17

Het begon al licht te worden toen Melissa weer naar het zomerhuisje toe kwam. Travis stond met een kop koffie bij de deur te wachten. Ze nam een slokje en vroeg toen: 'Cassie?'

'Ik ben net nog bij haar geweest,' zei Galen vanuit de stoel aan de andere kant van de kamer. 'Volgens mij slaapt ze.' Hij trok een gezicht. 'Hoewel ik eigenlijk niet weet hoe je daar achter moet komen.'

'Ik ga wel even kijken.' Ze deed de deur van de slaapkamer open. Cassie lag opgekruld op het bed. 'Cassie.'

Ze voelde iets van afweer, alsof iemand zich haastig uit de voeten maakte. Melissa wist niet tot op welke hoogte Cassie zich bewust was van wat zich in het museum had afgespeeld, maar het had haar zo bang gemaakt dat ze zich nog verder had teruggetrokken. Hoe ver ze de tunnel in was gevlucht moest Melissa later maar uitvissen. 'Alles is in orde, Cassie. Rust maar lekker uit. We praten straks wel.' Ze deed de deur dicht en ging terug naar de woonkamer. 'Ze slaapt niet, maar op het ogenblik is er niets met haar aan de hand.' Ze ging op de vensterbank zitten en leunde achterover. 'Hoe veilig zijn we hier?'

'Ik heb geregeld dat een paar van mijn mannen het strand in de gaten houden, zodat we van tevoren gewaarschuwd worden als er iemand in de buurt komt. Op een schaal van een tot honderd gok ik op zestig,' zei Galen. 'Het was zeventig voordat jij Travis dwong om de Winddanser mee te nemen. Het zal hooguit veertig zijn als Andreas besluit om ruchtbaarheid te geven aan de diefstal.'

'Heeft hij dat nog niet gedaan?'

'Nog niet.' Travis ging op de bank tegenover Melissa zitten. 'Misschien wacht hij tot we contact met hem opnemen en proberen het op een akkoordje te gooien.'

'Waarom zou hij dat doen?'

'Dat is de verstandigste manier om je te ontdoen van een kunstvoorwerp dat door iedereen ter wereld meteen zal worden herkend. Het enige alternatief is om het te verkopen aan een of andere stiekeme verzamelaar die het ergens in een kluis wil stoppen.'

'Zou Deschamps contact hebben opgenomen met Andreas?'

'Volgens mij is hij iets anders van plan.'

'Wat dan?'

'Het zou niet de eerste keer zijn dat een of andere idioot helemaal in de ban is geraakt van het standbeeld.'

'En als Andreas zich bereid verklaart om te onderhandelen, dan is dat waarschijnlijk alleen een poging om ons in de val te laten lopen?'

'Zo denk ik er wel over. Hij heeft de afgelopen maanden maar één drijfveer gehad, namelijk zorgen dat Cassie weer beter wordt. Het standbeeld is al eeuwen in het bezit van zijn familie, maar hij zou het onmiddellijk afstaan als hij op die manier Cassie terugkrijgt. Dat is het enige waar hij zich druk over maakt.'

Ze knikte langzaam. 'En hij wil de terrorist in handen krijgen die haar dit heeft aangedaan. Hij weet niet dat het om Deschamps gaat, hè?'

Travis schudde zijn hoofd.

'Maar is hij wel in staat om voor ons uit te zoeken waar Deschamps uithangt?'

'Dat denk ik wel. Maar daar zouden wij niets mee opschieten. Als wij hem vertelden dat Deschamps de man van de overval op Vasaro is, gaat hij zelf achter hem aan.'

'Dan moeten we hem dat gewoon niet vertellen. We kunnen hem ook alleen gebruiken om inlichtingen te krijgen.'

'Andreas gebruiken? Die zet je niet zo gemakkelijk naar je hand.'

'Je hoeft me niet telkens terug te fluiten.' Ze kneep haar lippen op elkaar. 'Jij bent degene die voor al die verdomde complicaties heeft gezorgd. Hebben we dan nog een andere keus? Ik neem aan dat je ook nog een paar van die diamanten kunt gebruiken om inlichtingen te kopen.'

Hij trok een gezicht. 'Liever niet.' Hij zweeg even. 'Ik ga zelfs proberen om die diamant terug te krijgen die ik aan Thomas heb gegeven.'

'Waarom?'

'Ik moet van Karlstadt af zien te komen. Als ik hem voortdurend moet ontwijken, zal ik daar knap last van hebben als ik op zoek ga naar Deschamps.'

'Maar ook al krijg je die diamant van Thomas terug, dan mis je nog steeds de stenen die je aan Guilliame hebt gegeven,' bracht Galen hem in herinnering. 'Die zijn nu waarschijnlijk door de Franse politie of door de cia in beslag genomen.'

'Daar vind ik wel iets op. Karlstadt zal het niet leuk vinden, maar als de diamanten zich op een veilige plaats bevinden en niet in roulatie zijn, kan ik hem waarschijnlijk wel aan het lijntje houden en voorkomen dat hij een huurmoordenaar op me af stuurt.'

'Maar dan heeft hij ze nog niet in handen. Wat maakt het nu voor verschil of ze wel of niet in roulatie zijn?'

'Alle verschil van de wereld.' Hij nam een slokje koffie. 'De diamanten zijn niet precies wat ze lijken.'

Melissa zette grote ogen op. 'Zijn ze niet echt?'

'Dat hangt ervan af hoe je het bekijkt.'

'Ze zijn echt of ze zijn niet echt.'

'Daar kun je over van mening verschillen. De diamanten waar wij het over hebben, kunnen elke toets van de meest vakkundige juwelier doorstaan. Wetenschappers weten al een jaar of vijftig hoe ze van koolstofhoudende grondstoffen kleine, industriële diamanten moeten maken, maar ze zijn nooit in staat geweest om echte edelstenen te produceren. Daarbij stuitten ze op allerlei problemen. De hoeveelheid druk die ervoor nodig was en het grafiet, dat heel zacht is maar nauwelijks in een andere stof omgezet kan worden. De verschillende lagen hechten zich niet echt aan elkaar, waardoor het grafiet gaat schilferen, maar de binnenste lagen zijn ongelooflijk sterk. De koolstofatomen...'

'Dat hoef je me allemaal niet te vertellen. Zeg maar gewoon waar het op neerkomt, Travis.'

'Er is een groep Russische wetenschappers die wordt gefinancierd door de plaatselijke maffia. Die lui hebben het klaargespeeld om perfecte diamanten te maken die niet te onderscheiden zijn van diamanten die uit de grond worden gedolven.'

'Dat is onmogelijk. Er moeten proeven bestaan die het verschil kunnen aanduiden.'

'De diamantindustrie heeft één proef ontwikkeld om de tekortkomingen aan te tonen die werden veroorzaakt door het stikstofgehalte in de synthetische stenen. De resterende weerschijn was onmiskenbaar.'

'Maar de Russen hebben dat probleem inmiddels opgelost?'

Travis knikte. 'Inderdaad, en nu loopt het de diamantconsortiums dun door de broek. Ik kreeg het verhaal te horen van een van mijn bronnen en besloot naar Rusland te gaan om te zien of er misschien iets voor mij te halen viel. Ik had er een week of zes gezeten toen er precies op het juiste moment een ontploffing plaatsvond in het lab. Het hele instrumentarium vloog met wetenschappers en al de lucht in.'

'Maar jij hebt het er kennelijk levend afgebracht en slaagde erin weg te komen,' zei Galen. 'Met je zakken vol diamanten, neem ik aan?'

'En een computerschijfje met het fabricageproces.'

Galen grinnikte. 'Ik dacht dat je alleen maar bij smokkelpraktijken betrokken was. Dit is veel interessanter. En wie vertegenwoordigt Karlstadt?'

'Hij knapt het vuile werk op voor een Zuid-Afrikaans diamantconsortium. Natuurlijk willen die niet dat de diamanten ergens opduiken. Als dat wel het geval was, zou de bodem uit de markt vallen. Dan weet niemand meer of de diamanten die ze kopen echt zijn of afkomstig uit een lab. De prijzen zouden kelderen, omdat het geen zeldzame goederen meer zouden zijn. Het zou een regelrechte ramp betekenen voor de hele diamantindustrie.'

'De Russen kunnen best een nieuw lab gaan bouwen.'

'Ik ben ervan overtuigd dat ze daar al druk mee bezig zijn, maar dat zal tijd kosten. Ondertussen kan Karlstadt met ze om de tafel gaan zitten of geweld gebruiken om ervoor te zorgen dat de Russen hun pogingen staken. Maar momenteel vormen alleen de diamanten en het procédé een gevaar voor hem.'

'Het gevaar voor die Zuid-Afrikanen van jou laat me koud,' zei Melissa. 'Het enige dat me interesseert, is dat je geen geld hebt om inlichtingen te kopen.'

'Ik heb wel wat op een Zwitserse bankrekening staan, maar dat soort rekeningen kan door de cia in de gaten gehouden worden.'

Melissa keek Galen aan. 'Kun jij aan geld komen?'

'Niet genoeg. Ik kan wel wat bronnen aanboren, maar Deschamps is een gevaarlijke klant en dat soort bronnen geeft meestal niet thuis als iedereen je als opgejaagd wild beschouwt.'

'Dan moet Andreas over de brug komen.' Ze stond op en zette haar kop op het bijzettafeltje. 'We moeten iets vinden waarover we kunnen onderhandelen.'

'Heb je een voorstel?'

'We geven hem wat hij wil.'

'Cassie?' vroeg Travis. 'En die nachtmerries dan? In haar huidige toestand kunnen we haar niet terugsturen.'

'Dan zullen we hem een Cassie moeten geven die bijna genezen is.' Haar ogen dwaalden naar de deur van de slaapkamer. 'Jessica heeft tegen me gezegd dat ik haar moest helpen. Ze bedoelde waarschijnlijk dat ik haar tegen Deschamps in bescherming moest nemen, maar Jessica stierf bij een poging om Cassie terug te brengen. Een van de laatste dingen die ze tegen me zei, was dat Cassie op het punt had gestaan terug te komen.' Ze knipperde met haar ogen om haar tranen te bedwingen. 'Ze was zo blij dat Cassie... O shit.' Ze was even stil voordat ze in staat was verder te praten. 'Cassie komt terug. Daar zal ik persoonlijk voor zorgen. En de kans bestaat dat we ook nog een manier vinden om Deschamps te grazen te nemen als we succes hebben.'

'Dat lijkt me wel erg vergezocht,' zei Travis.

'Ik krijg het wel voor elkaar.' Ze liep naar de slaapkamer. 'Jij hoeft er alleen maar voor te zorgen dat ik geen last heb van Karlstadt en de rest van al dat gehannes waar jij bij betrokken bent.'

'Ik zal mijn best doen.'

'O, en ik wil ook sleutels hebben van die nieuwe bus.'

'Is dat echt nodig?'

'Zeker weten, verdomme. Cassie zal me behoorlijk aan banden leggen, maar ik wil me niet in alle opzichten een gevangene voelen.'

'Ik zal er vandaag sleutels bij laten maken. Galen laat een van zijn jongens ook een wat kleinere auto ophalen. Ik zal zorgen dat je daar ook de sleutels van krijgt.'

'Bedankt.'

'Hoe groot is de kans dat ze in staat is om Cassie te helpen?' vroeg Galen aan Travis toen de deur achter haar dichtviel. 'Volgens mij ligt dat kind bijna in coma.'

'Ik weet het niet. Ze staat wel op een bepaalde manier... in contact met haar.'

'Maar niet als ze wakker is.'

Travis schudde zijn hoofd. 'Jessica had het gevoel dat ze reageerde. Ik zei al, het is erg vergezocht. Toch is het waarschijnlijk maar goed dat Melissa zich helemaal op Cassie moet concentreren. Dat is een stuk veiliger dan achter haar aan te moeten terwijl ze half Europa afkamt op zoek naar Deschamps.'

'En op die manier heb jij je handen vrij om een overeenkomst met Karlstadt te sluiten.'

'Ja.' Hij zweeg even. 'En bovendien heb jij dan de tijd om voor mij achter een ander stukje van de puzzel aan te gaan.'

'Waar heb je het over?'

'De weduwe van Henri Claron, Danielle. Die wordt vermist sinds de avond dat Claron werd vermoord. Ze is in hetzelfde dorp opgegroeid als Cassies kindermeisje en de kans bestaat dat ze Deschamps niet alleen kende, maar ook iets meer van hem weet. Als we haar te pakken kunnen krijgen, hebben we misschien Andreas of iemand anders niet eens nodig.'

'Denk je dan dat ze nog in leven is?'

Travis haalde zijn schouders op. 'Die kans bestaat. Haar lichaam is nooit gevonden, dus misschien heeft ze mazzel gehad.'

'En dan zouden wij ook mazzel hebben.' Galen draaide zich om.

'Ik ga meteen op zoek.'

'Cassie?' fluisterde Melissa terwijl ze op het kind neerkeek. 'Ik weet dat je niet slaapt. Geef eens antwoord.'

Geen reactie.

Melissa had niet anders verwacht, maar ze had zich toch verplicht gevoeld om Jessica's aanpak te proberen. Jessica was de stem geweest die haar opdracht had gegeven om de ophaalbrug neer te laten. Melissa was de guerrilla geweest die achter de vijandelijke linies was gedropt. Cassie was eraan gewend geraakt dat ze met hen allebei te maken kreeg.

Maar Jessica met haar lieve stem en haar verlokkende woordjes was er niet meer, dus moest Melissa haar plaats innemen. Goeie genade, hoe moest ze dat aanpakken? Dat speelde ze nooit klaar. Zij en Jessica verschilden als dag en nacht van elkaar. Bovendien was ze er niet van overtuigd dat de voorzichtige aanpak van Jessica de juiste manier was om Cassie terug te brengen. Het kind was sterk, misschien nog wel sterker dan Melissa op die leeftijd was geweest. Ze had zich vrijwillig van de wereld afgesloten en ze zou niet gemakkelijk te overtuigen zijn. Misschien als ze genoeg tijd hadden... Maar dat was niet het geval. Melissa moest haar eigen instinct volgen en dat toonde haar niet de gemakkelijkste weg. Arme Cassie.

'Ik kom zo terug. Je kunt nog even verstoppertje blijven spelen tot ik onder de douche ben geweest en mijn tanden heb gepoetst.'

Ze liep naar de badkamer. 'Maar daarna gaan we met elkaar praten, Cassie.'

Het kostte Melissa twee uur om de hinderpalen uit de weg te ruimen die Cassie had opgericht.

'Het werd hoog tijd dat je te voorschijn kwam,' zei Melissa. 'En waarom ben je nog dieper weggekropen? Het was daar zo donker dat ik je bijna niet kon vinden.'

'Ik wilde niet dat je me zou vinden.'

Dat was een slecht teken. 'Waarom niet?'

'Je bent ineens... heel anders. Je geeft me zo'n raar gevoel.'

'Ik ben ook anders. Maar dat wil niet zeggen dat ik je vriendin niet meer ben. Mensen veranderen wel vaker.'

'Hier niet.' Ze zweeg even. 'Waarom ben je veranderd?'

'Ze hebben me mijn beste vriendin afgepakt.'

'Dat zou hier nooit gebeurd zijn.'

'Jawel. Het is gebeurd omdat jij hier zat.' Opzettelijk voegde ze eraan toe: 'Dus gedeeltelijk is het ook jouw schuld, Cassie.'

'Nee. Ik heb niks gedaan.'

'Jij verstopt je en doet je ogen dicht.'

'Ik ben bang.'

'We zijn allemaal bang. Je moet tegen je angst vechten... anders zul je nog meer mensen moeten missen.'

Stilte.

'Jessica was jouw beste vriendin, hè? Is zij... er niet meer?'

'Nee.'

'Dat dacht ik al. Ik heb haar gemist.'

'Ik ook.'

'Hebben de monsters haar te pakken gekregen?'

'Ja.'

'Dat is mijn schuld niet.' Stilte. 'Nee, hè?'

'We hebben niet hard genoeg tegen hen gevochten.'

'Ze zijn veel te sterk.'

'Ze zijn helemaal niet te sterk. Ze zullen verdwijnen als jij het tegen hen opneemt.'

'Dat doe ik niet. Dan schieten ze me overhoop, net als ze met Jeanne hebben gedaan.'

'Ik blijf bij je om ervoor te zorgen dat ze dat niet doen.'

'Ik doe het niet.' Weerstand. 'Ik ga nog verder weg...'

'Dan kom ik achter je aan. Ik vind je heus wel en dan breng ik je weer terug. Ik kan het nu al doen, of je nu wakker bent of slaapt.'

'Waarom doe je zo naar tegen me?'

'Je moet terugkomen. Dat was wat Jessica het liefst van alles wilde. Ze wilde dat jij weer terug zou komen in de wereld en niet meer bang zou zijn.'

'Ik moet wel bang zijn. De monsters...'

Melissa vroeg zich vermoeid af wat ze daartegen in kon brengen. Niemand wist beter dan zij dat er echte monsters op Cassie wachtten. 'Je bent nu veel banger dan je zult zijn als je het tegen hen opneemt. Ik beloof je dat we samen tegen hen zullen vechten. Ik ben je vriendin, Cassie.'

'Ik dacht ook dat Jeanne mijn vriendin was.' Verraad. Wantrouwen. Vijandigheid.

'Zij hield je voor de gek. Ik niet. Volgens mij weet je dat best.'

'Niet waar!' Paniek. Doodsangst. 'Je wilt de monsters in de tunnel laten.'

'Ze kunnen helemaal niet in de tunnel komen. Je verzint ze gewoon, zodat je een excuus hebt om daar te blijven zitten. Als je het tegen hen opneemt, gaan ze in lucht op.'

'Nee, ze komen achter me aan...'

'Nu niet meer. Travis en ik hebben hen tegengehouden.' Ze zweeg even. 'En in de buitenwereld heeft de Winddanser hen tegengehouden. Voelde je dat niet toen je naar hem keek? Je was zo blij. Je was heel even buiten en je wist toch dat je veilig was.'

'Ik vind hem wel weer terug.'

'Niet in de tunnel. Hij heeft geen enkele reden om de tunnel in te gaan. Hij is niet bang en hij wil dat jij ook niet bang meer bent.'

'Hoe weet je dat nou? Hij heeft me weggebracht.'

'Omdat je een tijdje weg moest tot je weer sterk genoeg was om terug te komen en het tegen de monsters op te nemen.'

'Ik ben nog niet sterk genoeg.'

'Ja, dat ben je wel. Denk er maar over na. Jessica heeft me verteld dat je vroeger altijd verhalen verzon over de Winddanser. Toen was je toch ook niet bang?'

'Dat waren gewoon verhaaltjes.'

'Maar gingen die niet over je plicht doen en brave mensen redden en slechte mensen straffen?'

'Dat zou kunnen.'

'Nou, daar gaat het hele leven ook over. Dat heeft niets te maken met in een tunnel wegkruipen. Denk daar maar eens over na.'

'Daar wil ik niet over nadenken. Ik ben bang en ik kom er niet uit. Ik ga nog verder naar binnen, zodat de monsters me niets kunnen doen.'

'Je vriend de Winddanser wil niet dat je nog verder naar binnen gaat. Hij was helemaal niet op de plek waar jij hem zocht. Is het weleens bij je opgekomen dat hij altijd heeft gewild dat je weer terugkwam uit de tunnel? Hij weet dat het nu hoog tijd is dat je te voorschijn komt, ook al snap je dat zelf niet.'

'Je jokt.'

'Er zijn geen monsters in de tunnel. Je blijft daar gewoon zitten tot je het weer op kunt brengen om eruit te komen en samen met ons tegen de slechte mensen te vechten. Samen met je mama en papa en met Travis en mij. We zitten allemaal op je te wachten. We hebben je nodig.'

'Nee.'

'Dat is de waarheid. We hebben je nodig. Ik ga nu weg, maar ik kom weer terug.'

'Ik wil je niet zien.'

Arm kind. Melissa kon het haar niet kwalijk nemen dat ze boos werd of in paniek raakte. Ze had de veilige cocon waarin Jessica haar had verpakt weggerukt en tegen haar gezegd dat ze zich als een soldaat moest gedragen in plaats van als een slachtoffer. Dat was zware kost voor een zevenjarige.

En wat als Melissa's aanpak fout was? Wat als ze Cassie ernstige schade toe zou brengen?

'Ik haat je.'

'Nu wel. Maar je haat de monsters en wat ze van je hebben gemaakt nog veel meer.'

'Jij maakt me juist bang.'

'Omdat ik je heb verteld dat het je plicht is om naar buiten te komen? Heb je nooit gewild dat die verhaaltjes die je verzon ook echt waar zouden zijn? Als je onrecht ziet, moet je dat bestrijden. Maar het is lang niet zo gemakkelijk om in het echte leven je plicht te doen.'

'Ga weg.'

'Ik ga al. Maar ik kom gauw weer terug, Cassie...'