54

Onaangename verhalen

Tijdens de lange rit naar huis was Gurney geheel in de ban van de situatie in Palm Beach, door het beeld van Jordan Ballston die naast zijn zwembad zat, door het verlangen om zowel die man als deze hele zaak te doorgronden. Maar het zou niet gemakkelijk zijn om bij hem in de buurt te komen. Als Ballston zich inderdaad had verschanst achter een muur van juristen en pr-mensen zou hij zeker niet in zijn voor een praatje over het lijk in zijn souterrain.

      Even buiten het dorpje Musgrave hield Gurney halt bij de winkel van Stewart voor een beker koffie. Het was bijna drie uur ’s middags, en hij had dringend behoefte aan cafeïne.

      Hij stapte net met een beker van een halve liter in zijn auto toen zijn mobieltje ging.

      Het was Hardwick. ‘En, Davey, wat denk je ervan? Een compleet nieuw verhaal?’

      ‘Nee, hetzelfde oude verhaal, maar vanuit een ander standpunt gezien.’

      ‘Heb je iets gezien wat je nog niet eerder zag?’

      ‘Een gelegenheid. Ik weet alleen nog niet hoe ik daar gebruik van moet maken.’

      ‘Ballston? Denk je dat die jou iets zal vertellen? Veel succes.’

      ‘De enige sleutel die we hebben, Jack. Nu nog een manier vinden om hem om te draaien.’

      ‘Denk je dat hij hierachter zit?’

      ‘Ik weet nog niet genoeg om wat dan ook te vinden. Ik kan me niet voorstellen hoe hij Jillian Perry zou moeten hebben vermoord. Maar ik zeg je nogmaals, hij is de enige sleutel die we hebben. Hij heeft een echte naam, een echt bedrijf en een privéleven, en hij woont op een echt adres. In vergelijking met hem is Hector Flores een vage schim.’

      ‘Goed dan, kei, laat het ons maar weten als dat brein van jou heeft uitgevogeld hoe we die sleutel moeten omdraaien. Maar daarvoor belde ik niet. Er is iets meer bekend over Karnala en de eigenaren.’

      ‘Volgens Kline hebben jullie ontdekt dat het geen echte modefabrikant is.’

      Hardwick schraapte zijn keel. ‘Het topje van de spreekwoordelijke ijsberg. Of eerder het topje van een krankzinnigengesticht. We weten nog steeds niet zeker in welke branche Karnala precies zit, maar ik heb wat meer info over de Skards. Zeker geen lui die je moet naaien.’

      ‘Wacht even, Jack.’ Gurney trok het deksel van zijn beker koffie en nam een flinke slok. ‘Goed, ga verder.’

      ‘We krijgen de informatie stukje bij beetje binnen. Voordat de familie Skard naar de Verenigde Staten kwam en internationaal ging opereren, hadden ze hun thuisbasis op Sardinië. In Italië. Dat land heeft drie verschillende soorten politie, elk met hun eigen archieven, plus plaatselijke instanties, en dan hebben we ook nog Interpol, dat toegang heeft tot sommige maar niet tot alle informatie. Van een vent die bij Interpol zit en die bij me in het krijt staat, heb ik het een en ander vernomen wat niet op papier staat: geruchten uit het verleden, dingen die men van horen zeggen heeft, je kent dat wel. Het zijn allemaal losse brokjes; sommige dingen worden me vaker verteld, andere zijn uniek, en soms spreekt het een het ander tegen. Bepaalde informatie is betrouwbaar, andere niet, en het is niet te zeggen wat wat is.’

      Gurney wachtte af. Het was zinloos om tegen Hardwick te zeggen dat hij meteen ter zake moest komen.

      ‘Zo op het eerste gezicht zijn de Skards grote investeerders die hun geld in binnen- en buitenland uitgeven. Vakantieoorden, casino’s, hotels waar een kamer duizend dollar per nacht kost, bedrijven die jachten van een miljoen bouwen, dat soort dingen. Maar het vermoeden is dat het geld dat ze in die bonafide projecten steken ergens anders vandaan komt.’

      ‘Verdiend met zaken die het daglicht niet kunnen verdragen?’

      ‘Inderdaad, en de Skards zijn erg goed in dingen verborgen houden. In de hele geschiedenis van die familie is er godverdomme maar één keer eentje aangehouden – tien jaar terug, vanwege een ernstig geweldsdelict – en het is nooit tot een veroordeling gekomen. Dus er zijn geen dossiers, er staat niets op papier. Volgens de geruchten houden ze zich bezig met prostitutie in het hogere segment, mensenhandel, extreem gewelddadige porno, afpersing. Maar niemand kan dat bevestigen. Ze hebben ook bijzonder agressieve advocaten in dienst die met rechtszaken wegens smaad dreigen zodra er ook maar een onvertogen woord in de pers verschijnt. Er zijn niet eens foto’s van die lui te vinden.’

      ‘En de arrestantenfoto die na die aanhouding is gemaakt?’

      ‘Die is op mysterieuze wijze verdwenen.’

      ‘Er heeft nooit iemand tegen hen getuigd?’

      ‘Het kost degenen die misschien iets weten, die misschien zouden kunnen worden overgehaald om te praten of die ooit samen met de Skards in de problemen hebben gezeten, doorgaans de grootste moeite om in leven te blijven. De weinige getuigen die iets wilden zeggen dat de berichten in de media bevestigde, verdwenen binnen een paar dagen. De Skards kennen maar één antwoord op problemen: de bron met wortel en tak uitroeien, zonder scrupules en zonder acht te slaan op eventuele nevenschade. Een voorbeeld: volgens mijn contact bij Interpol had Giotto Skard, de vermeende pater familias, een zakelijk geschil met een Israëlische projectontwikkelaar. Na een bespreking in een kleine nachtclub in Tel Aviv, waarbij Giotto de indruk had gewekt in te stemmen met de voorstellen van de Israëliër, nam Skard afscheid, liep naar buiten, gaf de opdracht alle uitgangen te barricaderen en stak de boel in de fik. Dat kostte de projectontwikkelaar en tweeënvijftig anderen die toevallig aanwezig waren het leven.’

      ‘Er is nog nooit iemand in hun organisatie geïnfiltreerd?’

      ‘Nee.’

      ‘Waarom niet?’

      ‘Omdat het geen organisatie in de gebruikelijke zin des woords is.’

      ‘Hoe bedoel je?’

      ‘De Skards zijn de Skards. Een biologische familie. Je komt er alleen in door geboorte of huwelijk – en ik ken eerlijk gezegd geen vrouwelijke collega’s die zo toegewijd zijn dat ze met een massamoordenaar zouden willen trouwen.’

      ‘Is het een grote familie?’

      Hardwick schraapte opnieuw zijn keel. ‘Opvallend klein. Van de oudste generatie is waarschijnlijk nog maar een van de drie broers in leven. Giotto Skard. Mogelijk heeft hij de andere twee gedood. Maar dat zal niemand zeggen, dat durft zelfs niemand te fluisteren. Niet eens als grapje. Giotto heeft – of wellicht had – drie zonen. Niemand weet hoeveel van hen nog leven, of hoe oud ze precies zijn, of waar ze uithangen. Zoals ik al zei, het is misschien een kleine familie, maar ze opereren wel internationaal, dus men neemt aan dat de zonen in landen zitten waar de zakelijke belangen dienen te worden verdedigd.’

      ‘Wacht eens even, als er alleen familieleden bij betrokken zijn, wie zijn er dan het voetvolk?’

      ‘Volgens de geruchten doen ze alles zelf. Ze schijnen erg snel en efficiënt te zijn. Volgens de geruchten heeft de familie door de jaren heen minstens tweehonderd personen uit de weg geruimd die een belemmering vormden. Met de slachtoffers uit de nachtclub niet meegerekend.’

      ‘Aardige lui. Giotto had drie zonen, zei je, dus ik neem aan dat er ook een echtgenote was?’

      ‘O ja. Tirana Magdalena, het enige lid van het hele circus over wie we wel iets weten. En misschien wel de enige ter wereld die Giotto ooit een strobreed in de weg heeft durven leggen én het heeft kunnen navertellen.’

      ‘Hoe kreeg ze dat voor elkaar?’

      ‘Ze was de dochter van het hoofd van een Albanese maffiafamilie. Of is, moet ik zeggen: ze leeft nog, ze is ergens in de zestig en zit in een instelling voor criminele psychiatrische patiënten. De Albanese don zal zo rond de negentig zijn. Niet dat Giotto hem knijpt voor een Albanese don. Volgens de geruchten was het een puur zakelijke beslissing om zijn vrouw in leven te laten. Hij wilde geen tijd en geld verspillen aan het doden van kwade Albanezen die haar dood zouden willen wreken.’

      ‘Hoe weet je dit allemaal?’

      ‘Officieel weet ik niets. Zoals ik al zei, dit zijn alleen maar geruchten van die vent bij Interpol. Het grootste deel is waarschijnlijk onzin. Maar het klinkt mij best goed in de oren.’

      ‘Wacht eens even, zo-even zei je dat ze het enige lid van de familie is over wie we wel iets weten. Wéten, zei je.’

      ‘Ah, ja. Maar daar was ik nog niet aan toe. Ik heb alles wat we wel zeker weten tot het laatst bewaard.’