HOOFDSTUK 7

Paula vond geschiedenis niet bepaald het gemakkelijkste vak. Als ze niet goed oplette, miste ze een hoop belangrijke informatie. Die dag miste ze veel.

Gelukkig zat Robert bij haar in de klas, dacht ze dankbaar, toen ze hem zag zitten. Hij miste nooit iets. Misschien mocht ze vandaag weer zijn aantekeningen kopiëren, dus hoefde ze niet zo haar best te doen om bij de les te blijven.

Het was trouwens toch onmogelijk om haar gedachten erbij te houden. Ze kon Susans vreemde reaktie op haar opmerking maar niet uit haar hoofd zetten.

Paula probeerde zichzelf voor te houden dat Susan vandaag misschien wat prikkelbaar was. Nee, prikkelbaar was niet het goede woord. Een rothumeur, dat had ze.

Trouwens, Susan deed al een paar dagen zo. Misschien had ze ruzie met Bob of waren er problemen thuis en deed ze daarom zo vreemd.

Maar hoe zat dat met Richard? Wat was zijn excuus? Waarom had hij zo woedend gereageerd toen Paula hem vertelde dat haar kluisje was opengebroken? Had hij ook problemen thuis? Met zijn moeder of zijn broer?

Maar dat had allemaal niets te maken met haar kluis. En pas nadat Paula hem daarover verteld had, was Richards gedrag veranderd.

Daarna was hij pas woedend geworden en had hij precies hetzelfde gereageerd als op Alans videoband.

Meneer Smith, de geschiedenisleraar, liep heen en weer voor de klas, en vertelde over de Koude Oorlog. Paula probeerde op te letten. Ze hield van zijn enthousiasme en vaak liet ze zich daardoor meeslepen.

Maar haar gedachten dwaalden telkens af naar Richard en dan verdween de stem van de leraar naar de achtergrond.

Toen Richard haar had gevraagd of ze met hem uit wilde, was Paula door het dolle heen geweest. Hij was leuk om te zien en in het begin van de avond was het hartstikke gezellig geweest. Ze kon hem toch niet zomaar laten vallen, omdat hij om de een of andere reden in woede was uitgebarsten? Dat was niet eerlijk.

Bovendien wilde ze Richard graag wat beter leren kennen. Zou ze hem dan aardig vinden?

„Juffrouw Martins, " onderbrak een stem opeens Paula's gedachten. „Ik heb het gevoel dat uw gedachten een heel andere kant opdwalen dan die van de anderen. "

Het was de stem van meneer Smith. Paula voelde dat ze begon te blozen toen een paar klasgenoten begonnen te lachen.

Meneer Smith stond vlak naast haar. De leraar keek haar vriendelijk aan. „Alles in orde, Paula?"

Ze kon maar beter de waarheid zeggen, dacht Paula. „Ik mankeer niets, " zei ze vlug. „Ik kan me alleen niet zo goed concentreren. "

„Je bedoelt dat ik vandaag niet zo boeiend ben als anders?" De leraar glimlachte en liep weg zonder op antwoord te wachten.

Paula zuchtte en probeerde er de rest van de les bij te blijven.

Na de les liep ze met Robert de klas uit.

„Ik denk dat ik mijn aantekeningen van vandaag ook maar beter kan kopiëren, " zei hij ernstig. „Waar zat je in vredesnaam met je gedachten?"

„Ik zat aan andere dingen te denken, " mompelde Paula. „En ik ben je eeuwig dankbaar als ik je aantekeningen van deze les kan krijgen. Alvast bedankt. "

„Geen dank. " Robert wilde weglopen, maar bedacht zich opeens. „O Paula, ik zou dit nog aan Jenny geven. " Hij zocht in zijn tas en haalde er een dikke map uit. „Het is een script voor een videofilm. Wil jij het even aan haar geven? We hadden na de lessen afgesproken, maar ik moet naar de tandarts, dus ga ik vroeger weg. "

„Komt in orde. " Paula klemde de map onder haar arm.

„Hartstikke bedankt, " zei Robert.

Paula beloofde de map persoonlijk aan haar vriendin te overhandigen en ging door naar de volgende les.

De rest van de dag was Richard geen seconde uit haar gedachten. En toen Paula hem na school opeens in levenden lijve zag, voelde ze zich nogal opgelaten. Zouden haar gedachten op haar gezicht te lezen zijn?

Maar als Richard al merkte dat ze niet op haar gemak was, dan liet hij dat in ieder geval niet merken. Hij was weer in zijn gewone doen, vriendelijk en plagend, bijna flirtend. Van de koele, afstandelijke, geheimzinnige Richard was geen spoor te bekennen.

„O trouwens, ik moet je nog iets vertellen, " zei hij, toen hij een stukje meeliep met Paula, die op weg was naar het videolokaal.

„Waarover?" Paula keek met een ruk op. Misschien wilde hij haar uitleggen waarom hij zo woedend had gereageerd.

„Ik heb vandaag een bagagedrager over, " grijnsde Richard, terwijl hij zijn arm om haar schouders sloeg. „Ik ben op de fiets. Dus... "

Paula trok haar wenkbrauwen op. „Dus?"

Hij kneep even uitdagend in haar schouder. „Dus waarom zou ik je niet even thuis brengen voor ik naar mijn werk ga?"

„O... oké. "

„Het is maar een onschuldig aanbod, hoor, " plaagde Richard. „Je hoeft niet zo enthousiast te reageren. "

Paula schudde haar hoofd. „Ik rijd graag met je mee, " mompelde ze. Ze tikte op de map, die Robert haar gegeven had. „Maar eerst moet ik iets aan Jenny geven. Het is zo gebeurd. Je kent Jenny Berger toch?" ging ze verder, terwijl ze samen naar het videolokaal liepen.

„Jazeker. Maar niet zo goed. "

Paula kneep haar ogen tot spleetjes. „Robert heeft in september een feest gegeven. Ik dacht dat Jenny me vertelde dat jij er ook was. " Ze bestudeerde Richard vanuit haar ooghoeken en vroeg zich af of hij nog iets zou zeggen over de ruzie met Alan, die ze

op de video gezien had.

Maar juist op dat moment kwam er een groepje leerlingen de hoek om. Richard en Paula werden in het gedrang uit elkaar gedreven en tegen de tijd dat ze weer naast elkaar liepen, was Richard haar opmerking kennelijk alweer vergeten.

Paula besloot maar niet meer over het feest te beginnen. Als Richard er iets over wilde zeggen, zou hij dat wel doen. En misschien had Jenny wel gelijk en was hij het allang vergeten.

Jenny was niet in het videolokaal. Er was helemaal niemand.

„Vreemd, " merkte Paula verbaasd op. „Er is hier haast altijd wel iemand. "

Richard keek om zich heen naar de videorecorders en de monitoren, de planken met videobanden en de dikke kabels die in de hoeken van het lokaal kronkelden. „Kom jij hier weleens?"

Paula leunde tegen een van de tafels en schudde haar hoofd. „Nee, eigenlijk niet. " Ze zuchtte. „Robert kennende, kan ik dit maar beter persoonlijk overhandigen, " zei ze. Ze haalde de map uit haar tas. „Het is een script. Wie weet hoe lang hij eraan heeft gewerkt. "

Richard keek even hoe laat het was op de grote, ronde klok aan de muur.

„Ik dacht echt dat Jenny hier zou zijn, " merkte Paula op. „Ik had haar die map al eerder willen geven, maar ik zag haar nergens. "

„Ik heb nog een paar minuten, dan moet ik echt weg, " waarschuwde Richard haar.

Maar die minuten gleden voorbij en nog was Jenny er niet.

„Je moet gaan, " zei Paula.

„Ja, helaas. " Richard liep naar haar toe, hield zijn hoofd schuin en er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Het leek erop dat hij haar wilde kussen, maar juist op dat moment kwam Susan het lokaal binnenstuiven. Toen ze Richard en Paula zag, bleef ze staan en zei: „O. "

Richard keek haar licht fronsend aan. Vervolgens keek hij weer naar Paula en gaf haar een knipoog. „Een andere keer dan maar, oké?"

„Goed. " Paula vroeg zich af of hij het over de lift of een zoen had. Ze zou het moeten afwachten. „Tot morgen. "

„Sorry, hoor, " zei Susan tegen Paula, nadat Richard vertrokken was. „Ik wist niet dat hij hier was. "

Paula haalde haar schouders op. Ze tilde haar rugzak van de grond en controleerde of ze haar geschiedenisboek er wel in had gedaan.

„Ik... eh, ik zocht je, " ging Susan verder.

Paula keek verbaasd op. Ze zag dat Susan een blik wierp op haar rugzak. „Ik weet het, hij valt bijna uit elkaar, " lachte Paula, terwijl ze haar wijsvinger in de brede scheur in het voorvak stak. „O mooi, daar is mijn boek. " Ze deed de tas weer dicht en liet hem op de grond zakken. „Waarom zocht je mij?"

Susan beet nerveus op haar lip. „Ik wilde mijn excuses aanbieden. Voor wat er vanmiddag op de administratie gebeurde, bedoel ik. Ik deed nogal onaardig tegen je. "

„Ach joh, dat ben ik allang weer vergeten, " stelde Paula haar gerust. Ze was een beetje verbaasd. Had Susan haar overal gezocht, alleen om haar excuses aan te komen bieden?

„Tof van je. " Susan keek op de klok. „Bedankt, Paula. Tot ziens. " Met een opgelucht gezicht draaide ze zich om en liep net zo snel het lokaal uit als ze binnen was gekomen.

Paula bleef in haar eentje achter. Ze slenterde de klas rond en begon ongeduldig te worden. Waar bleef Jenny in vredesnaam? En waar waren de anderen?

Ze bedacht dat ze het script misschien voor Jenny achter kon laten met een briefje erbij. Maar als er iets met de map gebeurde, zou Robert haar dat natuurlijk vreselijk kwalijk nemen. Paula liep naar de deur en keek de gang in. In de verte hoorde ze stemmen en voetstappen, maar er kwam niemand haar kant uit.

Jenny was vast al onderweg. Paula besloot haar vriendin tegemoet te lopen. Ze liet de deur van het lokaal achter zich dichtvallen, liep de gang uit en sloeg de hoek om.

Aan het andere einde van de gang, net voorbij het videolokaal, ging langzaam een deur open.

Toen Paula het videolokaal verliet, was het leeg. Er zou ook niemand in het lokaal zijn tegen de tijd dat ze terugkwam. Maar tussen die twee momenten in zou iemand daarbinnen haastig zijn slag slaan.

Toen ze de hoek om was, kwam Paula langs de toiletten. Ze liep vlug naar binnen om wat water te drinken. Er schoot iemand voorbij toen ze weer naar buiten kwam. Paula zag alleen een paar sportschoenen en een donkere jas om de hoek verdwijnen. Enorme voeten. Niet die van Jenny.

Doelloos slenterde ze naar het mededelingenbord en las wat erop stond over het schooltoneel, de computerclub en de komende verkiezingen voor de leerlingenraad. Paula's blik gleed opnieuw door de gang. Jenny moest van die kant komen, want daar was haar kluisje.

Maar wie er ook kwam, geen Jenny.

Net toen Paula zich van het bord weg wilde draaien, viel haar oog op een mededeling over de komst van een televisieregisseur, die vandaag een lezing op hun school zou houden.

Dat verklaarde alles! Jenny en de andere videofanaten zaten natuurlijk in de aula naar die lezing te luisteren.

Zuchtend ging Paula terug naar het videolokaal. Ze zou even bij de aula langsgaan en als ze Jenny daar zag, zou ze haar vriendin het script geven. Zag ze Jenny niet, dan kwam het morgen wel. Het was vast niet zo belangrijk dat het niet een dag kon wachten.

Even later stond Paula weer bij het videolokaal. Ze duwde de deur open en ging naar binnen.

Er was nog steeds niemand, maar nu begreep ze tenminste waarom. Halverwege het lokaal bleef Paula opeens staan. Ze had zomaar het gevoel dat er iets veranderd was.

Ze keek het lokaal rond. De recorders stonden nog op dezelfde plaats, de klok aan de muur tikte door, de kabels en snoeren kronkelden over de vloer. De monitoren waren uitgeschakeld en de schermen staarden haar als lege, donkere ogen aan.

Toch was er iets...

De huid in haar nek prikte en Paula keek snel over haar schouder. Er stond niemand achter haar.

Ze riep zichzelf streng tot de orde en liep naar de tafel waar ze de map had achtergelaten. Paula wilde hem net in haar tas stoppen, toen ze zich realiseerde wat er veranderd was.

Haar rugzak lag op een tafel. Maar zij had hem op de grond laten staan.

Snel maakte Paula de tas open en keek erin. Ze zag schriften, boeken, een etui, een appel, een haarborstel, haar huissleutel, elastiekjes en haar portemonnee. Ze maakte de portemonnee open en telde haar geld. Al het geld dat ze die ochtend had meegenomen, zat er nog in. Er was niets gestolen.

Maar er was hier iemand binnen geweest, terwijl zij op zoek was naar Jenny en diegene had haar rugzak doorzocht.

Het was stom geweest om hem hier te laten staan, maar gelukkig miste ze niets.

Paula griste de map van tafel, hing de rugzak over haar schouder en liep naar de deur.

Opeens bleef ze staan. Er was haar iets te binnen geschoten. De koude rillingen liepen over haar rug. Haar geld was niet weg... maar waar hadden ze dan naar gezocht?