5. Een bittere pil

Weer werd ik gewekt omdat er zacht op de deur werd geklopt, maar deze keer kwam een vriendelijk uitziende vrouw met strepen grijs door haar donkerbruine haar binnen. Het ontbijtblad dat ze droeg was beladen met een zilveren koffiepot, kop en schotel, een bord, bestek, eieren in een schaaltje, een croissant, gelei en boter en een hoog glas vers sinaasappelsap. Ernaast stond een klein vaasje met een enkele rode roos.

'Goedemorgen,' zei de vrouw. Ze had een prettige glimlach en warme, blauwe ogen. Ze was ongeveer één meter vijfenvijftig met een kleine boezem en heupen die naar Dorothy's smaak absoluut te breed waren. Haar onderarmen waren sterk, maar ze had kleine handen. 'Ik ben Christina, het kamermeisje van mevrouw Livingston. Ze heeft me gevraagd je vanmorgen je ontbijt te brengen.'

'O, dat was niet nodig,' zei ik. Ik ging rechtop zitten en deed mijn best mijn ogen open te houden. 'Hoe laat is het?' Ik keek naar de klok in de buik van een lichtblauwe, keramieken zeemeeuw. 'Ik heb nog nooit zo lang geslapen.'

'Dat is niet erg. Mevrouw Livingston stond erop,' zei Christina. Ze zette het blad op een bedtafeltje dat ze uit de kast had gehaald.

'Je hebt twee zachtgekookte eieren,' zei ze, en tilde het deksel eraf om ze me te laten zien. 'Wil je nog iets anders? Warme cereals, een ander sapje? Ik heb versgeperste grapefruit of pruimen.'

'O, nee, dit is geweldig, maar ik had heus wel beneden kunnen komen,' zei ik. Ik voelde me niet erg op mijn gemak met al haar goede zorgen.

'In de regel komt alleen meneer Livingston beneden om te ontbijten,' antwoordde Christina glimlachend. 'Dan leest hij de ochtendkranten, hij vindt het niet erg om alleen te ontbijten. Mevrouw

Livingston ontbijt altijd in bed. Heb je alles wat je nodig hebt?' vroeg ze, terwijl ze naar de badkamer liep. 'Nog meer handdoeken, of iets anders?'

'Nee, niets,' zei ik, terwijl ik mijn sap dronk. 'Dank u.'

Ze knikte naar me en keek toe terwijl ik een paar happen van mijn croissant nam.

'Ik heb gehoord dat je uit het oosten komt en dat dit je eerste bezoek aan Californië is,' zei ze.

'Ja.'

'Ik ben nog nooit in New York geweest, maar ik hoop er een dezer dagen heen te gaan. Ik heb een dochter die niet veel jonger kan zijn dan jij,' ging ze verder. 'Ze heet Stacy. Ze gaat dit jaar naar de universiteit. Ze werkt in een warenhuis en volgt een paar colle-ges. Ze wil afstuderen als lerares.'

'O, wat goed van haar,' zei ik. 'Ze houdt er zeker van om met kinderen te werken.'

'Ja, ze is een grote hulp voor me met mijn andere kinderen. Ik wou dat we haar fulltime erheen konden laten gaan, maar... dat kunnen we ons op het ogenblik niet permitteren.'

'Hoeveel kinderen hebt u?'

'Ik voed er vier op,' antwoordde ze.

'Vier?'

Hoe kon ze vier kinderen grootbrengen als ze bij iemand werkte als kamermeisje, en zo'n vriendelijke persoonlijkheid hebben? vroeg ik me af.

'De jongste is zes, een jongen.' Ze bleef in de deuropening staan. 'Laat alles maar naast het bed staan. Ik kom later boven,' zei ze. 'Laat me weten als je iets nodig hebt.' Met die woorden ging ze de deur uit.

Ik voelde me schuldig dat ik zo vertroeteld werd, terwijl ik nog niet eens contact had gehad met mamma, dus at ik snel het heerlijke ontbijt, nam een douche en kleedde me aan. Ik besteedde meer tijd dan gewoonlijk aan mijn haar. Dorothy had me zo verlegen gemaakt over mijn uiterlijk, dat ik bang was dat ze me onmiddellijk mee zou nemen naar een schoonheidssalon als ik er niet mooi genoeg uitzag om de Californische ochtend te begroeten.

Meneer Livingston wilde juist het huis verlaten toen ik de trap afkwam. Hij droeg een pak met een smal streepje en een roodbruin- met-witte das. Bij de voordeur bleef hij staan en keek naar me op toen ik beneden kwam.

'Goedemorgen,' zei hij.

'Goedemorgen.'

ik hoop datje goed geslapen hebt,' zei hij, zonder een glimlach.

'Ja, dank u.'

'Goed, prettige dag verder,' voegde hij eraan toe. Hij leek niet op zijn gemak nu hij alleen met me was. Hij frutselde aan zijn aktetas en liep toen haastig de deur uit.

Ik overwoog of ik Gina Simons nummer nog eens zou bellen, maar bedacht dat ik alleen maar het antwoordapparaat zou krijgen. Het was beter er zelf naartoe te gaan. Ik vroeg me af of Sandy Glee haar had verteld dat er bezoek voor haar was geweest en mij had beschreven.

'Neem me niet kwalijk, miss,' zei Alec, die schijnbaar uit het niets verscheen. 'Er is telefoon voor u.'

'Telefoon voor mij?'

'U heet toch Melody?' vroeg hij op scherpe toon, alsof hij dacht dat ik hem bekritiseerde.

'Ja.'

'Dan is er telefoon voor u. U kunt hem in de salon nemen,' zei hij met een knikje in die richting.

'Dank u.'

Haastig liep ik erheen en nam de telefoon op.

'Hallo.'

'Hoi,' zei Holly. 'Sorry dat ik je gisteren gemist heb, maar ik had een afspraak voor een horoscoop, en toen ik klaar was, dacht ik dat het al te laat zou zijn.'

'Dat geeft niet.'

'Hoe gaat het? Heb je de vrouw uit de catalogus al ontmoet? Kenneth belde me vanmorgen vroeg om te vragen of ik al iets van je had gehoord.'

Ik vertelde haar over mijn bezoek aan het appartementencomplex en wat Sandy Glee me had verteld over Gina Simon.

'Ik krijg geen goede vibraties, Melody. Denk eraan wat ik heb gezegd. Pakje koffers en kom terug als de dingen niet zo zijn als je had gehoopt,' zei ze.

'Ik zal het doen,' beloofde ik.

'Mooi. Hoe behandelt mijn zusje?'

'Als een vorstin,' zei ik. Ik vertelde haar over mijn kamer en ontbijt op bed.

Holly lachte.

'Ik hoor het al. Ze is me er eentje, hè? En Philip, heeft hij meer dan twee woorden gezegd?'

'Zeven of acht,' zei ik lachend. Het deed me goed Holly's stem te horen, haar oprechtheid en hartelijkheid. 'Lief van je om te bellen, Holly. Lief van je om je zorgen over me te maken.'

'Zou jij anders zijn als de rollen waren omgekeerd?' vroeg ze. 'Je moet de groeten hebben van Billy.'

'Zeg hallo van me, en dat ik jullie zal bellen zodra ik iets weet.'

'Oké. Pas goed op jezelf en laatje niet door Dorothy overhalen tot een facelift terwijl je daar bent,' waarschuwde ze me voor ze ophing.

Voor ik de hoorn had neergelegd, verscheen Dorothy.

'Mooi zo, je bent op,' zei ze, toen ze de kamer binnenkwam. 'De winkels gaan net open.'

'Het spijt me dat ik me verslapen heb. Meestal ben ik veel vroeger op.'

'Verslapen? Onzin. Een vrouw heeft haar slaap nodig. Dat ouderwetse idee van een schoonheidsslaapje is waar. Als je je huid geen rust geeft, word je sneller oud. Ik sta nooit veel vroeger op dan nu, tenzij ik een heel belangrijke reden ervoor heb. In ieder geval heb ik om de auto gebeld. Ik moet alleen Selena even Philips wensen voor het diner doorgeven, en dan gaan we winkelen.'

'Dorothy, ik wil echt alleen maar terug naar die Egyptian Gardens en Gina Simon opzoeken en...'

'Je moet eerst iets fatsoenlijks hebben om aan te trekken. Dan kun je gaan.'

'Nee, heus, ik...'

'Doof,' zei ze. Ze schudde haar hoofd met haar handen voor haar oren. 'Ik zie je buiten. Spike rijdt de auto voor.'

Ze liep weg naar de keuken. Er zat niets anders op dan haar edelmoedige aanbod te accepteren, dacht ik, en dan weer een bezoek te brengen aan de Egyptian Gardens.

Ik was diep onder de indruk van de winkels op Rodeo Drive. Pappa George en Mamma Arlene, die naast ons hadden gewoond in

Sewell, West Virginia, zeiden altijd dat hun grootouders naar Amerika kwamen in de verwachting dat de straten met goud waren geplaveid. Dit kwam er het dichtst bij, dacht ik. De winkels met designkleding en hun chique etalagepoppen, de prachtige kunst- en antiekgaleries, de mooie restaurants en fraaie juwelierszaken gaven alles het aanzien van winkelen voor de rijken en bevoorrechten. Overal waar ik keek zag ik Rolls Royces, Mercedessen en andere dure auto's, en limousines als die van ons met geüniformeerde chauffeurs, die portieren openhielden voor mensen die met elkaar leken te wedijveren wie het mooist gekleed was.

'Hier, Spike,' beval Dorothy, en ging verder tegen mij: 'Ik ken deze boetiek goed. Ze hebben de kleren die jongemeisjes tegenwoordig graag dragen. Je zult wel zien,' beloofde ze.

Toen we naar binnen gingen, dacht ik dat ze op het punt stonden failliet te gaan. Er stonden zo weinig dingen uitgestald, en elk stuk werd behandeld of het een speciaal kunstwerk was. Achterin de winkel was een bar, waar een barkeeper cappuccino's, lattes en espresso's bereidde voor de klanten. De verkoopster herkende Dorothy onmiddellijk en kwam haastig naar haar toe. Haar hoge hakken klikten op de Spaanse tegels.

'Mevrouw Livingston, hoe maakt u het,' vroeg ze, terwijl ze een slap handje uitstak. Een gouden armband met diamanten bungelde om haar smalle pols. Ze zag eruit of ze een halve dag had besteed aan haar make-up en haar. Geen haartje was van zijn plaats en ze had de meest gelijkmatige pancake-teint die ik ooit had gezien, waardoor ze gebruind leek tot de onderkant van haar hals, waarna haar huid roomwit was. Dorothy kneep heel even in haar vingers.

'Dank je, Farma. Dit is de vriendin van mijn zuster aan de oostkust. Ze moest halsoverkop hiernaartoe en had geen tijd om wat behoorlijks in te pakken. Dus wilde ik iets leuks voor overdag en iets voor 's avonds.'

'O, mooi,' antwoordde Farma en keek me stralend aan met dollartekens in haar ogen. 'We hebben net een Italiaans broekpak binnengekregen in een perfecte kleur voor...'

'Farma,' zei Dorothy, 'ik wist datje iets geschikts voor haar zou hebben.'

Farma nam me aandachtig op om mijn maat te/taxeren. 'Wat een verrukkelijk figuurtje heb je.'

'Ja, hè?' zei Dorothy.

Ik had nog nooit zoiets zachts gevoeld als de stof waarvan het broekpak was gemaakt. Het was crèmewit met vage, roze krullen erdoor, en het paste perfect. Toen ik mezelf in de spiegel bekeek, voelde ik mijn ego stijgen. Toen zag ik het prijskaartje dat aan de linkermouw hing, en viel bijna flauw. Veertienhonderd dollar!

'Ze ziet er fantastisch uit,' zei Dorothy. 'Een uitstekende keus voor overdag.' Ze keek zelfs niet naar de prijs. 'En nu iets voor 's avonds. Ik ben van plan haar morgenavond mee naar Chasens te nemen, en je weet nooit wie er binnen kan komen.'

'O, ik heb een schat van een zwart jurkje, net uit Parijs.' Farma liep haastig weg om het te gaan halen en ik draaide me met een ruk om naar Dorothy.

'Dorothy, kijk eens naar de prijs!' riep ik uit. Ze keek onverschillig naar het kaartje.

'Nou, en? Iets fatsoenlijks is duur tegenwoordig.'

'Maar dit...'

'Alsjeblieft,' zei ze, terwijl ze haar ogen opensperde, 'breng me niet in verlegenheid. Ik ken alle verkoopsters in deze winkels en zij kennen mij. 'O, dat ziet er heel mooi uit,' ging ze verder toen Farma een avondjurk bracht met smalle schouderbandjes. Met tegenzin trok ik hem aan; de jurk paste perfect en deed mijn figuur voordelig uitkomen, maar hij kostte achttienhonderd dollar! Ik kon niet meer slikken toen Dorothy Farma opdracht gaf de avondjurk in te pakken.

'Ze trekt dat broekpak nu meteen aan,' verklaarde ze.

'Uitstekend,' zei Farma.

'Dorothy...' Ik bleef verbluft staan.

Ze kwam naar me toe zodat ze zacht kon praten. 'Als ik mijn geld niet uitgeef, belegt Philip het maar in een van die stomme annuïteiten, en dan ligt het geld jarenlang vast. Zoals de zaken nu staan, slaag ik er nooit in mijn hele maandelijkse zakgeld uit te geven.'

'Krijg je zakgeld?' vroeg ik, verbluft over het idee dat een volwassen vrouw zakgeld kreeg.

'Natuurlijk. En als ik het niet opmaak, kan ik hem nooit zover krijgen dat hij het verhoogt. Nee toch? Hij is veel te slim. Dan zegt hij alleen maar dat ik niet uitgeef wat ik nu krijg, dus waarom zou hij het verhogen? Al mijn vriendinnen krijgen zakgeld, en ik sta aan

de top. Ik ben niet van plan die plaats te verliezen.

'Bovendien,' ging ze verder, 'koop ik veel liever iets voor een knap jong meisje dan mijn geld aan liefdadigheid te geven. Het maakt...' ze glimlachte, '...dat ik me zelf jonger voel. Ik had vroeger net zo'n figuur als jij... van nature. En ga nu dat pak aantrekken. We gaan naar een heel bijzonder restaurant voor de lunch en daar zullen veel vriendinnen van me zijn.'

Ze glimlachte triomfantelijk.

'Als Spike je weer naar dat gebouwencomplex brengt, zullen de mensen meer aandacht aan je besteden en meer onder de indruk zijn van je. Ze zullen je serieus nemen. Je zult het zien. Hier is iedereen in de eerste plaats geïmponeerd door kleren en auto's, en dan pas letten ze op degene die de kleren draagt en in de auto rijdt. Je leert het wel.'

'Ik krijg het gevoel dat ze me een paspoort hadden moeten geven toen ik de Oostkust verliet,' merkte ik op, en ze lachte zo hard dat ze Farma moest vertellen wat ik had gezegd, waarna ze allebei lachten.

Terwijl ik me verkleedde, kocht Dorothy zelf drie blouses en twee rokken. De rekening van het eind van ons bezoek was genoeg om een gezin van vier personen in Sewell maandenlang onderdak en eten te verschaffen, dacht ik, maar ik durfde niets meer te zeggen. Voor Dorothy ons door Spike naar het restaurant liet brengen, stond ze erop een paar schoenen voor me te kopen bij het broekpak en een paar voor bij de avondjurk. Toen lunchten we in een klein café bij de Rodeo Drive, waar een sandwich evenveel kostte als een hele maaltijd overal elders in Amerika. Dorothy scheen iedereen daar te kennen en stelde mij voor als een intieme vriendin van haar zus. Ik luisterde terwijl ze babbelden over kleren en juwelen, en alle dingen die ze die ochtend hadden gekocht. Iedereen wist tussen neus en lippen door te vertellen hoeveel ze hadden betaald. Hoe hoger de prijs, hoe meer reden om het aan te schaffen, leek het wel.

Het duizelde me na die wervelstorm van uitgaven. Dorothy Spike gaf opdracht ons naar huis te rijden en Alec moest komen om mijn pakjes naar mijn kamer te brengen, en toen kreeg ik eindelijk toestemming om weer naar de Egyptian Gardens te gaan.

'Je ziet er geweldig uit,' zei Spike. 'Je bent ervoor geschapen om dure kleren te dragen.'

'Niemand is geschapen voor kleren die zoveel kosten als dit. Het is extravagant,' zei ik. Hij lachte.

'Dat hoort het ook te zijn. Je bent in Hollywood. Later zal ik je meenemen naar het Grauman's Chinese Theater, en kun je de voeten handafdrukken bewonderen van de sterren.'

'Ik zou liever de voetafdrukken van mijn moeder vinden,' mompelde ik en leunde achterover, in de hoop dat ik deze keer meer succes zou hebben.

Nu ik wist dat de bel bij de ingang niet werkte, liep ik gewoon door de hoofdingang naar binnen en volgde het pad langs het zwembad. Een stuk of zes jonge mannen en vrouwen lagen te zonnen op de ligstoelen. Sommigen hielden reflectoren onder hun kin. In tegenstelling tot de eerste keer, lette niemand op me. Sandy Glee was nergens te bekennen. Toen ik bij het gebouw kwam waarin zich het appartement van Gina Simon bevond, hoorde ik een luide, bekende lach. Een vrouw, van wie ik zeker wist dat het mamma was, kwam naar buiten, vergezeld door een kleine, gezette man met dunnend grijs haar en een stompe neus. Hij had dikke lippen en droeg een bril met dikke glazen, die zijn ogen deden lijken op die van een dode vis.

Ik wist dat het mamma was, want toen ze me zag sloeg ze met een zachte, onderdrukte kreet haar hand tegen haar hals en bleef staan. Haar begeleider keek nieuwsgierig van haar naar mij. Mamma beheerste zich, haalde diep adem en keek glimlachend naar de man.

'Is er iets?' vroeg hij. Met bonzend hart bleef ik staan wachten. 'Ben je iets vergeten?' ging hij verder, toen ze geen antwoord gaf.

'Nee,' zei ze snel. 'Het is in orde.'

'We moeten opschieten. Gerry Spindler is het soort producer dat zelf graag te laat komt op een afspraak, maar degene die hij interviewt moet dat niet doen. Niet dat ik ook maar één seconde twijfel wat jou betreft, schat. Hij moet van steen zijn om jou te kunnen passeren,' zei de gezette man. Hij lachte, waarbij zijn wangkwabben trilden en zijn lippen krulden. Mamma hield haar blik strak op mij gericht toen ze mijn richting uit liepen.

'Mamma!' riep ik uit, toen ze niet meer dan een meter van me af was.

'Pardon?' zei ze.

De gezette man hield zijn hoofd achterover.

'Mamma, wat is er aan de hand? Alice vond je foto in een catalogus en stuurde hem naar mij in Provincetown en Kenneth ontdekte wie je was en waar je was,' zei ik snel. 'Grootma Olivia gaf me het geld om hiernaartoe te gaan. Mamma, herken je me niet?'

'Wat?' vroeg ze lachend.

'Wie is dat?' vroeg de man.

'Ik heb geen idee,' zei mamma. Haar ogen werden zo koud als twee steentjes in een bergbeek in West Virginia.

'Ik ben het, mamma. Melody. Herken je me niet? Echt niet?'

'Ten eerste, kindlief,' zei ze met een harde, scherpe stem die ik niet van haar kende, 'zou ik nooit je mamma kunnen zijn. Dan zou ik zes zijn geweest toen ik je kreeg.'

De man bulderde van het lachen.

'Ten tweede heb ik je nog nooit in mijn leven gezien. Ik wou dat ze dat verdomde beveiligingssysteem eens maakten,' zei ze tegen de man. 'Al het tuig van de straat kan hier komen binnenwandelen, en je weet wat voor gespuis er tegenwoordig hier rondloopt'

'Ja,' zei hij knikkend, terwijl hij me strak aankeek.

'Mamma...' De tranen brandden in mijn ogen. Ik probeerde te slikken, zodat ik verder kon spreken, maar de brok in mijn keel voelde aan als een stuk steenkool.

'Misschien is het een grap die iemand heeft bedacht,' opperde de man. 'In ieder geval hoef je je geen zorgen te maken over het beveiligingssysteem. Als je deze baan krijgt, kun je naar een betere omgeving verhuizen, schat. En Marlin ook.'

'Luister naar me alsjeblieft,' wist ik er ten slotte uit te brengen. Mamma keek even naar me en wierp toen met een snelle beweging haar haar naar achteren. Ik schrok toen ik zag hoe leeg ze haar ogen kon maken, alsof ze wist hoe ze al haar emoties uit moest schakelen. Haar hand klemde zich om de arm van haar dikke begeleider en ze liep over het pad of ik niet bestond.

Ik bleef hen nastaren tot ik haar om een hoek zag verdwijnen. Ze lachte om iets dat de man zei en keek me nog even met een minachtende blik aan voor ze verdween. Ik ging op de stenen bank aan het pad zitten, verbijsterd, koud, zelfs rillend in de warme, Californische zon. Ondanks haar kille reactie had ik iets in mam- ma's ogen gezien dat me zei dat ze me had herkend, dat ze niet aan geheugenverlies leed. Maar ik had er ook iets in gezien dat zei: 'Ga weg, waag het niet om in mijn leven terug te komen, vooral nu niet.'

Hoe kon ze net doen of ze een vrouw van in de twintig was? Ze zag er wel zo uit, maar ze wist dat ze dat niet was. En zoals ze me daar had laten staan, verbijsterd en geschokt nadat ik van zo ver was gekomen... Ik verborg mijn gezicht in mijn handen en begon te snikken. Ik was helemaal hiernaartoe gekomen om door mijn eigen moeder te worden genegeerd en afgewezen. En ik had zo gehoopt dat ze blij zou zijn me te zien, dat het zelfs haar geheugenverlies zou genezen. Ik haalde diep adem en leunde achterover. Hoofdschuddend bleef ik voor me uit staren; ik voelde me duizelig en misselijk. De tranen stroomden over mijn wangen en dropen langs mijn kin, maar ik nam niet de moeite om ze weg te vegen.

Een knappe jongeman met donker haar en een mooie, blonde vrouw liepen haastig voorbij. Ze keken even naar me en glimlachten alsof ze dagelijks iemand op een bank zagen huilen. Ze liepen het gebouw in en hun lach klonk nog na. Boven me ging een raam open en een Latijns ritme drong naar buiten. Dit was geen plaats om bedroefd te zijn, dacht ik, en stond op. Ik wankelde even, alles draaide om me heen. Ik hield me vast aan de rugleuning van de bank en wachtte tot de duizeling voorbij was. Maar die bleef aanhouden, als krampen die niet over wilden gaan.

'Hé, wat doe je?' hoorde ik. Ik draaide me om en zag Spike staan. 'Gaat het goed met je?'

'Nee,'jammerde ik.

'Wat is er gebeurd? Ik heb zolang op je gewacht, dat ik maar naar binnen ben gegaan om te zien of ik je kon vinden. Hé,' zei hij weer en sprong op me af, om te voorkomen dat ik op de grond ineen zou zakken.

Een paar minuten later kwam ik bij in zijn armen. Hij zat op de bank met mij op zijn schoot en tikte me zacht op mijn wang.

'Melody... Melody...'

'Wat is er gebeurd?' Mijn ogen gingen open en de wereld kwam weer in focus.

'Je bent flauwgevallen,' legde hij uit.

'O, het spijt me,' zei ik verlegen. Gelukkig was niemand uit nieuwsgierigheid naar me toe gekomen. We waren alleen. Spike

hielp me om rechtop te gaan zitten.

'Voel je je wat beter? Haal eens diep adem. Toe dan. Goed zo. Wat is er gebeurd?' vroeg hij, toen ik weer wat kleur kreeg in mijn gezicht.

'Ik heb haar ontmoet,' antwoordde ik. 'Hier, op deze plaats. Ze kwam uit het gebouw met een of andere man en ik stond nog geen halve meter bij haar vandaan.'

'En?'

'Het was mijn moeder, maar ze deed net of ze me niet kende. Ze zei dat ze niet oud genoeg was om een dochter van mijn leeftijd te hebben en ze lachte me uit.' Ik begon weer te huilen. 'Ze zei tegen die man dat ik gespuis was dat van de straat binnen was gekomen. Ze wilde dat ze het beveiligingssysteem hadden gemaakt, om mij buiten te houden.'

'Kalm maar,' zei Spike en sloeg zijn arm om mijn schouders. 'Ze speelde waarschijnlijk toneel voor die man.'

'Maar waarom? Waarom was dat belangrijker dan ik? Ik heb het hele land doorkruist om haar te vinden en ze heeft me zo lang niet gezien. Waarom?'

Hij haalde zijn schouders op.

'Waarschijnlijk had ze een auditie of zoiets, of die man was een producer die ze wilde misleiden. Ik weet het niet. Dit is Hollywood.'

'Dat zeg je voortdurend, alsof dat alles rechtvaardigt wat hier gebeurt,' snauwde ik terug. 'Het kan me niet schelen of het Hollywood is. De mensen horen toch fatsoenlijk tegen elkaar te zijn, vooral moeders tegen hun dochters.'

Hij lachte alsof ik iets heel mals had gezegd.

'Weetje,' merkte hij op toen hij mijn minachtende blik zag. 'Je zou een goeie actrice zijn. Je bent integer. Je kunt diep in je emoties graven en met de juiste reacties komen.'

'Ik wil geen actrice zijn! Ik wil niet in Hollywood zijn! Ik doe niet net alsof ik me ellendig voel. Ik vóel me ellendig! Ik wil dat mijn moeder me erkent en uitlegt waarom ze die afschuwelijke dingen heeft gedaan,' riep ik uit.

'Misschien doet ze dat een dezer dagen wel,' zei hij kalm. 'Maar het is nu kennelijk niet het juiste moment. Kom mee, laten we hier weggaan. Ik haat dit soort gebouwen, vol mensen die proberen

vaste voet te krijgen in de business. De wanhoop is te snijden. Het is deprimerend,' zei hij, terwijl hij opstond. 'Kom.' Hij stak zijn hand naar me uit. Ik nam hem aan en stond op. 'Alles oké? Denk je datje kunt lopen?'

'Ja,' zei ik.

'Mooi zo.' Hij hield zijn arm om me heen geslagen en we liepen het pad af. Een chauffeur die met zijn arm om een jonge vrouw in een duur Italiaans broekpak over het pad wandelde, trok de aandacht toen we weer langs het zwembad kwamen. Het bracht me bijna aan het lachen, maar ik was te bedroefd voor enige vorm van vrolijkheid. Ik kon alleen maar denken aan mamma's koude, onverschillige ogen en haar stem die als een mes door me heen sneed.

Ik stapte in de limousine en Spike reed weg. Hij bleef excuses maken voor mamma.

'Als ze je moeder is, zal ze heel anders zijn als je haar alleen spreekt,' verzekerde hij me. 'Je overrompelde haar, dat is alles.'

'Ze Is mijn moeder,' zei ik. 'Ik wist het zodra ik haar zag, en zij herkende mij. Ze deed alleen... zo anders.'

'Dat is...'

'Zeg het niet,' waarschuwde ik. Hij lachte.

'Hé, je moet een stapje achteruit doen, diep ademhalen en opnieuw beginnen. Je komt wel achter de oorzaak.'

Ik gaf geen antwoord. Met nietsziende ogen staarde ik naar buiten. Ik zag de mooie bloemen en weelderige gazons, de glitterwinkels en opwindende reclameborden niet meer. Het was een stad waar ik liever niet was, dacht ik. Ik deed mijn ogen dicht en wilde dat ik op het strand liep. Ik concentreerde me zo goed mogelijk, tot ik de golven op de kust hoorde kabbelen en de witte schuimkoppen kon zien glinsteren in de zon van New England. Ik glimlachte.

'Alles oké?' vroeg Spike, die in de achteruitkijkspiegel naar me keek.

'Ja.'

'Goed. Hé, heb ik je al verteld dat ik morgen kans maak op een geweldige rol?'

'Nee.'

'Het is een terugkerende rol. Weet je wat dat betekent?'

'Nee.'

'Nou, als ik deze rol krijg, speel ik in deze episode en dan schrij- ven de auteurs me ook in de volgende episodes, dus werk ik op vaste basis en krijg ik wat bekendheid. En dan zijn er onbegrensde mogelijkheden. Het is nu nog geen grote rol, ongeveer dertig regels, maar hij heeft een belangrijke impact op het stuk. Wil je het script lezen, me misschien zelfs helpen met repeteren?'

'Helpen met repeteren? Hoe kan ik dat?'

'Ik zeg mijn tekst en jij de tekst van mijn tegenspeelster. Ik wil graag dat je me de tekst hoort zeggen. Jij bent nieuw in het vak en kunt waarschijnlijk mijn fouten horen.'

'Ik weet niets van acteren. Spike.'

'Daarom ben je juist deskundig,' zei hij lachend. 'Kom nou. Je wilt toch niet alleen maar bij Dorothy rondhangen?'

'Niet echt,' zei ik. Het was waarschijnlijk onaardig dat te zeggen over iemand die zo edelmoedig en gastvrij voor me was geweest, maar ik was niet in de stemming om te luisteren naar verhalen over dure kleren of schoonheidsadviezen. Ik wou dat ik even langs kon gaan bij Holly en Billy. Woonden ze maar niet zo ver weg. En ik wilde ook de trap op kunnen gaan naar Cary's werkplaats en me door hem in zijn armen laten nemen.

Maar ik was hier temidden van vreemden, en de grootste vreemde was mijn eigen moeder.

'Wil je? Alsjeblieft?' zei hij.

'Oké,' antwoordde ik.

'Fijn,' zei Spike. 'Ik stel het echt op prijs.'

Toen we bij het huis van de Livingstons kwamen, reed Spike de limousine naar de garage in plaats van naar de voorkant. Hij maakte mijn portier open en bracht me naar een zijdeur, waar een trap was naar zijn appartement.

'Let niet op de rommel,' zei hij, terwijl hij wat kleren op een stapel achter de bank gooide. 'Met het rijden voor mevrouw Livingston en de voorbereidingen op audities, heb ik niet veel tijd om het huishouden te doen. Is het hier bedompt?' Hij zette een raam open.

'Het is best,' zei ik. Op de bank lag een stapel scripts. Hij legde ze haastig weg, om plaats voor me te maken. 'Wil je wat drinken? Bier, sap, water?'

'Water graag.'

'Goed.' Hij liep naar de keuken en ik keek om me heen in het saaie appartement. Er hing niets aan de muren, en behalve de stapeltjes scripts hier en daar en de verspreide kleren en het serviesgoed, was het vertrek volkomen neutraal. Het deed me denken aan de goedkope motels waar mamma, Archie Marlin en ik tijdens onze reis naar Provincetown logeerden. Dat leek nu eeuwen en eeuwen geleden. Het was onmogelijk te geloven dat de vrouw die ik net had gezien dezelfde vrouw was, maar ze was het. Ik wist het zeker en ik begon me nu plotseling kwaad te maken.

'Wauw, wat een gezicht trek je!' zei Spike, toen hij terugkwam met een glas ijswater. Hij gaf het me en ik dronk gretig.

'Ze had het recht niet me zo te behandelen. Het kan me niet schelen wie er bij haar was,' zei ik.

Hij knikte.

'Je zult het haar wel vertellen, daar ben ik van overtuigd. Ik zal je eens wat zeggen.' Hij deed een stap achteruit en nam me van top tot teen op. 'Als je je kwaad maakt en je krijgt rode wangen en je ogen zien eruit of er kaarsjes achter branden, ben je opwindend.'

Hij legde zijn handen als een filmregisseur tegen elkaar, duim tegen duim, en staarde naar me door de opening. Hij bewoog in het rond als een cameraman zou doen, zoekend naar het beste perspectief. Ik schudde mijn hoofd en lachte.

'Jij bent altijd in een film,' zei ik.

'Dat is het leven, een film. Ik probeer goede kritieken te krijgen, dat is alles,' zei hij, en lachte om zijn eigen grap. Hij schonk een glas bier in voor zichzelf en overhandigde me een script met een paar gemerkte pagina's.

'Desperate Lives?' zei ik, toen ik de titelpagina zag. 'Dat is Dorothy's lievelingsserie.'

'Ik weet het. Ik heb haar nog niet verteld dat ik auditie doe voor een rol erin. Ze zou me veel te zenuwachtig maken. Oké, dit is waar het om gaat. Ik ben Trent Windfield, die heeft ontdekt dat hij verliefder is op de zus van zijn vriendin dan op zijn vriendin. Haar naam is Arizona.'

'Arizona? Dat is een staat,' zei ik, toen ik de naam gevonden had.

'Zo hebben haar ouders haar genoemd omdat ze daar een ranch van een miljoen dollar hebben. In deze scène besluit Trent Arizona te vertellen wat hij werkelijk voor haar voelt. Het probleem is dat hij afgestudeerd is aan de universiteit en zij nog maar een leerling is aan de middelbare school. Haar vader, een man met een opvliegend karakter, wil hem laten neerschieten.'

'Wat voelt Arizona voor Trent?' vroeg ik.

'Ze is altijd verliefd geweest op Trent, maar ze had nooit kunnen dromen dat het iets zou worden. Ze is overweldigd, maar opgewonden, enthousiast. Het is een droom die werkelijkheid wordt. Klaar?' vroeg hij, terwijl hij voor me stond. 'Oké.'

'Bovenaan de pagina,' zei hij. Ik zag dat hij zijn hoofd boog en toen langzaam weer ophief. Zijn gezicht veranderde en er verscheen een geëmotioneerde blik in zijn ogen.

'Niemand weet dat ik thuis ben,' zei hij. 'Ik ben rechtstreeks naar jouw huis gereden.' Hij viel op zijn knieën aan mijn voeten. Hij overrompelde me en ik staarde hem met open mond aan. 'Lees je tekst,' zei hij

'O.' Ik keek naar de pagina's. 'Waarom? Waarom ben je eerst hier gekomen, Trent?'

Hij pakte mijn hand.

'Omdat de dingen die ik tegen je zei vlak voordat ik wegging... al die dingen die uiting gaven aan mijn gevoelens voor jou, me achtervolgden. Ik kon niet studeren. Ik kon met niemand praten. Ik heb alleen maar aan jou gedacht. Telkens als ik naar een ander meisje kijk, heeft ze jouw gezicht, Arizona.' Hij steunde op mijn knieën en boog zich dichter naar me toe.

Ik staarde weer naar de tekst.

'Als je me plaagt, is het wreed van je,' zei ik.

'Het zou zijn of ik mezelf plaagde, of ik wreed was voor mezelf,' zei hij. 'Ik weet dat het een verboden vrucht is, maar ik zou het risico willen nemen uit het paradijs te worden verjaagd voor één kus van jou.'

Ik wilde weer naar de tekst kijken, toen hij zijn vingers onder mijn kin legde en langzaam mijn gezicht ophief, zodat hij nog dichterbij kon komen en me zacht op mijn lippen kon kussen. Ik sperde mijn ogen open.

'Arizona,' zei hij. 'Je naam staat in mijn hersens gebrand.'

Hij kuste me weer en deze keer legde hij zijn handen op mijn schouders, zodat hij me steviger kon vasthouden en nog dichter naar zich toe kon trekken. Hij kuste me nog intenser, zijn tong bewoog door zijn lippen en drong tussen de mijne. Verrast leunde ik achterover.

'Ik wist dat je net zoveel van mij hield. Ik wist het gewoon,' zei hij, en zoende mijn hele gezicht, mijn hals. Zijn handen legden zich om mijn middel.

'Spike,' zei ik.

'Trent,' antwoordde hij, en kuste me weer. Hij drukte me achterover op de bank. Zijn rechterhand gleed over mijn ribben naar mijn borst.

'Wacht!'riep ik.

'We hebben geen tijd om te wachten,' zei hij. Hij deed nog steeds of we zijn scène speelden. Maar mijn woorden waren van mijzelf. Ik las ze niet op van een pagina. Het script was uit mijn handen gevallen. Spike duwde me neer op de bank, zijn lippen gingen naar mijn kin, mijn hals en toen maakte hij mijn jasje open, en liet zijn handen onder mijn zijden blouse glijden. Toen zijn vingers mijn beha raakten, kronkelde ik om los te komen.

'Niet bang zijn,' fluisterde hij in mijn oor. 'Dit is de manier waarop volwassen mensen vrijen.'

'Spike, stop!' riep ik. Hij tilde mijn beha op en zijn vingers streelden mijn borst, masseerden mijn tepel, terwijl hij mijn hals, mijn gezicht bleef zoenen.

Ik trok mijn knieën op en stootte met al mijn kracht tegen zijn maag. Hij verloor zijn evenwicht en viel van de bank. Ik gaf hem niet de kans om overeind te komen. Ik sprong overeind en liep weg van de bank, terwijl ik mijn kleren snel rechttrok.

'Ben je gek geworden?' vroeg ik.

Met een domme grijns ging hij zitten.

'Ik probeerde alleen mijn scène goed te spelen. Waarom wind je je zo op?'

'Dat staat niet in het script,' zei ik beschuldigend.

'Dat noemen we improvisatie. Het helpt je om je in te leven in je rol. Je wordt de figuur die je speelt. Dat is alles. Kom,' zei hij, op de bank kloppend. 'Laten we het nog eens proberen, en als je in je rol raakt...'

'Ik raak nergens in,' zei ik achteruitlopend. 'Als dit acteren is, doe ik liever de was voor iemand.'

Hij lachte.

'Melody, werkelijk...'

'Bedankt voor de kennismaking met de filmwereld,' zei ik terwijl ik naar de deur liep. 'Je zult het er ongetwijfeld goed afbrengen. Veel succes.' Ik holde zijn appartement uit, de trap af, de zon in.

Misschien was iedereen hier gek. Misschien bewoog iedereen zich, zoals Spike zei, in zijn of haar eigen film. Mamma leek dat zeker te doen.

In plaats van weer naar binnen te gaan, liep ik over de betegelde oprijlaan de straat op. De lucht was heiig en er stond een prettige, koele bries, al was de zon nog warm. Het verkeer reed in een bedaard tempo voorbij en de mensen keken me nieuwsgierig aan. Tuinlieden snoeiden de heggen en veegden bladeren en afval bijeen in de tuinen van prachtige huizen. Ik liep met over elkaar geslagen armen. Mijn hart bonsde nog na mijn episode met Spike.

En toen bleef ik staan en keek naar een klein meisje met lange, goudblonde vlechten dat uit een auto werd getild door een vrouw die haar moeder moest zijn. Ze klampte zich aan haar vast en keek over de schouders van haar moeder heen naar mij. Blij en veilig lachte ze naar me en zwaaide toen alsof we elkaar kenden. Ik zwaaide terug en voelde me even of ik naar mezelf zwaaide, jaren en jaren geleden, toen ik ongeveer net zo oud was en mijn stiefvader nog leefde. Ik dacht dat hij mijn echte vader was. Hij hield net zoveel van me als een echte vader maar kon.

De vrouw droeg haar kleine meisje het grote, mooie huis in, waar ze veilig en gelukkig zou zijn en waar zelfs de gedachte aan iets onprettigs bij de deur werd achtergelaten. Ik bleef glimlachend staan en dacht aan haar. Ik weet niet hoe lang ik daar gestaan had, maar plotseling drong het tot me door dat er een auto naast me was gestopt en iemand naar me keek.

Het was meneer Livingston.

Hij zwaaide.

'Alles goed?' vroeg hij.

'Ja. Dank u. Ik maakte maar een korte wandeling.'

'In Beverly Hills wordt dat vreemd gevonden,' merkte hij op. 'Ga niet te ver weg.' Hij draaide het raam omhoog en reed verder. Ik zag hoe hij de oprijlaan inreed en liep toen zelf terug. Misschien was het vreemd hier in mijn eentje te lopen en na te denken.

Ik zou doen wat Spike had gesuggereerd. Ik zou weer een confrontatie met mamma aangaan. Hopelijk was ze dan alleen en als ik dan hetzelfde resultaat kreeg, zou ik zo snel mogelijk op het vliegtuig stappen en hiervandaan gaan, en mamma en mijn verleden achter me laten.