62
Bevingen
De droom dreigde uiteen te vallen, als de delen van een breekbare kartonnen doos, niet langer in staat de rommelige inhoud bijeen te houden.
Elke nacht was zijn overwinning met het kromzwaard over Salomé iets minder duidelijk, iets minder zeker. Het was net een programma op een oude tv dat werd verstoord door een ander programma op een zender er vlak naast. Afwisselend waren verschillende met elkaar wedijverende stemmen te horen. Beelden van een dansende Salomé werden afgewisseld door levendige flitsen van een andere dansende gestalte.
In plaats van de sterke, geruststellende Visie van Zijn Missie en Zijn Manier – de moed en overtuiging van Johannes de Doper – zag hij nu flarden van herinneringen, plotselinge scherpe beelden waarvoor hij terugdeinsde, momenten die overweldigend vertrouwd waren, misselijkmakend vertrouwd.
Een dansende vrouw, die haar zijden jurkje optrok zodat haar lange benen zichtbaar werden, die kleine meisjes liet zien hoe ze als Salomé moesten dansen, hoe ze moesten dansen voor de kleine jongens.
Salomé die op een roze kleed de samba danst, omringd door tropische planten, enorme vochtige bladeren, druipend. Die de jongens laat zien hoe ze de samba moeten dansen. Hoe ze haar moeten vasthouden.
Het roze kleed lag in haar slaapkamer, de planten stonden daar ook. Ze liet hem en zijn beste vriend van school zien hoe ze de samba moesten dansen. Hoe ze haar moesten vasthouden.
Het serpent dat van haar mond in de zijne kroop, zoekend, kronkelend.
Later moest hij overgeven, en toen moest zij lachen. Overgeven op het roze kleed onder de reusachtige tropische planten, zwetend, happend naar adem. De wereld die om hem heen tolde, zijn maag die zich omdraaide.
Ze nam hem mee naar de douche, haar benen tegen de zijne gedrukt.
Ze kroop over het roze kleed naar een jongen en een meisje, vermoeid en onvermoeibaar. ‘Wacht maar op de gang, lieverd.’ Happend naar adem. ‘Ik kom zo bij je.’ Haar gezicht glansde van het zweet, blozend. Ze beet op haar lip. Een woeste blik in haar ogen.