48

Perfect Memories

Als de feiten elkaar tegenspreken, betekent dat dat sommige feiten geen feiten zijn.

      Een van zijn docenten op de politieschool van het NYPD had die opmerking op een dag in de les gemaakt. Gurney was die nooit vergeten.

      Als hij enige conclusies wilde verbinden aan wat hij op de dvd had gezien, dan zou hij de feiten moeten natrekken. Op het doosje van de dvd stond het telefoonnummer van het bedrijf, Perfect Memories, dat de opnamen had gemaakt.

      Hij belde het nummer, liet een boodschap achter waarin hij de namen van Ashton en Perry noemde en had nog maar net de verbinding verbroken toen zijn telefoon ging en de naam van Perfect Memories op het display te zien was.

      Een aangename, maar professioneel klinkende en aandachtige vrouwenstem zei: ‘Waarmee kan ik u van dienst zijn?’

      Gurney legde uit wie hij was, zei dat hij Val Perry, de moeder van wijlen de bruid, probeerde te helpen en dat hij vermoedde dat de opnamen van Perfect Memories een grote rol konden spelen bij het vinden van de maniak die Jillian Perry had vermoord, waardoor haar familie hopelijk een streep onder de kwestie zou kunnen zetten. Hij hoefde slechts het antwoord op één vraag te horen, maar dat moest hij wel horen van degene die de leiding over het project had gehad.

      ‘Dat was ik.’

      ‘En u bent?’

      ‘Jennifer Stillman. Ik ben hier het hoofd.’

      Hoofd. Dat klonk ouderwets beschaafd en deed het vast goed bij het rijkere deel van de klantenkring. ‘Wat ik graag zou willen weten, Jennifer, is of er iets uit de oorspronkelijke opnamen is geknipt.’

      ‘Beslist niet.’ Haar antwoord was kordaat, zonder aarzelen.

      ‘Zelf geen fractie van een seconde?’

      ‘Beslist niet.’

      ‘Je bent erg zeker van je zaak. Is deze vraag eerder aan de orde geweest?’

      ‘Niet als vraag. Het was wel een specifieke eis.’

      ‘Een eis?’

      ‘In het contract voor deze opdracht stond vermeld dat tijdens de gehele receptie alles moest worden gefilmd, van begin tot einde, zonder iets weg te laten. Blijkbaar wilde de bruid dat letterlijk alles zou worden opgenomen, elke seconde van de receptie.’

      Uit haar toon bleek dat dit niet bepaald een standaardverzoek was en dat de nadruk die de klant erop had gelegd ongewoon was. Hij vroeg ernaar, voor de zekerheid.

      ‘Nou...’ Ze aarzelde. ‘Ik zou zeggen dat het ongewoon belangrijk voor hen was. Of in elk geval voor haar. Toen dokter Ashton ons het verzoek deed, leek hij een beetje...’ Weer aarzelde ze. ‘Ik zou hier niets over moeten zeggen. Ik kan geen gedachten lezen.’

      ‘Jennifer, dit is belangrijk. Zoals je weet, gaat het om een moord. Ik wil zeker weten dat de dvd’s een ononderbroken verslag van de receptie laten zien en dat er niet in is geknipt en er geen beelden ontbreken.’

      ‘Er ontbreken beslist geen beelden. Als er in een opname wordt geknipt, klopt de tijdcode niet meer, en dan maakt de computer daar melding van.’

      ‘Dat is goed om te weten. Dank je. Nog één ding: je wilde net iets over dokter Ashton zeggen?’

      ‘Niet echt. Het was meer... Het was alsof hij zich een beetje schaamde omdat zijn verloofde per se wilde dat elke seconde van de receptie werd opgenomen. Alsof hij zich geneerde omdat het zo romantisch en sentimenteel was, of misschien vond hij het wel een beetje kinderachtig. Ik weet het niet. Ik kan niet echt zeggen waarom mensen bepaalde dingen willen. De klant heeft altijd gelijk, nietwaar?’

      ‘Dank je, Jennifer. Ik heb hier heel veel aan.’

      Het was misschien niet aan Jennifer Stillman om te zeggen waarom mensen bepaalde dingen wilden, maar Gurneys werk bestond wel grotendeels uit achterhalen waarom iemand iets deed. De oplossing van een zaak lag vaak in het begrijpen van beweegredenen, en in dit geval moest hij denken aan een niet zo voor de hand liggende reden waarom iemand elke seconde van een receptie wilde laten filmen: veiligheid. Hetzij vanwege het idee dat de aanwezigheid van meerdere camera’s een bepaalde gebeurtenis kon voorkomen, hetzij omdat ze wilden dat een gebeurtenis ondubbelzinnig zou worden vastgelegd.

      En dan was er nog de vraag wie er precies had gewild dat alles werd opgenomen. Het was Gurney niet ontgaan dat mevrouw Stillman de indruk had gekregen dat het verzoek van Jillian afkomstig was, maar dat Jillian zelf niet aanwezig was geweest en dat Ashton het verzoek had doorgegeven. Dus wellicht was het zijn idee en had hij gedaan alsof dat het hare was. Maar waarom? Wat maakte het uit van wie het verzoek afkomstig was?

      Het was een intrigerend idee dat ze de receptie wellicht had willen laten filmen omdat ze zich daardoor veiliger voelde. Een van hen, of wellicht allebei, had redenen om zenuwachtig te zijn over wat er op de trouwdag zou kunnen gebeuren.

      Hun voornaamste bron van zorg zou Flores zijn geweest, die zich naar verluidt vreemd had gedragen. Misschien had Jillian de camera’s gewild, zoals Ashton had beweerd. Misschien had ze redenen om bang voor Flores te zijn. Per slot van rekening was uit de specificatie van haar mobiele telefoon gebleken dat ze in de weken voor de moord verschillende sms’je had ontvangen die afkomstig waren van het toestel van Flores, met inbegrip van dat laatste berichtje dat niet was gewist: OM ALLE REDENEN DIE IK HEB BESCHREVEN. EDWARD VALLORY. In het licht van de proloog van Vallory’s toneelstuk kon dat sms’je zeker als een dreigement worden gezien. Dus misschien was ze naar het huisje gegaan om iets veel minder aangenaams dan een toost te bespreken.

      Inzicht in een misdrijf betekende voor Gurney het naast elkaar leggen van verschillende stukjes bewijsmateriaal, interpretaties, vermoedens en logische conclusies, en wanneer hij daar mee bezig was, vergat hij de tijd of waar hij was. Dus toen hij naar de klok op de boekenkast in de studeerkamer keek en zag dat het vijf over vijf was, verbaasde hem dat wel en niet. Hetzelfde gold voor de stijfheid in zijn benen die hij voelde toen hij opstond.

      Madeleine was nog steeds niet thuis. Hij vroeg zich af of hij aan het eten moest beginnen, of in elk geval moest kijken of ze iets op het aanrecht had gezet dat hij in de oven moest schuiven. Hij liep net naar de keuken toen de telefoon op zijn bureau overging. De nummerherkenning vertelde hem dat het Jack Hardwick was.

      ‘Nou, supersmeris, jij kent wel erg enge mensen!’

      ‘Hoe bedoel je?’

      ‘Je bent toch niet met die vent op een schoolplein geweest?’

      Gurney begon tot zijn ongenoegen te vermoeden waar dit heen leidde. ‘Jezus, Jack, wees eens wat duidelijker.’

      ‘O, wat zijn we aangebrand. Zeg, is dit lieverdje een erg goede vriend van je?’

      ‘Hou eens op met onzin en zeg wat er is.’

      ‘Die meneer met wie je hebt zitten drinken? Wiens glas je achterover hebt gedrukt? Wiens vingerafdrukken ik moest natrekken? Weet je het weer, Sherlock?’

      ‘Wat heb je ontdekt?’

      ‘Behoorlijk veel.’

      ‘Jack...’

      ‘Ik heb ontdekt dat hij Saul Steck heet. Artiestennaam: Paul Starbuck.’

      ‘Wat doet hij dan voor de kost?’

      ‘Momenteel niets. Ik heb in elk geval niets kunnen vinden. Tot zo’n vijftien jaar geleden was hij een opkomende filmster. Reclamespotjes, een paar films.’ Hardwick wilde er duidelijk een dramatisch verhaal van maken, met na elke zin een indringende korte stilte. ‘En toen kwam hij een beetje in de problemen.’

      ‘Jack, schiet eens op. Wat voor problemen?’

      ‘Hij werd beschuldigd van verkrachting van een minderjarige. Zodra dat de aandacht van de media trok, deden ook andere slachtoffers hun mond open. Saul-Paul werd veroordeeld voor een aantal gevallen van verkrachting en aanranding. Hij had meisjes van veertien verdoofd en bijzonder expliciete foto’s gemaakt. Zijn carrière als filmster was meteen afgelopen. Dat stuk ellende had levenslang moeten krijgen, maar helaas gebeurde dat niet. Zijn familie had genoeg geld om medische experts te kunnen inhuren, en uiteindelijk werd hij verplicht opgenomen in een psychiatrische instelling. Vijf jaar geleden is hij zonder ophef ontslagen, en sindsdien heeft niemand iets van hem gehoord. Woon- of verblijfplaats onbekend. Al weet jij waarschijnlijk wel waar hij zit. Ik bedoel, je moet dat glaasje ergens vandaan hebben gehaald.’