Proloog

De skyline van New York City was adembenemend. Toen Holly en ik de fonkelende stad naderden, dacht ik na over de stroom van gebeurtenissen die me hierheen had gevoerd. Te opgewonden om te kunnen rusten, maar te moe om met Holly te praten, besloot ik Alice Morgan te schrijven en haar te bedanken voor het toezenden van de foto die me halsoverkop in deze odyssee had gestort, deze reis om mijn verleden te vinden.

Lieve Alice,

Dank je, dank je, dank je voor het sturen van die catalogus met de foto van het model dat zoveel op mijn moeder lijkt. Kenneth en ik waren het helemaal met je eens. Kenneth nam contact op met de uitgever en ze gaven hem de naam van het model, Gina Simon, en haar adres. En je raadt nooit waar ik nu, terwijl ik deze brief schrijf, op weg naartoe ben. Los Angeles! Hollywood! Op dit moment ben ik nog in New York City (althans, we rijden er doorheen, we zijn net het Empire State Building gepasseerd!). Kenneths vriendin Holly bood aan me naar New York te brengen, en daarna mag ik logeren bij Holly's zus Dorothy en haar man in Beverly Hills. Toch niet te geloven?

Maar het beangstigt me wel om zo 'n verre reis te maken voor een droom. Als die Gina Simon nu eens gewoon een vrouw blijkt te zijn die veel op mamma lijkt? Of, misschien nog erger, als ze werkelijk mijn moeder is? Wat zou dat nog meer betekenen? Wie ligt dan in haar graf in Princetown? En waarom heeft ze me niet laten weten dat alles in orde is met haar, dat zij het niet was die bij dat auto- ongeluk om het leven is gekomen? Misschien is ze ziek geworden en heeft ze haar geheugen verloren. Als mamma aan geheugenverlies lijdt, heeft ze me nu meer dan ooit nodig. Ik móet er gewoon heen.

Ik moet de antwoorden op al die vragen weten. Je zou denken dat ik me gelukkiger zou voelen met al die opwinding van het zoeken naar mijn moeder. Maar het vertrek uit Princetown heeft bijna mijn hart gebroken. Ik weet dat ik, toen ik je de laatste keer schreef vertelde dat ik me eenzaam voelde en dat grootma Olivia het me zo moeilijk maakte. Dat is niet veranderd, maar Cary en ik zijn zo naar elkaar toegegroeid dat het me veel verdriet deed hem te verlaten. En het was vreselijk om May te zien huilen toen ze me uitzwaaide. Ze zijn echt familie van me geworden. En Cary is natuurlijk veel meer dan dat. Ik zal je alles vertellen als we elkaar spreken.

Alice, ik hoop dat ik spoedig nieuws voor je heb, en ik hoop dat je geniet van je leven in Sewell. Ik mis West Virginia. En jou natuurlijk! Doe iedereen op school de groeten en duim voor me!

Liefs, Melody