Hoofdstuk 8

Nadat de verpleeghulpen tante Edna in de rolstoel hadden getild, reed Andrea haar naar de beschutte patio, zodat ze kon genieten van de aangename buitenlucht. Ze waren de enigen op het terras. De longontsteking was nog niet over, en tante Edna kreeg zelfs zuurstof toegediend. Hopelijk kon de aanblik van de prachtige bloemen haar een beetje opvrolijken.

Andrea trok een van de terrasstoelen bij en ging naast haar tante zitten. Hoewel Edna niet meer sprak en haar nichtje niet meer herkende, pakte Andrea haar hand en hield die stevig vast. ‘Het spijt me dat je zo ziek bent… Kon ik maar iets voor je doen.’

Op dit moment was Andrea allesbehalve gelukkig met haar leven. Ze had nu al een hekel aan haar nieuwe appartement. Ze voelde zich er zo opgesloten! Zo anders dan de ruimte en weidsheid van de De Roussillac-wijngaard. Het enige voordeel was dat de woning op loopafstand lag van het kleine atelier dat Nancy voor haar had gevonden.

Eigenlijk had ze verwacht dat Max haar nu wel een keer zou hebben opgebeld. Dat hij haar had willen zien. Al was het dan alleen om de draad van hun vriendschap op te pakken. Dat was niet gebeurd. Het landgoed verlaten, was het moeilijkste wat ze ooit had gedaan, maar wel het beste. Nu moest ze zich alleen nog van hem zien te los te maken.

‘O, tante Edna…’ Ze legde haar hand even tegen haar tantes koortsige wang. ‘Weet je nog dat ik al sinds de verhuizing zit te wachten op een telefoontje van Sammi? Ze heeft nog steeds niet gebeld.’ De tranen prikten achter haar oogleden. ‘Ze kan het me niet vergeven. Ik denk dat ze me nooit zal vergeven. Ik heb haar een e-mail gestuurd over de verhuizing en gezegd dat er ook een kamer voor haar is in het appartement. Vanochtend stuurde ze me een berichtje terug. Ze schreef niets over naar huis komen. Het enige wat ze zei, was dat ze plotseling een opdracht had gekregen op de Maldiven. Daarna vliegt ze rechtstreeks naar Alaska. De schade die ik heb aangericht… Is die echt onherstelbaar? Ik had contact moeten zoeken met de ouders van Chris en ze alles moeten vertellen. Ik ben bang dat ik nu echt mijn dochter kwijt ben. Ik moet wel de slechtste moeder ter wereld zijn.’

Tranen druppelden over haar wangen. Ze probeerde ze tegen te houden toen er een stel dat zij kende het terras op kwam met hun grootvader, die in een rolstoel zat. Ze knikte hen toe.

Nadat ze de hand van haar tante even liefdevol had gedrukt, legde ze die terug in haar schoot. ‘Ik denk dat je weer moet gaan liggen. We zijn lang genoeg buiten geweest. En ik moet gaan.’ Ze draaide de rolstoel om en bracht haar tante terug naar haar kamer.

‘Morgen is de vernissage. Het is geen grote galerie, en zeker niet zo chic als andere galeries in de buurt, maar ik kan er in ieder geval al mijn werk exposeren. Overmorgen kom ik weer en dan zal ik je er alles over vertellen.’

Ze kuste haar tante ten afscheid en liep de gang op om Judy te zoeken en haar te vertellen dat Edna terug was op haar kamer. Met de belofte snel haar tante weer te komen bezoeken, haastte ze zich naar haar auto.

Ze had met Brad Warshaw afgesproken voor de lunch. Over een uurtje zou hij haar ophalen bij haar atelier. Hopelijk was ze op tijd in Napa. Sinds ze in haar nieuwe atelier en galerie was getrokken, had ze hem vaak gezien. Hij had haar absoluut willen helpen met het ophangen van de schilderijen. Onderhand had zij in haar atelier zitten werken aan de tegels voor Casa Bonita.

Als ontwerper had hij een goed oog voor de inrichting van de ruimte. Ze was dan ook erg blij met zijn hulp – en met zijn gezelschap. Daardoor werd ze even afgeleid van haar zorgen om Sammi en Max.

Een paar dagen geleden had ze Steve opgebeld om hem uit te nodigen voor de vernissage. Hij had de telefoon op de speaker gezet, zodat ook Helen kon meedoen aan het gesprek, en met hun drieën hadden ze alles uitgesproken. Andrea had te horen gekregen dat Max terug was naar San Francisco om een aantal belangrijke bankzaken te regelen die hij al te lang had laten liggen. Ze vroeg aan Helen en Steve of ze haar uitnodiging voor de opening van de expositie aan hun zoon wilden doorgeven.

Ze kon aan hun stem horen hoe gelukkig ze waren en besefte dat ze er goed aan had gedaan om Max te bellen toen zijn vader ziek was. De gebeurtenissen die daardoor in gang waren gezet, hadden veel goeds betekend voor de familie. Het was niets minder dan een wondertje.

O, kon zoiets haar en Sammi maar overkomen! Ze koesterde echter weinig hoop. Voor dat wonder had ze vanaf het begin al een ander soort moeder moeten zijn. Op de een of andere manier had ze alles weten te verpesten. En alsof dat niet erg genoeg was, was Max nu echt helemaal uit haar leven verdwenen.

Zaterdagavond, vijf voor zeven. Max had een parkeerplek gevonden en liep naar Andrea’s galerie, waar hij met zijn ouders had afgesproken. Volgens hen zou de feestelijke opening tot acht uur duren. Hij was zo laat mogelijk vanuit San Francisco vertrokken.

Wanneer het feestje voorbij was en zij de boel had afgesloten, zou het zijn beurt zijn. Hij wilde alles uitpraten en zou niet rusten voor ze toegaf dat ze van hem hield.

Hij sloeg de hoek om. Even verderop was het adres dat zijn vader had opgegeven. Hm, vreemd, de auto van zijn ouders was nergens te bekennen. Ze hadden ’s middag nog een afspraak met dokter Shand gehad, misschien was die uitgelopen.

Zijn hart begon sneller te kloppen toen hij de galerie zag. Hij had Andrea al weken niet gesproken, en verdorie, wat verlangde hij naar haar!

Het was gezellig druk. Veel mensen liepen langs de schilderijen, nu en dan stilstaand om ze van dichtbij te bekijken. Tevreden stelde hij vast dat de blauwe hortensia’s die hij had gestuurd, opvielen tussen de andere boeketten, die Andrea vast van vrienden en zakenrelaties had gekregen.

Waar was ze eigenlijk?

Om zich heen kijkend, ontdekte hij haar roodharige vriendin voor een van de schilderijen. Hij liep naar haar toe. ‘Goedenavond, Nancy. Weet jij waar Andrea is?’

Ze keek hem ernstig aan. ‘O. Max. Het is zo verdrietig. Ze moest op stel en sprong weg.’

‘Tijdens de opening van haar eigen expositie?’ Hij hoorde zelf hoe kortaf hij klonk, maar hij was dan ook behoorlijk teleurgesteld.

‘Er is iets gebeurd.’

‘Gaat het om Samantha?’

‘Nee, ze werd ongeveer een uur geleden gebeld door het verpleeghuis. Haar tante is plotseling overleden.’

Max had het gevoel dat hij een stomp in zijn maag kreeg. ‘Ik ga naar haar toe.’ Hij rende haast naar de deur. Toen hij in zijn auto zat, belde hij meteen zijn vader. ‘Pap, waar ben je?’

‘We zijn er bijna. Sorry dat we zo laat zijn. We werden opgehouden. En jij?’

‘Op weg naar Rutherford. Andrea kreeg een telefoontje van het verpleeghuis. Edna is vanavond overleden.’

Aan de andere kant van de lijn klonk een gesmoorde kreet. ‘Voor haar is het misschien beter, maar dit zal hard aankomen bij Andrea. Helemaal nu Samantha er niet is.’

‘Weet ik. Ik ga naar haar toe.’

‘Dat is goed. Ze heeft je vast nodig. Wie past er op de galerie?’

‘Nancy Owens. Het is nog heel druk daar.’

‘Blij dat te horen. Zeg maar tegen Andrea dat wij na de vernissage blijven om alles op te ruimen.’

‘Dat zal ze fijn vinden.’

‘Geef haar een knuffel van ons. Ze hoeft zich geen zorgen te maken om de begrafenis. Wij helpen haar om het allemaal te regelen. En Samantha moet op de hoogte worden gebracht.’

‘Ik neem aan dat Andrea haar al gebeld heeft.’

‘Sinds hun ruzie lukt het Andrea nauwelijks contact met haar te krijgen. Hopelijk zal Sammi nu wel reageren, anders doet ze Andrea echt heel veel verdriet.’

‘Denk je echt dat Samantha zo haatdragend is?’

‘Ik hoop oprecht van niet.’

‘Ik ook niet,’ antwoordde Max wat kortaf. ‘We spreken elkaar snel.’

De autorit ging als in een waas aan hem voorbij. Tot zijn schrik kon hij op de parkeerplaats van het verpleeghuis Andrea’s auto niet vinden. Snel liep hij naar de receptie. De nachtportier kwam naar de balie. ‘Kan ik u helpen?’

‘Ik ben op zoek naar Andrea Danbury. Naar ik begrepen heb, is haar tante, Edna Green, vanavond overleden.’

‘Dat klopt. Ms. Danbury heeft alles hier geregeld en is daarna vertrokken.’

Max sloot even zijn ogen. Was hij haar verdorie net misgelopen! ‘Kwam ze alleen?’

‘Nee, er was iemand bij haar.’

Een vrouw of een man, wilde hij vragen. Hij hield zich nog net in. ‘Bedankt.’

Eenmaal terug in de auto belde hij opnieuw zijn vader. ‘Ik liep haar net mis. Wat is haar adres in Napa? Dan rijd ik daar even langs.’

Nadat zijn vader het hem had gegeven, startte hij de auto en reed de weg op. Hoewel hij de maximumsnelheid ruimschoots overschreed, leek het uren te duren voor hij Napa bereikte. Via het navigatiesysteem vond hij probleemloos het drie verdiepingen hoge appartementencomplex waarin ze woonde.

Haar auto stond vlakbij in een van de parkeerhavens, maar dat betekende nog niet dat ze thuis was. Ineens viel zijn oog op een dure auto die hem bekend voorkwam. Hij klemde zijn kaken opeen. Dit was de tweede keer dat hij een onderonsje tussen Andrea en deze klant zou onderbreken…

Toen ze de deur opende, zag hij Brad Warshaw achter haar in de woonkamer op de bank zitten. ‘Andrea… Ik ben zo snel gekomen als ik kon.’

Ze leek verbaasd hem te zien. ‘Heb je het gehoord van tante Edna?’

‘Ja, Nancy vertelde het me. Ik ben meteen naar het verpleeghuis gegaan om je bij te staan, maar daar zeiden ze dat je net weg was. Ik maakte me zorgen om je.’

Hij ontging hem niet dat ze de deurklink met beide handen omklemde. ‘Ik waardeer je bezorgdheid, Max, maar ik ben niet alleen. Brad heeft me thuisgebracht.’

‘Dat heb ik begrepen,’ zei Max tandenknarsend. Het kostte hem moeite zich te beheersen. ‘Ik ben blij dat er iemand was om je te steunen. Is Samantha al onderweg naar huis voor de begrafenis?’

‘Dat weet ik niet zeker. Ik heb het Hilton in Malé gebeld, daar logeert ze. Ik kon alleen een bericht achterlaten.’

‘Malé? Malé op de Maldiven?’

‘Ja.’

O, lieve hemel. In dat gebied was een paar dagen ervoor een tsunami geweest, wist hij. Door alle opwinding rondom haar expositie had Andrea vast het nieuws gemist. ‘Ik dacht dat ze al in Alaska was.’

‘Ja, ik ook, maar ze mailde dat zij en een aantal collega’s een opdracht in Malé hadden gekregen, vlak na hun vertrek uit Thailand. Vandaar dat ze haar vlucht naar Alaska een paar dagen heeft uitgesteld.’

Wat er ook tussen moeder en dochter speelde, Max twijfelde er niet aan dat Samantha van haar tante hield. Dat ze niet gereageerd had op Andrea’s bericht, betekende dat ze daartoe niet in staat was geweest! Dat besef bezorgde hem plotseling kippenvel.

‘Ik hoop dat ze snel contact met je opneemt. Als er ook maar iets is wat ik voor je kan doen, bel me dan. Mam en pap blijven in de galerie om een oogje in het zeil te houden. Ze zullen voor je afsluiten.’

‘Dat is heel aardig van ze. Nancy en Pete hebben ook beloofd dat te doen.’

‘Nou, met hun vieren komen ze er wel uit. Ik moest je zeggen dat ze aan je denken en je willen helpen met het regelen van de begrafenis. Wat hen betreft kan het afscheid plaatsvinden op het landgoed, als je dat wilt.’

Andrea streek wat nerveus een lok uit haar gezicht. ‘Dank je wel voor het aanbod, maar voordat tante Edna alzheimer kreeg, heeft ze gezegd dat ze begraven wil worden op de begraafplaats in Rutherford, waar ook mijn ouders liggen. Ze wilde dat daar de afscheidsdienst zou worden gehouden. Er zullen niet veel mensen komen. Ik wil het graag intiem houden.’

Ze leek in de war. Het was wel duidelijk dat ze haar dochter miste. Het liefst had Max haar in zijn armen genomen en nooit meer losgelaten. ‘Je bent uitgeput, Andrea. Na alle gebeurtenissen van vanavond heb je rust nodig. Ik ga nu.’

‘Dag, Max. Fijn dat je bent gekomen.’

Ze had de deur nog niet achter zich dichtgedaan of hij rende al naar zijn auto om zijn vader te bellen. ‘Pap? Ik was net bij Andrea thuis.’

‘Hoe gaat het met haar?’

‘Ze houdt zich goed. Brad Warshaw is bij haar, een architect met wie ze blijkbaar dik bevriend is. Maar wat ik eigenlijk wil zeggen: Samantha heeft niets van zich laten horen, en ik denk dat ik weet waarom.’ Hij vertelde waar Samantha was en dat de Maldiven waren getroffen door een tsunami. Zijn vader schrok ontzettend.

‘Ik vlieg vannacht met het vliegtuig van de Chandler Corporation naar Malé om haar te zoeken,’ vervolgde Max. ‘Waarschijnlijk zal ik niet op tijd terug zijn voor de begrafenis. Wil jij dat tegen Andrea zeggen? Ze zei dat Edna een eenvoudige afscheidsdienst wilde op de begraafplaats zelf.’

‘Helen en ik zullen haar zo goed mogelijk helpen. Ga jij maar, en alsjeblieft… vind Sammi!’

Twee uur later zat Max in het luxe zitgedeelte van de zakenjet. Om hem heen lag een half dozijn kranten die hij had gekocht voor hij aan boord was gegaan. Het laatste nieuws over de situatie op de Maldiven bezorgde hem koude rillingen. Hij las een bericht:

Als gevolg van een aardbeving in de Indische Oceaan zijn de Maldiven getroffen door een vernietigende tsunami. Volgens de berichten zijn slechts negen eilanden ontsnapt aan de overstroming. Zevenvijftig eilanden hebben grote schade opgelopen aan de belangrijkste infrastructuur, veertien eilanden moesten worden geëvacueerd, en zes eilanden zijn weggevaagd. Eenentwintig vakantieresorts hebben hun deuren moeten sluiten vanwege de verwoestingen. De totale schade bedraagt meer dan vierhonderd miljoen dollar. Dat de golven zo verschrikkelijk hebben kunnen huishouden op de laaggelegen eilanden, is te wijten aan het feit dat er geen continentale platen of onderzeese ruggen waren om de kracht van het water te breken. Ooggetuigen spreken van vloedgolven van meer dan vier meter hoog.

De angst sloeg hem om het hart.

Het liefst had Andrea Max gevraagd om binnen te komen – alleen was Brad bij haar. Nadat ze de deur achter Max had gesloten, had ze het ene na het andere telefoontje gekregen. Het nieuws had zich blijkbaar als een lopend vuurtje verspreid. Het was alsof alle mensen die ze kende – zelfs vage kennissen – haar hun medeleven wilden betuigen en hun hulp wilden aanbieden. Hoewel de belangstelling haar goed deed, had ze ontzettend veel zin om Max op te bellen en hem te smeken terug te komen.

‘Andrea?’ zei Brad zacht. ‘Ik zie dat je nauwelijks meer op je benen kunt staan. Eerst alle voorbereidingen voor de vernissage en daarna dit… Het is een zware dag voor je geweest. Ik kan beter gaan.’

Brad wilde helemaal niet weg, dat wist ze. Hij hoopte dat ze hem zou vragen te blijven. Misschien zou ze dat ook wel gedaan hebben als Max niet plotseling voor haar neus had gestaan… Het weerzien met hem had haar van streek gemaakt. Ze was bekaf.

‘Ja, dat is misschien het beste. Jij bent ook al lang in touw. Dank je wel voor je hulp.’

Nu moest hij wel gaan. Ze liep achter hem aan naar de deur. ‘Nogmaals bedankt voor alles. Ik zou niet weten wat ik zonder jou had moeten beginnen.’

‘Dat is fijn om te horen.’ Tot haar verbazing boog hij zich naar haar toe en kuste haar vluchtig op de lippen.

Hij wilde dat ze zijn kus beantwoordde, dat voelde ze wel, maar ze kon het niet. Niet alleen vanwege haar verdriet om haar tante. Nee, ze vreesde dat zijn kus een reactie was op Max’ bezoek. Dat hij probeerde op te boksen tegen Max’ zinderende mannelijke energie.

‘Ik bel je morgen.’

‘Graag.’ Ze gaf hem een snelle kus op zijn wang, sloot de deur achter hem en maakte zich klaar om naar bed te gaan. Zodra ze onder de deken gleed, voelde haar lichaam aan als lood. Haar geest kwam helaas niet tot rust.

Ze had haar tante verloren – en misschien haar dochter ook. Tranen biggelden over haar wangen. Ze ging op haar buik liggen.

Ik heb je nodig, Max.

Diezelfde gedachte speelde door haar hoofd toen ze op dinsdag uit de volgwagen stapte en de begraafplaats op liep. De lijkwagen was al eerder aangekomen. Steve en Helen, die op haar hadden staan wachten, omhelsden haar stevig.

Aan beide zijden van de smalle laan stonden auto’s geparkeerd; onder de overkapping zaten meer gasten dan Andrea had verwacht. Ook Brad was er al. Maar geen spoor van Max. Of Sammi… Haar dochter had helemaal niets van zich laten horen.

Dat besef was bijna meer dan ze kon verdragen. Als verdoofd zat ze op haar stoel terwijl de dominee even een arm om haar heen sloeg voordat hij plaatsnam naast de lichtblauwe doodskist. Boven op de kist lag een prachtig bloemstuk van roze rozen. Ze had de bloemen in het mortuarium al gezien en wist dat ze van Max afkomstig waren.

Waar was hij toch?

Met droge ogen staarde ze naar de kist waarin haar tantes lichaam lag. Ze had Edna een mooie witte japon aangetrokken, met een kanten halsboord en mouwen. Haar tante had nu eindelijk rust. Er was iets surrealistisch aan het moment waarop de dominee zijn grafrede hield en aan de rand van het graf een gebed uitsprak.

Toen het afgelopen was en ze zich omdraaide, sloeg Steve zijn arm om haar schouder. ‘Max is er niet omdat hij naar de Maldiven is gegaan om Sammi te zoeken.’

‘Dat meen je niet…’

‘Echt waar. Hij weet dat je haar heel erg mist.’

Ik mis ze allebei verschrikkelijk, dacht Andrea.