Woensdagavond

Modesty Blaise – of Bläsan, zoals ze werd genoemd – kwam hem vrolijk maar beheerst bij de deur tegemoet. Deze tweejarige silken windhoundteef en Jenny’s huidige huisgenote had de hysterie bij het receptie- en huismeesterconglomeraat van hondenliefhebbers een extra impuls gegeven. De hond snuffelde nieuwsgierig kwispelend aan Hamad maar sprong niet tegen hem op en blafte evenmin als een gek. Jenny wierp zich daarentegen om zijn nek, wat hem een beetje choqueerde, voordat ze hem mee naar binnen trok het appartement in.

In de keuken brandden de kaarsen en de tafel was gezellig gedekt met thee en broodjes. Hamad was gekomen met het idee dat hij alleen even naar de computer zou kijken en na een kwartier weer weg zou zijn, maar toen hij zag hoeveel werk Jenny ervan had gemaakt, begreep hij dat dat niet zou lukken.

‘Dat ziet er gezellig uit,’ zei hij vanuit de deuropening. Hij overtuigde zichzelf ervan dat zijn lichaam het vanavond best zou redden zonder warm eten en dat zijn vermoeidheid een hersenschim was die alleen met het weer en de stand van de zon te maken had. ‘Lekker zeg, ik lust wel wat!’

Ze pakte hem bij de hand en leidde hem het korte stukje naar een van de stoelen aan tafel. Het ging zo snel dat hij zich niet uit haar greep kon loswurmen voordat zij hem vrijwillig losliet. Hij ging zitten en Jenny nam naast hem plaats.

‘Ga maar tegenover mij zitten. Dan kunnen we beter met elkaar praten,’ probeerde Hamad.

‘Het maakt toch niet uit waar je zit,’ zei Jenny en ze legde haar hand op zijn arm. ‘Praten kun je heus wel.’

Hij zag dat ze make-up op had. Dat had ze misschien elke dag, maar nu viel het in elk geval meer op. Om de een of andere reden vond hij dat niet prettig. Hij kwam overeind en liep om de tafel heen naar de andere kant.

‘Je kunt beter praten als je elkaar goed kunt zien,’ herhaalde hij en hij ging tegenover haar zitten.

Ze keek hem met een bezorgde uitdrukking aan.

‘Niet als je aan het daten bent. Dan zit je naast elkaar.’

‘Nee, dan niet,’ beaamde Hamad. ‘Maar dit is geen date.’

‘Niet?’ vroeg ze, met een verbazing die echt leek.

Jenny was trouwens helemaal echt, bedacht hij. Dit was geen rollenspel. Het eerlijkste wat hij kon doen, was natuurlijk zelf ook eerlijk zijn.

‘Nee, dat is het niet. Ik ben hier alleen om je met de computer te helpen. Jij biedt thee aan en dat is heel aardig. We kunnen een tijdje praten tijdens het eten, daarna probeer ik je computer te repareren en daarna ga ik naar huis. Oké?’

‘Maar vind je me dan niet aardig? Ben ik niet knap?’

Jenny keek een beetje verdrietig, maar Hamad was meteen geheel ontspannen. Hij voelde dat hij een bijdrage kon leveren. Iets waar haar vader waarschijnlijk niet in zou slagen, juist omdat hij haar vader was.

‘Ik vind je geweldig, Jenny. Dat weet je. En je bent heel knap.’

Ze begon weer te stralen. Hamad schonk thee voor hen beiden in en vervolgde: ‘Maar dat is niet de reden dat ik je aardig vind. Omdat je knap bent. Dat is niet belangrijk. Er zijn verschillende manieren om iemand aardig te vinden. Ik mag je graag. Omdat je aardig bent. En flink. En een goede vriendin. Maar ik ben niet verliefd op je en jij bent niet verliefd op mij.’

‘Jawel, dat ben ik wél,’ zei Jenny en ze kwam volkomen oprecht over.

‘Dat denk je maar. Misschien omdat je mij aardig vindt?’

‘Mm.’

Ze streek een goudkleurige krul achter haar oor en bracht een sneetje roggebrood met leverpastei en augurk naar haar mond.

‘Misschien is niet iedereen aardig voor je, maar daar moet je niet op letten. Ze zijn ook niet allemaal aardig tegen mij. Maar je hoeft niet verliefd te worden op iedereen die vriendelijk tegen je is. Dan zou je op een heleboel mensen verliefd zijn en ben je de hele dag bezig alle mogelijke mensen te knuffelen,’ zei Hamad lachend.

Jenny lachte ook, maar het was maar de vraag of ze werkelijk begreep wat hij bedoelde.

‘En ik wil heel graag bevriend met je zijn,’ ging hij verder. ‘Je kunt naar me toe komen als iemand naar tegen je doet of als je verliefd wordt, of als je gewoon alleen maar wilt praten. Dan zal ik je helpen. Is dat wat?’

Jenny knikte en ze leek content. Hamad wist niets meer te zeggen op dat gebied, dus ze dronken hun thee, aten een paar broodjes en spraken over wat anders.

‘Wat is er mis met je computer?’ vroeg Hamad toen ze uitgegeten waren.

‘Hij is zo traag.’

‘Misschien heb je een langzame aansluiting, want je bedoelt zeker dat internet traag is?’

‘Ja,’ bevestigde Jenny.

‘Als je mailtjes stuurt en zo?’

‘Nee, dat gaat goed. Het is als ik naar een filmpje kijk, dan stopt-ie de hele tijd en dan heb ik geen zin om te wachten.’

‘Oké. We kunnen de nieuwste versie van Adobe Flash Player installeren, dan kijken we of dat helpt. Anders weet ik het ook niet.’

Ze stonden op van de keukentafel en liepen naar de gecombineerde zit-slaapkamer. Hamad ging in de fauteuil zitten en zette de laptop aan die op tafel stond. Jenny ging op de armleuning zitten en keek toe hoe hij naar de website van Adobe ging en de nieuwste software downloadde. Dat ging razendsnel, dus met de breedbandaansluiting leek niets aan de hand te zijn.

‘Wat wil je zien?’ vroeg Hamad retorisch. ‘Zullen we naar YouTube gaan?’

Zonder op antwoord te wachten ging hij naar de site en klikte op een van de populairste clips van de dag: iets uit een Champions Leaguewedstrijd. Ze slaagden erin de hele clip uit te kijken zonder dat de computer bleef hangen.

‘Zo simpel was het dus!’ zei Hamad, die zich geenszins een computerspecialist voelde, en hij wendde zich tot Jenny.

‘Even kijken of het met een ander filmpje ook werkt,’ zei ze terwijl ze overeind kwam.

Hamad deed hetzelfde en maakte plaats voor haar in de fauteuil. Er kwam een vleugje lekkere parfum of zeep langs toen ze zich bewoog. Ze ging naar haar favorieten en koos er een van. Terwijl ze wachtte tot de site zou verschijnen zette ze het geluid harder. Hamad besloot ondertussen gebruik te maken van het toilet voordat hij zou vertrekken. Hij bleef echter midden in zijn beweging steken toen het beeld opeens veranderde. Het werd nu in beslag genomen door een foto die allesbehalve was wat hij had verwacht. Midden op het scherm verscheen een ‘play’-symbool en voordat hij had kunnen reageren had ze er al op geklikt en begon het filmpje af te spelen. Een deels onherkenbaar gemaakte man zonder kleren verlustigde zich bij menselijke geluiden en iets monotoons dat deed denken aan muziek aan een jong meisje dat in de titel Lucy in the sky werd genoemd. In deze tijd, waarin het meeste wel publiekelijk werd vertoond, zou dit niet zo opzienbarend zijn geweest. Maar het meisje was Jenny!

Het koude zweet brak Hamad uit. Waarom had ze überhaupt in zo’n filmpje meegespeeld? Waarom had ze het op internet gezet? En waarom liet ze het nu zien? Die laatste vraag was het eenvoudigst te beantwoorden. Ze had klaarblijkelijk geen woord begrepen van hun gesprek van daarnet. Ook dat nog.

Hij boog zich over haar heen en zette eerst de monitor uit en vervolgens het volume op nul. Daarna liep hij naar het bed en ging met een zucht zitten. Jenny keek hem met grote verwachtingsvolle ogen aan, maar hij schudde alleen zijn hoofd en wist niet wat hij moest zeggen.

‘Vond je het niet mooi?’ vroeg ze onzeker; ze merkte misschien dat er iets mis was.

Hij aarzelde even met zijn antwoord, maar moest eerst zijn gedachten ordenen voor hij diep ademhaalde en antwoord gaf.

‘Nee, Jenny, echt niet. Ik vond het verschrikkelijk.’

‘Maar waarom dan? Je hebt toch gezegd dat je me knap vond.’

‘Dat ben je ook, Jenny! Zo, met kleren aan en... Ik wil je niet op deze manier zien! Wat denk je dat je vader zou zeggen als hij het wist? Hij zou gek worden!’

‘Maar je hoeft het toch niet aan hem te vertellen...?’

‘Daar gaat het niet om. Alle anderen die jou kennen zouden ook... Waarom heb je het gedaan, Jenny? Waarom heb je dit op internet gezet? Wil je dat een heleboel vieze oude mannetjes hierbij gaan zitten...? Ja... als ze hiernaar kijken, wil je dat?’

Jenny keek verschrikt.

‘Ik heb het niet op internet gezet, dat heeft Pontus gedaan,’ antwoordde ze en het zag eruit of ze elk moment in tranen kon uitbarsten.

‘Wie is Pontus?’

‘Pontus Örstedt. Mijn vriend. Met wie ik heb samengewoond.’

‘Is hij je vriend niet meer?’

‘Nee, hij is verhuisd.’

‘Nou, dat is dan maar beter ook. Hij heeft gewoon misbruik van je gemaakt, Jenny. Zoiets doe je niet met iemand om wie je geeft.’

Hamad, enigszins gekalmeerd, probeerde rationeel te denken.

‘Het geeft niet...’ probeerde Jenny maar ze werd onmiddellijk onderbroken.

‘Wis en waarachtig wel. Je hebt geluk dat ík het heb ontdekt. Je moeder zou bloed huilen als ze dit wist. En je vader zou misschien weer ziek worden, dat wil je toch niet?’

Hij moest haar nu stevig aanpakken, zorgen dat haar instelling veranderde.

‘En je collega’s op het werk,’ ging hij verder, ‘wat zouden die zeggen? Ze zouden je achter je rug uitlachen, Jenny, en je zou...’

‘Maar iedereen doet dit!’

Jenny keek gekwetst, alsof ze zich onrechtvaardig behandeld voelde.

‘Nee, dit doet niet iedereen, niemand die ik ken geeft zich op deze manier bloot op het net. Dat dénk jij alleen maar.’

‘Jawel,’ zei Jenny.

‘Nee,’ zei Hamad.

‘Ik zal het je laten zien,’ zei Jenny.

‘Doe dat niet, ik wil het niet weten.’

‘Maar je gelooft me niet! Ik moet het je laten zien...’

Ze stak haar hand uit naar de computer en zette het beeldscherm weer aan. Ze ging weer naar haar favorieten en klikte een nieuw filmpje aan. Hamad liet haar begaan, hij zou zijn avond besteden aan het terechtwijzen van dit verdwaalde kind. Telkens herhalen wat hij al had gezegd tot het was doorgedrongen.

Het filmpje was begonnen; nog een amateuristisch pornofilmpje van het type ‘aanzienlijk oudere man wiens gezicht niet in beeld is neemt jonge meid’.

‘Ik wil niet meer van dit soort dingen zien, Jenny. Ik heb geen belangstelling. Zet uit.’

‘Maar zie je dan niet wie dat is?’

Er verspreidde zich een verwachtingsvolle glimlach over haar gezicht.

‘Nee, en ik wil het niet weten ook. Zet uit!’

‘Maar kijk dan eens goed. Je ziet toch wel wie dat is?’

De intieme scène kwam dichterbij, de camera zoomde in op het meisje dat met gesloten ogen en halfopen mond met grote intensiteit van achteren werd genomen. Ze leek niet te reageren, was een stuk vlees dat heen en weer zwaaide in het tempo van de bewegingen van de man. Ze was er niet echt bij; leek gedrogeerd, bewusteloos of gewoon afgestompt. Het duurde een paar seconden voor het kwartje viel en Hamad opeens doorhad wie de hoofdpersoon van het filmpje was. Op wie de titel Bad cop, good cop sloeg. En het deed pijn. Het huilen stond hem nader dan het lachen.

‘Zet uit!’ zei hij, nu kennelijk met voldoende gezag, want ze gehoorzaamde onmiddellijk.

Jenny keek hem verwijtend aan.

‘Zie je nou wel,’ zei ze. ‘Ik ben niet de enige.’

Hij schudde verdrietig zijn hoofd, begreep er niets van. Wat gebeurde er allemaal? Wat moest hij doen?

‘Waar heb je dat filmpje gevonden?’ vroeg hij.

‘Dat staat op dezelfde plek. Op Pontus’ website.’

‘Amator6.nu? Is dat Pontus’ website?’

Jenny knikte.

‘En hoe is Petra daar verdomme verzeild geraakt?’

Ze haalde haar schouders op, had geen idee.

‘Ik moet met hem praten. Ervoor zorgen dat hij die filmpjes verwijdert. Waar woont hij ergens?’ vroeg Hamad, die nu weer helder begon te denken.

‘Ik weet niet. We hebben geen contact meer.’

‘Hoe is zijn achternaam? Örstedt? Schrijf dat eens voor me op.’

Jenny deed wat er werd gezegd terwijl Hamad een usb-stick uit het muntvak van zijn portemonnee haalde en beide filmpjes kopieerde zonder precies te weten wat hij ermee moest.

‘We praten hier met niemand over, Jenny. Die filmpjes zullen binnenkort verdwenen zijn en ik wil niet dat je er met iemand over praat. Oké?’

Jenny knikte niet-begrijpend.

‘Petra zou heel verdrietig worden als ze dit wist. En jouw ouders zouden er kapot van zijn, dat zweer ik je.’

‘Waarom maak je je druk om Petra?’ vroeg Jenny. ‘Ze mag jou niet.’

‘O nee? Misschien is ze op dit moment een beetje boos op me, maar dat gaat wel weer over.’

‘Ze zegt dat jij meisjes als ik eet voor het ontbijt.’

Hamad kon een glimlachje niet onderdrukken hoewel hij niet begreep wat er de laatste tijd in Westmans hoofd omging.

‘O ja, zegt ze dat? Ik mag haar in elk geval heel graag. En ik weet zeker dat zij niet op zo’n website wil staan. En dat wil jij ook niet. Nu gaan we terug naar de keuken, dan zal ik proberen uit te leggen wat ik bedoel.’

Toen hij een paar uur later Jenny en Bläsan verliet, had hij goede hoop dat zijn woorden deze keer wel waren doorgedrongen. Een goede daad die helaas moest worden gevolgd door een tweede.