19

Sam VS Bollo

Een dag later stond Sam alleen in een kleine steeg in Barcelona. Het was dezelfde steeg waar Cristiano de dag ervoor Bollo had ontmoet. Het was ook ongeveer hetzelfde tijdstip, want het begon te schemeren.

Niets in de steeg verried dat er een moord was gepleegd. Delgado had alles netjes laten opruimen. Alle bewijzen die in de richting van Bollo konden wijzen, waren verwijderd.

Sam voelde zich niet op zijn gemak. Een koude wind streek langs zijn nek en bezorgde hem kippenvel. Waarom hadden ze deze plaats ook als ontmoetingspunt gekozen?

Een grote donkere auto draaide de steeg in. Sam haalde diep adem. Kalm blijven. Of er toch kalm proberen uit te zien, want zijn hart bonkte razendsnel in zijn keel. De auto stopte op tien meter van Sam.

Cristóbal stapte uit de wagen. Toen hij Sam zag, verscheen er een grote grijns op zijn gezicht. Een grijns die ‘nu heb ik je!’ uitdrukte. Hij stapte langzaam naar Sam toe en gebaarde dat hij zijn armen omhoog moest houden. Sam gehoorzaamde. Cristóbal fouilleerde Sam van boven tot onderen. Hij vond alleen een walkman in de zak van Sam. Zonder die echt te bestuderen, stopte Cristóbal hem weer terug.

Toen hij klaar was, wandelde hij terug naar de auto. Hij opende het achterste portier en stak zijn hoofd erdoor om te melden dat alles veilig was.

Cristóbal zette een stap opzij en Ditor Bollo hees zich uit de auto. Steunend op zijn houten wandelstok, ging hij op een afstand van Sam staan. Hij had dezelfde grijns op zijn gezicht als Cristóbal. Intussen was ook Jerónimo uitgestapt. De twee lijfwachten posteerden zich achter hun baas.

‘Wel, wel, als dat Sam Smith niet is!’ zei Bollo. ‘Ik moet toegeven dat je me verrast door hier te verschijnen. Zo verrast ben ik niet meer geweest sinds mijn vader me vijftig jaar geleden voor Kerstmis op een pak rammel trakteerde in plaats van een geschenk. Nu ja, hij kon ook niet weten dat het mijn broer was geweest die suiker in de benzinetank had gedaan.’

Sam zei niets. Hij had maar één doel: de diamant. Als hij die in handen kreeg, was het afgelopen en kon hij terug naar huis. Bollo had ondertussen een papier uit zijn zak gehaald.

‘Ik was vanmorgen ook wel verbaasd, moet ik zeggen’, zei Bollo. ‘Bijna even verbaasd als nu. Valt er plotseling een brief in mijn bus met de volgende woorden: “Ik ken het geheim van de diamant. Kom vanavond met de diamant naar de laatste rustplaats van Cristiano.”’

Hij frommelde het papier op en stopte het weer in zijn zak.

‘Ik moet zeggen dat ik eerst niet van plan was te komen. Het was duidelijk dat iemand mij wat lucht probeerde te verkopen.’

Sam dacht na. Het was inderdaad een beetje doorzichtig geweest. Maar het was al bij al een goed plan geweest, want Bollo was toch gekomen.

‘Maar mijn nieuwsgierigheid won het van mijn wantrouwen. En hier ben ik.’

Bollo glimlachte. ‘Een beetje een lugubere plek, vind je niet? Hoe wist je trouwens waar Cristiano... gestorven is?’

Sam had zijn verhaal goed voorbereid. ‘Raúl heeft het me verteld.’

‘Ah, die vervelende politieagent. Het wordt tijd dat Delgado daar eens mee afrekent. Die bemoeial heeft ons al last genoeg bezorgd.’

‘Wat heb je met Cristiano gedaan?’ vroeg Sam.

Bollo’s glimlach verdween. ‘Juist, ik was al vergeten dat je zo’n brutaal jongetje bent. Hebben je ouders je niet geleerd om respect te tonen voor ouderen?’

Bollo wist niet dat Sam geen ouders had. Nu ja, hij had er wel gehad, maar die wisten niet meer dat ze ooit een zoon hadden gehad. Op De School had hij wel het vak Etiquette gekregen, maar hij voelde nu niet de minste behoefte om beleefd te zijn.

‘Maar ik zal deels op je vraag antwoorden. Cristiano had zich niet goed ingedekt. Hij was helemaal alleen, net zoals jij. Zodra ik de diamant had, was hij van geen enkel nut meer. En wanneer iemand van geen enkel nut is, heeft die voor mij ook geen reden om te bestaan. Begrijp je?’

Sam knikte. Dit was wat hij had willen horen.

‘Maar jij daarentegen, hebt je wel ingedekt’, ging Bollo verder. ‘Om misverstanden te vermijden: jij hebt mij deze brief gestuurd, niet?’

Sam knikte weer.

‘Dus jij weet wat het geheim van de diamant is?’

‘Ja.’

‘Ik wil op mijn beurt niet onbeleefd zijn door onnozele vragen te stellen, maar je moet begrijpen dat ik op zeker moet spelen. Hoe ben je dat geheim te weten gekomen? Je hebt de diamant nauwelijks in je handen gehad!’

Ook op deze vraag was Sam voorbereid.

‘Voor Cristiano hem van mij heeft gestolen, heb ik tijd gehad om hem te bestuderen. Toen heb ik het geheim ontdekt.’

Bollo sloeg zijn wandelstok met een harde klap tegen de grond.

‘Dat is sterk! Wetenschappers hebben eeuwenlang deze diamant bestudeerd en niets gevonden. Maar meneer hier heeft hem een uurtje of zo in handen en knip: hij ontdekt het geheim! Zeg nu zelf dat dat niet zo geloofwaardig klinkt!’

Sam haalde zijn schouders op. ‘Dat zal jij zelf moeten uitmaken. Wat heb je te verliezen?’

‘Ik? Niets! De enige die iets te verliezen heeft, ben jij als je de waarheid niet spreekt! Geef me een goede reden waarom ik je zou moeten geloven.’

‘Ik denk dat de rijkdommen van Don Carlos redenen genoeg zijn’, zei Sam. ‘Maar voor wat hoort wat.’

‘Daar was ik al bang voor’, zuchtte Bollo. ‘Jij wilt natuurlijk iets in ruil voor het geheim. Gesteld dat je het echt kent natuurlijk.’

De manier waarop Bollo het zei, getuigde niet van veel geloof in Sams kennis van het geheim.

‘En wat zou je dan wel willen? Een deel van de poen? Een villa in Zuid-Frankrijk? Of gewoon geld om een nieuwe luier te gaan kopen?’

Cristóbal en Jerónimo proestten het uit van het lachen. Tot nu toe hadden ze onbewogen staan luisteren, maar bij Bollo’s luiergrap hielden ze het niet meer. Bollo legde hen echter met een kordaat handgebaar het zwijgen op.

‘Stilte! Ik geloof dat de kleine iets wil zeggen.’

Sam schraapte zijn keel. ‘Ik wil geen geld.’

‘Maar ongetwijfeld wel iets anders’, merkte een verbaasde Bollo op.

Sam bevestigde. ‘Dat klopt. Ten eerste...’

‘Ten eerste? Je wilt meer dan één ding? Let op, Sam Smith, je weet wat ik met mensen doe die te veel van mij eisen!’

Sam liet zich niet van de wijs brengen. ‘Voor wat ik je kan geven, zul je je werkwijze wel kunnen herzien! Ten eerste wil ik dat je Demis Lagos in ere herstelt. Zodat hij weer ergens werk kan vinden.’

‘Pff ’, reageerde Bollo. ‘Die naïeve nietsnut! Maar goed, ik zal erover nadenken. Wat nog?’

‘Ten tweede wil ik twee vliegtickets naar Engeland. Zodat mijn vriendin en ik weg kunnen uit dit land. En de tickets moeten eersteklas zijn!’

Dat laatste had hij niet voorbereid, dat was een ingeving van het moment.

‘En ten derde wil ik dat het onderzoek dat tegen mij loopt, wordt stopgezet en vernietigd.’

Bollo moest niet lang nadenken over de eisen van Sam.

‘Dat moet te doen zijn. Je begint me te bevallen, Sam Smith. Je bent niet zo hebberig als dat geboefte waar ik gewoonlijk mee onderhandel. Geloof me, in de verzekeringswereld bestaan alleen maar hebberige mensen. Elk verlies kan gecompenseerd worden door veel geld.’

Bollo richtte zich even tot zijn lijfwachten.

‘Kijk maar eens goed naar deze jongen. Die blijkt slimmer te zijn dan veel volwassenen. Hij denkt tenminste een stap verder. Want wat ben je met veel geld als je voor jaren de gevangenis in vliegt?’

Hij draaide zich weer naar Sam.

‘Was dat alles?’

Sam wilde nog één ding weten.

‘Nee, waarom hebben jullie me eigenlijk verdacht gemaakt bij de politie?’

Bollo fronste zijn wenkbrauwen. ‘Tja... Je moet dat niet persoonlijk opvatten hoor, Sam. Als het een troost mag zijn, eigenlijk wilden we je onmiddellijk doden. Dan was je er meteen vanaf geweest. Maar jij was mijn twee helpers hier te slim af in het hotel.’

Cristóbal en Jerónimo staarden verveeld naar de grond. Een kleine jongen laten ontsnappen stond niet goed op hun erelijst als misdadiger. En het was meer dan één keer gebeurd.

‘Om te voorkomen dat jij zelf naar de politie zou stappen en dat men zou gaan snuffelen in de zaken van La Piedra Preciosa, hebben we jou dan maar verdacht gemaakt. Met Delgado in onze rangen was dat een fluitje van een cent. Al moet ik wel zeggen dat de andere politieagenten het ons moeilijk hebben gemaakt door jou te laten ontsnappen.’

Sam dacht even aan de arme Pedro die hij had gehypnotiseerd. Hij hoopte dat die niet te veel op zijn donder had gekregen omdat hij Sam had laten ontsnappen.

‘Als de politie jullie zaak had onderzocht, hadden ze kunnen ontdekken dat de legende van Don Carlos is vervalst’, zei Sam.

Bollo knikte.

‘Hoe komt het eigenlijk dat er nog niemand de ware toedracht van de legende heeft ontdekt?’ vroeg Sam.

‘O, er zijn verschillende onderzoekers die de waarheid hebben achterhaald’, antwoordde Bollo. ‘Sommigen van hen genieten nu van hun geld in een tropisch paradijs. En degenen die de waarheid belangrijker vonden dan een hoop geld, tja die… Ik denk dat je onze werkwijze stilaan wel kent, niet?’

Bollo hoefde er geen tekeningetje bij te maken. Sam beklaagde de onderzoekers die trots hun bevindingen hadden gepresenteerd aan Delgado. Voor ze het wisten, werden ze gechanteerd, omgekocht of vermoord.

Bollo onderbrak Sams gedachten. ‘Ik wil niets overhaasten, mijn beste Sam, maar we weten allebei waarvoor we hier zijn. Dus als het niet te veel gevraagd is, zou ik graag overgaan tot onze deal. Vertel mij maar eens wat volgens jou het geheim van de diamant van Don Carlos is.’

Dit was het moment om te gaan bluffen. Sams belangrijkste taak was om de diamant te zien te krijgen. Hij mocht niets zeggen voor hij echt zeker was dat Bollo hem bij zich had.

‘Ik kan het geheim niet vertellen, ik moet het laten zien’, zei hij.

‘Hoe bedoel je?’ vroeg Bollo niet-begrijpend.

‘Het geheim heeft te maken met de diamant zelf ’, verduidelijkte Sam. ‘De diamant leidt niet tót het geheim, maar hij ís het geheim.’

‘Wel, vertel me dan wat ik moet doen’, zei Bollo.

‘Dat gaat niet’, zei Sam. ‘Ik moet het zelf doen. Als je het nog niet gedaan hebt, is het moeilijk om het te doen. Maar ik heb het al wel gedaan.’

Bollo keek vragend naar Sam bij zijn cryptische woorden. Ook de lijfwachten keken dwaas voor zich uit – maar dat deden ze het grootste deel van de tijd.

‘Ik weet niet zeker of ik wel begrijp wat je bedoelt,’ sprak Bollo langzaam, ‘maar wat je wilt zeggen, is dat je de diamant nodig hebt om het geheim uit te leggen?’

‘Dat klopt.’

‘Dan hebben we een klein probleem. Ik heb de diamant niet bij me. Hij is me net iets te kostbaar om er zomaar mee op straat te lopen. Voor je het weet wordt hij door een duistere figuur uit je zak gestolen!’

Sam kon niet echt lachen om de verwijzing. Hij was hier echter niet om Bollo’s talent als komiek te beoordelen.

Dat Bollo de diamant niet bij zich had, betekende een streep door zijn rekening. Sam moest te weten komen waar hij de diamant bewaarde.

‘Waar is hij dan wel?’ vroeg Sam.

‘Op een veilige en streng bewaakte plek’, antwoordde Bollo. ‘Ik denk dat er niets anders op zit dan dat je met me meekomt. Dan kun jij me het geheim tonen en dan kan ik je wensen inwilligen.’

Sam aarzelde. Zo liep hij als een mak schaap in de armen van de tegenstander die hij al dagen ontvluchtte. Maar hij had geen keuze, hij moest het spel meespelen tot het bittere einde.

Hij stapte naar de auto van Bollo. Die hield uitnodigend het portier open.

‘Wees welkom in mijn auto, meneer Smith. Ik had niet verwacht jou ooit nog bij mij thuis uit te nodigen.’

Er was echter nog meer dat Bollo niet verwachtte.