Epiloog
‘Ik heb haar!’ gilde Ashley.
De flamingo die ze in de omheining wilde krijgen, snelde krijsend voor haar uit.
‘Kijk uit!’ waarschuwde Lily, toen de vogel net deed alsof ze naar links uitweek maar toch koos voor rechts, waardoor Ashley…
‘Voor de pauw,’ verduidelijkte Lily toen haar vriendin over de andere vogel struikelde en de mensen uiteenstoven.
Pebbles de flamingo zette het op een lopen naar het basketbalveld, waar Tyler vanaf zijn plaats boven een ijskoud waterbad van het spektakel zat te genieten. Joshua Grayson zwaaide vanaf zijn plaats in de rij. Dante de pauw paradeerde in de tegenovergestelde richting en stopte alleen om water te drinken uit het pierenbadje waaruit de kleintjes plastic prijsjes mochten vissen. Ashley zat wijdbeens en verbouwereerd over haar pijnlijke achterste te wrijven.
Het spontane gelach rondom Lily was een heerlijk geluid. Het maakte de rampzalige dag voor een groot deel goed. Helaas stond Ms. Emory het tafereel met een donker gezicht te bekijken, dus trok Lily haar verantwoordelijkste volwassen gezicht en schudde haar hoofd.
‘Dit is niet grappig,’ zei ze tegen Dakota.
Overal dieren. Overal poep. Ouders knipten de ene foto na de andere. Waarschijnlijk zou ze heel wat moeders terug kunnen zien in een speciale aflevering van America’s Funniest Home Videos, met als onderwerp dierentrammelant.
‘Het is juist leuk!’ Genietend keek Dakota naar de chaos die was ontstaan nadat iemand de kraal had geopend die Mr. Palmer had gebouwd om de grotere dieren te showen.
Vragend keek Lily hem aan, maar met een onschuldige blik in zijn ogen stak hij zijn handen in de lucht. ‘Niet naar mij kijken. Ik heb echt geen idee hoe ze zijn ontsnapt.’ De ondeugende lach waarvan hij wist dat ze die leuk vond, verscheen op zijn gezicht. ‘Maar daarom vind ik het nog wel supergaaf!’
‘Ik heb hem!’ schreeuwde Mr. Palmer met zijn armen om de hals van Lenny de Lama. Hij begon het dier, dat de limonadekraam omver had gerend, naar de transportwagen te leiden. Hij zag Dakota staan lachen en wees met zijn duim over zijn schouder. ‘Pak een schep uit mijn wagen en ruim die rommel op.’
‘Hè?’ Dakota’s blik volgde de richting die de duim aanwees tot die een stomende hoop lama-poep bereikte. ‘Ik ga echt die vieze –’
‘Volgens mij weet je wat je te doen staat, jongen,’ zei Marsha Grayson met opgetrokken wenkbrauwen voor Dakota zijn zin kon afmaken. ‘Helpen bij het opbouwen en afbreken van de kinderboerderij hoort bij de straf die je gekregen hebt. Als je vanmiddag vrij wilt zijn voor je paardrijles, kun je beter snel die schep halen en aan het werk gaan.’
‘Balen…’ mompelde de jongen terwijl hij met lood in zijn schoenen naar de wagen van Mr. Palmer liep. Hij ging doen wat hem opgedragen was. Morgen mocht hij na school net zolang op de boerderij van Mr. Palmer rondzwerven als hij wilde.
‘Die zijn snel bevriend geraakt.’
De hoop in Marsha’s stem ontging Lily niet.
‘Dankzij jullie begint Dakota te geloven dat hij vrienden verdient.’ Lily glimlachte. ‘Bovendien laten jullie hem de consequenties van zijn gedrag dragen, zodat hij zijn vrije tijd op de boerderij nog veel meer waardeert. Jullie zijn echt fantastisch.’
Marsha wuifde het compliment weg. ‘Mr. Palmer vindt het niet erg dat Dakota komt helpen met de dieren. Blijkbaar helpt hij hem goed want die paardrijlessen zijn het idee van Mr. Palmer zelf. Dat is Dakota’s eigen verdienste.’
Lily geloofde er niets van dat de Graysons niets met de verandering in Dakota van doen hadden gehad. Ze lette goed op hoe de pleegouders met hun jongste aanwinst omgingen en hoopte dat zij en Tyler het straks maar half zo goed zouden doen. ‘We gaan vanavond naar de introductieavond voor aanstaande pleegouders. Ik hoop dat we daar beter in zullen zijn dan in de organisatie van dit kinderboerderijfestijn ter ere van Moederdag.’
Marsha keek naar alle lachende ouders, die niets anders deden dan foto’s maken van de ongewenste maar hilarische taferelen. Mr. Palmer rende achter Pebbles en Dante aan, die op geen enkele manier hun medewerking wilden verlenen. Toen hij ze eindelijk te pakken had, was het einde van deze rampzalige Spring Fling in zicht.
‘Zo erg was het niet,’ zei ze. Ze keken naar Dakota, die uitgleed op zijn nieuwe sneakers en in de hoop met poep belandde die hij zelf bij elkaar had geschept. ‘Lieve hemel, geef me kracht, alstublieft,’ mompelde Marsha, op het kind af lopend terwijl ze waarschijnlijk de eerste lading voor de wasmachine al in gedachten had.
‘De fotograaf wil weten of hij kan gaan.’ Ashley kwam naast Lily staan, ze wreef nog steeds over haar zere achterste. ‘Volgens mij heeft iedereen die dat wilde meegedaan aan het kunstproject.’
Bij de bolle namaakkippen stond de bak met zachte, pluizige kuikens waar alle ouders en kinderen bij binnenkomst op af waren gerend. De foto’s waren geschoten en geprint en met vieze vingertjes op het grote bord geplakt. Dat was allemaal aan het begin van de show gebeurd. Daarna was de échte show begonnen. Iedereen genoot met volle teugen van de chaos waarin Lily’s kinderboerderij was ontaard. Zelfs Gayle Emory stond nu te lachen om Mr. Palmer en Dakota, die hard hun best deden een kleine big naar de vrachtwagen te jagen.
‘Bedank de fotograaf van mij,’ zei Lily. ‘Ik denk dat de middag wel ten einde gekomen is.’
‘Zo erg was het toch niet?’ vroeg Ashley glimlachend.
‘Wat niet?’ Lily deed net alsof ze haar vriendin niet begreep. Even werd ze afgeleid door Tyler, die haar een kushand gaf, en door Joshua, die de bal precies in de basket wist te mikken, waardoor Tyler in het water plonsde.
Iedereen gilde van de lach.
‘De eerste keer dat jij voor chaos koos in plaats van voor perfectie,’ zei Ashley plagend.
De eerste keer. Een babystapje. Een nieuw, niet-perfect begin.
Tyler kwam uit het water en zwaaide. Met leedvermaak keek hij naar zijn opvolger, die nu zijn precaire plaats boven het water innam. Hij draaide zich naar haar en lachte. Haar hart sprong op. De hitte in zijn blik herinnerde haar aan de intimiteit van de laatste tijd nu de drang om zwanger te worden van haar af was gevallen.
‘Ik geniet van elke seconde,’ zei ze. ‘Het is inderdaad niet perfect, en alles is één grote bende, maar ik vind het geweldig. Ik wil niets liever dan er samen zoveel mogelijk van genieten.’
Volg
Harlequin op Facebook