Hoofdstuk 4

Max verwachtte half en half dat Andrea zou zeggen dat ze te moe was voor een wandeling. Tot zijn verrassing antwoordde ze echter: ‘Ik ga me even snel opfrissen, en dan ga ik met je mee.’

Hij wilde zichzelf niet op de borst slaan door te denken dat ze op zijn uitnodiging had zitten wachten. Waarschijnlijk wilde ze gewoon weten wat er moest gebeuren nu zijn vader in de kliniek zat. Niettemin… Ze had hem niet opnieuw afgewezen; bij die gedachte maakte zijn hart een sprongetje.

‘Doe rustig aan, ik heb geen haast.’

Nog geen minuut later was ze terug. Haar handtas had ze thuisgelaten. Ze wandelden naar de wijngaard. ‘Ik weet dat de wijnhandel niet mijn verantwoordelijkheid is, maar er is iets wat ik met je wil bespreken.’

‘Graag,’ zei hij. ‘Al die tijd dat ik hier niet ben geweest, heb jij gezien hoe het eraan toeging. Ik hoor graag wat je ervan vindt. Je kunt me alles vertellen.’

‘Dat weet ik.’ Ze glimlachte even naar hem, wat hij heerlijk vond. ‘Uiteindelijk ben jij Steves zoon.’

Dat was een groot compliment, aangezien hij wist hoezeer ze zijn vader waardeerde. ‘Je hoeft je echt geen zorgen te maken om je baan. Wat er ook gebeurt, je bent hier nu meer dan ooit nodig.’

‘Dat is goed om te horen.’ De trilling in haar stem verried dat ze zich toch ergens zorgen om maakte. ‘Ik wil het met je hebben over Jim.’

Max had de man nooit gemogen. Jim was ongeveer even oud als zijn vader en werkte al in het bedrijf sinds de dood van Max’ grootvader, toen Steve de wijngaard had overgenomen. Iets in de houding van de opzichter had hem altijd geërgerd, maar zijn zachtaardige vader leek er niets van te merken.

Hij was nieuwsgierig naar Andrea’s mening over Jim. ‘Zeg het maar.’

‘Het is me opgevallen dat Jim een slaatje probeert te slaan uit Steves neerslachtigheid. Sinds Steve de zaken min of meer heeft laten versloffen, doet Jim daar zijn voordeel mee.’

‘Op wat voor manier dan?’ Om de paar stappen streken hun armen langs elkaar. Ze wandelden over het door de maan verlichte pad tussen de rijen met druivenstokken door. Met zestien graden was het warm voor dit tijdstip. Het had geen zin om te ontkennen dat hij zich gelukkig voelde nu hij eindelijk alleen was met haar.

‘Hij wordt geacht elke werkdag om acht uur ’s ochtends verslag te komen uitbrengen, maar hij komt en gaat wanneer hij er zin in heeft. Het is je misschien niet opgevallen, maar noch hij noch zijn mannen waren hier vanochtend aan het werk toen de ambulance kwam.’

‘Nee, dat heb ik me inderdaad niet gerealiseerd.’ Hij was zo geschrokken toen hij zijn vader bewusteloos had gevonden dat hij nergens anders op had gelet. Behalve op Andrea…

‘Een goede opzichter zou juist extra hard hebben gewerkt om de wijngaard te laten floreren. Hij had gemakkelijk iemand kunnen inhuren toen je vader verstek liet gaan, maar hij werd juist steeds luier. Door zijn nalatigheid lijdt de wijngaard nu verlies. Ik vind dat hij zijn riante salaris niet verdient. En zijn mannen evenmin.’

Max bleef staan om haar aan te kijken. ‘Ik ben het helemaal met je eens.’

Er ontsnapte een lichte zucht aan de lippen die hij zo lang als hij zich kon herinneren had willen kussen.

‘Sammi maakte zich hier erg druk om en heeft me vaak gevraagd om er met Steve over te praten. Ik weet dat Steve Jim in dienst hield omdat je grootvader hem nog had aangenomen. Maar Jim heeft het ontzettend laten afweten, en dat vind ik echt onrechtvaardig.’ Op haar mooie gezichtje stond ongerustheid te lezen. ‘Ik had je natuurlijk al veel eerder moeten bellen.’

Bijna had hij haar in zijn armen genomen, maar daar was het nog te vroeg voor. Nog even geduld, Max, zei hij tegen zichzelf. ‘Je hebt me vanochtend gebeld,’ zei hij hardop. ‘Ik ben hier nu, dat is het allerbelangrijkst. Maak je je nog ergens anders zorgen over?’ Hij duwde zijn handen diep in zijn zakken.

‘Sinds het zo slecht gaat met de wijngaard, komen er ook lang niet meer zoveel toeristen naar de wijnproeverij. Drie keer per dag ben ik in het proeflokaal om gasten te ontvangen, maar soms komen er niet meer dan één of twee bezoekers.’

Hij fronste. ‘Wat is het drukste moment?’

‘In de middag. Ik hoop niet dat er vandaag veel mensen geweest zijn terwijl wij in Rutherford waren. Voor je het weet, gaan er geruchten dat je van ons niet op aan kunt. Dat zou Steve verschrikkelijk vinden.’

‘Dat moet dan maar even onder ons blijven.’ Max zuchtte diep. ‘Weet je wat, als jij nu gewoon drie keer per dag het wijnproeflokaal opent, en weer afsluit wanneer er niemand komt, dan verdoe je in ieder geval niet je tijd.

‘Ik vind het niet erg, Max. Het is mijn werk.’

‘Ik wel. Tot we de zaken weer op orde hebben, kun je beter je tijd besteden aan schilderen dan aan wachten op bezoekers die niet komen.’

Hij was heel erg geschrokken toen zijn moeder wilde scheiden, maar dat was niets vergeleken bij wat zijn vader had gevoeld. Pas nu werd hem duidelijk hoe dramatisch de gevolgen waren. Dit was misschien nog pas het topje van de ijsberg.

‘Gaat het?’ vroeg Andrea zacht, hem bezorgd aankijkend.

‘Met jouw hulp wel.’ Hij keek haar recht in de ogen. ‘Ik zal niet vergeten wat jij voor mijn vader hebt gedaan.’ Als ze hier nog langer bleven staan, verloor hij vast zijn zelfbeheersing en zei of deed iets wat haar van streek zou brengen. Daarom zei hij: ‘Misschien kunnen we beter teruggaan. Het is een lange dag geweest voor ons allebei, en ik wil morgen vroeg weer naar de kliniek.’

Haar blik hield de zijne nog even vast. ‘Wil je me laten weten wanneer ik hem kan bezoeken?’

‘Dat zal ik aan dokter Shand vragen.’

Na een onrustige nacht stond Andrea de volgende ochtend al om zes uur naast haar bed. Ze streek het haar uit haar gezicht. Haar ogen waren opgezet van het huilen.

Er waren zoveel dingen die haar tranen rechtvaardigden. Naast al haar verdriet om Sammi en Steve, had de wandeling met Max de avond ervoor allerlei onderdrukte gevoelens bij haar losgemaakt. Ze gaf om hem. Toen hij haar gisterenavond had bedankt voor haar hulp, had ze zo verschrikkelijk naar hem verlangd dat het een wonder mocht heten dat ze zichzelf niet in zijn armen had geworpen.

Koffie. Als er iets was wat haar kon helpen grip op haar emoties te krijgen, was het wel koffie. Ze liep naar de keuken om een grote pot te zetten. Cafeïne en suiker had ze nodig om haar hoofd helder te krijgen.

Nippend van de warme drank, sloot ze even haar ogen. De hemel zij dank dacht Max net zo over Jim als zij. Het negatieve gedrag van de opzichter kon echt niet worden getolereerd. Nu Steves zoon tijdelijk in het grote huis was getrokken en wist wat er gaande was, kon de man niet langer zijn gang gaan.

Nadat ze een geroosterde boterham had gegeten, startte ze de computer om haar e-mails te lezen. Jammer genoeg was er geen bericht van Sammi. Toch stuurde Andrea haar een mailtje, dat ze afsloot met: ‘Ik houd verschrikkelijk veel van je.’ Daarna beantwoordde ze vragen van klanten. Toen ze daarmee klaar was, nam ze een douche en waste haar haar. Om tien voor twaalf stapte ze naar buiten en deed de deur van de cottage achter zich op slot. Het was een prachtige dag, zonnig en warm. Perfect weer voor een barbecue.

Op de parkeerplaats voor bezoekers, naast het landhuis, stonden geen auto’s. Ook de zwarte Mercedes van Max was verdwenen. Hij had gezegd dat hij al vroeg op bezoek zou gaan bij zijn vader.

Ze liep om het huis heen naar de voorkant. Daar was het proeflokaal gemaakt, inclusief toiletten voor de gasten. Terwijl ze de stenen trap naar de veranda op liep, keek ze naar het bord op de deur. Erop stond dat het proeflokaal dagelijks geopend was voor publiek, van twaalf tot halftwee, van drie tot vier en vijf tot halfzeven.’

Vandaag was het woensdag, er zouden waarschijnlijk weinig klanten komen. Toch zou ze het proeflokaal openen. Terwijl ze bezig was, ging haar telefoon. Zou het Sammi zijn, die toch reageerde op haar e-mail? Ze verlangde er zo naar de stem van haar dochter te horen dat ze opnam zonder te kijken wie er belde.

‘Hallo?’ zei ze, achter de bar stappend.

‘Hoi Andrea!’

Het was Nancy. Door alles wat er de afgelopen vierentwintig uur was gebeurd, was ze bijna haar afspraak van die avond vergeten. ‘Hoi! Ik was al van plan je te bellen. Wat kan ik nog meer meenemen behalve broodjes voor de hamburgers?’

‘Ik dacht zelf aan een man.’

‘Haha, grappig hoor.’

‘Met de hele club die vanavond komt, leek het me wel –’

‘Ja, ja, houd maar op,’ onderbrak Andrea haar vriendin plagerig. Het kwam bijna nooit voor dat zij iemand meenam. De meesten van haar vrienden hadden al lang geleden hun pogingen opgegeven haar aan iemand te koppelen. ‘En toch houd ik van je. Hoe laat verwacht je me?’

‘Zo rond halfacht. Kom lekker vroeg, dan kun je eerst zwemmen. En kunnen we nog even kletsen. Ik heb zoveel te vertellen. Mike belde vanochtend en vertelde ons dat hij een geweldige coassistente uit North Carolina heeft ontmoet. Ik hoorde hem tegen zijn vader zeggen dat ze een plaatje is!’ Nancy kreunde. ‘Het is de bedoeling dat hij zich druk maakt om het werk, niet om de meisjes.’

‘Ach, volgende week is hij weer verliefd op iemand anders,’ zei Andrea grinnikend.

‘Ik hoop het maar, hij is nog te jong voor een vaste relatie.’

Zo was het. Mike was pas zeventien. Andrea wist maar al te goed wat het was om je op te jonge leeftijd aan iemand te binden. ‘Ik ben benieuwd naar de details. Wens Pete veel succes met de golfwedstrijd. Tot vanavond.’

Ze had nog niet opgehangen en zich omgedraaid, of de deur werd geopend en Max kwam binnen. Sissend liet ze haar adem ontsnappen.

Hij wandelde naar de bar en legde zijn handen op het blad. Terwijl ze naar hem keek, zei haar vrouwelijke instinct haar dat hij elke vrouw die hij begeerde kon krijgen. Door de jaren heen had ze zichzelf af en toe toegestaan te denken aan de vrouw met wie hij op dat moment een relatie zou hebben. Steeds opnieuw was ze bijna gek geworden van jaloezie.

Eigenlijk moest ze hier helemaal niet over nadenken, maar op dit moment kon ze niet anders. Hij droeg een sportief beige overhemd waarvan de bovenste knoopjes open waren, met daaronder een jeans die om zijn gespierde benen spande. Je kon wel zien dat er Frans bloed door zijn aderen stroomde, dacht ze terwijl haar blik afdwaalde naar de schaduw van zwarte haartjes op zijn borst en armen. Net als zijn vader moest hij zich waarschijnlijk twee keer per dag scheren om te voorkomen dat hij een zwart waas op zijn kaken kreeg. De afgelopen tijd was dat Steve in ieder geval niet gelukt.

Max leek helemaal op zijn plaats in het proeflokaal, dat met zijn bistrotafeltjes en stoeltjes en hardhouten vloer een zeer Franse sfeer ademde. Tussen ingelijste reproducties van impressionistische schilderijen hingen enkele van Andrea’s mooiste olieverfschilderijen aan de gestucte witte muren. Op dikke balken rustte het plafond.

Om Max’ mond speelde een glimlach. ‘Die wandschildering achter je is geweldig. Iedere keer wanneer ik binnenkom, sta ik er vol bewondering naar te kijken. De klanten zijn er ook altijd diep van onder de indruk.’

Een aangename warmte verspreidde zich door haar lichaam. ‘Je bent een vleier, maar toch bedankt.’ Ze had de levensgrote wandschildering jaren geleden gemaakt. Het schilderij vertelde de geschiedenis van de Roussillac-wijnen. Het was haar manier geweest om Steve te bedanken voor zijn gulheid en vriendelijkheid.

Doordat hij altijd in haar talent had geloofd en haar had aangemoedigd, was het haar gelukt stapje voor stapje een klantenkring op te bouwen. Het was Steves idee geweest om haar werk in het proeflokaal te exposeren. Later had ze de sprong gewaagd van olieverfschilderijen naar het beschilderen van keramiek, vooral tegels. Ook daar was al snel vraag naar geweest. Alles, ja echt alles had ze aan Steve te danken. Hoe kon ze hem ooit terugbetalen voor wat hij voor haar had gedaan?

Max at wat van de olijven en crackers die ze op de bar had gezet. ‘Ik kwam eigenlijk nog een stel kleren halen voor mijn vader. Maar voordat ik terugga naar de kliniek, wilde ik je iets vragen.’

‘En dat is?’

‘Ik heb in de boekhouding gekeken, maar tot nu toe heb ik geen salarisgegevens kunnen terugvinden van jou, de afgelopen vier jaar. Hoe zit dat eigenlijk?’

‘Vier jaar geleden begon ik genoeg te verdienen met mijn schilderwerk. Vanaf dat moment heb ik geen geld meer van je vader aangenomen, al ben ik wel gewoon voor hem blijven werken. Hij was het daar natuurlijk niet mee eens, maar ik heb hem gezegd dat ik alles wat hij voor mij had gedaan, nooit kon vergoeden. Dat vond hij onzin. We hebben er zelfs ruzie over gehad. Ik zei dat ik echt geen geld meer van hem aannam en van plan was te verhuizen. Sammi had in die tijd een studiebeurs gekregen voor Brooks en was bijna nooit thuis. Maar Steve smeekte me om te blijven. Ik wilde dat wel, onder de voorwaarde dat ik zijn huishoudster kon blijven en het proeflokaal draaiende zou houden. Dat accepteerde hij uiteindelijk, en sinds die tijd gaat het heel goed.’

Terwijl Max haar met open mond aanstaarde, kwam een groepje van vijf toeristen het proeflokaal binnen.

‘Goedemiddag!’ riep Andrea hen toe. ‘Wat een mooie dag is het vandaag, hè?’

‘Nu zeker,’ zei een van de mannen met een waarderende glimlach.

Max had zich niet bewogen. Hij wierp de man een duistere blik toe voordat zijn ogen haar weer zochten. ‘Ik spreek je later.’

Met die woorden liep hij naar buiten, Andrea teleurgesteld achterlatend. Waarschijnlijk zou hij de rest van de dag en avond met zijn vader doorbrengen.

Zes uur later liet ze de laatste klanten uit en sloot de boel af, waarna ze zich haastte naar de cottage om zich om te kleden voor de barbecue. Ze koos een witte katoenen jurk met kapmouwtjes. Om haar middel knoopte ze een brede geweven ceintuur die ze zelf had gemaakt. Nadat ze nog snel een paar witte open sandalen had aangetrokken, liep ze naar haar auto.

Onderweg naar Rutherford kocht ze hamburgerbroodjes en koffiebroodjes bij haar favoriete bakker, waarna ze nog even bij haar tante binnenwipte. Etna was gek op koffiebroodjes. Nadat zij en haar tante hadden bijgepraat, nam ze met een kus afscheid. Ze zou morgen weer komen, beloofde ze.

Niet veel later kwam ze bij de kliniek aan. Ze haalde een paar keer diep adem toen ze Max’ auto op het parkeerterrein zag staan.