Zeven

* * *

McCoy pakte haar satelliettelefoon.

Ze drukte op een knopje en hoorde geruis. Kom op, dacht ze. Neem nou op.

Even later klonk er een stem aan de andere kant van de lijn. ‘Prairie Ranch, beveiligen alstublieft.’

‘Lijn is beveiligd. Met McCoy. Met wie spreek ik?’

‘Erin, met Marsha.’

‘Paine is dood en Arafat en Mazen ook.’

‘Dat weten we.’

‘We liggen hevig onder vuur. We rijden nu in westelijke richting naar de zee. Galishnikov en Sa’id zitten bij ons in de auto. We hebben net nog een dss-team verloren.’

‘We kunnen je zien op de beelden van Predator.’

Bennett manoeuvreerde de auto door een bocht en gaf plankgas. Het regende nu zo hard dat hij nauwelijks iets kon zien, maar hij zag wel dat er een machinegeweer bovenop de jeep achter hen gemonteerd was. Er werd nog niet geschoten, maar Bennett bleef in zijn achteruitkijkspiegel kijken. De mensen in de jeep moesten hen gezien hebben.

‘Hou je vast!’ riep Bennett.

McCoy liet de telefoon vallen en hield zich vast aan het handvat terwijl Bennett het stuur naar links draaide, door een metalen hek heen knalde en over de groentemarkt scheurde. Gelukkig was er niemand vanwege de storm. Bennett liet een spoor van vernieling achter zich. Hij slalomde tussen de rijen houten marktkraampjes door om het zo moeilijk mogelijk te maken voor de schutters in de jeep. Daarbij reed hij de meeste kramen ondersteboven. Nu begonnen de schutters kogels op de auto af te vuren. Toen Bennett aan de andere kant van de markt kwam, ging hij op de rem staan en draaide het stuur naar rechts. De auto schoot een straat in waar plo-vlaggen en waslijnen hingen.

De limousine leek wel een tank. Hij had een krachtige motor en de carrosserie was praktisch onverwoestbaar. Maar de ramen waren al zo vaak geraakt dat Bennett niet zeker wist hoeveel ze nog zouden kunnen tegenhouden. De agenten in de auto achter hem schoven de raampjes open en begonnen met hun M16’s terug te schieten. Ze reden zoveel bochten dat het voor beide partijen moeilijk was de ander te raken.

‘Erin, Erin! Ben je daar nog?’

‘Ja, ik ben er nog,’ zei McCoy. ‘Kun je me horen?’

‘Nog maar net. Luister: jullie komen straks op de hoofdweg langs het water.’

‘Oké.’

‘Als jullie daar zijn, moeten jullie linksaf, in zuidelijke richting en plankgas geven. Begrepen?’

‘Begrepen.’

Het zware machinegeweer op de jeep bleef aan een stuk door vuren. Zelfs in Bennetts auto was het geluid te horen van de kogels die Banacci’s suburban raakten. McCoy gaf de instructies door aan Bennett.

‘Naar het zuiden?’ vroeg Bennett ongelovig. ‘Is ze gek geworden? We moeten naar het noorden, terug naar controlepost Erez.’

McCoy gaf het weer door aan Kirkpatrick.

‘Zeg maar tegen Jon dat hij me moet vertrouwen. Ik zorg ervoor dat jullie die jeep kwijtraken,’ schreeuwde zij boven het lawaai uit.

Twee minuten later schoten ze de straat uit en zagen de kolkende Middellandse Zee voor zich. Bennett trapte op de rem, scheurde de Ahmed Orabistraat in en sloeg linksaf, in zuidelijke richting. Hij gaf Kirkpatrick het voordeel van de twijfel, maar er was geen ruimte voor fouten. Zes seconden later volgde de auto van Banacci, met de jeep er vlak achteraan.

Bennett hoopte maar dat Kirkpatrick wist wat ze deed.

* * *

Ze drukte op de knop waar ‘Langley’ op stond.

Kirkpatrick bleef naar de beelden van de achtervolging kijken. Ze kwamen van Predator Zes, het onbemande verkenningstoestel van de cia. De jeep leek de andere twee auto’s in te halen. McCoy en Bennett zouden het waarschijnlijk wel redden, maar ze schatte de kansen van Banacci’s team laag in. De telefoon werd meteen opgenomen. Ze verwachtte dat het de wachtcommandant van het Wereldwijde Operatiecentrum zou zijn, maar het was Jack Mitchell, de directeur van de cia.

‘Met Mitchell, zeg het eens.’

‘Met Marsha. Zijn jullie er klaar voor?’

‘Bijna.’

‘Kom op, Jack!’

‘Ik weet het, ik weet het. Zeg maar tegen Bennett en Banacci dat ze plankgas geven en blijven rijden.’

* * *

Het operatiecentrum was voorzien van de modernste technische apparatuur.

Het leek een beetje op het centrum van nasa in Houston, maar dit was het Wereldwijde Operatiecentrum van de cia. Hier werd de hele strijd tegen het terrorisme geleid – 24 uur per dag en 365 dagen per jaar – en er waren minder dan honderd mensen die het ooit van binnen hadden gezien. De pers mocht hier niet naar binnen. Er waren nooit officiële foto’s gemaakt. Wie er naar binnen wilde, moest door een uiterst strenge beveiliging, inclusief scan van de iris en de stem. Bovendien was toestemming vereist van de directeur van de cia.

Danny Tracker – onderdirecteur van de afdeling Operaties – was bijna twee meter lang een eenenveertig jaar jong. Hij had bij de marine gezeten. In 1991 had hij in de Golfoorlog gevochten en hij had zich gespecialiseerd in het opsporen en opblazen van Iraakse commandocentra. Trackers vader was een antiterrorismespecialist geweest en had veel in het Midden-Oosten gewerkt. In 1968 was hij getrouwd met een vrouw uit Beiroet die aan de universiteit van Georgetown werktuigbouwkunde studeerde. Een jaar later werd Danny geboren. Hij had donker haar, donkere ogen en een donkere huid. In zijn jeugd reisde hij de hele wereld over, leerde het soldatenleven kennen en leerde de Arabische taal.

In de jaren ’90 na de golfoorlog was Danny niet alleen een van de weinige specialisten in de Arabische taal, maar ook de meest onderscheiden agent van de cia. Hij was ook de meest gewilde vrijgezel. Hij was door de vrouwen van de afdeling Operaties al twee keer benoemd tot de man met wie ze het liefst een ‘geheime operatie’ zouden uitvoeren en er gingen veel geruchten over zijn liefdesleven. Er werd ook veel gesproken over de operaties die hij al had uitgevoerd: hij had leiders van Al-Qaeda opgespoord in Pakistan en Afghanistan. Hij had een Iraans wapentransport naar de Hezbollah in het zuiden van Libanon uitgeschakeld. Hij had iemand van de Saoedi-Arabische inlichtingendienst die op de ambassade in Washington werkte over weten te halen als dubbelspion te gaan werken voor de cia. Er werd zelfs beweerd dat hij afluisterapparatuur had geplaatst in de nieuwskamer van Al-Jazeera in Doha in Qatar.

Het enige wat mensen zeker wisten over Danny Tracker, was dat de stille maar ijverige man zich sneller dan wie dan ook had weten op te werken binnen de cia en dat de mensen die voor hem werkten niet alleen van hem hielden, maar ook bereid waren hun leven op het spel te zetten.

Nu had Jack Mitchell zijn onverdeelde aandacht. De missie begon.

* * *

‘Trap hem op zijn staart, Jon!’ schreeuwde McCoy.

Sa’id zat in elkaar gedoken op de vloer van de limousine. Hij hield zijn hoofd in zijn handen en bad tot Allah. Hij vreesde voor al hun levens en schaamde zich voor wat zijn mede-Palestijnen de Amerikanen en hun eigen broeders aandeden.

Galishnikov was niet zo bang als Sa’id. Hij was opgegroeid als Jood in Stalins Siberië. Hij was nog een kind toen hij zag hoe zijn vader en twee ooms, die het land wilden verlaten maar dat niet mochten, in hun woonkamer werden doodgeschoten. Diezelfde nacht had hij hulpeloos toegekeken toen zijn moeder werd opgepakt door de geheime politie. Ze was nooit meer teruggekomen. Zelf had hij drie jaar in Lefortovo, een ondervragingsgevangenis van de kgb in Moskou, gezeten waar hij had geleefd van ratten en kakkerlakken. Hij had het kwaad al eens in de ogen gekeken en was er nu bijna ongevoelig voor geworden. Angst kende hij bijna niet meer. Woede wel.

Nu was hij woedend. Hij was boos op de Palestijnen omdat ze zo gewelddadig waren geworden. Hij was boos op zichzelf omdat hij zich had laten overhalen mee te doen aan deze overeenkomst met de Palestijnen. Olie voor vrede? Die vrede zou er nooit komen. Dit was oorlog, niet meer en niet minder. En daar moesten de Amerikanen maar aan wennen. Je kon niet binnen komen lopen als John Wayne en het Midden-Oosten even herorganiseren. Zo werkte dat nu eenmaal niet. Er was te veel haat. Het gebied was een grote vicieuze cirkel van wraak en vergelding. Hoe had hij ooit kunnen denken dat Arafat en Mazen vrede zouden kunnen sluiten? Of dat de moslims dat toe zouden laten? Deze hele operatie was een vergissing geweest en nu zaten ze gevangen en zouden ze sterven.

Galishnikovs ogen waren op de achterruit gefixeerd. Hij zag Banacci’s auto in de stromende regen door de straat zigzaggen met een snelheid van zestig, zeventig en nu tachtig kilometer per uur. Hij zag ook dat de veel lichtere jeep sneller kon optrekken en dat de afstand tussen de twee auto’s steeds kleiner werd. Er stonden nu twee gemaskerde mannen achterin de jeep. Ze waren drijfnat en probeerden het machinegeweer te herladen. Galishnikov zag meteen dat het professionals waren. Het zou paar een paar seconden duren. Meer tijd hadden ze ook niet.

* * *

Tracker blafte bevelen naar zijn team.

Ze deden wat ze konden, maar hij wilde meer. Een van hun collega’s vluchtte voor haar leven. Ze wisten wat er op het spel stond en ze zouden alles doen om Erin veilig thuis te brengen. Maar niemand nam de missie serieuzer dan Danny Tracker. Hij deed zijn koptelefoontje goed en riep een bevel naar een specialist die maar een paar meter bij hem vandaan zat.

Het beste wat Tracker ooit had gedaan was Erin McCoy bij de cia krijgen. Hij had van MacPherson gehoord dat Sean McCoy een dochter had. Vervolgens had hij Sean McCoys dossier bekeken en besloten dat Erin geïnformeerd mocht worden over de werkelijke reden waarom ze haar vader zo weinig zag en wat hij echt had gedaan. Tracker was de eerste die haar vertelde hoe en waarom haar vader was overleden. Hij was ook degene die haar had overgehaald om bij gsx te infiltreren om Jon Bennett in de gaten te houden.

Dat laatste was niet helemaal zo gelopen als Tracker gepland had. Er waren onvoorziene complicaties geweest, maar om verschillende professionele en persoonlijke redenen noemde hij het toch een overwinning. En nu stond alles op het spel: McCoys leven stond op het spel en Tracker wist niet zeker of hun plan zou slagen.

* * *

Galishnikov zag de jeep dichterbij komen.

Hij wist dat er weinig tijd was. Dit was geen willekeurige aanval, dit was persoonlijk. Hij was het doelwit. Ze wilden hem vermoorden als boodschap aan de president om zich niet te bemoeien met hun strijd tegen de Joden. Waarom vielen Amerika en Israël niet aan? Waarom vroegen Bennett en McCoy niet om luchtaanvallen? Waar bleef de idf? Waarom stuurden zij geen gevechtstroepen? Het liep volledig uit de hand.

Als de Palestijnen hun eigen leiders opbliezen, hoe kon Israël dan ooit vrede met hen sluiten? Waarom zouden ze? Misschien had Ariel Sharon gelijk: Jordanië was Palestina. Zestig procent van de bevolking was Palestijns. Waarom wilden ze de Westelijke Jordaanoever en Gaza er dan ook nog bij hebben? Alle Palestijnen zouden gedeporteerd moeten worden naar Jordanië, dacht Galishnikov. Laat koning Abdullah zich maar over hen ontfermen. God had dit land beloofd aan de Joden. Ze wilden er best iets van delen. Hij wilde het land wel delen, maar er waren grenzen. Niemand kon zeggen dat hij inhalig of oorlogszuchtig was. Hij was geen extremist. Hij wilde vrede. Daar had hij ook hard aan gewerkt, maar een vredesverdrag zonder veiligheidsgarantie voor Israël was een doodsvonnis voor het land en daar zou hij niet aan meewerken. Niet meer. Niet na wat hij vandaag had gezien.

Galishnikov zei tegen Bennett dat hij de andere kant op moest rijden. Ze moesten naar het noorden en niet naar het zuiden. Ze moesten uit Gaza weg zien te komen en niet steeds verder het land in rijden. Ze naderden nu het gevaarlijkste deel van Gaza, namelijk het Khan Yunis Vluchtelingenkamp, waar veel radicale islamieten waren. Wat moesten ze doen als ze daar kwamen? Hoe zouden ze kunnen overleven nu er geen dss-agenten meer waren en als er geen luchtondersteuning kwam?

‘Waar ben je mee bezig, Jonathan? Ga terug! Nu!’

* * *

Snapshot reed zo snel over de snelweg dat de auto begon te schudden.

De motor kon het nog maar net aan. Bennett joeg de auto over zijn grenzen, maar de jeep kwam nog steeds dichterbij. Hij kon nu niet afremmen. Hij kon zeker niet afslaan en terugrijden. Als hij met deze snelheid een bocht zou maken, zou de auto over de kop slaan en blijven rollen tot hij ontplofte of totdat de schutters in de jeep hun brandstoftank konden raken.

Bennett bleef heen en weer zigzaggen om het voor de schutters zo moeilijk mogelijk te maken. Twee agenten lagen op hun buik achterin en probeerden de banden van de jeep lek te schieten.

* * *

Bennett zag alleen de weg voor zich.

McCoy probeerde niet naar hem te kijken. Ze wist dat hij gek was op zijn Porsche. Ze wist dat hij graag hard reed op de snelweg, maar ze had hem nog nooit zo gezien: hij reed schijnbaar moeiteloos met een snelheid van 150 kilometer per uur terwijl de kogels om hun hoofd scheerden.

Plotseling hoorden ze het geweer op de jeep weer schieten. De kogels regenden weer op de al zo beschadigde achterkant van Banacci’s auto. Toen gebeurde het ondenkbare: twee kogels gingen net links van het nummerbord, door het metaal van de auto heen. Ze raakten een reserve brandstoftank. De auto werd door de kracht van de explosie de lucht in geslingerd. Hij ging twee of drie keer over de kop. Toen landde het brandende wrak op het wegdek, gleed van de straat en kwam tegen een flatgebouw tot stilstand.

McCoy draaide zich om, om te kunnen zien wat er gebeurde en hield haar hand voor haar ogen om die te beschermen tegen de verblindende explosie. Bennett deed zijn best om de controle over het stuur niet te verliezen. De jeep moest opzij gaan om het wrak te ontwijken en reed een stukje door het zand voordat de chauffeur het voertuig weer op de weg kreeg en weer plankgas gaf. Banacci en zijn team waren dood. Nu zouden de Palestijnse schutters Snapshot aanvallen.

Bennett wist niet meer wat hij moest doen.