27
CYRUS

Cyrus zag de auto met Hazelbos en Simon wegrijden en werd kortstondig aangevochten door een gevoel van verdriet. Ooit had hij hoge verwachtingen gesteld in zijn bloedverwantschap met Simon maar door het gezeur over een bloedproef was daar nooit veel van terechtgekomen. In plaats van de toewijding en blinde trouw waar hij als oudere broer aanspraak op meende te kunnen maken, had Simon met zijn geleuter over bloedonderzoek hun verstandhouding naar de bliksem geholpen. Met momenten had hij hem zelfs het gevoel gegeven dat hij met hem een pottenkijker in huis had gehaald. De affaire van de foto's die hij in Caïro van zijn ontmoeting met Osama bin Laden had gemaakt, was daar een typisch voorbeeld van. Waar had hij die foto's voor nodig gehad? Onlangs nog had hij hem in het vliegtuig een laatste kans gegeven daar open kaart over te spelen, maar Simon had de kans niet gegrepen. Hij zou toch wel moeten weten dat 500 dollar betalen aan een fotograaf in Caïro niet ongemerkt kon voorbijgaan. De fotograaf zou het alvast niet meer voortvertellen.

Cyrus belde de agent van de rederij en vroeg hem al zijn afspraken af te zeggen. ‘Ik moet dringend naar huis’, zei hij. ‘Er is iets aan de hand met mijn zoon.’

‘Niets ernstig, hoop ik?’

‘Als het dat niet was zou ik niet halsoverkop terugkeren’, bitste hij. ‘Kun je voor een bemanning zorgen om me met de Learjet naar Europa te vliegen?’

‘Waarom? Wat is er met meneer Hofman?’

‘Die is mee met de Exxon Valdez. Zorg jij nu maar voor een ander stel piloten.’

‘Die zijn er niet. Tenzij u bij Canadair een zakenjet chartert. Die leveren er de bemanning en bodyguards bij. Maar ze zijn niet goedkoop.’

‘Dat kan me niet schelen. Op voorwaarde dat ze bereid zijn zonder verwijl te vertrekken.’

‘Reken maar op een uur of twee.’

Cyrus keek op zijn horloge. ‘Goed. Maar maak daar maximaal anderhalf uur van.’

Hij pakte zijn koffer en begaf zich naar de lounge. Als straks in Valdez de hel zou losbreken, wilde hij zich op dat moment het liefst ergens hoog in de lucht boven de Atlantische Oceaan bevinden.

Simon was naïef.

Zo naïef dat hij dacht dat een ontmoeting met Nina tussen de vele toeristen op de Handschoenmarkt in Antwerpen onopgemerkt kon blijven. Ook Nina was niet slim geweest. Nadat ze in Antwerpen haar begeleider had afgeschud, had ze het nodig gevonden eerst oom Fariman in de Witte Lelie te gaan opzoeken, waarna ze pas haar afspraak met Simon was nagekomen. Wat ze onder de toren van de Antwerpse kathedraal onder hen beiden hadden bekonkeld, was hem pas twee dagen later duidelijk geworden toen Nina er met zijn zoon Alexander vandoor ging.

Dat alleen al was voldoende reden geweest om zijn beslissing Simon met de Exxon Valdez mee te laten uitvaren te rechtvaardigen. Simon mocht veel, maar hij mocht niet raken aan zijn vrouw. Nog minder aan zijn zoon.

Aan de balie gekomen, checkte hij uit en rekende af. Hij gaf aan de portier een gevouwen kattebelletje met verzoek het te overhandigen aan Simon bij zijn terugkeer.

De portier legde het briefje zonder het te lezen in het sleutelrek. Cyrus was al onderweg naar de uitgang toen de portier hem terugriep: ‘Meneer Razdi? Sir? Telefoon voor u.’ Hij wees naar een toestel op de balie. ‘U kunt hem hier aannemen.’

Er was veel ruis op de lijn, in Alaska niet zo ongebruikelijk. ‘Je weet wie ik ben?’ vroeg de man. Natuurlijk wist Cyrus dat. Hij kon hem wel vermoorden. Wat haalde de stomme donder het in zijn hoofd hem hier en nu te bellen. Dit was precies het soort van gesprekken dat werd afgeluisterd.

‘We hebben je zoon gelokaliseerd’, zei de man. ‘Wat wil je dat we nu doen?’

Voor Cyrus klonken zijn woorden als een boodschap van de profeet, een teken dat God aan zijn zijde stond.

‘Verlies hem niet uit het oog’, zei hij. ‘Ik ben onderweg naar huis.’

Het duurde ten slotte nog meer dan twee uur voor de Citation v Ultra van Canadair loskwam van de grond. Cyrus had de luxecabine, die plaats bood aan acht passagiers, voor hem alleen. De twee bodyguards zaten met de stewardess in de pantry.

Het was 21 u 10.

Twee minuten later gooide vijftig kilometer daarvandaan de Exxon Valdez zijn laatste meertouwen los.

Het lot van Simon was bezegeld.

Cyrus liet de slaapstoel neer en dimde het licht. Hij kon niet ontkennen dat het een pijnlijke beslissing was geweest, maar hij voelde geen wroeging. Simon zou altijd een naïeve fighter for justice blijven. Hij zou nooit begrijpen dat je onder het masker van een geloof met gesponsord super- en cyberterrorisme, gevoerd door guerrilla's, moordenaars en groothandelaren in terreur, tegenstanders of concurrenten op een moderne manier kon uitschakelen.

Het klinkt misschien hard maar het is zo.

Genadeloos geweld is de big business van de toekomst.

Het is onthutsend.

Het is fascinerend.

Cyrus sloot de ogen en hoorde opnieuw het antwoord van Musa toen hij hem in Caïro had gevraagd wat Osama bin Laden van hem verwachtte.

De Exxon Valdez helpen tot zinken te brengen, had Musa geantwoord.

Op ieder ander ogenblik zou Cyrus het voorstel hebben weggelachen. Maar de woede om het verraad van Nina zat nog te diep. Musa had gelijk. Rijkdom gaf macht. En voor oppermacht moest je de rijkdom van de anderen vernietigen. In de eerste plaats die van de Amerikanen.

God, Geld en Geweld.

Was dat niet de essentie van de kracht van het vuur, het garma, dat van zijn vader in hem was overgegaan?

In het halfuur dat daarop volgde, had Musa de grote lijnen uitgezet van het masterplan dat hij met Osama bin Laden had bedacht en dat hij omschreef als het Pearl Harbor van het Amerikaanse zelfbewustzijn. Ze zouden de Exxon Valdez, een mammoettanker met een capaciteit van om en bij de anderhalf miljoen barrels, tot zinken brengen in de Prince William Sound, voor de kust van Alaska. Er zou meer dan 235 miljoen liter ruwe olie in zee stromen en op de kusten van Noord-Amerika terechtkomen. De schade aan het Amerikaanse milieu zou desastreus zijn. In Alaska zou de productie van ruwe olie stilvallen, de uitvoer zou weken, zo niet maanden onmogelijk zijn. Zodra het nieuws van de catastrofe bekend werd, zouden de olieprijzen als een raket de hoogte in schieten. Wie voorkennis had kon door voorraden aan te leggen of op termijn te kopen ontzaglijke fortuinen verdienen en evenveel door anderen laten verliezen. Om maar te zwijgen van wat je kon opstrijken door op de beurs te speculeren à la baisse op de aandelen van Exxon.

Hij was opgetogen. Dit was de verwerkelijking van het visioen van zijn vader. Hij zou de Goddelijke Weiden bewandelen en nemen wat hem toekwam.

Maar voor hij zijn medewerking definitief toezegde, stelde hij zijn voorwaarden. Zijn heimwee naar het ouderlijke landgoed op de Darbandhoogvlakte aan de voet van de Tharisberg met zijn vier meter hoge bakstenen omheining versierd met taferelen in veelkleurig mozaïek die de verovering van de Pauwenkroon in 1739 door een van zijn voorvaderen voorstelde, werd met de dag groter. Hij was bereid zijn bijdrage te leveren aan de Heilige Oorlog mits hem het recht tot terugkeer naar het Land der Vaderen werd verleend en hij in de islamitische republiek een ambtstitel zou krijgen, gelijkwaardig aan die van zijn vader in het vroegere keizerrijk. Dat hield in dat hij in zijn rechten werd hersteld en in Chinvat zijn intrek kon nemen zodra en wanneer hem dat het best uitkwam.

Musa had daar geen bezwaren tegen.

Daarna werden Saif en Ali erbij geroepen. Ze ontvouwden een driedimensionale plattegrond van het schip en gaven toelichting over de geplande operatie. Toen Cyrus vernam op welke manier ze het schip tot zinken zouden brengen, besefte hij pas goed met wat voor soort mensen hij te doen had.

Maar toen was er geen weg meer terug.

En dat vond hij maar goed ook.

Later op de avond ontmoette hij Osama bin Laden in de beslotenheid van de salon en in volkomen harmonie werkten ze een regeling uit over de financiering van de jihad en hoe ze de bedrijven van de Foundations zouden gebruiken als dekmantel voor de inkoop van explosieven, wapens, chemicaliën en het transport van terroristen ten behoeve van Al Qaeda. Ze bepaalden de doelwitten na de Exxon Valdez waarvan de vernietiging het meest schade zou berokkenen aan de westerse wereld en waar ze het meest geld aan konden verdienen. En zoals Roosevelt, Churchill en Stalin het hun in februari 1945 te Jalta, nog voor afloop van de Tweede Wereldoorlog voor hadden gedaan, verdeelden ze de wereld van na de jihad onder elkaar door aan de toekomstige dynastie van Cyrus Razdi de economische en aan Osama bin Laden en het Islamitisch Front van Musa de absolute geestelijke en religieuze wereldheerschappij toe te kennen.

Het was na middernacht geweest toen hij naar het Ramses Hilton was teruggekeerd. Hij was te opgewonden geweest om naar bed te gaan. Hij gooide al zijn kleren af en, alleen gekleed in een boxershort, installeerde hij zich op het terras met een fles gekoelde arak die hij door roomservice had laten aanrukken. De mierzoete gloeiend hete thee die hij de hele dag bij de Egyptische scheepsbouwer had gedronken, kwam hem de strot uit. Onder hem lag aan de ene kant het in het maanlicht glanzende water van de Nijl met af en toe een vale vlek van een voorbijvarende feloek en aan de andere kant was er het bruisende leven van de oude stad van Caïro waar nooit iemand naar bed leek te gaan. Hij had daar urenlang gezeten, drinkend, dromend, zich verlustigend in de vooruitzichten van een glorierijke toekomst, tot zijn wake verstoord werd door een hotelbediende die hem een verzegeld pakje bracht, vergezeld van een handgeschreven briefje van Musa. Hierbij een tape, schreef Musa, met een geheime boodschap van sjeik Osama bin Mohammed bin Laden aan zijn moslimbroeders over de hele wereld, tot wie jij sinds vanmiddag gerekend wordt. Bekijk de tape onmiddellijk na ontvangst want hij vernietigt zichzelf binnen dertig minuten.

Cyrus zette de tv aan en schoof de cassette in het videoapparaat.

Een paar ogenblikken later doemde op het scherm het haast vrouwelijk mooie gezicht op van Osama bin Laden, met zijn zachte donkere ogen onder de boog van zijn wenkbrauwen, de kaarsrechte neus en de volle lippen. Hij stond opgesteld voor een zwarte vlag met in het wit Arabische leuzen en keek min of meer omlaag in de lens van de camera, zodat hij nog groter leek dan hij al was. Toen hij begon te praten kwam Cyrus ongewild onder de indruk van het charisma dat uitging van zijn zachte stem en de overtuigingskracht waarmee hij zijn wrede plannen een aureool van gerechtvaardigheid wist te geven.

Lof aan God, die het Boek openbaarde en de wolken richting geeft.

Wij vragen om Zijn hulp en vergeving. Wij zoeken toevlucht bij God tegen de onrechtvaardigheden en wandaden in de wereld. Wie zich laat leiden door God, zal niet misleid worden en wie misleid is, zal niet geleid worden. Ik getuig dat er geen God is dan Allah en ik getuig dat Mohammed zijn dienaar en boodschapper is.

Het zal niet verborgen voor u zijn dat het volk van de islam geleden heeft onder agressie, ongelijkheid en onrechtvaardigheid, over hen uitgestort door het verbond van zionisten en kruisvaarders en hun medestanders, en wel zo dat het bloed van moslims het goedkoopste bloed geworden is en hun rijkdom als oorlogsbuit in de handen van de vijanden is gevallen. Hun bloed vloeide in Palestina en in Afghanistan. De gruwelijke beelden van het bloedbad in Kana, Libanon, liggen nog vers in ons geheugen. Er vonden bloedbaden plaats in Birma, Kasjmir, Assam, de Filippijnen, Somalië en Eritrea, bloedbaden die ons rillingen bezorgden en ons geweten dooreenschudden. En terwijl dit allemaal gebeurde, keek de wereld toe.

Het volk van de islam ontwaakte en besefte dat het het belangrijkste doelwit van de agressie van het verbond van zionisten en kruisvaarders was. Alle valse beweringen en propaganda over ‘mensenrechten’ werden neergesabeld en ontmaskerd door de slachtingen op moslims die in alle delen van de wereld plaatsvonden. We bewenen dit en kunnen alleen maar zeggen: Geen macht en verwerving van macht behalve door God.

Onder deze omstandigheden en onder het banier van het gezegende ontwaken dat over de islamitische wereld waart, zullen wij, zoals onze voorvaderen – moge God hen welgevallig zijn – de oemmah van de islam tegen zijn vijanden in het geweer laten komen en zullen we met de hulp van de zonen van de natie – hoe goed is het Paradijs voor deze martelaren – de Verenigde Staten, de grootste kaffir, en hun westerse bondgenoten, treffen waar zij het meest kwetsbaar zijn: in hun afhankelijkheid van de olie. Onze zonen van de naties zullen hun tankschepen tot zinken brengen, hun kusten met olie besmeuren, hun oorlogsbodems bestoken als ze zich in de havens vertonen en met niet-conventionele wapens (hun eigen lichaam) angst en onzekerheid onder de vijandelijke troepen verspreiden.

De muren van onderdrukking en vernedering kunnen alleen maar in een regen van kogels worden neergehaald.

Met Gods hulp roepen wij iedere moslim die in God gelooft en beloond wil worden op om Gods opdracht te vervullen en de Amerikanen te doden en hun geld te plunderen wanneer en waar het maar kan. We roepen de oelema, leiders, jongeren en soldaten van de moslims op om de aanval op Satans Amerikaanse troepen en de helpers van de duivel die zich bij hen aangesloten hebben, in te zetten en degenen die achter hen staan te verdrijven, opdat ze een les leren.

Onze Heer, verbrijzel hun gemeenschap, laat de aarde onder hun voeten beven en geef ons macht over hen.

Onze Heer, maak dat de gehoorzamen aan U in waardigheid kunnen leven en de ongehoorzamen vernederd worden.

Onze Heer, zegen Mohammed, Uw dienaar en boodschapper, zijn familie en afstammelingen en metgezellen en bewijs hem passende eer.

Alle lof is aan God.

Alle lof is aan God.

Alle lof is aan God.

De tape stopte en spoelde vanzelf terug. Toen hij hem wat later opnieuw wilde bekijken, kreeg hij alleen sneeuw op het scherm. Maar de retorische boodschap van Osama bin Laden was hem woord voor woord bijgebleven.

Het vliegtuig trilde toen ze in een gebied van lichte turbulentie terechtkwamen. Hij keek op zijn horloge. Bijna 23 u 00. Om deze tijd zou in de Prince William Sound het verdict gevallen zijn.

Hij dacht aan Simon.

Tja, Simon.