Hoofdstuk 7

 

 

 

Nadat Jack zich had gedoucht en aangekleed, stond hij even in dubio of hij eerst beneden koffie zou halen, of dat hij meteen door naar boven naar zijn werkkamer zou gaan.

Het werd de koffie. Voornamelijk omdat hij niet veel slaap had genoten de afgelopen nacht. Na een nacht met Meri was hij niet bepaald uitgerust.

Hij liep zijn kamer uit en bleef even bij de trapleuning staan om naar een foto te kijken die hij vermeden had sinds zijn komst naar het huis. Hij en zijn vrienden van de universiteit stonden erop. Toen alles nog gemakkelijk was geweest en ze zichzelf de Seven Samurai hadden genoemd.

Hunter keek lachend in de camera, omdat hij altijd genoot van wat hij ook aan het doen was. Luke en Matt – tweelingen – die in niets op elkaar leken, hielden Ryan in een hoofdgreep terwijl hij en Devlin bier over het hele groepje sproeiden. Hij wist nog dat net buiten het bereik van de camera een tienermeisje op een deken met haar neus in een boek gedoken zat. Meri had nooit echt ergens gepast.

Hunter had zich grote zorgen om haar gemaakt, helemaal nadat hij wist dat hij zou sterven. In die tijd had hij Jack gevraagd op haar te passen.

‘Wat een baan,’ mompelde Jack eraan terugdenkend, en hij wendde zich van de foto af. Natuurlijk, Meri was nu een volwassen vrouw en ze was heel goed in staat haar eigen beslissingen te nemen. Dat had ze gisterenavond nog gezegd, maar wat was zijn excuus?

Hij had haar begeerd. Wie zou haar niet begeren? Ze was intelligent, grappig en knap. Ze daagde hem uit zoals geen ander. Ze was sexy en brutaal, en bruisend van energie was ze overal voor in en genoot ze van het leven. Hunter zou trots op haar geweest zijn. Hij zou hem echter op zijn gezicht geslagen hebben, en misschien had hij Hunter zijn gang wel laten gaan. Hij verdiende immers niet beter?

En nu? Meri had gezegd dat ze hem wilde verleiden en waarschijnlijk dacht ze dat het haar was gelukt. Gingen ze nu gewoon verder alsof er niets gebeurd was? Het was fout geweest… en als hij de klok had kunnen terugzetten…

Hij schudde zijn hoofd. Als hij de klok had kunnen terugzetten, had hij precies hetzelfde gedaan. En dat maakte hem een schoft en niet bepaald een goede vriend.

Hij keek weer even naar de foto. Wat nu?

Opeens hoorde hij voetstappen op de trap. Maar in plaats van de slanke blondine die hij verwachtte, zag hij Betina naar boven komen.

‘Goedemorgen,’ zei hij.

Ze stapte de overloop op en keek hem aan. Iets in haar ogen zei hem dat ze niet gelukkig was met zekere gebeurtenissen.

‘Wat is er?’ vroeg hij.

‘Dat kan ik beter aan jou vragen,’ zei ze, en ze slaakte een diepe zucht. ‘Luister, het zijn mijn zaken niet –’

Fijn. Ze kwam Meri in bescherming nemen. ‘Je hebt helemaal gelijk, het zijn jouw zaken niet.’

Boos keek ze hem aan. ‘Meredith is mijn vriendin. Ik geef veel om haar en ik wil niet dat ze gekwetst wordt.’

‘Waarom denk je dat dat gaat gebeuren?’

‘Omdat jij een man bent die krijgt wat hij hebben wil, en dan gewoon vertrekt en de deur achter zich dichttrekt.’

Dat was waar, moest hij toegeven, al wist hij niet zeker wat die opmerking met hem en Meri te maken had. ‘Meri heeft geen behoefte aan een duurzame relatie.’

‘Dat blijft ze volhouden, maar daar ben ik niet zeker van. Ik denk dat haar hart gemakkelijk kan worden gebroken.’

‘Niet door mij.’

Ze rolde met haar ogen. ‘Zijn alle mannen zo stom wat vrouwen betreft, of geldt dat alleen voor de mannen in dit huis?’

‘Verwacht je een antwoord van mij?’

‘Nee, maar ik verwacht dat je respect hebt voor iemand die je dat hoort te geven. Je kent Meri al heel lang. Ze is niet als alle anderen, maar toch heeft ze het uiteindelijk zelf voor elkaar gekregen gewoon in de maatschappij mee te draaien.’

‘Ik heb gehoord dat jij daar deels verantwoordelijk voor bent.’

Ze schokschouderde even. ‘Ik heb haar alleen met haar neus in de goede richting gedraaid. Verder heeft ze alles zelf gedaan. Alleen, ze is niet zo stoer als ze denkt. Wat ze voor jou in petto had, was idioot. Ik heb dat ook gezegd, maar ze wilde niet luisteren.’

‘Typisch.’

‘Ik weet het. Ik bedoel hiermee te zeggen dat ik niet wil dat je haar pijn doet. Als je dat wel doet, krijg je met mij te maken.’

Er verscheen iets van een glimlach op zijn gezicht. ‘Huur je iemand in om me in elkaar te laten slaan?’

‘Nee, Jack, dan vertel ik je in detail hoe zij lijdt en dan zal ik je eraan herinneren dat jij haar broers beste vriend was, en dat hij maar één ding van je heeft gevraagd, en dat jij dat blijkbaar niet hebt kunnen invullen. Toen niet en nu niet. Ik zal het stemmetje in je hoofd zijn, dat stemmetje dat je nooit met rust laat.’

Strak staarde hij terug. ‘Je bent goed.’

‘Ik geef om haar. Ze is familie en ze verdient iemand die van haar houdt. Ben jij die iemand?’

Daar hoefde hij niet over na te denken. ‘Nee.’ Hij had nog nooit van iemand gehouden. Dat wilde hij niet. De rekening was té hoog.

‘Laat haar met rust dan. En geef haar een kans met iemand anders.’

‘Je bedoelt met Andrew?’ Jack had een slecht gevoel wat die man betreft en binnenkort zou hij een rapport over hem krijgen. Dan zou hij wel zien wat hem te doen stond.

‘Blijkbaar weet je nog van niets,’ zei Betina met een geamuseerde blik in haar ogen.

 

Meri deed een stapje achteruit, en vroeg zich af of ze er net zo schuldig uitzag als ze zich voelde. Hoewel zij en Andrew hadden afgesproken hun relatie even in de koelkast te zetten, voelde ze zich toch niet prettig nu Andrew, maar een paar uur nadat zij en Jack drie keer in één nacht de liefde hadden bedreven, bij haar op de stoep stond.

‘Je bent hier,’ zei ze ongemakkelijk.

‘Ik heb je gemist.’ Hij lachte haar toe met die aantrekkelijke glimlach van hem. Daar was ze meteen al op gevallen. ‘Heb je mij ook gemist?’

Vijf maanden had ze aan haar plan gewerkt Jack Howington III te verleiden, en verder had ze het heel druk gehad met haar baan. Hoe moest ze tijd gehad hebben om hem te missen?’

‘Natuurlijk,’ antwoordde ze uiteindelijk maar.

‘Mooi zo,’ zei hij over de drempel stappend. ‘Dus hier verberg je je tegenwoordig,’ zei hij, en hij legde zijn arm om haar schouders.

‘Ik ben ook veel in Los Angeles geweest.’

‘Weet ik toch. Is je team hier ook?’

‘Die komen over een uurtje, denk ik.’

‘Dat komt goed uit.’ Hij trok haar dicht tegen zich aan. ‘Dan kunnen wij nog even nader kennismaken.’

Echt niet! Dat kon niet nadat ze de hele nacht met Jack had doorgebracht. Dat was echt fout.

Opnieuw deed ze een stapje terug. Andrew was ook lang, maar niet zo slank en gespierd. Zijn bruine haar was langer en zijn blauwe ogen waren lichter. Jack was echt sexy om te zien, maar heel gesloten. En Andrew daarentegen was open en vriendelijk om te zien. Het was duidelijk dat hij ervan uitging dat iedereen hem aardig vond – en meestal was dat ook zo.

Het sloeg nergens op de twee mannen te vergelijken. Ze had een relatie met Andrew en niets met Jack. Ooit waren ze bevriend geweest en nu had ze gedaan wat ze moest doen, en kon ze verder met haar leven. Ze moest een gat in de lucht springen dat Andrew hier was. Hij maakte deel uit van haar toekomst, toch?

Andrews gezicht betrok. ‘Wat is er Meredith? Ben je niet blij me te zien? Je zei dat je deze tijd wilde om over onze gevoelens na te denken. Dat heb ik gedaan en ik ben nog steeds zeker. Jij ook?’

Het leven draait om timing, dacht Meredith opgelucht toen Colin opeens de kamer in liep. Hij zag Andrew en trok meteen een gezicht.

‘O, ben jij er.’ Colin was nooit Andrews grootste fan geweest.

‘Colin!’ riep Andrew enthousiast, en hij negeerde de mans duidelijke irritatie. ‘Lang geleden dat ik je heb gezien. Hoe is het?’

‘Goed, hoor,’ antwoordde Colin afwerend, en hij schonk zich koffie in en verdween meteen weer.

‘Volgens mij begint hij me aardig te vinden,’ zei Andrew op fluistertoon.

Ondanks alles schoot Meri in de lach. ‘Je bent wel erg optimistisch.’

‘Hé, jij vindt Colin aardig en ik vind jou aardig. Dan moet ik Colin ook wel aardig vinden. Simpele wiskunde toch?’

Inderdaad kon ze het bijna zo zien. Ze vond het fijn dat Andrew altijd gelijkmatig was. Ze waardeerde zijn humor, zijn spontane karakter en het vriendelijke leven dat hij leidde. Andrew was écht perfect voor haar.

Hoe was het dan mogelijk dat ze hem in zes maanden maar een paar dagen had gezien, en dat ze daar helemaal geen last van had gehad?

Voor ze het antwoord had kunnen bedenken, hoorde ze voetstappen op de trap. Verwachtend Betina te zien draaide ze zich om, maar het was Jack die de keuken in kwam lopen.

Er viel een stilte en Meri kon zelfs het bloed door haar aderen horen ruisen. Ze voelde dat ze een kleur kreeg en koortsachtig probeerde ze te bedenken wat ze zeggen moest.

Andrew deed een stap naar voren en stak zijn hand uit. ‘Andrew Layman. Merdiths vriend.’

Jack keek hem eens goed aan. ‘Jack Howington III. Ik ben een vriend van de familie.’

Verbaasd staarde Meri hem aan. Jack had zijn volledige naam genoemd. Waarom? Dat deed hij anders nooit.

De mannen schudden elkaar de hand en daarna leken ze alle twee net iets té dicht bij haar te staan.

‘Heb je Merediths vader gekend?’ vroeg Andrew. ‘Je zei dat je een vriend van de familie was, maar ik heb van Meredith nog nooit iets over je gehoord.’

‘Ik heb haar broer gekend. En Meri en ik waren bevriend in onze studietijd. We kennen elkaar al heel lang.’

‘Waarom ben je dan nooit in DC geweest?’ vroeg Andrew ontspannen. ‘Ik ken al Merediths vrienden daar.’

‘Het klinkt alsof je haar goed in het oog houdt.’

‘Ik geef om haar.’

‘Blijkbaar niet zoveel dat je niet zes maanden zonder haar kunt,’ zei Jack. ‘Je kent niet al haar vrienden hier.’

‘Die ken ik wel.’

‘Je kent mij niet.’

‘Jij bent het verleden.’

Jack keek hem strak aan. ‘Niet zo ver in het verleden als je zou denken. Meri en ik hebben heel wat meegemaakt samen.’

Meri rolde met haar ogen. Wat een competitie. Ze wist dat Jack kon winnen, maar het verbaasde haar dat hij de moeite nam deze discussie te voeren. En waarom stelde Andrew zich zo op? Hij was doorgaans toch niet zo competitief?

‘Mij te veel testosteron hier,’ zei ze, en ze deed een stap achteruit. ‘Amuseren jullie je maar samen.’

 

Meri liep naar Betina’s kamer, en zag daar haar vriendin achter haar laptop zitten.

‘Het is een noodgeval,’ zei Meri, en ze sloot de kamerdeur achter zich. ‘Waarom is hij hier?’

‘Andrew?’

Ze knikte. ‘Ik had geen idee. We hebben e-mailcontact gehad en af en toe getelefoneerd, maar uit niets heb ik kunnen opmaken dat hij hier opeens voor de deur zou staan. Waarom zou hij zoiets doen?’

‘Omdat hij je miste. Hij heeft gewoon het eerste vliegtuig genomen. Het is heel romantisch als je er goed over nadenkt. Voelt dat ook zo voor jou?’

‘Ik weet het niet,’ gaf ze toe. ‘Het is weken geleden. Ik dacht dat hij me een aanzoek zou doen, en ik dacht dat ik het misschien wel ging aannemen. Maar dan moet ik nu toch heel blij zijn?’

‘Eigenlijk wel, ja.’

Meri lachte, maar moest tegelijkertijd haar tranen terugdringen. ‘Ik voel me zo raar. Ik weet eigenlijk niet wat ik voel.’

‘Je hebt met Jack geslapen en het kon niet anders dan dat dat dingen zou veranderen.’

‘Het had dingen duidelijker moeten maken. Mijn wonden zouden geheeld moeten zijn.’

‘Misschien had je helemaal geen wonden meer.’

Langzaam knikte Meri. Misschien was dát precies het probleem. Ze had altijd gedacht dat er iets mis met haar was, vanwege Jacks botte afwijzing van toen. Maar als het nu eens gewoon deel was geweest van de groei naar volwassenheid? Dat ze dat niet had ingezien, en dat ze er daarom veel te veel gewicht aan had toegekend?

‘Dus jij denkt niet dat ik iets af te sluiten heb wat Jack betreft? Jij denkt niet dat ik me beter voel als ik wraak neem op hem?’

Betina zuchtte. ‘Ik denk niet dat iets negatiefs als wraak ooit een positieve uitwerking kan hebben. Jij voelde je emotioneel in de wacht staan, en niet in staat een relatie aan te gaan. Was dat vanwege Jack, of lag het eraan dat je tijd nodig had te integreren wie je was met wie je graag wilde zijn? Zo slim zijn als jij helpt je doorgaans niet met de emotionele kanten van het leven. Soms werkt het zelfs tegen.’

‘Ja, daar ben ik al een tijdje achter,’ zei Meri. ‘En je zou denken dat ik daar nu mee overweg zou kunnen. Ik was er zó zeker van dat wraak nemen mijn probleem zou oplossen. Ik wist dat als ik hem zover zou kunnen krijgen dat hij naar mij verlangde ik dan zo weg zou kunnen lopen. Met een geweldig gevoel en gelukkig voor de rest van mijn leven.’

‘Misschien kan dat ook wel.’

Onzeker schudde Meri haar hoofd. ‘Het is zoals je zegt, wraak nemen is niet gezond voor je.’

‘Maar dat is nu gebeurd,’ zei Betina beslist. ‘En nu moet je verder met de huidige situatie. Sluit het af en richt je op Andrew, als hij degene is op wie je je wilt richten tenminste.’

Geen idee wat ze wilde! ‘Ik moet mijn hoofd helder zien te krijgen. Ik ga joggen. Wil jij het team op gang brengen zonder mij?’

Betina lachte. ‘Ik vind het fantastisch als je mij de leiding geeft.’

 

Later die ochtend ging Jack op zoek naar Meri. Ze was niet zoals gewoonlijk in de eetkamer met haar team, maar Betina had gezegd dat ze wel ergens in huis was. Hij zocht in de badkamer, maar daar vond hij geen prachtige naakte vrouw op hem wachten. Opeens zag hij een beweging op het balkon en toen hij erheen ging, trof hij haar daar zittend op een stoel en in de verte starend.

Ze keek op toen hij het balkon op stapte. ‘Ik wilde de telescoop gebruiken, maar het is moeilijk de sterren te zien als de zon schijnt.’

Hij keek naar de helderblauwe hemel. ‘Dat snap ik.’

‘Ik wilde de buren gaan bespioneren, maar op de een of andere manier kan ik me daar ook niet toe zetten.’

Er lag een donkere blik in haar ogen. Ze zag er verdrietig uit en dat was zo anders dan normaal dat hij vroeg: ‘Wil je erover praten?’

Ze haalde haar schouders op. ‘Ik ben in de war. En voor je vraagt waarom zeg ik je dat ik dat niet aan jou ga vertellen.’

‘Ik kan je moeilijk helpen als ik niet weet wat er scheelt.’

‘Misschien zit jij me wel dwars.’

‘Ik?’

‘Nee, niet echt. Ik zit mezelf in de weg,’ verzuchtte ze.

Hij zette een stoel naast de hare en ging naast haar over het meer uit zitten kijken. ‘Weet je dat Lake Tahoe wel anderhalve kilometer diep is?’

‘Je hebt in de brochure zitten lezen.’

‘Ik verveelde me.’

Ze keek hem aan. ‘Waarom ben je eigenlijk nooit getrouwd?’

‘Niemand heeft me ooit gevraagd,’ antwoordde hij schokschouderend.

‘O, en als dat wel zo was, had je meteen ja gezegd?’

‘Waarschijnlijk niet. Ik ben niet zo het type voor een huwelijk.’

Nu brak er een brede glimlach door op haar gezicht. ‘Natuurlijk wel. Je bent een rijke vrijgezel. Jane Austen zei ooit zoiets. Dat iets in een rijke vrije jongeling altijd op zoek was naar een echtgenote. Een rijke vrije jongeling, dat ben jij. Of wil je per se niet trouwen?’

‘Ik weet het niet. Ik heb er nooit echt over nagedacht. Ik heb het te druk met mijn werk.’

‘En als je te veel tijd overhoudt om na te denken, dan neem je er gewoon nog een andere baan bij.’

Hoe was ze daarachter gekomen? ‘Soms.’ Hij vond het fijn het druk te hebben, en hij had een paar vrienden met wie hij af en toe iets sociaals deed. Dat was genoeg voor hem.

‘Je hebt dus geen echte goede vrienden?’ vroeg ze.

‘Nee, niet echt.’

‘Vanwege Hunter?’

Hij strekte zijn benen voor zich uit. ‘Dat we met elkaar naar bed zijn geweest, betekent niet dat ik nu al mijn zielenroerselen met je ga delen.’

‘Is dat vanwege Hunter?’

‘Je bent irritant,’ zei hij haar even aankijkend.

‘Dat heb ik wel vaker gehoord. Moet ik het echt nog een keer vragen?’

‘Ik zou je moeten inhuren om ondervragingen te doen. Ja, gedeeltelijk vanwege Hunter.’

‘Mensen sterven nu eenmaal, Jack.’

‘Dat weet ik. Mijn broer stierf toen ik nog klein was en het heeft mijn leven veranderd.’

Dat had hij niet willen vertellen, maar nu hij het had gedaan, vond hij het niet erg dat ze het wist.

‘Het was net als met Hunter,’ zei hij zacht. ‘Hij werd ziek en hij ging dood. Ik was verschrikkelijk bedroefd.’

Het verschil was dat hij zijn broer niet had tegengehouden naar de dokter te gaan. Toen Hunter die donkere plek op zijn schouder had opgemerkt, had Jack hem ermee geplaagd. En hij had gezegd dat hij een watje was om daarmee naar de dokter te rennen. Dus Hunter was niet gegaan en stel nu dat hij wel was gegaan, en dat ze er dan op tijd bij geweest waren?

‘Jij hebt Hunter niet vermoord. Zijn dood is jouw schuld niet.’

Jack stond op. ‘Ik ga.’

Snel sprong ze op en blokkeerde de deur.

‘Het is jouw schuld niet. Ik weet heus wel wat je denkt, en ik weet dat je je schuldig voelt. En wat betekent dat? Zit je vast in het verleden? Ben je bang van iemand te gaan houden zodat je weer het risico loopt een dierbare te verliezen? Of denk je dat er een vloek op je rust of zoiets?’

Alle twee, dacht hij. En nog veel meer. Hij mocht niet meer liefhebben. Het was de prijs die hij moest betalen voor wat hij had gedaan. Of liever, voor wat hij niet had gedaan.

‘Ik wil hier verder met jou niet meer over praten,’ zei hij.

‘Dat ga je wel doen.’

Stoer, maar ze was maar een klein poppetje, en hij kon haar zo aan de kant schuiven als hij dat wilde.

‘Opzij!’ blafte hij.

‘Kom maar op,’ zei ze met haar kin in de lucht.

‘Ik ben echt niet bang van je, hoor,’ zei hij dreigend.

‘Ik ook niet van jou,’ zei ze, en ze begon te lachen. ‘Maar je wilt me waarschijnlijk veel liever kussen toch?’

Ze was werkelijk onmogelijk! En allemachtig! Ze had gelijk! Hij wilde haar kussen, en meer! Maar hij wilde er niet aan toegeven.

‘Andrew lijkt een aardige vent,’ zei hij om haar af te leiden.

‘Alsjeblieft! Je hebt een hekel aan hem.’

‘Om een hekel aan hem te hebben zou ik over de man moeten nadenken en dat doe ik niet.’

‘O, wat ben je toch flink. Waarom probeerden jullie dan beneden uit te vechten wie mij het beste kende?’

‘Ik heb geen idee waar je het over hebt,’ zei hij, al wist hij dat maar al te goed. Dominantie meteen vaststellen; dat was de beste manier om te winnen.

‘En dan zeggen ze dat vrouwen gecompliceerde wezens zijn,’ verzuchtte ze.