7. De verklaring van graaf en gravin Andrenyi

Nu waren graaf en gravin Andrenyi aan de beurt. De graaf verscheen echter alleen.
Hij was ongetwijfeld - ook als men hem van nabij zag -een knappe man. Hij was minstens een meter tachtig lang, had brede schouders en een slanke gestalte. Hij droeg een goed zittend pak van Engelse tweed, en men had hem voor een Engelsman kunnen houden, als zijn lange snor en zijn wat hoge jukbeenderen hem niet verraden hadden.
'Wel, heren,' vroeg hij, 'wat kan ik voor u doen?'
'U zult wel begrijpen, monsieur,' antwoordde Poirot, 'dat ik met het oog op wat er voorgevallen is, verplicht ben aan alle reizigers bepaalde vragen te stellen.'
'Maar natuurlijk,' zei de graaf kalm. ik begrijp uw positie volkomen. Maar ik vrees dat noch mijn vrouw noch ik u veel zullen kunnen helpen. We sliepen vannacht en hebben niets gehoord.'
'Bent u al op de hoogte van de identiteit van de overledene, monsieur?'
ik heb begrepen dat het de dikke Amerikaan moet zijn, iemand met een uitgesproken onaangenaam voorkomen. Bij de maaltijden zat hij daar.'
En met een hoofdknik duidde hij de tafel aan, waaraan Ratchett en MacQueen hadden gezeten.
'Juist, monsieur. Dat is zo. Maar ik bedoelde eigenlijk, of de naam van de man u bekend is.'
'Nee.' De graaf keek zeer verwonderd bij Poirots vragen.
'Als u zijn naam wenst te weten,' zei hij, 'dan kunt u die toch in zijn pas vinden?'
in zijn pas staat Ratchett. Maar dat was niet zijn werkelijke naam. Die is - Cassetti, de verantwoordelijke man in een geruchtmakend ontvoeringsgeval in Amerika.'
Terwijl hij sprak sloeg hij de graaf oplettend gade, maar die scheen door het horen van dit nieuws niet in het minst van zijn stuk gebracht. Hij zette slechts wat grotere ogen op.
'Ah!' zei hij. 'Dat moet dan wel meer licht op de zaak werpen. Een eigenaardig land, Amerika.'
'U hebt Amerika waarschijnlijk weieens bezocht, monsieur le comte? 'Ja, ik ben een jaar in Washington geweest.'
'Hebt u daar wellicht de familie Armstrong gekend?'
'Armstrong? Armstrong - het is lastig je dat precies te herinneren. Je ontmoet zoveel mensen.'
Hij glimlachte en haalde zijn schouders op. 'Maar - om op de zaak terug te komen, heren,' zei hij, 'is er nog iets, waarmee ik u van dienst kan zijn?'
'Hoe laat bent u gisteravond gaan slapen, monsieur le comte?
Hercule Poirots ogen gleden even over de plattegrond voor hem. Graaf en gravin Andrenyi hadden de nummers 12 en 13, twee aan elkaar grenzende coupes.
'Terwijl we aan tafel zaten werd een van onze coupes in orde gebracht voor de nacht. Na tafel hebben we nog enige tijd in de andere gezeten.'
'En dat was nummer...?'
'Nummer 13. We hebben nog een spelletje piquet gespeeld. Tegen elf uur is mijn vrouw gaan slapen en toen heeft de conducteur mijn bed opgemaakt. Toen hij klaar was, ben ik ook naar bed gegaan. En ik heb uitstekend geslapen.'
'Hebt u nog gemerkt, dat de trein stilstond?'
'Niet voor vanmorgen, toen ik wakker werd.'
'En mevrouw de gravin?'
De graaf glimlachte en zei: 'Wanneer wij per trein reizen neemt mijn vrouw altijd iets in om te kunnen slapen. Ook gisteravond heeft ze haar gewone dosis trional ingenomen.'
Na een ogenblik vervolgde hij: 'Het spijt me, dat ik u zo weinig kan helpen.'
Poirot reikte hem papier en potlood aan en zei: 'Dank u, monsieur le comte. Het is louter een formaliteit -- maar wilt u zo goed zijn uw naam en adres hier op te schrijven?'
De graaf schreef langzaam en duidelijk. 'Het is maar beter dat ik het allemaal zelf voor u opschrijf,' zei hij opgewekt. 'De naam van mijn landgoed is moeilijk te spellen voor mensen die de taal niet kennen.'
Hij gaf het papier aan Poirot terug en stond op. 'Het is beslist onnodig dat mijn vrouw nog hierheen komt,' zei hij. 'Ze zal u niets kunnen vertellen, wat ik u niet al verteld heb.'
Er glinsterde iets in Poirots ogen.
'Ongetwijfeld, ongetwijfeld,' zei hij. 'Maar toch zou ik wel graag even een paar woorden met madame la comtesse willen wisselen.'
ik geef u de verzekering, dat dit absoluut nutteloos is.'
In zijn stem lag een autoritaire klank.
Poirot knipperde vriendelijk met zijn ogen. 'Het is louter een formaliteit,' zei hij. 'Maar zoals u zult begrijpen, is het noodzakelijk voor mijn rapport.'
'Zoals u wenst.'
De graaf gaf met zichtbare tegenzin toe. Hij maakte een korte, wat uitheemse buiging en verliet de restauratiewagen.
Poirot nam een van de passen ter hand. Daarin stonden de namen en titels van de graaf. Onder de verdere gegevens las hij: vergezeld van echtgenote. Voornamen: Elena, Maria; geboren: Goldenberg; leeftijd: twintig jaar. Een slordige ambtenaar had een vetvlek op de bladzijde gemaakt.
'Een diplomatiek paspoort,' zei monsieur Bouc. 'We moeten oppassen niemand te kwetsen. Deze mensen kunnen onmogelijk iets te maken hebben met de moord.'
'Wees gerust, mon vieux, ik zal al mijn tact aanwenden.
Louter een formaliteit.'
Hij zweeg toen gravin Andrenyi de restauratiewagen binnentrad. Ze zag er wat schuchter, maar heel bekoorlijk uit.
'U wenst mij te spreken, heren?'
'Louter een formaliteit, madame la comtesse.'
Ridderlijk stond Poirot op en bood haar met een buiging de stoel tegenover de zijne aan.
'Officieel ben ik echter verplicht u te vragen, of u in de loop van de nacht iets hebt gehoord, dat licht zou kunnen werpen op het gebeurde.'
'Nee, monsieur. Ik heb totaal niets gehoord. Ik heb de hele nacht geslapen.'
'U hebt dus niets gehoord van de opschudding in de coupe naast de uwe? De Amerikaanse dame daar heeft een vrij ernstige zenuwtoeval gehad en om de conducteur gebeld!'
ik heb niets gehoord, monsieur. Ik had een slaapmiddel ingenomen, weet u.'
'Oh, juist. Wel, mevrouw, dan hoef ik u niet langer op te houden.' En toen ze vlug opstond, zei hij: 'Een ogenblik nog, madame -- deze bijzonderheden: uw naam, eigennaam, leeftijd, enzovoort, die zijn juist, neem ik aan?'
'Volkomen juist, monsieur.'
'Wilt u dan zo goed zijn ter bevestiging daarvan, dit memorandum te tekenen?'
In een sierlijk schuinschrift tekende ze vlug: Elena Andrenyi-
'Hebt u uw echtgenoot indertijd naar Amerika vergezeld,
madame?'
'Nee, monsieur.' Ze glimlachte, en bloosde een beetje, in die tijd waren we nog niet getrouwd; we zijn pas een jaar gehuwd.'
'O juist - dank u, madame. Wat ik nog graag wilde vragen -- rookt uw echtgenoot, madame?'
Ze keek hem aan, op het punt de coupe te verlaten.
'Jawel.'
'Een pijp?'
'Nee - wel sigaretten en sigaren.'
'Ah, dank u zeer, madame.'
Ze talmde even met weggaan; haar ogen namen hem nieuwsgierig op. Het waren prachtige ogen, donkeren amandelvormig met lange zwarte wimpers, die de blanke huid van haar wangen aanraakten. Haar naar buitenlandse stijl scharlakenrood geverfde lippen waren een weinig geopend. Ze zag er uitheems en bijzonder mooi uit.
'Waarom vraagt u me dat?'
'Madame, detectives stellen altijd allerlei onbegrijpelijke vragen.' Hij maakte een luchtige handbeweging. 'Zou u mij bijvoorbeeld de kleur van uw peignoir willen zeggen?'
Eerst staarde ze hem verbaasd aan, maar toen lachte ze. 'Die is van maisgeel chiffon. Kan zo iets werkelijk belangrijk zijn?'
'Zeer belangrijk, madame.'
Nieuwsgierig vroeg ze: 'Bent u een echte detective?'
'Om u te dienen, madame.'
ik dacht, dat er in Joegoslavie nooit recherche in de trein was -- niet voor Italie.'
ik ben geen Joegoslavische, maar een internationale detective, madame.'
madame,' zei Poirot dramatisch. En hij vervolgde: ik werk hoofdzakelijk in London.' Daarna vroeg hij in het Engels: 'Spreekt u Engels, madame?'
"n Heel klein beetje.' Haar accent was allercharmantst.
Poirot maakte nogmaals een buiging. 'We zullen u niet langer ophouden, madame. U ziet wel, dat het allemaal nogal meevalt.'
Zij lachte, knikte hem toe en ging weg.
'Elle est jolie femme,' zei monsieur Bouc waarderend. Hij zuchtte.
'Ja, maar dat brengt ons niet veel verder.'
'Nee,' zei Poirot. 'Twee mensen, die niets hoorden en niets zagen.'
'Zullen we nu eens met de Italiaan praten?' Poirot gaf geen antwoord. Hij zat een vetvlek op een Hongaars diplomatiek paspoort te bestuderen.