22

Een paar uur later ging de slaapkamerdeur van Travis open. Hij spande zijn spieren.

'Ik ben het maar,' zei Melissa.

'Maar?' Hij richtte zich op een elleboog op. 'Wat doe je hier?'

'Ik wil bij jou zijn.'

'Wil je over je ouders praten?'

'Nu niet.'

'Over Deschamps?'

'Ik heb geen behoefte aan een psychiater, Travis.' Ze kwam naar hem toe. 'Daar gaat het helemaal niet om.'

Hij bleef doodstil liggen. 'Waar gaat het verdorie dan wel om?'

'Wat denk je?'

'Het lijkt me beter dat je me dat heel duidelijk uitlegt.'

'O, je wilt dat ik duidelijk ben?' Ze moest even ophouden om haar stem weer in bedwang te krijgen. 'Goed, dan zal ik heel duidelijk zijn.' Ze bleef naast het bed staan. 'Ik ga me uitkleden. Ik zie dat jij al naakt bent, dus dat komt goed uit.' Ze trok haar nachtpon over haar hoofd en liet hem op de grond vallen. 'Nu stap ik bij je in bed. En dan wil ik dat je je te buiten gaat aan alle seksuele spelletjes die je kent of waar je weleens van gehoord hebt.' Ze sloeg de dekens terug. 'Is dat duidelijk genoeg?'

Hij was even stil en toen hij begon te praten was zijn stem onvast. 'Ik kan er geen speld tussen krijgen. Maar je hebt vannacht een hoop te verwerken gekregen. Weet je zeker dat je in staat bent om te beoordelen of...'

'O, lieve hemel nog aan toe. Natuurlijk weet ik dat zeker. Hou op met dat gezeur. Denk je dat dit gemakkelijk voor me is? Ik ben heus geen preutse mien, maar...'

'Ssst.' Hij stak zijn hand uit en voelde voorzichtig tussen haar benen. 'Nu geloof ik je. Christus, wat ga je snel.'

'Als jij dat maar niet doet.' Haar stem trilde toen ze zich tegen hem aan drukte. 'Ik wil dat dit een hele tijd gaat duren...'

'Dat doe je ontzettend fijn.' Melissa ging verliggen en kroop meteen weer tegen hem aan. 'Voor iemand die liever overal buiten blijft, weet je opvallend goed van wanten als je eenmaal binnen bent.'

'Als je me had gewaarschuwd dat je van plan was om me te verleiden, had ik vooraf wat originelere dingen kunnen bedenken.'

'Ik hou meer van spontane invallen. Bovendien wist ik dat niet. Ik was pas zeker van mezelf toen je ophield met protesteren en me aanraakte.' Ze liet haar lippen over zijn borst glijden. 'Toen wist ik dat ik de juiste keus had gemaakt.'

'Het was absoluut de juiste keus.' Zijn hand woelde door haar haar. 'En ik ben blij dat je niet op dat moment alsnog besloot dat het toch niet de juiste man op de juiste tijd was.'

'Zo gemeen ben ik niet. Ik zou je dit echt niet door de neus hebben geboord.' Ze grinnikte. 'En mezelf ook niet. Ik kijk er echt van op dat jij zo'n ondeugende man blijkt te zijn, Michael Travis.'

'Ik wilde je graag een plezier doen. Je vroeg zelf om alle seksuele spelletjes.'

'Ik geloof dat we die inderdaad hebben afgewerkt.'

'Welnee, we zijn nog niet eens begonnen.' Hij pakte haar hand en zoog op haar wijsvinger. 'Of wel soms?'

Ze had plotseling weer het gevoel dat de vlammen haar uitsloegen. Jezus, wat was hij goed. Bij zijn manier van neuken viel alles wat ze eerder op dat gebied had meegemaakt in het niet. Zo intiem, zo constant brandend van genot, zo hypersensueel. 'Misschien niet.' Ze kroop nog iets dichter tegen hem aan. 'Laat maar eens zien...'

De zon stond hoog aan de hemel toen ze de veranda op kwamen lopen.

'Daarginds zit Galen, boven op dat duin.' Melissa zwaaide terug toen hij lui naar haar woof en keek toe hoe hij zich uitrekte, gaapte en weer languit in het zand ging liggen. 'Hij ziet er zo ontspannen uit, helemaal van de wereld weg zoals hij daar naar die boten zit te kijken. Dit is de eerste keer sinds we hier zijn dat ik hem zie luieren. Hij is altijd zo druk bezig, met koken, telefoneren en de hele wereld naar z'n hand te zetten.'

Travis keek net als zij eerst naar Galen en vestigde vervolgens zijn blik op de twee schepen die voor de kust voor anker lagen. 'Het hele universum. Maar misschien heeft hij meer tact dan jij denkt. Hij wil ons gewoon niet voor de voeten lopen. Bepaalde dingen begrijpt hij gewoon.'

'Wat voor dingen?' Ze keek hem even aan. Zijn haar was verward, zijn overhemd was smoezelig en die uitdrukking op zijn gezicht... Ze wendde haar ogen af. Ze had gedacht dat ze er genoeg van had, maar eigenlijk... 'Wat begrijpt Galen dan zo goed van ons?' Ze lachte. 'Denkt hij volgens jou dat ik je heb verleid om mijn zin te krijgen?'

'Zo dom is hij niet.' Hij bleef strak voor zich uitkijken. 'Maar zou je mij alsjeblieft willen uitleggen waarom ik ineens in de prijzen viel?'

'Omdat ik het wilde,' zei ze simpel.

'Zo eenvoudig ligt dat niet.'

'Wel waar. Ik was degene die er moeilijk over deed en zo ben ik helemaal niet. Je moet van elke minuut van het leven met volle teugen genieten. Ik verlangde naar je, maar daar wilde ik niet aan toegeven. Maar gisteravond heeft me echt de stuipen op het lijf gejaagd. Ik dacht dat het met me gedaan was en daarna was ik bang dat jij dood zou gaan. Daardoor kreeg ik op de een of andere manier mijn gezond verstand terug. Ik voel... iets voor je.'

'Wat?'

'Dat weet ik niet. Af en toe heb ik het gevoel dat ik je door en door ken en dat... intimideerde me.'

'Dat heb je goed weten te verbergen.'

'Wat is er? Heb ik je beledigd? Ik probeerde alleen maar eerlijk te zijn.'

'O, dat was je ook. Ik kan best begrijpen waarom je je verzette tegen het idee dat je iets voor mij zou voelen. Wij behoren tot twee volkomen verschillende werelden.'

'En jij wilt absoluut geen verplichtingen hebben.'

Hij zei niets.

Ze glimlachte. 'Maar aan mij zit je toch mooi vast. Want ik kan mensen aan wie ik gehecht ben geraakt niet zomaar loslaten. Dus of je het nu leuk vindt of niet, je zit met mij opgescheept.'

'O ja?'

'Wees maar niet bang. Je kunt op verschillende manieren een band met iemand hebben. Vriendschap hoort daar ook bij. En daar hoef je je niet ongerust over te maken.'

'Ik geloof dat ik me een beetje begin te ergeren aan jouw oordeel over mijn karakter.'

'Dat spijt me,' zei ze vermoeid. 'Ik denk dat ik gewoon probeer om zelf met de hele toestand in het reine te komen. Ik schrok er bijna van dat ik zoveel om je gaf. Ik wil niet dat er iets met je gebeurt. Dat zou me heel...'

'... triest maken?'

God, ze wou dat het waar was. Maar ze had het gevoel dat ze in een diepe afgrond zou vallen als ze niet uitkeek, dus reageerde ze voorzichtig. 'Zo zou je het ook kunnen zeggen.' Ze veranderde van onderwerp. 'Wat gaan we nu doen? We hebben geen enkel aanknopingspunt meer. Denk je dat Deschamps...'

Hij ontplofte bijna. 'Christus, je bent bijna vermoord toen je gisteravond achter Deschamps aanging. Waarom geef je het niet op?

En hou verdomme op met dat verstoppertje spelen.' Hij pakte haar bij haar schouders en schudde haar. 'Luister naar me.'

'Ik luister.'

'Maar je trekt je er niets van aan. Je loopt voor me weg.'

'Ik loop helemaal niet weg.' Hun blikken kruisten elkaar. 'Wil je terug naar de slaapkamer om weer te gaan vrijen?'

'Nee, dat wil ik niet. O shit, natuurlijk wil ik dat wel. Maar ik laat me niet door jou gebruiken om... Ach barst, hoe kom ik daar nou bij?'

'Ik heb je niet gebruikt. Ik heb je alleen in mijn genot laten delen. Of niet soms?'

Hij staarde haar aan en knikte langzaam. 'Jezus, wat ben jij voor vrouw, Melissa?'

Een vrouw die van je zou kunnen houden.

O god, waarom schoot dat antwoord nou ineens door haar hoofd? Maar net zoals je op verschillende manieren een band met iemand kon hebben, kon je ook op verschillende manieren van iemand houden. Daar kwam ze vast wel uit. Ze glimlachte gedwongen. 'Dat zou je inmiddels moeten weten. Ik ben gemakkelijk te doorzien.'

'Om de dooie dood niet.'

Ze wendde zich af om weer naar binnen te gaan. 'Vergeleken bij jou ben ik zo doorzichtig als glas. Ik heb honger. Heb je zin in een ontbijt?'

'Nee, ik ga een eindje lopen. Ik zie je straks wel.'

Ze keek hem na toen hij naar Galen toe liep. Ze had hem uit zijn evenwicht gebracht. Nou ja, daar kon ze niets aan doen. Ze was zo eerlijk mogelijk tegen hem geweest. Ze kon Deschamps niet uit haar hoofd zetten en ze was niet van plan om tegen Travis te liegen. Galen en Travis stonden met elkaar te praten. Snel. Gespannen. Hadden ze het over Deschamps? Dat zat er dik in. Als ze iets van plan waren, ging het weer buiten haar om. Maar daar zou ze zich niet bij neerleggen. Verdomme, nu gedroeg Travis zich helemaal alsof hij haar beschermengel was. Misschien was gisteravond toch een vergissing geweest.

Nee, genot was nooit een vergissing. Ze moest gewoon een oplossing vinden voor al die problemen. Galen kwam weer naar het huisje toe. Hij glimlachte toen hij de verandatrap op liep. 'Travis zegt dat je honger hebt. Wat wil je als ontbijt?'

'Ik kan het zelf wel klaarmaken.'

'Nee, hoor, dat is allemaal bij de prijs inbegrepen.' Hij duwde de hordeur open. 'En ik heb het idee dat je na gisteravond wel wat rust kunt gebruiken.'

Ze stond te knipperen met haar ogen.

Hij schoot in de lach. 'Oei. Nee, ik had het over die klap op je hoofd.'

Ze wierp een blik op Travis die nog steeds op het strand stond.

'Komt hij ook?'

'Niet meteen. Hij zei dat hij even alleen wilde zijn. Pannenkoeken? Eieren met spek?'

Ze keek Travis na terwijl hij over het strand liep. Aan de behoedzame, ingehouden manier waarop hij zich bewoog, kon ze zien hoe gespannen hij was. Misschien kon ze met hem praten als hij terugkwam. Of misschien was het verstandiger om hem eerst een beetje af te laten koelen.

Ze draaide zich om naar Galen. 'Pannenkoeken. Ik dek de tafel wel.'

Travis keek achterom naar de veranda en zag Melissa naar binnen gaan. Christus, wat was ze koppig. En sterk en moedig en hartelijk. En zo intelligent en mooi dat ze hem...

De stuipen op het lijf joeg.

Ze wist niet van ophouden. Als ze na gisteravond niet ontmoedigd was, dan zou ze het nooit opgeven. Het was slechts een kwestie van tijd tot ze erachter kwam dat Deschamps op die boot in de baai kon zitten. Als ze gisteravond niet zo overstuur was geweest, had ze waarschijnlijk al veel eerder bedacht dat Deschamps achter hen aan zou komen. Hij twijfelde er geen moment aan dat Deschamps het nog steeds op haar gemunt had. Ze had hem de voet dwars gezet en bovendien was ze nu een getuige. Zijn maag draaide zich om.

Dat moest hij tot alle prijs voorkomen.

'Heb je zin in een spelletje poker?' vroeg Galen. 'Ik begin een beetje genoeg te krijgen van patience.'

Melissa liep weg bij het raam waar ze naar Travis op het strand had staan kijken. 'Nee, bedankt.'

'Je weet niet wat je mist.' Hij legde een koningin op een koning.

'Ik sta bekend als de slechtste speler van het continent. Het zou een fikse oppepper voor je ego kunnen zijn.'

Eigenlijk kon haar ego wel een oppepper gebruiken. Travis had haar de hele dag ontweken. Hij was de hele dag op het strand gebleven en alleen voor het avondeten binnengekomen. Het zou wel een natuurlijke reactie zijn. Afgezien van haar weigering om bij Deschamps uit de buurt te blijven, had ze hem onomwonden verteld dat ze niet van plan was om uit zijn leven te verdwijnen. Waarschijnlijk voelde Travis zich helemaal niet op zijn gemak. Nou ja, hij moest er maar aan wennen. Wat haar betrof, kon hij de hele nacht op het strand blijven. Ze ging niet op hem zitten wachten. 'Ik ga naar bed. Welterusten, Galen.'

Hij keek niet op. 'Welterusten.'

Cassie sliep en Melissa liep op haar tenen naar de badkamer om haar tanden te poetsen en haar gezicht te wassen. Maar het meisje werd toch wakker toen ze naast haar in bed kroop.

'Melissa?'

'Ssst. Ga maar weer slapen.'

'Doe ik ook. Ik heb zo'n slaap... Waarom is Michael hier?'

'Hij is niet hier.'

'Wel waar. Ik kan hem voelen. Hij is tegenwoordig bijna altijd bij je...'

Ze sliep alweer.

Hij is tegenwoordig bijna altijd bij je.

Melissa lag in het donker voor zich uit te kijken. Zou Cassie de nieuwe band die zich tussen hen had gevormd instinctief aanvoelen? Of dacht Melissa gewoon vaker aan Travis en had het kind dat opgepikt?

Maar Cassie vergiste zich. Michael was vanavond helemaal niet bij haar. Hij was ergens buiten op dat verdomde strand. En zij voelde zich alleen. Wat raar dat ze zich al alleen voelde nadat ze pas een nacht bij hem was geweest. Zou hij zich ook alleen voelen?

Verdomme, dat hoopte ze echt. Ze wilde niet de enige zijn die zich zo ellendig voelde. Maar hij was waarschijnlijk zo gelukkig als een hond met twee staarten. Mannen dachten niet half zoveel na over zichzelf en dat was eigenlijk hartstikke oneerlijk. Ze moest gewoon gaan slapen. Niet meer aan hem denken. Maar Jezus, ze was zo alleen...

'Monsters!'

Melissa werd met een schok wakker. Verdomme, ze had gedacht dat die nachtmerries verleden tijd waren. Maar het kind was doodsbang, daar kon geen twijfel over bestaan.

'Ze komen eraan. Waarom blijf je daar liggen? We moeten ze tegenhouden. '

'Daar hebben we het al eerder over gehad. Je weet best dat er geen monsters in de tunnel zitten, Cassie.'

'Monsters. Pistolen. Ze willen jou pakken.'

'Jou niet?' Dat was in ieder geval een vooruitgang. Cassie had zich tot op dat moment in haar nachtmerries alleen zelf bedreigd gevoeld.

'Ze willen mij niets doen. Sta op. Vlucht.'

'Ik laat jou niet alleen. Je hoeft je nergens druk over te maken. Die monsters bestaan alleen in je verbeel...'

De slaapkamerdeur vloog open.

Vier mannen. Pistolen.

'Nee!' Ze liet zich boven op Cassie vallen. 'Jullie mogen haar niets doen!'

'Melissa!' schreeuwde Cassie.