Hoofdstuk 3

 

 

 

Jack bleef een paar uur werken in de werkruimte onder het dak, en hij belde zijn secretaresse in Dallas.

‘Ze bouwen meer wegen in Afghanistan,’ vertelde Bobbi Sue hem. ‘Ze krijgen misschien een contract van achttien maanden, maar we weten allemaal dat die dingen hun tijd nemen. En zuster Helena heeft gebeld dat ze weer een konvooi medische voorraden willen sturen.’

Zijn bedrijf was erin gespecialiseerd bescherming te bieden in de gevaarlijkste gebieden ter wereld. Zijn teams zorgden ervoor dat bouwploegen hun werk konden doen en daarna weer veilig naar huis konden. Het was gevaarlijk werk, de logistiek was vaak een nachtmerrie en ging gepaard met torenhoge kosten.

Zijn klanten betaalden echter goed voor de diensten die hij verleende.

De winst die het bedrijf maakte, stopte hij in de bescherming van mensen die in die vergeten gebieden hulp boden. Hij was opgegroeid in de schaduw van de Howington Foundation, een filantropische trust die was opgezet om armen hulp te bieden. Zijn familie was rijk, en Jack vond het vreselijk dat enorme kapitaal te bezitten zonder er zelf voor gewerkt te hebben en hij had gezworen zelf de kost te verdienen.

Het was hem gelukt. Met niets was hij begonnen, en eigenhandig had hij zijn bedrijf opgebouwd, maar hij was niet in staat zich te onttrekken aan zijn diepgeworteld plichtsgevoel dat hij ook van thuis had meegekregen. Het gevoel dat hem aanspoorde zijn winst te gebruiken voor iets anders dan alleen een luxeleven voor zichzelf.

Hij kon het zich veroorloven, luidde de kritiek. Jack Howington III had meer dan een miljard dollar op de bank staan. Wat men niet wist, was dat hij dat geld nooit aanraakte. Dat was ook iets wat hij had gezworen. Hij was opgegroeid met het idee dat hij iets te bewijzen had, en de vraag was of hij voldoende had bereikt om die behoefte eindelijk eens los te laten.

‘Zet Ron op dat contract,’ zei hij tegen zijn secretaresse. ‘Gebruik de standaardclausules. Zeg zuster Helena dat ze de meest geschikte data voor het konvooi laat weten en dan zullen we daar zo veel mogelijk rekening mee houden.’

‘Ze zal willen vertrekken voor jij terug bent van je vakantie aan Lake Tahoe.’

‘Het is geen vakantie.’

‘Een maand in een mooi huis aan het meer met niets anders te doen dan luieren? Lijkt verdacht veel op vakantie.’

‘Ik werk.’

‘Ja, ja.’

Bobbi Sue was een mondig type om het nog maar zacht uit te drukken, en hij accepteerde dat omdat ze haar werk uitstekend deed. Ze was simpelweg de beste, en oud genoeg om zijn moeder te zijn. Dat feit wreef ze hem regelmatig onder zijn neus, vooral wanneer ze hem lastigviel met vragen over zijn burgerlijke staat, en of hij zich eindelijk eens ergens ging settelen.

‘Een ander zal het team van zuster Helena moeten begeleiden,’ zei hij. ‘Vraag eens of Wade het kan doen.’ Wade was een van zijn beste mensen.

‘Doe ik. Nog iets?’

‘Niet aan mijn kant.’

‘Weet je, ik heb Hunter’s Landing opgezocht op internet, en dat is niet zo ver van de casino’s vandaan.’

‘Dat weet ik.’

‘Dus daar kun je een keer heen. Een avondje gokken, een praatje maken. Je bent daar veel te veel alleen.’

Meteen dwaalden zijn gedachten naar Meri die in een kamer niet ver van hem vandaan haar slaapkamer had. ‘Dat valt wel mee hoor. Zo alleen ben ik hier niet.’

‘Bedoel je dat je een afspraakje hebt?’

‘Nee.’

‘Je bent aan trouwen toe.’

‘Alsjeblieft, laat me met rust.’

Bobbi Sue slaakte een diepe zucht. ‘Oké dan, maar het laatste woord is er nog niet over gezegd.’

Jack hing op. Hij keek naar zijn computerscherm, maar voor het eerst van zijn leven had hij helemaal geen zin in zijn werk. IJsberend liep hij door de grote kamer zonder ook maar een blik te werpen op de grote open haard, het uitzicht of de televisie. Daarna ging hij naar beneden om de confrontatie aan te gaan met de vrouw die vastbesloten leek het ergste van hem te denken.

Niet dat het hem iets uitmaakte wat ze van hem dacht. Maar dit ging niet over haar, het ging over Hunter.

Hij trof haar in de keuken waar ze op het aanrecht uit een doos ijs zat te eten.

‘Lunch?’ vroeg hij toen hij binnenkwam.

‘Zoiets. Niet echt gezond, maar ik ben meer geïnteresseerd in suiker en vet op dit moment.’

Hij keek naar het kleine lepeltje. ‘Grappige maat.’

Ze zwaaide met het kleine ding in zijn richting. ‘Met deze lepel eet ik ijs. Ik probeer niet op eten terug te vallen als emotionele troost, maar soms is ijs echt de enige oplossing. Ik gebruik deze lepel omdat het langer duurt, en dan is de kans groter dat ik boos word op mezelf en stop voor ik de hele doos naar binnen heb gewerkt. Een trucje dus om slank te blijven. Daar ken ik er een heleboel van.’

‘En deze situatie dreef je naar ijs?’

Ze likte de lepel af, en hij deed zijn uiterste best niet naar haar tong te kijken, of de zucht die haar ontsnapte te horen. Met moeite negeerde hij de vlaag van wellust die opeens door zijn lichaam trok.

‘Je hebt me boos gemaakt.’

Vertaling: je hebt me gekwetst. Hunter was haar broer. Natuurlijk zou het haar pijn doen te beseffen dat zijn vrienden hem hadden vergeten, niet meer aan hem dachten.

Leunend tegen het aanrecht overdacht hij wat nu te doen. Het liefst was hij weggelopen. Haar gevoelens interesseerden hem niet. Althans, die zouden hem niet moeten interesseren. Het ging hier echter om Meri, en hij moest op haar passen. En dat betekende dat hij de situatie niet op de spits moest drijven.

Dan maar een kleine handreiking. ‘Ik wil liever niet aan Hunter denken,’ gaf hij toe. ‘Daar heb ik mezelf in getraind. Maar hij is in mijn gedachten. Altijd.’

Onderzoekend keek ze hem aan. ‘Waarom zou ik je geloven?’

‘Het maakt me niet uit of je me gelooft.’

Verrassend genoeg lachte ze naar hem. ‘Dat is het goede antwoord. Als je me had willen overtuigen, had ik geweten dat je me gewoon zoet wilde houden. Maar je arrogante houding is in elk geval eerlijk.’

‘Sorry?’

‘Ik vergeef je.’

Met een frons op zijn voorhoofd keek hij haar aan. Was ze altijd zo irritant geweest?

‘Schiet je op met je werk?’ vroeg ze op haar horloge kijkend. ‘Ik niet. Er gebeurt zoveel tegelijk en ik moet me echt concentreren maar het lukt gewoon niet. We zijn hier samen… en het lukt me maar niet om je te verleiden.’

Hij sloeg zijn armen over elkaar. ‘Dat moet je uit je hoofd zetten.’

‘Jou verleiden uit mijn hoofd zetten? Mooi niet. Ik maak vorderingen. Je bent defensief. En wat in de sportschool gebeurde, had beslist te maken met proberen de boel onder controle te houden. Dat betekent dat ik vooruitgang boek.’ Ze hield het ijs omhoog. ‘Ook een hapje?’

Ze spotte met hem. Ze was vastbesloten en gedreven. Goede eigenschappen maar niet in deze situatie. Gelijk had ze echter wel; hij wilde inderdaad alles onder controle houden. En hij wist maar één manier te bedenken hoe hem dat zou lukken.

Hij kwam dicht bij haar staan en pakte het ijs uit haar handen. Nadat hij de doos met de lepel erin op het aanrecht had gezet, nam hij haar gezicht in zijn handen en kuste hij haar.

Hij vroeg niet, maar nam gewoon. Zijn eisende kus schroeide haar lippen. Hij pakte haar vast en communiceerde met zijn kracht dat ze haar plan niet goed had doordacht.

Even verstijfde ze een beetje, en verbaasd haalde ze scherp adem. Meteen maakte hij gebruik van het moment en liet hij zijn tong tussen haar lippen glijden.

Koel van het ijs, en hij proefde chocolade en nog iets anders. Haar eigen erotische essence. Met de grootste moeite negeerde hij haar fluweelzachte huid, haar sensuele mond en de wellust die door zijn aderen joeg.

Ze trok haar hoofd een beetje terug en keek hem aan. ‘Kun je niet beter?’ vroeg ze, voor ze haar armen om zijn nek sloeg en hem naar zich toe trok.

Ze kuste hem met een enthousiasme dat hem verraste. Haar lippen weken vaneen en haar tong streelde zonder terughoudendheid de zijne.

Ze spreidde haar dijen en hij ging tussen haar benen staan. Bloed stuwde. Wellust overweldigde hem. Wellust voor een vrouw die hij nooit zou kunnen bezitten.

Het was alleen zijn reactie op een aantrekkelijke vrouw, hield hij zichzelf voor. Het ging niet om Meri, niet om haar persoonlijk. Zijn assistente zei het steeds tegen hem. Hij had te lang niets met een vrouw gehad. Zelfs avontuurtjes had hij de laatste tijd overgeslagen, en hij had zich uitsluitend op zijn werk gestort en al het andere vergeten.

Maar natuurlijk had hij wel zo zijn behoeften. En meer dan dat was dit niet.

‘Interessant,’ zei hij.

Ze trok haar wenkbrauwen op. ‘Het was veel meer dan interessant en dat weet jij ook.’

‘Als het belangrijk voor jou is dat te geloven, ga je gang.’

‘Ik vind het helemaal niet erg, hoor, dat je dit moeilijk maakt, des te zoeter is mijn overwinning.’ Ze deed de deksel op de ijsdoos. ‘Ik heb genoeg.’

‘Genoeg suiker en vet gehad?’

‘Ik heb geen troost meer nodig. Mijn slechte bui is over.’

Echt een vrouw, dacht hij. ‘Omdat ik je heb gekust?’

Glimlachend sprong ze op de vloer, en ze liep naar de koelkast. ‘Nee, omdat je het lekker vond.’

Dat ging hij niet betwisten.

Met haar heup sloot ze de vriezer en daarna keek ze naar hem op. ‘Vertel me eens over de vrouwen in je leven.’

‘Er valt niet veel te vertellen.’

‘Het is moeilijk,’ zei ze, en ze leunde tegen het aanrecht recht tegenover hem. En heel eventjes schitterden haar ogen niet met die uitdagende humor van haar. ‘Wie we zijn, maakt het niet gemakkelijk een relatie aan te gaan. Door het geld, bedoel ik.’

Alle twee waren ze in rijke families geboren en hun hele leven was hun voorgehouden dat ze voorzichtig moesten zijn op wie ze verliefd werden. Ze zouden wel eens alleen om hun geld bemind kunnen worden.

Ongewild herinnerde hij zich weer een pijnlijke conversatie tussen Hunter en Meredith. Hij had daar niet bij willen zijn, maar zijn vriend had hem aanwezig gewild zodat hij ervoor kon zorgen dat Meri echt luisterde.

‘Mannen zullen weten wie je bent,’ had Hunter haar gezegd. ‘Je moet slim zijn en niet alleen naar je hart luisteren.’

Ze was zestien geweest, en ze had op haar stoel zitten schuiven tot ze was opgesprongen en haar broer boos had aangekeken. ‘Wie zal me ooit om iets anders willen? Ik ben niet mooi, en ik zal ook nooit mooi worden. Ik ben een brein met een enorme neus en een beugel. Ik zal al mijn vriendjes wel moeten kopen.’

Met zijn ogen had Hunter hem om hulp gevraagd, maar Jack had ook geen flauw idee gehad wat hij moest zeggen. Ze waren alle twee te jong om Meri succesvol door het leven te leiden – wat voor ervaringen hadden ze zelf nu helemaal?

‘Ik heb het gemakkelijker dan jij,’ zei hij zijn gedachten dwingend naar het heden, omdat hij niet stil wilde staan bij het feit dat hij zo verschrikkelijk te kort was geschoten. Zowel naar zijn vriend als naar Meri.

‘De vrouwen met wie ik uitga, weten niet wie ik ben.’

‘Opvallend. Ik praat nooit over mijn familie maar iedereen lijkt te weten wie ik ben. Ik ben zelfs op het punt aangekomen dat ik een onderzoek naar de mannen laat doen voor ik met ze uitga. Het is triest, maar waar.’

‘Verstandig is het in elk geval wel.’ Niet dat zij de enige was die onderzoek liet doen naar een potentiële date. Dat liet hij ook doen. Eerst oppervlakkig, maar als het iets serieuzer werd, liet hij de vrouw altijd grondig natrekken.

Opnieuw wierp ze een blik op haar horloge.

‘Moet je weg?’

‘Ik heb een verrassing,’ zei ze glimlachend.

‘Nog eentje?’

‘Ja, maar serieus nu, er wacht geen vrouwtje op je ergens op de achtergrond?’

‘Dat zei ik toch. Ik hou er geen vrouwtjes op na.’

‘Natuurlijk niet. Jij bent een man die van een uitdaging houdt. En dat ben ik.’

Zijn kus had haar dus niet afgeschrikt. Hij zou iets anders moeten verzinnen. Stel je voor dat hij de aankomende drieënhalve week Meri’s versierpogingen zou moeten ontwijken! Hij moest er niet aan denken. Nee, hij moest een plan hebben. Nooit eerder had hij het onderspit gedolven, en ook nu zou dat niet gebeuren.

‘Ik wil echter iets speciaals van de mannen in mijn leven,’ ging ze verder. ‘Misschien ben ik volwassener geworden, maar ik wil graag een slimme en grappige vent. Gewoon slim, bedoel ik. Geen genie. Ik kan niet met een genie trouwen. Stel je eens voor wat voor kind we op de wereld zouden zetten!’

‘Je eigen versie van genetische manipulatie?’ vroeg hij grinnikend.

‘Zoiets ja. Ik heb een lijst gemaakt van karaktereigenschappen die ik belangrijk vind. Eerst had ik er een programma voor geschreven, maar uiteindelijk vond ik dat toch te berekenend. Een lijst is gewoner. Niet dat ik een computerprogramma nodig had om in te zien dat Andrew een geweldige vent is.’

Jack staarde haar aan. ‘Andrew?’

‘Dat is de man met wie ik nu al een tijdje uitga. Hij kwam goed door het onderzoek en het begint nu echt serieus te worden tussen ons.’

Hij kon zich niet herinneren iets over ene Andrew te hebben gehoord. Maar goed, hij had zich ook niet echt persoonlijk met Meri’s leven bemoeid. Maar waarom had niemand die Andrew onder zijn aandacht gebracht?

‘Hoe serieus?’ vroeg hij, en hij hoorde een auto aan komen rijden.

‘Waarschijnlijk trouw ik met hem,’ zei ze, en ze rende de keuken uit. ‘Hoor je dat? Ze zijn er!’

Trouwen? Voordat hij kon reageren liep hij al achter haar aan naar de hal, en stapte hij achter haar de voordeur uit. Er stopte een busje voor de deur en het portier schoof open.

‘Wie is dat?’ vroeg hij, maar Meri luisterde niet naar hem. Ze sprong van de ene voet op de andere en gooide zichzelf in de armen van de eerste de beste persoon die het busje uit stapte. Het was een kleine magere man met een bril met enorm dikke glazen. Niets aan de man was bedreigend, maar Jack had hem het liefst meteen zijn nek omgedraaid.

‘Jullie zijn er!’ riep Meri en opnieuw omhelsde ze de man. ‘Ik heb jullie zo gemist!’

De man maakte zich los. ‘Het is maar een week geleden, hoor. Misschien moest je er eens wat meer op uit trekken.’

Ze lachte, en wendde zich tot de volgende persoon die uit het busje was gestapt. Ook deze man begroette ze met hetzelfde enthousiasme. Gelukkig, ook die nerd heette geen Andrew.

Meri verwelkomde acht gasten en daarna wendde ze zich tot Jack. ‘Jack, dit is mijn team.’

‘Wat voor team?’ vroeg hij verbaasd.

‘Als ik zei dat het mijn poloteam was, zou je me dan geloven?’

Kijkend naar hun bleke huid en turende ogen zou hij zeggen dat geen van hen ooit een paard had gezien. Ja, misschien op de televisie.

‘Nee.’

‘Ik dacht al van niet. Dit is het team dat met mij samen onderzoek doet naar een nieuw soort raketbrandstof. We proberen het minder giftig en nog efficiënter te maken. Ik zou het je kunnen uitleggen, maar ik denk niet dat je het kan volgen.’

‘Dank je. Wat komen ze hier doen?’

‘Rustig maar. Ze logeren niet allemaal in het huis. Alleen Colin en Betina. De rest zit in een hotel vlak in de buurt.’

Hij vond het maar niks, nog meer mensen in huis. Liever had hij zich volledig op zijn werk geconcentreerd, maar als Meri werd afgeleid door haar vrienden hoefde hij niet zoveel aandacht aan haar te besteden. Dat was de andere kant van de medaille.

‘Waarom zijn ze hier?’

‘Om te werken. Ik kan hier niet weg, en zij waren zo vriendelijk me hier op te komen zoeken. Ik snap dat je het moeilijk kunt geloven, maar je kunt echt plezier met deze mensen hebben,’ zei ze fluisterend.

De meeste van haar collega’s stonden met samengeknepen ogen tegen de zon in te turen, en zo te zien voelden ze zich niet erg op hun gemak. ‘Ik kan het me helemaal voorstellen,’ zei hij effen.

Ze liep naar de oudste vrouw in de groep – een iets te zware maar elegant geklede blondine – stak haar arm door de hare en leidde haar naar voren.

‘Jack, dit is mijn vriendin Betina. Technisch gezien is ze het aanspreekpunt tussen het team en de werkelijke wereld. Zij zorgt voor alles waar de meeste wetenschappers slecht in blijken te zijn. Maar op de eerste plaats is ze mijn beste vriendin, en ze is verantwoordelijk voor mijn huidige zo verregaand aangepast gedrag.’

Hij bekeek de vrouw eens goed en vroeg zich af hoeveel geheimen van Meri ze kende.

‘Leuk u te ontmoeten,’ zei hij de vrouw de hand schuddend.

Betina glimlachte. ‘Dat vind ik ook,’ zei ze hartelijk. ‘Eindelijk.’

Eindelijk?

Meri grinnikte. ‘Ik heb het je gezegd, waar of niet?’ vroeg ze Betina.

Wat had ze haar gezegd? Voor Jack er echter naar kon vragen, liep de groep het huis binnen en bleef hij alleen achter op de veranda. Hoe was het mogelijk dat het leven zo onbeheersbaar voor hem was geworden. Nergens leek hij zeggenschap over te hebben.

 

Meri zat in kleermakerszit op haar bed en haar vriendin pakte haar koffer uit. ‘Hij is knap, geef maar toe. Je hebt het ook gezien.’

Betina glimlachte. ‘Jack ziet er inderdaad goed uit als je valt op lange donkere en machtige mannen. Maar hij was niet blij met onze komst.’

‘Ik weet het. Ik had hem niet verteld dat jullie kwamen. Het was schitterend. Ik wilde dat je de uitdrukking op zijn gezicht had gezien toen ik hem vertelde waarom jullie hier zijn. En natuurlijk was dat precies nadat ik hem had gezegd dat ik met Andrew zou trouwen, dus ik genoot op twee vlakken.’

Betina pakte haar toiletspullen uit de koffer en bracht ze naar de badkamer. ‘Je weet heel goed dat je niet met Andrew gaat trouwen. Je wilt Jack alleen uitlokken.’

‘Het is leuk en ik heb een hobby nodig.’ Meri liet zich achterover op het bed vallen. ‘Waarom zou ik geen spelletje met hem spelen? Hij verdient het. Hij is heel gemeen tegen me geweest.’

‘Ja, toen studeerde hij nog! Op die leeftijd zijn mannen niet bepaald emotioneel volwassen te noemen. Dat worden ze trouwens nooit, maar uiteindelijk komt het erop neer dat jij je hart bij hem uitstortte, je kwetsbaar opstelde en dat hij daar slecht mee omging. Ik ben het met je eens dat hij iets van een straf verdient, maar jij drijft het veel te ver. Je begaat een vergissing, Meri.’

Meri hield van Betina alsof ze haar zusje was. Ze verschilden maar twaalf jaar in leeftijd maar wat levenservaring betreft waren ze lichtjaren van elkaar verwijderd.

Betina was de assistente geweest van de projectmanager die de denktank had samengesteld, en die Meri had aangenomen. De tweede week dat Meri er werkte, was Betina haar laboratorium in komen lopen. ‘Heb jij iets wat op een gevoel voor humor lijkt?’ had de vrouw haar gevraagd. ‘Het maakt me niet uit dat je briljant bent, maar je hebt beslist gevoel voor humor nodig als je wat voor relatie dan ook wilt aangaan.’

Meri had met haar mond vol tanden gestaan. Ze was achttien geweest en doodsbang te wonen in een onbekende stad. Geld speelde geen rol – de denktank had haar aangenomen tegen een salaris dat ver boven haar verwachting had gelegen en daarnaast had ze van zichzelf al meer dan genoeg geld. Maar het laatste twee derde deel van haar leven had ze op de universiteit doorgebracht. Wat wist ze nu helemaal over het inrichten van een appartement, het kopen van een auto en het betalen van rekeningen?

‘Ik weet niet of ik soms grappig ben,’ had ze gezegd. ‘Telt sarcasme mee?’

Betina had naar haar geglimlacht. ‘O ja, liefje, sarcasme is zelfs de beste vorm van humor die je je kunt bedenken.’

Betina was net dertig geworden, en leefde al tien jaar alleen. Ze had Meri geholpen, en haar geleerd hoe ze haar eigen zaken moest regelen. Ze had erop gestaan dat ze een appartement in een goede wijk van de stad had gekocht. Verder had ze Meri bijgestaan na haar twee cosmetische operaties, had haar op modegebied geadviseerd en haar aan een trainer voorgesteld op de sportschool, die haar helemaal in vorm had gekregen.

‘Waarom bega ik een vergissing als ik wraak wil nemen?’ vroeg Meri. ‘Hij verdient het toch?’

‘Je hebt er niet goed over nagedacht. Je krijgt er last mee en dat wil ik niet. Je relatie met Jack is niet wat het lijkt.’

‘Hoe bedoel je?’ vroeg Meri met een diepe frons. ‘Ik weet heus wel wat ik voor Jack voel. Ik was verliefd op hem, en hij heeft me gekwetst en daarom is het me niet gelukt verder te gaan met mijn leven. Als ik met hem in bed stap, weet ik meteen dat hij zo bijzonder niet is. Dat hij maar een gewone man is, net als alle andere mannen, en dan kan ik verder, dan ben ik genezen. Het mooie eraan is dat hij juist meer zal willen op het moment dat ik hem de bons geef.’

Betina ging naast haar zitten, en haalde even haar handen door haar korte haren. ‘Ik heb een hekel aan reizen. Ik zwel altijd zo op.’ Ze haalde een keer diep adem. ‘Je was niet alleen maar verliefd op Jack. Je hield van hem, toen, en dat doe je nu nog. Als je met hem het bed in duikt, maak je de situatie alleen verwarrender. En verder is het heel goed mogelijk dat jij straks degene bent die smachtend achterblijft.’

Meri ging rechtop zitten en ze pakte Betina’s handen vast. ‘Ik hou van je en ik bewonder je, maar in dit geval sla je de plank volledig mis.’

‘Dat hoop ik echt.’

Ze liet Betina’s handen los en grinnikte. ‘Dus Colin is hiernaast? Ik ben benieuwd wat jullie uitspoken vanavond.’

‘Sst, straks hoort hij je nog,’ zei Betina, en ze bloosde diep.

‘Welnee, hij hoort nog geen kernontploffing als hij zich ergens op heeft geconcentreerd. En toen ik daarnet langs zijn kamer liep, zat hij al achter zijn laptop. Vind je het niet geweldig dat ik jullie alle twee hier in huis heb ondergebracht en de rest in hotels?’

‘Misschien,’ zei Betina met een voor haar vreemde onzekere klank in haar stem. ‘Ik ben alleen bang dat ik niet echt zijn type ben.’

Meri kreunde. ‘Hij heeft geen type. Hij is een nerd. Denk je dat hij veel uitgaat?’

‘Het zou kunnen. Hij is lief, slim en grappig.’

Ze is tot over haar oren verliefd, dacht Meri vrolijk. En zelf was ze ervan overtuigd dat Colin Betina ook wel zag zitten. Normaal gesproken ging Betina meteen achter een man aan die ze leuk vond. Maar iets in Colin maakte haar nerveus.

‘Hij is bang om afgewezen te worden,’ had Meri haar gezegd.

‘Ik zou hem niet afwijzen,’ had Betina geantwoord. ‘Maar het wordt niets. We werken samen en ik ben te oud en te dik voor hem.’

‘Je bent maar zes jaar ouder en je bent ook niet dik. Je hebt de juiste vormen op de juiste plek. Weelderige vormen noem je dat, en dat is iets heel anders dan dik.’

‘Colin vindt me wel te dik. Hij zegt nooit iets tegen me.’

‘Dat is opmerkelijk, want hij praat tegen iedereen.’

Zo was het. Colin wist gewoon niets te zeggen als Betina in de buurt was, en dat vond Meri juist heel charmant.

‘Je hebt alle tijd,’ zei Meri. ‘Jack en ik komen hier nooit, dus jullie hebben deze hele verdieping voor jezelf. Geen druk van buitenaf. Je zult zien dat het leuk wordt.’

Betina lachte. ‘Hé, het is mijn taak positief en opbeurend te zijn.’

‘Dat weet ik, maar ik geniet ervan een keer de emotioneel evenwichtige en volwassen vriendin uit te hangen. Die kans krijg ik niet vaak,’ zei ze lachend en ze omhelsde haar vriendin.

Jack keek op toen hij voetstappen op de trap hoorde. Even later verscheen Meri in de werkkamer. Ze had zich omgekleed in een strakke rok en een haltertop, had haar haren gekruld en zich opgemaakt. Ze zag er fantastisch uit.

Op het internet was hij erachter gekomen dat die vent, die Andrew, niet een van de wetenschappers was met wie ze werkte, maar dat hij werkte voor een DC-lobbyist, en dat hij op dit moment een paar duizend kilometer verderop zat. Niet dat het hem wat uitmaakte, maar hij moest wel uitvinden of die man niet op haar geld uit was. Geen idee waarom het hem dwarszat dat ze met die man wilde trouwen, maar hij vond het maar niets.

‘We gaan ergens wat eten,’ zei ze tegen hem. ‘En jij bent ook uitgenodigd.’

‘Dank je, maar nee.’

‘Moet ik iets voor je meenemen?’

‘Nee hoor. De koelkast staat vol.’

Ze draaide zich om, maar hij stopte haar met de woorden: ‘Je had me wel eens mogen vertellen dat je verloofd was.’

‘Waarom? Je zei dat je niet met me naar bed wilde. Wat maakt het dan uit of ik verloofd ben of niet?’

‘Heel veel. Dan had ik je niet gekust.’

‘Gelukkig dat je het niet wist dan,’ zei ze met een geamuseerde blik in haar ogen. ‘En het is niet officieel, want ik had je heus niet in bed willen lokken als ik al ja had gezegd.’

‘Denk je erover zijn aanzoek af te slaan dan?’ vroeg hij, en er sloeg een golf van opluchting door hem heen.

‘Ik heb niets gezegd. Hij heeft nog niets gevraagd, maar ik heb de ring gevonden. Ik heb nog nooit over trouwen nagedacht, maar ik realiseerde me dat tussen jou en mij niets is afgerond. Daarom wil ik je verleiden.’

Hij deed of hij haar niet had gehoord. ‘Maar je slaapt wel met hem.’

Ze boog zich naar hem toe en zuchtte diep. ‘Dat vind je naar, hè? Om je voor te stellen dat ik met een ander in bed lig. Zoenend, strelend en vrijend.’

Uiterlijk reageerde hij niet. Maar haar woorden waren aangekomen zoals zij ze had bedoeld. Vanbinnen stond hij in vuur en vlam en wellust schoot door zijn aderen. Toch zou ze dit gevecht niet winnen.

‘Je gaat niet mee dus?’

‘Ik moet werken.’

‘Een afscheidskusje voor ik ga dan?’

Vreselijk, maar hij wilde niets liever dan dat. ‘Nee, dank je,’ zei hij koel.

Even keek ze hem onderzoekend aan en schoot toen in de lach. ‘We weten alle twee dat dat niet waar is, hè, Jack?’ En met die woorden verdween ze door de deur.