Hoofdstuk 7

Eindelijk alleen…

Max richtte zich in zijn volle lengte op en legde de tegels terug op tafel. ‘Je hebt echt talent, Andrea.’

‘Dank je.’

Zijn ogen ontmoetten de hare. O, wat was het fijn om hem weer te zien, maar waarom nam hij haar niet in zijn armen? Zo te zien had hij andere dingen aan zijn hoofd.

‘Ik heb net met dokter Shand gesproken. Hij zegt dat mijn vader de rest van de maand nog in de kliniek moet blijven. Die tijd heeft hij nodig om af te kicken van zijn alcoholverslaving.’

‘Het zal zijn leven redden,’ zei ze verstikt.

‘Daar gaat het om, denk je niet?’ Er verschenen zorgelijke lijnen op Max’ razendknappe gezicht. ‘Maar pap maakt zich erge zorgen om de wijngaard. Daarom heb ik hem beloofd dat ik hier zal blijven om alles te regelen.’

‘Dat is vast een grote geruststelling voor hem. Steve adoreert je.’

‘Zelfs al ben ik de onverantwoordelijke zoon?’

Het zelfverwijt dat uit zijn woorden sprak, verbaasde haar. ‘Je bent gekomen toen hij je het hardst nodig had. De rest doet er niet toe.’

‘We zullen zien,’ mompelde hij afwezig. ‘First things first. Jim moet op de hoogte worden gebracht van de veranderingen op het landgoed. Een paar uur geleden zag ik hem naar de schuur gaan. Je had dus gelijk: als je pas om kwart voor drie ’s middags op je werk verschijnt, ben je rijkelijk laat. Wil je met me meegaan, zodat we met ons drieën kunnen overleggen wat er moet gebeuren?’

Met haar ogen knipperend, herhaalde Andrea: ‘Wat er moet gebeuren?’

‘Precies. Toen je tegen je klant zei dat de bezem door Casa Bonita moest, had je net zo goed over de De Roussillac-wijngaard kunnen spreken. Dit hele bedrijf moet compleet op de schop, en daar wil ik deze week al mee beginnen.’

Wow, dat klonk goed! ‘Ik doe snel even andere schoenen aan.’ Haar sandalen liepen niet echt lekker op het grindpad.

‘Ik zie je zo buiten.’

Ze vloog de trap op naar haar slaapkamer en verwisselde snel haar sandalen voor een paar sneakers. Daarna haalde ze een borstel door haar haar en stiftte haar lippen, om vervolgens naar buiten te rennen, waar Max op haar stond te wachten – diep in gedachten verzonken.

Zwijgend liepen ze langs de eigen weg van de wijngaard naar de schuur. Ze volgde zijn blik over de grote velden met wijnstokken die de afgelopen kerst niet waren gesnoeid en opgebonden. Het deed pijn te zien hoeveel oogst er dit jaar verloren was gegaan.

Een eindje verderop was Jims ploeg aan het werk. Er stonden verschillende auto’s en pick-ups voor de grote schuur geparkeerd. Voorheen waren Sammi en Andrea hier nooit gekomen zonder Steve. Andrea had altijd een hekel gehad aan de gedrongen opzichter met zijn grove taalgebruik en opdringerige blikken. Natuurlijk wist Max daar niets van.

Jims kantoor bevond zich aan de voorkant van de schuur. Max opende de deur, en samen liepen ze de ontvangstruimte binnen, waar niemand was. ‘Ik denk dat hij achter is. Wacht hier maar even.’

Ze knikte en wreef over haar armen. De ruimte kon wel een paar nieuwe meubels gebruiken. Ook zag het er smoezelig uit. Steve moest allang voordat hij begon te drinken depressief zijn geweest. De problemen met zijn vrouw hadden hun sporen niet alleen op hem nagelaten maar op het hele landgoed.

Andrea besefte nu pas hoe de wijngaard er echt aan toe was. Ze huiverde. Het leek altijd te gaan om dingen die ze eigenlijk had moeten doen. De rode draad in haar leven. Ze had pas met Chris naar bed moeten gaan nadat ze met hem getrouwd was. Ze had van hem moeten eisen dat hij zijn ouders over de baby vertelde. Ze had Sammi over haar grootouders moeten vertellen –

‘Andrea?’ Pas toen Max haar riep, besefte ze dat ze haar handen voor haar gezicht had geslagen. Ruw wreef ze haar tranen weg, en ze liep naar hem toe.

‘Jim komt eraan. Wat is er?’ Hij klonk geschrokken.

Ze trok luidruchtig haar neus op. ‘Geesten uit het verleden. Heb jij dat nooit?’

‘Praat me er niet over.’ Hij slaakte een diepe zucht.

Terwijl ze nog nadacht over die bekentenis, die uit zijn tenen leek te komen, kwam Jim zijn kantoor binnengewandeld. Zoals altijd was hij gekleed in een T-shirt en overall. Hij leek verbaasd haar te zien.

Max knikte kort naar hem. ‘Als jullie allebei gaan zitten, kunnen we beginnen met de bespreking.’ Hier sprak de CEO van de Chandler Banking Corporation.

Andrea nam plaats op een stoel. Jim ging achter zijn bureau zitten.

‘Mijn vader geniet op dit moment van een welverdiende vakantie. In zijn afwezigheid neem ik de leiding over de wijngaarden en het landgoed, en ik ben van plan het een en ander aan veranderingen door te voeren.’

Het ontging Andrea niet dat Jim gespannen heen en weer schoof op zijn stoel.

‘Voordat we daarmee beginnen, moet er eerst een persoonlijke kwestie worden opgelost. Laten we proberen de lucht te klaren.’

Max voerde duidelijk iets in zijn schild, dacht ze.

‘Jim, kun jij je nog herinneren dat je een maand of vijf geleden een gesprek hebt gehad met mijn moeder? Dat was op de dag dat ze vanuit San Francisco hiernaartoe was gekomen en mijn vader niet thuis vond. Ze is toen naar je kantoor gegaan om te vragen of jij wist waar hij was. Voor haar was het belangrijk om hem te zien omdat ze hem kwam vertellen dat ze voorgoed bij hem op het landgoed wilde wonen. Een nieuwe start voor hen beiden dus. Volgens haar heb jij toen gezegd dat ze maar eens in het bed van Ms. Danbury moest gaan kijken. Dat ze hem daar vast zou vinden. En je zei er ook nog bij dat iedereen wist dat die twee al jaren een verhouding hadden.’

Andrea kreunde. Hoewel ze allang had geweten dat er over Steve en haar werd geroddeld, kreeg ze kippenvel bij de gedachte dat Jim de leugens had verspreid.

‘Ik weet niet waar u het over hebt. Zoiets heb ik nooit tegen haar gezegd,’ sputterde de man tegen. ‘Als zij dat beweert, komt dat gewoon omdat ze jaloers is.’

‘Dus wat je eigenlijk bedoelt, is dat het haar woord tegen het jouwe is,’ antwoordde Max ijzig kalm.

‘Hoor eens even, ik werk hier al vijfentwintig jaar, en er is nog nooit één klacht over mij geweest.’

‘Ik heb een minirecorder bij me, Jim, waarmee ik dit hele gesprek opneem,’ lichtte Max hem in. ‘Als je ons de waarheid vertelt, hoef je je ook geen zorgen te maken wanneer ik de tape aan de officier van justitie overhandig. Mocht je tegen me liegen, dan zal ik je aanklagen wegens laster en verdachtmaking en het schaden van Andrea’s reputatie en die van mijn vader.’

Jims wangen kleurden dieprood.

‘Andrea is aanwezig omdat ze al jouw beschuldigingen ontkent en ik het beter vind jullie rechtstreeks met elkaar te confronteren in plaats van een “hij zei-zij zei”-discussie te voeren. Hopelijk komen we zo eerder tot de waarheid en hoeven we niet naar de rechter.’

Je kon een speld horen vallen.

‘Noem één gelegenheid waarbij je hebt gezien dat Steve en ik ons onfatsoenlijk gedroegen,’ vroeg Andrea kalm.

Jim veerde op uit zijn stoel.

‘Zitten blijven, Jim. Je gaat nergens heen.’

Hij moest Max’ bevel wel opvolgen en ging weer zitten.

Andrea was opgestaan. ‘Hoe kón je? Hoe heb je die leugens kunnen rondstrooien?’ Toen Jim met gebogen hoofd bleef zwijgen, liep ze woedend naar hem toe. ‘Kijk me aan, verdorie!’

Hij kon het niet.

‘Wat bezielde je in hemelsnaam om die rotstreek uit te halen met de familie die je al die jaren heeft onderhouden? Er bestaat nauwelijks een fijner mens dan Helen of een vriendelijker, geweldiger man dan Steve. Hij heeft me opgevangen nadat ik eerst mijn ouders en later Sammi’s vader had verloren. Chris is verongelukt in zee. Zijn lichaam is nooit gevonden! De kustwacht vertelde me dat hij waarschijnlijk door haaien is opgegeten. Ik was gek van verdriet.’

Ze raakte over haar toeren, maar kon niet ophouden met praten. ‘Tegelijkertijd moest ik op zoek naar werk om voor mijn baby en mijn tante te kunnen zorgen,’ vervolgde ze emotioneel. ‘Maandenlang had ik elke nacht nachtmerries, omdat ik maar voor me zag hoe Chris moet hebben geleden. Ik had alleen Sammi nog. Steve heeft me door die afschuwelijke tijd heen gesleept. Hij was als een vader voor me. We zijn samen door het diepste dal gegaan. Onze vriendschap staat mijlenver boven alles wat jouw weerzinwekkende geest maar kan bedenken.’

Opeens besefte ze weer dat het niet alleen om haar en Steve ging, maar dat ook Helen had geleden. ‘Hoe heb je kunnen liegen tegen Helen terwijl je wist dat zij zielsveel van hem hield? Waar haal je het lef vandaan om zo met het leven van andere mensen te rotzooien! Lang geleden rook ik al van afstand dat je niet deugde. En Sammi wist dat ook.’

Ze had haar vuisten gebald. ‘Ik begrijp niet dat jij nog met jezelf kunt leven. Een betere werkgever dan Steve bestaat niet. Hoe kun je je vrouw en kinderen in de ogen kijken zonder je schuldig te voelen omdat je een heel gezin de vernieling in hebt geholpen?’

Jim zweeg.

‘Je zwijgen zegt alles, Jim. Je bent ontslagen,’ sprak Max op ijskoude toon. ‘Pak je spullen en verlaat het landgoed. Aan het eind van de week ontvang je je ontslagvergoeding. Als ik je ooit nog hier in de buurt tegenkom, laat ik je arresteren. Is dat duidelijk?’

Andrea wilde weg. ‘Ik word niet goed.’ Ze smeet de deur open en rende terug naar de cottage. Max probeerde haar niet tegen te houden.

Een paar minuten later stond ze over te geven boven de wc. Pas na een hele tijd kwam ze de badkamer uit, wankelend op haar benen. De telefoon ging. O hemel, laat dat alsjeblieft Sammi zijn, dacht ze. Nu had ze haar dochter meer dan ooit nodig. Ze haalde haar mobieltje tevoorschijn uit de tas en nam op. ‘Hallo?’

‘Hi, Andrea. Met Judy. Ik bel om te zeggen dat je tante vanochtend wakker werd met een longontsteking. Het is niet ernstig, maar ze heeft wel een naar hoestje. Dat wilde ik je even laten weten.’

‘B-bedankt, Judy. Ik kom zo snel mogelijk.’

Na te hebben gedoucht, trok ze een lila broek aan met een witte top. Kleren waar ze zich lekker in voelde, want ze was van plan bij haar tante te blijven tot het gevaar geweken was. Niet alleen voor haar tante, maar ook voor zichzelf; ze wilde bij haar familie zijn, zelfs al herkende die haar niet meer.

Terwijl ze wegreed, zag ze in de verte Max tussen de wijnranken staan. Hij stak zoals gewoonlijk met kop en schouders boven iedereen uit. Op dit moment stond hij in het noordelijke deel van de wijngaard te praten met werknemers. Andrea wist bijna zeker dat hij hun al op de hoogte had gebracht van Jims ontslag.

Met Max de Roussillac aan het hoofd van de onderneming zou er heel wat veranderen. Daarvan was ze overtuigd. Maar de belangrijkste verandering was nog wel dat Steve zijn zoon terug had. Hoewel haar hart brak wanneer ze dacht aan alle schade die was aangericht, was er nog hoop voor Steve en Helen.

Onderweg naar Rutherford overdacht ze de gebeurtenissen van die dag. Max had een waarheid aan het licht gebracht die niet alleen het leven van zijn ouders zou veranderen, maar ook dat van hem. En waar pas jij precies in dat verhaal, Andrea, fluisterde een stemmetje in haar hoofd.

Tja, hoe zat het met haar? Sammi wilde nog steeds niets van haar weten. Andrea was doodsbang dat het nooit meer goed zou komen, maar ze moest accepteren dat haar dochter misschien nooit meer bij haar wilde wonen.

Het werd tijd om te verhuizen. De confrontatie vandaag met Jim was een keerpunt geweest. Nancy werkte parttime als makelaar, zij zou haar wel helpen met het vinden van een nieuw huis. Nu de economie in een recessie zat, was er vast wel een goedkope huurwoning te vinden in Napa. Ze moest ook op zoek naar een atelier met galerie, waarin ze zowel kon werken als haar werk kon exposeren, liefst in het centrum.

Vanuit Napa was het iets langer rijden naar haar tante in Rutherford, maar het was wel de grootste stad in de regio. Een mooie kans dus om haar klantenkring uit te breiden.

Niet onbelangrijk was ook dat ze door naar Napa te verhuizen de afstand tussen haar en Max zou vergroten. Ze was gewoon al te lang verliefd op hem. Ze wilde die pijn niet meer. Door elkaar te kussen, hadden ze toegegeven aan hun verlangen. Een verlangen dat door de jaren heen steeds sterker was geworden. Maar ze kon het achter zich laten en dit hoofdstuk uit haar leven eindelijk afsluiten.

Max stond op de nieuwe stoep voor het gerenoveerde proeflokaal, waarvan Andrea’s muurschildering het middelpunt vormde. Hij keek naar de net geplante struiken en bloeiende planten. De geometrisch gevormde stenen paadjes om de bloembedden heen waren gerepareerd, al het onkruid was weggehaald, en in de verte, achter de tuinen, stond de wijngaard in bloei. Zijn ouders zouden in vervoering raken wanneer ze het zagen. En vandaag kwamen ze thuis.

Ze waren weer bij elkaar.

Max kon nauwelijks geloven dat er vier weken verstreken waren sinds hij achter Andrea aan de cottage binnen was gerend en zijn vader languit op de bank had gevonden. Sinds die tijd waren zijn vader en moeder in therapie gegaan bij dokter Shand. Hijzelf had zich een slag in de rondte gewerkt om het landgoed op tijd af te krijgen.

Dat het niet helemaal gelukt was, gaf niet. Ze zouden zien dat het landhuis van binnen en buiten was geschilderd en dat de hele voorgevel was opgeknapt, precies volgens de plannen die zijn vader jaren geleden al had bedacht – voordat huwelijksproblemen roet in het eten gooiden.

Het gewelfde plafond met de zware balken stak af tegen de hoge vensters en deuren die toegang boden aan de tuin en het royale leistenen terras. Max had stratenleggers laten komen om een slingerend pad aan te leggen van het met latwerk afgezette terras aan de voorzijde van het huis naar een tweede terras aan de achterkant. Zo waren er nu meer aantrekkelijke plekken om te zitten.

Terwijl het ene team tuiniers de blauweregen en bougainville opbond aan het latwerk, was een tweede team bezig met het schoonmaken van het parkeerterrein, dat gereserveerd was voor gasten. Nu al het onkruid verdwenen was, kwam de wijngaard tegen de achtergrond van de nieuwe plantenpracht weer helemaal tot leven.

Dit was allemaal goed nieuws. Bovendien had al die bedrijvigheid zijn leven gered, want sinds Andrea zo overstuur de schuur uit was gerend, had hij haar alleen nog maar gezien vanaf het dak, wanneer hij bezig was geweest dakpannen te vervangen. Of vanaf de ladder wanneer hij ramen had staan te lappen.

Hij had niet meteen aan zijn vader verteld waarom hij Jim had ontslagen. Eerst was hij naar dokter Shand gegaan. Naar aanleiding van de confrontatie in de schuur had hij de arts om raad gevraagd. Die had hem geadviseerd Andrea een tijdje met rust te laten. Ze had ruimte nodig om alles op een rijtje te zetten en de dingen vanuit een ander perspectief te zien. Als ze tot rust was gekomen, kon hij haar weer opzoeken. Of misschien zou zij naar hem toe komen. In ieder geval moest Max geduld hebben. Hoewel hij haar ontzettend miste, besloot hij dokter Shands advies op te volgen.

Die ochtend had hij de achterdeur op slot gedaan en was de trap af gelopen. Andrea’s auto stond niet meer op de parkeerplaats. Hij was van plan haar over een paar dagen, wanneer de schilders aan de slag gingen in de cottage, mee te nemen naar zijn penthouse in San Francisco en net zolang met haar te praten tot ze zich gewillig in zijn armen zou vlijen.

Hij was op weg naar zijn auto toen hij aan de ringtone van zijn mobiel hoorde dat hij voicemail had. De bouwopzichter belde hem te pas en te onpas met vragen, zelfs nog voordat hij op het werk was. Waarschijnlijk had de man gebeld toen Max onder de douche stond. Hij haalde zijn telefoon tevoorschijn om de voicemail af te luisteren.

‘Hi, Max, met Andrea. Je hebt geweldig werk verricht! Het landgoed ziet er fantastisch uit. Wat zal je vader blij zijn. Gisteravond heb ik dokter Shand nog gesproken. Hij vertelde me dat je ouders vandaag thuiskomen. Dat is het beste nieuws in tijden.

Ik wilde je even laten weten dat ik een appartement in Napa heb gehuurd. Daar heb ik ook een atelier gevonden met een kleine galerie. Afgelopen week heeft een verhuisbedrijf al mijn spullen uit de cottage gehaald. Het was dat je niet thuis was, anders was ik natuurlijk langsgekomen om afscheid te nemen. Gisteren –’

Het bericht werd onderbroken door een piep van de voicemail, die haar de tijd niet gunde om haar verhaal af te maken. Hij luisterde het volgende bericht af.

‘Gisteren is de cottage helemaal schoongemaakt, dus je kunt ermee doen wat je wilt. Ik heb afgesloten en de sleutels op het aanrecht achtergelaten. Steve heeft reservesleutels. Ik had je de sleutels gisteren willen brengen, maar ik nam aan dat je in de kliniek was. Ik hoop dat je niet denkt dat ik je ouders in de steek laat. Ik heb geregeld dat er een huishoudster komt uit St. Helena wanneer je vader maar wil. Haar telefoonnummer ligt bij de sleutels op het aanrecht. Ze heeft heel goede referenties en kan prima worden ingezet in de wijnproeverij, want ze heeft al in verschillende proeflokalen gewerkt. Wil je tegen je ouders zeggen dat ik jullie allemaal zal uitnodigen voor de opening van mijn expositie? Zoals je weet, heb ik heel veel aan je vader te danken. Zeg dat maar tegen hem. Bedankt voor alles en veel plezier met de thuiskomst van je ouders!’

Max moest ineens denken aan de grote betonnen plaat die vorige week van een van de vrachtwagens was gevallen. Het voelde alsof zijn hart met eenzelfde doffe klap omlaag naar zijn voeten schoot, waar het stuiterend op het grind veel stof deed opwaaien.