26

'Mijn god, wat een stel krukken.' Galen zat achter de stuurknuppel toe te kijken hoe de ciA-agenten de brancard van Travis in de helikopter zetten. 'Je zou toch nooit geloven dat jij...'

'Stijg maar op, Galen,' zei Travis. 'Ik heb geen zin om me door jou te laten beledigen.'

'Jammer. En ik ben er juist zo goed in.' Hij keek even naar Melissa. 'Als ik jou was, zou ik toch beter uitkijken met wie je optrekt. Ik had er vast wel voor gezorgd dat je niet gewond kon raken.'

'Hou je mond,' zei Melissa. 'Wegwezen.'

Een moment later steeg de helikopter op en zwenkte naar het zuiden. Melissa keek naar beneden en zag Andreas met Cassie van de verandatrap af komen. Cassie stak haar hand op en woof. Melissa woof terug.

'Cassie?' vroeg Travis.

Ze knikte. 'Ik ben blij dat hij haar mee naar buiten heeft genomen om ons uit te zwaaien.' Ze trok haar neus op. 'Met haar in de buurt zal hij ons in ieder geval niet uit de lucht laten schieten.'

'Dat zou hij toch niet doen. Ik ben de enige die hij niet ziet zitten.'

'Misschien kun je daar in de toekomst iets aan doen. Wie weet, kun je hem met behulp van jouw bronnen waardevolle inlichtingen toespelen.'

'Dat zou kunnen.'

'En hij krijgt vast een behoorlijke schok als hij tot de ontdekking komt dat Cassie na haar terugkomst net als ik over helderziende gaven blijkt te beschikken. Het is best mogelijk dat hij haar niet alleen aan zal kunnen.'

'Maar dat weten we nog niet zeker. Je hebt toch geen contact meer met haar gehad sinds ze wakker is?'

'Eén keer.' Ze zweeg even. 'En toen kwam ik erachter dat ze al iets heel interessants te weten was gekomen toen ze nog in de tunnel zat. Nu ze er weer uit is, zou haar gave weleens schrikbarende vormen aan kunnen nemen.'

'Wat is ze dan te weten gekomen?'

'Toen jij bewusteloos was, zei ze: "Je moet tegen Michael zeggen dat als ik buiten blijf hij dat ook moet doen." ' Ze keek hem strak aan. 'Wat bedoelde ze daar volgens jou mee?'

Hij verstarde. 'Dat zal ik ongetwijfeld van jou te horen krijgen.'

'Ik heb daar vannacht heel lang over na liggen denken.'

'Het spijt me dat ik je uit je slaap heb gehouden.'

'Misschien moeten we het aan dokter Dedrick vragen.'

'Dat zou een oplossing kunnen zijn.'

'Behalve dan dat die dokter Dedrick helemaal niet bestaat, verdomme. Je hebt hem gewoon verzonnen, hè? Wat had je gedaan als ik op die bluf van jou was ingegaan en dat boek inderdaad had willen lenen toen je me dat aanbood?'

'Die kans leek me vrij klein. Je had het veel te druk met Jessica's problemen.' Hij haalde zijn schouders op. 'En ik wilde je helpen.'

'Ik had het kunnen weten. Je begreep zo verdraaid goed wat er met mij aan de hand was. En jij kreeg inlichtingen uit heel andere bronnen dan Galen. Je wist van tevoren dat er een overval op Vasaro zou komen, maar je wist niets over Deschamps. En jij kon Cassie wel helpen, terwijl ze niets moest hebben van andere mensen. We zijn er blindelings van uitgegaan dat dat kwam omdat je haar in Vasaro gered had, maar er kwam ook nog iets anders bij, hè?'

'Ik weet het niet. Ik zou je echt niet precies kunnen vertellen hoe het in zijn werk gaat. Het is allebei mogelijk.'

'Geen wonder dat je zoveel belangstelling had voor Cassie. Je vereenzelvigde je met haar. Toen je vader stierf, heb je een klap op je hoofd gehad en je hebt maandenlang bewusteloos in een ziekenhuis gelegen. Waar was je toen, Travis? In een tunnel, in een grot, in een bos?'

'Nee, op een boot, een bijzonder sterke, goedgebouwde kruiser die er met de snelheid van het licht voor alles en iedereen vandoor kon gaan.'

'Monsters?'

'Daar heb ik mijn deel van gehad. Maar ik had een drijfveer die me over die zware, psychische schok heen hielp. Mijn vader was voor mijn ogen vermoord en haat is een bijzonder sterke prikkel.' Hij keek haar niet aan. 'Daarna kwamen de dromen. En een tijdje later begon ik af en toe... dingen te zien. Ik heb nooit een band met iemand gehad zoals jij met Cassie. Kennelijk werkt het bij iedereen anders. Al in het eerste jaar besefte ik dat ik het nooit naar mijn hand zou kunnen zetten. Als ik iets wilde zien, lukte dat niet. Ik had het gevoel dat ik erdoor geleefd werd.'

'Heb je het aan Jan verteld?'

Hij schudde zijn hoofd. 'Niet aan Jan en ook niet aan iemand anders. Ik heb alles gewoon opgekropt. Soms kon ik voorkomen wat ik had gezien. Soms ging dat niet. En af en toe wilde ik het ook niet voorkomen. Ik vond dat ik wel een beetje profijt mocht hebben van alle ellende die het me bezorgde. Toen ik oud genoeg was, heb ik geprobeerd uit te vissen wat er precies met me aan de hand was en ik heb er wel wat over kunnen ontdekken, maar we maken deel uit van een bijzonder elitair gezelschap. Daarom was ik zo gefascineerd toen ik ontdekte wat er met Cassie aan de hand was... en met jou. Je zou bijna geneigd zijn om te geloven dat er zoiets als het noodlot bestaat.'

'Maar het was niet het noodlot dat jou ertoe heeft bewogen om in te grijpen en je met Cassie te gaan bemoeien.'

'Nee, ik was aanvankelijk gewoon nieuwsgierig en daarna raakte ik erbij betrokken.'

'Waarom heb je me dat niet gewoon verteld? Waarom mocht ik dat niet weten?'

'In het begin waren we niet bepaald goeie vrienden. Nee, daar lag het niet aan. Het... kost me moeite om erover te praten. Ik ben eraan gewend geraakt om het alleen op te knappen.' Hij trok een gezicht. 'Oké, jij hebt een keer gezegd dat ik misschien wel net als Cassie in een tunnel zat. Je wist niet dat je de spijker bijna op de kop sloeg. Misschien had je wel gelijk. Misschien heb ik niet geleerd om er op een verstandige, gezonde manier mee om te gaan. Maar ik heb gedaan wat ik kon.'

'Was je van plan om me te zijner tijd in vertrouwen te nemen?'

'Natuurlijk. Nou ja, misschien. Dat hoop ik tenminste. Het zou me wel moeite hebben gekost. Ik ben niet zoals jij. Jij bent onbevangen en je staat voor alles en iedereen open.' Hij keek haar aan. 'Als jij daar behoefte aan zou hebben gehad, zou ik je het verteld hebben. Ik ben bereid om je alles te geven waar je behoefte aan hebt.'

'Travis, ik kan je wel wurgen.'

'Houdt dat in dat je niets meer met me te maken wilt hebben?'

Hij klonk luchtig, maar zijn gezicht toonde het tegendeel. 'Het zal me moeite kosten om dat te accepteren. Vergeleken daarbij zou het terugkeren naar een traumatische toestand gemakkelijk zijn.'

Ze had hem nog nooit zo kwetsbaar gezien. Ze moest nog zoveel over hem te weten komen. Nog zoveel ontdekken. Zijn geest was constant actief, hij stond geen moment stil, hij deed niets anders dan nieuwe plannen maken. Hij had een leven achter de rug dat haar begrip te boven ging. Het zou best kunnen dat dit pas het eerste was van de geheimen die hij weigerde prijs te geven. Travis was zeker geen brave Hendrik. Ach, barst. Bij hem zou ze zich nooit vervelen.

'Waarom zou ik niets meer met je te maken willen hebben? Waarschijnlijk ben je de enige man ter wereld die me begrijpt. Maar je hebt wel een paar slechte eigenschappen die ons behoorlijk wat hoofdbrekens zullen bezorgen.' Ze pakte zijn hand en glimlachte tegen hem. 'Nou ja, we moeten gewoon ons uiterste best doen.'

Einde