Zes

* * *

‘We stoppen voor niets en niemand, begrepen?’

Bennett klonk ijskoud. ‘Het maakt me niet uit wat er gebeurt. We blijven rijden tot we veilig zijn. Geen uitzonderingen. Als we stoppen, zijn we dood. Begrepen?’

Banacci draaide de sleutel om. Hij volgde niet graag bevelen op van deze man, maar hij had wel gelijk en dat wisten ze allemaal.

Hij keek omhoog en zag een bliksemschicht. Toen begon het te regenen. Eerst zacht en toen steeds harder. De storm werd steeds erger. Ze konden maar beter opschieten.

Bennett deed de koplampen aan en zette de ruitenwissers in de snelste stand. Toen knikte hij naar McCoy. ‘Ben je er klaar voor?’ vroeg hij over het lawaai van het vuurgevecht heen.

‘Laten we gaan,’ antwoordde zij.

De voorste auto, Halfback, was doorboord door tientallen kogels. Kyl Lake, de chauffeur, reed met zwaailicht en sirene voor Snapshot uit. Bennett trapte het gaspedaal van de limousine in en volgde hem. Daarachter kwam Banacci. Een van zijn collega’s opende een aktetas met geheime overzichten en kaarten waarop ontsnappingsroutes stonden aangegeven.

Bennett zag dat de mensenmassa uit de richting van de Grote Moskee en de Sayed Hasem Moskee op hen afkwam. Daarom gingen ze nadat ze door het hek waren gereden linksaf de Omar El Mukhtarstraat in. Ze reden door een regen van kogels en rook. Ze kwamen niet ver.

Ondanks de regen werden de straten rond de Fras-markt geblokkeerd door grote mensenmassa’s. De mensen riepen leuzen en hier en daar werden Amerikaanse vlaggen verbrand. Sommige demonstranten hadden pistolen waarmee ze op de auto’s of in de lucht schoten. Anderen gooiden met stenen naar hen of probeerden met honkbalknuppels de ruiten in te slaan.

‘Halfback, ga hier rechtsaf,’ riep Banacci in zijn microfoontje.

‘Wat? Herhalen alstublieft!’ schreeuwde Lake terug omdat hij hem niet had kunnen verstaan boven het lawaai van de regen, de pistolen en de oorverdovende leuzen uit.

‘Rechts! Ga hier rechtsaf! Nu!’

De voorste auto kon niet sneller rijden dan dertig kilometer per uur. Het zou niet lang duren voor ze in de menigte gevangen zouden zitten en helemaal niet meer vooruit zouden kunnen komen.

‘Wegwezen!’ schreeuwde Banacci. ‘Rij maar over ze heen, Halfback. We moeten hier wegkomen. Rijden!’

Lake keek in zijn achteruitkijkspiegel. Had hij dat goed verstaan?

‘We gaan het niet redden!’ riep Bennett.

‘Hij heeft gelijk, Kyl. Trap hem op zijn staart,’ beval Banacci. ‘Kom op, rijden!’

Ze hadden geen andere keuze. Als ze aarzelden, zou dat hun dood betekenen.

Toen ze bij de hoek van de El Mukhtarstraat en de Bor Saaidstraat kwamen, gaf Lake gas. Hij reed als een tank over vijf demonstranten heen. McCoy pakte het handvat boven het portier vast terwijl Bennett probeerde door het pad te rijden dat Lake vrijmaakte. Hij hoorde iemand schreeuwen. Hij zag de metalen vuilnisbak net voordat hij het raam aan McCoys kant raakte. Snapshot zwaaide heen en weer, knalde tegen een taxi aan en reed dwars door een glazen bushokje heen.

* * *

Het was negentien minuten over tien in Gaza toen de eerste nieuwsberichten op Reuters verschenen.

‘Paine en Arafat dood, chaos in Gaza.’

Een minuut later kwam het verhaal van de ap: ‘Zelfmoordcommando doodt Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken.’ Drie minuten later volgde de eerste update: ‘Hoofd Palestijnse beveiliging blaast vredesoverleg op; tientallen doden en gewonden.’

Maar deze verhalen vielen in het niet bij de beelden die werden uitgezonden door de televisiejournalisten die nog in leven waren.

* * *

Marsha Kirkpatrick las de vertrouwelijke e-mail van het Ministerie van Buitenlandse Zaken nog eens door.

Ze wist niet wat ze ervan moest denken. De meeste televisiezenders uit de Arabische wereld – inclusief Al-Jazeera – zonden de aankomst van de minister live uit op het moment van de aanslag. Geen van hen was gestopt met uitzenden.

Het hele voorval fascineerde Kirkpatrick. Miljoenen Arabieren hadden zojuist gezien hoe het hoofd van Arafats beveiliging de vader van de Palestijnse revolutie vermoordde. Ze hadden tientallen Palestijnen vermoord zien worden door andere Palestijnen. De Arabische kranten zouden morgen ongetwijfeld complottheorieën hebben, maar nu zag iedereen de waarheid.

Wat hield dat in? Welke gevolgen zou dat hebben? Er waren te veel andere dingen om over na te denken, maar Kirkpatrick onthield het voor later. Ze zag iets over het hoofd, maar ze was te moe en te druk bezig met andere dingen om uit te zoeken wat het was.

* * *

‘Pas op!’ schreeuwde Ibrahim Sa’id.

Hij zag door de stromende regen en de beslagen ramen dat er een gemaskerde schutter op misschien twintig meter afstand een ak-47 op hen richtte en het vuur opende. Sa’id schreeuwde en hoewel hij zeker wist dat hij zou sterven, kon hij niet wegkijken. Het regende kogels op de kogelwerende voorruit, maar ze kwamen er niet doorheen.

Galishnikov zat doodsbang naast Sa’id. Zijn handen waren klam. De airconditioning stond op de hoogste stand, maar Galishnikov voelde het zweet nog steeds over zijn rug lopen.

Bennett vertrok geen spier. Hij trapte het gaspedaal in en reed recht op de schutter af. Er kwamen rook en vlammen uit het wapen, maar geen van de kogels kon het glas breken. Bennetts huid voelde koud aan. Hij zag de bloeddoorlopen ogen van de schutter voordat hij onder de auto verdween.

Lake probeerde zich te concentreren op de weg voor zich, die steeds meer op een rivier van regen begon te lijken. Hij kon nu bijna niets meer zien. De donder rolde en de bliksem flitste in de lucht. Lake scheurde door de Bor Saaidstraat, op zoek naar een zijstraat waar hij de mensenmassa zou kunnen ontwijken en in de richting van de Middellandse Zee zou kunnen rijden. Dat was ontsnappingsplan Alfa Bravo, het plan dat ze in Washington opgesteld hadden.

* * *

De eerste berichten kwamen pas om 10.27 uur lokale tijd.

Jake Ziegler moest er nu achter komen wat er precies gebeurd was, en het hoofdkwartier van de cia en het commandocentrum van het Witte Huis op de hoogte houden van alle ontwikkelingen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan.

Van alle kanten kwamen berichten binnen, maar alles was één grote chaos. Welke berichten waren waar? Welke bron was betrouwbaar? In deze eerste minuten na de crisis was het vreselijk moeilijk om achter de feiten te komen. Het was nagenoeg onmogelijk om te begrijpen wat het allemaal betekende. En de klok tikte door. Er was al twee keer gebeld vanuit het hoofdkantoor. De president moest op de hoogte gebracht worden van de laatste ontwikkelingen.

Ziegler was zevenendertig jaar, sprak vloeiend Arabisch en had een dochtertje van vier. Hij werkte nog maar anderhalf jaar undercover in Gaza. Het was zwaar werk: lange dagen, een laag salaris en veel stress, maar daardoor kon hij tenminste de pijnlijke scheiding die hij achter de rug had, vergeten.

Hij was eigenlijk analist en hij werkte voor de ddi, de onderdirecteur van de afdeling inlichtingen, en voor de ddo, de onderdirecteur van de afdeling operaties. Maar vlak voordat zijn vrouw een scheiding aanvroeg – een scheiding waarvan hij bleef volhouden dat het niet zijn schuld was en die hij vurig had aangevochten – had hij de opdracht gekregen incognito Gaza binnen te komen. Zijn missie was: orde herstellen in de tot dan toe chaotische inlichtingendienst.

In de jaren daarvoor had de cia vertrouwd op Israëlische en Egyptische inlichtingendiensten, voor zover zij bereid waren hun informatie met hen te delen. Maar de president en de dci hadden besloten dat ze meer nodig hadden als het Israëlisch-Palestijnse vredesverdrag ooit werkelijkheid zou worden. Dat resulteerde in elint, elektronische inlichtingen, dus werd er bijna 25 miljoen geïnvesteerd in het operatiecentrum in Gaza, dat zich onder een leegstaand hotel in Gaza Stad bevond.

Ze hadden ook meer agenten en informanten nodig. Dat zou veel tijd kosten, maar ze moesten ergens beginnen.

Daarom kreeg Jake Ziegler, de beste Palestinaspecialist, minder dan tweeënzeventig uur de tijd om afscheid te nemen van zijn vrouw en dochtertje, waarna hij middenin de nacht door een seal-team het land binnengesmokkeld werd om daar de informatie in te winnen die de cia nodig had. Het was de kans van zijn leven en hij wierp zich met hart en ziel op zijn taak.

De afgelopen drieënhalve week had hij met zijn briljante maar veel te kleine en ernstig overwerkte team achttien uur per dag gewerkt aan de voorbereiding van Bennetts reis naar Gaza. En nu bleek dat ze gefaald hadden. Ze hadden de aanval niet zien aankomen. Ze waren overrompeld en de gevolgen waren enorm. Ziegler was wanhopig. Dit zou hem zeker zijn baan kosten, maar nu had hij nog werk te doen.

Wat zou er nu gaan gebeuren? Wat moesten zijn bazen in Washington weten wat ze niet op televisie konden zien? Hoe kon hij de hele operatie, die 25 miljoen dollar had gekost, verantwoorden nu hij geen idee had wat er om hem heen gebeurde? Ziegler probeerde nog steeds te begrijpen wat er gebeurd was en waarom, maar hij had niet veel tijd meer: Washington wachtte op informatie.

102710L 27 dec 2010

van: directeur operatiecentrum cia Gaza

aan: dci, cia Langley, Washington

ddo, cia Langley, Washington

ddi, cia Langley, Washington

nsc, Washington

Operatiecentrum Witte Huis

SecState, Washington

SecState-Black Tower, Washington

cjcs Washington dcopspa

hq uscentcom, Tampa flops

hq useucom, vaihingen ge

Verzamelde Stafchefs Washington

Klasse: strikt geheim, prioriteit: alfa

Onderwerp: mogelijke uitbraak burgeroorlog Palestina

Voorlopige inschatting: aanvallen lijken voorbereid, goed gecoördineerd . . . Palestijnse burgeroorlog mogelijk. . . strijd om Arafats opvolging kan bloederig zijn. . . in de gaten houden of er geen groepen binnen de plo gaan mobiliseren.

Tot nu toe minimaal 150 doden. . . 23 dss-agenten dood. . . status andere dss-agenten onzeker.

Andere agenten uit de lucht. . . let op: aantal slachtoffers stijgt nog steeds. . . aantallen niet definitief.

Aantal agenten probeert Alfa Bravo uit te voeren. . . veel weerstand.

Helikopter in Middellandse Zeegebied kan niet opstijgen wegens storm. . . geen Amerikaanse grondtroepen aanwezig. . . Israëlische grondtroepen mogelijk maar voorzichtigheid is geboden wegens politieke risico’s. . . Herhaal: voorzichtigheid is geboden wegens politieke risico’s.

Meer info volgt.

jz gs-sc

* * *

Aan de linkerkant werden alle zijstraten geblokkeerd door brandende auto’s.

Daarom bleven de drie wagens aan de rechterkant zijden. Het nieuws over de aanslag en de dood van Arafat verspreidde zich als een lopend vuurtje door de stad en de vluchtelingenkampen. Overal kwamen woedende burgers hun huizen uit. Tieners staken autobanden en vuilnisbakken in brand.

Lake baande zichzelf en zijn team een weg naar het strand. Dat was een gemakkelijk herkenningspunt en ze zouden de kust kunnen volgen tot ze buiten de stad waren.

Ze reden door vieze, armoedige buitenwijken. Geen van hen had ooit zulke armoede gezien. De betonnen flatgebouwen waren al gedeeltelijk ingestort. Er stonden resten van winkels die door bommen opgeblazen waren. Er stonden overblijfselen van uitgebrande auto’s. En het stonk er naar afval dat al weken of maanden niet opgehaald was. Hoe verder ze van het centrum kwamen, hoe groter de ellende was die ze om zich heen zagen.

En het zou alleen nog maar erger worden. Ze moesten nog door of langs het Shati Vluchtelingenkamp en het Jabalya Vluchtelingenkamp voordat ze naar het noorden konden rijden naar controlepost Erez in het relatief veilige Israël. Beide kampen waren islamitische forten, maar ze hadden geen andere keuze. Als ze het zouden overleven, zouden ze binnen tien minuten in de Ahmed Orabistraat zijn. Waar ze dan heen moesten wist Bennett niet.

* * *

Plotseling trapte Lake op de rem.

Maar hij was te laat.

Er kwam een enorme groene vuilniswagen uit het niets en hij sneed de voorste suburban. Lakes team knalde er met een snelheid van 60 kilometer per uur tegenop. De auto ontplofte. Bennett gaf een ruk aan het stuur. Zijn auto schoot naar links en kwam tot stilstand. Hij hoorde metaal scheuren en glas breken.

Lake had geen veiligheidsgordel om en vloog tegen de voorruit. Toen viel hij terug in zijn stoel. De airbags werkten niet. Hij was dood. De auto vulde zich met rook omdat de motor in brand stond. Lakes team kon geen adem meer halen en sprong in paniek de auto uit.

Ze zagen de twee mannen niet.

Ze waren verkleed als vuilnismannen, alleen dan met skibrillen op. Ze trokken hun pistolen en openden het vuur. Ze schoten hun hele magazijn leeg op Lakes beveiligingsteam.

Even kon niemand in Bennetts auto vatten wat er gebeurde. Het leek allemaal in slow motion te gaan. Ze zagen de schutters. Ze zagen Lakes team vallen. Ze zagen een aftandse zwarte mercedes aan komen rijden en ze keken toe hoe de twee mannen naar binnen doken, waarna de auto weer wegreed. Toen zagen ze vol afgrijzen dat de vuilniswagen voor hen ontplofte.

De voorste auto werd opgeslokt in de vuurbal. Ze stonden machteloos. Het grootste deel van het team was dood en de moordenaars waren ontkomen.