Hoofdstuk 6

Lily zat op de passagiersstoel in haar moeders oude Ford naar haar huis te staren. Tyler was binnen en vroeg zich waarschijnlijk af waar ze was. Hij had haar niet ontelbare keren op haar mobiel gebeld, zoals ze eigenlijk had verwacht. Wel had hij haar ouders gebeld. Haar vader had gezegd dat Tyler had willen weten of Rose bij haar was, maar dat hij Tyler niet had verteld van haar bezoek aan dokter Gruber.

Het spijt me, had ze tegen Tyler gezegd voor ze van hem weg was gestormd.

De vruchtbaarheidsspecialist had precies hetzelfde gezegd, en haar moeder, Rose, op de terugweg ook.

Het spijt me.

Dank u, was het enige wat ze zich kon herinneren tegen dokter Gruber gezegd te hebben. Gek, dat ze de man had bedankt.

Nog eenmaal had ze hem om de waarheid gevraagd. Tijdens eerdere afspraken, waar ze samen met Tyler was geweest, had ze geweigerd die te horen. Ze had gehuild, haar tranen over haar moeder uitgestort, toen de arts nogmaals had bevestigd wat ze in haar hart al wist. Ze huilde nog steeds.

Geluidloos. Tevergeefs – net als al die jaren waarin ze had geprobeerd haar droom en die van Tyler waar te maken. Ze had gebeden en had erin geloofd dat het zou lukken. Maar haar geloof was net zo zinloos gebleken als al die dure behandelingen en onderzoeken, die alleen hadden geresulteerd in de ene teleurstelling na de andere.

‘Je zei dat Tyler de diagnose al had geaccepteerd.’ De stem van haar moeder was net zo zacht als de manier waarop ze haar aanraakte. ‘Hij houdt van je, Lily. Jullie zullen dit te boven komen.’

Lily veegde de tranen van haar wangen. ‘Ja, hij heeft het geaccepteerd.’

Tyler wist hoe hij zich moest richten op wat mogelijk was. Hij stond niet stil om te treuren om iets wat niet veranderd kon worden. Dat was een bewonderenswaardige manier om naar de dingen te kijken. Al helemaal als je had meegemaakt wat hij had overleefd. Nu ook weer deed hij zijn uiterste best om te begrijpen wat zij doormaakte. Daar had ze de vorige dag nog hevig ruzie met hem om gemaakt.

‘Kun jij het accepteren?’ vroeg haar moeder, die daarmee hardop de vraag stelde die Lily zichzelf al stelde sinds ze het kantoor van Ms. Emory had verlaten. ‘Ik hoop eigenlijk dat je bezoek aan dokter Gruber vandaag een stap in die richting is. Dat je het wil proberen.’

‘Dat hoop ik ook,’ antwoordde Lily, starend naar het dashboard.

‘Je bent zo beheerst.’ Rose legde een vinger onder haar kin en tilde haar hoofd op, zodat ze haar dochter in de ogen kon kijken. ‘Zo voorzichtig. Je hebt altijd alles zo precies en perfect willen plannen. Dat houd je al veel te lang vol. Als je het leven naar je hand wilt zetten, verdrijf je er alle plezier uit.’

Plezier?

Een vrolijk mens, succesvol in alles wat ze aanpakte, gezegend met een fantastische man die haar op handen droeg. Zo zag de wereld haar. Het leek haar eeuwen geleden dat ze daar ook maar een beetje van had genoten.

‘De dood van Carter was voor ons allemaal verschrikkelijk, maar…’ begon haar moeder.

Lily morrelde aan haar portier.

‘Houd daar mee op!’ Haar moeder sloot met één druk op de knop alle portieren. ‘We moeten hierover praten. Ik wil dit onderwerp niet langer vermijden. Je vader ook niet. Het is al zoveel jaren geleden, Lily. Jij bent niet de enige die zonder hem verder moest gaan. Maar je bent wel de enige die het nog niet heeft losgelaten.’

Loslaten en verdergaan. Dat had Tyler ook gezegd.

Lily staarde uit het raam en besefte eindelijk dat ze op de vlucht was voor Tylers vermogen om te gaan met de realiteit. Ze was niet kwaad op hem omdat hij het had opgegeven, besefte ze. Het was niet terecht dat ze hem daarvan had beschuldigd.

‘Het is zo moeilijk,’ antwoordde ze haar moeder uiteindelijk.

Het was uitputtend om ervoor te zorgen dat alles en iedereen om haar heen oké was. Alsof zij daar ooit de controle over had gehad.

‘Het was en is jouw schuld niet.’ Haar moeder greep het stuur vast. ‘Ik ben jarenlang in therapie geweest, en het enige wat ik met zekerheid kan zeggen, is dat niemand schuld heeft aan de dood van Carter.’

‘Therapie?’

‘Alleen daardoor hebben je vader en ik Carters dood een plek kunnen geven.’

‘Mam…’

‘Een tragedie is al erg genoeg, Lily. Ook zonder de extra belasting je er verantwoordelijk voor te voelen, of te denken dat je iets goed moet maken wat niet goed te maken valt. Op die manier verwoest je je leven. En je vermogen om lief te hebben. Je vader en ik wilden dat niet laten gebeuren. En nu ben jij het die een keuze moet maken.’

Op dat moment deed Tyler de voordeur open en stapte het pad naar de stoep op. Hij zag er vreselijk uit. Zorglijk. Verdrietig. Gekwetst.

Knap.

‘Het leven zal nooit perfect zijn, liefje.’ Haar moeder deed de portieren van het slot. ‘En wij ook niet.’ Ze startte de motor.

Onbeweeglijk bleef Lily in de auto zitten. Haar hart klopte in haar keel, en geruis weerklonk in haar oren. Haar hele lichaam deed zeer. Ze raakte in paniek bij het idee haar huis in te gaan voor de confrontatie met de minst bedreigende persoon in haar leven.

De man die haar beter begreep dan ze zichzelf begreep.

Zo lang al probeerde ze de leegte in haar hart te vullen. Niets had ze dichtbij laten komen. Alleen haar hoop op een eigen kind. Een kleine jongen met mooie bruine ogen… zoals Carter.

‘Ik weet gewoon niet wat ik moet doen.’

Haar moeder veegde haar eigen tranen weg. ‘Kleine stapjes. Een voor een. Zoek iets waarnaar je kunt verlangen en probeer een manier te vinden erin te geloven. Zelfs als je de kans loopt weer te verliezen.’

Lily kon slechts haar hoofd schudden. Ze stapte de auto uit.

Haar moeder reed weg en liet haar alleen op de stoep staan. Maar ze was niet alleen. Niet zolang ze Tylers liefde had.

Ik ben er altijd voor je, als je me dat toestaat. Dat had hij gezegd.

Ze liep naar hem toe. Door schuldgevoel bonsde haar hart hevig in haar borstkas. Ze had hem zo vaak weggeduwd. Zou hij haar nog één kans willen geven? Zou ze die kans kunnen pakken?

Zonder iets te zeggen, liep ze de trap op en liet zich in zijn armen sluiten. Ze sloeg haar armen om hem heen toen hij haar tegen zich aan drukte, hief haar hoofd op en kuste hem. Zijn adem stokte, ze voelde zijn reactie. Hij tilde haar op en verdiepte hun kus.

‘Lily,’ fluisterde hij. Hij leidde haar het huis in, naar de slaapkamer. De deur schopte hij met zijn voet achter hen dicht.

Het was zo lang geleden dat ze de liefde hadden bedreven zonder totale focus op het krijgen van een baby.

Ze huiverde omdat Tylers verlangen haar lust nog verder opzweepte. Hij liet zijn handen onder haar topje glijden en masseerde haar rug. Zijn opwinding was heet en aanstekelijk. Hij haakte haar beha los en omvatte haar borsten, streelde en kneedde tot wellust haar bijna overweldigde.

‘Liefje, wat is er?’ vroeg hij toen ze scherp ademhaalde.

‘Niets,’ loog ze. Ze beet even in zijn lip, genietend van zijn machtige armen, die haar optilden en naar het bed droegen. Hij had die ochtend niet de tijd genomen het bed op te maken, dus vlijde hij haar op de verwarde lakens.

Hijgend keek hij op haar neer. Verlangend probeerde hij zich zo snel mogelijk van zijn kleren te ontdoen.

Zelf worstelde ze ook om haar kleren uit te trekken. Het was zo lang geleden. Veel te lang. Ook op dit moment, terwijl ze zich alle twee verloren in hun hunkering naar fysiek contact, zag ze dat hij met zijn helder blauwe ogen naar haar keek. Zijn blik was zo vol zorg en liefde dat ongewenste tranen zich naar de oppervlakte drongen.

Ze waren alle twee naakt, huid tegen huid, zijn hart bonzend tegen het hare. Ze voelde zijn biceps samentrekken. Met beide handen omvatte hij haar hoofd, en met zijn duimen veegde hij de tranen weg die over haar wangen naar beneden biggelden.

‘Wat is er, Lily?’

Zijn kus was zo zacht en teder. Ze voelde hem in haar hele lichaam resoneren, de belofte zo groot. Ze verlangde hevig naar meer.

‘Wat is er vanmiddag gebeurd? Als je er niet zeker van bent dat je dit wilt, kunnen we wachten tot –’

‘Nee!’ Ze trok hem nog dichter tegen zich aan, duwde haar heupen naar hem op en kuste hem in zijn hals op de manier die hem gek maakte. Hoe erg ze ook nog steeds in de war was, hoezeer van streek, ze wist dat ze hem werkelijk wilde.

‘Alsjeblieft, Tyler, ik wil je zo graag,’ smeekte ze.

Hij kon niet meer stoppen, al wilde hij dat eigenlijk wel.

Niet mogelijk.

Ze was te lief, te warm, zoals ze zich tegen hem aan drukte. Hij voelde haar laaiende verlangen onder dat altijd zo zorgvuldig beheerste uiterlijk. Het maakte hem gek.

Lily.

Toch was er iets mis. Hij voelde het. Eigenlijk moesten ze praten, over Dakota, over het feit dat ze elkaar niet echt meer hadden vertrouwd sinds hun hoop op een kind de bodem in was geslagen. Hij kon echter niets anders doen dan haar nog dichter tegen zich aan drukken, zich in haar verliezen en genieten van haar wellustige kreetjes, van haar verlangen naar hem.

Misschien was haar verlangen naar hem wel nooit echt weg geweest. Ze lag in zijn armen en wilde dat hij de liefde met haar bedreef. Dat was wat telde, niets anders.

Hij moest er maar op vertrouwen dat ze zich de volgende ochtend nog steeds verbonden zouden voelen. Dat Lily zich dan nog steeds een voorstelling kon maken van een toekomst samen.

Tyler parkeerde bij de school en zette de motor af. Het liefst wilde hij zijn vrouw door elkaar schudden omdat ze die ochtend ongemerkt uit zijn bed was geslopen. Ze was naar haar werk gereden terwijl ze eigenlijk nog geen auto mocht rijden! Maar ergens was hij ook trots dat ze alleen naar haar afspraak met Gayle Emory wilde. Hem had ze niet eens gezegd of ze wel of niet met Dakota wilde werken. Ze had hem slechts een sms gestuurd.

Wees niet boos. Ik moet een paar dingen zelf oplossen.

Boos?

Hij wilde haar weer in zijn armen houden. In zijn bed hebben. Na de afgelopen nacht wilde hij haar alleen nog maar dicht tegen zich aan voelen, tot ze beloofde nooit meer van hem weg te rennen. Maar dat was onmogelijk, dus liep hij naar het schoolgebouw.

Zijn mobiele telefoon ging net toen hij langs Lily’s oude auto liep, die een paar parkeerhavens dichterbij stond dan zijn wagen. Hij keek op het display en drukte op het groene telefoontje.

‘Hé, Marsha.’

‘Dakota is weer weggelopen.’ Haar stem trilde, en dat had hij niet vaak meegemaakt. ‘Josh is hem aan het zoeken, maar misschien is hij de hele nacht al weg. Zijn slaapkamerraam stond open, en geen van de andere kinderen heeft hem gezien vanmorgen.’

‘Misschien is hij gewoon vroeg de deur uitgegaan.’ Het huis van de Graysons was slechts een paar straten van de school verwijderd. En overal waren stoepen, zodat het gemakkelijk was voor kinderen uit de buurt om veilig op eigen gelegenheid van en naar school te gaan. ‘Ik ben nu op school. Ik ga kijken of hij hier is, en dan bel ik je zo snel mogelijk terug.’

Hij rende naar binnen en vloog langs de balie zonder aan de secretaresse te vragen of ze hem bij Ms. Emory wilde aandienen. Hij hief zijn hand op om op de deur te kloppen, maar die ging al open, en opeens stond hij oog in oog met zijn vrouw.

Lily keek gespannen, maar hij zag nog steeds wat van het vuur in haar ogen dat hem gisteren had betoverd.

‘Tyler!’ Ze sloeg haar armen om zijn nek. ‘Sorry dat ik je niet wakker heb gemaakt vanmorgen, maar ik moest dit zelf doen. En ik wilde ook langs mijn moeder voor ik naar school ging. Ze heeft me geholpen gisteren. Door haar heb ik me iets heel belangrijks gerealiseerd.’

Haar aarzelende glimlach verflauwde toen ze hem zijn hoofd zag schudden. Fronsend deed ze een stapje achteruit. Hij greep haar vast voor ze buiten zijn bereik zou zijn. Hij wilde haar dicht bij zich hebben. Voor altijd.

‘Ik wil dat je me alles vertelt,’ verzekerde hij haar. ‘Wat je ook wilt, wat je ook nodig hebt… Ik wil er altijd voor je zijn. Maar eerst moeten we Dakota vinden. Hij is weer weggelopen.’