HOOFDSTUK 13

De band lag in het videolokaal, precies zoals Jenny gezegd had. Paula vond hem in de grote kast met de dikke, metalen deur, waar de banden werden bewaard om ze te

beschermen tegen brand en water, en wat verder schade toe kon brengen. Er zat geen etiket op, maar Paula herkende hem aan de Z-vormige kras op het doosje.

Er waren een paar jongelui in het lokaal toen Paula binnen kwam, maar geen van hen lette op haar. Met de band veilig in haar rugzak, verliet ze het lokaal en ging naar de volgende les.

Paula had niemand gezien die ze kende.

Wie had het op haar gemunt? Het moest iemand zijn die ze kende.

Susan, Bob, Richard en Robert. Er stonden nog anderen op de band, maar alleen deze vier wisten dat Alans moeder de band aan Paula gegeven had. Alleen deze vier hadden haar horen zeggen dat ze hem in het videolokaal ging bewerken. Dat waren dus de vier verdachten.

Werkten ze samen? Was het een van hen?

Paula was met haar gedachten niet bij de les. In gedachten liet ze de band afspelen.

Jongelui bij het auto wassen. Robert, die het verkeer regelde. Mensen, die op straat liepen. Susan en Bob dansend op Alans feest.

Richard op Roberts feest, kwaad kijkend.

Elke keer als ze zich dat stuk herinnerde, huiverde Paula. Hield ze zichzelf dan voor de gek wat Richard betrof? Ze wist dat hij plotseling kon veranderen. Hij was altijd afstandelijk en koel geweest, tot Paula hem de basketbal had gegeven en over de band gesproken had. Sinds die dag was Richard opeens vriendelijk en deed hij alsof hij in haar geïnteresseerd was. Hij had haar zelfs mee uit gevraagd. Was dat alleen omdat hij de band wilde hebben?

Maar waarom zou Richard die zo graag willen hebben? Er was alleen op te zien dat hij om de een of andere reden kwaad werd op Alan, dat was alles. En voor zoiets zocht je toch niet iemands kluisje na of sloop je stiekem iemands huis binnen?

Maar Paula had natuurlijk niet de hele band gezien. Hun videorecorder was na die scène kapot gegaan. Er kon meer op staan, iets waarvan Richard of een van de anderen niet wilde dat iemand het zag.

Paula besefte dat ze de rest van de band af moest kijken, maar hun videorecorder was nog steeds niet gemaakt.

Na het laatste lesuur belde ze Jenny op. Ze wilde vragen of ze bij haar vriendin de band mocht bekijken.

Jenny was al thuis. Ze vertelde dat ze druk bezig was een weekendtas te pakken.

„Een weekendtas?" vroeg Paula verbaasd. „Waarvoor? Ik dacht dat je het een paar dagen rustig aan zou doen. "

„Dat doe ik ook, " grinnikte Jenny. „Ik ga een paar dagen uitrusten bij mijn oma. We waren al van plan om er dit weekend heen te gaan voor haar verjaardag. Maar nu ik toch thuis ben, heeft mijn moeder besloten eerder te gaan. "

„Hoe is het met je?" vroeg Paula.

„Goed. Ik voel me op het ogenblik prima, " antwoordde Jenny opgewekt. „Luister, we vertrekken over ongeveer een kwartier. Leuk dat je belde. Ik zie je maandag weer, oké?"

Paula nam afscheid en legde neer. Ze zuchtte. Ze kon de videorecorder van haar vriendin dus wel vergeten. Maar ze moest de band zien!

Paula had de telefoon bij de gymzaal gebruikt. In de zaal waren ze aan het basketballen. Ze kon het rennen en stuiteren en gillen horen. Het geluid deed haar aan Alan denken. En aan Richard.

Paula hees haar rugzak over haar andere schouder en liep de gang door. Ze sloeg de hoek om en stond vlak bij het videolokaal.

„Dat is het!" zei ze hardop. Er stonden genoeg videorecorders in het lokaal. Ze kon gewoon naar binnen gaan en de band bekijken. Als ze deed of ze er hoorde, zou niemand haar iets vragen.

De enige van de vier die ook weleens in het lokaal was, was Robert. Maar Paula wist toevallig dat de leerlingenraad een vergadering had en natuurlijk zat Robert daarbij.

Paula duwde de deur open en stapte het lokaal binnen.

Er waren drie jongens in het lokaal. Ze keken geen van drieën op.

Met een gezicht of ze hier dagelijks kwam, liep Paula naar een tafel aan de verste kant van het lokaal, waar een recorder met tv stond opgesteld. Om er te komen, moest ze achter een paar hoge, metalen stellingkasten langs, die volgestouwd waren met kabels, lege dozen en apparatuur die kapot was of buiten gebruik. Vanaf deze plaats kon ze de deur naar de gang niet zien. Maar omgekeerd kon iemand die het lokaal binnenkwam, haar ook niet zien.

Paula pakte Alans band uit haar tas, zette de recorder aan en duwde de band in de gleuf.

„Zo zie je niet veel, " zei een stem achter haar.

Verschrikt keek Paula om. Het was een van de jongens die aan het werk waren geweest.

„Wat is er?" vroeg hij verbaasd. „Je sprong zowat een meter de lucht in. "

„O, eh... " zei Paula. „Er is niks. " Ze haalde haar schouders op. „Waarom zal ik zo niet veel zien?"

De jongen grijnsde. „De tv staat niet aan. "

Paula keek naar het blanco scherm. „O, juist. " Ze zette de monitor aan, trok een stoel bij en ging zitten.

De band had al even gedraaid, dus spoelde Paula hem terug. Net toen ze hem weer wilde starten, zei de jongen nieuwsgierig: „Waar ben je eigenlijk mee bezig?"

Hij deed een stap naar voren en stond nu vlak achter haar stoel.

Paula trok haar hand terug. „Ik ben niet echt aan het werk, " zei ze vlug. „Ik bedoel, dat ben ik wel, maar het is niks bijzonders. Een soort familiefilm. " Ze kon die knul wel wegkijken!

De jongen deed weer een stap naar voren en leunde tegen de tafel. „Een opdracht?" wilde hij nu weten.

Lachend ging hij verder: „Tja, wat kan het anders zijn? Het moet zeker volgende week af?"

En toen kwam hij los, pratend over zijn eigen opdracht. Paula luisterde met een half oor. Videofanaten konden uren praten over belichting en speciale effekten en meer van dat soort dingen, wist ze. Jenny had er ook een handje van. Soms was ze zo lang aan het woord, dat Paula's ogen dichtvielen van verveling.

Ze werd een beetje ongeduldig omdat ze Alans film wilde bekijken. De jongen leek er geen erg in te hebben, hij ratelde maar door. Elke keer als hij even zijn mond hield, stak Paula haar hand uit naar de recorder alsof ze wilde starten, maar hij begreep de wenk niet.

Eindelijk was hij dan toch uitgepraat. „Nou, ik ga maar weer eens aan het werk, " zuchtte hij. „Succes met je opdracht. "

„Ja, bedankt. " Paula dacht dat hij bedoelde dat hij in het lokaal weer aan de slag ging, maar in plaats daarvan zette hij het toestel uit, pakte een paar boeken en verliet het lokaal.

Alles was rustig.

Paula stond op en keek om de metalen kasten heen. Het lokaal was nu leeg. Terwijl de jongen had staan praten, waren de beide anderen zeker weg gegaan.

Ze was helemaal in haar eentje. En ze wist niet zeker of ze dat leuk vond.

Maar misschien was het wel beter zo, dacht Paula. Nu kon er tenminste niemand achter haar komen staan om mee te kijken. Over een paar minuten zou ze weten wat er op de band stond.

In het lokaal was het akelig stil.

In de gang ook. Paula hoorde niemand lopen of praten. Ze liep naar de openstaande deur en zocht met haar ogen de gang in beide richtingen af. Leeg, net als de klas.

Niemand wist dat ze hier was. Misschien was dat wel goed. Paula liep weer achter de kasten langs, ging zitten en startte de band.

In eerste instantie wilde ze snel doorspoelen naar het punt, waar de recorder het begeven had. Maar opeens besloot ze weer bij het begin van de band te beginnen. Toen ze hem voor het eerst bekeken had, had ze maar oppervlakkig opgelet. Nu moest ze ieder detail bestuderen. Wie weet zou haar dan iets opvallen. Iets wat

niet gezien mocht worden.

Het begon met het auto wassen. Er werd gestoeid met tuinslangen en gegooid met schuim. Robert regelde het verkeer, waarbij hij met zijn armen zwaaide als een politieagent. Nog meer gedol, zodat het water op de lens spatte.

Paula zag er niets ongewoons in.

Op naar de straatbeelden. Paula boog zich voorover en staarde ingespannen naar het scherm. Had ze hier wat gemist? Liep een van de vier ertussen?

Mensen slenterden voorbij en wendden hun ogen af van de camera. Of ze trokken gekke gezichten. Het waren allemaal onbekenden voor Paula.

Ze stopte de band, spoelde hem terug en bekeek de straatbeelden opnieuw. Nu keek ze naar de gebouwen in plaats van naar de gezichten. Ze herkende een pizzeria en een boekhandel.

Maar als er al iets geheimzinnigs was, kon Paula het niet ontdekken.

Door naar Alans feest. Susan en Bob aan het dansen. Het enige nieuwe dat Paula opviel, was een ernstig kijkende Dave Travis. Hij keek veel te serieus voor een feestje. Maar de camera gleed verder en Dave verdween uit beeld.

Weer straatbeelden, de opname van de lucht en de boomtoppen. Roberts feest was het volgende.

Plotseling stopte Paula de band. Ze dacht dat ze iets hoorde.

De recorder zoemde en klikte, en het werd stil.

Paula wachtte en luisterde. Niets.

Ze leunde opzij, bukte zich en probeerde tussen de planken van de kast door te gluren. Vanuit deze positie kon ze de onderkant van de deuropening zien.

Niemand. Maar er kon al iemand binnen gekomen zijn.

Paula richtte zich op, schoof haar stoel achteruit en schraapte haar keel. Er verscheen geen gezicht om het hoekje van de kast om te zien wie er zo'n lawaai maakte.

Er was hier niemand anders. Voor alle zekerheid stond Paula op en liep snel de klas rond. Nog even bij de deur kijken. Niemand.

Ze bewoog de deur heen en weer. Hij piepte een beetje. Ze deed de deur dicht. Als er iemand binnen kwam, zou ze het tenminste horen.

Terug bij de tafel drukte Paula op 'play' en ging zitten om de rest van de film te bekijken.

Roberts feest. De opname van de foto van Robert naast de auto. Dan verder met de mensen, Jenny, Bob, Susan, Dave. Richard stond er niet op.

Daar had je Richard. Hij stond op met opgeheven hand, draaide zich om en liep weg.

Paula verstrakte. Nu kwam de 'grote' scène. Ze keek met half toegeknepen ogen. Ze wilde Richards boze gezicht niet zien, maar ze wilde ook niets missen.

De scène zag er nog net zo uit als eerst. Richard, die woest keek en angstaanjagend boos reageerde. Het duurde maar even, minder dan een halve minuut.

Paula zuchtte. Ze kon begrijpen dat dit een opname was waarvoor Richard zich schaamde, of waarmee hij in zijn maag zat. Maar was het echt zo belangrijk dat hij daarvoor de band wilde pikken?

Paula schudde haar hoofd. Dat kon haast niet. Er moest nog iets anders op de band staan.

Nu kwam ze bij een nieuw gedeelte, hier had hun videorecorder het begeven.

Het feest was voorbij. Er verscheen een andere omgeving in beeld.

Weer de lucht. Een paar schapewolkjes. Boomtoppen, de blaadjes begonnen al te verkleuren. Niets schokkends.

Opeens gleed de camera met een woeste zwaai langs de geel wordende bladeren naar beneden. Alles vloeide even in elkaar over, maar daarna werd het beeld weer scherp.

Alan was in het park geweest. Paula herkende het stenen bruggetje in de verte en de fontein. Het beeld werd schokkerig. Alan liep met de camera.

Paula zag spelende kinderen, stoeiende honden, slenterende mensen. Alan oefende het inzoomen. Ze zag veel wazige gezichten of kleurige vlekken, die uiteindelijk truien bleken te zijn.

Eindelijk was haar buurjongen blijven staan. Het beeld zwenkte. Alan had zich omgedraaid. Daarna was hij blijven staan en had hij de camera op één punt gericht.

Paula tuurde naar het tv-scherm. In de verte zag ze een heuveltje met twee gekleurde vlekken erop. Ze wachtte, benieuwd of Alan in ging zoomen.

De camera haalde het beeld dichterbij, eerst te veel. Twee wazige gezichten.

Alan stelde de camera opnieuw in. En Paula zag wat hij die dag in het park had gezien.

Er bevonden zich twee mensen op de heuvel. Ze zaten in het gras met hun armen om elkaar heen geslagen en hun lippen op elkaar gedrukt.

Het stel keek niet op, maar dat hoefde ook niet. Paula herkende hen allebei meteen.

Het was Susan, die daar op een heuvel in het park zat en iemand vol overgave kuste. Maar het was niet Bob, met wie ze al zo lang omging.

Het was Dave Travis, de jongen met wie Paula haar op de hoek bij school had zien praten op de dag dat Jenny aangevallen was.