.'Mag ik deze dans van je, Harriet?' Een man in een donkergroen jacquet, een ivoorkleurige kniebroek en met een zwart masker, boog en bood me zijn arm aan. 'Je ziet er verbluffend mooi uit.'

'Hallo, Charles. Je lijkt sprekend op Beau Brummell. Maar hoe wist je dat ik het was?'

'Het is mijn werk dingen te deduceren. Een inktvlek op de middenvinger van de rechterhand, een licht gerafelde manchet, een kruimel marsepein - nee, ik heb het gewoon aan Rupert gevraagd. Hoe wist je dat ik het was?"

'Ik heb altijd de manier bewonderd waarop de punten van je oren omkrullen.'

'Heus? Ik vroeg me af of het Ophelia was opgevallen. Je ziet er in die jurk uit als een Spaanse infanta. En die ketting is schitterend.'

Archie had erop gestaan dat ik die slangenketting zou dragen die Max me met Kerstmis cadeau had gegeven. Ondanks mijn vaste voornemen hem anoniem aan Caroline Frensham te sturen, omdat ik ervan overtuigd was dat zij er zonder het te weten voor betaald had, hield Archie voet bij stuk. Hij bood aan het de dag erna voor me op de post te doen, als dat mijn geweten zou sussen, maar ik moest, moest, moest het een laatste keer dragen om de creatie te perfectioneren die zijn geesteskind was. Ik had toegegeven omdat ik geen ruzie wilde maken op het moment dat de gasten voor de deur stonden. Hij voelde koud en zwaar om mijn hals.

'Hij is vijfduizend jaar oud en is waarschijnlijk gestolen uit de tombe van een Mesopotamische prinses. Ik hoop alleen dat er geen vloek op rust. Ophelia ziet er beeldig uit.'

'O, ja.' Charles draaide zijn hoofd om en speurde om zich heen. 'Maar ze ziet er zelfs fantastisch uit met haar hoofd in een handdoek en in mijn oude trui, op een ladder met een verfkwast.'

Ik kon me Ophelia onmogelijk in zo'n situatie voorstellen. 'Mooi zijn die lichten, hè?'

Papieren lampions maskeerden de gloeilampen. In de ultramarijnen gloed die in Londen doorgaat voor avond, zagen ze eruit als zwevende roze en groene manen tussen de takken van de bomen langs het kanaal.

'Ik hoor dat je weggaat. Rupert vertelde het me. Hij zei dat je een nieuwe baan hebt. Gefeliciteerd.'

'Dank je.'

'Je klinkt niet erg enthousiast.'

'O, dat ben ik wél. Ik ben erg blij. Maar ik zal Londen missen - en iedereen.'

'We zullen jou ook missen. Maar je komt toch terug voor ons huwelijk, hè?'

'O, Charles, ik vind het zo geweldig. Wanneer trouwen jullie?'

'November. Dat is meestal een rustige tijd voor de misdaad. Criminelen willen graag even op adem komen vóór de kerstdrukte.' Charles sloeg zijn arm broederlijk om mijn middel en drukte me even tegen zich aan. 'Harriet, ik ben de gelukkigste man ter wereld!'

'Eh ja, waarschijnlijk wel. Maar zij heeft ook alle reden om gelukkig te zijn!'

We draaiden een paar keer rond voor Charles zei: 'Ik heb het zo naar mijn zin dat ik bijna vergat wat ik je wilde vertellen. Gisteren heeft een collega van me Madame Eusapia en haar assistente, miss Judd, gearresteerd. Ik heb toevallig het rapport gezien.'

'Nee! Waarom?'

'Verscheidene mensen hebben een klacht tegen hen ingediend. Dus is een politieman in burger naar een van haar seances gegaan. Hij betrapte miss Judd erop dat ze in de kamer rondkroop, van top tot teen in het zwart, behalve handschoenen die met lichtgevende verf waren bewerkt. In de plafondlamp was een speaker verborgen en tegen de onderkant van de tafel was een bandrecorder geschroefd. En de vogelkooi lag vol fluitjes, belletjes en valse spinnenwebben.'

'O, verdikkeme. Wat een teleurstelling! Ik wou dat er niet voor alles een rationele verklaring was! Ik geloofde bijna dat het misschien wel echt kon zijn.'

'Het optreden stelde blijkbaar niets voor. Die ouwe tantes proberen nooit eens iets origineels.'

'Maar wacht eens even, dat verklaart toch niet alles. Oké, ik neem aan dat ze wist wie ik was. Podmore had het haar verteld of ze herkende de naam. In die tijd stonden we elke dag in de krant. Ze leerde de Shakes- peare-citaten uit haar hoofd en nam ze op een bandje op, misschien pikte ze stukjes van sir Basils eigen opnamen. Ik denk dat die man met de snor ook in het complot zat, want hij en sir Basil - Madame Eusapia, bedoel ik - hadden een soort gesprek dat kennelijk doorgestoken kaart was. Waarschijnlijk dacht ze dat ik contact had met de pers en met welgestelde mensen en haar wat publiciteit zou kunnen bezorgen. Maar dat verklaart niet hoe ze wist dat sir Basil gedood was door de bliksemschicht.'

'Dat is precies wat me voor een raadsel stelt.'

'En weet je de oplossing al?'

'Het móet haast toeval zijn. Ze koos de stormscènes omdat ze zo dramatisch waren. Toevallig bleken ze de spijker op de kop te slaan. Toeval bestaat. Of...'We staarden elkaar aan. Het effect van het masker deed Charles' ogen glinsteren. 'Of...?' herhaalde ik.

'Of ze is werkelijk helderziend en neemt haar toevlucht tot trucs om haar inkomsten te verhogen.'

'Ik wou dat het waar was. Ik meen het!'

'Zeg het tegen niemand, maar ik ook. Ik krijg soms zo genoeg van al die nuchtere feiten.'

'Wat zul jij een voortreffelijke zwager zijn.'

'Hallo, dochterlief. Gelukkig dat ik je herkende voordat ik avances maakte, je ziet er betoverend uit.'

'Hallo, pa. Lang niet zo mooi als jij.' Het handjevol journalisten bij de met een hek afgesloten ingang van de straat was druk in de weer geweest met hun camera's toen pa arriveerde in een middeleeuws harnas. 'Maar zit het niet ongemakkelijk?'

'Ik heb dit harnas gedragen in Henry V voor de slag bij Agincourt. Ik heb altijd gehoopt dat ik nog eens de kans zou krijgen het weer te dragen. Vooral die helm. Het vizier is een perfect masker. Het harnas is van aluminium gemaakt, dus heel licht.'

'P - Fleurs jurk is charmant.'

'Zeg het tegen haar, wil je? Ze is zo gevoelig. Ze denkt dat jij haar niet mag. Ik bezweer haar dat dat onzin is. Maar ze is van nature bescheiden. Ik moet zeggen dat ik dat heel aantrekkelijk vind. En toch is ze zo intelligent dat alle andere vrouwen dom lijken bij haar vergeleken.'

Gelukkig wist mijn masker mijn ergernis te verbergen. 'Ik zal het haar zeker zeggen. Heb je Cordelia gezien? Een ogenblik geleden was ze nog hier.'

'Is ze daar niet, bij die man met die olifantenkop? Wat een beeld van een kind is het toch! Al mijn kinderen zijn trouwens ravissante schoonheden. Ik dacht altijd dat jij het lelijke eendje was, maar je bent tot een prachtige zwaan opgegroeid.'

Ik draaide me om en zag Cordelia wegglippen in de betrekkelijke duisternis van de meent.

'Ik moet even naar Cordelia gaan kijken.'

'Maak je toch niet zo druk, lieverd. Wat kan haar nu gebeuren?'

'Ik wil dat haar eerste ervaring met de liefde iets heel moois en gedenkwaardigs wordt, met iemand om wie ze heel veel geeft, geen akelige, onverschillige wip. Bovendien is ze nog veel te jong.'

'Natuurlijk! Ze is nog een kind!'

'Ze is twaalf, in sommige opzichten heel vroegrijp en immens aantrekkelijk voor mannen.'

'In dat geval zou ik maar gauw gaan. Ik kan iets zien wat eruitziet als een zwaaiende boomstronk bij die bomen daar.'

Ik arriveerde hijgend bij de groep bomen en zag een volkomen onbekend koppel kreunend van begeerte op de grond liggen. Geen teken van Cordelia of de olifant. Ik liep haastig terug naar het kanaal, waar de oevers krioelden van de gasten. Iedereen lachte en praatte en er klonk vrolijke muziek.

Archie had de timmerman opdracht gegeven een smalle brug te maken. De geïmproviseerde leuningen waren behangen met fonkelende lichtjes en omwonden met groenbebladerde takken, zodat onze gasten het kanaal konden oversteken. Ik was halverwege toen ik een man tegenkwam in een rode soutane en de breedgerande hoed van een kardinaal. We hielden onze buik in en probeerden elkaar te passeren.

'Een ogenblik, mam'zelle,'' zei een stem met een duidelijk Frans accent. 'Mijn crucifix zit vast aan votre coiffure.'' De brug boog een eindje door onder ons gezamenlijke gewicht. 'Ik denk dat wij aan land moeten gaan om ons los te maken. We mogen niet omvallen.' Eenmaal op de oever duurde het even voor hij het crucifix uit mijn haar had gehaald. 'Duizend pardons, ik wil niet het haar uitrukken. Voila! Gebeurd. Wilt u mij absolutie geven voor zo'n domheid en met mij dansen?'

Hij droeg een rood masker dat zijn gezicht volledig bedekte. Het was streng, met kleine ogen en een kritische mond, maar zijn stem was vriendelijk en aangenaam en flirtend.

'Graag, maar eerst moet ik mijn zusje zoeken. Ik zag haar kortgeleden nog met een olifant.'

'Mais oui. Daar.' De kardinaal wees naar een groepje op de andere oever. Tot mijn opluchting zag ik Cordelia en de olifant erbij. Ze stonden te praten met Rupert. 'Wilt u naar de overkant?'

'O, nee. Ik wilde alleen zeker weten - Laat maar.' De band speelde 'Beyond the Blue Horizon'. Ik had al twee glazen champagne gedronken en plotseling kreeg ik de algemeen heersende frivole en vrolijke stemming te pakken. 'Laten we dansen.'

Het was heerlijk om onder de sterren over de dansvloer te zweven. De lucht was zwoel en geurde naar aarde en bladeren en parfum, en het opgewonden geroezemoes van blijde stemmen steeg naar mijn hoofd. De kardinaal danste goed en het gewicht van mijn rokken zorgde bij het rondwervelen voor een extra langoureus genot.

'U danst divinement,' zei hij. 'Is het toegestaan de naam te kennen van deze mooie onbekende?'

'Sorry,' zei een bekende stem. 'Mijn beurt, neem me niet kwalijk.' De olifant duwde zijn slurf tussen ons in en de protesten van de kardinaal negerend, nam hij me in zijn armen en walste met me weg. 'Hallo, Harriet. Ben je niet verbaasd me te zien?'

'Jonno!'

'In levenden lijve.'

'O, wat geweldig! Waar is Portia? Ik dacht dat je daar moest blijven voor de zomervakantie.' Jonno was voor zijn tweedejaarsexamen gezakt, omdat de verlokkingen van het in bed liggen met Portia het hadden gewonnen van het schrijven van essays in een halfdonkere, stoffige bibliotheek. Hij mocht blijven, op voorwaarde dat hij tijdens de vakantie zou werken.

'Ja, dat moet ook, maar de uitnodiging was zo verleidelijk dat we besloten voor één avond hier te komen. We gingen meteen naar de kos- tuumverhuurderij, nog net voor sluitingstijd. Portia staat daar.' Hij wees naar een slanke oranjerode kat, die met haar staart over haar arm met pa stond te praten, 'ik vrees dat onze kostuums niet helemaal in stijl zijn, maar we hebben enorm plezier - wat dondert het! Het is een fantastisch feest.'

'Allemaal Archies werk. Cordelia en ik hebben alleen naar gedaan wat hij zei. Het is een schitterend feest, hè? Ik zal zo triest zijn... Je weet dat we naar Manchester komen?'

'Daar ben ik echt blij om. Jij bent mijn op één na favoriete vrouw. Je ziet er zo uitnodigend uit, dat ik, als ik geen rubberen slurf droeg, gevaarlijk in de verleiding zou komen je een incestueuze zoen te geven. Maar je hebt een ernstige fout gemaakt in de keus van je kamer in Manchester. Het is een heel rauwe buurt, totaal ongeschikt.'

Ik legde de bijzondere omstandigheden uit die me ertoe genoopt hadden in de slechtste buurt van Manchester te gaan wonen.

'Toch zou ik er nog maar eens goed over nadenken.' Hij zwaaide met zijn slurf naar me.

'Lieve Hat!' De rode kat sloeg haar armen om me heen. Het was een vreemd gevoel te worden gezoend door een plastic masker met snorharen als de borstel van een tuinbezem. Haar kostuum was gemaakt van oranje-en-zwart gestreept bont dat betere dagen had gekend. 'Wat een verrukking! Ik voel me nu al dronken. Kom mee, dan laten we allemaal onze toekomst voorspellen.'

'Gaan jullie maar vast,' zei Jonno. Hij pakte een glas en tilde zijn slurf op. 'Ik heb nog een en ander in te halen.'

In de tent van de waarzegster was het donker, op een gloeiende kristallen bol na waar een zwerm gefrustreerde motten omheen fladderde. De overweldigende geur van wierook en patchoeli bracht me aan het hoesten.

'Kom binnen, jongedame.' Madame Xanthe was heel klein, haar kin kwam niet meer dan vijf centimeter boven het tafelblad uit. Ze droeg een glimmend satijnen gewaad. 'Ga zitten, kindlief.'

Madame Xanthe tuurde naar me met kleine oogjes in een netwerk van rimpels. De kralen in haar hoofdtooi fonkelden toen ze zich naar voren boog om de kristallen bol te raadplegen. Ze streek er een paar keer over met haar handen.

'O, wat een verrassing! Wel heb ik ooit! Je bent een heel ongewone jongedame!' Ik voelde me gevleid. 'Je hebt de gave. Vertel eens, kindlief, heb je soms vreemde ervaringen gehad? Iets paranormaals, bedoel ik?'

'Eh, ja en nee. Het is moeilijk om het zeker te weten. Ik bedoel, een hoop dingen die in het leven gebeuren zijn nogal vreemd -'

'Ja, je hebt zorgen en problemen meegemaakt, dat kan ik zien. Een hoop hartzeer. Degene die alles voor je betekende heeft je in de steek gelaten. En komt niet meer terug. Die weg is voorgoed voor je gesloten.' Ze keek op. 'Kun je bedenken wie die man kan zijn?'

Ik schudde mijn hoofd.

'Dat is vreemd. Het is heel duidelijk. Een oudere man. Misschien een bloedverwant.' Ik glimlachte beleefd. 'Maar je bent een fortuinlijk meisje! Ik kan heel duidelijk zien dat je hartenwens op het punt staat vervuld te worden. Een lange, donkere, knappe man zal je hart veroveren.'

'Heus?' Ook al wist ik dat het allemaal onzin was, toch begon mijn hart sneller te kloppen.

'O, ja. Hij is heel gepassioneerd en hij adoreert je.' Dat leek me hoogst onwaarschijnlijk. Ze wees naar de glanzende bol. 'Daar is hij! O, hij is zeer intelligent en succesvol. Jullie zullen heel gelukkig zijn en samen oud worden en jullie krijgen twee kinderen Een jongen en een meisje.' Ze fronste haar wenkbrauwen en staarde. 'En een varken.'

'Krijg ik een varken?' vroeg ik verbaasd.

'Nee, lieve,' zei Madame Xanthe een beetje ongeduldig. 'Ik zie een groot dier - misschien een ezel - of een grote hond.'

'Ik heb een sint-bernard.'

'Aha, dat is het dus.'

'Is dat alles wat u kunt zien?'

'Dat is alles, kindlief.' Ze bestudeerde de bol opnieuw. 'Goede gezondheid, alleen de gebruikelijke ziektetjes. Wees voorzichtig met autorijden. Daar ben je niet erg goed in. Je krijgt een mooi huis op het land en meneer X, je man, gaat aardappelen verbouwen. Of zijn het dahlia's?'

'Maar wat ga ik doen?'

'Dat kan ik niet zien, kind. Je hebt het druk met de kinderen.'

'Dus ik word geen schrijfster?'

'Weet ik niet. Het beeld is verdwenen, helaas. En het was niet erg duidelijk.'

Ik wachtte buiten de tent terwijl Portia's toekomst werd voorspeld. Zou ik werkelijk over psychische krachten beschikken? Ik kon me niet voorstellen dat ik zou leven met een man die dahlia's kweekte. Maar Madame Xante had Dirk gezien in de kristallen bol. Ik voelde me een beetje gedeprimeerd omdat ze me niet ook had zien zitten in een kamer met HOOFDREDACTEUR op de deur. En hoe zat het met die gepassioneerde, adorerende man die mijn hart zou veroveren?

Portia kwam de tent uit.

'En? Wat zei ze?' vroeg ik nogal gretig.

'De gebruikelijke onzin. Dat ik in de steek ben gelaten door een oudere man, die vroeger alles voor me betekende. Ik heb geen idee wie dat zou kunnen zijn. Tenzij het pa is. Ze zei dat ik zorgen en problemen heb gehad. Nou ja, dat geldt voor iedereen. En dat ik zou worden verleid door een lange, donkere, knappe vreemde. Ik hoop van niet. Jonno zou woedend zijn. Wat zei ze tegen jou?'

'Precies hetzelfde.' Ik was me bewust van een zekere teleurstelling. 'Waar is Cordelia?'

'Ze danste met de beul. Kijk, gaat ze niet net de feesttent binnen?'In de tent zagen we Archie, omgeven door een bewonderende menigte. Hij wenkte ons.

'Kom, Harriet, laat deze brave mensen zich aan je verlustigen. En wie is die schurftige poes?'

'Hallo, Archie. Ik ben Portia. Het was het enige wat ik op het laatste moment nog kon vinden. Ik zie mezelf liever als een kat met een verleden. Je ziet er verbluffend uit.'

Archie trok de plooien glad van zijn enorm wijde culotte van zilverbrokaat die in de taille en bij de knie was afgezet met gouden linten. 'Ik heb mevrouw Wapshott een schilderij van Lodewijk XIV laten kopiëren. Mijn favoriete koning. Hij deed de dingen nooit half. Ze worden broekrokken genoemd. Bijna travestie, kindlief, maar de koninklijke connectie maakt het respectabel.' Daarop droeg hij een jas en vest van hetzelfde brokaat met gouden kant en gouden knopen. Een hoed die was afgezet met reusachtige veren stond op zijn witte pruik die fonkelde van de diamanten. Een enkele robijnrode glazen traan, de enige kleur, kleefde aan zijn zilveren masker. Hij verblindde en glinsterde en fonkelde, en je kon nauwelijks naar hem kijken zonder met je ogen te knipperen.

Archie wuifde met een hand vol juwelen. 'Het is zo romantisch om niet te weten wie iedereen is. Je fantasie siert ze met fabelachtige schoonheid en grote scherpzinnigheid. Ik vrees mijn afspraak met de werkelijkheid in de ochtend.' Hij mompelde in mijn oor:'Un succes fou kunnen we veilig zeggen.'

'Het buffet ziet er zo prachtig uit dat het bijna zonde is om alles op te eten.' Portia wees met een poot naar het buffet. Kaarslicht liet de ijs- sculpturen stralen met gouden flitsen. Er was een reusachtige waterlelie, een Chinese pagode en een draak met een lange staart. We hadden ze goedkoop gekregen omdat de jonge Finse kunstenaar die al die wonderen had geschapen was bezweken voor Charlies charmes. Ik had ze samen op de dansvloer gezien.

'Weet je, ik voel me weer twintig.' Archie zuchtte van genot. 'Pinkki - dat is mijn nieuwe vriend uit Lapland - is een verrukkelijke jongen. Hij moet de lange, donkere, knappe vreemde zijn die door Madame Xanthe gemachtigd is mijn hart te veroveren. Ze had het ook bij het rechte eind wat de oudere man betrof, al is dat heel lang geleden.'

Ik bestudeerde de menigte. 'Ik zie Cordelia nergens.'

'Wat ben je toch een piekeraarster, Harriet.' Archie gaf me een tikje op mijn wang. Ik zag haar nog een minuut geleden naar de tent van de waarzegster gaan met die kardinaal.'

Hij had gelijk. Ik maakte me onnodig zorgen. Ik moest mijn feestelijke stemming terugkrijgen. Ik dronk nog een glas champagne, iets te snel, en pakte een schaal kleine paarse artisjokken. Ik wilde me net bedienen uit een terrine met sauce hollandaise, toen een kleine hand naar voren schoot en de opscheplepel beetpakte. Madame Xanthes andere hand hield een bord vast dat bijna net zo groot was als zijzelf, hoog opgestapeld met voedsel. Ik zette de artisjokken neer en holde naar haar tent. Ik trok de tentflap open, zonder eigenlijk te weten wat ik dacht te zullen vinden. Cordelia en de kardinaal zaten tegenover elkaar aan de tafel en speelden een spel met de tarotkaarten.

'Ah, je grote zus komt zich ervan overtuigen dat alles goed met je gaat.' De kardinaal spreidde zijn handen en zei op vrolijke toon:'Voila! Kijk maar in mijn mouwen, geen trucjes. Mam'zelle is veilig.'

'Dat scheelde overigens niet veel,' zei Cordelia. 'Die kerel in het beuls- kostuum probeerde zijn hand in mijn jurk te steken.'

'Ik zag het gebeuren en bedreigde hem met zijn eigen bijl.'

De kardinaal en Cordelia schenen het erg amusant te vinden.

'Het spijt me dat ik het spel moet onderbreken maar het is bijna één uur en je had beloofd dat je een uur geleden al in bed zou liggen.'

'O, Harriet, alsjeblieft! Ik heb zo'n plezier.'

De kardinaal schudde zijn vinger naar Cordelia. 'Ik geef je een penitentie. Eén dans met mij en dan naar bed. Bent u het daarmee eens? Ik zweer dat ik goed op la petite fille zal passen.'

'Dat is heel vriendelijk van u. Goed dan.'

Het feest bruiste van enthousiasme en van de champagne. Ik zag pa en Pussyfoot samen dansen, haar armen stevig om zijn geharnaste nek geslagen. Portia en Jonno dansten snel over de vloer, zijn slurf zwaaide rond en haar staart lag om zijn middel geslagen. Ophelia en Charles bewogen zich heel langzaam te midden van de feestvierders, elkaar diep in de ogen kijkend. Rupert, het enige geanimeerde, menselijke gezicht, danste loom in de armen van een lange blondine wier decolleté te veel boezem liet zien.

Ik kreeg weer dat gevoel van een grotesk gebeuren, alsof de vrolijkheid de keerzijde was van iets onheilspellends. Ik voelde bijna iets van angst. De ketting leek te verstrakken rond mijn keel. Er klonk gelach toen de beul, kennelijk dronken, zijn evenwicht verloor en langs de glooiende oever in het kanaal viel. Hij kwam er glimlachend en goedgehumeurd weer uit, ondanks het wier dat aan zijn oren hing, en zette zijn masker af. Het was Hugo Dance.

Ik keek ongerust om me heen. Cordelia was nergens te bekennen. Ik baande me een weg door de menigte naar de voordeur van nummer 10. Het was stil in huis. Het leek verlaten, maar de deur van Ruperts werkkamer stond open, wat heel ongebruikelijk was. Ik ging naar binnen. Het was donker in de kamer, maar door het raam viel voldoende licht naar binnen om het rood te doen oplichten van de kardinaalssoutane die in een verfomfaaide hoop op een stoel bij het raam lag, de hoed er achteloos bovenop. Tegen een kussen gepropt staarde het masker me spottend aan.

Die verraderlijke schoft! Hoe had ik zo stom kunnen zijn om hem te vertrouwen? Ik snoof bijna van woede toen ik me mijn zuster voorstelde in de armen van haar pseudo-beschermer. Toen hoorde ik de deur zachtjes achter me dichtvallen. De sleutel werd omgedraaid in het slot.

Ik draaide me snel om. Al heerste er een schemerig licht in de kamer, de man die achter de deur op me had staan wachten, had ik zo vaak onopvallend geobserveerd dat ik hem onmiddellijk herkende aan de vorm van zijn hoofd en de schaduwachtige trekken van zijn gezicht.'Max!'