6. Een pact met de duivel

Alec begroette me bij de deur toen ik terugkwam van mijn korte wandeling en zei heel stijf en formeel dat de heer en mevrouw Livingston me onmiddellijk wilden spreken in de salon.

'Melody, waar wasje?' vroeg Dorothy zodra ik binnenkwam. Ze zat op de bank, en Philip zat in een vorstelijke houding tegenover haar in de gestoffeerde leunstoel. Ze keken of ze een heel ernstig gesprek hadden gehad.

'Philip vertelde me net dat hij je doelloos rond zag lopen in Beverly Hills. Waarom ben je niet meteen binnengekomen en heb je me verslag uitgebracht over je tweede bezoek aan de Egyptian nog wat?'

'Ik wilde even alleen zijn,' zei ik. Ik zou beslist niets vertellen over Spike en het kleine drama in zijn appartement, ik liep niet doelloos rond, ik wist waar ik heenging. Maakt niemand hier ooit zomaar een wandeling? Waarom hebben ze dan trottoirs?'

'Arm kind. Kom hier zitten en vertel ons alles over je bezoek,' drong ze aan en klopte op de plaats naast haar.

Philip hield zijn vingers op kerkelijke wijze tegen elkaar gedrukt. Zijn donkere kraalogen keken me afkeurend aan. Langzaam liep ik naar Dorothy toe en ging zitten. Toen haalde ik diep adem en begon.

'Ik heb haar ontmoet,' zei ik met wat zelfs mij als een doemstem in de oren klonk, 'en ze deed net of ze me niet kende.'

Philip knikte en keek streng naar Dorothy.

'Dat is precies wat ik verwachtte,' zei hij, 'zelfs aan de hand van het weinige dat me over deze bizarre situatie bekend was. Dorothy...'

'Stil nou, Philip. We lossen die kwestie zelf wel op,' zei ze, maar hij keek niet opgelucht.

'Dit is niet een van je sociale spelletjes, Dorothy. Ik heb je gezegd hoe ik erover dacht toen ik pas hierover hoorde. We voelen met je mee, Melody,' zei hij tegen mij, 'maar we zijn beslist niet bij machte het probleem op te lossen, zoals Dorothy impliceert. Het lijkt mij meer iets voor de politie. Iemand is bezig iemand te bedriegen,' ging hij verder. 'Misschien een verzekeringsmaatschappij. Ik kan me domweg niet veroorloven op enigerlei wijze bij deze zaak betrokken te zijn. Ik heb een grote verantwoordelijkheid jegens mijn cliënten, die allemaal invloedrijke mensen zijn, en ik kan geen enkele negatieve publiciteit gebruiken. Je lijkt me intelligent genoeg om dat in te zien.'

'Ja, meneer. Het spijt me. Ik ga morgen weg.'

'Je hoeft niet meteen weg te gaan,' zei Dorothy, maar niet op dezelfde ferme toon waarop ze altijd tegen me sprak.

'Ik wil niet het gevoel hebben dat we je de deur uitzetten. Je bent een vriendin van mijn schoonzuster en Dorothy heeft haar zuster bepaalde beloften gedaan,' ging hij verder, terwijl hij haar afkeurend aankeek. 'Je kunt hier een tijdje blijven, zolang je niets van dit onplezierige gedoe bij ons op de stoep legt. Maar zoals het op mij overkomt, is het beste advies dat ik je kan geven terug te gaan naar wat je je thuis noemt en naar de mensen die om je geven.'

'Ja, meneer,' zei ik zacht, met een bijna brekende stem.

'Je kunt aan de daarvoor in aanmerking komende autoriteiten melden wat je weet en hen de nodige stappen laten nemen,' vervolgde hij. 'Ik zal je daarbij helpen, als je dat wilt.'

'Daarvoor ben ik niet hier gekomen. Dat kan me allemaal niets schelen. Ik wilde weten wat er echt met mijn moeder gebeurd was. Ik wilde zien of ze me nodig had.'

Er stonden tranen in mijn ogen, maar ik wist ze te bedwingen.

'Ik begrijp het. Goed, Dorothy weet dat als je wat geld nodig hebt voor de terugreis...'

'Ik heb alles wat ik nodig heb. Dank u.'

'Oké. Het spijt me van je moeilijkheden. Je bent een heel aardige jongedame en ik weet zeker dat je tot jezelf zult komen en iets nuttigs zult doen met je leven.'

'O, ze zal veel meer doen dan dat,' zei Dorothy. 'Ze is een heel uitzonderlijk meisje.'

'Ja, nou ja, ik ga naar boven om me te kleden voor het diner.' Hij keek nog strenger naar Dorothy. 'Plaats je niet in een positie waarin je advies geeft datje niet hoort te geven, Dorothy.'

'Ik geloof dat ik wel weet wat ik iemand wel en niet kan zeggen, Philip.'

'Dat mag ik van harte hopen,' zei hij vermanend. Hij keek nog even naar mij en stond toen op en verliet de kamer.

'Het spijt me,' zei ik. 'Ik wil u geen moeilijkheden bezorgen. Misschien kan ik beter nu meteen weggaan. Ik kan in een motel logeren tot ik mijn ticket heb geregeld.'

'Geen sprake van. Luister maar niet naar hem. Hij is alleen maar... alleen maar Philip Livingston,' zei ze, alsof dat alles verklaarde of rechtvaardigde. 'En nu wil ik alle bijzonderheden horen. Toe dan. Vertel me alles, van begin tot eind,' vroeg ze. Ze boog zich met opengesperde ogen naar me toe. Even kreeg ik het gevoel dat ze mij en mijn probleem beschouwde als een episode uit haar lievelingssoap. Niettemin gaf ik haar het hele verhaal en liet alleen het deel met Spike eruit. Toen ik uitgesproken was, zuchtte ze diep.

'Misschien heeft Philip gelijk, lieverd. Misschien kun je beter verder gaan met je eigen leven. Niet dat ik je weg wil jagen, maar...'

'Mijn moeder is een deel van mijn leven,' zei ik.

Dorothy glimlachte en schudde haar hoofd, alsof ik iets belachelijks had gezegd.

'Familie kan zo'n last zijn. Kijk maar wat ik met Holly te stellen heb.'

'Holly is een heel gelukkig mens en ze heeft een hoop vrienden en kent heel veel geweldige mensen,' protesteerde ik. 'Ik kan niemand bedenken die aardiger voor me is geweest.'

'O, ze heeft een hart van goud, vooral als het erom gaat andere mensen te helpen, maar zal ze zichzelf ooit helpen? Niet Holly. Ze is altijd zo geweest, altijd met haar hoofd in de wolken. Ik heb geprobeerd haar wat nuchterder te laten denken en wat meer uit haar leven te halen, maar er is een grens aan wat je kunt doen. En dan moet je doen wat Philip zegt, verder gaan met je eigen leven. Philip geeft altijd de beste raad. Soms heb ik het gevoel dat hij meer een vader voor me is dan een echtgenoot.' Ze glimlachte. 'Gaat het goed met je, kindlief? Is er nog iets anders watje me wilt vertellen?'

ik ben moe,' zei ik. Dorothy ging zo op in zichzelf, dat ze toch nooit zou horen wat ze niet wilde horen, dacht ik. 'Ik ga naar boven en even rusten.'

'Natuurlijk. Neem een bubbelbad, dan ziet de wereld er weer een stuk beter uit. Geloof me maar. Als ik gedeprimeerd ben, ga ik naar het schoonheidsinstituut en neem een modderbad en een massage. Wat heb je aan geld als je het niet gebruikt om jezelf gelukkig te maken en je sombere buien te verdrijven?' ging ze verder met een ijl lachje. Haar woorden deden me denken aan onze winkeltocht en al het geld dat ze voor me had uitgegeven. Ik wist nu zeker dat het Philip van streek zou brengen als hij erachter kwam, ondanks alles wat ze tegen me gezegd had.

'Ik zou graag willen dat je die avondjurk terugbracht naar de winkel, Dorothy. Ik heb hem nu toch niet meer nodig en...'

'Natuurlijk heb je die nodig. Je wilt aan de oostkust toch zeker ook wel eens leuk uitgaan? Denk je eens in hoe jaloers al die andere jonge vrouwen zullen zijn als ze je in een designjurk zien.'

Ik staarde haar aan, te moe om tegen te spreken.

Ze belde en een paar seconden later stond Christina op de drempel.

'Christina, wil je alsjeblieft een whirlpoolbad vol laten lopen voor Melody?'

'Dat kan ik zelf wel,' zei ik.

'Alsjeblieft, Christina, doe het nou maar.'

'Ja, mevrouw Livingston,' zei Christina en ging weg om zich onmiddellijk aan haar taak te wijden.

'Heus, kindlief, je moet de bedienden hun werk laten doen, anders...' Ze lachte. 'Anders hebben we geen bedienden nodig en zouden zij geen werk hebben, en Christina kan zich niet veroorloven om geen werk te hebben. Ze heeft een hoop kinderen die ze te eten moet geven. Geniet van je bad. Alec komt je roepen voor het eten.'

Ze stond op en bleef even naar me staan kijken.

'Ik wou dat je wat langer kon blijven. Ik heb je nog zoveel te leren,' zei ze. Enigszins medelijdend schudde ze haar hoofd en ging weg.

Jij hebt me zoveel te leren? dacht ik. Ik staarde om me heen naar dit paleis, waarin twee mensen een ongekende rijkdom deelden, maar vreemden leken voor elkaar. Ik wil niet leren hoe ik de beste tafel kan krijgen in een restaurant of hoe ik een rimpel van mijn gezicht moet laten halen. Nee, ik wilde iets veel diepgaanders leren. Ik wilde leren waar ik werkelijk thuishoorde. Al bleef ik hier nog tien jaar, dan geloofde ik niet dat Dorothy Livingston dat ooit zou begrijpen.

Mijn benen voelden of ze in steen waren veranderd toen ik opstond en naar de trap liep. Het was weer een zonnige dag buiten, maar in mijn hart was de lucht bedekt met grote, donkere wolken van wanhoop. Toen ik bij mijn kamer kwam, hoorde ik Christina zingen bij het bad.

'Ik heb wat geurig schuim in het water gedaan,' zei ze toen ze me hoorde binnenkomen.

'Dank je.'

Ze keek me nauwlettend aan.

'Slechte dag gehad?' vroeg ze.

Ik wilde ontkennend mijn hoofd schudden, maar mijn lippen en kin trilden. Ik moest op mijn lip bijten om een snik binnen te houden.

'Arm kind,' zei ze, en kwam naar me toe. Ik kon het niet helpen. Ik begon te huilen. Snel sloeg ze haar armen om me heen en drukte zich dicht tegen haar aan. Ze streek over mijn haar. 'Kom, kom, zo erg kan het niet zijn.'

'Dat is het wél,'jammerde ik. 'Mijn eigen moeder heeft vandaag geweigerd me te herkennen. Ze was weggelopen en had mij achtergelaten bij familie aan de oostkust en toen denk ik dat ze net heeft gedaan of ze gestorven was, zodat ze voorgoed van me af was,' flapte ik eruit.

Christina keek even geschokt en toen knikte ze langzaam, met opeengeklemde lippen.

'Elke vrouw die haar eigen kind verloochent moet in moeilijkheden verkeren,' verklaarde ze. 'Het is niet natuurlijk en het moet pijnlijk zijn voor haar.'

'Denk je dat?' vroeg ik, mijn ogen afvegend.

'O, ja. Als je zelf moeder wordt, zul je dat begrijpen,' zei ze met een glimlach.'

'Je kind is een deel van je, het blijft altijd jouw baby. Het is pijnlijk om ze groot te zien worden, wantje weet dat ze je zullen ontgroeien, maar dat is een andere en gezonde manier van loslaten.

'Ik weet zeker datje moeder contact met je zal opnemen,' zei ze en kneep zachtjes in mijn hand.

'Ze weet niet waar ik woon.'

'Dan verwacht ze datje terugkomt,' verzekerde Christina me.

'Ik weet het niet,' zei ik. Ik dacht daarover na. Ik wilde haar optimisme delen, wilde geloven dat alle verschrikkelijke dingen onbetekenend waren, dat na onweer altijd een regenboog komt, maar ik was al zo vaak teleurgesteld.

'Je moet meer vertrouwen hebben, lieverd,' zei ze. 'Ontspan je, eet goed vanavond, slaap lekker vannacht, en morgen, morgen zal alles er een stuk beter uitzien.'

Haar glimlach was als zonneschijn na de regen. Onwillekeurig glimlachte ik terug.

'Dank je,' zei ik. 'Je kinderen boffen dat ze zo'n goede moeder hebben.'

'O, dat vertel ik ze voortdurend,' schertste ze. Ze bracht me weer aan het lachen en heel even voelde ik me net als vroeger, vrolijk en lachend.

Ik genoot van mijn bad, ontspande me en mediteerde. Ik dacht aan Billy Maxwell, die zijn eigen rampspoed wist te overwinnen, en voelde me sterker worden. Ik kreeg zelfs honger en verheugde me op het diner.

Toen ik me had aangekleed, werd er op de deur geklopt en Christina stak haar hoofd naar binnen.

'Alles in orde?'

'Ja, dank je, Christina.'

'Er is telefoon voor je,' zei ze. 'Laat de badkamer maar. Ik ruim hem wel op voor ik wegga.' Ze deed de deur dicht, zodat ik wat privacy zou hebben. Ik dacht dat het Holly weer zou zijn. Misschien had Dorothy haar gebeld en verteld wat Philip had gezegd. Holly zou willen dat ik terugvloog naar New York en een tijdje bij haar bleef. Ik moest toegeven dat het verreweg het beste idee leek.

'Hallo.'

'Melody,' zei Cary. Wat een heerlijke verrassing om zijn stem te horen.

'Cary!'

'Ik heb Holly gebeld, en ze gaf me het telefoonnummer van haar zus. Gaat het goed met je? Hoe was de reis?'

Ik vatte in enkele minuten alles samen wat er gebeurd was, te beginnen met de ramp die zich bijna op de luchthaven had afgespeeld. Hij luisterde zwijgend tot ik uitgesproken was. Ik besefte dat het in het oosten al laat op de avond was.

'Het klinkt of je een afschuwelijke tijd hebt gehad sinds je uit New York bent vertrokken,' zei hij.

'Maar hoe gaat het met jou?' vroeg ik.

'Het gaat hier niet zo best, Melody. Eerlijk gezegd, bel ik je uit het ziekenhuis.'

'Het ziekenhuis! Wat is er met je gebeurd?'

'Niet met mij. Pa ligt weer op de hartbewaking. Hij heeft weer een hartaanval gehad. Ik geloof dat hij het deze keer aan zichzelf te wijten heeft, hij klaagde voortdurend dat hij zo beperkt was in zijn bewegingen en wilde met alle geweld meer doen dan hij mocht.'

'O, Cary, wat spijt me dat. Hoe gaat het met tante Sara?'

'Je kent ma. Ze blijft aan het werk, om er niet aan te hoeven denken.'

'En May?'

'Niet zo goed. Ze mist je erg,' zei hij. 'En dat is half zoveel als ik je mis. Maar ik begrijp waarom je weg bent,' voegde hij er snel aan toe.

'Ik mis jou ook heel erg, Cary.'

'Wat ga je nu doen?'

'Ik weet het nog niet. Ik zal je bellen zodra ik een besluit heb genomen,' beloofde ik. 'Als je kunt, zeg dan tegen oom Jacob dat ik hoop dat hij zich weer wat beter voelt.'

'Ik zal het doen.'

'En zorg goed voor jezelf, Cary. Je kunt niet alles doen voor iedereen,' zei ik, hem kennende.

Hij lachte.

'Moetje horen wie dat zegt. Raad eens wie ik vanmorgen in het ziekenhuis zag? Grootma Olivia. Ze kon er niets aan doen, ze móest me vragen of ik iets van jou gehoord had. Ik vertelde haar dat ik je vanavond zou bellen en ik moest beloven haar het laatste nieuws te laten weten.'

'Ze hoopt alleen maar dat haar investering succes heeft en ik voorgoed wegblijf,' zei ik sarcastisch.

'Maar je zult haar verrassen,' zei hij met een nerveus lachje.

'Op het ogenblik geloof ik dat de enige die ik verras ik zelf ben,' kreunde ik.

'Ik zag Kenneth vanmiddag in het dorp. Ik heb hem niet gesproken. Ik zag hem alleen toen hij wegreed. Hij zag er... nog verfom- faaider uit, als dat mogelijk is. Ik denk dat hij niet erg goed voor zichzelf zorgt.'

'O, wat naar nu. Ik was al bang dat er zoiets zou gebeuren.'

'Het gaat ons allemaal slecht zonder jou,' zei Cary.

'O, Cary...'

'Ik weet niet of ik het vaak genoeg gezegd heb om het je te laten geloven, Melody, maar ik hou van je. Echt waar.'

ik geloof je, Cary, en ik mis je.'

'Pas goed op jezelf en word niet verliefd op een filmster.'

'Daar hoefje niet bang voor te zijn,' zei ik lachend.

Zijn afscheid was als een lint in de wind, het bleef even hangen en zweefde weg na het einde van het telefoongesprek. Ik hield de hoorn nog een paar minuten vast toen hij al had opgehangen, alsof ik me op die manier Cary's stem langer zou kunnen herinneren.

Toen ik naar beneden ging om te eten, vond ik de atmosfeer zo mogelijk nog drukkender dan gewoonlijk. Philip zei nauwelijks een woord, hij at en staarde voor zich uit alsof hij alleen in de kamer was. Dorothy probeerde over ditjes en datjes te praten, vertelde me over een nieuwe make-up die ze had ontdekt en een crème die je een babyzacht huidje gaf.

Het eten was verrukkelijk, een Mexicaanse schotel, fajita genaamd. Dorothy vertelde me dat Mexicaans voedsel erg populair was in Los Angeles.

'Omdat er zoveel Mexicanen zijn hier, en de meesten kunnen goed koken,' legde ze uit.

Na het eten wilde ze dat ik tv ging kijken met haar. Het scheen dat Philip 's avonds zelden iets samen met haar deed. Meestal zat hij in zijn kantoor te werken, en als hij niet werkte, las hij. Dorothy had gezegd dat hij een hekel had aan televisie, tenzij hij naar de financiële berichten keek, die zij afgrijselijk vervelend vond. Ik vroeg me af wat deze twee mensen voor het altaar bijeen had gebracht om elkaar eeuwige liefde en toewijding te zweren tot de dood hen zou scheiden. De enige romantiek in Dorothy's leven scheen de romantiek van de soaps te zijn, waaraan ze verslaafd was.

Ik dacht aan de dingen die Christina had gezegd en ik dacht aan Cary en May en Kenneth, en alle mensen in Provincetown die me nodig hadden. Het leek schandelijk om hier nog meer tijd te ver- spillen. Ik zou het niet meer doen, nam ik me plechtig voor.

'Ik ga nog één keer terug naar de Egyptian Gardens,' verklaarde ik na het diner. Dat bracht een geïnteresseerde uitdrukking op Philips gezicht. 'En ik ga niet weg voor ik een paar eerlijke antwoorden heb.'

'Vanavond?' vroeg Dorothy.

'Ja, nu meteen,' antwoordde ik.

'Melody, vind je dat wel verstandig, vooral op dit uur van de avond?' vroeg Dorothy. Ze keek steunzoekend naar Philip.

'Ik zou je aanraden dat niet te doen,' zei hij. 'Het is niet erg slim, vooral niet in het licht bezien van watje al hebt meegemaakt.'

'Soms moeten we doen wat ons hart ons ingeeft en niet wat ons verstand ons zegt,' merkte ik op.

'Dat leidt onvermijdelijk tot een ramp,' zei Philip, terwijl hij van tafel opstond.

'Ik bel een taxi.'

'Philip,' zei Dorothy.

'Ik ben bang dat ik mijn voet stijf moet houden,' zei hij tegen mij.

'Ik begrijp het. U bent allebei heel vriendelijk geweest en ik ben u dankbaar voor uw gastvrijheid.'

'Het is niet de eerste keer dat mijn schoonzuster me in een moeilijke situatie heeft gebracht,' merkte Philip op.

'Waarom wachtje niet tot morgen, Melody? Misschien dat...' zei Dorothy.

'Ongeacht of het overdag of 's avonds is, ik wil niet dat onze auto erbij betrokken is,' herhaalde Philip met stemverheffing. Dorothy leunde achterover of ze een klap in haar gezicht had gehad.

'Ik neem wel een taxi,' zei ik, terwijl ik opstond.

'Je neemt geen taxi in Los Angeles. Je belt een taxi om je te komen halen,' zei Philip. 'Ik zal Alec zeggen er een voor je te bestellen.'

Met grote passen liep hij de eetkamer uit.

'Wees alsjeblieft voorzichtig, kindlief,' zei Dorothy.

'Ik beloof het.' Met bonzend hart rende ik de trap op om mijn tas te gaan halen. Feitelijk was ik blij dat Spike me niet zou rijden. Ik wist niet zeker of ik hem wel onder ogen zou kunnen komen na wat er in zijn appartement gebeurd was.

De taxi stopte voor de deur toen ik naar buiten liep. Haastig stap- te ik in en gaf de chauffeur het adres. Het zou mijn laatste poging zijn om mamma te benaderen. Als het me niet lukte, ging ik mor-genochtend terug naar de oostkust.

De Egyptian Gardens zagen er 's avonds anders uit. Een paar lampen langs het voetpad waren kapot en sommige lampen aan het gebouw ook. De schaduwen waren langer, dieper, donkerder. Het hek piepte toen ik het opende en naar binnen ging. Vóór me, bij het zwembad, zaten twee jongemannen te praten en te drinken uit hoge glazen. Ze keken naar me toen ik langs hen liep. Juist toen ik bij de verste hoek kwam en naar mamma's gebouw liep, zag ik een man uit de deuropening komen en blijven staan om een sigaret op te steken. Het vlammetje van de lucifer verlichtte even zijn gezicht en haar, en ik onderdrukte een kreet en trok me terug in de schaduw. Het was Archie Marlin. Ik zou hem overal herkennen.

Hij had nog steeds kort, oranjerood haar en een melkkleurige huid, met sproeten op zijn kin en voorhoofd. Iedereen in Sewell zei altijd dat hij er tien jaar jonger uitzag dan hij was, al kende niemand zijn juiste leeftijd. Niemand wist veel over Archie Marlin. Hij gaf niemand ooit een rechtstreeks antwoord op vragen over hemzelf. Hij maakte altijd een grapje of haalde zijn schouders op en zei iets mals. Maar hij had mamma voldoende beloften gedaan om haar vertrouwen te winnen, zodat ze met hem meeging.

Ik hield mijn adem in toen hij langs me liep, met een flauw glimlachje om zijn oranje lippen. Hij slenterde over het voetpad en verdween om de hoek. Ik liet mijn adem ontsnappen. Ik wilde hem nu nog niet — zo ooit — onder ogen komen. Maar hem zien was het overtuigende bewijs dat de vrouw boven in dat gebouw definitief mijn moeder was.

Mijn benen voelden zo dun en zwak als-de strobenen van een vogelverschrikker toen ik naar binnen ging en naar de lift liep. Toen de deuren opengingen stapte ik er snel in en drukte op de knop van mamma's verdieping. Mijn hart klopte in mijn keel. Wat afschuwelijk, dacht ik, wat afschuwelijk me zo bang te moeten voelen om mijn eigen moeder te ontmoeten. Even later stond ik aarzelend voor haar deur, mijn vinger bij de bel. Eindelijk drukte ik op de knop en wachtte.

De deur ging open en mamma stond voor me in een badjas, met ongeborstelde haren, zonder make-up en glazige ogen. Ze wankelde even en sprak voor ze zag wie ik was.

'Wat heb je nu weer vergeten, Richard?' vroeg ze, en concentreerde zich toen op mij. Haar gezicht vertrok, eerst met een glimp van blijdschap, onmiddellijk gevolgd door een blik van ergernis. 'Jij weer?' vroeg ze.

'Mamma...'

Ze staarde me aan, toen boog ze zich voorover en keek de gang

in.

'Ik zie wel dat ik je niet zo gemakkelijk kwijtraak. Kom binnen,' beval ze, terwijl ze me het appartement in trok.

Snel deed ze de deur dicht, keek me met een zure blik aan en liep toen naar de zitkamer. Ze hield haar rug naar me toegekeerd.

'Waarom doe je net of je me niet kent, mamma?' vroeg ik en veegde snel een traan weg.

'Omdat ik je niet ken,' zei ze. 'Ik ken niemand uit dat leven. Dat kan ik niet, dat kan ik gewoon niet.' Ze sloeg met haar vuisten tegen haar dijen en draaide zich met een ruk naar me om. 'Waarom ben je hier gekomen? Hoe heb je me gevonden?'

'Alice zag je foto in een catalogus en stuurde die naar mij. Ik nam hem mee naar Kenneth en hij bestudeerde de foto en zei dat hij zeker wist dat jij het was. Toen belde hij een vriend in Boston die heeft geholpen je op te sporen.'

'Kenneth?' Ze ontspande haar lippen tot een vaag glimlachje. Maar toen ze besefte wat ze deed, kwam de nijdige, harde uitdrukking weer terug in haar ogen. 'Ik ken niemand die Kenneth heet, behalve Ken Peters van ICM. Je moet terug,' zei ze. 'Zeg tegen ze... zeg tegen ze dat ik niet ben wie je dacht dat ik was en...'

'Maar waarom, mamma?'

'Het is beter voor iedereen,' zei ze. Ze sloeg haar armen over elkaar en trok haar schouders recht als een van Kenneths beelden, om haar besluit en haar verzet te versterken. Ik begon openlijk te huilen. 'Hou op,' zei ze. 'Snap je het dan niet? Je zult alles in de war sturen, mijn kansen bederven, juist nu ik iets begin te bereiken. Ik krijg misschien een goede rol in een film, en ander, beter werk als model. Ik leer belangrijke mensen kennen. Juist nu het eindelijk gaat gebeuren, kom jij plotseling uit het niet tevoorschijn en verpest alles.'

'Ik begrijp het niet, mamma.' Ik haalde diep adem. 'Hoe heb je dit voor elkaar gekregen? Je hebt iedereen thuis in de waan weten te brengen datje gestorven was. Er was een lijk. Je ligt begraven in het familiegraf in Provincetown.'

Ze lachte, liep naar een imitatie-ivoren sigarettendoos op een geelbruine, lage tafel en haalde er een sigaret uit.

'Je bedoelt dat Olivia Logan het arme lijk toestond begraven te worden in haar dierbare familiegraf, zelfs al geloofde ze niet dat ik het was?' Ze lachte weer, zocht een lucifer en stak haar sigaret aan. Toen ging ze in de versleten, met katoen overtrokken, gemakkelijke stoel zitten en staarde me aan terwijl ze de rook uitblies. 'Je ziet er goed uit,' zei ze. 'Je figuur heeft zich goed ontwikkeld. Ik neem aan dat Jacob je niet op straat heeft gezet.'

'Hij is erg ziek, mamma. Hij heeft een hartaanval gehad en is bijna gestorven. Nu ligt hij weer in het ziekenhuis.'

'Verbaast me niks. Hij lijkt veel te veel op zijn moeder om van het leven te kunnen genieten of een ander ervan te laten genieten. Waarschijnlijk heeft hij eindelijk zijn eigen hart verzuurd.' Ze haalde diep adem, schudde haar hoofd en keek door de glazen schuifdeuren van het balkon naar buiten. 'Ik kan geen dochter hebben van jouw leeftijd,' zei ze. 'Ik zou geen fatsoenlijk werk kunnen krijgen in deze stad.'

'Waarom niet?'

'Zo is het nou eenmaal. Alleen jonge mensen kunnen hier iets bereiken, vooral vrouwen. Hoor eens, kind, je hoort niet bij mij. Ik ben geen goede moeder. Dat ben ik nooit geweest en dat zal ik nooit worden ook. Het ligt gewoon niet in mijn aard.'

'Waarom niet?' vroeg ik.

'Omdat... omdat ik te egocentrisch ben. Chester had gelijk. Herinner je je niet meer? Chester was altijd degene die de belangrijke dingen voor je deed, niet ik. En het grootste deel van je jeugd bracht je door bij de buren, bij Arlene en George.'

'Pappa George is dood, mamma,' zei ik triest.

'Heus? Hij was al ziek toen ik wegging. Ik dacht niet dat hij het veel langer zou maken. Je ziet,' ging ze verder, terwijl ze me met een angstige blik aankeek, 'je ziet hoe kort het leven is, hoe snel je kans verkeken is om iets te doen. Ik krijg hier geen tweede kans, Melody. Dit is het wat mij aangaat. Daarom heb ik gedaan wat

Archie voorstelde toen het ongeluk gebeurde.'

'Ik begrijp het niet, mamma. Wat is er gebeurd?'

'Archie had echt een ongeluk,' zei ze, zwaaiend met haar sigaret. 'Hij kwam terug van een party in een bar, waar een bijeenkomst zou zijn van producers en impresario's. Hij had een van zijn jonge cliënten bij zich. Het meisje was echt erg jong, maar ze wist iedereen voor de gek te houden, behalve Archie natuurlijk. In ieder geval wilde hij dat ik haar mijn identiteitsbewijs gaf voor die avond. Op de terugweg verloor Richard — je weet dat hij nu zo heet — de macht over het stuur, en zodra hij verongelukte, vloog de wagen in brand. Hij werd eruit gegooid, maar het meisje zat klem en werd gedood.

'Toen de politie het lichaam en mijn identiteitsbewijs vond, bespraken Archie en ik het, en ik besloot dat het beter zou zijn als ik ervan profiteerde om me van mijn familie af te splitsen. Dus nam ik een nieuwe identiteit aan. Ik ben Gina Simon, Gina Simon, hoor je? Iedereen hier denkt dat ik jaren jonger ben dan ik ben!' ging ze verder om zichzelf te verdedigen. 'Ik bereik hier niets als ik niet jong ben, dus deed ik het. Kijk me niet zo aan,' viel ze uit. 'Ik wist dat jij het goed maakte en datje bij familie woonde. Ik had je niet zomaar ergens achtergelaten.'

'Familie,' zei ik, met een van woede vertrokken gezicht. 'Je hebt me achtergelaten bij een familie van wie je wist dat ze een hekel aan je hadden.'

'Ja, maar jij bent mij niet,' zei mamma. 'Ik dacht dat ze dat mettertijd wel zouden inzien en jou niet zouden straffen voor het feit datje mijn dochter bent. En ze zitten er warmpjes bij, zelfs Jacob.'

'Niet meer. Zijn zaken gaan slecht en hij moet hard werken, en nu hij zo ziek is...'

'Je kunt niet bij mij wonen. Waarom ben je hier gekomen? Hoe kan ik je bij me in huis nemen? Ga terug en wacht tot ik gesetteld ben en een hoop geld verdien en dan zal ik je laten komen,' beloofde ze. 'Je moet weg voordat iemand beseft wie je bent. Waar logeer je?' vroeg ze snel, beseffend dat er al mensen konden zijn die het wisten.

'Ik logeer bij Holly Brooks' zus, Dorothy Livingston, maar niet meer na vanavond,' zei ik.

'Holly Brooks? Die naam ken ik.'

'Ze is een vriendin van Kenneth.'

'O. O, ja. Woont ze met hem samen?'

'Nee, ze woont in New York City. Ze is erg aardig. Ze heeft me geholpen hier te komen.'

'En die Dorothy... Wat weet zij van ons?'

'Alleen wat ik haar verteld heb... datje net deed of je iemand was die ik niet kende.'

'Mooi. Ga terug en vertel haar dat je hier bent geweest en dat je je vergist hebt. En ga dan terug naar Jacob en Sara.'

'Ik kan niet terug naar Jacob en Sara,' zei ik. 'Als ik terugga, moet ik bij grootma Olivia wonen.'

'Olivia? Waarom?' vroeg ze. Ik ging op de bank zitten en begon haar te vertellen over mijn ontdekkingen, dat ik haar moeder had bezocht, mijn grootmama Belinda, en gehoord had dat rechter Childs de vader van mijn moeder was.

'Ik heb eindelijk begrepen waarom Kenneth en zijn vader niet met elkaar kunnen opschieten. Hij geeft zijn vader de schuld dat hij je kwijt is geraakt,' zei ik.

Mamma glimlachte.

'Kenneth,' zei ze mijmerend. 'Ik denk dat hij en ik getrouwd zouden zijn, als alles anders was geweest. Je hebt geen idee hoe knap en intelligent hij was. Al mijn vriendinnen waren gek op hem. Hij was anders dan de anderen, altijd even opwindend gezelschap.' Haar glimlach verdween. 'Maar toen ik de waarheid hoorde en hem die vertelde, was het of ik hem een klap met een moker had gegeven.

'Ze zijn aan de buitenkant allemaal zo keurig netjes, de blauw- bloeden die mij zo'n minderwaardigheidsgevoel gaven. Ik was het arme, aan de kant gezette, kleine meisje, het verschoppelingetje dat leefde van Olivia's goedertierenheid en barmhartigheid. En wat liet ze me dat voortdurend merken! Ze nam me in huis om het minder pijnlijk te maken, maar ze haatte elk moment dat ik daar was en ze voedde haar jongens op met de gedachte dat ik besmet was. Maar ik heb haar mooi voor het blok weten te zetten, hè? Ik heb Chester van haar afgenomen en daarvoor heeft ze me eeuwig gehaat.

'Glimlachte ze tijdens mijn begrafenis? Ik wou dat ik erbij was geweest om die huichelaars te zien,' zei mamma, met een diepe trek aan haar sigaret.

'Nee, ze glimlachte niet. Ze was heel waardig. Het was een mooie, plechtige begrafenis. Kenneth was er ook.'

'Arme Kenneth. Was hij erg van streek?'

'Ja.'

Ze leunde tevreden achterover.

'Het is niet zo erg om jezelf een keer te begraven, vooral als je daarbij ook het afgrijselijke verleden begraaft.' Ze staarde-me met nietsziende ogen aan. 'Maar dat is allemaal voorbij, Melody, dood en begraven. Je kunt me niet meer opgraven. Dat is niet eerlijk. Ik heb eindelijk de ketenen, de last van mijn verleden van me afgegooid, en ik heb hier nu nieuwe kansen, nieuwe vrienden...' Ze keek om zich heen. 'Dit is maar tijdelijk. Na mijn volgende werk woon ik in een chique flat, misschien in Brentwood. Dat zegt Archie.'

Ik boog mijn hoofd. Mijn hart voelde zo zwaar dat ik bang was dat het uit mijn borst zou vallen.

'Waarom wil Olivia datje nu bij haar komt wonen?'

'Omdat oom Jacob zo ziek is en omdat ze elk mogelijk schandaal wil voorkomen. Ik vertelde haar dat ik bij Kenneth wilde wonen, omdat hij mijn oom is, maar ze zei dat dat alleen maar praatjes zou uitlokken.'

'O, daar heeft ze gelijk in. Olivia kent haar omgeving. Misschien is het toch niet zo'n slecht idee. Het is een mooi huis. Ik vond het prettig daar te wonen als zij me niet op mijn nek zat of om het een of ander tegen me schreeuwde.'

'Ze wil me naar een goede school sturen, en ze zei dat ik een erfenis krijg van grootmama Belinda's deel van het Gordon-vermogen.'

'Dat is geweldig. Dus je ziet, je moet zo gauw mogelijk terug.'

'Maar... ik wil geen geld of naar een snobistische meisjesschool, mamma. Olivia is mijn moeder niet. Ze is niet eens mijn echte grootmoeder. Ik ben bang om bij haar te wonen, bang dat ze mijn leven even ongelukkig zal maken als dat van jou.'

'Het was niet helemaal haar schuld. Ik heb zelf een hoop ervan veroorzaakt,' bekende mamma, ik was kwaad op ze, op allemaal, en ik wilde ze laten boeten voor het feit dat ik ongelukkig was.'

'Ze zullen altijd jou zien als ze naar mij kijken,' zei ik. 'Dat doet Olivia, wat ze ook zegt, en oom Jacob zeker. Zelfs Kenneth,' ging ik verder, en dat leek haar een kick te geven.

'O?'

'Hij heeft me precies zo laten poseren als hij jou liet poseren.'

Ze sperde haar ogen open.

'Heus? En heb je dat gedaan?'

'Ja. Hij heeft een prachtige, nieuwe sculptuur gemaakt. Hij zegt dat het zijn beste werk is. Neptune's daughter, de dochter van Neptunus. Maar het gezicht is meer van jou dan van mij,' vertelde ik. Ik kon zien dat het haar genoegen deed.

'Sta eens op,' zei ze plotseling. Ik gehoorzaamde.

'Je hebt echt een goed figuur gekregen. Je bent een heel aantrekkelijk jong meisje. Kenneth ontgaat niet veel.' Ze dacht weer even na. 'Vond je het helemaal niet prettig daar, was er niemand die je aardig vond?'

'Cary is heel erg aardig. Ik mis hem. En ik hou van May, maar ik heb jou gemist, mamma. Echt waar. Ik ben niet graag... alleen. Het is niet eerlijk.'

Ze knikte en maakte haar sigaret uit.

'Ik vond het naar bij je weg te gaan, tegen je te liegen,' zei ze. 'Misschien niet zo erg als je graag gewild had, maar het was wél zo. Ik vond het naar om je achter te laten, maar er was geen andere manier om dit alles te doen. Begrijp je?'

Ik knikte, ook al begreep ik het niet echt.

'Ik moest naar Archie luisteren. Hij heeft veel meer ervaring met dit,' zei ze verdedigend. 'Wat moeten we doen?' vroeg ze zich toen af.

'Laat me bij je blijven, alsjeblieft, mamma.'

Ze keek me glimlachend aan.

'Jij had altijd een ontnuchterende invloed op me, niet, Melody? Als ik in Sewell te lang in Frankie's bar bleef hangen en thuiskwam, hoefde ik jouw gezicht maar te zien, en ik voelde me zo schuldig dat mijn hele roes wegzakte. Ik haatte je daarom,' bekende ze, 'maar later hield ik weer van je, voorzover ik van enig kind kon houden, denk ik.'

Ze ging rechtop zitten.

'Ik heb hier nog niet veel,' zei ze. 'Het is helemaal niets vergeleken bij wat Olivia heeft en wat zij je kan bieden.'

'Dat kan me niet schelen, mamma. Ik hoor bij jou.'

'Je kunt niet bij me blijven,' kermde ze. 'Ik kan geen dochter hebben van jouw leeftijd.'

Ik dacht snel na en herinnerde me wat haar vriendin Sandy had gedacht.

'Ik zou je jongere zusje kunnen zijn. Je hebt de mensen verteld datje er een hebt,' opperde ik snel.

'Hoe weetje dat?'

'Toen ik de eerste keer hier kwam, heb ik een vrouw ontmoet. Ze heette Sandy en ze dacht dat ik je jongere zusje was en je wilde verrassen,' zei ik.

'Echt iets voor haar.' Ze glimlachte en keek me strak aan. 'We zien eruit als zusters. Ik bedoel, ik zie er jong genoeg uit om je zus te kunnen zijn, niet?'

'Ja, mamma.'

'Zie je,' zei ze, terwijl ze met haar vinger naar me wees. 'Dat is nu juist het probleem. Je kunt me geen mamma noemen. Een jongere zus noemt haar oudere zus geen mamma, wel?'

'Ik zal het niet meer doen.'

'Dat vergeet je.'

'Ik zal het niet vergeten,' hield ik vol.

Ze ontspande zich, terwijl ze nadacht over mijn suggestie.

'Als ik hier een jonger zusje had, zou iedereen beslist nog meer in me geloven,' dacht ze hardop.

'Hm-mmm, dat is zo,' zei ik met een knikje.

'Je kunt me zus noemen of Gina. Je mag me zelfs geen Haille noemen.'

'Dat heb ik nooit gedaan, mamma.'

'Mamma!'

'Nou ja, er is nu niemand,' zei ik snel.

'Archie zal hier niet blij mee zijn. Hij zal woedend op me zijn,' zei ze hoofdschuddend.

'Hij heeft het recht niet woedend op je te zijn. Je hebt alles gedaan wat hij wilde, ja toch?'

'Ja, ja. Dat is zo,' zei ze. Ze staarde me aan en glimlachte toen. 'Hij zal het trouwens niet erg vinden als ik hem vertel dat hij er weer een belangrijke cliënte bij krijgt,' zei ze.

'Een belangrijke cliënte?'

'Malle! Je bent mooi. Je kunt fotomodel worden en actrice. We zullen iedereen vertellen dat ik je hier heb laten komen om je carrière op gang te brengen. Net als ik. Dan zijn we echt twee zusjes!' riep ze uit. 'Misschien kunnen we zelfs wel eens iets samen doen.'

Ik schudde mijn hoofd.

'Ik zou nooit...'

'Natuurlijk wel. Het is zo gemakkelijk. Je lacht als ze willen dat je lacht en je knippert met je oogleden als dat moet en voor je het weet heb je een opdracht en betalen ze je honderden dollars voor een uur poseren.'

'Ik weet niet of ik dat kan,' zei ik. Ik dacht aan wat Spike me had verteld over de business.

'Geloof me, je kunt het,' zei ze. 'Oké, jij mag de logeerkamer hebben. We proberen het. Als het niet lukt, moetje me beloven dat je teruggaat naar de Cape en naar school. Nou? Je wilde bij me zijn, op deze manier kan dat. Je moet nu beslissen.'

Ik bleef even sprakeloos staan. Kon ik werkelijk een kans voorbij laten gaan om weer bij mamma te zijn? Wachten op de juiste gelegenheid om er achter te komen wie mijn vader was? Voordat ik de kans kreeg serieus over haar voorstel na te denken, hoorden we de deurbel.

'Wie is daar zo vroeg?' mompelde ze en stond op om naar de deur te gaan. Het was Sandy Glee.

'Ik zag je,' zei ze, langs mamma heen naar mij kijkend. 'Ik zat op mijn patio en zag je over het pad lopen. En, Gina, wil je me niet voorstellen aan je verrassing?'

'Melody,' zei mamma, terwijl ze zich naar me omdraaide, 'nu zie je waarom je hier nooit een geheim kunt bewaren. Iedereen is nieuwsgierig. Dit is mijn jonge zusje,' ging ze verder, terwijl ze me scherp aankeek.

'Ik wist het wel,' merkte Sandy op en klapte in haar slanke handen.

'Ze komt een tijdje bij me wonen om haar geluk in Hollywood te beproeven, net als wij idioten.'

'Gaat Richard haar ook vertegenwoordigen?'

'Ja.'

'Goed zo. Welkom in de arena,' zei Sandy. 'Ik krijg morgenavond een paar mensen te eten, als je haar wilt introduceren,' zei Sandy. 'Een stuk of zeven.'

'We zullen er zijn,' beloofde mamma.

'Tot ziens, zus,' zei Sandy zwaaiend. Ze liep weg en mamma

draaide zich met een brede glimlach naar me om.

'Het lukt. Ik wist het. Ik zie er jong genoeg uit om je zus te kunnen zijn. In deze stad gelooft iedereen de leugens van de anderen. Het is een perfecte stad voor mensen die een hekel hebben aan de waarheid.

'Welkom thuis, Melody,' zei ze oprecht. 'Eindelijk kan ik je omarmen.'

Maar nog terwijl ze me omhelsde en me de genegenheid gaf waar ik zo'n wanhopige behoefte aan had, vroeg ik me af: Wat heb ik me op mijn hals gehaald?