2

Bij Nuggets bed aangekomen gaf ze Neil en Michael een teken alleen verder te gaan en glipte achter het kamerscherm dat iemand om zijn bed had gezet. Hij bleef doodstil liggen en reageerde niet op haar aanwezigheid, zodat ze alleen een andere doek op zijn ogen legde en hem verder met rust liet.

Aan tafel merkte ze dat Luce er niet was, keek op haar horloge en zag tot haar verbazing dat het veel later was dan ze gedacht had.

'Als Luce niet oppast krijgt hij toch nog een vlek op zijn reputatie. Is er iemand die weet waar hij uithangt?' vroeg ze.

'Hij is naar buiten gegaan,' zei Matt bruusk.

'Hij heeft gelogen,' zei Benedict, heen en weer schommelend.

Zuster Langtry bekeek hem aandachtig; hij zag er nog vreemder uit, nog meer in zichzelf opgesloten en dat schommelen was ook iets nieuws.

'Ben je wel in orde, Ben?'

'Ja hoor, in orde. Nee hoor, niet in orde. Niets is in orde. Hij heeft gelogen. Er zit een adder in zijn tong.'

Zuster Langtry keek naar Michael. Ze trok vragend éen wenkbrauw op maar hij stond evenzeer voor een raadsel als zij, dus hij schudde snel zijn hoofd. Neil begreep er ook niets van en fronste.

'Wat is er allemaal niet in orde, Ben?' vroeg ze.

'Alles. Leugens. Hij heeft zijn ziel heel lang geleden al verkocht.'

Neil boog opzij en gaf die smalle, ingezakte schouder vlak naast hem een geruststellend klopje. 'Laat je door Luce niet dwarszitten, Ben!'

'Hij is slecht!’

'Heb je gehuild, Ben?' vroeg Michael die naast hem ging zitten.

'Hij had het over jou, Mike. Smerige praatjes!'

'Er is niets smerigs aan mij, Ben, waarom zit je er dan over in?' Michael stond op om het schaakspel te halen en begon de stukken op te stellen.

'Vanavond ben ik zwart,' zei hij.

'Nee, ik ben zwart.'

'Ook goed, dan ben ik wit en jij zwart. Des te beter voor mij,' zei Michael opgewekt.

Benedicts gezicht vertrok, zijn gezicht vertrok, zijn ogen gingen dicht, zijn hoofd sloeg naar achteren en het licht viel op de tranen aan zijn wimpers. 'O, Mike, ik wist niet dat er kinderen bij waren!' riep hij uit.

Michael schonk er geen aandacht aan. Hij schoof de pion voor zijn koning twee hokjes naar voren en bleef gewoon zitten wachten. Even later gingen Benedicts ogen open en zagen de zet door een gordijn van tranen.

Snel imiteerde hij Michael, snifte als een kind en veegde zijn neus af met de zijkant van zijn hand. Michael zette de pion voor zijn koningin naast de andere en weer deed Benedict precies hetzelfde. Hij huilde niet meer. En toen Michael zijn paard tegenover Benedicts loper zette waarbij hij over een pion heensprong grinnikte Benedict en schudde zijn hoofd.

'Zul je het dan nooit leren?' vroeg hij, spelend met een loper.

Zuster Langtry slaakte een enorme zucht van verlichting en stond op, zei iedereen glimlachend goedenacht en vertrok. Neil stond ook op en liep om de tafel heen naar Matt die ze tijdens de crisis helemaal vergeten waren.

'Kom mee, dan gaan we wat praten in mijn kamer,' zei Neil terwijl hij hem zachtjes aan zijn arm trok. 'Vanmiddag heb ik iets van kolonel Kinneband gekregen, en dat moeten we samen soldaat maken. Er zit een zwart etiket op, net als bij Luce, maar erin - sjonge! Zuiver onvermengd goud.'

Matt keek verbaasd. 'Is het nog geen bedtijd?'

'Officieel wel, maar we zijn vanavond allemaal gespannen. Waarschijnlijk is dat ook de reden waarom zusje weg is gegaan zonder ons in te stoppen. Trouwens, Ben en Mike schijnen van plan te zijn te blijven schaken. En vergeet Nugget niet — als we gaan slapen voordat zijn ingewanden in opstand komen maakt hij ons toch maar wakker.'

Matt kwam overeind. Zijn bewegingen waren wel wat tastend maar hij had er kennelijk veel zin in. 'Ik ga dolgraag mee om wat te praten. En dat raadseltje op te lossen. Wat heeft een zwart etiket maar is van binnen van zuiver goud?'

Neils hok deed zijn naam eer aan. Het was twee meter breed en tweeëneenhalve meter lang en Neil had er een bed, een tafel en een stoel in kunnen wurmen. Er waren een paar gammele planken aan de muur bevestigd op plaatsen waar hij er bij het opstaan niet met zijn hoofd tegenaan kon stoten. Overal lag schildersmateriaal, hoewel een deskundige onmiddellijk had kunnen zien dat hij alleen technieken gebruikte die minder blijvend en minder smerig waren dan olieverf. Potloden, papier, houtskool, borstels, potten vol vuil water, tubetjes waterverf voor kinderen, crayons en pastels. Een volkomen ongeordende bende. Zuster Langtry had het al lang opgegeven hem zover te krijgen zijn kamer netjes te houden en verdroeg fatalistisch de eindeloze opmerkingen van de directrice over de staat van kapitein Parkinsons kamer. Gelukkig had hij een charme waarmee hij de vogels uit de bomen kon lokken, zelfs, zoals hij oneerbiedig zei, zo'n stomme ouwe kraai als de directrice.

Hij was een volmaakte gastheer, installeerde Matt gemakkelijk op het bed en veegde wat rommel van de stoel alvorens zelf ook te gaan zitten. Op de hoek van de tafel stonden twee waterglazen en twee flessen Johnnie Walker Black Label whisky. Neil sneed de lak door, peuterde voorzichtig de kurk eruit en schonk een flinke hoeveelheid in de glazen.

'Cheers!' zei hij en nam een flinke slok.

'Daar gaat-ie!' zei Matt en nam ook een flinke slok.

Ze hijgden alsof ze een duik hadden genomen in water dat veel kouder was dan ze gedacht hadden.

'Ik ben veel te lang nuchter geweest,' zei Neil wiens ogen begonnen te wateren. 'God nog an toe, dat geeft je een opdonder, hè?'

'Het smaakt verrukkelijk,' zei Matt en nam nog een slok.

Ze pauzeerden even om diep in te ademen en van de uitwerking te genieten.

'Er moét vanavond iets gebeurd zijn dat Ben zo in de out zat,' zei Neil. 'Weet jij er iets van?'

'Het was Luce. Die ratelde als een mitrailleur en treiterde Ben ermee dat hij burgerbevolking vermoord had. En die arme Ben barstte in huilen uit. Die rot Luce! Hij zei dat ik naar de hel kon lopen en smeerde 'm. Ik geloof dat die man van de duivel bezeten is.'

'Of hij is de duivel zelf,' zei Neil.

'O nee, Luce is echt van vlees en bloed.'

'Dan mag hij wel verdomd goed oppassen. Anders zou een van ons best eens kunnen gaan controleren of hij wel sterfelijk is.'

Matt lachte, hief zijn glas op. 'Dan ben ik vrijwilliger.'

Neil vulde het glas bij en daarna het zijne. 'God nog aan toe, wat had ik daar een behoefte aan! Kolonel Kinneband moet gedachten kunnen lezen.'

'Heb je het echt van hem gekregen? Ik dacht dat je een lolletje maakte.'

'Nee, het komt van hem, in hoogsteigen persoon.'

'Waarom in 's hemelsnaam?'

'O, ik vermoed dat het uit zijn illegaal aangelegde hamstervoorraad komt en dat hij uitgerekend heeft hoeveel hij er zelf van op kan krijgen voordat Basis nummer Vijftien zijn deuren sluit. En toen besloot hij voor St. Nicolaas te spelen en het surplus weg te geven.'

Matts handen beefden. 'Gaan we naar huis?'

Neil vervloekte de whisky die hem zo loslippig had gemaakt en keek vriendelijk naar Matt, maar alle vriendelijke blikken ter wereld konden natuurlijk niet door die blindheid, echt of denkbeeldig, heendringen. 'Nog ongeveer een maand, ouwe jongen.'

'Zo vlug al? Dan komt ze het te weten!'

'Vroeg of laat moet ze het toch te weten komen.'

'Maar ik dacht dat ik nog wat meer tijd zou hebben.'

'O, Matt... Ze zal het best begrijpen.'

'Denk je? Neil, ik wil haar niet meer! Ik kan er niet eens aan dénken! Ze heeft steeds maar zitten wachten tot haar man terugkwam en wat krijgt ze? Geen man.'

'Daar kun je niets van zeggen. Loop nu niet op de gebeurtenissen vooruit - je weet niet hoe het zal lopen. En hoe meer je erover zit te piekeren, hoe erger het zal zijn.'

Matt zuchtte, hief zijn glas op. 'Ik ben blij dat je dit bij de hand had. Net een verdovend middel.'

Neil veranderde van onderwerp. 'Luce moet vanavond wel in een rotstemming zijn geweest. Voordat hij Ben onderhanden nam had hij zusje ook al te pakken genomen,' zei hij.

'Dat weet ik.'

'Heb je dat dan ook gehoord?'

'Ik heb gehoord wat hij tegen Ben zei.'

'Bedoel je dat die mitrailleur niet het enige was?'

'Nou en óf. Hij kwam als een dolleman uit het kantoortje zetten en nam Ben te grazen omdat die bezwaar maakte tegen de dingen die hij over zusje zei. Maar waar Ben zo ondersteboven van raakte waren zijn opmerkingen over Mike.'

Neil keek van opzij naar Matt alsof die iets kostbaars was. 'Wat zei hij dan precies over Mike?'

'O, dat het een flikker was. Heb je ooit zoiets stoms gehoord? Hij zei maar steeds dat hij het in Mike's papieren had gelezen.'

'Wat een rotzak!' O het noodlot kon je toch zo goed gezind zijn! Het werd hem zomaar in de schoot geworpen en nota bene door een blinde die zijn gezicht en zijn reactie niet kon zien... 'Kom op, Matt, nog een glaasje.'

De whisky steeg Matt snel naar het hoofd, dat dacht Neil tenminste totdat hij op zijn horloge keek en zag dat het al ver over elven was. Hij stond op, legde Matts arm op zijn schouder en trok hem overeind. Zelf stond hij ook niet al te stevig op zijn benen.

'Kom ouwe jongen, tijd om te gaan slapen.'

Benedict en Michael waren het schaakspel aan het opruimen; Michael snelde toe om Neil te helpen en samen trokken ze Matt zijn broek, overhemd, hemd en onderbroek uit en kiepten hem zonder pyjama zijn bed in.

'Buiten westen,' zei Michael glimlachend.

Kijkend naar dat rustige, ongelooflijk sterke gezicht en wetend hoe het vernietigd zou worden door wat hij ging doen, had Neil het opeens lief, tot diep in zijn door de whisky sentimenteel geworden hart; hij sloeg zijn armen om Michaels nek en legde zijn hoofd op Michaels schouder, het huilen nabij.

'Kom, laten we wat gaan drinken,' zei hij bedroefd. 'Jij en Ben, komen jullie allebei een drankje drinken met een ouwe vent? Als jullie niet meegaan ga ik janken, omdat ik de zoon ben van mijn ouwe heer. Als ik over jou en hem en haar begin na te denken ga ik janken. Kom, dan gaan we wat drinken.'

'Huilen van jou kunnen we niet gebruiken,' zei Michael terwijl hij zichzelf loswrong. 'Kom Ben, we worden uitgenodigd.'

Benedict had het schaakspel in de kast gestouwd en kwam op hen toe. Neil stak een arm uit en klampte zich aan hem vast.

'Kom laten we wat gaan drinken,' zei hij. 'Ik heb nog anderhalve fles. Zelf hou ik ermee op maar ik kan al dat heerlijke spul toch niet in de fles laten zitten, vinden jullie ook niet?'

Benedict trok terug. 'Ik drink niet,' zei hij.

'Vanavond zal het je goed doen,' zei Michael gedecideerd. 'Schiet op, niet van dat heilige-boontjes-gedoe hoor.'

En dus liepen ze allemaal samen, Michael en Benedict met Neil tussen hen in, de zaal door. Op de hoek van de gang stak Michael zijn hand op om het licht boven de reftertafel uit te draaien. Het vliegengordijn vlakbij de voordeur maakte zijn onharmonische, ratelende geluid en Luce kwam binnen, niet sluipend maar uitdagend alsof hij verwachtte dat zuster Langtry voor hem op de loer lag.

De drie mannen stonden naar hem te kijken en hij naar hen. Michael vervloekte het zware gewicht van Neil die tussen hen in hing want hij was bang dat Ben door Luces plotselinge verschijning weer zou inzakken. Maar net op dat moment slaagde Nugget erin zijn hoofdpijn kwijt te raken door over te geven.

'God nog aan toe, wat een smerig geluid!' zei Neil die onmiddellijk tot leven kwam. Hij duwde Michael en Benedict zijn hok binnen, volgde hen en deed de deur gedecideerd dicht.