23

'Doe haar die handboeien af, Danley,' zei Andreas. 'En ik wil dat ze bij mij in de limo komt zitten.'

'Ik zou u niet aanraden om...'

'Ik denk dat ik haar wel aankan.' Hij klemde Cassie steviger in zijn armen. 'En ik betwijfel of ze een gevaar vormt voor mijn dochter. Je hebt me zelf verteld dat haar eerste reactie was om Cassie te beschermen.'

'Dat kan ook een slimme zet van haar zijn geweest om...'

'Zet haar in de auto, Danley.'

'Ja, meneer.' Met tegenzin maakte hij de handboeien los en deed het portier open.

Melissa stapte in de limousine.

'Er zit een schram op uw hals,' zei Andreas. 'Die bloedt een beetje. Pak maar een papieren zakdoekje uit de houder.' Hij wikkelde de deken vaster om Cassie heen. 'Het spijt me. Ik heb tegen ze gezegd dat ze u niet mochten verwonden.'

'Waarom?'

'Dat hoorde bij de overeenkomst.' Hij pakte zijn telefoon. 'Als u het niet erg vindt, bel ik eerst even mijn vrouw op.' Hij toetste het nummer in. 'Cassie is in veiligheid. Er kan haar niets meer gebeuren. Ja, dat weet ik zeker. Ze is ongedeerd. Ik hou ook van jou. Ik bel je straks nog wel.'

'Welke overeenkomst?' vroeg Melissa toen hij de verbinding verbroken had.

'Met Michael Travis. Hij heeft me gebeld en me verteld waar u en Cassie waren.'

Verraad. Dat zou eigenlijk niet zo'n schok voor haar moeten zijn. Dat had ze meteen moeten begrijpen toen Travis en Galen in geen velden of wegen te zien waren op het moment dat zij het huis uitgesleurd werd.

'Wat houdt die overeenkomst in?'

'Amnestie voor u. U mag niet vervolgd worden voor ontvoering of welke andere misdaad ook. U moet achtenveertig uur in hechtenis worden gehouden en dan op vrije voeten worden gesteld.'

'En voor Travis?'

'Hij is een intelligente vent. Hij weet dat ik bereid ben om hem te kelen. De overeenkomst betrof uitsluitend u. Hij was bijzonder overtuigend en ik had weinig keus toen hij me vertelde dat die Deschamps wist waar jullie zaten en ieder moment weer een poging kon doen om Cassie in handen te krijgen. Hij zei dat hij me op zou bellen vlak voordat hij met de Winddanser wegging en dat we het huis moesten bestormen voordat Deschamps de kans kreeg.'

En Deschamps had haar en Travis natuurlijk gevolgd naar het zomerhuisje, besefte ze vol afschuw. Mijn god, waarom had ze zelf niet begrepen hoe de vork in de steel zat? Als ze zich door haar verstand had laten leiden in plaats van door haar emoties had ze zelf ook kunnen bedenken wat voor Travis zonneklaar was geweest. Al die tijd die hij met Galen op het strand had doorgebracht... 'Hebben jullie de omgeving afgezocht?'

'Natuurlijk. Ik zou dolblij zijn geweest als we Travis of Deschamps te pakken hadden gekregen.'

'Deschamps is degene die u moet hebben. Hij heeft de overval op Vasaro beraamd.'

'Ik wil ze allebei in handen krijgen. Maar nadat Travis me belde, heb ik een rapport over Deschamps gekregen en die smeerlap is misschien nog net een graadje erger.'

'Hij is een monster. Vraag het maar aan Cassie.'

'Jammer genoeg wil ze geen antwoord geven.' Hij keek neer op zijn dochter. 'Is het waar dat Cassie geen nachtmerries meer heeft?'

Ze knikte. 'Het is nog vroeg dag, maar volgens mij is er een eind aan gekomen.'

'Ik ben blij met elk pluspuntje.' Hij keek weer naar zijn dochter.

'Die dag dat Cassie ontvoerd werd, had ik uw zuster wel kunnen vermoorden.'

Ze vertrok haar gezicht. 'Dat heeft iemand anders voor u gedaan.'

'Ik weet het.' Hij zweeg even. 'Ik heb haar lichaam terug laten brengen naar Virginia. Ik kon bijna niet geloven dat zij daar medeplichtig aan was.'

'Dat was ze ook niet. Maar op dat moment leek het beter voor Cassie om haar uit Juniper weg te halen.' Ze keek hem met opgeheven hoofd aan. 'En ze had gelijk. Het gaat veel beter met Cassie. Als ze in het huis was achtergebleven, was ze misschien voorgoed verloren geweest, of overleden aan een van die aanvallen van hysterie.'

'Moet ik daar dankbaar voor zijn?'

'Ja, verdikkeme.'

'Ze heeft Cassie in gevaar gebracht.'

'En ze heeft haar leven voor uw dochter gegeven.'

Hij was even stil. 'Precies zoals u bereid was om vandaag in dat zomerhuisje voor haar te sterven.'

'Bij mij was het puur instinct. Volgens mij was Jessica toch naar het museum gegaan om de Winddanser te zien, ook al had ze geweten dat het haar dood zou worden. Ze dacht dat het haar de kans zou geven om Cassie terug te brengen. En het was haar bijna gelukt.'

'Dat heeft Travis me ook verteld.' Hij keek weer naar Cassie.

'Was ze er dichtbij?'

'Heel dichtbij.'

'Ze heeft me gevraagd om met Cassie terug te gaan naar Vasaro. Maar dat wilde ik niet.'

'U had het wel moeten doen.'

'Achteraf bekeken, ja. Maar u zult wel blij zijn om te horen dat uw zuster toch haar zin krijgt.'

'Wat?'

'We zijn op weg daarnaar toe. We blijven er twee dagen en u zult mijn gast zijn.'

'Waarom?'

'Dat is het beste voor Cassie, dat heb u me zelf toch net verteld?'

Ze keek hem nadenkend aan. 'Maar waarom nu? Ik had verwacht dat u haar meteen terug zou brengen naar haar moeder in de Verenigde Staten.'

'Ik moet hier nog een paar dagen blijven en ik ben niet van plan om haar uit het oog te verliezen. Ik durf het niet meer aan anderen over te laten om ervoor te zorgen dat ze veilig is. Dat begrijpt u vast wel.'

'Ja.' Maar hij had haar niet alles verteld. 'U had dit kennelijk allemaal al geregeld voordat...'

'Geen standbeeld, meneer de president.' Danley had het portier weer opengetrokken. 'We hebben het huis binnenstebuiten gekeerd.'

'Ik had ook niet verwacht dat het hier zou zijn. Ik wilde alleen zeker weten dat Travis het bij zich had. Zeg maar tegen de chauffeur dat we kunnen vertrekken.'

'Als u op zoek bent naar de Winddanser,' zei Melissa toen de auto zich in beweging zette, 'dan moet ik u vertellen dat Travis het standbeeld niet eens mee wilde nemen uit het museum. Hij zei dat u hemel en aarde zou bewegen om het terug te krijgen. Ik heb hem gedwongen het wel te doen.'

'Waarom?'

'Deschamps had net mijn zuster vermoord en hij wilde dat standbeeld hebben. Ik was van plan om het als lokaas te gebruiken.'

'Dan heeft Travis zich inmiddels kennelijk tot uw standpunt bekeerd,' zei hij grimmig. 'Hou alsjeblieft op met die pogingen om hem te verdedigen. Hij heeft veel ernstiger misdrijven op zijn geweten dan de diefstal van de Winddanser.'

'Hij heeft Cassie niets misdaan.'

'Hij heeft haar in gevaar gebracht. En ik zal ervoor zorgen dat hij daarvoor gestraft wordt,' voegde hij er kil aan toe. Ze leunde vermoeid achterover in haar stoel. Waarom probeerde ze Travis te redden terwijl ze zo boos op hem was? Hij had haar bij de neus genomen en probeerde haar nu aan handen en voeten te binden. 'Goed, u doet maar wat u niet laten kunt. Maar u kunt daar beter niet over praten waar Cassie bij is. Hij is nog steeds haar held.'

Hij fronste. 'Denkt u dan dat ze nu wakker is?'

'Dat weet ik zeker. Ze ligt te luisteren naar wat we zeggen.'

'Hoe weet u dat?'

Het was duidelijk dat Travis Andreas niets had verteld over de band tussen Melissa en Cassie en dat was zij ook niet van plan. Ze moest absoluut geloofwaardig overkomen en ze schoot er niets mee op als hij dacht dat er een steekje aan haar los was. 'Sinds ons vertrek van Juniper ben ik vrijwel onafgebroken bij haar geweest. Ik kan het merken.'

Hij streelde Cassies wang en zijn stem werd fluweelzacht. 'Ik hou van je, lieverd. Nog heel even, dan breng ik je weer naar huis. Vind je dat niet fijn? Wil je niets tegen me zeggen? Nee? Dat geeft niet. Straks misschien.' Hij schraapte zijn keel toen hij Melissa weer aankeek. 'Maar u bent er wel in geslaagd om haar aan de praat te krijgen?'

Ze fronste. 'Hoe komt u daarbij? Nee, zover zijn we nog niet.'

'Danley zei dat ze uw naam schreeuwde.'

Ze zette grote ogen op. 'Echt waar? Heeft ze mijn naam gezégd?'

'Geschreeuwd zelfs.'

'Goddank.' Ze voelde de tranen in haar ogen prikken. 'Misschien moet ik dan toch niet zo kwaad zijn op Travis. Het had nog weken kunnen duren voor we dat punt bereikt hadden als Cassie niet zo bang was geweest.' Opzettelijk voegde ze eraan toe: 'En dat geldt eigenlijk ook voor u.'

'Daar zal ik nog weleens over nadenken... later.'

Nu ze hem gewaarschuwd had, was hij niet van plan om zijn Cassie overstuur te maken. Maar dat wilde nog niet zeggen dat hij zijn hand over zijn hart had gestreken. Andreas was moeilijk te doorzien en ze was zich ervan bewust dat er onder de oppervlakte nog veel meer meespeelde, zowel bij hem als bij de hele toestand. Nou ja, als ze dat allemaal boven water wilde krijgen, kon ze beter meteen beginnen. Er was meer aan de hand dan Andreas had verteld. Eén ding dat hij zich had laten ontvallen had haar al een beetje argwanend gemaakt. Daar moest ze zich het eerst op concentreren. Waarom gingen ze naar Vasaro?

Vanuit de helikopter van Travis leken de limousine en de overheidsauto's op een enorme slang terwijl ze over de kronkelende snelweg naar Vasaro reden.

Galen floot zacht. 'Andreas heeft genoeg vuurkracht bij zich voor een bataljon.'

'Hij wil ten koste van alles voorkomen dat Cassie opnieuw bij hem weggehaald wordt.' Zijn ogen dwaalden naar een schip in de haven dat het anker had gelicht en zich in beweging zette.

'Daar gaat Deschamps. Die zit nu waarschijnlijk te knarsetanden omdat hij niet naar het huis is gegaan om het standbeeld in te pikken toen hij de kans had.' Hij stak zijn middelvinger naar hem op. 'De ballen, klootzak.'

'Ben je zover?'

Travis knikte en keek naar de Winddanser die naast zijn voeten op de vloer stond. Hij had het beeld opzettelijk niet in een doos gedaan. Toen ze over het strand renden om in de helikopter te springen, had het gouden standbeeld de zonnestralen als een vuurtoren weerkaatst. Het stond als een paal boven water dat Deschamps het had gezien. 'Laten we maar maken dat we wegkomen.'

Melissa's eerste blik op Vasaro benam haar de adem. Golvende heuvels bedekt met een zee van bloemen en, lieve hemel, die geuren... Nu wist ze waarom Andreas het raampje open had gezet. De jasmijn rook zo verrukkelijk dat je er bijna duizelig van werd.

'Schitterend,' mompelde ze.

Andreas knikte. 'Cassie is er altijd dol op geweest. Ik had gehoopt dat het een reactie teweeg zou brengen.'

'Ze is een stijfkop.' De limousine reed de weg op naar een groot stenen huis dat niets voornaams had. Het leek precies op wat het was: een prachtige, ruime boerderij omringd door goed onderhouden bijgebouwen. Het was duidelijk dat de boerderij nog in bedrijf was, maar Melissa zag geen enkele arbeider. 'Heeft meneer Danley alle werknemers het terrein afgejaagd?'

'Caitlin Vasaro zou diep verontwaardigd zijn geweest als we dat hadden gedaan. Ze beschouwt haar werknemers als familieleden. We hebben tijdelijk onderdak voor hen gevonden in de omgeving.' De limousine was voor de voordeur tot stilstand gekomen.

'Dit huis zal nog beter bewaakt worden dan Fort Knox. Er kan Cassie niets meer overkomen.'

'Deschamps zwerft hier nog steeds rond. Zou het niet beter zijn om haar naar Washington te brengen?'

'Er is geen enkele reden waarom Deschamps het op mijn dochter zou hebben voorzien. Ik heb de Winddanser niet meer in mijn bezit.' Hij stapte uit de limousine en Melissa liep achter hem aan.

'Ik breng haar meteen naar haar kamer. Dat is de tweede deur boven aan de trap. Zoek maar een andere kamer voor uzelf uit.'

Hij wierp haar over zijn schouder een blik toe. 'In het huis mag u gaan en staan waar u wilt. Maar als u probeert van de veranda af te gaan, zult u worden tegengehouden.'

Ze knikte met haar ogen op de uitlopers van de bergen. Ze zag al tientallen mannen die zich verspreidden om een cordon te leggen rond de boerderij en de bijgebouwen. 'Als u me nodig hebt, roept u me maar. Cassie is inmiddels helemaal aan me gewend.'

'Ze zal u niet nodig hebben. Ik ervoor gezorgd dat er een dokter en een verpleegster in huis zijn. En ik blijf zelf zoveel mogelijk bij haar.' Hij trok een gezicht. 'Wie weet? Misschien gaat ze wel tegen me praten.'

'Dat hoop ik voor u.'

Hij keek peinzend naar haar gezicht. 'U meent het echt.'

'Ik weet dat u me niet gelooft, maar ik hou van haar.' Ze zweeg even. 'Ik ga iets te eten maken en dan breng ik het wel boven. Cassie en ik hebben allebei vandaag nog niets gehad. Dus als u een voorproever hebt of zoiets, stuurt u hem maar naar me toe. Waar is de keuken?'

'Aan het eind van de gang links.' Hij liep de trap op. 'En ik geloof dat ik u wel vertrouw. U hebt haar geen kwaad gedaan.'

In de grote boerenkeuken was alles te vinden wat ze nodig had en Melissa pakte een paar blikjes soep en wat groente om een salade te maken. Ze werkte eerst zelf een hapje naar binnen en liep daarna met een dienblad voor Andreas en Cassie naar boven. Een uur later stond ze aan het aanrecht de afwas te doen en keek door het raam naar de heuvels. Het moest fantastisch zijn om hier te wonen en altijd al die bloemen te zien. Wat een prachtige plek... Plotseling liep er een rilling over haar rug.

Wat een dodelijke plek.

Melissa bleef in de deuropening van Cassies kamer staan. 'Kan ik even op de gang met u praten?'

'Nu niet,' zei Andreas.

'Nu wel. Ik wil niet praten waar ze bij is, maar als het niet anders kan doe ik het wel.'

Hij wierp een blik op haar gezicht en keek toen naar Cassie. 'Vijf minuten.' Hij stond op en liep achter haar aan de kamer uit. 'U

ziet eruit als een geest. Wat is er aan de hand?'

'Vertelt u mij dat maar. Er gaat hier iets gebeuren. Wat?'

'Ik weet niet waar u het over hebt.'

'Dat weet u donders goed.' Ze balde haar vuisten. 'Er gaat iets gebeuren en u bent erbij betrokken.'

'Waarom zegt u dat?'

'Ik heb gelijk, hè?'

'U haalt u dingen in het hoofd. U en Cassie zijn hier volkomen veilig.'

Ze wist dat hij de waarheid sprak. 'Het gaat om Travis.'

Hij draaide zich om, maar voor hij weer in de kamer kon verdwijnen, greep ze hem bij de arm. 'Wat gaat er met Travis gebeuren?'

'Hij krijgt zijn verdiende loon.' Hij liep Cassies kamer in en trok de deur achter zich dicht.

Verdomde vent. Ze leunde met knikkende knieën tegen de muur. God, hij was keihard en volslagen meedogenloos. Hij zou haar niets vertellen. Hij zou het gewoon laten gebeuren... Nou, zij niet, maar als ze hier bleef staan en zich overgaf aan zelfbeklag zou ze het niet kunnen voorkomen. Ze richtte zich op en liep over de overloop naar de slaapkamer die ze had uitgekozen. Ze greep een gehaakte plaid op en sloeg die om haar schouders. Christus, wat had ze het koud. Ze ging met opgetrokken knieën in de vensterbank zitten en staarde naar de heuvels.

Wat een dodelijke plek.

De gedachte was uit het niets gekomen en ging gepaard met een visioen van Travis die viel, terwijl het bloed uit zijn borst stroomde. Zijn ogen waren langzaam glazig geworden, toen het leven uit hem wegebde.

Hij zou doodgaan.

Precies zoals Jessica was doodgegaan en die aardige oude man op de universiteit. Ze had het geen van beide keren kunnen voorkomen. En nu zou ze ook niet kunnen voorkomen dat Travis stierf. Je hebt het ook niet geprobeerd, had Travis gezegd. Het is gemakkelijker om het op het noodlot af te schuiven. Travis die stervend in elkaar zakte.

'Nee!' Ze weerde het beeld uit haar gedachten.

Lafaard. Misschien bevatte het wel iets dat haar kon helpen de stukjes van de puzzel in elkaar te passen. Ze dwong zichzelf om haar ogen te sluiten en het beeld weer op te roepen. Travis die in elkaar zakte...

Waar was hij ?

Travis die in elkaar zakte...

Hij was in een of ander gebouw of in een schuur en op de paal naast hem stond een ouderwetse lantaarn met een koperen deksel. Achter hem zag ze een tafel met allerlei vreemde bakken en op de hoek glinsterde iets van goud.

De Winddanser.

De angst sneed als een mes door haar heen.

Een plas bloed en ogen van smaragd die omlaag staarden... Nee, dat was Jessica. Dat hoefde niet nog eens te gebeuren. Ze kon het voorkomen.

Maar hoe moest ze dat doen als ze niet eens in staat was om de paniek te onderdrukken die haar verstand stil deed staan? Ze kon wel schreeuwen van frustratie. Het is niet éérlijk. Als je me dan toch iets laat zien, laat me dan ook genoeg zien om het te kunnen voorkomen. Travis die stervend in elkaar zakte.

Oké, barst maar, ik heb er genoeg van. Ik kom er toch wel achter. 16.30 uw

'Daar mag u niet naar binnen.' Danley versperde haar de weg toen Melissa de studeerkamer in wilde lopen. 'De president is aan het werk.'

'Ik wil hem spreken. Nu meteen, tenzij hij toevallig net opdracht geeft om Irak opnieuw binnen te vallen.'

'Hij heeft gezegd dat hij niet gestoord wilde worden.'

'Nu.'

'Als u niet weggaat, roep ik de...'

'Het is goed, Danley.' De deur was opengegaan en Andreas stond op de drempel. 'De dame kent kennelijk de betekenis van het woord "nee" niet.' Hij stapte opzij. 'Kom binnen, mevrouw Riley. Ik kan wel een paar minuutjes voor u vrijmaken.' Sarcastisch voegde hij eraan toe: 'Irak bezorgt me momenteel weinig hoofdbrekens. Maar u herinnert zich ongetwijfeld dat ik ook nog andere problemen heb.'

'Hoe zou ik dat kunnen vergeten.' Ze draaide zich met een ruk om en keek hem aan. 'Waar hebt u vanavond met Travis afgesproken?'

'Pardon?'

'Probeer me niet in de maling te nemen. U zou Cassie rechtstreeks naar huis hebben gebracht als u geen verdomd goeie reden had om hier te blijven. Dus ik heb me zitten afvragen welke reden dat zou zijn.'

Hij keek haar strak aan. 'En op welk antwoord bent u uitgekomen?'

'De Winddanser of Deschamps.' Ze zweeg even. 'Of allebei.'

'Het zou ook iets anders kunnen zijn dan privézaken.'

'Maar u bent hier alleen maar om privéredenen naar toe gekomen.'

'En die zijn inmiddels opgelost.'

'Nog niet helemaal. Zolang Deschamps nog op vrije voeten is, zou u nooit het idee hebben dat Cassie veilig is.' Ze haalde diep adem. 'En dat is precies wat Travis u heeft beloofd, hè? Toen hij u belde voordat hij in de helikopter stapte, heeft hij tegen u gezegd dat u naar Vasaro moest gaan, dan zou hij u daar ontmoeten om u in ruil voor amnestie het standbeeld terug te geven. Maar dat telefoontje was pure verlakkerij en alleen bestemd voor de oren van Deschamps. Want Travis had u al eerder gebeld, hè?

Toen heeft hij u gevraagd om akkoord te gaan met zijn voostel, dan zou hij Deschamps voor u uit de weg ruimen. Op die manier zou u alles krijgen wat u wilde.'

'O ja? Dat zijn alleen maar veronderstellingen.'

'Maar het is wel waar, hè? Hij heeft voor Vasaro gekozen omdat Deschamps er geen been in zou zien om hier een poging te wagen de Winddanser in handen te krijgen. Deschamps heeft dit huis en de omgeving grondig verkend voordat hij die ontvoering op touw zette. U schiet er toch niets bij in als u mij de waarheid vertelt?'

Hij bleef nog even stil en knikte toen langzaam met zijn hoofd.

'Travis heeft me gebeld nadat jullie in St. Ives die ontmoeting hadden met Deschamps en zei tegen me dat ik naar Cannes moest gaan om vast op de juiste plaats te zitten, dan zou hij later per e-mail weer contact met me opnemen.'

'Waar hebt u met Travis afgesproken?'

Hij schudde zijn hoofd. 'Niemand mag tussenbeide komen.'

'Dus u gaat niet naar hem toe?'

'Dat was ook niet afgesproken. Het was van het begin af aan de bedoeling om Deschamps in de val te lokken. Travis heeft me beloofd dat hij de Winddanser achter zou laten nadat hij Deschamps voor me uit de weg had geruimd.'

'Waar achterlaten?'

Andreas glimlachte. 'U bent erg vasthoudend.'

'En laat u Travis ontsnappen als hij Deschamps heeft gedood?'

'Daar hebben we het niet over gehad. Volgens mij weet hij heel goed dat hij op zichzelf is aangewezen als ik mijn eigendom terug heb. Hij is een intelligente man. Hij kan er best in slagen om weg te komen.'

'Maar zodra hij uit Vasaro weg is, slaat u toe.'

'Natuurlijk heb ik voldoende bewaking om er zeker van te zijn dat Deschamps niet kan ontsnappen als hij Travis vermoordt.'

Travis die stervend in elkaar zakte...

Het beeld veroorzaakte weer een golf van paniek. Toch moest ze rustig blijven. 'Maar u bent niet van plan om hulp te bieden als Travis dat nodig mocht hebben.' Ze liet haar tong over haar lippen glijden. 'Goeie genade, u hebt hier een heel leger tot uw beschikking. U kunt best iemand sturen om ervoor te zorgen dat Deschamps Travis geen kwaad doet.'

'Maar dan zou Deschamps misschien gewaarschuwd zijn en zich uit de voeten kunnen maken.'

'Dan hebt u in ieder geval uw standbeeld terug.'

Hij glimlachte. 'Daar ben ik niet tevreden mee.'

Daar was ze al bang voor. 'U wilt dat Travis gedood wordt. U beschouwt dit als een persoonlijke zaak en u wilt Danley of een van zijn mensen geen opdracht geven tussenbeide te komen. Want dat zou een inbreuk zijn op uw ethische beginselen als president. En u hoopt gewoon dat hij om het leven komt.'

Zijn glimlach verdween als sneeuw voor de zon. 'Hij heeft mijn dochter ontvoerd. Hij heeft haar leven in de waagschaal gesteld. Ze is dagenlang niet alleen binnen handbereik geweest van Deschamps maar van elke gek die wrok tegen mij koestert. Hij heeft het leven van mijn vrouw tot een hel gemaakt. Ze had het kind dat ze draagt kunnen verliezen. Als Deschamps en Travis elkaar zouden doden, beschouw ik dat als gerechtigheid. Goed, was dat alles? Ik moet weer aan het werk.'

Het had geen enkele zin, maar ze moest het toch proberen. 'Alstublieft. Stuur Danley of iemand anders naar hem toe om hem te helpen.'

'Hij moet zichzelf maar zien te redden. Misschien heeft hij geluk.'

'Dan zal hij sterven.'

'Tot ziens, mevrouw Riley.'

Ze haalde diep adem. 'Goed, vertel me dan alleen maar waar hij is, dan zal ik hem zelf wel helpen.'

'Niemand mag tussenbeide komen.'

'Zeg dat niet. Ik vraag niet veel.' Ze wreef over haar voorhoofd.

'Het moet vanavond gebeuren, want u hebt tegen me gezegd dat u me maar achtenveertig uur vast zou houden. En omdat u hem niet in de buurt van Cassie wilt hebben, moet hij ergens aan de grens van het terrein zijn. Hij zit in een of ander gebouw, hè?'

Hij trok zijn wenkbrauwen op. 'Goed geraden. Wilt u nu weten of het dierlijk, plantaardig of mineraal is?'

'Ik zal hem zelf wel vinden.'

'U bent in hechtenis genomen. Als u het huis verlaat, wordt u neergeschoten.'

'Dat denk ik niet. U bent een fatsoenlijk mens en u weet dat ik Cassie heb geholpen. U kunt me alleen maar tegenhouden door me te doden.' Haar mond vertrok. 'Maar misschien valt u in de prijzen en rekent Deschamps ook met mij af.'

'Het grondgebied van Vasaro is heel groot. U zult Travis nooit vinden.'

'Ik vind hem wel. U hoeft alleen maar tegen Danley te zeggen dat ze mij niet als doelwit bij een partijtje prijsschieten mogen gebruiken. Wilt u hem opdracht geven om mij een pistool te bezorgen?'

'U gaat wel heel erg ver.'

'Dat moet ik wel.' Ze probeerde tevergeefs de wanhoop in haar stem te onderdrukken. 'Travis verdient dit niet. Ja, hij heeft iets gedaan wat niet door de beugel kon, maar hij is een goed mens. U maakt een fout.'

Hij schudde zijn hoofd.

'En daar zult u spijt van krijgen.'

'In mijn positie moet ik vaker beslissingen nemen die ik betreur.'

'Maar in dit geval hoeft dat helemaal niet. Hij heeft Cassie al een keer het leven gered. Telt dat dan helemaal niet mee?' Ze besefte wanhopig dat ze hem niet om zou kunnen praten. 'Cassie beschouwt Travis als haar vriend. Zult u haar later kunnen vertellen wat u met hem gedaan hebt?'

Hij wachtte even voordat hij antwoord gaf. 'Het is duidelijk dat u genegenheid koestert voor Travis, maar ik zou er nog maar eens goed over nadenken als ik u was. Ik wil niet dat u iets overkomt. Bemoei u er niet mee, mevrouw Riley.'

'Barst maar. Dat doe ik wel.' Ze draaide zich om en liep langs Danley de gang in. Ze moest dat beven onder controle zien te krijgen. Per slot van rekening had ze toch al weinig hoop gekoesterd dat ze Andreas zover zou kunnen krijgen dat hij te hulp schoot. Als iemand haar kind in gevaar had gebracht, zou ze waarschijnlijk net zo bitter zijn geweest als hij. Ze hield zichzelf voor de mal. Ze had op een wonder gehoopt. Nou, dat wonder was niet geschied en ze moest het zelf zien op te knappen. Ze gooide de deur van de bibliotheek open. Ze kon niet zomaar in het wilde weg heel Vasaro af gaan zoeken. Er moest ergens een kaart van het grondgebied zijn, waar alle omringende gebouwen op waren aangegeven. Die moest ze alleen nog zien te vinden.

Lieve god, help me daar alsjeblieft bij.

Het duurde drie uur voordat Melissa de kaart had gevonden. Hij lag niet op een van de planken, maar zat in een archiefmap in een van de onderste laden van het bureau.

Ze vouwde de kaart haastig open op het bureau. Hij zag er vrij nieuw uit, dus alle gebouwen die momenteel op het terrein stonden, zouden er wel op aangegeven zijn. Shit.

Behalve de opstallen vlak om het huis waren er nog zeven bouwsels die verspreid over het terrein lagen. Die moesten op kilometers afstand van elkaar staan. De kans dat ze de juiste plek zou vinden was vrijwel nihil.

Ze keek even naar het raam. Lieve hemel, de zon ging al onder. Het zou zo donker zijn en dan zou het gebeuren. Verdomme, ze wist niet eens hoeveel tijd ze nog over had.

Ze liet zich in de bureaustoel vallen en sloeg haar handen voor haar ogen.