Hoofdstuk 6

‘Is dit wat je bedoelde? Want we kunnen altijd weggaan en iets anders gaan doen. Iets wat niet zo lang duurt.’ Kit staarde naar het programma, duidelijk niet in zijn hum. ‘Drie bedrijven? Drie!’

‘Het hele stuk duurt nog geen drie uur.’ Maddison keek om zich heen naar de schitterende mensenmassa. ‘Het had nog veel erger kunnen zijn. Wagner, bijvoorbeeld.’

Kit huiverde. ‘Dit komt in ieder geval niet in de reisgids.’

Hij praatte iets te hard en verschillende mensen keken afkeurend om. Ze gaf hem een por met haar elleboog. ‘Het is cultuur, je moet het wel opsnuiven. Je kunt er niet van uitgaan dat iedereen een cultuurbarbaar is omdat jij dat bent. Dit is vast niet je eerste opera.’

‘Toch wel. En het is ook mijn laatste,’ zei hij mopperend. ‘Ik heb me niet gerealiseerd dat jouw medewerking zo’n hoge prijs had. En dan heb ik het niet alleen over de kaartjes of deze cocktails.’

Maddison onderdrukte een glimlach. Hij mocht dan wat knorrig doen, Kit had meer gedaan dan ze mocht verwachten. ‘Dank je.’ Ze kneep even in zijn arm. ‘Ik had geen gala-avond verwacht. Dit is echt ongelooflijk.’ Gelukkig bedacht ze net op tijd dat ze haar stadse imago in stand moest houden, anders had ze eraan toegevoegd dat niemand ooit zoiets voor haar had gedaan.

Maddison keek voor de zoveelste keer om zich heen. Ze hield zichzelf voor dat ze hier thuishoorde. En vanavond was dat ook zo. Kit had haar niet alleen meegenomen naar het Royal Opera House, maar hij had een box afgehuurd voor de openingsavond van Madame Butterfly.

Het was een gala-avond voor een goed doel, de kaartjes waren erg gewild en de crème de la crème van Londen was aanwezig. De juwelen van de dames leverden strijd met de oogverblindende kroonluchters, de heren droegen perfect gesneden smokings. Het was een tijdreis naar het edwardiaanse Engeland, en zij, Maddison Carter, zat er middenin. Ze droeg dan wel geen kostbare familiejuwelen, maar ze had een van de knapste mannen aan haar arm, wat haar heel wat jaloerse blikken opleverde.

En alles was in orde. Ze had zich maandag zorgen gemaakt dat zijn houding ten opzichte van haar zou veranderen na haar zenuwinzinking. Tot haar grote opluchting was hij gewoon zijn eigen, irritante zelf. Het was alsof het hele weekend, met alle ontboezemingen, niet had plaatsgevonden. En dat was ook prima, want af en toe had ze zich veel te vertrouwd met hem gevoeld, te veel op haar gemak.

Te veel tot hem aangetrokken.

Maddison nam een slokje van haar cocktail. Waar kwam die gedachte vandaan? Afgezien van de tunnel had ze zich prima vermaakt, maar speurtochten en een ontboezeming gingen haar niet dichter bij de American dream brengen, toch? Ze moest haar doelen voor ogen houden: een goed huwelijk, een eigen gezin, zekerheid; emotioneel en financieel.

Ze nam nog een slokje. Morgen. Dan zou ze daar weer over nadenken. Nu moest ze zich concentreren op de avond die voor haar lag.

‘Hou je echt van opera?’ mompelde Kit in haar oor. Zijn adem voelde warm en intiem op haar blote schouder.

Ze draaide zich om, de gedachten verdringend. ‘Ik vind het prachtig.’ Hij trok ongelovig een wenkbrauw op en ze moest lachen. ‘Eerlijk. Ik ben ermee opgegroeid, ik kon niet anders.’

Voor het eerst voelde het niet goed om de waarheid zo op te rekken. Ze wás opgegroeid met opera, maar niet zoals ze het deed voorkomen.

Elke zomer had Maddison gezocht naar mannen die haar vader konden zijn, hopend op een blik van herkenning. Maar dat gebeurde nooit, ze zagen haar niet eens. Toen ze tien was, had ze een hele zomer rondgehangen op het strand, alsof ze bij een van die gelukkige gezinnetjes hoorde die vakantie vierden aan zee. Ze deed alsof ze elk moment konden opkijken, haar zouden zien en haar zouden roepen. Ze zouden een handdoek om haar heen slaan, haar een beker koude limonade geven. Ze zou op haar kop krijgen omdat ze zo ver weg gelopen was.

Dat was beter dan de realiteit van een lege woonwagen en koude kliekjes. Als ze geluk had.

Ze koos het liefst de gezinnen die een huis aan het strand hadden of huurden. Als tegen de avond het strand leeg was, zat ze in de duinen naar hen te kijken. Toen was hij haar voor het eerst opgevallen. Een lange man die zijn dochter met één hand optilde, die uren bezig was om het perfecte zandkasteel te bouwen, die opera zong terwijl hij bezig was met een barbecuemaaltijd voor het gezin op de patio van het strandhuis.

Ze observeerde hem elke zomer, tot het jaar dat ze veertien werd en zich realiseerde dat haar dagdromen niets zouden veranderen.

Als ze bij zo iemand gewoond had, bij haar echte vader, had ze de kindertijd kunnen hebben die ze wilde hebben. De kindertijd die ze voor zichzelf had verzonnen: een kindertijd vol met aria’s zingen, balletvoorstellingen en op zaterdag naar een museum. Zodra ze in New York kwam wonen, probeerde ze die verloren kindertijd in te halen, zodat ze de lacunes in haar kennis kon opvullen. Ze besteedde haar loon aan goedkope middagvoorstellingen en museumbezoek, om zoveel mogelijk cultuur in te halen.

En dat had haar hier gebracht, de schitterendste plek waar ze ooit was geweest.

Haar zwart-witte jurkje was misschien bescheiden, maar wel van goede kwaliteit. Ze streek de zware stof glad, met een dankgebedje aan de vrouw die Maddison had aangenomen als hulp, die haar een kamer had gegeven toen ze op haar zestiende het huis uit was gegaan. Dankzij Mrs. Stanmeyer had Maddison haar school kunnen afmaken. Ze had haar invloed aangewend om voor Maddison een studiebeurs te regelen, zodat ze naar een kunstacademie in New Hampshire kon. Toen ze daar was afgestudeerd, had ze zichzelf opnieuw uitgevonden.

En ze was nooit het advies van Mrs. Stanmeyer vergeten: koop alleen de beste kwaliteit en dat had Maddison gedaan. Daardoor was haar garderobe beperkt, maar het was tijdloos klassiek en niet kapot te krijgen. En ze voelde zich overal thuis.

Het verleden vervaagde toen de muziek aanzwol en haar in beslag nam. Elke noot was perfect, elke aria een droom. Ze kneep haar ogen dicht en liet de muziek over zich heen komen, met een woordloos bedankje aan de man van het strandhuis. Hij was niet Maddisons echte vader, dat wist ze nu wel – en destijds eerlijk gezegd ook – maar hij had haar iets geschonken. Ze had moeten leren om deze muziek te waarderen, maar nu genoot ze ervan. Met elke vezel in haar lichaam.

Uiteindelijk stierf de laatste noot weg. Het publiek applaudisseerde. Nog helemaal tintelend draaide Maddison zich om naar Kit. Had hij het vreselijk gevonden? Had hij zich verveeld? Ze hoopte echt dat hij het snapte.

Dat hij iets van haar snapte.

Zijn ogen waren alert, dat was al een pluspunt. Bart had zich altijd graag laten zien bij cultureel hoogstaande gelegenheden, maar Maddison vermoedde dat hij het liefst oordoppen in had gedaan. Ze had hem ervan verdacht dat hij het grootste deel van de voorstelling had zitten dutten. Maar Kit leunde naar voren, met zijn arm op de balustrade en zijn ogen gericht op het podium.

Ze hield het niet meer. ‘En? Vond je het vreselijk? Je vond het vreselijk. Als je wilt, kunnen we vertrekken. Heus…’

Kit legde zijn hand op die van haar en er schoten vonken langs haar arm toen zijn vingers haar vingers vastpakten. ‘Ik heb me geen moment verveeld. Ik… Ik weet eigenlijk niet goed of ik er nu van geniet. Ik bedoel, geef mij maar een vloer die plakt van het bier, wat drums en gitaren en een moshpit, maar ik moet toegeven…’ Hij haalde een hand door zijn haar. ‘…het raakt me wel.’

‘Dat is al iets.’ Die warme gloed vanbinnen was blijdschap. Ze had hem iets nieuws leren kennen, iets moois. Het had niets te maken met de hand die de hare nog steeds vasthield, helemaal niets. ‘Zou je nog eens gaan?’

Deze keer antwoordde hij meteen. ‘Ja. Ja, zeker weten.’ Hij leek er zelf verbaasd over. ‘Wauw, dat had ik niet verwacht. Ik wist niet dat ik dat ging zeggen.’ Hij kneep in haar hand, zodat er een warme stroom langs haar arm schoot. ‘Dank je.’

Maddison deed haar best om niet naar hun handen te kijken, alsof er niets aan de hand was. ‘Waarvoor?’

‘Dat je me iets nieuws hebt laten proberen.’ Het waren simpele woorden, maar in zijn ogen smeulde iets, waardoor al haar zenuwen in brand stonden, tot aan haar blote tenen.

‘Graag gedaan.’ Ze probeerde het neutraal te houden, maar kon een glimlach niet helemaal onderdrukken. Wat was er aan de hand? Zo was ze niet. Ze had hem niet uitvoerig bestudeerd, had zichzelf niet aangepast aan wat ze dacht dat hij zou willen. Ze was gewoon zichzelf, ze dacht alleen aan haar werk en toch had ze het hier onverwacht geweldig naar haar zin.

Het was lang geleden dat ze het gewoon naar haar zin had gehad.

Alsof het afgesproken was, lieten hun handen elkaar los. Kit loodste haar de box uit om een pauzedrankje te halen.

In de gangen gonsde het van de mensen, in de bar was het nog erger. Gelukkig hoefden ze niet in de rij te staan; op deze gala-avond gingen er dienbladen vol champagne en hapjes rond. Kit slaagde erin twee glazen te scoren en gaf er een aan Maddison. Hij hief zijn eigen glas.

‘Op nieuwe dingen uitproberen.’ De glans in zijn helderblauwe ogen was in het schitterende licht heel intens. Maddison was volkomen in de war door een onverwachte, ongewilde neiging om zich dichter tegen hem aan te drukken. Ze zocht zijn ogen en voelde zich helemaal duizelig worden toen hij haar blik vasthield. Alles om haar heen verdween.

Dit was het dus, concludeerde ze terwijl ze naar hem opkeek. Dit trok Camilla en haar soort tot hem aan, hoewel hij hen probeerde af te houden door te zeggen dat hij zich niet wilde binden. Maar als hij zijn best deed, kon hij een meisje het gevoel geven dat alleen zij ertoe deed.

Ze was er vrij zeker van dat hij het niet met opzet deed; dit was geen kunstje, geen bewuste verleiding.

Dat maakte hem ontzettend gevaarlijk.

Zelfs zij, die altijd haar gevoelens in bedwang had, kon zich laten bedwelmen. Voor een tijdje.

Of niet… Ze was een doorgewinterde speler, die haar kaarten niet zomaar op tafel legde. Maddison haalde eens diep adem en deed een stap naar achteren, om de betovering te verbreken. ‘Op nieuwe dingen,’ toostte ze. ‘Volgende keer ballet.’

Kit glimlachte waarderend. ‘Nee, volgende keer mag ik kiezen. Ik zou Maddison Carter weleens willen zien bij een rockconcert. Durf je dat aan?’

Een wat? Maddison stond op het punt om hem van repliek te dienen, maar voordat ze had bedacht wat ze moest zeggen, werd er een hand op Kits schouder gelegd. Een statige brunette van middelbare leeftijd draaide hem om en plantte een kus op zijn plotseling gespannen wang. Alleen een spiertje in zijn kaak verried enige emotie.

Maddison huiverde, ze had het ineens koud. Had iemand de airconditioning kouder gezet? Net had ze het nog warm gehad.

‘Kit, lieverd. Ik dacht al dat jij het was, maar Charles zei dat ik me vergiste. Bij de opera! Maar je bent het wel…’

Kit stond stokstijf stil, behalve dat kloppende spiertje en een boze flits in zijn ogen. ‘Geen vergissing, Laura. Hallo, Charles.’ Hij knikte over Laura’s schouder naar de lange, kale man achter haar.

‘Dit is wel de laatste plek waar ik jou had verwacht, Kit. Niet echt iets voor jou.’

‘Nee,’ beaamde hij gladjes. ‘Niets voor mij. Maar het is wel echt iets voor Maddison, dus vandaar.’ Hij maakte zich los uit de greep van Laura en schoof Maddison naar voren, haar vasthoudend alsof hij bang was dat ze ervandoor zou gaan. Of hijzelf. ‘Laura, Charles, dit is Maddison Carter. Maddison, dit zijn Charles en Laura Forsyth.’ Hij zweeg even, voordat hij eraan toevoegde: ‘De ouders van Eleanor.’

‘Aangenaam kennis te maken.’ Haar woorden waren mechanisch, net als haar glimlach. Maddison deed alsof ze niet doorhad dat Laura Forsyth haar van top tot teen kritisch opnam. Ze had niets te verbergen.

‘U bent Amerikaanse? Hoelang bent u hier? Wat aardig van Kit om u mee uit te nemen.’

De wat neerbuigende toon ontging Maddison niet. Dacht Laura Forsyth nu echt dat ze zich zo liet behandelen? Ze zou die nepglimlach eens van dat verdacht rimpelloze gezicht wissen.

Maddison toverde een brede glimlach op haar eigen puur-natuur rimpelloze gezicht en ging nog dichter bij Kit staan. Ze schoof onder zijn arm en sloeg haar eigen arm om zijn middel. ‘Ja, hè? Kit is echt ontzettend gastvrij.’ Ze legde extra nadruk op de laatste twee woorden, en voelde hem trillen, maar ze had geen idee of hij boos of geamuseerd was.

Waar was ze mee bezig? Was ze gek geworden? Moest ze uitgerekend nu zo reageren? Het zou mooi staan op haar cv als Kit haar nu zou ontslaan. Reden van ontslag: ongepaste verleiding bij de opera.

De oudere vrouw kneep haar ogen halfdicht. ‘Hij was altijd erg vriendelijk, nietwaar Kit? Eleanor zei altijd dat je erg hulpvaardig was. We zien je volgende week, toch? Eleanor zou het echt op prijs stellen. Je bent tenslotte nog steeds familie. Ik had gehoopt… Nou ja, laat maar. Maar je moet echt naar de bruiloft komen, Kit. Voor Euan.’ Haar ogen gleden even over Maddison. ‘Je mag natuurlijk iemand meenemen, als je wilt.’

‘Dat is erg aardig van je, Laura. Ik ben erg druk en we wisten niet of we tijd zouden hebben, hè Maddison? Maar het zou jammer zijn om je niet Schotland te laten zien nu je hier bent. Dus dank je, Laura. We nemen de uitnodiging graag aan. Breng mijn excuses over aan Eleanor dat ik niet eerder heb gereageerd.’

Wij? Ho eens even. Maddison hield haar glimlach met moeite in stand. Hij blufte, dat kon niet anders. Hij verwachtte vast niet dat Maddison naar een bruiloft in Schotland ging. Met hem. Met zijn hele familie. De bruiloft van zijn ex-vriendin, de weduwe van zijn overleden broer. Echt?

De glimlach haperde op het gezicht van Laura Forsyth. ‘Fantastisch, Eleanor zal er blij om zijn. We moeten weer verder, er zijn wat cliënten van Charles hier. Ik zie jullie dan volgend weekend.’ Ze kuste Kit weer en verdween in de menigte.

Maddison maakte zich los en draaide zich om naar Kit. Hij leek volkomen kalm.

Ze sloeg haar armen over elkaar en keek hem boos aan. ‘Wat doe jij nou?’

‘Ik heb de uitnodiging aanvaard.’ Hoe kon hij zo kalm blijven? Dacht hij dat dit grappig was? ‘Je hebt me er tenslotte al weken aan lopen herinneren. Ik dacht dat je blij zou zijn.’

‘Het kan me niet schelen of je wel of niet gaat, maar ik was al die telefoontjes een beetje zat. Jij moest beslissen of je zou gaan. Maar niet voor mij! Waarom heb je dat gezegd? Nu denkt ze dat ik… Dat we…’

‘Dat dacht ze al toen je zo dicht tegen me aan kwam staan. Het zou niet erg galant van me zijn geweest als ik je had weggeduwd en had uitgelegd dat je mijn wat té familiaire assistente was. Toen ze ons samen uitnodigde, leek het me niet aardig om alleen voor mezelf te accepteren.’

‘Sorry. Het was gewoon de manier waarop ze naar me keek. Dat kon ik niet uitstaan.’ Ze had zich beter moeten beheersen, nu zat ze met de gebakken peren.

‘Excuus aanvaard. Maar je ziet ook wel in dat je nu niet meer terug kunt.’

Ze wist niet of ze die irritante grijns van zijn gezicht af wilde meppen of kussen.

Nee, meppen, zeker weten. ‘Misschien had ik al plannen voor dat weekend.’

Kit keek haar veelbetekenend aan en Maddison gaf toe. ‘Oké, ik heb geen plannen, maar dat weet zij niet. Zeg maar dat ik niet kan. Of dat ik ziek ben. Of dat ik het land uit moest.’

‘Of je gaat gewoon met me mee.’

‘Waarom?’

Kit haalde zijn schouders op. ‘Waarom niet? Schotland is prachtig in deze tijd van het jaar en je moet echt meer van het land zien dan alleen Londen.’

‘Je familie is er.’

‘Die bijten niet. Je zou mij een plezier doen. Ik heb je al verteld dat ik niet vaak terugga. Als jij erbij bent, is het wat meer ontspannen.’

‘Dus ik moet fungeren als buffer tussen jou en je ouders?’

‘Dat heb ik niet gezegd. Jij spreekt mijn moeder vaker dan ik. Ze vindt het vast leuk om je eindelijk te ontmoeten.’

Zijn ouders ontmoeten. Helemaal niet ongemakkelijk. ‘Neem je niet liever iemand anders mee? Een echte date?’

Kit schudde zijn hoofd. ‘Ik stel mijn dates niet aan mijn ouders voor.’

‘Nooit?’

‘Niet sinds Euans dood. Nee, niet omdat mijn hart gebroken is.’ Hij had haar gedachten kennelijk gelezen en Maddison bloosde gegeneerd. ‘Nee. Als je een date voorstelt aan je ouders, wek je aan beide kanten verwachtingen. En dat doe ik liever niet.’

Ze dacht aan zijn woorden op haar verjaardag. ‘Je wilt echt nooit meer verliefd worden?’

‘Nee.’ Het klonk vastbesloten. ‘Ik geloof niet in liefde. Mensen laten zich gewoon meeslepen door de omstandigheden.’

Zo ongeveer dacht Maddison er zelf ook over, maar het was wel erg confronterend om het hem zo te horen zeggen.

‘Kijk, Maddison. Het is een mooie gelegenheid voor jou om wat tijd buiten Londen door te brengen. En we kunnen onderweg werken. Ik kan wel rijden en dicteren.’

‘Je maakt het wel erg aantrekkelijk, een weekend vol bruiloft en werk.’

‘Als je het echt niet wilt, hoef je natuurlijk niet mee. Maar ik weet zeker dat het leuker is als jij erbij bent.’

Leuk? Met haar? Ze voelde zich helemaal warm worden bij die nonchalant uitgesproken woorden. ‘Oké.’ Nou, ze liet zich wel gemakkelijk overhalen, maar Kit had gelijk. Ze moest echt Londen eens uit en wat meer van het land zien. Het had haar zesentwintig jaar gekost om naar Europa te gaan; wat als het nog zesentwintig jaar zou duren voor ze terugkwam?

En hij vond haar leuk… Niet efficiënt of betrouwbaar. Leuk.

‘Mooi. Hopelijk heb je warme kleding meegebracht. Schotland kan zelfs aan het begin van de zomer nog fris zijn en bij de bruiloft van Eleanor zal de stemming ongetwijfeld ijzig zijn.’