Hoofdstuk 5

 

 

 

’Pap? Hoe voel je je nu?’

‘Vreemd.’ Steve keek zijn zoon onderzoekend aan. Voor het eerst sinds Max bij hem was, leek hij zijn zoon echt te zien.

Max zat op een stoel naast het bed en bestudeerde zijn vader. ‘Ben je nog steeds misselijk?’

‘Ja.’

Als hij dat toegaf, moest het wel heel erg zijn. ‘Probeer maar niet te praten.’

‘Ik moet wel. Andrea heeft jou gebeld, is het niet?’

Max zuchtte. ‘Wie anders?’ De gedachte aan het telefoongesprek bezorgde hem nog steeds een enorm schuldgevoel.

‘Dat had ze niet moeten doen. Je hebt je werk bij de bank. Waarom ben je hier nog steeds?’

Max had gewacht tot zijn vader helder genoeg zou zijn voor dit gesprek. Nu het zover was, wist hij niet goed waar te beginnen. Hij boog naar voren. ‘Ik heb besloten de hele maand mei vrij te nemen.’

‘Dat kun je niet maken!’

‘Het heeft zo zijn voordelen om de baas te zijn.’

‘Je hebt je moeder toch niet verteld wat er aan de hand is?’

De angstige toon waarop zijn vader dat vroeg, verried dat hij daar erg mee zat. ‘Nee. Ik heb haar vanochtend gebeld om te vertellen dat ik gewoon een tijdje bij je logeer.’

‘Beloof me dat je niet zegt dat ik in deze kliniek zit.’

Dat zou nog niet zo gemakkelijk zijn, vreesde hij. ‘Maak je daar maar geen zorgen over.’

‘Gaat het goed met Andrea?’

Bij het horen van die naam sprong Max bijna overeind. Die middag had hij gezien hoe een van de toeristen haar min of meer met zijn ogen had verslonden. Hij had de neiging moeten onderdrukken om meteen iedereen weg te sturen en de tent te sluiten.

‘Het gaat prima met haar,’ zei hij ietwat stug

‘Ik begrijp niet hoe ze het volhoudt.’

Max keek zijn vader vol onbegrip aan. ‘Wat bedoel je?’

‘Samantha heeft haar moeders hart gebroken, en toch lukte het Andrea om voor mij te blijven zorgen.’

Wat had Samantha in hemelsnaam gedaan?

‘Is het waar dat ik in de cottage ben ingestort?’

‘Ja,’ mompelde Max.

‘Ik schaam me dood.’

‘Dat is niet nodig. Je was ontzettend gestrest.’

‘Dat is geen excuus. Edna dronk ook te veel, en Andrea was net zo geduldig met haar als met mij. Toen ze alzheimer kreeg, nam Andrea haar in een rolstoel mee naar buiten, zodat ze naar de wijngaarden kon kijken.’

Van onder Steves gesloten oogleden druppelden tranen. ‘Nu Andrea mij het meest nodig heeft, laat ik het helemaal afweten.’

Max verschoof op zijn stoel. ‘Wat bedoel je daarmee?’

‘Samantha is nog jong. Ze begrijpt niet hoe het destijds was voor Andrea. Als ik eraan denk wat ze allemaal heeft meegemaakt en hoe hard ze haar best heeft gedaan…’ Hij maakte zich duidelijk erg druk en worstelde zich overeind.

Geschrokken drukte Max hem voorzichtig terug in de kussens. Hij drukte op de knop. ‘Praat maar even niet meer.’

Er gleden nog meer tranen over zijn vaders wangen. ‘Ik heb jullie allemaal in de steek gelaten – jou, je moeder…’

Max was verbijsterd door wat zijn vader zei. Hij drukte zacht Steves hand. ‘Je hebt helemaal niemand in de steek gelaten.’ Het was juist andersom. ‘Nu moet je gaan rusten en de medicijnen hun werk laten doen. Ik zie je morgen weer. Ik houd van je.’ Hij kuste zijn vaders voorhoofd ten afscheid.

Net toen hij op de gang stond, kwam de verpleegkundige eraan. ‘Sinds mijn vader wakker is, lijkt hij zich steeds meer op te winden.’

Ze knikte. ‘Ik zal voor hem zorgen.’

‘Bedankt.’

Vlak achter haar in de gang stond dokter Shand. Hij bleef even wachten om met Max praten. ‘Ik wil graag uw toestemming om iets uit te proberen, maar daarvoor moet ik eerst met u praten. Ik wil contact opnemen met uw moeder.’

Met zijn moeder? Dokter Shand zat vol verrassingen. ‘Zegt u het maar.’

‘Uw vader heeft het over iedereen, behalve over haar. Er is geen twijfel mogelijk dat zijn depressie veroorzaakt wordt door de echtscheiding. Ik heb begrepen dat geen van beiden ooit hulp heeft gehad bij hun huwelijksproblemen.’

‘Nee, dat is niets voor mijn ouders.’

‘Dan wordt het hoog tijd dat we hen bij elkaar brengen voor een gesprek.’

Max floot tussen zijn tanden. Zijn vader wilde immers niet dat zijn moeder wist dat hij was opgenomen. ‘Ik ben bang dat ze geen idee hebben hoe ze met elkaar moeten praten.’

‘Exact. Maar tot nu toe heeft het leven van uw vader nog niet op het spel gestaan. Dat wil ik haar duidelijk maken wanneer ik haar uitnodig voor een eerste therapiesessie. Kan ik op uw steun rekenen?’

De arts had het over een eerste sessie; dat betekende dat er meer zouden volgen. Wat ook hard nodig zou zijn, wilde hij iets bereiken bij zijn ouders. ‘Natuurlijk.’

‘Mooi zo. Ik dacht aan volgende week zaterdag, ergens in de ochtend. Tegen die tijd zal uw vader zich goed genoeg moeten voelen om, zogezegd, een paar hete hangijzers te bespreken.’

Daar kon de man weleens gelijk in hebben. Ook Andrea zou daarbij een rol spelen. Alleen al het noemen van haar naam zou zijn moeder op de kast jagen. Max haalde een hand door zijn haar. De arts besefte niet wat hij kon losmaken. ‘Ik betwijfel of ze het doet.’

‘Ik vermoed eigenlijk dat zij ook al jaren depressief is.’

Daarmee sloeg dokter Shand waarschijnlijk de spijker op zijn kop. ‘Zolang ik me kan herinneren, hebben mijn ouders problemen.’ En ik ook, dacht hij er achteraan.

‘Dus u staat achter mij?’

Hij keek de arts aan. ‘Ja, maar voordat u contact met mijn moeder opneemt, wil ik haar eerst spreken. Daarna zal ik u bellen.’

Hoewel de problemen tussen zijn ouders al speelden voordat Andrea in beeld was gekomen, vormde zij op dit moment het grootste struikelblok voor zijn moeder. Eerst moest hij Helen ervan zien te overtuigen dat Andrea en zijn vader slechts vrienden waren – geen minnaars. Voor die tijd kon er geen sprake zijn van wat voor therapie dan ook.

‘Dat is goed, als u maar weet dat het belangrijk is voor het herstel van uw vader dat we zo snel mogelijk beginnen.’

Dat besefte Max heel goed, maar er stond veel meer op het spel dan de arts kon vermoeden. Ten eerste had zijn moeder botweg geweigerd te zeggen wie het gerucht in de wereld had gebracht. Vlak na de begrafenis van zijn opa had hij er met zijn vader over willen praten, maar Steve was toen niet op het landgoed geweest. Op dit moment kon hij zijn vader er niet mee lastigvallen.

De enige die hem kon helpen, was Andrea. Hij moest haar dan wel vertellen dat zijn moeder de scheiding had aangevraagd vanwege geruchten over haar en zijn vader. Beseffend dat hij haar daarmee zou kwetsen, wilde hij behoedzaam te werk gaan.

‘Ik bel u zodra ik meer weet.’

‘Prima.’ De arts gaf hem een klopje op zijn schouder en verdween daarna in de kamer van zijn vader voor de avondcontrole.

Max bleef nog even staan, diep in gedachten verzonken. Zodra hij terug was op het landgoed, zou hij naar de cottage gaan. Hij hoopte dat Andrea thuis zou zijn. Had hij niet jaren gewacht voor een goed excuus om tijd met haar door te brengen?

De vorige avond had hij het gevoel gehad dat er eindelijk iets tussen hen gebeurde. Hoewel hij helemaal geen zin had om met haar over de problemen van zijn ouders te praten, was het in ieders belang dat dit probleem getackeld werd.

Met grote passen liep hij de hal door op weg naar de uitgang. Tot zijn verbazing kwam het onderwerp van zijn gedachten hem op dat moment tegemoet lopen. Ze zagen elkaar tegelijkertijd.

‘Max?’ Andrea klonk alsof ze een sprintje had getrokken.

Ze zag er fantastisch uit in de witte jurk die nauw om haar lichaam sloot.

‘Hoe gaat het met je vader?’

‘Redelijk. Dokter Shand is op dit moment bij hem.’

‘Ik wilde al eerder komen, maar aan het eind van de middag kwam er ineens nog een aantal bezoekers, en daarna wilde ik even bij mijn tante langs.’

‘Dat geeft niet. De dokter zegt dat je Steve vanaf volgende week kunt bezoeken.’

‘O, gelukkig.’ Een beetje gespannen bestudeerde ze zijn gezicht. ‘Ga je naar huis?’

‘Jij?’ vroeg hij op zijn beurt. ‘Misschien kunnen we samen iets eten in de stad. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik heb al sinds vanochtend niets meer gegeten.’

‘Eigenlijk ben ik op weg naar een barbecue in St. Helena, bij mijn vriendin Nancy Owens en haar man Pete. Heb je zin om mee te gaan?’

Hij dacht even dat hij het zich inbeeldde dat ze hem mee uit vroeg, maar haar smaragdgroene ogen keken hem vragend aan. ‘En of ik zin heb! Ik heb twintig jaar moeten wachten op die uitnodiging.’

Er gleed een trage glimlach om haar mond. ‘Ik ben niet erg aardig tegen je geweest, hè?’

‘Nee.’

‘Daarvoor had ik zo mijn redenen.’

‘Daar ben ik heel benieuwd naar. Wil je achter mij aan rijden naar huis? Dan kunnen we daarna samen met mijn auto naar de barbecue.’

 

Terwijl Max met de mannen stond te kletsen, hielp Andrea Nancy het overgebleven eten naar de keuken te brengen. Daar waren ze even met hun tweeën. ‘Bedankt voor de gezellige avond. Het eten was heerlijk.’

Haar roodharige vriendin rolde met haar ogen. ‘Het is nog niet voorbij. Zo meteen begint het Cinco de Mayo-vuurwerk op de Lopez-wijngaard.’ Vanwege het veiligheidsrisico was dit de enige vuurwerkshow in het stadje.

‘We kunnen er tijdens de autorit naar huis naar kijken.’

‘Waarom blijven jullie niet?’

‘Dat kan helaas niet.’

Nancy glimlachte begrijpend. ‘Ik zou ook niet willen blijven als ik met die man alleen kon zijn. Waar heb je hem al die jaren weten te verbergen?’

Dat was niet de goede vraag. ‘Hij staat aan het hoofd van de Chandler Corporation, weet je nog?’

‘Dat soort dingen vergeet je niet snel. Bovendien is hij zo knap… Ik was even bang dat er een paar vrouwen van hun stokje zouden gaan toen jij met hem binnenkwam.’

Ja, zelf vond Andrea het ook behoorlijk opwindend met een man als Max op stap te zijn. ‘Max regelt zijn vaders zaken. Hij moet nog wat dingen afmaken voordat hij morgenochtend teruggaat naar San Francisco.’

Op weg naar de barbecue had hij haar verteld dat hij zijn vaders boekhouding zou bijhouden zolang Steve werd behandeld. Dat hij terug zou gaan naar de stad, had ze verzonnen. Ze wilde liever niet dat haar vriendin zich van alles in het hoofd zou halen.

‘Volgens mij speelt er toch iets meer dan alleen een zakelijk contact.’ Zo gemakkelijk gaf Nancy het niet op, per slot van rekening was ze als een zus voor Andrea.

‘Doe niet zo gek.’

‘Waarom zou je anders de hele avond lopen stralen als een kerstboom?’

Andrea greep naar haar wangen. ‘Ligt het er zo dik bovenop?’

‘Alleen voor mij. Ik ken je al een tijdje. Toen je met hem binnenkwam, leek het alsof alle puzzelstukjes op hun plek vielen.’

‘Andrea?’ Achter haar klonk een diepe, vertrouwde stem.

Ze draaide zich een beetje schuldig om. ‘Max… Ik kom eraan.’

‘Doe maar rustig aan.’ Hij kwam dichter bij haar staan.

O jee, dat had hij beter niet kunnen zeggen in het bijzijn van Nancy. ‘Ik ben zover, hoor,’ zei ze snel, zich omdraaiend om haar vriendin te omhelzen. ‘Nogmaals bedankt.’

Max schudde Nancy’s hand. ‘Ik wil je ook bedanken. Ik zei net nog tegen Pete dat ik in jaren niet zo’n leuke avond heb gehad.’

‘Fijn om te horen. Kom vooral nog eens. Vanaf juni is ons zwembad de hele zomer open. Jij en Andrea zijn altijd welkom.’

Zijn glimlach werd weerspiegeld in zijn donkere ogen. ‘Dat zal ik onthouden.’

Andrea sloeg snel haar blik neer; niet iedereen hoefde te zien hoe verliefd ze op hem was.

Samen liepen ze naar buiten. Nadat ze gedag hadden gezegd, wandelden ze naar Max’ auto. Hij hield het portier voor haar open. Nancy woonde op slechts een paar kilometer afstand van het De Roussillac-landgoed. Tijdens de rit terug zwegen ze – maar het was een aangename stilte. Net toen ze de oprijlaan op reden, lichtte de donkere hemel fel op door uiteenspattende vuurpijlen.

Hij keek naar haar. ‘Zullen we op de veranda naar het vuurwerk kijken? O ja, ik wil ook even mobiele nummers uitwisselen. We moeten elkaar kunnen bereiken in geval van nood of… waarom dan ook.’

Dat laatste zond een prettige rilling langs haar ruggengraat. Nadat hij haar uit de auto had geholpen, liep ze achter hem aan naar de veranda van het landhuis. Ze gingen allebei op de balustrade zitten om het vuurwerk te kunnen zien.

In een schitterende uitbarsting van vormen en kleuren schoten vuurpijlen alle kanten op. De vonken sijpelden omlaag als sterrenstof en leken hen bijna te raken. ‘Was Sammi maar hier. Zij vond dit altijd een geweldig feest omdat het leek op Onafhankelijkheidsdag.’ Ze voelde dat hij naar haar keek.

‘Pap vertelde me dat jij en je dochter problemen hadden, maar hij zei niet wat er aan de hand was,’ zei Max. ‘Ik kan me er ook niets bij voorstellen, want ik ken geen moeder en dochter die zo gek op elkaar zijn.’

‘Ik had ook nooit gedacht dat het zo ver zou komen.’ Andrea sprong overeind.

‘Wat is er dan gebeurd? Ik ben altijd gek op Sammi geweest.’

‘Toen ze nog klein was, was ik weleens bang dat je haar aandacht lastig zou vinden.’

‘Helemaal niet. Ik vond het juist leuk,’ zei hij met een melancholieke glimlach.

Misschien kwam het door de pijn die ze diep vanbinnen voelde, misschien was het de magie van de avond… Als vanzelf begon ze te vertellen over wat er was gebeurd op de dag dat Sammi het dagboek en de foto’s in de rugzak van Chris had gevonden. Toen ze was aangekomen bij het deel waarin ze moest vertellen dat ze het bestaan van Sammi’s grootouders had verzwegen, klampte ze zich uit alle macht vast aan de balustrade. ‘Wat ik heb gedaan, is vreselijk. Ik verdien haar liefde niet meer, Max.’

‘Kom nou toch, natuurlijk wel,’ antwoordde hij rustig. ‘Het kost Sammi misschien wat tijd, maar uiteindelijk zal ze begrijpen waarom je het hebt gedaan en je vergeven. Eerst moet ze volwassen worden.’

‘Ze denkt dat ze dat al is.’

‘Dachten wij dat niet allemaal op die leeftijd?’

Andrea hief haar hoofd op. ‘Nadat mijn ouders waren overleden, dacht ik helemaal nergens meer over na. Eigenlijk deed ik tien jaar lang alleen wat er van me werd verlangd. Pas toen ik met je vaders hulp de kans kreeg mijn leven weer op de rails te zetten, was ik in staat zelf beslissingen te nemen.’

Ze keek hem strak aan. ‘Steve geloofde in me toen ik dat zelf niet kon. Ik wilde echt heel graag uitgaan met zijn waanzinnig knappe zoon, maar ik was bang om hem teleur te stellen. Die fout durfde ik niet te maken.’

Max’ mondhoeken wipten omhoog. ‘Waanzinnig knap?’

‘Ja, echt wel.’

‘Dus je vond me niet te jong,’ stelde hij met een zekere tevredenheid vast.

‘Nee, je leeftijd had er niets mee te maken. Dat heb ik je wijsgemaakt omdat ik je niet wilde kwetsen.’

‘Ik was heel wat meer dan alleen gekwetst. Er kapot van, komt dichter in de buurt.’ Max klom van de balustrade.

‘Het spijt me.’

‘Dat hoeft niet. Ik ben een grote jongen. Wat zou je ervan zeggen als ik je vertelde dat ik al meer dan twintig jaar je lippen wil proeven? Denk je niet dat het eindelijk eens tijd wordt?’

Ongelooflijk, hoe snel hij zich kon verplaatsen! Het ene moment stond hij een eindje verderop, het andere moment was ze zich alleen nog maar bewust van zijn lichaam tegen het hare… zijn kus, die haar de adem benam. Blindelings gleed ze tegen hem aan en sloeg haar armen om zijn nek. Eindelijk, eindelijk stak ze de grens over die haar al die jaren had tegengehouden.

Zijn verlangen overspoelde haar en maakte eenzelfde onbezonnen hartstocht in haar los. Ze hield van deze man, ze had hem nodig, ze begeerde hem – al zoveel jaren. Het enige wat ertoe deed, was zo dicht mogelijk bij hem zijn.

Hij kuste haar wild. Liet zijn lippen over haar gezicht glijden, over haar haren en terug naar haar lippen. Hun kus werd woester, en al snel was ze zich nergens anders meer van bewust. Haar handen gleden als vanzelf onder zijn jasje. Ze wilde zijn rug voelen, genieten van de harde spieren onder zijn overhemd.

Zijn liefkozingen bedwelmden haar, maakten dat ze haar rug welfde om zijn lichaam nog beter te kunnen voelen. Hij streelde haar hartstochtelijk. Ze kon nauwelijks meer nadenken, was zo in de ban van hem dat ze toen ze een mobieltje hoorde afgaan het geluid eerst niet kon thuisbrengen. Misschien was het Sammi wel, dacht ze wazig, tot ze besefte dat het zíjn telefoon was die ze hoorde.

‘Moet je niet opnemen?’ mompelde ze. ‘Misschien is het de kliniek.’

Na nog een laatste kus trok hij zich met tegenzin terug om te kijken wie hem belde. ‘Het is mijn moeder. Ik bel haar later wel.’ Hij stopte het toestel terug in zijn zak en wilde Andrea opnieuw omhelzen.

Zij kon nergens anders aan denken dan aan dat telefoontje en hield hem tegen. ‘Het kan belangrijk zijn.’

‘Ik heb jarenlang op dit moment gewacht. Niets kan belangrijker zijn dan dit,’ fluisterde hij tegen haar lippen. Opnieuw kusten ze elkaar met een onstilbaar verlangen. Andrea voelde dat ze op het punt stond haar zelfbeheersing te verliezen. Toen ging zijn telefoon opnieuw.

‘Je kunt beter opnemen, Max. Wat als er echt iets aan de hand is?’

Met een zucht liet hij haar gaan en zette zijn handen in zijn zij. ‘Vanaf de dag dat de scheiding officieel werd, vindt mijn moeder dat elk telefoontje een noodgeval is… Dat brengt me bij een probleem dat ik met jou moet bespreken. Het heeft met mijn vader te maken.’

Iets in zijn toon zond een rilling langs haar ruggengraat. ‘Dat klinkt serieus.’

‘Dat is het ook, maar alleen omdat ik jou geen pijn wil doen. En ik ben bang dat dat wel zal gebeuren.’