Hoofdstuk 5

‘Vechten wordt op deze school niet getolereerd,’ verklaarde Ms. Emory. Afkeurend keek ze naar het kind dat rechts van Tyler stond. ‘Dit is niet de eerste keer dat je je handen niet thuis kunt houden, Dakota. En dat terwijl je hier nog maar een week bent.’

‘Ze vochten alle twee,’ zei Tyler, Nathan richting het bureau van Ms. Emory duwend.

Ms. Emory fronste haar wenkbrauwen terwijl ze haar aandacht op Nathan richtte. ‘Is dat waar? Wie is er begonnen?’

‘Ik zag dat Miller Nathan duwde,’ antwoordde Mariah Caldwell. Ze was achter in het kantoor bij de deur blijven staan. Toen zowel Tyler als Lily verbaasd naar haar omkeken, sloeg ze haar armen defensief over elkaar en zei: ‘Ik stond te praten bij de tribunes. Misschien heb ik niet alles gezien…’

‘Nathan stond Dakota uit te dagen en te provoceren,’ zei Lily. ‘En dat was nadat ik met Dakota had gesproken en hem van streek had gemaakt. Blijkbaar zag Nathan dat Dakota boos was en besloot hij van de situatie gebruik te maken.’

Tyler knikte instemmend. Het liefst had hij zijn vrouw de gang in getrokken om haar te vragen waarom ze op de tribune naar zijn klas had zitten kijken. ‘Nathan heeft er een gewoonte van gemaakt Dakota te pesten afgelopen week.’

‘Hebt u dat ook opgemerkt, Ms. Caldwell?’ vroeg Ms. Emory.

‘Ik… Ik heb vanmorgen de klas pas voor het eerst gehad,’ antwoordde Mariah. ‘Het enige wat ik kan zeggen, is dat Dakota de hele tijd een storende factor is geweest.’

‘Maar je weet niet wat hem zo dwarszit en waarom hij dat vervelende gedrag vertoont?’ vroeg Lily. Ze sprak op messcherpe toon; de vriendelijkheid die haar gewoonlijk kenmerkte, was volledig verdwenen.

Tyler pakte haar hand en drukte die even voor hij zichzelf dwong haar los te laten.

Ms. Emory had het gezien maar focuste haar aandacht weer op de jongens. ‘Jullie wachten op de gang.’

De jongens vertrokken.

‘Laten we er even bij gaan zitten.’ Ms. Emory ging achter haar bureau zitten. ‘Ms. Caldwell, vertel me alsjeblieft wat u hebt zien gebeuren tussen de twee jongens in de paar uur dat u ze in de klas had vanmorgen. Dan kunt u daarna weer naar uw leerlingen. Volgens mij let de bibliothecaresse nu op uw kinderen en op die van Mrs. Brooks. Klopt dat?’

‘Ja, dat klopt,’ antwoordde Tyler. Hij strekte zijn benen voor zich uit en sloeg zijn enkels over elkaar. Hij zat zo dicht mogelijk bij Lily. Als dat wanhopig overkwam, was dat maar zo. ‘Ik heb me daarvan vergewist voor ik hierheen kwam.’

Lily schoof op haar stoel heen en neer; ze leunde duidelijk van hem weg.

Mariah had zich schrap gezet en zocht steun tegen de deur. ‘Ik had mijn handen vol aan de klas vanmorgen. Ik kan alleen zeggen dat Dakota niet op zijn plaats blijft zitten en de andere kinderen voortdurend van hun werk houdt. En van de gymles wilde hij een worstelcircus maken.’

‘Heeft hij zijn werk afgemaakt?’ vroeg Lily bijtend, zoals Tyler haar nog nooit had gehoord.

‘Sorry?’ Mariah duwde haar bril over haar neusbrug omhoog.

‘Voor hij rond begon te lopen om de andere kinderen lastig te vallen, had hij zijn werk toen af?’

‘Ja, eh… ja, dat wel, maar –’

‘Dan is misschien een deel van het probleem, naast het pestgedrag van Nathan Grover, dat Dakota zich verveelt.’ Lily kromp in elkaar toen Tyler even haar arm aanraakte en zo seinde dat ze zich iets terughoudender moest opstellen. ‘Met wat meer sturing en begeleiding zou hij misschien –’

‘Híj is de pestkop!’ Mariah hield haar blik gericht op Gayle. ‘Het is een ongelukkig kind, dat totaal niet geïnteresseerd is in mij of in wie dan ook. Maar ik ben maar een invalster. Als u liever iemand anders voor Alma’s klas heeft staan…’

‘Natuurlijk niet,’ suste Ms. Emory. ‘Ga naar je leerlingen en zeg tegen de bibliothecaresse dat er zo ook iemand komt voor de klas van Mrs. Brooks.’

Mariah keek even naar Lily en Tyler met een vreemde mix van medeleven en ergernis in haar ogen. Ze vertrok en sloot de deur achter zich.

De spanning in het kantoor was te snijden. ‘Hoe gaat het met je, Lily?’ informeerde Ms. Emory. Even bleef haar blik op Tylers hand hangen, die Lily’s arm nog steeds vast had. ‘Na die crisis van gisteren verwachtte ik eigenlijk dat je de rest van de week wel vrij zou nemen om weer op krachten te komen.’

‘Met mij is alles in orde,’ zei Lily gedecideerd. Ze had er schoon genoeg van iedereen, en vooral zichzelf, ervan te moeten overtuigen dat ze kerngezond was. ‘Ik ben blij dat ik weer aan het werk ben.’

‘Je hebt aan het begin van het gesprek een andere leerkracht tegengesproken waar twee leerlingen bij stonden.’ Ms. Emory pakte haar pen op en tikte er een paar keer mee op haar bureau. Ze legde de pen weer neer. ‘Een invalster, Lily. Je hebt haar ervan beschuldigd een lastige leerling te negeren omdat ze de confrontatie niet wilde aangaan.’

‘Ik heb alleen geopperd dat een deel van het probleem zijn intelligentie kan zijn. De normale lesstof is geen uitdaging voor hem.’ Ze wilde nog veel meer zeggen, maar hield zich in en keek naar Tyler om steun bij hem te zoeken. Niet doen. ‘Zelfs als dat er niets mee te maken heeft, kun je verwachten dat een kind dat zoveel heeft meegemaakt als Dakota, moeite heeft om zich aan te passen!’

Ms. Emory zweeg, en Lily besefte dat ze die laatste zin bijna had geschreeuwd.

‘Wat zegt je huisarts, als ik vragen mag?’ Ms. Emory wachtte. Toen Lily niet antwoordde, wendde ze zich tot Tyler.

Lily hield haar adem in. Als ze ooit haar man nodig had gehad, dan was het nu. Ook al maakte hij zich ongerust om haar gezondheid, hij moest haar nu steunen. Ze wist dat het gek was dat het zo snel belangrijk voor haar was geworden Dakota te helpen, maar toch was het zo.

‘De dokter heeft gezegd dat Lily helemaal gezond is.’ Tyler keek zijn vrouw aan terwijl hij de waarheid wat oprekte. ‘Ze mag gewoon werken als ze zich goed genoeg voelt.’

‘En ik voel me prima.’ Tyler had haar hand gepakt voordat ze er erg in had. Ze voelde zijn vingers stevig om de hare sluiten. Het voelde heerlijk.

‘Gezien wat er gisterochtend is gebeurd, zou ik zeggen dat prima niet precies het juiste woord is,’ zei Ms. Emory weifelend. ‘Het is het afgelopen halfjaar al vaker voorgekomen, Lily. Je bent vaak ziek geweest door de bijwerkingen van je vruchtbaarheidsmedicijnen.’

‘Ze heeft zich niet ziek gemeld. Die dagen zijn van de roostervrije dagen afgetrokken die ze in de laatste tien jaar heeft opgespaard,’ zei Tyler nadrukkelijk.

‘Natuurlijk, zo bedoel ik het ook niet.’ Ms. Emory vouwde haar handen en knikte. ‘Ik ben blij als mijn leerkrachten tijd opnemen als ze het nodig hebben.’ Ze keek Lily aan. ‘Jouw gezondheid is het allerbelangrijkst. Als je langer vrij moet zijn, is dat geen probleem. Maar als je werkt, moet ik ervan opaan kunnen dat je je volledig kunt inzetten, zoals je altijd doet.’

‘Dat is precies wat ze vandaag ook heeft gedaan,’ hield Tyler vol – om haar te steunen, al zag hij haar het liefst thuis om bij te komen. ‘Ik heb Lily samen met Dakota gezien, en wat dat betreft heeft Mariah gelijk. Dakota is boos en in de war. Lily heeft echter iets in hem geraakt, er is een connectie. Nathan Grover pest Dakota inderdaad. Wat er vandaag gebeurd is, is net zo goed de schuld van Nathan.’

‘Behalve dan dat Dakota met vechten begonnen is,’ zei Ms. Emory. ‘En het was niet de eerste keer deze week dat hij erop sloeg.’

‘Een gekweld kind zoals Dakota zal het overal moeilijk hebben zich aan te passen en vrienden te maken,’ zei Lily.

Ze zag Tyler knikken en herinnerde zich alle redenen waarom haar echtgenoot zijn emoties zo vaak verborg, zelfs voor haar. ‘Het vereist heel veel kracht om de problemen die Dakota heeft het hoofd te bieden. En hij is ook nog in een nieuw pleeggezin komen wonen.’

‘Er is een bijzondere leerkracht voor nodig om de talenten te ontdekken onder de boosheid en het slechte gedrag van Dakota, een leerling die zoveel hulp nodig heeft.’ De ernstige blik in de ogen van Ms. Emory was de enige waarschuwing die Lily kreeg voor de volgende woorden van de directrice. ‘Ik denk dat je rust nodig hebt, Lily, en Dakota Miller is een groot probleem op school. Misschien is het een goed idee als jij de jongen onder je hoede neemt en je voorlopig alleen op hem concentreert.’

‘Dat is een geweldig idee!’ riep Tyler uit.

‘Wat?’ Lily deed een stap naar voren. ‘Ik heb een klas! En ik ben bezig met de organisatie voor de Spring Fling!’

‘Ik ben er niet van overtuigd dat je op dit moment hier op je plek bent. Het lijkt alsof je elke vijf minuten tegen mij of een ander staat te schreeuwen.’

‘Maar mijn klas –’

‘Ik heb een vervanger voor jouw klas terwijl jij je op Dakota richt. Eerlijk gezegd heb ik al iemand opgeroepen die vanaf vanmiddag jouw klas overneemt.’

‘De kinderboerderij! Ik –’

‘Lily, ik denk dat je –’ begon Tyler.

‘Ik weet precies wat jij denkt!’ Ze had nog wel geloofd dat hij op haar hand was!

‘Laten we ons nog geen zorgen maken over de kinderboerderij.’ Ms. Emory stond op. ‘Ik weet zeker dat Ashley Lawson het verder wel alleen kan regelen.’

‘Maar ik…’ Lily stond ook op. Ze bleef zich verzetten. Ze raakte in paniek. ‘Ik ben bijna klaar met –’

‘Lily, luister nou,’ zei Tyler, die naast haar was komen staan. ‘Luister nu naar –’

‘Zoals jij altijd naar mij luistert?’ Vechtend om adem te kunnen blijven halen, draaide ze zich naar hem om.

‘Ik moet iets doen aan de situatie met Dakota en Nathan.’ Ms. Emory liep naar de deur. ‘Ik denk dat ik ze allebei voor de rest van de dag naar huis stuur. Verder moeten ze een paar weken iedere dag nablijven. Jullie moeten met elkaar praten. Neem alsjeblieft alle tijd die je nodig hebt. Kom morgenochtend naar me toe, Lily, en laat me dan je antwoord weten. Als je denkt dat je het aankunt, kunnen we het zo organiseren dat je je vanaf morgen al over Dakota ontfermt.’

‘Morgen?’

‘Ja, morgen al. Anders zie ik me genoodzaakt een andere school voor de jongen te zoeken. Nathan heeft zich waarschijnlijk ook niet goed gedragen, maar feit blijft dat een gewoon klaslokaal op dit moment niet de beste plek is voor Dakota.’

‘Hij krijgt dus ook niet echt de kans.’ Tyler zette zijn handen op zijn heupen. ‘Hij is net op Silent Springs aangekomen. De Graysons hebben hem net in huis.’

Ms. Emory trok een gezicht. ‘Ik heb gehoord van jeugdzorg dat het daar ook niet goed gaat, ondanks alles wat Marsha en Joshua met zoveel andere kinderen hebben weten te bereiken.’

‘Dakota heeft wat meer tijd nodig.’ Lily had het gevoel dat de argumenten van Ms. Emory en de muren van het kantoor letterlijk op haar afkwamen. Ze wilde het liefst de deur uit rennen, weg hier, weg van Tyler. Maar dit keer ging dat niet, ze kon Dakota niet in de steek laten. ‘Het is een slimme, eenzame jongen die van de rails loopt door omstandigheden waar hij helemaal niets aan kan doen.’

‘Dat is waar. En zijn verblijf hier op school lijkt dat juist nog erger te maken, om nog maar te zwijgen over de storende factor die hij voor de andere leerlingen is. Het spijt me, echt.’ Het leek alsof Ms. Emory dat oprecht meende. ‘Iedereen doet zijn best om hem te helpen, maar soms lukt het niet omdat het kind nog niet rijp is om die hulp aan te pakken.’

‘Als hij er nog niet klaar voor is, waarom wendt hij zich dan wel tot Lily?’

‘Daar heb je een punt.’ Ms. Emory keek van Lily naar Tyler. ‘Ik zal met de Graysons praten zodra ze hier zijn om Dakota op te halen. Ik zal ze vragen of ze het goed vinden dat Lily één op één met de jongen werkt tot hij klaar is om weer in de klas te zitten. Als zij dat niet willen, of als jij, Lily, dat niet aankan, dan heb ik geen andere keus en moet ik Mr. Kramer van jeugdzorg benaderen. Misschien is het wel het beste voor Dakota om terug te gaan naar de jeugdopvang waar hij vandaan kwam. En daar de lessen te volgen, zoals hij dat daar eerder heeft gedaan. Ik laat de administratie morgenochtend een afspraak voor ons plannen. Ik hoop dat je alles wat ik je gezegd heb in overweging wilt nemen.’ Ms. Emory deed de deur achter zich dicht.

Lily ging meteen in de aanval. ‘Wat had dat allemaal te betekenen!’ riep ze. Ze deed een stap van haar man weg.

‘Ik steunde je,’ zei hij, langs haar stappend zodat hij fysiek haar vluchtweg blokkeerde. ‘Dat wilde je toch?’

‘Je bent het met Ms. Emory eens dat ik niet in staat ben voor de klas te staan!’ riep ze beschuldigend. Net had ze hem nog aangekeken alsof hij haar held was.

‘Je hebt nog wat meer tijd nodig, Lily.’ Met moeite hield Tyler zijn stem in bedwang. ‘Je bent heel geschikt, alleen nu nog even niet. We hebben alle twee verdriet. Dat ik mogelijkheden zie voor ons huwelijk en levensgeluk zonder kinderen van onszelf te krijgen, wil niet zeggen dat ik de teleurstelling niet net zo diep voel als jij.’

De school – hun werk – was niet de plek om dit gesprek te voeren, maar ze ontliep hem verder overal, dus dan maar hier.

‘Hier ben je altijd goed in geweest,’ zei ze verbazend kalm. Bijna klonk ze weer als de dromerige jonge vrouw aan wie hij had gevraagd zijn leven te delen.

Hij herinnerde zich dat hij zijn adem had ingehouden toen hij haar zijn aanzoek deed. Hij had niet geloofd dat hij een vrolijke, lieve, perfecte vrouw als Lily verdiende. Nu realiseerde hij zich dat hij weer zijn adem inhield omdat hij doodsbang was het licht in zijn leven voorgoed te verliezen.

‘Waarin?’

‘In je aanpassen. Als dat moet. Tegenslagen verdragen, teleurstellingen zo groot dat ik ze me niet eens kan voorstellen.’

‘Dat jij niet overal voor hebt moeten vechten in het leven, maakt jou echt geen minder fantastisch mens.’

Ze snoof minachtend. ‘Een fantastisch mens… Ik voel me eerder als een machteloze toeschouwer. Ik sta naar mijn leven te kijken en laat alles uit mijn handen glippen…

Net zo machteloos had ze Carter laten gaan…

‘Iedereen heeft zwakke momenten, Lily. Soms lijden we de vreselijkste verliezen, hoe hard we ook vechten. Ik ben geen uitzondering.’

Marsha had gelijk gehad, dacht hij opeens. Hij had Lily onder druk gezet voor ze er klaar voor was. Hij had haar geen tijd gegeven haar verdriet te verwerken. Dat besef voelde als een doorbraak, plotseling had hij inzicht in haar emoties.

‘Ik was net als Dakota nadat ik mijn ouders had verloren,’ begon hij voorzichtig. ‘Een deel van mij is nog steeds zo.’

Haar mooie gezichtje betrok bij het horen van de emotie in zijn stem. ‘Hoe bedoel je?’ vroeg ze, haar hand naar hem uitstrekkend. Instinctief wilde ze hem de steun geven die hij nodig had om verder te spreken.

‘Een deel van mij gelooft nog steeds niet dat ik de dingen kan vasthouden die me het dierbaarst zijn.’ Wat had ze ook weer gezegd over zich machteloos voelen? Hij pakte haar hand, de hand van zijn beste vriendin, het beste deel van hem, en groef diep naar de waarheid die haar misschien zou helpen hem te begrijpen. ‘Als ik stop met vechten, zal ik alles weer verliezen. Net zoals ik mijn familie heb verloren. Alsof het allemaal niet echt was. Alsof jij en ik niet echt zijn.’

‘Wat wij hebben, is echt.’

Zijn perfecte Lily. Ze ging bijna ten onder aan haar eigen twijfels maar dat weerhield haar er niet van om hem moed in te spreken en te steunen. Zo werkte het prachtige hart van zijn vrouw.

‘Elke dag dat jij bij me bent, ga ik er meer in geloven,’ fluisterde hij. ‘Toch is daar elke keer weer die angst, en die heb ik tussen ons laten komen. Ik ben zo bang geweest je te verliezen dat ik niet geluisterd heb naar jou, naar wat jij nodig hebt. Ik heb je onder druk gezet om mijn oplossing te accepteren. Ik heb niet hard genoeg geprobeerd te begrijpen en te accepteren waar jij mee worstelt. Dat doet Dakota ook. Hij duwt door, voert de druk op omdat hij bang is. Het is geen slechte jongen. Dat heb jij ook gezien. Jij begrijpt hem zoals je mij ook altijd begrepen hebt. Dat probeerde ik Ms. Emory uit te leggen. Dat wilde jij haar ook uitleggen voor je in paniek raakte omdat je een tijdje niet mag werken.’

‘Maar… hij heeft de Graysons.’ Niet-begrijpend keek Lily hem aan.

‘Dakota vertrouwt hen niet. Nog niet. Ik geloof dat hij jou wel begint te vertrouwen. En inderdaad, ik was enthousiast over het plan van Ms. Emory. Deels omdat ik ook graag wil dat je het wat rustiger aan doet, maar tegelijkertijd zie ik dat je veel voor Dakota kunt betekenen.’

‘Ik… denk… niet dat ik dat kan,’ zei ze met een opgejaagde blik in haar ogen.

‘Dat weet ik,’ gaf hij toe. Vreselijk dat hij er niets aan kon doen dat ze zo aan zichzelf twijfelde. Het enige wat hij kon doen, was van haar houden en haar steunen waar mogelijk. Hopelijk was het genoeg. ‘Maar je bent niet alleen. Ik ben er altijd voor je. Ik steun je in alles, als je me dat toestaat.’

‘Ik…’ Snel stapte ze langs hem heen naar de deur. ‘Het spijt me, maar ik kan niet… Ik… Ik bel mijn moeder. Zij brengt me wel thuis.’

Tyler kon niets anders doen dan haar nakijken. Met moeite weerhield hij zich ervan haar achterna te gaan en haar over te halen hem te vertrouwen en te blijven vechten voor hun relatie. En voor Dakota.

Ze had tijd nodig. Ze moest weten dat hij geloofde dat ze dit allemaal aankon. Als hij niet stopte met het voeren van háár strijd, zou ze nooit het vertrouwen krijgen dat ze die zelf het hoofd kon bieden.

‘Ik ben de grootste mislukkeling die er bestaat, Tyler…’ had ze gezegd.

Hij wist niet hoe hij nog eerlijker had kunnen zijn. Het enige wat hij nu nog kon doen, was hopen dat de liefde waarin hij zichzelf had toegestaan te geloven – Lily’s liefde – sterk genoeg was om hen hier doorheen te slepen.