Hoofdstuk 2

Wát wilde hij van haar? Hope deed een stap naar achteren en keek Gael O’Connor nerveus aan. Maar na haar pertinente weigering verloor hij onmiddellijk zijn interesse. Hij draaide zich van haar af zonder een poging te doen haar te overreden en begon weer op zijn telefoon te scrollen. Hope zag dat hij haar alweer vergeten was.

Misschien kon ze beter gaan en de bruiloft zelf proberen te organiseren. Met half toegeknepen ogen nam ze de kolossale, maar vrijwel lege kamer in zich op, het gigantische raam, het hoge plafond, het uitzicht… Zoveel ruimte, en dat in Upper East Side? Hope maakte snel een rekensommetje en kwam uit op iets met zeven cijfers. Minstens. Haar eigen studio paste met gemak in een hoek van deze kamer zonder dat de bewoner vermoedelijk zou merken dat ze er was. Hunter had gezegd dat zijn stiefbroer voor haar alle deuren kon openen. Alles – dit adres, deze kamer, Gaels volstrekte overtuiging dat hij de wereld beheerste – wees erop dat haar toekomstige zwager niet had gelogen.

Hope schraapte haar keel, toch piepte haar stem van de zenuwen. ‘Ik denk dat we verkeerd zijn begonnen. Hoi, ik ben Hope McKenzie en ik ben hier omdat uw broer – stiefbroer – met mijn zus is verloofd.’

Hij keek niet op van zijn telefoon. ‘Welke?’

‘Welke wat?’

‘Stiefbroer. Ik heb er…’ Hij kneep zijn blauwe ogen samen terwijl hij nadacht. ‘…vijf. Hoewel er twee eigenlijk halfbroers zijn en nog te jong om zich te verloven.’

‘Hunter. Hunter Carlyle. Hij ontmoette mijn zus Faith in Praag en…’

‘Hunter is niet mijn stiefbroer. Ooit wel.’ lichtte Gael toe. ‘Maar zijn moeder is tien jaar geleden van mijn vader gescheiden en dus is hij niets meer van me.’

‘Maar hij zei…’

‘Zal best, hij houdt vast aan het familie-idee. In dat opzicht lijkt hij op zijn moeder. Het is bijna aandoenlijk.’

Hope haalde diep adem. ‘Zoals ik al zei, is hij met mijn zus verloofd en ik vroeg me af…’

‘Ik zou me geen zorgen maken. Ik weet dat hij jong is. Hoe oud is je zus?’

Zou ze ooit kunnen zeggen waarvoor ze hier was? Het was lang geleden dat ze zich constant zo op het verkeerde been gezet voelde – hoewel iedereen zich op het verkeerde been gezet zou voelen als je om negen uur ’s ochtends gevraagd werd om je voor een vreemde man uit te kleden. ‘Negentien, maar…’

Hij knikte. ‘Eerste huwelijken blijven zelden. Ze trouwen natuurlijk onder huwelijkse voorwaarden, maar maak je geen zorgen, de Carlyles zijn heel genereus voor hun exen. Vraag maar aan mijn vader.’ Er klonk bitterheid als donkere chocolade door in zijn stem.

‘Eerste huwelijken?’ Het werd alsmaar erger. Mocht ze nou eindelijk haar zin afmaken?

Hij trok een wenkbrauw op. ‘Daarvoor ben je hier, toch? Om te vragen of ik het huwelijk kan tegenhouden? Ik zou me maar niet druk maken. Hunter is een goeie jongen en zoals ik al zei, de huwelijkse voorwaarden zijn genereus. Je zus zal er als een rijke vrouw uitkomen.’

Hope kneep haar lippen samen. ‘Mijn zus trouwt met Hunter omdat ze van hem houdt.’ Ergens in haar hoofd werd er gefluisterd dat Faith en Hunter elkaar nog maar zes weken kenden, maar die gedachte duwde ze rigoureus opzij. ‘En ik weet zeker dat hij van haar houdt.’ Gebaseerd op een gesprek van twee minuten via een computerscherm, maar ze zou niets van haar twijfels aan Gael O’Connor laten merken. ‘Ze willen donderdag over twee weken hier in New York trouwen en hebben mij gevraagd de bruiloft te organiseren.’

Gael vormde met zijn mond een geluidloos fluitje. ‘Ik vraag me af wat Misty daarvan vindt. Ze gaat nogal prat op haar vaardigheden als gastvrouw.’

‘Ik geloof dat ze kort erna een feest op Long Island geeft. Faith vroeg om een intieme bruiloft en die ga ik haar geven, maar dan wel de mooiste die een bruid zich kan voorstellen. Hunter dacht dat u me kon helpen, maar u hebt het duidelijk veel te druk om u bezig te houden met zoiets onbenulligs als een eerste huwelijk. Ik zal u niet meer lastigvallen. Goedendag.’

Hoofd omhoog, rug recht, zo ging ze hier de deur uit. Ze zou het dus zonder de connecties van Gael O’Connor moeten doen; maar ze had een goed stel hersens en doorzettingsvermogen. Daarmee kwam ze ver.

‘Hope, wacht.’

Zijn stem had een vleiende klank waarvan ze een rilling door zich heen voelde gaan. Hope wist bijna zeker dat ze het niet leuk zou gaan vinden wat hij te zeggen had.

‘Als jij voor me wilt poseren, zal ik je zus de mooiste bruiloft geven. Dat kan ik, hoor,’ voegde hij eraan toe toen ze hem aanstaarde. ‘Mijn zwarte boekje…’ Hij hield zijn telefoon omhoog. ‘…staat vol mensen die je nodig hebt, van ontwerpers tot restaurateurs. Als je het doet, krijgt je zus de bruiloft van haar dromen. Dat beloof ik.’

Hij bekeek haar weer met dezelfde trage, keurende blik die haar het gevoel gaf naakt te zijn. Haar hart ging tekeer en ze huiverde toen al haar zenuwen reageerden op zijn onbeschaamdheid.

Krankzinnig, levensgevaarlijk om te weten. Dit ging haar belevingswereld ver te boven. ‘Ik… luister, dit kunt u niet zomaar aan iemand vragen. Het is nogal wat.’

Zijn mond kreeg een lachje dat niet zijn ogen bereikte. Ze had het idee dat dat zelden gebeurde.

‘Hope,’ zei hij, ‘naakt poseren is volkomen respectabel. Mannen en vrouwen, dik, dun en van alle leeftijden doen het dagelijks.’

Ze keek vluchtig naar de doeken, naar het naakt en de voldane, zelfbewuste blikken. ‘Maar dat zijn geen dikke en dunne mannen en vrouwen van alle leeftijden,’ zei ze. ‘Het zijn stuk voor stuk knappe, sexy vrouwen.’

‘Dat is het thema van de tentoonstelling. Als Olympia een man van middelbare leeftijd was, voerden we dit gesprek niet. Het zal heel intensief worden. Ik heb ongeveer een week van je tijd nodig, eerst een paar schetsen en daarna begint het echte schilderen. De eerste sessie is het belangrijkst – ik moet weten dat je je lekker voelt in een houding en wat de door jou gekozen sieraden voor je symboliseren. Het lastige deel is het vinden van de juiste stemming. De andere modellen konden van tevoren nadenken over hun verleden, hun seksualiteit en welke betekenis die voor hen heeft; de originele Olympia zag seks als een bedrijf en dat wordt weergegeven in haar portret. Ze weet precies wat haar lichaam te bieden heeft.’

Wat betekende, veronderstelde ze, dat hij vond dat ze seksualiteit kon uitstralen. Er ging een siddering door haar heen bij dat besef. Ze werd zich bewust van zijn lange lichaam, de vorm van zijn mond, de staalharde blik in zijn ogen. Het was een aantrekkelijke combinatie, het warm olijfkleurige gezicht met het donkere, bijna zwarte haar en de blauwgrijze ogen.

Hij keek haar strak aan. Hope slikte. Het was lang geleden sinds iemand haar sexy had gevonden. Aantrekkelijk, best aardig, maar niet sexy. Het idee was aanlokkelijk. Hope staarde naar de rode bank en probeerde zich in te denken hoe het zou voelen: het opgestoken haar dat trok in haar hals, de zware hanger koel op haar naakte borst, het geribd fluweel ruw tegen de tere huid van haar dijen en billen, tegen haar rug.

Hoe het zou voelen als hij zijn geconcentreerde, staalharde blik op haar richtte, op elk haartje, elk deukje, elke ronding – bijna automatisch trok ze haar buik in – elk litteken.

Hopes wangen werden rood. Hoe was het mogelijk dat ze dit gesprek voerde? Ze wilde niet eens in bikini, laat staan naakt. Het liefst zou ze douchen met kleren aan. En wat haar seksualiteit betreft… ze slikte moeilijk. Hoe kon je gebruikmaken van iets wat er niet was? Zelfs als ze tijd en zin had om daar naakt te gaan liggen, had ze niet de instrumenten.

‘U praat met de verkeerde vrouw.’ Haar stem klonk kil en afgemeten en ze had haar armen over elkaar geslagen alsof ze zich wilde beschermen tegen zijn vorsende blik. ‘Al zou ik voor u willen poseren – wat niet zo is – dan heb ik er de tijd niet voor. Ik werk twaalf uur per dag en vaak ook nog in het weekend, dus hoe ik in minder dan drie weken een bruiloft moet regelen en tegelijk Brenda Masterson tevreden moet stellen, weet ik niet, maar dat is mijn probleem. Het gaat me vast wel lukken. Ik hoef of wil uw hulp niet eens. Dag, Mr. O’Connor. Omdat u Hunter niet als uw familie beschouwt, zal ik u wel niet meer zien.’

Hope draaide zich om en liep naar de deur, blij als ze was met het extra zelfvertrouwen dat de schoentjes met hakken en de hippe zomerkleren haar gaven. Nu was ze de nieuwe Hope, de nieuwe Hope in New York City. Ze had de tijd om aan haar carrière te werken en wat geld om aan zichzelf en haar uiterlijk te besteden. Binnenkort zou ze salsa of zumba gaan proberen, of gaan hardlopen, of zich gaan aansluiten bij een boekenclub en interessante lezingen bijwonen. Ze had niet echt jong kunnen zijn. Het was heus niet te laat om de persoon te worden waarvan ze eens had gedroomd.

Maar eerst zou ze de bruiloft van haar zus organiseren. En niet door naakt te poseren voor een of andere schilder, hoe heerlijk ze het ook vond zoals zijn ogen op haar bleven rusten. Ogen die in haar rug prikten toen ze door de kamer liep en op de knop van de lift drukte. Ogen die haar leken uit te kleden en dwars door haar dunne laagje zelfvertrouwen leken te kijken.

Als hij haar schilderde, wist ze dat niet alleen haar lichaam aan de wereld zou worden getoond, maar ook haar ziel. En dat was een risico dat ze niet kon nemen.

‘Zei je dat je voor Brenda Masterson werkt?’

Ze bleef staan. Het ene moment stuurde hij haar weg, het volgende moment deed hij haar een ongehoord voorstel en nu begon hij een praatje? Ze keek hem boos aan om hem te laten weten dat haar geduld op was. ‘Ja, via een banenruil werk ik bij DL Media als Brenda’s assistente.’ Brenda’s erg late assistente inmiddels. En op dit moment waren Brenda’s ijskoude ogen waarschijnlijk op Hopes lege bureau gericht.

Gael bleef haar aankijken en bracht met een plagerig lachje om zijn welgevormde lippen zijn telefoon naar zijn oor. ‘Brenda? Ben jij dat?’

Wát? Kende hij Brenda? Hij had iets gezegd over zijn vele contacten, maar daarbij had ze niet aan haar baas gedacht.

‘Hoi. Met Gael. Ja, goed, met jou ook? Ik heb nagedacht over die oeuvrecatalogus. Het is een goed aanbod, maar ik moet eerst nog wat dingen uitzoeken, oude blogs en foto’s en zo.’

Hij wachtte toen Brenda uitvoerig begon te praten, wat Hope niet kon verstaan. Ze wipte van de ene op de andere voet en wenste dat ze minder strakke schoenen had aangetrokken met deze hitte – en dat ze kattenoren had. Deze baan was haar kans om opgemerkt te worden, om niet langer de loyale, onzichtbare assistente van Kit Buchanan te zijn, maar iemand met vooruitzichten op een echte carrière. Als Gael O’Connor dat voor haar verprutste, zou ze hem met een van zijn eigen schilderijen op zijn hoofd slaan…

‘Het geval wil,’ ging Gael rustig verder, ‘dat je assistente hier bij mij is. Ja, heel aardig. Ze heeft zo’n leuk accent.’ Hij knipoogde naar Hope, die haar kaken op elkaar klemde. ‘Ik zou het ontzettend waarderen als je haar een paar weken aan me zou willen uitlenen, zodat ze me kan helpen met het archief. En misschien kan ze alvast het een en ander samenstellen. Ja. Tuurlijk. Je bent een schat, Brenda. Bedankt.’

Een wat? Hope wist bijna zeker dat niemand Brenda Masterson ooit ongestraft een schat had kunnen noemen.

Gael verbrak de verbinding en keek Hope glimlachend aan. ‘Goed nieuws. De komende paar weken ben je van mij.’

Wát? Dat had hij gedacht. En dat zou ze hem gaan vertellen ook, zodra ze de juiste woorden had gevonden – en zodra ze haar telefoon had gepakt die niet ophield met trillen. Ze haalde hem uit haar zak en zag Brenda’s naam op het scherm. Onmiddellijk verstomden de woorden haar op de lippen. Ze hoefde niet helderziend te zijn om te voorspellen waarover dit telefoontje ging. Na een vernietigende blik richting Gael om hem te laten weten dat dit gesprek nog niet voorbij was, nam ze met pijn in de buik aan.

‘Brenda, hoi, sorry, ik ben al onderweg.’ Verdikkie, waarom zei ze nou sorry? Pas sinds ze in New York woonde, realiseerde ze zich hoe vaak ze dat zei. Hier leek niemand zich te excuseren voor het innemen van ruimte of om ergens langs te mogen of voor het naakte feit te bestaan. Elke keer als ze sorry tegen Brenda zei, voelde ze haar ster verder verbleken.

‘Nee, nee. blijf waar je bent. Ik wist niet dat je Gael O’Conner kende.’

Hoorde ze daar bewondering in Brenda’s stem? Nou nou, na drie maanden had ze eindelijk de aandacht van haar baas – niet vanwege haar harde werken, initiatieven of kwaliteiten, maar vanwege een vent die ze pas vanmorgen had ontmoet.

‘Mijn zus is verloofd met zijn stiefbroer. Ex-stiefbroer.’ Ze kon dit gesprek niet voeren in zijn bijzijn, niet zoals hij daar tegen de muur leunde met zijn armen over elkaar en een ergerlijk zelfgenoegzame grijns op zijn weliswaar knappe gezicht. Hope liep langs hem heen naar de deur die ze aan de andere kant van het appartement zag. Misschien kwam hij uit op zijn rode pijnkamer of wat ook, maar dat risico nam ze. Maar er bleek een mooie keuken achter te liggen – een zeldzaamheid in een stad waar niemand een kookplek leek te hebben. Er was naar Hopes smaak iets te veel roestvrij staal en de keuken scoorde hoog op het gebied van enge apparaten die wie weet waarvoor dienden, maar hij bleef indrukwekkend. Erg schoon ook. Misschien was de keuken meer voor de status dan voor het gebruik.

Ze trok de deur stevig achter zich dicht. ‘Ik ken Gael O’Connor helemaal niet. Ik heb hem pas vandaag ontmoet in verband met een trouwerij.’

‘Je hebt blijkbaar indruk op hem gemaakt. Laten we dat zo houden. De komende twee weken werk je voor hem. Ik wil regelmatig op de hoogte gehouden worden en ik wil dat je hem te vriend houdt. Als je daarin slaagt, beloof ik dat alle invloedrijke mensen zullen weten hoe behulpzaam je was, Hope. Het zou me niet verbazen als je hier of in Londen interessante functies aangeboden krijgt aan het eind van deze detachering. Want zoals je vermoedelijk al weet, heeft Kit Buchanan het kantoor in Londen verlaten met medeneming van mijn assistente, helaas. Misschien kunnen we het regelen dat je hier blijft, als je dat zou willen natuurlijk…’

Hopes adem stokte in haar keel. Hem te vriend houden? Wist Brenda wat hij van haar wilde? Wilde ze soms beweren dat naakt poseren bij haar functieomschrijving hoorde? Want Hope was er vrij zeker van dat ze die clausule niet gezien had, of het moest onder ‘alle voorkomende werkzaamheden’ vallen.

Maar Brenda roerde ook een kwestie aan waar Hope nog niet over na had willen denken. In Londen was ze de persoonlijk assistente geweest van de briljante, maar vaak frustrerende Kit Buchanan. Maar in minder dan drie manden was hij verliefd geworden op Madison Carter, degene met wie ze van baan had geruild en eigenaresse van de kleine maar gerieflijke studio in Upper East Side waar Hope nu woonde. En daarmee was alles onzeker geworden. Ze had niet verwacht dat ze zich door dit nieuws zo verloren zou voelen, in rouw bijna. Het was niet zo dat ze jaloers was. Ze was niet verliefd op Kit, hoewel hij een leuk Schots accent had, knap was op een verstrooide-professormanier en, niet onbelangrijk, de enige alleenstaande man onder de dertig met wie ze tijd had doorgebracht. Maar Kits vertrek betekende dat ze over drie maanden naar een nieuwe manager zou terugkeren – en misschien naar een andere, minder bevredigende functie.

Het was lang geleden dat Hope archeologie had willen studeren; ze had die droom opzij gezet toen haar ouders omkwamen. In plaats daarvan was ze als assistente op een advocatenkantoor dicht bij huis gaan werken. Maar toen ze drie jaar geleden bij DL Media begon, zag Kit al snel dat zijn persoonlijk assistente meer in haar mars had en had haar meer verantwoordelijkheden gegeven. Er was geen garantie dat een nieuwe manager dat ook zou doen. Maar als ze Brenda kon imponeren, wie weet welke mogelijkheden er zich dan zouden aandienen? Hope ademde diep in en probeerde helder na te denken. ‘Waarom heeft Gael een assistente van DL Media nodig?’ En waarom mij, voegde ze er in gedachten aan toe.

‘Omdat Gael O’Connor een oeuvrecatalogus wil van zijn foto’s en het blog waarmee hij bekend is geworden. En ik wil dat hij daarvoor DL Media kiest. Ik probeer hem al bijna een jaar tevergeefs binnen te halen. Zijn archief moet sensationeel zijn. Ze zeggen dat hij carrières en huwelijken kapot kan maken met zijn foto’s.’ Brenda’s stem klonk begerig. ‘Ik kan het succes nu al ruiken. Dit zou groots kunnen worden, Hope, en jij zou er vanaf het begin bij zijn. Ik wil dat je voor mij die foto’s vindt plus de anekdotes die erbij horen. Help hem met zijn archief en zorg dat hij zo van je onder de indruk is, dat hij zijn handtekening onder het genereuze contract zet dat wij hem hebben aangeboden. Neem zoveel tijd als je nodig hebt, maar haal die handtekening voor ons binnen. Je hebt al een ingang. Hij vroeg om jou, en je zus trouwt met iemand uit zijn familie. Iedereen zou een moord doen voor zo’n connectie. Maak er gebruik van. Als je het doet, is je toekomst hier bij DL Media verzekerd.’

Hope hoefde niet te vragen wat er zou gebeuren als ze weigerde. Oneervol terug naar Engeland, waar ze de rest van haar tijd bezig zou zijn met koffiezetten, vergaderingen verslaan en contracten typen. Als ze geluk had. Als ze ja zei, zou het niet alleen een geweldige carrièresprong kunnen betekenen, maar zou ze ook niet naar kantoor hoeven. Misschien zou ze dan de tijd kunnen nemen om Faiths bruiloft te regelen. Verdikkeme, die Gael O’Conner had haar precies waar hij haar wilde hebben.

‘Goed,’ zei ze zo zelfverzekerd mogelijk. ‘Ik doe het. Maak je geen zorgen, Brenda, ik zal je niet teleurstellen.’

Gael kon Hopes gesprek met haar baas niet horen, maar dat was ook niet nodig. Hope was zo goed als van hem. Hij had Brenda Masterson een paar keer ontmoet en kende haar type; ze ging recht op haar doel af en liet zich door niets of niemand in de weg staan.

De keukendeur ging open en Hope stapte statig binnen, met hoogrode kleur maar vastberaden blik. ‘Je vindt jezelf vast heel erg slim,’ zei ze. ‘Sommigen zouden dit natuurlijk chantage noemen…’

‘Hoezo chantage? Je baas wil mijn archief en ik heb hulp nodig bij het ordenen. Dat lijkt me een eerlijke ruil.’ Maar Gael kon het lachje om zijn mond niet tegenhouden. ‘Je zou me dankbaar moeten zijn. Ik kijk veel minder op de klok dan Brenda. Misschien kun je zelfs wat regelen voor de bruiloft als je hier bent. Sterker nog, je mag er vandaag mee beginnen. Zie het als mijn huwelijkscadeau aan het gelukkige paar.’

‘Is er eigenlijk wel een archief of is dat een verzinsel om me hier te houden?’

Gael werd er stil van. Hij was er zo aan gewend dat mensen wisten wie hij was, dat de verachting in haar al te eerlijke ogen hem verraste en terugbracht naar de tijd voor Expose. Naar de tijd dat hij niets was. ‘Ach zo. Jij denkt dat dit een list is om je te laten poseren? Word wakker, prinses. Ik heb je dan wel gevraagd om daar voor me te gaan zitten, maar ik smeek niet en er is zeker geen sprake van dwang. Al die vrouwen…’ Hij knikte naar de doeken. ‘…kwamen uit vrije wil.’

Ze fronste. ‘Waarom heb je Brenda dan gevraagd of ik voor je kan komen werken?’

‘Omdat ik toch al van plan was om op Brenda’s aanbod in te gaan en dit me het gedoe van het vinden van een assistent bespaart. Het maakt me niet uit hoe je je tijd indeelt, zolang het archief maar gedaan wordt. En op deze manier kun jij tussendoor naar zalen of taarten of wat dan ook op zoek gaan. Ik dwing je tot niets. Niemand houdt je hier tegen je wil, Rapunzel, je kunt weg wanneer je wilt.’

Nog steeds fronsend keek Hope naar de chaise longue. ‘Het spijt me, ik dacht dat… Je zei dat je me niet met de bruiloft wilde helpen en toen gebeurde dit opeens.’

‘Ik help je ook niet, ik geef je tijd. Ik moet op zoek naar een model voor mijn schilderij en een tentoonstelling opzetten. De bruiloft is jouw probleem, niet het mijne. Of je moet je bedenken. In dat geval zal ik me aan de afspraak houden en je helpen, maar zoals ik al zei, het is jouw beslissing. Het hoort niet bij het werk dat je hier moet doen. Ik heb geen interesse in een onwillig model.’

Hij zag haar zuchten, en met een afwezige, nog steeds fronsende blik dacht ze na. Ze had bijna een besluit genomen, maar hij had geen idee of ze van gedachten was veranderd of hem zou gaan zeggen dat hij naar de maan kon lopen.

Het intrigeerde hem, deze onvoorspelbaarheid.

‘Stel dat ik ja zeg…’ Ze aarzelde, haar ogen werden weer waakzaam.

Hij zou zich triomfantelijk moeten voelen, hij had haar bijna zover. Maar Hope McKenzie was anders dan zijn eerdere modellen. Die hadden allemaal graag hun leven door hem willen laten vertellen met zijn penseel – zij was een en al geheim en maskerade. ‘Voor we verder gaan, wil ik dat je precies weet waar je aan begint.’

‘Ik lig daar en jij schildert me, toch?’ Ze zei het uitdagend, maar haar ogen waren donker van angst.

‘Het is niet gemakkelijk om te poseren. Je moet urenlang in dezelfde houding blijven. Ik wil geen gezeur over kou, of pijn of honger.’

‘Oké.’

‘Elk model vroeg ik om sieraden te dragen die een persoonlijke betekenis voor hen hadden.’ Hij wees naar een doek. ‘Dat meisje daar, Anna? De spelden in haar haren zijn van haar trouwdag. Deze dame, Ameena, draagt gouden halskettingen en armbanden die ze van haar ouders meekreeg toen ze naar de VS emigreerde.’

‘En ze moesten naakt zijn. Ik bedoel, ik moet dat zijn. Helemaal. Ik kan niet in plaats van een sieraad, een sjaaltje omdoen of zo. Want…’

‘Sorry.’ Dat meende hij. Het was zelfs voor de meest ervaren modellen niet gemakkelijk geweest om daar naakt voor hem te liggen, ondanks hun enthousiasme over het project. Hun gêne hadden ze op allerlei manieren verbloemd, met grapjes, met verleidingspogingen, met onverschilligheid.

‘Nee, prima.’

Dat betwijfelde hij; haar handen had ze gevouwen om het trillen te verbergen.

‘Het laatste wat ik ga zeggen, is waarschijnlijk het belangrijkst. Tijdens het poseren wil ik dat je aan seks denkt. Wat het voor je betekent, positief en negatief. Ik wil dat je daar de hele tijd aan blijft denken als ik je schilder. Ik weet dat het een vreemd verzoek lijkt, maar het is het thema van de schilderijen en het moet in je ogen te zien zijn, in je blik. Als het helpt, kan ik relaxmuziek opzetten, of een luisterboek – wat je ook maar ontspannen maakt.’

Vreemd, hij had dit gesprek al vaak gevoerd en zich nooit eerder zo’n losbol gevoeld. Alle modellen hadden zich vrijwillig aangemeld en precies geweten waarvoor ze hier waren. Het was zakelijk, niet persoonlijk.

Maar deze keer voelde het verschrikkelijk persoonlijk en hij had geen idee waarom.

‘Aan seks denken?’

‘Is dat een probleem?’

‘Misschien.’ Ze werd nog roder, bijna roder dan het rood van de chaise longue. ‘Weet je, ik heb nog nooit… Ik heb niet… Ik ben nog… Wat ik probeer te zeggen…’ Ze slikte. ‘…ik ben maagd. Dus ik geloof niet dat ik daar kan gaan liggen en denken aan iets waar ik niets van weet, denk je wel?’