Dat is zo, en op dit moment zit ze thuis op me te wachten met de lunch.’
‘Dat geldt ook voor je moeder. Zullen we dan maar?’
Ze wandelden samen terug tussen de lange rijen wijnstokken door. Eenmaal aangekomen bij de weg naar de cottage, nam Max met een schouderklop afscheid van zijn vader en liep naar huis. Toen hij Andrea zag, sloeg hij zijn armen om haar heen en droeg haar regelrecht naar hun slaapkamer.
Haar diep in de ogen kijkend, zei hij: ‘Weet je wel dat je beeldschoon bent?’
‘Dat wilde ik net tegen jou zeggen. Ik houd zoveel van je dat het pijn doet.’
‘Laat me dan je pijn wegkussen.’
Hij liet haar langzaam op het bed zakken en ging naast haar liggen. Hoewel het pas een paar uur geleden was dat de zon was opgekomen boven de wijngaard en hij de liefde met haar had bedreven, kon hij niet langer wachten… Hij kuste haar. Zijn vrouw. De vrouw die er altijd voor hem was en hem meer liefde gaf dan hij ooit had kunnen dromen.
Veel, veel later – het was diep in de middag – trok hij haar boven op zich. Hij was helemaal verzadigd, voor het moment dan. ‘Heb je nog plannen voor vandaag, schone dame?’
Om haar lippen speelde een geheimzinnig lachje. ‘Nu je ernaar vraagt, inderdaad.’
Hij kuste haar verrukkelijke mond. ‘Houd me niet langer in spanning.’
‘Je kent toch wel dat kleine winkeltje op Kent Place, waar ze handgemaakte meubeltjes verkopen in de stijl van de negentiende eeuw?’
‘Ja?’
‘Ik heb daar een mooie commode en wiegje gevonden die ik je wil laten zien. Het leek me leuk om ze babyblauw te maken en er sprookjesfiguren op te schilderen.’
‘Natuurlijk, en daarna kunnen we…’ Hij stopte midden in de zin. Zijn handen, die haar rug streelden, bleven abrupt liggen. ‘Andrea?’
‘Nee, ik weet niet zeker of we een baby krijgen, daar is het nog iets te vroeg voor. Maar ik dacht: we kunnen beter goed voorbereid zijn – voor het geval dat.’
Zijn hart stroomde over van emotie. Omdat hij even geen woord kon uitbrengen, begon hij haar maar weer te zoenen.
De volgende ochtend werden de kindermeubels bij de cottage afgeleverd. De mannen droegen alles naar Andrea’s atelier. Ze had zin om meteen aan de slag te gaan. O, wat zou het geweldig zijn als ze echt zwanger was. Een baby bracht zoveel liefde en geluk in je leven, en ze gunde het Max zo om dat mee te maken. Ze wilde hem gelukkig zien omdat hij alles voor haar betekende.
Haar echtgenoot kon elk moment thuiskomen voor de lunch. Ze moest die gaan voorbereiden, maar eerst wilde ze nog even haar e-mails checken. En daar was er plotseling een van Sammi.
Hoi mam,
Eindelijk ben ik aangekomen in Ketchikan. Eigenlijk heb ik me al vanaf het moment waarop ik het logboek van pap vond, afgevraagd hoe het zou zijn om de wereld te zien waarin hij is opgegroeid. Het klinkt misschien raar, maar voor het eerst in mijn leven voel ik me echt ergens thuis. Ach, waarschijnlijk komt dat door een gebrek aan slaap en alle veranderingen van omgeving de laatste tijd. Die onverwachte fotoshoot op de Maldiven gaat ons team misschien een cover opleveren.
Aangezien ik een vlucht naar het Prins van Wales-eiland niet kan betalen, zal ik tot morgen moeten wachten op de ferry. Ik slaap vannacht in de Grizzly Inn. Het liefst was ik meteen doorgereisd, want ik ben zo benieuwd of mijn grootouders nog leven. Ongelooflijk dat ik dat zomaar kan zeggen: mijn grootouders…
Nou, je weet hoe je me kunt bereiken.
Andrea zat nog over dit berichtje na te denken toen er geluiden klonken aan de voorkant van het huis. Een moment later voelde ze Max’ armen om zich heen.
Over haar schouder las hij de e-mail. Hij kuste haar zachtjes in haar hals. ‘Alles oké?’
‘Nu jij er bent wel.’
Hij duwde zijn neus in haar zijdezachte haar. ‘Wees maar niet bang. Het is een wonder dat wij elkaar weer hebben gevonden, dus ik weet zeker dat Samantha ooit bij je terug zal komen. In die tussentijd hoop ik dat ons een lang, lang leven gegund zal zijn, Andrea, want ons leven samen is pas net begonnen.’
‘Wil je me alsjeblieft vasthouden, schat,’ zei ze zacht snikkend. ‘En me nooit meer laten gaan.’
‘Hoe kun je daar nog aan twijfelen nadat ik jarenlang om je heen heb gehangen?’
Een beetje ademloos mompelde ze: ‘Je snapt best wat ik bedoel.’
‘O ja?’ klonk het plagerig. ‘Misschien moet je het me gewoon laten zien.’
***
Bent u benieuwd naar hoe het verdergaat met Sammi? Haar verhaal vindt u in Harlequin Zomerspecial 117, die vanaf 6 juni 2017 verkrijgbaar is. En weet u wat dat verhaal extra speciaal maakt? Het is geschreven door Dominique Burton, de dochter van Rebecca Winters!