01.01 uur

De dubbelganger had de hele middag en avond door mijn hoofd gespookt. Nu was het donker, laat en lag ik nog steeds rusteloos te malen.

Plotseling bedacht ik iets. Stel je voor dat híj oom Rafe en Gabi had aangevallen? Natuurlijk had mijn oom dan gedacht dat ik het was. Dat verklaarde alles. Hij had zich gewoon vergist!

Dat wil zeggen: als mijn dubbelganger inderdaad écht was en geen hersenspinsel. En dan nog… Waarom zou hij in vredesnaam de familie van een jongen die op hem lijkt, willen uitmoorden?

Ik lachte om mijn idiote fantasieën. Oké, logisch nadenken, Cal. Hoe zat het met Rafe? Hij had een paar rare dingen uitgehaald. Hij had ons bijna laten verdrinken in Treachery Bay, hij had een envelop die aan mij was geadresseerd ingepikt en hij had gezegd dat ik hem had neergeschoten die middag in Richmond.

Wat me ook niet lekker zat, was dat hij steeds closer met mijn moeder leek te worden. En ik kon niet vergeten dat hij een privédetective had ingehuurd om me op te sporen. Voor hetzelfde geld was er nu, op dit moment, opnieuw iemand in opdracht van Rafe in de stad op zoek naar mij. Door mensen vragen te stellen, rond te hangen waar ik vroeger ook veel kwam of te praten met oude schoolvrienden… net zoals Roodhemd had gedaan op het busstation.

Opeens schoot het beeld door mijn hoofd van Rafe die mam tegenhield toen ze op de alarmbel wilde drukken.

01.20 uur

Ik voelde me eenzaam. Behalve Boges was er niemand die ik kon vertrouwen. En zelfs Boges was er de laatste tijd niet echt voor me geweest, al snapte ik wel hoe dat kwam. Even dacht ik aan Winter Frey, die het ene moment aan mijn kant scheen te staan, maar vlak daarna weer een verraadster leek. Ik had een aantal aardige mensen ontmoet: Lachlan Drysdale en Melba Snipe bijvoorbeeld. Zelfs Griff bleek achteraf wel te deugen. Ik vroeg me af hoe het ging met Paria, nog iemand die me geholpen had. Ik was bijna door het geld heen dat ik voor hem apart had willen houden.

Op sommige momenten was ik optimistisch en had ik zin om er tegenaan te gaan, het mysterie op te lossen. Maar op dagen als deze voelde ik me alleen maar beroerd. Ik miste mam en Gabi en pap. De tijd dat we een normaal gezin vormden, leek eeuwen geleden.