4

Zodra ze op de afdeling waren maakte Michael dat hij weg kwam. Eén keer had hij haar zijn gezicht laten zien, een blik die haar eigen aan flarden gescheurde gevoelens opnieuw openreet, want de grijze ogen hadden de tranen reeds ver achter zich gelaten, en stonden zo gekweld dat ze zichzelf graag opzij had gezet om hem iedere troost te geven die ze te geven had. Maar nee. Hij rende weg alsof hij niet snel genoeg uit haar buurt kon komen. Maar toen hij Benedict troosteloos op de rand van zijn bed zag zitten hield hij in en ging zitten.

Dat werd zuster Langtry teveel en ze ging - nu even kwaad als bezorgd - haar kantoor binnen. Iedereen was voor Michael kennelijk belangrijker dan zijzelf.

Toen Neil binnenkwam met een kopje thee en een bord boterhammen, kwam ze in de verleiding te zeggen dat hij weg moest gaan maar iets op zijn gezicht hield haar tegen. Geen kwetsbaarheid maar eerder het verlangen van dienst te zijn, te helpen, en dat mocht ze niet zomaar afwijzen.

'Eten en drinken,' zei hij. 'Dan voelt u zich beter.'

Ze was erg dankbaar voor de thee maar dacht dat ze het brood niet naar binnen zou kunnen krijgen. Toen ze echter haar tweede kopje thee op had lukte het haar ongeveer de helft op te eten en voelde zich inderdaad beter.

Neil ging op de bezoekersstoel zitten en bekeek haar aandachtig, terwijl hij piekerde over haar verdriet. Hij voelde zich gefrustreerd door zijn eigen onmacht, in verzet tegen de restricties die ze hun vriendschap had opgelegd. Wat ze voor Michael bereid was te geven en te doen gold niet voor hem en dat kon hij moeilijk verwerken want hij wist dat hij beter was dan Michael. Voor haar de beste, in elk opzicht. Hij had er zo'n idee van dat Michael dat vanmorgen ook begrepen had, zoal niet gisteren. Maar hoe kon hij haar overtuigen. Ze zou het niet eens willen horen.

Ze schoof het bord weg en hij begon te spreken. 'Het spijt me zo ontzettend dat uitgerekend u hem moest vinden. Het zal wel niet fraai geweest zijn.'

'Nee, fraai was het niet. Maar ik kan dat soort dingen wel aan.

Pieker er maar niet over.' Ze glimlachte tegen hem, niet beseffend dat ze eruit zag alsof ze door een privé hel waadde. 'Ik moet je nog bedanken omdat je mijn beslissing Michael van de afdeling te halen voor eigen rekening hebt genomen.'

Hij haalde zijn schouders op. 'Nou ja, het heeft geholpen, nietwaar? Laat de kolonel zich nu maar vastklampen aan zijn ideeën over het sterke geslacht. Als ik hem gezegd had dat ik dronken was en totaal onbekwaam, terwijl u alles goed in handen had, zou hij dat veel minder geloofwaardig hebben gevonden.'

Ze trok een grimas. 'Ja, dat is zo.'

'Weet u zeker dat u zich goed voelt, zusje?'

'O ja, uitstekend. Maar ik heb wel het gevoel dat ik beduveld ben.'

Hij trok zijn wenkbrauwen op. 'Beduveld? Wat een raar woord!'

'Voor mij niet. Wist je dat ik Michael mee had genomen naar mijn blok of was het gewoon een schot in het duister?'

'Logisch. Waar had u hem anders mee naar toe kunnen nemen? Ik wist vannacht al dat u Luce vanmorgen niet voor de officieren van gezondheid of de MP's wilde sleuren. U kon dus geen speculaties oproepen door Mike bijvoorbeeld op een andere afdeling onder te brengen.'

'Je bent heel scherpzinnig, Neil.'

'Ik geloof niet dat u beseft hóe scherpzinnig ik ben.'

Daar had ze geen antwoord op en dus keek ze uit het raam.

'Hier, neemt u een sigaret,' zei hij, vol medelijden maar ook verbitterd omdat hij begreep dat er dingen waren waarover ze hem niet wilde laten spreken.

Ze keek hem weer aan. 'Dat durf ik niet, Neil. De directrice kan nu elk ogenblik komen. De kolonel zal het haar en de commandant en de MP's nu wel verteld hebben en zij zal er in ieder geval van smullen. Hoe onfrisser de situatie hoe fijner ze het vindt als ze zelf maar geen actief deel aan die onfrisheid heeft. Dit hoofdstukje rampen zal ze als een hond oplebberen.'

'En als ik nu voor mezelf eens een sigaret opstak en u neemt af en toe een trekje? U heeft iets sterkers nodig dan thee.'

'Als je het woord whisky durft te noemen, Neil Parkinson, geef ik je een maand kamerarrest! En die sigaret heb ik ook niet nodig, echt niet. Ik moet mijn reputatie zien te redden of anders smijt de directrice me uit het verpleegcorps. Ze zou aan mijn adem ruiken dat ik gerookt had.'

'Wel, de kolonel is als gever van de whisky uit en te na in de kuil gevallen die hij voor een ander gegraven had.'

'O, voor ik het vergeet. Ten eerste zou ik jullie dankbaar zijn als jullie met geen levende ziel over die whisky praten. Ten tweede, neem dit glas mee naar de afdeling en geef iedereen, ook jezelf, een eetlepel van dat spul. Tegen de kater.'

Hij grinnikte. 'Daarvoor zou ik uw handen en voeten kunnen kussen!'

Dat was het moment waarop de directrice de kamer binnen kwam zeilen, met de trillende neusvleugels van een bloedhond. Neil verdween na een vluchtige buiging in haar richting zodat zuster Langtry alleen haar superieur het hoofd moest bieden.